ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15) ดูแลคนป่วย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
โป๊กกก !! โอ้ยย อะไรมันตกใส่หัววะเนี่ย คนกำลังหลับสบายเลย ฮึ๊ยยยย ชั้ลพยามถ่างตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่มีสิ่งของบางอย่างมากระทบกับศรีษะของชั้ล หึ ! อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ ไรคนที่ปาของใส่ชั้ลก็คงไม่ใช้ใครที่ไหนหรอก ไอคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงนั้นแหละ จะปลุกกันดีๆไม่ได้หรือไงวะ ฮึ๊ยยย
" นี่คงเป็นวิธีการปลุกที่ดีที่สุดแล้วใช่มั้ยค่ะ " - - !
" สำหรับเทอแค่นี้มันก็น่าจะดีที่สุดแล้วนะ " อ่อ นี้ถ้าเป็นฟางคงจะปลุกด้วยการจูบซินะ
" แล้วจะปลุกขึ้นมาทำไม นี่ก็ตีสองกว่าแล้ว คนกำลังฝันดีอยู่เลย "
" ทำไม ฝันว่าชั้ลกำลังบอกรักเทออยู่ใช่มั้ย " แหมม หลงตัวเองเกินไปแล้วนะครัช
" ป่าว ฝันว่าไปเที่ยวกับถ่านอยู่ ในฝันนะ มีความสุขมากเลย แก้วกับถ่านเล่นน้ำทะเลกันแล้วก็ " ชั้ลยังพูดไม่จบ ไอนี้ก็แทรกขึ้นมาทันที
" ชั้ลหิวน้ำ !!! " แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ - - ! ไอนี่
" ทำเป็นพูดเสียงดงเสียงดัง อยู่ก็ใกล้กันแค่เนี่ย " ชั้ลบ่นๆ พลางลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วให้พี่โทโมะ แล้วก็ยื่นให้อย่างเซงๆ
" จับหลอดให้ด้วยสิ มันแกว่งไปแกว่งมาอยู่นะเห็นมั้ย " เรื่องมากจริงโว้ยย
" พอๆ อิ่มแล้ว " ชั้ลวางแก้วน้ำบนโต๊ะ ก่อนจะกลับมานอนที่โซฟา แต่หัวยังไม่ทันได้ถึงหมอนเลย ไอนี่ก็เรียกให้งานอีกแล้ว
" อย่าเพิ่งนอน "
" ทำไม จะกินอะไร นี่ก็ดึกแล้วนะ "
" จะเข้าห้องเข้า "
" จะเข้าไปทำไมในห้องน้ำ " ชั้ลถามออกไปได้ไงวะเนี่ย คงจะเมาน้ำลายตัวเอง
" ไปกินข้าวมั้ง มา มาช่วยพยุงหน่อย " ชั้ลเดินไปพยุงตัวไอคนป่วยลงจากเตียงแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ
" ถอดกางเกง "
" เห้ย !! O_O จะบ้าหรอ " ไอโรคจิต
." อะไร คิดบ้าอะไรของเทอ ชั้ลบอกให้ถอดกางเกงชั้ล ทะลึ่ง !!" อ้าวหรอ - - !
" ก็ถอดเอาเองสิ " เออบ้าป่าว ใครมันจะไปกล้าถอด ชั้ลเป็นผู้หญิงนะย่ะ
" ชั้ลให้เลือกสองอย่าง จะช่วยชั้ลถอดกางๆ แต่จะช่วยชั้ลทำความสะอาดน้องชาย " อึก ! ไอบ้าาาาาา
" พะพี่ จะบ้าหรือไง พี่ก็ทำเองไปสิ มันเป็นธุระส่วนตัวของพี่นะ "
" 1 " เชี่ยเอ่ย นี่ชั้ลต้องเลือกใช่มั้ย
" 2 " ฮึ้ยยยย
" โอเคๆ ถอดก็ถอด " ชั้ลต้องรีบฉิ้งพูดไปก่อน ไม่นั้น ชั้ลคงต้องงง บรึ๋ยยย คิดแล้วหลอน
" เร็วๆ จะราดอยู่แล้วเนี่ย แล้วปิดตาแบบนี้จะมองเห็นได้ยังไง " ใครมันจะไปอยากมองวะเนี่ยยยย โว้ยย จะบ้าตายยย ชั้ลหลับตาปี๋ มือไม้สั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พยามจนกางเกงหลุดร่วงไปกองกับพื้น ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ โอ้ยยย ช่วยเต้นให้มันช้ากว่านี้หน่อยได้มั้ยวะ ขาอ่อนพี่โทโมะ ทำไมมันขาวแบบนี้หวะ
" มองอะไร ! " O_O เชี่ยแล้ว ชั้ลกำลังทำอะไรอยู่
" ป่าวๆๆๆ ไม่ได้มองขาอ่อนเลยนะ "
" นี่เทอแอบมองขาอ่อนชั้ลหรอ " ซวยแล้วว เป็นบ้าอะไรวะเนีย ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับบ ชิ้งดีกว่าตู ชั้ลรีบวิ่งออกจากห้องทำทันที ไอบ้านั้นก็หัวเราะชอบใจใหญ่
" เสร็จแล้ว เข้ามาช่วยชั้ลใส่กางเกงหน่อย " เอ้า
" ไหนบอกช่วยถอดอย่างเดี๋ยวไง "
" 1 " โอ้ยยยย อย่ากดดันสิ
" 2 " นี่ชั้ลต้องทำอะไรอุจาดๆ อีกแล้วใช่มั้ย
" โอเคๆ เข้าไปแล้ว " ชั้ลเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู แล้วหลับตา ก่อนจะพลักประตูเข้าไป
" กางเกงอยู่ไหน " พูดพลาง มือกขวานหากางเกงไปเรื่อย
" ลืมตาสิ จะได้มองเห็น " แล้วจะหัวเราะอยู่ในลำคอทำไม มันทำให้ชั้ลรู้สึกเหมือนพี่กำลังหื่นกามอยู่นะ ! บ้าเอ้ยยย
" ไม่ !! "
" งั้นยื่นมือมานี้ ชั้ลช่วย " ชั้ลรีบยื่นมือทันที เพราะอยากจะออกไปจากห้องน้ำเต็มทนแล้ว
" นี่มันอะไร ไม่ใช่กางเกงนิ " อะไรก็ไม่รุ้ แต่มันไม่ใช่กางเกงแน่ๆ แล้วมันคืออะไรวะ
" ก็นี่ไงกางเกง "
" มันไม่ใส่เนื้อผ้า มันเหมือนเนื้อคนมากกว่า " เนื้อคน !! แล้วชั้ลก็เลือกที่จะลืมตา เพื่อหาคำตอบด้วยตัวอง
" กรี๊ดดดดดดดดดด ไอบ้า ไอลากมก ไอโรคจิต กรี๊ดดดด " มือของชั้ลที่ถูกมือของเขากุทอยู่ ตอนนี้มันอยู่ติดกับขาอ่อนๆ ที่ขาวสว่างของเขา ไอพี่โทโมะมันคิดได้ยังไง มันเอามือของชั้ลไปแตะขออ่อนของมัน TT บ้าเอ้ยยยย
" เงียบ ! เงียบก่อน เดี๋ยวคนก็แห่กันเข้ามาหรอก " ตุบตับตุบตับตุบตับ พี่โทโมะ พลักร่างชั้ลติดกับฝาฝนังห้อง แล้วใช้มือหนาของเขามาปิดปาก ไม่ให้ชั้ลแหกปากร้องโวยวาย ปัญหาคือว่า เราทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก แล้วเขาก็เปลื่อยท่อนล่างอยู่ ส่วนหัวใจของชั้ลก็เต้นแรงมาก OMG จะทำยังไงต่อไปดีวะเนี่ย
เราทั้งคู่ ยื่นเงียบกันอยู่คู่หนึ่ง ก่อนที่เค้าจะเลื่อนมือออกจากปากของชั้ล แล้วมาสัมผัสกับแก้มนวลๆของชั้ล ใบหน้าของเขาเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ๆชั้ลเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนชั้ลสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา จมูกโด่งของเขา เริ่มสัมผัสกับจมูกของชั้ล ตุบตับตุบตับตุบตับ ทำไมมันตื่นเต้นแล้วก็หวิวๆแบบนี้นะ ชั้ลหลับตาปี๋ เพราะทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะต่อต้านหรือยินยอมเค้าดี ใครก็ได้ช่วยให้หนูผ่านพ้นเวลานี้ไปทีเถอะ
" มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ !! " เสียงพยาบาลที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำ ทำให้เราทั้งสองผละออกจากกันอย่างเร็ว ก่อนที่พี่โทโมะจะพยามใส่กางเกงตัวเองอย่างทุลักทุเล ส่วนชั้ลได้แต่ยืนแข็งทื่อ ใจก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิม
" ไม่มีอะไรครับ พอดีเมื่อกี่มีอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วครับ " พี่โทโมะ เปิดประตูออกไปคุยกับพยาบาล
" ค่ะ มีอะไรเรียกได้ตลอดเลยนะค่ะ " พยาบาลเดินออกมาห้องไป ส่วนพี่โทโมะ หันหลังมาคุยกับชั้ล
" จะต่อมั้ย "
" ต่ออะไร " เออต่ออะไรวะ
" นี่อย่าบอกนะ ว่าพูดชัดขนาดนี้แล้วเทอ ไม่เข้าใจ" ทำไม หน้าชั้ลมันเอ่อ ขนาดนั้นเลยหรอวะ
" อือ ไม่เข้าใจ ต่อทำไม ทำไมต้องต่อ นอนเถอะ นี้ก็ตีสามแล้ว " หันล้มตัวลงนอน เขาเองก็กลับไปนอนที่เตียง แต่เหมือนหน้าเค้าจะเซงๆ แล้วเซงอะไรวะ แล้วไอที่ว่าต่อ นี้คือต่ออะไร ชั่งมัน นอนดีกว่า
เช้าของวันใหม่ ชั้ลตื่นขึ้นมาพร้อมกับการปลุกแบบเดิมๆของคนป่วย เออดีเนอะ เฝ้าสักสามวัน เลือดคลั่งในสมองตายพอดี
" ขอโทรศพท์หน่อย " ที่ปลุกนี่คือต้องการแค่เนี่ย
" แล้วพี่วางไว้ตรงไหน เดี๋ยวไปหยิบให้ "
" ชั้ลจะเอาของเทอ " แล้วทำไมต้องของชั้ลค่ะ
" แล้วทำไมไม่ใช่ของตัวเอง " นั้นสิ
" ทำไม เทอกลัวชั้ลเห็นอะไรลับๆในโทรศัพท์เทอหรอ มันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นใช่มั้ย " อ้าว นี่หาเรื่องใช่มั้ยค่ะ
" เรื่องเยอะจริงเลย เอาๆ จะโทรไปไหน จะทำอะไรก็ทำ " ชั้ลยื่นโทรศัพท์ให้เค้าไป คนอื่นอาจจะเป็นเพราะตัดความรำคาญ แต่สำหรับชั้ล เพื่อความสบายใจ ชั้ลอยากให้เค้ามั่นใจ ว่าชั้ลรักเค้าแค่คนเดียว ชั้ลไม่รู้ว่าตั้งแต่ที่เค้าถูกรถชน ทำไม มันทำให้เค้าดูอย่างอยู่กับชั้ลมากกว่าเก่า ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเหตุผลอะไร แต่ที่รู้ชั้ลมีความสุขมากจริงๆ ที่ชั้ลได้อยู่ใกล้ชิดกับเค้า และท่าทีของเค้าที่มันเปลี่ยนไป ไม่รังเกียจชั้ลเหมือนเก่า
" แม่ วันนี้ไม่ต้องมาเฝ้านะ แก้วบอกนะเฝ้าเอง " บอกตอนไหนวะ - - !
" รูปนี่ถ่ายที่ไหน แล้วทำไมต้องถ่ายคู่กันด้วยวะ " ชั้ลมองแบบงง ก่อนจะเข้าไปชะเง้อดูรูปในโทรศัพท์ อ่อ รูปชั้ลกับถ่านนี้เอง
" ก็เคยไปเที่ยวด้วยกัน ก็เลยถ่ายเก็บไว้ " แล้วไมต้องคิ้วขมวดด้วยวะ ก็แค่ถ่ายรูปคู่
" แล้วไปเที่ยวกันที่ไหนวะ ทำไมรูปวันเต็มไปหมด หรือว่าเทอเป็นชู้กับไอถ่าน นี่เทอนอกใจชั้ลใช่มั้ย "
" นี่พี่เป็นอะไร ชั้ลตามไม่ทันแล้วนะ พี่จะดีหรือจะร้าย ช่วยบอกชั้ลก่อนล่วงหน้าสักห้านาทีได้มั้ย ชั้ลจะได้ปรับเปลี่ยนอารมณ์ตามสถานการณ์ได้ทัน เดี๋ยวก็พูดดี เดี๋ยวก็มาด่า จะเอายัไง ห๊ะ ! " เออ โมโหแล้วนะเว้ย
กริ๊งงง กริ๊งงง กริ๊งงงง แล้วปลายสายที่ว่า คือ เบอร์ถ่านน ไอพี่โทโมะ ที่ถือโทรศพท์ของชั้ลอยู่ในมือ พอเห็นเป็นชื่อถ่าน ก็หันมามองหน้าชั้ลอย่าเอาเรื่อง หึ ! ชั้ลบอกตรงๆ ตอนนี้อยากจะบอกดังๆว่า ' อย่าเพิ่งโทรมาตอนนี้ บอกตั้งกี่ทีกี่หน ตัวจริงอีกคนของชั้ลเค้าจะสงสัย อย่าเพิ่งโทรมาได้มั้ย ให้ผ่านช่วงอันตรายนี้ไป แล้วค่อยโทรให้หนำใจ พูดคุยให้สายมันไหม้ก็ได้เลยถ่านน '
" รับสายสิ " แล้วพี่โทโมะก็ยื่นโทรศพท์ให้ชั้ล
" ฮัลโหล ถ่าน " ชั้ลจะเดินออกไปคุยข้างนอก แต่ถูกพี่โทโมะจับมือไว้ ตกลงจะเอายังไงกันแน่เนี่ย
" คุยตรงนี้แหละ " อ้าว จะฟังด้วยว่างั้น
" แก้วอยู่โรงพยาบาล "
" เปิดลำโพงด้วย ชั้ลไม่ได้ยิน " ห๊ะ ! ชั้ลยืนเอ๋อๆ งงๆ ส่วนไอคนป่วยก็คว้าโทรศัพท์ชั้ลไปเปิดลำโพงแล้วก็ยื่นกลับมาให้ นี่มันใช่เรื่องไม่วะเนี่ย
< ทานไรยัง >
" ยังเลยว่าจะออกไปหาอะไรทานอยู่พอดี ถ่านหละ ทานอะไรยัง " ชั้ลพูดแบบตะกุกตะกัก เพราะมีสายตาอันอาฆาตที่จ้องมองชั้ลอยู่
< ยังเลย อย่ากินกับข้าวฝีมือแก้วจัง > ถ่านเอ่ยยย ถ่านจะรู้มั้ยนะว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ
" แหมมม ตอนนี้ไปหาอย่างอื่นทานก่อนแล้วกันนะ " โอ้ยย แล้วไอนี้ทำไปต้องดึงมือชั้ลแน่น แล้วทำตาดุๆด้วยวะ
< แล้วเย็นนี้มาได้หรือปล่าว จะได้ไปเลือก ของตกแต่งบ้านกัน > โอ้ยย ไอพี่โทโมะ จะโกรธอะไรนักหนาวะ
" ถ่านวันนี้แก้วติดธุระ ขอไปวันพรุ่งนี้ได้มั้ย "
< งั้น ถ่านไปกับท็อฟก่อนนะ จะได้เลือกไว้บางส่วน เพราะยังมีอีกเยอะ ถ่านจะรอวันพรุ่งนี้นะ> ถ่านนี้น่ารักจริงๆ แต่ไอบ้าที่อยู่ข้างๆนี้ ทำไม ต้องบีบมือชั้ลแรงขนาดนี้วะ
" โอเคๆ งั้นเดี๋ยวแก้วไปหาอะไรทานก่อนนะ หิวแล้ว "
< แก้ว > ทำไมเรียกเสียงนุ่มจังวะ ถ่าน ฟังแล้วเคลิ้มเลย
" หึ๋ ว่าไงถ่าน "
< คิดถึงจัง > แล้วถ่านก็หัวเราะน้อยๆก่อนจะวางสายไป ถ้าให้เดา ถ่านคงจะรวบรวมสมาธิอยู่นานมากกว่าจะกล้าพูดออกมา ชั้ลก็เพลอยิ้มไปด้วย
" คิดถึงจัง จะอ้วก !!! " อ้าว ไอนี้ อิจฉาหละสิ
" น่ารักเนอะ " ชั้ลก็กวนประสาทต่อทันที
" มุกจีบสาวกากๆ สู้ชั้ลไม่ได้หรอก " แหมมั่นใจเกินไปมั้ยค่ะ
" มุกกาก ที่พูดมาจากใจจริง ใครได้ยินก็หวั่นไหวทั้งนั้นแหละ ยิ่งหล่อๆ หุ่นดีๆ ไม่น่าจะพลาด เนอะ "
" ยังไงก็สู้คารมชั้ลไม่ได้ "
" อย่างงั้นหรอกหรือ ^^ "
" ถ้าเทอไม่เชื่อ ก็ค่อยดูแล้วกัน แต่ชั้ลขอเตือนไว้ก่อนนะ ตั้งมือรับให้ดีๆหละ " นี้พี่จะไปจีบใครอีกหะ ฟางคนเดียวชั้ลก็สู้ไม่ไหวอยู่แล้วนะ ฮึ๊ยยย
" ขออนุญาตเช็ดตัวคนไข้ก่อนนะค่ะ " พยาบาลสาว เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกันอ่างน้ำเล็ก และผ้าเช็ดตัว
" ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้ผู้หญิงคนนี้ทำเอง เค้าเป็นภรรยาของผม " ห๊ะ !!! นี่ชั้ลไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย
" ได้ค่ะ งั้นชั้ลวางไว้ตรงนี้นะค่ะ " พยาบาลสาวยิ้ม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
" เอ๊า ถอดเสื้อถอดกางเกง แล้วก็เช็ดตัว "
" จะบ้าหรอ ทำไมไม่ให้พยาบาลเค้าทำให้ "
" ก็ ชั้ล อยาก ให้ เทอ ทำ ให้ จบ มั้ย ครับ " ทำไมต้องพูดเน้นคำวะ มันรู้สึกกวนตีนยังไงไม่รู้โว้ยย
" ไม่เอา ไม่ทำ "
" จะทำไม่ทำ " แล้วพี่โทโมะก็กระชากแขนชั้ลไปไกลๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรั้งคอชั้ลให้ใกล้กับใบหน้าหล่อๆของเขา
" เอ่ออ " ถ้าหล่อๆของเขาเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ๆชั้ลจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา
" โอเค ทำก็ทำ " ไม่รู้ว่าอยากทำเองหรือโดนบังคับ สับสน ^^
" งั้นก็ ถอดเสื้อ " พี่โทโม นอนยิ้มหวาน ยักคิ้วอย่างกวนๆ เหมือนพยามจะบอกว่าตัวเขาเป็นผู้ชนะ
ชั้ลพยามเรียกสติตัวเองให้อยู่กับเนื้อกับตัวให้ถึงที่สุด แล้วเริ่มถอดเสื้อคนป่วยออกอย่างช้าๆ ทำไมมื้อมันสั่นอย่างนี้นะ ชั้ลค่อยๆ ดึงเชือกออกที่ละเส้นๆ แล้วชั้ลหน้าไปทางอื่น จนเชือกทุกเส้นถูกปลดออกจนหมด ชั้ลหันไปหยิบพาเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้เค้าอย่างเร็วๆ
" โอ้ย !! นี่เช็ดบ้าอะไรเนี่ย เช็ดชะมัดเลย เช็ดให้มันเบาๆหน่อยสิ " จะเช็ดเบาๆได้ยังไง ใจเต้นจนจะช็อคตายอยู่แล้วเนี่ย
" มานี่ ทำแบบนี้ " พี่โทโมะ จับมือชั้ลที่ยังมีผ้าเช็ดตัวอยู่ในมือ แล้วบังคับมือชั้ลให้เช็ดตัวเขาอย่างช้าๆ ชั้ลก็ทำตามอย่างว่าง่าย แต่เหมือนตอนนี้ชั้ลสัมผัสกับเนื้อตัวของเขา แล้วผ้าหายไปไหน ชั้ลหันไปมอง ก็มีเพียงมือของเขาที่จับมือชั้ลไอสัมผัสกับผิวหน้าอกของเขาที่มันทั้งขาวทั้งเนียน โธ่ ไอแก้วเอ้ย เลือดกำเดาแทบบทะลัก ชั้ลเบิกตากว้างมองดูแผ่นอกกว้างของเขาอย่างลืมตัว มือของชั้ลเริ่มสัมผัสกับแผ่นอกของเขา โดยที่ตอนนี้เขาปล่อยมือของชั้ลให้เป็นอิสระไปแล้ว ชั้ลสัมผัสมันไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ แถมยังมีอาการหวิวๆเข้ามาด้วย ชั้ลสัมผัสมันไปจนทั่ว อย่างช้าๆ โดยไม่ได้มองใบหน้าของเขาแม้แต่น้อย ดวงใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อาการหวิวๆก็เขามามากขึ้นทุกที
โครมมมม !!!
" แก้ววว แก้วววว !!! "
" ใครก็ได้ ช่วยด้วย !! ช่วยด้วย !!!! " ร่างชายหนุ่มที่ลุกรี้ลุกลนอยู่บนเตียง เขาตกใจแทบบ้าที่เป็นผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยาโดยนิตินัยของเขา หมดสติล้มลงกับพื้นหลังจากที่โดยเขากลั่นแกล้ง ให้สัมผัสกับเรือนร่างท่อนบนอันเปือยเปล่าของเขา ก่อนหน้านี่ เขารู้สึกขำและตลกกับท่าทีของเทอ ที่ดูเหมือนจะไม่เคยสัมผัสกับกายชายใดมาก่อน แต่เมื่อเทอหมดสติล้มลงไป ความตกใจก็เข้ามาแทนที่เขาในทันที
" เป็นอะไรค่ะ "
" แก้ว เข้าหมดสติไป ทำยังไงก็ได้ให้ฟื้นขึ้นมา ช่วยหน่อยนะ ช่วยผมหน่อย " โทโมะ พยามลงจากเตียงแต่ถูกพยบาลอีกคนรั้งเอาไว้
" เทอแค่เป็นลมนะค่ะ ไม่่มีอะไร เดี๋ยวก็ฟื้นขึ้นมา รอในห้องนี้นะค่ะ เดี๋ยวชั้ลจะพาเทอกลับมาหาคุณเอง " พยาบาลสาวอธิบาย บุรุษพยาบาลมาอุ้มร่างของแก้วออกไป
" นานมั้ย "
" ไม่นานค่ะ ^^ " แล้วโทโมะ ก็ยินยอมทำตามคำสั่งของพยาบาล
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ