ใครลิขิต

 
 
                 โป๊กกก !!  โอ้ยย  อะไรมันตกใส่หัววะเนี่ย  คนกำลังหลับสบายเลย  ฮึ๊ยยยย  ชั้ลพยามถ่างตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่มีสิ่งของบางอย่างมากระทบกับศรีษะของชั้ล  หึ ! อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ ไรคนที่ปาของใส่ชั้ลก็คงไม่ใช้ใครที่ไหนหรอก ไอคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงนั้นแหละ  จะปลุกกันดีๆไม่ได้หรือไงวะ ฮึ๊ยยย  
 
 
      " นี่คงเป็นวิธีการปลุกที่ดีที่สุดแล้วใช่มั้ยค่ะ " - - !
      " สำหรับเทอแค่นี้มันก็น่าจะดีที่สุดแล้วนะ " อ่อ นี้ถ้าเป็นฟางคงจะปลุกด้วยการจูบซินะ 
      " แล้วจะปลุกขึ้นมาทำไม นี่ก็ตีสองกว่าแล้ว คนกำลังฝันดีอยู่เลย "
      " ทำไม ฝันว่าชั้ลกำลังบอกรักเทออยู่ใช่มั้ย " แหมม หลงตัวเองเกินไปแล้วนะครัช 
      " ป่าว ฝันว่าไปเที่ยวกับถ่านอยู่ ในฝันนะ มีความสุขมากเลย แก้วกับถ่านเล่นน้ำทะเลกันแล้วก็ " ชั้ลยังพูดไม่จบ ไอนี้ก็แทรกขึ้นมาทันที
       " ชั้ลหิวน้ำ !!! "  แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ - - ! ไอนี่
        " ทำเป็นพูดเสียงดงเสียงดัง อยู่ก็ใกล้กันแค่เนี่ย " ชั้ลบ่นๆ พลางลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วให้พี่โทโมะ  แล้วก็ยื่นให้อย่างเซงๆ
       " จับหลอดให้ด้วยสิ มันแกว่งไปแกว่งมาอยู่นะเห็นมั้ย " เรื่องมากจริงโว้ยย 
       " พอๆ อิ่มแล้ว " ชั้ลวางแก้วน้ำบนโต๊ะ ก่อนจะกลับมานอนที่โซฟา แต่หัวยังไม่ทันได้ถึงหมอนเลย ไอนี่ก็เรียกให้งานอีกแล้ว 
       "  อย่าเพิ่งนอน "
       " ทำไม จะกินอะไร นี่ก็ดึกแล้วนะ " 
       " จะเข้าห้องเข้า " 
        " จะเข้าไปทำไมในห้องน้ำ " ชั้ลถามออกไปได้ไงวะเนี่ย  คงจะเมาน้ำลายตัวเอง
       " ไปกินข้าวมั้ง  มา มาช่วยพยุงหน่อย " ชั้ลเดินไปพยุงตัวไอคนป่วยลงจากเตียงแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ 
       " ถอดกางเกง " 
       " เห้ย !! O_O จะบ้าหรอ " ไอโรคจิต
        ." อะไร คิดบ้าอะไรของเทอ ชั้ลบอกให้ถอดกางเกงชั้ล ทะลึ่ง !!" อ้าวหรอ - - ! 
        " ก็ถอดเอาเองสิ " เออบ้าป่าว ใครมันจะไปกล้าถอด ชั้ลเป็นผู้หญิงนะย่ะ 
       " ชั้ลให้เลือกสองอย่าง จะช่วยชั้ลถอดกางๆ แต่จะช่วยชั้ลทำความสะอาดน้องชาย " อึก ! ไอบ้าาาาาา  
       " พะพี่ จะบ้าหรือไง พี่ก็ทำเองไปสิ มันเป็นธุระส่วนตัวของพี่นะ " 
      " 1 " เชี่ยเอ่ย นี่ชั้ลต้องเลือกใช่มั้ย 
       " 2 " ฮึ้ยยยย 
      " โอเคๆ ถอดก็ถอด " ชั้ลต้องรีบฉิ้งพูดไปก่อน ไม่นั้น ชั้ลคงต้องงง  บรึ๋ยยย  คิดแล้วหลอน 
      " เร็วๆ จะราดอยู่แล้วเนี่ย  แล้วปิดตาแบบนี้จะมองเห็นได้ยังไง " ใครมันจะไปอยากมองวะเนี่ยยยย  โว้ยย จะบ้าตายยย ชั้ลหลับตาปี๋ มือไม้สั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พยามจนกางเกงหลุดร่วงไปกองกับพื้น  ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ  โอ้ยยย  ช่วยเต้นให้มันช้ากว่านี้หน่อยได้มั้ยวะ ขาอ่อนพี่โทโมะ ทำไมมันขาวแบบนี้หวะ 
     " มองอะไร ! " O_O เชี่ยแล้ว ชั้ลกำลังทำอะไรอยู่ 
      " ป่าวๆๆๆ  ไม่ได้มองขาอ่อนเลยนะ "
      " นี่เทอแอบมองขาอ่อนชั้ลหรอ " ซวยแล้วว  เป็นบ้าอะไรวะเนีย  ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับบ  ชิ้งดีกว่าตู ชั้ลรีบวิ่งออกจากห้องทำทันที ไอบ้านั้นก็หัวเราะชอบใจใหญ่ 
      "  เสร็จแล้ว เข้ามาช่วยชั้ลใส่กางเกงหน่อย "  เอ้า 
      " ไหนบอกช่วยถอดอย่างเดี๋ยวไง " 
      " 1 " โอ้ยยยย  อย่ากดดันสิ
        " 2 " นี่ชั้ลต้องทำอะไรอุจาดๆ อีกแล้วใช่มั้ย 
     " โอเคๆ เข้าไปแล้ว " ชั้ลเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู แล้วหลับตา ก่อนจะพลักประตูเข้าไป 
     " กางเกงอยู่ไหน " พูดพลาง มือกขวานหากางเกงไปเรื่อย
      " ลืมตาสิ จะได้มองเห็น " แล้วจะหัวเราะอยู่ในลำคอทำไม มันทำให้ชั้ลรู้สึกเหมือนพี่กำลังหื่นกามอยู่นะ ! บ้าเอ้ยยย
      " ไม่ !! " 
      " งั้นยื่นมือมานี้ ชั้ลช่วย " ชั้ลรีบยื่นมือทันที เพราะอยากจะออกไปจากห้องน้ำเต็มทนแล้ว 
      " นี่มันอะไร ไม่ใช่กางเกงนิ " อะไรก็ไม่รุ้ แต่มันไม่ใช่กางเกงแน่ๆ แล้วมันคืออะไรวะ 
      " ก็นี่ไงกางเกง " 
      " มันไม่ใส่เนื้อผ้า มันเหมือนเนื้อคนมากกว่า " เนื้อคน !! แล้วชั้ลก็เลือกที่จะลืมตา เพื่อหาคำตอบด้วยตัวอง
      "  กรี๊ดดดดดดดดดด  ไอบ้า ไอลากมก ไอโรคจิต  กรี๊ดดดด " มือของชั้ลที่ถูกมือของเขากุทอยู่ ตอนนี้มันอยู่ติดกับขาอ่อนๆ ที่ขาวสว่างของเขา ไอพี่โทโมะมันคิดได้ยังไง มันเอามือของชั้ลไปแตะขออ่อนของมัน TT  บ้าเอ้ยยยย  
 
       " เงียบ ! เงียบก่อน เดี๋ยวคนก็แห่กันเข้ามาหรอก " ตุบตับตุบตับตุบตับ พี่โทโมะ พลักร่างชั้ลติดกับฝาฝนังห้อง แล้วใช้มือหนาของเขามาปิดปาก ไม่ให้ชั้ลแหกปากร้องโวยวาย ปัญหาคือว่า เราทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก แล้วเขาก็เปลื่อยท่อนล่างอยู่ ส่วนหัวใจของชั้ลก็เต้นแรงมาก OMG จะทำยังไงต่อไปดีวะเนี่ย 
 
          เราทั้งคู่ ยื่นเงียบกันอยู่คู่หนึ่ง ก่อนที่เค้าจะเลื่อนมือออกจากปากของชั้ล แล้วมาสัมผัสกับแก้มนวลๆของชั้ล ใบหน้าของเขาเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ๆชั้ลเรื่อยๆ  เรื่อยๆ จนชั้ลสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา จมูกโด่งของเขา เริ่มสัมผัสกับจมูกของชั้ล ตุบตับตุบตับตุบตับ ทำไมมันตื่นเต้นแล้วก็หวิวๆแบบนี้นะ ชั้ลหลับตาปี๋ เพราะทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะต่อต้านหรือยินยอมเค้าดี  ใครก็ได้ช่วยให้หนูผ่านพ้นเวลานี้ไปทีเถอะ 
        "  มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ !! " เสียงพยาบาลที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำ ทำให้เราทั้งสองผละออกจากกันอย่างเร็ว ก่อนที่พี่โทโมะจะพยามใส่กางเกงตัวเองอย่างทุลักทุเล ส่วนชั้ลได้แต่ยืนแข็งทื่อ ใจก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิม 
         " ไม่มีอะไรครับ พอดีเมื่อกี่มีอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วครับ " พี่โทโมะ เปิดประตูออกไปคุยกับพยาบาล 
       " ค่ะ มีอะไรเรียกได้ตลอดเลยนะค่ะ " พยาบาลเดินออกมาห้องไป ส่วนพี่โทโมะ หันหลังมาคุยกับชั้ล
      " จะต่อมั้ย " 
       " ต่ออะไร " เออต่ออะไรวะ 
      " นี่อย่าบอกนะ ว่าพูดชัดขนาดนี้แล้วเทอ ไม่เข้าใจ" ทำไม หน้าชั้ลมันเอ่อ ขนาดนั้นเลยหรอวะ 
     " อือ ไม่เข้าใจ ต่อทำไม ทำไมต้องต่อ นอนเถอะ นี้ก็ตีสามแล้ว " หันล้มตัวลงนอน เขาเองก็กลับไปนอนที่เตียง แต่เหมือนหน้าเค้าจะเซงๆ แล้วเซงอะไรวะ แล้วไอที่ว่าต่อ นี้คือต่ออะไร ชั่งมัน นอนดีกว่า
 
 
 
                เช้าของวันใหม่  ชั้ลตื่นขึ้นมาพร้อมกับการปลุกแบบเดิมๆของคนป่วย เออดีเนอะ เฝ้าสักสามวัน เลือดคลั่งในสมองตายพอดี 
 
 
      " ขอโทรศพท์หน่อย " ที่ปลุกนี่คือต้องการแค่เนี่ย 
      " แล้วพี่วางไว้ตรงไหน เดี๋ยวไปหยิบให้ "
      " ชั้ลจะเอาของเทอ " แล้วทำไมต้องของชั้ลค่ะ 
      " แล้วทำไมไม่ใช่ของตัวเอง " นั้นสิ 
      " ทำไม เทอกลัวชั้ลเห็นอะไรลับๆในโทรศัพท์เทอหรอ มันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นใช่มั้ย "  อ้าว นี่หาเรื่องใช่มั้ยค่ะ 
      " เรื่องเยอะจริงเลย เอาๆ จะโทรไปไหน จะทำอะไรก็ทำ " ชั้ลยื่นโทรศัพท์ให้เค้าไป คนอื่นอาจจะเป็นเพราะตัดความรำคาญ แต่สำหรับชั้ล เพื่อความสบายใจ ชั้ลอยากให้เค้ามั่นใจ ว่าชั้ลรักเค้าแค่คนเดียว ชั้ลไม่รู้ว่าตั้งแต่ที่เค้าถูกรถชน ทำไม มันทำให้เค้าดูอย่างอยู่กับชั้ลมากกว่าเก่า ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเหตุผลอะไร แต่ที่รู้ชั้ลมีความสุขมากจริงๆ ที่ชั้ลได้อยู่ใกล้ชิดกับเค้า และท่าทีของเค้าที่มันเปลี่ยนไป ไม่รังเกียจชั้ลเหมือนเก่า
 
       " แม่ วันนี้ไม่ต้องมาเฝ้านะ แก้วบอกนะเฝ้าเอง " บอกตอนไหนวะ  - - ! 
      " รูปนี่ถ่ายที่ไหน แล้วทำไมต้องถ่ายคู่กันด้วยวะ " ชั้ลมองแบบงง ก่อนจะเข้าไปชะเง้อดูรูปในโทรศัพท์   อ่อ รูปชั้ลกับถ่านนี้เอง
      " ก็เคยไปเที่ยวด้วยกัน ก็เลยถ่ายเก็บไว้ " แล้วไมต้องคิ้วขมวดด้วยวะ ก็แค่ถ่ายรูปคู่
      " แล้วไปเที่ยวกันที่ไหนวะ ทำไมรูปวันเต็มไปหมด  หรือว่าเทอเป็นชู้กับไอถ่าน นี่เทอนอกใจชั้ลใช่มั้ย " 
      "  นี่พี่เป็นอะไร ชั้ลตามไม่ทันแล้วนะ พี่จะดีหรือจะร้าย ช่วยบอกชั้ลก่อนล่วงหน้าสักห้านาทีได้มั้ย ชั้ลจะได้ปรับเปลี่ยนอารมณ์ตามสถานการณ์ได้ทัน เดี๋ยวก็พูดดี เดี๋ยวก็มาด่า จะเอายัไง ห๊ะ ! " เออ โมโหแล้วนะเว้ย 
 
         กริ๊งงง  กริ๊งงง  กริ๊งงงง  แล้วปลายสายที่ว่า คือ เบอร์ถ่านน  ไอพี่โทโมะ ที่ถือโทรศพท์ของชั้ลอยู่ในมือ พอเห็นเป็นชื่อถ่าน ก็หันมามองหน้าชั้ลอย่าเอาเรื่อง  หึ ! ชั้ลบอกตรงๆ ตอนนี้อยากจะบอกดังๆว่า  ' อย่าเพิ่งโทรมาตอนนี้ บอกตั้งกี่ทีกี่หน ตัวจริงอีกคนของชั้ลเค้าจะสงสัย  อย่าเพิ่งโทรมาได้มั้ย ให้ผ่านช่วงอันตรายนี้ไป แล้วค่อยโทรให้หนำใจ พูดคุยให้สายมันไหม้ก็ได้เลยถ่านน  ' 
        "  รับสายสิ " แล้วพี่โทโมะก็ยื่นโทรศพท์ให้ชั้ล 
        " ฮัลโหล ถ่าน " ชั้ลจะเดินออกไปคุยข้างนอก แต่ถูกพี่โทโมะจับมือไว้ ตกลงจะเอายังไงกันแน่เนี่ย
        " คุยตรงนี้แหละ " อ้าว จะฟังด้วยว่างั้น 
       " แก้วอยู่โรงพยาบาล "
       " เปิดลำโพงด้วย ชั้ลไม่ได้ยิน " ห๊ะ ! ชั้ลยืนเอ๋อๆ งงๆ ส่วนไอคนป่วยก็คว้าโทรศัพท์ชั้ลไปเปิดลำโพงแล้วก็ยื่นกลับมาให้ นี่มันใช่เรื่องไม่วะเนี่ย 
       
       < ทานไรยัง >
 
       "  ยังเลยว่าจะออกไปหาอะไรทานอยู่พอดี ถ่านหละ ทานอะไรยัง " ชั้ลพูดแบบตะกุกตะกัก เพราะมีสายตาอันอาฆาตที่จ้องมองชั้ลอยู่
 
       < ยังเลย อย่ากินกับข้าวฝีมือแก้วจัง > ถ่านเอ่ยยย  ถ่านจะรู้มั้ยนะว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ
      " แหมมม ตอนนี้ไปหาอย่างอื่นทานก่อนแล้วกันนะ " โอ้ยย แล้วไอนี้ทำไปต้องดึงมือชั้ลแน่น แล้วทำตาดุๆด้วยวะ 
 
       < แล้วเย็นนี้มาได้หรือปล่าว จะได้ไปเลือก ของตกแต่งบ้านกัน > โอ้ยย ไอพี่โทโมะ จะโกรธอะไรนักหนาวะ 
      " ถ่านวันนี้แก้วติดธุระ ขอไปวันพรุ่งนี้ได้มั้ย "
 
     < งั้น ถ่านไปกับท็อฟก่อนนะ จะได้เลือกไว้บางส่วน เพราะยังมีอีกเยอะ ถ่านจะรอวันพรุ่งนี้นะ>  ถ่านนี้น่ารักจริงๆ  แต่ไอบ้าที่อยู่ข้างๆนี้ ทำไม ต้องบีบมือชั้ลแรงขนาดนี้วะ 
       " โอเคๆ งั้นเดี๋ยวแก้วไปหาอะไรทานก่อนนะ หิวแล้ว " 
 
      < แก้ว > ทำไมเรียกเสียงนุ่มจังวะ ถ่าน ฟังแล้วเคลิ้มเลย
       " หึ๋  ว่าไงถ่าน "
 
      < คิดถึงจัง > แล้วถ่านก็หัวเราะน้อยๆก่อนจะวางสายไป ถ้าให้เดา ถ่านคงจะรวบรวมสมาธิอยู่นานมากกว่าจะกล้าพูดออกมา ชั้ลก็เพลอยิ้มไปด้วย 
 
      " คิดถึงจัง  จะอ้วก !!! "  อ้าว ไอนี้ อิจฉาหละสิ
      " น่ารักเนอะ " ชั้ลก็กวนประสาทต่อทันที 
      " มุกจีบสาวกากๆ สู้ชั้ลไม่ได้หรอก " แหมมั่นใจเกินไปมั้ยค่ะ 
       " มุกกาก ที่พูดมาจากใจจริง ใครได้ยินก็หวั่นไหวทั้งนั้นแหละ ยิ่งหล่อๆ หุ่นดีๆ ไม่น่าจะพลาด เนอะ "
      " ยังไงก็สู้คารมชั้ลไม่ได้ "  
      " อย่างงั้นหรอกหรือ ^^ "
      " ถ้าเทอไม่เชื่อ ก็ค่อยดูแล้วกัน แต่ชั้ลขอเตือนไว้ก่อนนะ ตั้งมือรับให้ดีๆหละ " นี้พี่จะไปจีบใครอีกหะ ฟางคนเดียวชั้ลก็สู้ไม่ไหวอยู่แล้วนะ ฮึ๊ยยย
     " ขออนุญาตเช็ดตัวคนไข้ก่อนนะค่ะ " พยาบาลสาว เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกันอ่างน้ำเล็ก และผ้าเช็ดตัว
    " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้ผู้หญิงคนนี้ทำเอง เค้าเป็นภรรยาของผม " ห๊ะ !!! นี่ชั้ลไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย 
     " ได้ค่ะ งั้นชั้ลวางไว้ตรงนี้นะค่ะ " พยาบาลสาวยิ้ม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
     " เอ๊า  ถอดเสื้อถอดกางเกง แล้วก็เช็ดตัว "
     " จะบ้าหรอ ทำไมไม่ให้พยาบาลเค้าทำให้ "
      " ก็ ชั้ล อยาก ให้ เทอ ทำ ให้ จบ มั้ย ครับ " ทำไมต้องพูดเน้นคำวะ มันรู้สึกกวนตีนยังไงไม่รู้โว้ยย
     " ไม่เอา ไม่ทำ " 
 
      " จะทำไม่ทำ " แล้วพี่โทโมะก็กระชากแขนชั้ลไปไกลๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรั้งคอชั้ลให้ใกล้กับใบหน้าหล่อๆของเขา 
 
      " เอ่ออ " ถ้าหล่อๆของเขาเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ๆชั้ลจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา 
 
      " โอเค ทำก็ทำ " ไม่รู้ว่าอยากทำเองหรือโดนบังคับ สับสน ^^
 
      " งั้นก็ ถอดเสื้อ " พี่โทโม นอนยิ้มหวาน ยักคิ้วอย่างกวนๆ  เหมือนพยามจะบอกว่าตัวเขาเป็นผู้ชนะ  
 
          ชั้ลพยามเรียกสติตัวเองให้อยู่กับเนื้อกับตัวให้ถึงที่สุด แล้วเริ่มถอดเสื้อคนป่วยออกอย่างช้าๆ ทำไมมื้อมันสั่นอย่างนี้นะ ชั้ลค่อยๆ ดึงเชือกออกที่ละเส้นๆ แล้วชั้ลหน้าไปทางอื่น จนเชือกทุกเส้นถูกปลดออกจนหมด ชั้ลหันไปหยิบพาเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้เค้าอย่างเร็วๆ 
 
     " โอ้ย  !! นี่เช็ดบ้าอะไรเนี่ย เช็ดชะมัดเลย เช็ดให้มันเบาๆหน่อยสิ " จะเช็ดเบาๆได้ยังไง ใจเต้นจนจะช็อคตายอยู่แล้วเนี่ย 
 
    " มานี่ ทำแบบนี้ " พี่โทโมะ จับมือชั้ลที่ยังมีผ้าเช็ดตัวอยู่ในมือ แล้วบังคับมือชั้ลให้เช็ดตัวเขาอย่างช้าๆ ชั้ลก็ทำตามอย่างว่าง่าย แต่เหมือนตอนนี้ชั้ลสัมผัสกับเนื้อตัวของเขา แล้วผ้าหายไปไหน ชั้ลหันไปมอง ก็มีเพียงมือของเขาที่จับมือชั้ลไอสัมผัสกับผิวหน้าอกของเขาที่มันทั้งขาวทั้งเนียน โธ่ ไอแก้วเอ้ย เลือดกำเดาแทบบทะลัก ชั้ลเบิกตากว้างมองดูแผ่นอกกว้างของเขาอย่างลืมตัว มือของชั้ลเริ่มสัมผัสกับแผ่นอกของเขา โดยที่ตอนนี้เขาปล่อยมือของชั้ลให้เป็นอิสระไปแล้ว  ชั้ลสัมผัสมันไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ   ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ แถมยังมีอาการหวิวๆเข้ามาด้วย ชั้ลสัมผัสมันไปจนทั่ว อย่างช้าๆ โดยไม่ได้มองใบหน้าของเขาแม้แต่น้อย  ดวงใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อาการหวิวๆก็เขามามากขึ้นทุกที
 
 
         โครมมมม   !!!
 
   "  แก้ววว  แก้วววว !!! " 
 
   " ใครก็ได้ ช่วยด้วย !! ช่วยด้วย !!!! " ร่างชายหนุ่มที่ลุกรี้ลุกลนอยู่บนเตียง  เขาตกใจแทบบ้าที่เป็นผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยาโดยนิตินัยของเขา หมดสติล้มลงกับพื้นหลังจากที่โดยเขากลั่นแกล้ง ให้สัมผัสกับเรือนร่างท่อนบนอันเปือยเปล่าของเขา  ก่อนหน้านี่ เขารู้สึกขำและตลกกับท่าทีของเทอ ที่ดูเหมือนจะไม่เคยสัมผัสกับกายชายใดมาก่อน แต่เมื่อเทอหมดสติล้มลงไป ความตกใจก็เข้ามาแทนที่เขาในทันที
 
   " เป็นอะไรค่ะ "
 
    " แก้ว เข้าหมดสติไป ทำยังไงก็ได้ให้ฟื้นขึ้นมา ช่วยหน่อยนะ ช่วยผมหน่อย " โทโมะ พยามลงจากเตียงแต่ถูกพยบาลอีกคนรั้งเอาไว้
 
     " เทอแค่เป็นลมนะค่ะ ไม่่มีอะไร เดี๋ยวก็ฟื้นขึ้นมา รอในห้องนี้นะค่ะ เดี๋ยวชั้ลจะพาเทอกลับมาหาคุณเอง " พยาบาลสาวอธิบาย บุรุษพยาบาลมาอุ้มร่างของแก้วออกไป
 
     " นานมั้ย " 
 
    "  ไม่นานค่ะ ^^ " แล้วโทโมะ ก็ยินยอมทำตามคำสั่งของพยาบาล