ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) สับสน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ห้าวววว นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ยย หลับสบายจังเลยแห่ะ ^^ เห้ยย นี่มันเจ็ดโมงแล้วนี่ ซวยแล้วจะไปทำงานทันรึปล่าววะเนี่ย ชั้ลตะเกียกตะกายออกจากผ้าห่ม จนลืมสังเกตคนที่อยู่ร่วมห้องเดียวกับชั้ล
" จะไปไหน !! " อ้าวว นี่ชั้ลอยู่โรงพยาบาลหรอกหรอ - - ! ชั้ลหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มแห้งๆให้กับเจ้าห้องเสียง
".ไปทำงานซิ เมื่อวานก็ลางานแล้ว ขาดหลายวันงานค้างจะท้วมหัวอยู่แล้วเนี่ย "
" แล้วใครจะดูแลชั้ล "
" เดี๋ยวโทรให้แม่มาเฝ้าก็ได้ " ชั้ลเดินไปยิมโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง แต่ไอคนป่วยมันก็ดันมือไวกว่าชั้ล นี่มันจะเอายังไง
" ไม่ต้อง แม่ทำงาน เทอแหละต้องอยู่กับชั้ล "
" แต่เมื่อวานแก้วลางานแล้ว แก้วเกรงใจหัวหน้า " เออ เข้าใจกันบ้างสิค่ะ พี่โทโมะ
" จะไปเกรงใจมันทำไมนักหนา กบเทอมันไม่ว่าหรอก ชั้ลได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้มันตามจีบเทออยู่หนิ " รู้ได้ไงวะ
" ใครเล่าให้ฟังอีกหละ "
" ไอเขื่อนมันเป็นเพื่อนสนิทชั้ล แล้วมันก็เป็นแฟนกับมะลิ เพื่อนสนิทเทอ เทอก็เดาเอาเองแล้วกันว่าใครเล่าให้ฟัง " ไอคู่นี้เดี๋ยวจะเจอดี
" ยังไงแก้วก็จะไป เอามือถือมา " ชั้ลยืนมือขอมือถือคืน แต่ผู้ครอบครองมือถือ กลับเมินหน้าใส่ชั้ลซะดื้อๆ แถมยังกดโทรออกหาใคร ใครก็ไม่รู้
" มะลิ นี้ชั้ลเอง โทโมะ อยู่ที่ทำงานแล้วยัง "
( ..... )
" ดี ไหนขอคุยกับหัวหน้าแก้วหน่อยดิ " เอาแล้วไง จะทำอะไรวะเนี่ย ชั้ลพยามแย่งมือถือกลับมา แต่ก็ถูกตีมือซะงั้น อัลไลวะ
" ผมโทโมะครับ เป็นแฟนของแก้ว ตอนนี้ผมป่วยอยู่โรงพยาบาล ไม่มีใครดูแล แต่แก้วเค้าไม่อยากลางานเพราะเกรงใจคุณ ผมขอความเมตตาจาก คุณ ขอให้แก้วเอางานมาทำที่โรงพยาบาล ได้หรือปล่าวครับ " พอจะใช้งานแลวมาองมาอ้างสิทธเป็นแฟนทันทีเลยนะ เห็นแต่ก่อนแล้วทำเป็นรังเกียจชั้ลยิ่งกว่าอะไร
( ..... )
" โอเค ครับ งั้นช่วยฝากให้มะลิเอามาให้หน่อยนะครับ ขอบคุณมากกครับ สวัสดีครับ " แล้วพี่โทโมะก็โยนมือถอมาให้ชั้ล ก่อนจะยอมกระดิกเท้าอย่างสบาย
" หัวหน้าว่ายังไงบ้าง "
" ทุกอย่างโอเค เค้าอนุญาต "ฮึ้ยยยย
มื้อเที่ยงของวันนี้ ชั้ลก็ยังคงเฝ้าไข้ อยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนเดิม ซึ่งตอนนี้ชั้ล กำลังป้อนข้าวป้นน้ำให้ไอพี่โทโมะอยู่ ยิ่งอยู่ยิ่งทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวัน ปกติก็กินเองได้ ทำไมวันนรถึงให้ป้อนวะ - - !
ก๊อก ๆๆๆๆ เสียงประตูห้องถูกเคาะกระหน่ำ ก่อนที่จะมีคู่รักหวานฉ่ำแห่งปีเดินเข้ามา ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก มะลิกับพี่เขื่อน มะลิยื่นแฟ้มเอกสารเกือบสิบแฟ้มให้ชั้ล โธ่อนิจจัง ข้าน้อยจะทำทันหรือไม่นี่
" ยังไม่ตายอีกหรอวะ ไอโทโมะ " นี่คือคำทักทายของพี่เขื่อน ไม่ต้องสงสัยนะค่ะมาทำไมถึงดูประหลาดขนาดนี้ ชั้ลฟังจนชินหูไปแล้วค่ะ
" ตายแล้วครับพี่เขื่อนครับ พี่นอนอยู่นี่ก็เป็นเทพบุตรโทโมะ " คุณพระ !! กล้าพูดนะค่ะเนี่ย ชั้ลกับมะลิหันมามองหน้ากันขำๆ ก่อนจะชวนกันออกมาข้างนอก ปล่อยให้สองหนุ่มเข้าคุยกัน
" ไอพี่โทโมะ มันดูแปลกๆไปนะ " เออ สงสัยเหมือนกันเลยวะมะลิ ไม่เสียแรงที่เราเป็นเพื่อนรักกัน
" คงจะเหงาละมั้ง ฟางไม่อยู่นิ "
" น้อยใจเค้าอยู่หละสิ " มันเกินคำนั้นมานานแล้วค่ะ คุณมะลิ
" มันก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ ชั้ลไม่อยากคิดอะไรมาก เดี๋ยวจะเป็นเหมือนเก่าอีก "
" ดีแล้ว กับพี่โทโมะนะไม่ต้องคิด คิดกับถ่านเถอะ ถ่านทั้งนิสัยดี ทั้งน่ารัก ถ้าชั้ลไปคบกับไอพี่เขื่อน ชั้ลคบกับถ่านไปนานแล้ว "
" พูดยังกะว่าถ่านจะชอบชั้ลยังงั้นแหละ "
" นี่แกยังดูไม่ออกอีกหรือวะ ว่าถ่านมันคิดยังไงกับแก "
" ก็ถ้าไม่บอกแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคิดหรืไม่คิด แค่การกระทำมันไม่ทำให้ชั้ลบรรลุหรอกนะค่ะ ชั้ลกลัวว่าชั้ลจะคิดไปเอง คิดไปไกล ชั้ลไม่กล้าคิดอะไรมากหรอก " เออ เดี๋ยวก็กลายเป็นอินังเพ้อเจ้อเหมือนครั้งพี่โทโมะอีก ไม่เอาหรอกนะ
" แล้วถ้าถ่านมาบอกว่า ถ่านชอบแก แกจะทำยังไง " ตุบตับตุบตับตุบตับ เชี่ย ทำไมใจเต้นวะ
" เอ่ออ เอ่อออ ชั้ลว่ากินข้วกันดีกว่านะ คือ ชั้ลหิวข้้ามากเลย นะนะ กินข้าเถอะนะ " ชั้ลก็บอกไม่ถูก ว่าชั้ลจะทำยังไงต่อไป ต่ตอนนี้ที่รู้ๆคือ ใจเต้นแรงมาก มันเกิดอะไรขึ้น ชั้ลก็จุกข้าวใส่ปาก ส่วนมะลิก็นั่งจ้องเขม่งจับผิดชั้ลตลอดเวลา
หลังจากกินข้าวเสร็จ ชั้ลก็รีบลุกเดินไปที่ห้องพี่โทโมะ โดยมีมะลิเดินตามมาคอยจับผิด มะลิตามด้วยคำถามเดิมๆ มาชั้ลจะทำยังไง จะรับรักถ่านหรือปล่าว ชั้ลก็ได้แต่เดินเร็วๆจนถึงห้อง มะลิจึงยอมหยุดพูดทันที คงจะเกรงใจพี่โทโมะละมั้ง
" พาแฟนชั้ลไปไหนมาฮะ " แหมทำเป็นดุ ไอพี่เขื่อน เดี๋ยวต่อยตายเลย
" แก้วพามะลิไปหากิ๊กมา " ปล่อยสร้างงานอันใหญ่หลวงให้กับมะลิ พี่เขื่อนหันไปมองหน้ามะลิอย่างเอาเรื่งก่อนจะลากมือมะลิออกไปจากห้องอย่างเร็ว
" ไปกวนตีนมันแบบนี้ เดี๋ยวมะลิก็งานเข้าอีกหรอก " ทำไมเสียงเบาจังวะ แปลกๆ ชั้ลหันไปมองพี่โทโมะอย่างสงสัย ปกติจะพูดดังๆ ห้วนๆใส่ชั้ล แต่ทำไมตอนนี้ทำหนาเครียดๆ ดูซึมๆ แต่ชั่งเถอะชั้ลคงจะคิดไปเอง ทำงานดีกว่าาา
เขื่อนดึงมะลิขึ้นไปในรถ ก่อนจะปิดประตูอย่างแรง
" นี่พี่เชื่อที่แก้วพูดหรอ แก้วแต่แกล้งพี่เล่นๆ ทำไมต้องโกรธแรงแบบนี่ด้วยฮะ " มะลิมีท่าทีไม่พอใจกับการกระทำของเขื่อน
" พี่ไม่ได้โกรธมะลิ พี่ไม่ได้เชื่อคำพูดของแก้ว แต่ .."
" แต่อะไร พี่เป็นอะไร ไหนลองบอกมะิมาหน่อยดิ ไปกินอะไรผิดถึงได้เป็นแบบนี้ " มะลิเริ่มโมโหกับท่าทีของเขื่อน แต่ฝ่ายชายกับยังนั่งนิ่ง เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่
" ชั่งมันเถอะ มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก พี่คงคิดมากไปเอง " หน้าเขื่อนดูหนักใจกับสิ่งที่ผ่านมาเมื่อครู่ แต่เขาไม่สามารถที่จะบอกหรือระบายความอัดอั่นในใจของเขาให้เทอผู้เป็นที่รักฟังได้ เพราะฝ่ายหนึ่งก็เพื่อนรัก ฝ่ายหนึ่ก็คนรัก
" ทำไม มันเรื่องอะไรถึงได้บอกชั้ลไม่ได้ฮะ " มะลิไม่พอดีทวีขึ้นเมื่อเห็นทีท่าของเขื่อนที่พยามปกปิดอะไรบางอย่างอยู่
" ชั่งเถอะ ไม่มีไรหรอก ไปกันเถอะ นี่ก็บ่ายโมงแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ทำงานนะ " เขื่อนตัดบทสนทนาทันที มะลิยังคงสงสัยกับเรื่องบางอย่างที่เขื่อนปกปิดไวอยู่ ' จะปิดชั้ลได้นานสักแค่ไหนกัน พี่เขื่อน ' เทอได้แค่คิดในใจ สักวันเทอจะรู้ให้ได้
ภายในห้องคนไข้พิเศษ แก้วยังคงนั่งทำงานอยู่ที่โซฟา โดยที่มีโทโมะ แอบมองอยู่ห่างๆ กริ๊งงง กร๊งงงง กริ๊งงงง
" ฮัลโหล " เฮ้ยย นี่มันเกิบจะสี่โมงแล้วนิ ชั้ลลืมนัดไปเลย
( จะให้ไปรับที่ไหนครับคุณผู้หญิง )
" ตอนนี้แก้วอยู่ที่โรงพยาบาล ถ่านมารับแก้วที่นี่เลยก็ได้ "
( โอเค อีกสิบห้านาทีเจอกันนะ )
ชั้ลรีบเก็บเอกสารทุกอย่างที่ตั้งกองอยู่กับพื้นห้องเข้าแฟ้มอย่างเร็ว นี่ชั้ลลืมนัดของถ่านไปได้ยังไงเนี่ย บ้าจิง
" จะไปไหน " ทีแรกชั้ลก็นึกว่านั่งเข้าเตียง ที่แท้ก็มีคนไ้นอนอยู่บนเตียงด้วยหรอเนี่ย คือ นางเล่นไม่พูดไม่จาหลังจากที่ พี่เขื่อนกับมะลิออกไป ก็เกือบสามชั่วโมงแล้ว ชั้ลก็เลยคิดว่าชั้ลนั่งอยู่นห้องคนเดียวซะอีก สุดท้ายก็ปริปากพูดมาได้นะค่ะแหม
" ไปธุระ เดี๋ยวจะกลับมาค่ำๆนะ " ชั้ลพูดพลางเก็บของส่วนตัวใส่กระเป๋า
" ไปกับใคร " แล้วจะถามอะไรมากมายเนี่ย
" เอาน๊าา เอาเป็นว่าแก้วจะรีบกลับนะ "
" ชั้ลถามว่าไปกับใคร ! " แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ
" ไปกับถ่าน ! " คิดว่าชั้ลจะยอมเหมือนเมื่อก่อนหรอ ขอโทษนะที่ชั้ลต้องขึ้นเสียงใส่กลับ
" เดี๊ยวนี่ เทอกล้าพูดเสียงดังกับชั้ลหรอ !! "
" ก็พี่พูดเสียงดังก่อน แล้วมันผิดตรงไหนถ้าแก้วจะทำกลับบ้าง " เออนั้นสิ
" ชั้ลไม่ให้ไป ชั้ลไม่อยากอยู่คนเดียว " หึ ! เหงาละซิ นี้ถ้าตอนนี้ฟางอยู่เมืองไทย เหงาชั้ลพี่คงจะไม่อยากมองดวยซ้ำ
" แก้วโทรบอกแม่ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ให้แม่กับทีน่ามาอยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน "
" ทำไม ธุระกับไอถ่านมันสำคัญมากกว่าการเฝ้าชั้ลงั้นสิ " ถ้าแต่ก่อนนะไม่ใช่ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้ววะ
" แก้วนัดกับถ่านไว้แล้ว ไม่อยากผิดนัด "
" ชั้ลไม่ให้ไป ! "
" ชั้ลจะไป ! " ดูเหมือนเค้าจะโกรธจริงๆละมั้ง ทำหน้ายักษ์ใส่ชั้ลอีกแล้ว
" ถ้าเทอไป ก็ไม่ต้องกลับมาให้ชั้ลเห็นหน้าอีก " แล้พี่โทโมะก็ยื่นคำขาด ถ้าเป็นแต่ก่อนชั้ลคงไม่กล้าที่จะก้าวเินออกไปจากห้อง เพราะชั้ลแคร์เค้ามาก มากเหลือเกิน แต่ตอนนี้ชั้ลกำลังเปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่รู้ว่าสิ่งที่ชั้ลทำเป็นการอยากเอาชนะ หรือว่า ชั้ลไม่แคร์เค้ากันแน่
" แก้ว !!!! แก้ว !!!! กลับมาเดี๋ยวนี่นะ กลับมา !!!!! " เสียงตะโกนดังออกมาจากข้าในห้อง
กริ๊งงง กริ๊งงงง
( รออยู่ที่ลานจอดรถแลวนะ )
" โอเค แก้วกำลังเดินลงไป " แล้วชั้ลก็เลือกที่จะเดินลงไป
ลานจอดรถ
" แม่มาได้ยังไงค่ะ " ชั้ลเห็นแม่กับทีน่าทีเดินมาจากลานจอดรถ
" มีคนมาส่ง " ทีน่ายืนยิ้มหวานแล้วชี้ไปที่ถ่าน เฮ้ยย ถ่านเนี่ยนะมาส่ง แต่ก่อนยังไม่ชอบขี้หน้าถ่านอยู่เลยหนิ
" ถ่านเข้าไปรับ ท๊อฟที่บ้าน ก็เลยชวนพวกเรามาพร้อมกันเลย " แล้วแม่ก็หันไปยิ้มกับถ่าน เอิ่มม ดิชั้ลงง
" พี่แก้ว พี่ถ่านนิเป็นแฟนกับพี่แก้วหรอ " ทีน่ามากระซิบถามข้างหูชั้ล ไอเด็กคนนี้แก่แดดจริงๆ
" ปล่าวเป็นเพื่อนกัน "
" แล้วเห็นพี่ท๊อฟบอกว่าพี่ถ่านจีบพี่แก้วอยู่ " จีบอะไร ถ่านไม่ได้บอกอะไรเลย ไมท๊อฟคิดแบบนั้น
" ไม่เอาๆ ไม่พูด รีบขึ้นไปหาพี่โทโมะเร็ว เดียวก็อาละวาดใส่อีกหรอก " เออป่านนี้ไม่รู้อะไรแตกแล้วละมั้ง อารมณ์ร้อนๆอยู่ด้วย เห้อออ
" หึ ! ถ้าแม่ไม่บังคับ ทีน่าไม่มาหรอก อยากให้พี่โทโมะนิสัยดีเหมือนพี่ถ่านจัง ทั้งหล่อ ทั้งใจเย็น ทั้งอารมณ์ดี ทั้งสุภาพ พูดจาก็ทั้งหวานทั้งเพราะ สาวๆหลงแย่เลย นี่พี่แก้ว ถ้าครบสองปีเมื่อไหร่ พี่แก้วหย่ากับพี่โทโมะแล้วมาแต่งกับพี่ถ่านเลยนะ ทีน่าเชียร์พี่ถ่านเต็มที่เลย " อ้าวว แทนที่จะเชียร์พี่ตัวเอง นี่ชั้ลก็จดทะเบียนกับพี่โทโมะ มา 1 ปีแล้วซินะ ทำไมมันเร็จัง อีกปีก็ต้องหย่ากันแล้ว ก็ดี เค้าจะได้ไปอยู่กับคนที่เค้าอยากจะอยู่ด้วยสักที
" พี่แก้ว ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวช้า อดกินเอ็มเคอีก " ท๊อฟฟี่ที่นั่งอยู่ในรถ ตะโกนเรียกชั้ล ถ่านยกมือไหว้ลาแม่ก่อนจะเดินนำชั้ลขึ้นไป
" คืนนี้แก้วนอนพัที่บ้านก็ได้นะ อยู่กับโทโมะมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวแม่เฝ้าต่อเอง " ชั้พยักหน้ารับ แล้วยกมือไหว้แม่ ก่อนจะขึ้นรถไป
ในรถ
" ถามจริง ถ่านทำยังไง แม่ถึงได้ยอมมากับถ่าน " ชั้ลหันไปถามอย่างตรงไปตรงมา เพราะสงสัยเป็นอย่างมาก แม่เป็นคนที่เอาใจยากมาก กว่าชั้ลจะชนะใจได้ แทบทรุดเหมือนกัน
" ก็พี่ถ่านกับพี่แก้วทำให้ท๊อฟมีผลการเรียนดี เป็นคนดี เป็นคนขยันขึ้นรับผิดชอบมากขึ้น แล้วตอนนี้ท๊อฟก็สอบเข้ามหาลัยได้แล้ว แม่ก็เลยชอบพี่ถ่าน "
" เฮ้ยย จริงหรอ ท๊อฟสอบได้แล้วหรอ ไม่เสียแรงที่ชวยกันติว เนอะถ่านเนอะ " ผลงานชั้ลกับถ่านเองแหละ ที่ช่วยกันติวให้ท๊อฟตอนที่เราไปทำบ้านด้วยกัน ถ่านเป็นคนที่เรียนเก่งมาก และอธิบายเก่งมาก อธิบายแปบเดี๋ยวท๊อฟก็เข้าใจเลย
" ก็จริงนะสิพี่แก้ว ท๊อฟไปโม้ให้แม่ฟังทุกวันเลยนะว่าพี่ถ่านดียังนู้นดียังงี้ ทีแรกแม่ก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอท๊อฟโชว์ผลการเรียน แล้วบอกบอกว่าสอบเข้ามหาลัยได้ แต่ก็ดีใจใหญ่ แถมยังอยากเจอพี่ถ่านอีกด้วยนะ ท๊อฟก็เลยนัดให้เจอกันเลย "
" ดีใจด้วยนะท๊อฟ เก่งมากๆ เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยง " ชั้ลหันไปยิ้มกบท๊อฟที่นั่อยู่เบาะหลัง
" ไง ฝีมือพี่เจ๋งปล่าวน้องแก้ว " แหมถ่าน อวดใหญ่เลยนะ ถ่านที่ขับรถอยู่หันหน้ามายักคิ้วโชว์เก๋าใส่ชั้ล หน้าหมั่นไส้จริงๆ
" เจ๋งมากอะ ที่ทำให้แม่ยอมรับได้ขนาดนี้ " ชั้ลยิ้มให้ถ่าน ยิ้มให้สำหรับควมดีของถ่านที่ช่วยให้ท๊อฟสอบเข้ามหาลัยได้
" งั้นวันนี้ต้องฉลอง ไม่ต้องไปซื้อของตกแต่งบ้านแล้ว เลื่อนเป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะ วันนี้ฉลงให้กับ เฟสชี่ใหม่หน่อย "
" ดีเลยพี่ถาน ท๊อฟอย่างกิน เอ็มเค พาไปหน่อยนะ "
" โอเค งั้นไปเลยนะ "
" แหม เข้ากันได้ดีเหลือเกินนะ "
ในห้องคนไข้พิเศษ
" พาไอท๊อฟไปเลี้ยง เลี้ยงทำไม เลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไร !! " โทโมะที่นอนโวยวายอยู่บนเตียง หลังจากที่เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ก็เริ่มซักไซร้ถามถึงแก้ว เมื่อได้คำตอบก็โวยวายใหญ่
" ใส่ใจน้องมากเลยนะพี่โทโมะ ขนาดพี่ท๊อฟสอบเข้ามหาลัยได้ พี่ยังไม่รู้เลย ผิดกับพี่ถ่านจริงๆ " ทีน่า น้องสาวแสนสวยจากฝีมือของแก้ว พูดเหวี่ยงๆ
" ทำไม ไอถ่านมันดีตรงไหน ทั้งแม่ทั้งแก ถึงไปพากันชมมันนัก "
" ก็ดีมากพอที่เปลี่ยนคนเกเร ชอบโดดเรียน ให้กลายมาเป็นคนเรียนดี ได้เกรดสี่ทุกวิชา แถมยังสอบเข้ามหาลัยดีๆได้อีกนะสิ " จบคำพูดของทีน่าเล่นเอาโทโมะถึงกับอึ้ง
" อย่าไอท๊อฟอะน่ะที่จะเปลี่ยนได้ ชั้ลไม่เชื่อแกหรอก " โทโมะ หัวเสียที่เห็นทุกคนชมถ่าน
" จริงนะโทโมะ แม่เป้นคนดูผลการเรียนและผลสอบของท๊อฟด้วยตัวเอง " แม่โทโมะ ยืนยันอีกเสียง ทำให้เขาจนปัญญาที่จะหาข้อใดมาเถียงอีกต่อไป
" เออ ก็ดี !! แล้วเมื่อไหร่ ไอผู้หญิงหลายใจคนนั้นจะกลับ "
" ใคร คือ ผู้หญิงหลายใจ หรือพี่หมายถึงพี่แก้ว " ทีน่าพูดอย่างไม่พอใจ ที่พี่ชายตัวเองไปว่าพี่สาวที่ตัวเองรักมาก
" ก็เออนะ สิ จะใครซะอีกหละ "
" ตอนนี้แล้วทำจะมาเรียกหา แต่ก่อนทีน่าเห็นพี่ก็ไม่เคยจะใส่ใจอะไร คืนนี้นะ พี่แก้วเค้าลับไปนอนที่บ้าน กว่าจะกลับจากฉลองก็คงจะดึกดื่น พี่นอนไม่เถอะ พี่แก้วคงไม่มาที่นี่หรอกคืนนี้ " คำพูดของทีน่า เหมือนเป็นฉนวนจุดไฟในตัวของโทโมะให้ลุกไหม้ขึ้นมา
" แกแน่ใจหรอ ว่าพี่แก้วของแกจะกลับไปนอนบ้าน ไม่แน่อาจจะไปนนบ้านไอถ่าน หรือไม่ก็ลากกันเข้าโรงแรมก็ได้ ใครจะไปรู้ "
" ไม่หรอก พี่แก้วเป็นคนห่วงตัว พี่ถ่านก็เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ใช่พวกชอบฉวยโอกาส ทีน่าไว้ใจทั้งคู่ เขาเป็นคนดีด้วยกันทั้งคู่ นี่ที่น่ายังลุ้นอยู่เลยนะ ถ้าครบสองปี พี่กับพี่แก้วหย่ากัน ทีน่าจะเชียร์ให้พี่ถ่านจีบพี่แก้วแบบจริงๆจังๆซักที " ทีน่าพูดตรงๆ อย่างลอยหน้าลอยตา แต่หารู้ไม่่ว่ามันทำให้พี่ชายของเทอแทบคลั่ง
" ไอทีน่า !!! หุบปาก แล้วจะไปไหนก็ไป !!! "
" โทโมะ ! ทำไมต้องตะหวาดน้องแบบนีด้วยฮะ ! " แม่โทโมะ เข้าไปกอดทีน่าที่นั่งจ้องหน้าโทโมะ ด้วยความโกรธ แล้วเด็กสาวก็ร้องไห้ออกมาด้้วยความน้อยใจ
" เพราะนิสัยแบบนี้ไง ทั้งพี่ฟาง พี่แก้ว ถึงไม่เอา " คำทิ้งท้ายของทีน่าก่อนจะเดินออกจากห้อง มันเหมือนเป็นคำที่จี้แทงใจดำของเขาเป็นอย่างมาก โทโมะ ขบกรามแน่น แต่ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ แม่วิ่งตามทีน่าออกไป
ร้านเอ็มเค
" สั่งมาเยอะขนาดนี้จะกินหมดมั้ยเนี่ย "
" สั่งเลยๆ ไม่อิ่มเราไม่กลับ "
" ทำเป็นป๋ากระเป๋าใหญ่นะเรา ได้ๆ เดี๋ยวเจ๋จัดให้ " ชั้ลพูดพลางหยิบเมนูมาสั่งอย่างไม่ยั้ง ถ่านนั่งขำกับความกวนตีนของชั้ล เดี๋ยวบิลมาแล้วจะขำไม่ออกนะไอถ่านน้อย
" พอแล้วพี่แก้ว เดี๋ยวพี่ถ่านก็จนกันพอดี " ท๊อฟที่นั่งมองอาหารเต็มโต๊ะ เต็มจนจะท้วมหัวอยู่แล้ว
" ก็ได้ ถือว่าตามใจท๊อฟแล้วกัน " เราทั้งสามลงมือทานอาหารกัน
" พี่ถ่าน ทำไมตักให้แต่กับพี่แก้ว ไมไม่ตักให้ท๊อฟบ้าง " ไอนี่เป็นผู้ชาย ทำมาเป็นน้อยใจเหมือนเด็กๆไปได้
" เอาครับน้องท๊อฟครับ กินเยอะๆนะครับจะได้โตไวๆครับ " ไอนี่พูดกวนตีนเด็ก
" เอ๊าแล้วนั้นปลาหมึก แก้วไม่กินปลาหมึกไม่ใช่หรอ " ชั้ลก็ม่ทันได้ดู แต่ถ่านรู้ได้ไงว่าชั้ลไม่กินปลาหมึก
" รู้ได้ไงว่าไม่กินปลาหมึก "
" เอาเป็นว่ารู้ก็แล้วกัน ไม่กินก็ดี งั้นเอามาเดี๋ยวกินเอง " ทำเป็นเนียบเลยนะถ่าน ถ่านใช้ตะกียบมาคีบปลาหมึกที่อยู่ในถ้วยชั้ลไปกินอย่างหน้าตาเฉย แล้วหันมายักคิ้ว ใส่ชั้ล แล้วบอกกับชั้ลว่า
" อร่อยมากกก " - - !
" 555 + พี่ถ่านทำหน้ากวนมากเลยวะ ไหนลองทำใส่พี่แก้วอีกทีซิ "
" อร่อยมากกกก " ไอถ่านนนน !! 555 ถ่านตักหมึกมากิน เคี้ยวจนหมดแล้วทำหน้าเซ็กซี่ แต่มันฮาก็ตรงไอคำว่ามาก แบบว่าปากกว้างมากกก 5555
" กวนตีนจริงๆ 555 " แคร๊กกๆ แอ๊ก แฮม โอ้ยย สำลัก ไม่น่าหัวเราะไอถ่านเลยย
" เอ้าเห้ย ระวังๆ กินน้ำก่อน เอาๆ " ถ่านรีบส่งน้ำมาให้ก่อนจะเอามือมาลูบหลังชั้ล แล้วบอกว่า " ใจเย็นๆ ๆ" สำลักนิมันต้องใจเย็นด้วยหรวะ ถ่าน ไอนี้เฟือนใหญ่แล้ว
" ทำไมต้องใจเย็นอะพี่ถ่าน " เออ ท๊อฟก็สงสัย ชั้ลก็นึกว่าชั้ลสงสัยยู่คนเดียว
" ไม่รู้วะ คิดออกก็พูดๆไปก่อน เผื่อว่าแก้วจะหายสำลัก 5555 " หัวเราะไปคนเดียวเถอะถ่าน ตอนนี้แก้วกำลังซึ้งอยู่ มันฟัดูอาจจะแปลกๆ แต่ทำไมชั้ลรู้สึกดีก็ไม่รู้นะ
" ปากเลอะ เดียวเช็ดให้นะ คิดว่าแก้วคงมองไม่เห็น " แล้วถ่านก็หยิบทิชชูมาเช็ดปากให้ มือเบ๊าเบา สีหน้าแววตาก็ดูตั้งใจ เช็ดจนชั้ลเคลิ้มไปเลยอะถ่าน
" พี่ถ่าน พอแล้วมั้ง เช็ดนานไปป่าวว " ถ่านสะดุ้งกับเสียงท๊อฟที่ทักขึ้นมา ก่อนจะหันมามากินต่อ ชั้ลแอบมองถ่าน เหมือนว่าเค้าจะเขิลๆอยู่นะ ไม่รูู้สิ ก็เห็นหน้าแดงเหมือนตำลึงเลย ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ