ใครลิขิต

 
                    ช่วงค่ำของวันนี้ทีน่ายังคงอยู่ที่โรงพยาบาล   ชั้ลเองก็เพิ่งจะกลับมาจากโรงพยาบาล   แต่ไม่ทันได้เข้าไปหาทีน่าหรอก พอดีชั้ลยืนมองผ่านกระจกที่ประตูหน้าห้อง เห็นฟางอยู่ข้างในห้อง ชั้ลเลยเลือที่จะกลับมาบ้านดีกว่า  
 
    " ฮัลโหล มะลิว่าไง " 
 
     ( ทีน่าเป็นไงบ้างวะ )
    " ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว มะรืนน่าจะกลับบ้านได้แล้วมั้ง  แกทำไมอยู่หรอ " จะไม่ให้ถามได้ไงหละ  ก็ชั้ลได้ยินเสียงผู้ชายอยู่ข้างๆมะลิ
 
     ( อ่อ ชั้ลมากินข้าวกับพี่เขือนหนะ ) นั้นไงกุวาแหระ อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด 
     "  แหมมม  ไม่ค่อยเลยนะค่ะ  เออกินต่อเถอะ แต่อย่าเพลินไปกินอย่างอื่นกันหละ ชั้ลไปอาบน้ำก่อนแค่นี้นะ " ชั้ลรีบตัดสายทิ้งทันที ถ้าช้ากว่านี้นังมะลิคงจะด่าชั้ลต่ออีกเป็นชั่วโมง
 
 
          ปี๊นนนนนนนนนนนน   ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนน  ปี๊นนนนนนนนนนนนนนน   โอ้ยยยย !! ไอบ้าบอที่ไหนมาบีบแตรรถยาวเป็นหางว่าวแบบนี้วะ  
    " พี่โทโมะ " ไร้มารยาทจริงๆ ชั้ลรีบวิ่งไปที่หน้ารั่วบ้าน เพราะไม่คนที่อยู่ในรถคงไม่คิดจะหยุดถ้าชั้ลไม่ออกไป 
    "  ทีน่าอยากกินข้าวต้มกุ้ง ทำให้มันหน่อย รีบๆหละ " แค่เนี่ย ! แหละค่ะ แล้วคุณผู้ชายเค้าก็ขับรถออกไปเลย คงจะไปส่งตุ๊กตาหน้ารถที่นั่งมาด้วยนะค่ะ ส่วนชั้ลก็น่าจะต้องนั่งรถเมล์ไปโรงพยาบาลอีกตามเคย เห้ออออ  
 
 
         ที่โรงพยาบาล 
    "  ไม่ยักรู้นะเนี่ย ว่าพี่แก้วก็ทำอาหารอร่อย " ก็ต้องอร่อยสิ ไอเด็กน้อยเอ๋ย ชั้ล ฝึกมาม่รู้กี่ปีแล้วเนี่ย แต่ไอคนที่มันเป็นแรงบันดาลใจให้ชั้ลทำในสิ่งที่ชั้ลไม่ชอบ มันไม่เคยแตะสักนิดนึงเลย 
    "  ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าแก้วจะชอบทำอาหาร ว่างๆว่าทำให้ชั้ลบ้างนะ " คุณแม่ก็ยิ้มกริ่มที่เห็นทีน่าทานข้าวได้
    "  ได้ค่ะได้ ^^ "
    " แล้วพี่โทโมะไปไหนหรอพี่แก้ว "
     " ไปกับฟางหนะ แต่ไม่รู้ไปไหนเหมือนกัน "
    "  พี่แก้วไม่หึง ไม่เสียใจบ้างหรอ " ตามตรงจริงๆเลยนะน้อง  พี่ก็เสียใจนะสิ แต่มันพูดไม่ได้ ชั้ลก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆให้กับทีน่า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร 
 
         กริ๊งงง  กริ๊งง  กริ๊งงง  ชั้ลหยิบโทรศัพท์ที่มันทั้งดัทั้งสั่นในกระเป๋า ขึ้นมาดูปลายสาย แล้วคนที่โทรมาก็คือ  ไอถ่านคับโผมมม
    " ว่าไง "
 
    ( อยู่ไหน ทำอะไรอยู่ กินไรยัง ) ถามทำไมเนี่ย 
    "  อยู่โรงพยาบาล มาเฝ้าน้อง กินข้าวแล้ว " แล้วชั้ลก็ตอบจะหมดทุกคำถาม - - !
 
    ( พรุ่งนี้เย็นเจอกันที่เดิมนะ ไอป๊อปมันจะไปด้วย ) แล้วจะโทรมาบอกตั้งแต่กลางคืนเลยเนี่ยนะ
    " โอเค ได้ๆ แล้วเจอกัน " 
 
     (  แก้วววววว  เดี๋ยวก่อนๆ ) เรียกสะดังเชียวไอถ่าน 
    " อะไรย่ะ "
 
     (  เอ่อออ  คืออ  เอ่อออ  คืออ  ชั้ล เอ่อออ  )
    "  คุณถ่านจะเอ่อ คือ เอ่อ อีกนานมั้ยค่ะ " 
 
    ( เอ่อออ  คืออ  ชั้ลลล  ชั้ลปวดฉี่หนะ แค่นี่นะ ) ไอบ้านี่ประสาททท  
    "  ใครโทรมาหรอพี่แก้ว " 
    "  อ่อ เพื่อนหนะ ^^ "
    " พี่แก้วคุยกับเค้าทำไมดูมีความสุขจัง ยิ้มตลอดเลย " 
    "  พี่หนะหรอยิ้ม  ไม่เห็นจะยิ้มเลย "
     "  ยิ้ม  ! " ทีน่า / คุณแม่ เทอทั้งสองประสานเสียงกัน  สรุปคือชั้ลยิ้ม โอเค ตามนั้น 
     " เทอนอกใจโทโมะหรอ " ก็ใจแก้วอยู่ที่พี่โทโมะตั้งนานแล้ว จะให้แก้วนอกใจได้ยังไงค่ะคุณแม่
 
     "  เพื่อนกันจริงๆ ค่ะ ^^ "
    " คุยอะไรกันอยู่หรอคับ คุณแม่คนสวย " เอ้ย ไอพี่เขือนกับมะลิ มาได้ยังไงเนี่ย 
    " สวัสดีค่ะ " มะลิยกมือไหว้แม่ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ชั้ล
    " จะเปิดตัวเลยใช่มั้ยเนี่ย นังมะลิ ตกลงแกคบกับพี่เขื่อแล้วใช่มั้ย " พี่เขื่อนยืนคุยกับคุณแม่และทีน่า ชั้ลเลยถือโอกาสลากนังมะลิมาคุยให้รู้เรื่องซะเลย 
    "  ก็แหม อยู่คนเดียวชั้ลเหงานิ มีพี่เขื่อน เค้าได้พาชั้ลไปเที่ยว ไปทานข้าวบ้าง  " 
    " มะลิเอ้ย มะลิ " ก่อนหน้านี้แล้วปากเก่งนะย่ะ ไม่คบบ้างหละ เกลียดบ้างหละ ไม่รักแล้วบ้างหละ  โธ่  ผู้หญิงก็คือผู้หญิง
   " ว่าแต่แกเถอะ เมื่อกี้ชั้ลเห็นไอโทโมะ ขับรถพาฟางไปทานข้าว อยู่ที่ร้านอาหารหรู ไม่คิดจะโทรตามบ้างหรอ " เล่นตัวชั้ลหน้างายไปเลย  ใจชั้ลมันหดหู่ทันทีที่ได้ยินประโยคบอกเล่าเหน็บแนมของเพื่อนรัก 
   " ชั่งเถอะ จะทำอะไรก็ปล่อยเค้าไปเถอะ ชั้ลอยู่ส่วนชั้ล เค้าอยู่ส่วนเค้า ครบสองปีเมื่อไห่ก็เลิกกัน ก็แค่นั้น "
   " ใจแกเป็นยังไงบ้างวะแก้ว "
   " ไม่รู้สิ ตอนนี้มันยังรู้สึกเจ็บอยู่นะ เจ็บมากๆสิดี มันจะได้ชินและชา หลังจากชา ก็จะไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป "
 
   " ชั้ลอยากให้แกลองเปิดใจมองคนอื่นบ้าง  เช่น ถ่าน "
   " ถ่าน ถ่านมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย "
 
  " สักวันแกจะรู้เองแหละแก้ว  แต่ชั้ลอยากให้แกลองเปิดใจรับถ่านไว้พิจารณา  ถ่านเป็นคนดีนะเว้ย "
   " แต่ชั้ลล... "
   " รักพี่โทโมะ " ชั้ลยังพูดไม่จบมะลิก็พูดแทรกมาทันที ก่อนจะพูดต่อ " ชั้ลก็ไม่ได้บอกให้แกหยุดรักโทโมะ  แต่ชั้ลบอกให้แกเปิดใจรับถ่านเข้ามาพิจารณา ก็แค่นั้นเอง ส่วนแกจะรักหรือไม่รัก มันเป็นเรื่องของอนาคต  ที่ชั้ลพูดชั้ลหวังดีนะแก้ว แล้วหวังว่าแกคงเข้าใจ  " ไม่เลยมะลิ ชั้ลงง  ถ่านมาเกี่ยวไรด้วยเนี่ย   มะลิยกมือไหว้แม่  ก่อนจะกลับไปกับพี่เขื่อน พี่เขื่อนเดินมาลูบผมชั้ลเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องไป
 
 
        หลังจากที่เรานั่งอยู่ในห้องพักคนไข้ ทีน่านอนหลับสนิท ส่วนคุแม่พยายามกดโทรศัพท์หาใครบ้างคนอยู่ สีหน้าท่าทางดูเคลียๆ
    " ท๊อฟ ! ท๊อฟอยู่ไหน กลับบ้านแล้วยัง  "
 
    ( ...  )
     "  แล้วไปอยู่ที่นั้นได้ยังไงลูก  รอแปบนะเดี๋ยวแม่ไปหา " คุณแม่ ตัดสายทิ้ง แล้วรีบเก็บจะเป๋าอย่างเร็วๆ 
   " คุณจะไปไหนค่ะ "
   " ท๊อฟอยู่สถานีตำรวจ  แก้วชวนอยู่เฝ้าทีน่าด้วยนะ ชั้ลต้องรีบไปแล้ว "
   " ไกลหรือป่าวค่ะ "
   " ไกลแค่ไหนชั้ลก็จะไป ช่วยอยู่เป็นเพื่อนทีน่าหน่อยนะ "
  "  คุณอยู่ทีนี่ดีกว่า เดี๋ยวแก้วไปเองจะเร็วกว่า  แก้วสัญญาวาจะพาท๊อฟกลับมาให้ได้ เชื่อใจแก้วนะ คุณอยู่ที่นี่ ค่อยติดต่อพี่โทโมะนะค่ะ  "
   "  จะเอาอย่างกันจริงๆหรอ " คุณแม่เริ่มน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว 
   " แก้วขอให้เชื่อใจแก้วนะ อยู่ที่นี่อย่าเครียดนะ เดี่ยวแก้วพาน้องกลับมาเอง แก้วไปก่อนนะค่ะ "  ท๊อฟเอ่ยท็อฟ นิสัยเกเรนี้ไม่เลิกจริงๆ  จะรู้มั้ยเนี่ยว่แม่เป็นห่วงขนาดไหน  ชั้ลนั่งรถเมล์มาเกือบสชั่วโมงก็มาถึงโรงพัก 
   " ชั้ลเป็นผู้ปกครองของ ทิชานนท์ค่ะ " ตำรวจนายหนึ่งให้ อีกนายหนึ่งไปพาตัวท๊อฟมา เราจ่ายค่าปรับกันเสร็จก็จะเดินออกจากโรงพัก 
   " นักเลงจริงๆเลยนะเรา ครั้งที่แล้วไม่เข็ดอีกหรอ " 
   " พี่ไม่เข้าใจหรอก ผมเป็นผู้ชาย ยังไงก็ทิ้งเพื่อนไม่ได้ "
   " เข้าใจสิ พี่เป็นผู้หญิง พี่ก็ไม่ทิ้งเพื่อนนะ "
   " แต่มันไม่เหมือนกัน ผู้หญิงไม่ค่อยมีเรื่องกัน ไม่เหมือนผู้ชาย ถ้ามีเรื่องก็ทิ้งกันไม่ได้ ต้องอยู่ช่วยกันทุกครั้ง "
   " แล้วเป็นไงรู้สึกดีหรือปล่าว หรือรู้้สึกเจ็บครับ " ชั้ลก็เข้าใจแหละนะ เส้นทางของลูกผู้ชายเนี่ย แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมต้องจบลงด้วยการใช้กำลัง ชั้ลเลื่อนมือไปแตะที่ใบหน้าของท๊อฟ ที่มีแต่รอยช้ำๆ เต็มไปหมด 
   " ก็เจ็บนะครับ แต่เพื่อนปลอดภัยผมก็ดีใจ "
   " ตอนนี้แม่เครียดมาก ท๊อฟดีใจมั้ย "
   " ไม่หรอกครับ ผมเสียใจที่ทำให้แม่เครียด แต่ผมไม่มีทางเลือก  ผมจำเป็น "
   " พี่รู้นะ ว่างอยู่ในเส้นทางของลูกผู้ชายนะมันเป็นยังไง พี่รู้ว่าคำว่าเพื่อนสำหรับผู้ชายมันยิ่งใหญ่  แต่การจะช่วยเหลือเพื่อน เราก็ต้องมีขอบเขตด้วย ต้องเอาตัวเองให้รอดด้วย ไม่ใช่ช่วยเพื่อนจนเพื่อนปลอดภัย แต่ตัวเองมานอนเล่นอยู่ในคุกแบบนี้ "
    "  ครั้งนี้ผมพลาดครับ ^^ " ท็อฟยิ้มอายๆ
    " แต่ถ้าไม่มีครั้งต่อไปก็ดีนะ แม่นะเป็นห่วงท๊อฟมากเลยนะ "
    " พี่ไม่คิดจะด่าว่าผมเหมือนคนอื่นหรอ ครั้งนี้ผมติดคุกเลยนะ "
    " จะด่าทำไมหละ ก็ตอนนี้ออกมาจากคุกแล้วไง เรื่องที่แล้วก็แล้วกันไป เริ่มใหม่ไม่ดีกว่าหรอ  "
    " ถ้าพ่อ แม่ พี่โทโมะ เข้าใจผมเหมือนพี่ก็คงจะดีนะ "
    "  อ้าว ทำไมพูดอย่างนั้นหละ "
    " ผมอะ ชอบเล่นกีฬาชอบเล่นฟุตบอลมากเลยนะ แต่พ่อกับแม่ไม่อยากให้ผมเรียนเพราะท่านบอกว่า ต่อไปอาชีพการงานไม่มั่นคง เลยบังคับให้ผมเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบ เรียนก็ยาก เพื่อนก็ไม่โอเค ไม่ชอบเล่นกีฬาเหมือนผม ผมเลยต้องคบกับเด็กนอกโรงเรียน แอบโดดเรียนบ่อยๆ เพราะเรียนไปก็ไม่เข้าใจ ผมเบื่อ แต่พูดไปผมก็โดนด่า ผมเลยเลือกที่จะไม่พูด "
   " หรอๆ พี่ก็ชอบดูบอลนะ ติดบอลมากเลยด้วย พี่ชอบแมนยู ชอบมากเลยนะ ขนาดบอลเล่นดึกๆพี่ยังตื่นขึ้นมาดูเลย "
     "  จริงหรอพี่แก้ว ผมก็ชอบแมนยูเหมือนกัน  ผมดูมาตั้งนานแล้วนะ ตั้งแต่ดูแมนยูมาผมก็ไม่เคยเชียร์ทีมอื่นอีกเลย "
 
   " ใช่ๆ พี่ก็เหมือนกันนะ ที่คอนโดพี่ มีเสื้อแมนยูเต็มไปหมดเลยนะ ทั้งเสื้อทั้งหมวก ผ้าเช็ดตัว ผ้าห่ม เต็มไปหมด "
   " ขนาดนั้นเลยหรอพี่แก้ว "
   " ก็ใช่นะสิ พี่ชอบมาตั้งแต่ตอน ม ปลายแล้วหละ พี่นะ สนิทกันเพื่อนผู้ชาย พวกมันนะชอบแทงบอลกัน พี่ก็เคยแทงนะ ชนะบ้างแพ้บ้าง แต่ก็สนุกที แต่เดี๋ยวนี้เลิกแล้วหละ ดูอย่างเดียวดีกว่าไม่ต้องเสียเงิน 555 "
    " มีผู้หญิงแนวนี้ด้วยหรอ  555 "
    " ก็พี่นี่ไง 555  "
    " พ่อกับแม่พี่ไม่ว่าหรอ "
    "  ไม่นะ พี่ทำอะไรพี่ก็บอกหมด เราไม่มีความลับต่อกัน  ที่ทำไปก็เพื่อความสนุก เป็นประสบการณ์ก็เท่านั้นแหละ พ่อกับแม่เลยไม่ได้ว่าอะไร "
    " แล้วพ่อกับแม่พี่แก้ว ท่าบังคับพี่แก้วเรื่องเรียนรึปล่าว "
   " ไม่บังคับ ปล่ยตามสบายจะเรียนอะไรก็เรียน แต่ขอให้เรียนให้จบเป็นพอ ^^ "
   " ดีจัง ! " ท๊อฟเริ่มกลับเข้าสู่โหมดเศร้าอีกครั้ง
 
    " นี่ แต่ที่พ่อแม่พูดก็ถูกนะ เราจะเล่นบอลอย่างเดี๋ยว ต่อไปอนาคตจะไปทำงานอะไร ถ้าชอบบอลจริงๆ ก็เรียนอะไรที่มันเกี่ยวกับฟุตบอลก็ได้ เหมือนอยางเรียนเป็นครูพละ เรียนวิทยาศาสตร์การกีฬา อะไรแบบเนี่ย ชอบรึปล่าว "
    " ผมไม่ชอบ ผมชอบออกแบบ " 
    " จริงหรอ แล้วเคยบอกพ่อกับแม่มั้ย "
    " ไม่เคยครับ เพราะตั้งแต่ผมเกเร เราก็ไม่พูดถึงเรื่องอนาคตกันอีกเลย แต่ตอนนี้มันคงไม่ทันแล้วหละ เพราะเกรดผมก็น้อย ความรู้ก็ไม่ค่อยมี ผมคงสอบเข้าเรียนที่ไหนไม่ได้แล้วหละครับ "
    " นี่  พี่จบทางด้านนี้มานะ เดี๋ยวติวให้เอามั้ย " 
    " เอาครับๆ ^^ " 
    " พรุ่งนี้เลิกเรียนไปด้วยกัน  เดี๋ยวจะพาไปทดลองงาน "
    "  จริงหรอครับๆ " 
    " จริงสิ แต่ตอนนี้เราต้องไปที่โรงพยาบาลก่อนนะ แม่รออยู่  "ชั้ลกับท๊อฟฟี่ลุกขึ้นจากโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าโรงพัก เพื่อจะเดินไปรอรถเมล์ แต่
 
            " ไอท๊อฟ  ไอเด็กเวร !!! " พลั๊วะ  พลั๊วะ  พลั๊วะ  พี่โทโมะ ที่เพิ่งขับรถมาถึง รีบลงจากรถมาจัดการท๊อฟทันทีที่เห็นหน้า  ทำไมเป็นคนใจร้อนแบบนี้นะ 
   " พี่โทโมะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!! " ชั้ลพยามตะโกนเรียกเท่าไหร่ เค้าก็ไม่ยอมหยุด เอาแต่ชกหน้าท๊อฟอย่างไม่ยั่ง 
 
   "  แก้วบอกให้หยุดไง  หยุด !! " ชั้ลรวบรวมกำลังพลักร่างสูงของพี่โทโมะ ออกไป แต่เขาก็ขยับร่างออกไปแค่นิดเดียว ตอนนี้ท๊อฟร้องไห้อย่างหนัก คงจะทั้งเจ็บและเสียใจ
 
   " แก้วไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ท๊อฟถึงเป็นแบบนี้  เพราะน้องมันมีพี่นิสัยป่าเถื่อนแบบนี้ไง ถึงได้ทำตัวแบบนี้  พี่ช่วยหยุดความใจร้อน  ขี้โมโหของตัวเอง แล้วหันมาถามน้องบ้างดีกว่ามั้ย ว่าน้องมันเจออะไรมาบ้าง !!! " 
   " คนนอกอย่างเทอจะไม่รู้อะไร  ออกไป ชั้ลจะเอาเลือดชั่วของมันออก "
 
    พลั๊วะ  ! 
   " โอ้ย !! " ชั้ลเอาร่างของชั้ลไปบังร่างของท๊อฟไว้ แล้วหน้าชั้ลก็รับชัดหนักของพี่โทโมะเต็มๆ นี่ขนาดชั้ลโดนแค่ครั้งเดียวยังล้มทั้ยืนเลย  มันเจ็บอะไรขนาดนี่เนี่ย ทั้งเจ็บทั้งปวดทั้งมึน ทั้งเสียใจ
    " พี่แก้วเข้ามาทำไม  เจ็บรึปล่าว พี่แก้ว  พี่แก้ว " เสียงท๊อฟฟี่กับมือน้อยๆของเค้า พยามปลุกชั้ลให้ตื่นจะความมืด ชััลรับรู้แค่เสียงกับร่างที่ถูกเขย่าจนสั่นสะเทือน  ไม่นานชั้ลก็ไม่รู้สุกอะไรอีกเลย
 
    " แก้ว  แก้ว  แก้ว  พี่แก้ว พี่แก้ว  " เสียงผู้หญิงกับเสียงเด็กหุ่มผู้ชายกำลังเรียกชั้ลอยู่ข้างๆ ชั้ลค่อยๆลืมตาชั้ลมามองไปรอบๆห้องก็พบว่าชั้ลนอนอยู่บนเสียงคนไข้ 
    " คุณ โอ้ยย " ชั้ลเห็นคุณแม่พี่โทโมะ ยืนอยู่ข้งเตียงและอีกฝั่งหนึ่งก็เป็นท๊อฟฟี่ ส่วนพี่โทโมะชั้ลไม่เห็น 
   " เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากมั้ย "
    " นิดหน่อยค่ะ "
    " ขอบใจมากนะ  ที่ช่วยพาท็อฟฟี่กับมา ขอบใจจริงๆนะ " แม่กอดร่างท๊อฟฟี่แน่น มืออีกข้างก็จับมอชั้ลไว้แน่น
    "  ไม่เป็นไรค่ะ ^^ " ไปบ้าโทโมะ หมัดหนักจริงๆ ฟันชั้ลโยกเยกไปมาเลย จะหักรึปล่าวเนี่ย 
    " อ้าวโทโมะมาพอดีเลย มาอยู่เฝ้าแก้วที่นี้แหละคืนนี้ แม่กับท๊อฟจะไปนอนกับทีน่า "
    " ก็ไม่เห็นเค้าจะเป็นอะไรมากนิครับ แค่เจ็บปาก ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย " หึ ! ชั้ลมันไม่สำคัญอะไรเลยสินะ ทำกับชั้ลขนาดนี้แล้วยังไม่รุ้สึกผิดอีก 
    " ไม่เป็นไรค่ะ แก้วอยู่คนเดียวได้  " 
   " ไม่ได้หรอก ที่เทอเป็นแบบนี้ก็เพราะโทโมะ โทโมะต้องรับผิดชอบ "  คุณแม่และท๊อฟฟี่เลยออกไปข้างนอก  เหลือเพียงแค่เราสองคน  พี่โทโมะ เดินมานั่งทีโซฟา
   " ช่วยไม่ได้นะ เทออยากหาเรื่องใส่ตัวเองทำไม "
   " คงเป็นวันซวยของชั้ลเองแหละค่ะ " ก็คนมันน้อยใจหนิ ทำไมพี่ไม่คิดจะเป็นห่วงเป็นใยชั้ลบ้างหนะ นี่ถ้าเป็นฟางพี่คงจะโอ๋เช้าโอ๋เย็นเลยสิน่ะ 
   " อย่าปากเก่งให้มันมากนะแก้ว เทอน่าจะรู้ว่าชั้ลเป็นคนยังไง " เออ ก็รู้ดีว่าพี่ไม่เคยรักกันเลย ชั้ลรู้ดี ชั้ลรู้ดี
   " หรือพี่จะลุกขึ้นมาต่อยแก้วอีกครั้งก็ได้นะค่ะ  อ่อ แล้วถ้าต้องทนฝืนใจมาเฝาแก้ว ก็เชิญออกไปได้นะค่ะ "  
   " โอ้ยย   แก้วเจ็บนะ " คงจะโมโหที่ชั้ลไปพูดกวนตีนเค้าละมั้ง ตอนนี้ข้อมือชั้ลถูกมือหนาของเค้ากำไว้แน่น แน่นจนกระดูกแบบจะหัก 
 
    " ถ้าแม่ไม่บังคับ ชั้ลคงไม่ทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองแบบนี้เด็ดขาด " แล้วเค้าก็ผลักชั้ลจนแทบจะจมลงไปกับเบาะ แค่นี้ชั้ลก็รู้แล้ว นอกจากเค้าจะไม่รักชั้ล เค้ายังจะเกลียดชั้ลซะด้วยซ้ำ ชั้ลหันหลังให้กับเค้า ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นมานานให้มันได้ไหลออกมาอยากอิสระ เท่าที่มันต้องการ
 
   
 
                          .............................................................