ใครลิขิต

 

 

                           ทุ่มของคืนนั้นหลังจากที่เราทั้ง 3 คนทาสีบ้านกันเสร็จ ถ่านก็พาชั้ลกับท๊อฟฟี่ไปปาร์ตี้สุกี้กันที่คอนโดของถ่าน  คอนโดของถ่านเป็นคอนโดหรูๆเรียบๆ โทนสีเทาขาว มองดูอบอุ่นสบายตายังไงไม่รู้ และที่สำคัญเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก  ออกจะเรียบร้อยกว่าชั้ลซะด้วยซ้ำ 

 

    " พี่ถ่าน นี่พี่อยู่กับผู้หญิงหรอ " ท๊อฟเอ่ยถามหลังจากที่เดินสำรวจรอบห้องถ่านอยู่นาน 

 

    " ทำไมถึงคิดว่าพี่อยู่กับผู้หญิงหละ " ถ่านตะโกนถามกลับมาจากในห้องครัว ตอนนี้ถ่านกำลังล้างผัก อยู่ในครัว

   " ก็มันดูเรียบร้อย มีระเบียบมาก ฝุ่นก็ไม่มี ขยะก็ไม่มี แถมห้องยังห๊อมหอม หมอนอิงก็หอม " เออใช่ นั้นหยิบหมอนอิงมาดมตามที่ท๊อฟกำลังทำอยู่ มันหอมเหมือนที่ท๊อฟบอกจริงๆ 

   " นี่ ผู้ชายที่รักความสะอาดมันก็มีนะครับน้องท๊อฟแหมม " ถ่านตอบคำถามพร้อม ถือถาดผัก กุ้ง ไก่ ปลา มา ตั้งไว้ที่โต๊ะอาหาร

   " แต่มันสะอาดมากนะพี่ แทบจะสะอาดกว่าห้องผู้หญิงซะด้วยซ้ำ  "  ไอนี่ก็สงสัยไม่เลิก

    " เอาน๊าา ที่ชั้ลทำ ชั้ลมีเหตุผลของชั้ลก็แล้วกัน แกมาช่วยชั้ลทำสุกี้ดีกว่ามา " 

    " แล้วไมพี่ไม่ใช่พี่แก้วบ้างหละ " อ้าวไอนี้ สนิทแล้วทำมาเป็นลามปาม

     " คนสวยๆ เค้าว่าอย่าใช่งานหนักๆ เดี๋ยวบอบช้ำหมด วันนี้ก็ทาสีบ้านมาทั้งวันแล้ว ไว้รอกินอย่างเดียว " แหมไอถ่าน ทำไมต้องพูดไปยิมไปด้วยเนี่ย 

  
    " นายคนแรกเลยนะเนี่ย ที่ชมว่าชั้ลสวย ถามจริงเถอะ พูดประชดรึปล่าว " เออนั้นสิ หรือว่าจะประชดกัน ตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อแม่ ก็ไม่เคยมีใครชมว่าชั้ลสวยสักคน เพิ่งมาเจอก็วันนี้แหละ ^^

    " เออ ก็สวยอยู่เออ ก็สวย ไม่ได้ประชด " ถ่านพูดไปก็ยิ้มไป มือก็ปรุงสุกี้ไป 

    " นี่พี่ถ่านจะจีบ พี่แก้วหรอ " อ้าว ไอเด็กคนนี้ก็พูดมาได้ ชั้ลแต่งงานแล้วนะย่ะ 

    " อย่าพูดมากน๊า กินๆ สุกี้เสร็จแล้ว " ไอนี้ก็ทำตัวแปลกๆ น้องแซวเข้าหน่อยก็ยิ้มระรื่นเชียว อัลไลของมันวะ - - ! 

     " พี่ถ่าน นั้นห้องอะไร ทำไมพี่ปิดประตูสนิทเลย ห้องอื่่นเห็นเปิดประตูไว้อยู่ " เออจริงด้วย ชั้ลก็เพิ่งสังเกตุเห็นเหมือนกัน  ชั้ลกับท๊อฟหันไปมองหน้าถ่านอย่างรอคำตอบ แล้วสิ่งที่เห็นคือ ถ่านหน้าซีด 

     " อ่อ ห้องนอนหนะ ไม่มีอะไรหรอก ชั้ลไปปิดไว้ เพื่อกลิ่นอาหารมันเข้าไป " 

    " คอนโดนายมีห้องนอน 2 ห้องหรอ "  ชั้ลหันไปมองห้องนอนที่เปิดประตูแง้มอยู่ 

    " อ่อ เออ ใช่ มี 2 ห้องหนะ กินเถอะๆ สุกกำลังได้ที่เลย " เอ๊ากินก็กิน เราทั้งสามเลิกสนใจห้องลับของถ่านที่ปิดสนิท แล้วหันมากินสุกี้กันแทน

 

 

                   หน้าบ้านของพี่โทโมะ 

   " ขอบคุณมากนะพี่ วันหลังผมขอไปคอนโดพี่อีกนะ อยากเข้าไปดูในห้องนั้น " ยุ่งไม่เลิกจริงๆ

   " ขอบคุณมากนะถ่าน ขับรถกลับดีๆนะ " ถ่านยิ้มหวาน ก่อนจะขับรถออกไป

    " แก้ว พี่แก้ว !!! "  แม่พี่โทโมะ และทีน่าตะโกนเรียกชั้ลจากในบ้าน ก่อนจะวิ่งออกมาที่หน้าบ้าน  ทำไมคนทั้งคู่ต้องร้องไห้

    " มีอะไรหรือปล่าวค่ะ " 

     " โทโมะรถคว่ำ " ตึกตึก ตึกตึก ตึกๆ ช่วงเวลาที่มีความสุขเมื่อกี้ดับวูบไปในเสี้ยววินาที ที่ชั้ลได้ยินเหตุร้ายของพี่โทโมะ มันเกิดอะไรขึ้นกับเค้า แล้วทำไมชั้ลถึงได้ตัวชาขนาดนี้ ทำไมชั้ลถึงกลัวได้ขนาดนี้ น้ำตาไหลออกมาโดยที่ชั้ลไม่ได้รับรู้อะไรเลย ทุกอย่างว่างเปล่าไปหมด มันคงไม่ใช่เรื่องจริง ชั้ลคงฝันไป

    " พี่แก้ว  พี่แก้ว !! " ท๊อฟเขย่าตัวชั้ลอย่างแรก จนสติชั้ลกลับมาได้ ชั้ลรีบวิ่งออกไปเรียกรถแท๊กซี่ เพื่อไปหาพี่โทโมะทันที

 

     

                หน้าห้องฉุกเฉิน 

 

     " ไอแก้ว " เสียงมะลิที่ยืนอยู่ข้างพี่เขื่อนหน้าห้องฉุกเฉินตะโกนเรียกชั้ลมีวิ่งเข้ามา

     " มะลิ พี่โทโมะเป็นยังไงบ้าง เค้าเป็นยังไงบ้าง เค้าปลอดภัยแล้วใช่มั้ย มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง มันเกิดขึ้นได้ยังไง ฮือ ฮือ "

     " ใจเย็นๆก่อนแก้ว ตอนนี้มันอยู่ในมือหมอแล้ว มันต้องปลอดภัยแก้ว เชื่อพี่นะ " มือหนาของมีเขื่อน มาแตะบ่าชั้ลเพื่อให้กำลังใจ 

     " แล้วทำไม เค้าถึงอยู่ในสภาพนี้หละ " 

     " เอ่อ คือ มันเมาเหล้าแล้วขับรถกลับบ้าน ก็เลยเกิดอุบัติเหตุ " เมาเหล้าอีกแล้วหรอ ทำไมต้องไอกินมันด้วย ทำไไม่รักตัวเองบ้าง ฮืออ ฮืออ ฮืออ 

     " แก้ว !!! " มะลิ/เขื่อน

 

      " แก้ว ! แก้ว ! " ไม่รู้ใครต่อใครตะโกนเรียกชั้ลอยู่ข้างๆ พร้อมกับมือที่ค่อยเขย่าร่างชั้ลอยู่ 

      " พี่โทโมะ เป็นยังไงบ้าง เค้าเป็นยังไงบ้าง เค้าปลอดภัยแล้วใช่มั้ย " ชั้ลพยุงร่างตัวเอง ที่ยังมึนๆอยู่ให้ลุกขึ้นมาให้ได้ ชั้ลอยากรับรู้ว่าเค้าปลอดภัยแล้ว ชั้ลขอแค่นี้เท่านั้น

      " แก้ว ทำใจดีๆไว้นะ โทโมะเสียชีวิตแล้ว " ความว่างเปล่าทุกอย่างมันแล่นเข้าสู้หัวใจชั้ล ถ้าอยู่อย่างไม่มีหัวใจแล้วชั้ลจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมชั้ลต้องพบเจอแต่เรื่องสูญเสีย  ฮืออ ฮือออ ฮือออ 

      " ทำไมมันเป็นแบบนี้ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเค้า ทำไมไม่เป็นชั้ล ฮืออ ฮืออ ฮือออ "

     " แก้ว แกลองไปหาแม่ชีดูมั้ย แม่ชีเคยช่วยชีวิตพี่โทโมะมาครั้งนึงแล้ว ครั้งอาจจะมีปฏิหารย์ก็ได้ " มะลิพูด

     " ใช่ แม่ชี ชั้ลต้องไปหาแม่ชี ชั้ลจะไปหาแม่ชี ชั้ลต้องช่วยเค้าให้ได้ ชั้ลต้องทำให้เค้ากลับมาหาชั้ลให้ได้ " ชั้ลรีบวิ่งออกไปจากโรงพยาบาลโดยมีพี่เขื่อนและมะลิ วิ่งตามมา 

 

         เราทั้งสามคนขับรถมาถึงวัดที่เคยเจอกับแม่ชีรูปนั้น  เรารีบวิ่งเข้าไปยังบ้านเรือนไทยหลังนั้น หลังที่เคยเจอกับแม่ชี แต่มันก็ไม่มี บ้านหลังนั้นไม่มีแล้ว เหมือนกับครั้งสุดท้ายที่ชั้ลเคยมาที่นี้ ไม่มีบ้านไม่มีแม่ชี ไม่เจออะไรทั้งนั้น แล้วชั้ลจะทำยังไง มันจะช่วยเค้าได้ยังไง

    " พี่เขือน นิ้วนางข้างซ้ายของพี่โทโมะ ยังมีแหวนอยู่รึปล่าว " ใช่ แม่ชีเคยบอกไว้ว่าห้ามถอดแหวน หรือเค้าจะถอดแหวน 

    " แหวน มีอยู่นะ มันยังใส่อยู่  ตอนที่พามาส่งโรงพยาบาลก็ยังมีอยู่ " 

    " แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้ แก้วจะยังไงดี จะช่วยเค้ายังไงดี ฮืออ ฮืออ ฮืออ"

 

 

            กริ๊งงง กริ๊งงง  กริ๊งงงง เสียงโทรศัพท์มือถือของชั้ลดังขึ้น ชั้ลวานให้มะลิเป็นคนรับสายแทน เพราะเวลานี้ชั้ลไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว ชั้ลไม่ไหวแล้วจริงๆ 

 

     " ค่ะๆ หนูจะพาแก้วไปเดี๋ยวนี่ " มะลิวางสายก็รีบพยุงข้างชั้ลที่นั่งราบกับพื้นดินขึ้นมา ก่อนจะพาชั้ลขึ้นรถไป

 

 

            ที่โรงพยาบาล 

 

    " แก้ว เข้าไปหาโทโมะนะลูก  " แม่พี่โทโมะที่ยืนรำไห้อยู่ข้างๆเตียงที่มีพาขาวคลุมร่าง  ทุกคนเดินออกจากห้องไปหมด ชั้ลพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงและไร้หัวใจเดินเข้าไปที่เตียงก่อนจะเปิดผ้า ชั้ลยังคงหวังอยู่ลึกๆว่าผคนที่นอนอยู่บนเตียงนี้ ต้องไม่ใช่เค้า มันต้องไม่ใช่เค้า แต่สุดท้ายเมื่อผ้าขาวถูกเปิดออก ชั้ลก็พบเจอกับใบหน้าของคนที่ชั้ลรักสุดหัวใจจริงๆ

    " รู้มั้ย ตั้งแต่วันที่น้องเจอพี่ครั้งแรก เมื่อตอนที่น้องอยู่ม.2 พี่อยู่ม.3 น้องแปลกใจว่าผู้ชายแบบนี้ ทำไมถึงได้เรียนเก่ง น้องยังคิดว่าพี่จะเป็นพวกนักเลงท้ายห้องสะอีก หลังจากนั้นน้องก็แอบมองพี่ทุกวัน แอบมองทุกๆวันจนมันเกิดเป็นความเคยชินกับใบหน้าของพี่ จากความเคยชินมันก็กลายมาเป็นความคิดถึง จากความคิดถึงมันก็กลายมาเป็นความรัก วันๆนึกน้องขอแค่ได้เห็นหน้าพี่ก็พอใจแล้ว  ความรักของน้องมันอาจจะไม่เหมือนกับทุกคน น้องอาจจะไม่สมหวัง อาจจะไม่ได้หัวใจของพี่เลยแม้แต่น้อย แต่น้องก็ไม่เคยโกรธพี่เลยนะ สิ่งที่น้องได้รับจากพี่มันมากกว่าความรัก พี่ทำให้น้องอยากเรียนเก่งขึ้น อยากดูดี อยากสวย อยากทำทุกๆอย่างให้น้องดีพอที่จะยืนอยู่ข้างๆพี่ แล้วพี่จะไม่อายใคร แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้รักน้อง แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ น้องขอแค่ได้รักพี่ ได้เห็นพี่มีความสุขน้องก็ดีใจแล้ว วันนี้พี่ทำให้น้องใจสลายอีกแล้วนะพี่โทโมะ ครั้งก่อนพี่จากไปแค่หัวใจ แต่ครั้งนี้พี่จากไปทั้งกายและใจ  พี่ไม่สงสารน้องบ้างหรอ ว่าน้องจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่ มันเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะพี่โทโมะ ตื่นขั้นมาได้รึเปล่า กลับมาหาได้รึเปล่า สงสารน้องเถอะนะ อย่าให้น้องต้องทรมานแบบนี้เลยนะ กลับมาเถอะนะ ขอร้องหละ กลับมาหาน้องได้มั้ย น้องจะขาดใจตายอยู่แล้ว กลับมาหาน้องได้มั้ย "

   " นี่เทอพล่ามอะไรนักหนาเนี่ย ชั้ลรักไม่ตาย " ห่ะ !! o_O  เสียงอะไร ช้ั้ลเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามองเจ้าของเสียง 

   " เห้ย !!!  ยังไม่ตายหรอ " 

   " ตายแล้วครับ ตายแล้ว " เอ้าไอนี่ กวนตีน

    " แล้วไหนแม่บอกว่าพี่ตายแล้ว " เออนั้นสิ แล้วมันยังไงกัน

    " แม่บอกให้เทอเค้ามาหาชั้ล ไม่ได้บอกว่าแม่ตายแล้ว " อ้าวหรอ

    " แล้วเข้าผ้ามาคลุมหน้าทำไม " เออนั้นสิ

    " ก็มันหนาว ชั้ลเลยเอามาคลุม เทอนี่มันเพ้อเจ้อมากเลยนะ คิดเองเออเอง ปัญญาอ่อน " ชั้ลพูดไปซะขนาดนั้นแล้ว ดูเหมือนพี่โทโมะจะรู้สึกเฉยๆนะ แล้วยังจะมาหาว่าชั้ลพล่ามอีก  หึ ! นี้ถ้าเป็นฟางคงจะนั่งซึ้งนอนซึ้งจนน้ำหูน้ำตาไหลแล้วสินะ 

   " งั้นก็ดีแล้ว พี่ฟื้นแล้ว งั้นชั้ลกลับแล้วนะ " 

    " อะไร เมื่อกี้ยังแทนตัวเองว่าน้องอยู่เลย ไมตอนนี้เป็นชั้ลไปซะแล้วหละ " 

    " ก็ตอนนี้กับตอนนั้นมันคนละตอนกัน ชั้ลไปหละ หายไวๆแล้วกัน " จะอยู่ต่อได้ไงหละ พล่ามซะยาวขนาดนั้น ทั้งร้องห่มร้องไห้ สุดท้าย  หน้าแตก  อายเค้ามั้ยหละ - - !

    " เอ้า เดี๋ยวสิ เดี๋ยว !! " แล้วมันก็หัวเราะดังลั่น ท้งๆที่เจ็บอยู่  หึ ! อย่าให้ถึงคิวชั้ลบ้างนะ ชั้ลจะเอาให้ร้องไห้ให้หนักกว่าชั้ลอีก คอยดู

    " พี่แก้ว เป็นอะไรทำไมหน้าบูดขนาดนั้น " ทีน่าที่นั่งยิ้มอยู่หน้าห้องทักชั้ล อ่อ นี้ทุกคนรู้กันหมอแล้วสินะ ชั้ลโง่อยู่คนเดียว เออดี ชั้ลจะไม่พูดกับใครสักคน แล้วชั้ลก็เดินออกไปจากโรงพยาบาล 

 

 

           ผ่านไปสองวัน ชั้ลก็ไม่ไปเยี่ยมพี่โทโมะ แต่ถึงจะไปก็เท่านั้นแหละ เพราะยังไงฟางก็ต้องเป็นคนดูแลพี่โทโมะเองอยู่แล้ว คงจะไม่ใช่ชั้ลหรอก สู้ชั้ลนอนอยู่บ้านแบบสบายใจยังจะดีกวา่

 

   " พี่แก้วๆ จะไม่ไปเยี่ยมพี่โทโมะจริงๆหรอ นี่พี่ก็ไม่ไปสองวันแล้วนะ " ทีน่าที่นั่งอยู่ในรถข้างคนขับเลื่อนกระจกลงตะโกนมาถามชั้ล ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

   " ไม่ดีกว่า ขี้เกียจ" เดี๋ยวนี้พอหุ่นเป๊ะแล้วแต่งสวยใหญ่เลยนะทีน่า ผลงานชั้ลทั้งนั้น ชนะใจทุกคนแหละค่ะ ยกเว้นคนที่ชื่อโทโมะ 

 

              กริ๊งงง  กริ๊งงง  กริ๊งงง  แล้วใครมันโทรมาอีกหละเนี่ย 

   " ฮัลโหล "

 

   ( ไอห้อย ชั้ลจะไปฝรั่งเศษ มาส่งชั้ลที่สนามบินด้วย )

    " อ้าวเฮีย ไหนบอกจะไม่ไปไหนแล้วไง จะไปฝรั่งเศษทำไมอีก " 

 

    ( อย่าถามมาก บอกให้มาส่งก็มาเถอะน๊า  อีกชั่วโมงเจอกันที่สนามบินนะ ) แล้วมันก็วางสายชั้ล ไม่ถ่งไม่ถามเรื่องสุขภาพกุสักคำ  เห้อออ  

 

    " มะลิ ไอเฮียมันโทรไปแกแล้วใช่มั้ย  โอเคๆแล้วเจอกัน "

 

 

               สนามบิน  

    " เฮีย แล้วจะไปทำไมอีกเนี่ย เดี๋ยวพอกลับก็โทรให้มารับอีก นี้ชั้ลไม่ได้ว่างงานมากถึงขนาดต้องมาเฝ้ารับเฝ้าส่งเฮียทุกรอบหรอกนะ "

     " ทำไมขี้บ่นจังหวะ ไม่มาก็ไม่ต้องมา ชั้ลให้แก้วมาคนเดียวก็ได้ " ไอเฮียก็กวนตีน มะลิก็กวนตีน เออ น่าจะได้กันนะไอสองคนนี้เนี่ย

     

      " แล้วนี่รออะไรอยู่อีก เข้าไปข้างในได้แล้วไป "

 

      "ชั้ลก็รอเลขาของชั้ลสิ "

 

     " แก้ว มะลิ " เราทั้งสองหันไป พร้อมกัน

 

      " เฮ้ย ฟาง ! นี้เทอเป็นเลขาของเฮียหรอ " ชั้ลงงนะเว้ยเห้ย อะไรวะเนี่ย แล้วไปเป็นเลขาไปเฮียได้ยังไง 

 

      " อึมใช่ ชั้ลเป็นเลขาของพี่ป๊อป "

 

      " แต่ตอนนี้พี่โทโมะ อยู่โรงพยาบาลนะ " เออทำไมไม่ไปเฝ้าวะ 

 

      " ก็เทอเป็นภรรยาเค้าเทอก็ไปเฝ้าเค้าสิ " หะ ! ทิ้งกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอวะ 

 

      " แหม ชั้ลเห็นแต่ก่อนเทอก็รักกับพี่โทโมะมากไม่ใช่หรอ ทำไมตอนนี้ถึงได้เลิกรักง่ายๆหละจร๊ " นั้นไง เจ๊มะลิขึ้นแล้วครับ

 

      " เอาหน๊าๆ เค้าเป็นเลขาชั้ล เค้าก็ต้องไปกับชั้ลสิ  ชั้ลไปก่อนนะ ตอนกลับก็มารับชั้ลด้วย " แล้วไอเฮียก็ลากฟางไป ช่วยชั้ลก็ได้แต่ยืนมึนงงอยู่ แล้วใครดูแลพี่โทโมะวะเนี่ย แม่ก็ต้องเฝ้าร้าน ทีน่า ท๊อฟก็ไปโรงเรียน 

 

     " มะลิ พี่เขื่อนอยู่กับพี่โทโมะใช่มั้ย " 

 

     " ปล่าวนะ พี่เขือนไปต่างจังหวัดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว " นั้นไง กุว่าแหละ อยู่คนเดียวแหงๆ

 

 

            หลังจากส่งเฮียป๊อป ชั้ลก็แวะทานข้าวกับมะลิ แล้วก็วานให้มะลิมาส่งที่โรงพยาบาล 

 

      " แหม สุดท้ายก็เป็นห่วงเค้า ทำมาเป็นใจแข็งไม่มาเยี่ยมตั้งสองวัน สุดท้ายก็ทำไมไม่ "

 

      " เห้ย ก็ไม่ได้เป็นนห่วงอะไร ก็แค่มาดูว่าไง คือสงสารหนะเออ คนก็อยู่บ้านเดี๋ยวงั้น มันก็ต้องมีสงสารกันบ้าง " 

 

 

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก  ไม่มีสัญญาณตอบรับ งั้นเปิดไปเลยแล้วกัน 

 

    "  พี่โทโมะ  พี่โทโมะ พี่โทโมะ ! " เห้ย หายไปไหน หรือว่าไปหาฟาง หรือจะอยู่ในห้องน้ำ 

 

     "  กริ๊ดดดด  /  เห้ยยย !!! "  ชั้ลเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ก็เห็นไอบ้าที่ไหนไม่รู้ยืนฉี่  - - !

 

    " ทำไมไม่ล๊อคห้องหละ / เข้ามาทำบ้าอะไรวะ คนยื่นฉี่อยู่ "

 

     " ก็แล้วใครมันจะไปรู้หละ " 

 

     " มาก็ดีแล้ว เข้ามานี้หน่อยดิ "

 

     " จะบ้าหรอ ก็พี่โป๊อยู่ ออกมาคุยกันข้างนอกแล้วกัน "

 

     " จะออกไปได้ยังไง กางเกงยังไม่ได้ใส่เลย "  โอ้ยยย  ไอบ้าเอ้ยย  ก็ใส่ซะสิวะ 

 

      " พี่ก็ใส่ซะสิ " 

 

      " ใส่ได้ใส่ไปนานแล้วโว้ย ไม่มายืนล้อนจ้อนอยู่แบบนี้หรอก มาๆมาช่วยชั้ลใส่กางเกงหรอก เร็วๆ "

 

     " จะบ้าหรือไง ถอดเองได้ก็ใส่เองสิ " 

 

     " ตกลงเทอจะไม่เข้ามาใช่มั้ย "

 

      " เออ " คนอะไรโรคจิต

 

      " งั้นก็ดี ! " 

 

      " กริ๊ดดด   ออกมาทำไมเนี่ยยย  "  ไอพี่โทโมะมันออกมาจากห้องน้ำ แล้วมันก็เอามือมาสะกิดหลังชั้ล พอชั้ลหันกลับไปก็เจอสภาพที่ท่อนล้างล้อนจ้อนอยู่  โอ้ยยย  อยากจะกระโดดตึกตาย

 

      " ช่วยชั้ลใส่กางเกงหน่อย ถ้าไม่ช่วยชั้ลจะกอดเทอ " ตุบตับตุบตับตุบตับ โอ้ยย ทำไมใจมันเต้นแบบนี้เนี่ยยย  

 

     " แล้วจะให้ช่วยยังไงหละ พี่ใส่เองไม่ได้หรอ "

 

     " กริ๊ดดดดด  " แล้วพี่โทโมะ ก็ทำจริงๆ ร่างชั้ลปลิวไปอยู่ในอ้อมกอดของเค้า ตุบตับตุบตับตุบตับ ใจก็สั่น ตัวก็สั่น 

 

     " ปะปล่อย  ชะชั้ลช่วยแล้ว " แล้วมือหนาก็ผละออกจากเอวบางของชั้ล ชั้ลค่อยๆปิดตาแล้วหันหลังไป แล้วค่อยๆนั่งย่องๆ ไปหยิบกางเกงที่มันกองอยู่กับพื้นขึ้นมาอย่างเร็ว ใจก็เต้นแรงจนชั้ลแทบจะหายใจไม่ทัน ไอใจเอ้ย ช่วยสงบช่วยได้มั้ย ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย 

 

    " ก็แค่เนี่ย "  แค่เนี่ย  พูดมาได้นะ ไม่อายบ้างหรือไง เที่ยวโชว์ของลับให้คนอื่นเค้าดูเนี่ย 

 

    " เอ้า ช่วยพยุงร่างชั้ลขึ้นไปบนเตียงหน่อยดิ เห็นมั้ยเนี่ย มือก็ใส่เฝือก ขาก็ใส่เฝือก "

 

    " แล้วเมื่อกี้เดินลงมาได้ยังไง " เออนั้นสิ

 

     " โรงพยาบาลมันก้มีนางพยาบาลนะครับ พยาบาลเค้าก็มาช่วยสิครับ โง่จริงๆ " เออ ด่าเข้าไป ทำอะไรไม่ได้เป็นผิดไปหมด

 

     " เอาน้ำให้กินหน่อยดิ หิวน้ำ " ชั้ลก็ได้แต่เงียบแล้วก็ยื่นแก้วน้ำให้เค้าไป

 

     " จับหลอดให้ด้วยสิ " เรื่องมากจิงโว้ยยย   แต่ชั้ลก็ทำ - - ! 

 

     " คืนนี้ว่างปล่าว " 

 

     " ไม่ว่างค่ะ "

 

      " แล้วทำไมไม่ว่าง "

 

      " ก็แก้วไม่อยากว่าง " 

 

      " นี่เทอกวนชั้ลหรอ "

 

      " ปล่าวค่ะ พอดีแก้วต้องเคลียงานค่ะ "

 

      " ไปเอามาทำที่นี่ "

 

       " แล้วทำไมต้องทำที่นี่ค่ะ "

 

       " โอ้ยยย  นี่จะคิดเองบ้างไม่ได้เลยใช่มั้ย " อ้าว แล้วจะให้คิดยังไงหละ

 

       " อ่อ พี่อยากให้แก้วมาเฝ้าพี่ที่นี่ แก้วคิดถูกมั้ยค่ะ "

 

        " ชั้ลไม่ได้อยากให้เทอมาเฝ้า แต่ชั้ลไม่มีใครเฝ้า เทอก็ช่วยมาเฝ้าชั้ลหน่อยแล้วกัน เผื่อชั้ลจะเข้าห้องน้ำดึกๆจะได้มีคนพยุง " แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ 

 

       " แล้วโรงพยาบาลนี้ ไม่มีพยาบาลแล้วหรอค่ะ " เหมือนชั้ลจะกวนตีนนะ พี่โทโมะ มองหน้าชั้ลเหมือนจะเอาเรื่องยังไงไม่รู้ ชั้ลก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ 

 

     " โอเคค่ะ เฝ้าก็เฝ้า  งั้นเดี๋ยวแก้วไปเก็บเสื้อผ้าก่อนะค่ะ " 

 

 

             ที่บ้านแม่โทโมะ 

 

    กริ๊งงงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงงง  

 

     " ฮัลโหลค่ะ "

 

    (แม่ไม่ต้องมาเฝ้าแล้วนะ วันนี้มีคนมาเฝ้าแล้ว )

 

      " แก้วหรอ "

 

    (ครับ)

 

      " แก้วยอมไปเยี่ยมลูกแล้วหรอ "

 

      ( ครับ แค่นี้ก่อนนะ )

 

 

 

        " พี่คุยกับแม่หรอ เออที่จิงให้แม่มาเฝ้าก็ได้นะ " ชั้ลเปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงแว่วๆ เหมือนเค้าคุยโทรศัพท์กับใครอยู่

 

      " แม่ชั้ลทำงาน "

 

      " อ่อ อื้มๆ " 

 

      " ชั้ลอยากกินผลไม้ " เริ่มสั่งอีกแล้ว ยังไม่ทันได้นั่งเลยนะเนี่ย  ชั้ลก็จำต้องลุกไปเตรียมผลไม้มาให้คุณโทโมะรับประทาน 

 

      " เอ๊า  ทำมาให้แล้ว ก็ป้อนด้วยสิ " มาไม้ไหนวะเนี่ย งงแล้วนะ แต่ก่อนเห็นรังเกียจชั้ลนักหนา ทำไมตอนนี้ถึงได้อยากจะอยู่กับชั้ลนัก 

 

      " พี่ไม่เกลียดขี้หน้าชั้ลแล้วหรอ ถึงได้ให้ชั้ลมาเฝ้าพี่แบบนี้ "

 

      " ถ้าคนอื่นว่าง ชั้ลคงไม่ให้เทอว่าเฝ้าชั้ลแบบนี้หรอก "

 

      " ชั้ลนี่มันตัวเลือกสุดท้ายแล้ว สินะ " ชั้ลวางจานผลไม้ไว้ข้างเตียงแล้วกลับไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับหยิบงานมาทำ เพื่อกลบเกลื่อนรอยน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

       กริ๊งงงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงงง  ใครโทรมาอีกเนี่ย 

 

      " ฮัลโหล "

 

      (ได้ข่าวว่าไอโทโมะอยู่โรงพยาบาลหรอ ) ถ่านนี้รู้ทุกเรื่องจริงๆ

 

      " ใช่ ๆ ถ่านรู้ได้ยังไง "

 

      ( เอาเป็นว่ารู้ก็แล้วกัน แล้วนั้นทำอะไรอยู่ )

 

      " ทำงานค้างอยู่เนี่ย  มึนมากเลย "

 

     (  หาอะไรกินซะสิ จะได้ไม่มึน )

 

      " ทำสุกี้ให้แก้วกินหน่อยสิ "  ทำไมชั้ลรู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่  เออ จิง ไอพี่โทโมะมันจ้องอยู่จริงๆด้วย ชั้ลลืมไปเลยนะเนี่ย ชั้ลยิ้มให้พี่โทโมะ ก่อนจะลุกเดินออกไปคุยข้างนอก แล้วก็เหมือนว่าพี่โทะโมะจะมองชั้ลตลอด  

 

           เกือบครึ่งชั่วโมงที่ชั้ลคุยโทรศัพท์กับถ่าน อย่าถามเลยว่าคุยเรื่องอะไร มันมีเรื่องให้คุยทุกวันนั้นแหละ คุยกันจนชินแล้ว วันไหนไม่ได้คุยก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป

 

      " เป็นชู้กับไอถ่านหรอ " อ้าว ไมพูดงี้วะเนี่ย

 

      " ปล่าว เราเป็นเพื่อนกัน "

 

      " เพื่อนบ้าบออะไร คุยโทรศัพท์กันเป็นชาติ "

 

      " ไม่ได้คุยเป็นชาติสักหน่อย แค่สามสิบนาทีเอง "

 

      " อย่ามาย้อนนะแก้ว อย่าให้ชั้ลรู้นะว่าเทอกับไอถ่านแอบเป็นชู้กัน "

 

      " ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยหนิ พี่ไม่ได้รักชั้ล พี่รักฟาง เราแต่งงานกันเพราะความจำเป็น แล้วชั้ลจะไปรักถ่านมันผิดตรงไหน "

 

       " ชั้ลไม่ชอบให้ใครมาพูดได้ว่า ชั้ลโง่ โดนเมียตัวเองสวมเขา "

 

       " แล้วพี่ไม่กลัวใครเค้าพูดหรือไง ว่าพี่เป็นผู้ชายนอกใจภรรยาตัวเอง " เออ ทีไปกับฟาง ชั้ลยังไม่พูดเลย 

 

      " ก็ชั้ลรักฟาง แล้วมันผิดตรงไหนที่ชั้ลจะไปกับคนที่ชั้ลรัก " เล่นเอาจุกเหมือนกันนะคำนี้ แต่โทษทีนะชั้ลชินกับมันซะแล้วหละ

 

      " งั้นแก้วก็ไม่ผิด ี่จะคุยกับคนที่ แก้วรัก " 

 

      " ผู้หญิงมากรัก เพิ่งจะบอกว่ารักชั้ลไปเมื่อสามวันก่อน วันนี้มาบอกว่ารักผู้ชายอีกคน " เออ ชั้ลมันไม่เคยมีดีอะไรสักอย่างอยู่แล้วนิ

 

     " ชั้ลเคยบอกหรอว่าชั้ลรักพี่  " สิ้นคำที่ชั้ลพูด แล้วน้ำที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะ ข้างเตียงก็ถูกปาไปยังฝาผนังแตกกระจาย แล้วเศษแก้วก็มาบาดที่แขนชั้ล  ชั้ลเดินออกไปทำแผลนอกห้อง แล้วก็นั่งอยู่หน้าห้อง นั่งทำไมหนะหรอ ก็นั่งร้องไห้นะสิ ร้องไห้อีกแล้ว ตั้งแต่แต่งงานมาชั้ลก็มีแต่น้ำตา น้ำตา แล้วก็น้ำตา 

 

     " โอ้ยย  !! " พี่โทโมะ ! 

 

     " พี่จะไปไหน ทำไมไม่เรียกแก้ว "

 

      " ไปไหนมา "

 

      " ไปทำแผลมา พี่จะเข้าห้องน้ำหรอ "

 

      " เปล่า "

 

 

      " แล้วพี่จะไปไหน ทำไมถึงได้ ล้มลงกับพื้นแบบนี้ "

 

       " ก็ชั้ลเห็นเทอออกไปนาน ชั้ลคิดว่าเทอไม่กลับมาแล้ว ชั้ลก็เลยจะไปล็อคห้อง "

 

      " โรงพยาบาลเค้าให้ล็อคห้องด้วยหรอ " 

 

      " เออ เอาเถอะน๊า ชั้ลง่วงแล้ว พาชั้ลไปนอน " เอาใจยากจริงโว้ยย 

 

      พอชั้ลพาเค้าขึ้นไปนอนบนเตียง ชั้ลก็กลับมานั่งทำงานต่อ ที่โซฟาข้างๆ 

 

     " ขอโทษ "   ห๊ะ !! O_O