ใครลิขิต

                      

 

                    หลังจากที่ชั้ลกลับมาจากบ้านแม่ของพ่โทโมะ เพราะไปช่วยยกของลงจากรถส่งของ   ชั้ลก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนงานออกตั้งเยอะแยะ ทำไมคุณแม่ไม่เรียกใช้งาน กับมาเรียกให้ชั้ลถ่างตาลุกขึ้นตั้งแต่ 4. 30 ไปขนของ เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ตีสอง พอตีสี่ต้อตื่นอีก เห้อออ   ชีวิตหนอชีวิต  อย่าถามว่าชั้ลทนทำไม ถ้าลองรักใครสักคนมากๆ คำตอบมันก็จะมาเองว่าทนไปทำไม ทำไมต้องทน ทนแล้วได้อะไร  คำตอบมันก็คือ  ก็ชั้ลรัก ก็ชั้ลรักไปแล้ว จะให้ชั้ลทำยังไงได้ละ  TT  ป่านนี้คู่พระนางก็ยังคงไม่ลงมาจากชั้ลสองของบ้าน  เมื่อคืนคงจะจัดหนักกันสินะ หึ ! แต่ทำไงได้หละ ชั้ลมันส่วนเกินหนิ  ชั้ลมันพูดอะไรไม่ได้อยู่แล้วนิ  

 

   

       " โทโมะ เร็วๆหน่อยฟางรีบ ฟางจะไปสนามบิน ฟางจะไปเดี๋ยวนี้ "  เอ๊ะ ทำไมฟางดูรีบร้อนจัง ปกติก็ไม่ใช่คนขี้หงุดหงิดอะไรง่ายๆนิ 

      " โทโมะ ! งั้นฟางไปก่อนนะ ฟางรีบบ  "  ฟางรีบวิ่งลงมาจากบันไดอย่างเร็วใบหน้าเทอดูเร่งรีบและร้อนใจมาก จะรีบไปไหนของเค้าวะ 

     " ฮัลโหล เฟย์ ไปรอฟางที่สนามบินเลยนะ ฟางจะรีบไป " ไปหาใครวะ ?? งงนะเนี่ย ชั้ลยืนมองฟางที่รีบใส่ร้องเท้าอย่างเร็วๆ ลวกๆก่อนจะวิ่งออกไปจากบ้าน  แล้วทำไมไม่ขับรถไปวะ 

    " ฟาง !!  ฟาง !! "  พี่โทโมะวิ่งลงมาจากข้างบน เสื้อผ้าก็ยังใส่ไม่เรียบร้อย กางเกงก็ยังไม่รูดซิบ คงจะหนักจริงๆแหละ เมื่อคืน ชั้ลเองก็น้อยใจ ไม่ได้อยกมอหน้าเท่าไหร่หรอก เลยเดินหลีกตัวหนีเข้าไปในห้อง

    "  นี่เทอออ !!! " พี่โทโมะ  คงจะเรียกชั้ลอยู่ แต่ชั้ลทำเป็นไม่ได้ยิน  ก็ชั้ลไม่ได้ชื่อเทอนิ ชั้ลชื่อแก้ว ถ้ายังเรียกไม่ถูกชั้ลก็ไม่หันไปหรอกนะย่ะ 

    "  หูหนวกหรือไงวะ " แล้วมือหนาของพี่โทโมะ ก็มากระชากแขนชั้ลจนชั้ลปลิวลอยเข้าไปสู้อ้อมกอดอันอุ่นๆของพี่โทโมะ เราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ มันชิดเกินไปแล้วนะ  ตุบตับตุบตับตุบตับ เสียงหัวใจชั้ลมันเล่นแรงมาก นี่คงเป็นครั้งแรกที่ชั้ลใกล้กับพี่โทโมะมากขนาดนี้ ตุบตับตุบตับตุบตับ  โอ้ยย  ใจก็สั่นแรงมากจนชั้ลควบคุมการทำงานของมันไม่ได้แล้วว  

 

        โครม ! 

    "  ง่ายจังเลยเนอะ ! อยู่ใลก้แค่นี้ เทอยังเคลิ้มเลย เทอนี้มันพร้อมจะอ่อยชั้ลตลอดเวลาเลยน " ผิดอีกแล้ว เห้อออ  ชั้ลมันไม่เคยมีดีอะไรสักอย่างเลยใช่มั้ย

    " ก็ง่ายแค่เฉพาะกับพี่เท่านั้นแหละค่ะ "  ชั้ลหลุดพูดไปเพราะความน้อยใจ พี่โทโมะเองก็อึ้งๆไปเหมือนกัน คงไม่คิดว่าชั้ลจะพูดมันออกมาหละสิ 

    " หรอ แต่ชั้ลคดว่าเทอน่าจะง่ายกับทุกคนนะ "


     "  ถ้ายังไม่รู้จักกันดีพอ พี่ก็อย่ามาพูดให้แก้วเสียใจเลยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แก้วขอตัวนะค่ะ "  ชั้ลพูดจบก็จะเดินเข้าห้อง แต่พี่โทโมะก็ดันเอาตัวมาขว้างไว้  

    "  ชั้ล ยัง พูด ไม่ จบ " เค้าเน้นเสียงทุกคำเหมือนจะโมโหที่ชั้ลเดินหนีเค้ามา   นี้ชั้ลผิดอีกแล้วใช่มั้ย 

    " งั้นก็ช่วยรีบๆพูดให้มันจบๆนะค่ะ แก้วจะได้ไปอาบน้ำ " เหอะๆ เหมือนคำพูดของชั้ลมันจะไปกวนบาทาพี่โทโมะนะ เพราะดวงตาคมๆเฉี่ยวๆของเค้ามันมองลึกเข้าไปในดวงตาของชั้ล เหมือนจะเอาเรื่อง คิ้วหนาๆของพี่โทโมะก็เริ่มขมวด

    " อย่ามาทำปากเก่งกับชั้ลนะ ชั้ลไม่ชอบ " นั้นไงว่าแล้ว ตูผิดอีกแล้วคร้าฟฟฟ  

    " แล้วพี่เคยชอบอะไรในตัวแก้วบางค่ะ ปกติแก้วก็ผิดทุกอย่างอยู่แล้วหนิค่ะ " เออก็มันจริงหนิ 

 

    " นี่เทอยอกย้อนชั้ลหรอ " ตุบตับตุบตับตุบตับ แล้วทำไมพี่ต้องคว้าตัวแก้วไปชิดแบบนี้ด้วย โอ้ยยย  หัวใจก็เต้นให้มันเบากว่านี้หน่อยสิ ตอนนี้ชั้ลปลิวเข้าไปอยู่ในกอดของเค้าอีกครั้ง มือหนาที่โทโมะรัดเอวชั้ลไว้แน่น ชั้ลก็ได้แน่เงียบนะสิ มันตื่นเต้นหวิวๆแปลกๆ  โอ้ยย  ใจสั่นไปหมดแล้วเนี่ยย

 

 

                 กริ๊งงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงงงง   พระเจ้าา !! ขอบคุณใครสักคนที่โทรเข้ามาหาชั้ล ขอบคุณจริงๆ หลังจากที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พี่โทโมะ ก็ปล่อยร่างชั้ลออก แต่ตัวเขาเองยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน  

 

     "  ฮัลโหล "  

    

     ( ไอห้อย ! ) 

 

     "  เฮียป๊อบ !! " พี่ป๊อบปี๊ รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าสมัยเป็นักเรียนนะค่ะ  แต่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศหลังจากจบ ม 6 เราสนิทกันมาก เพราะไอดินเพื่อนสนิทของชั้ลมันอยู่ในแก๊งเดียวกับเฮียป๊อป เราเลยรู้จักและสนิทกัน 

 

     ( เฮียอยู่ที่สนามบิน มาหาหน่อยสิ เพิ่งถึงเลยเนี่ย  มองมะลิให้มาด้วยนะ )

 

    " เฮียรอแก้วแปบนึงนะ เดี๋ยวแก้วไปหา "  อ้าว แล้วพี่โทโมะทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้อีกเนี่ย ปกติรังเกียจชั้ลมากไม่ใช่หรอ ขนาดหน้าชั้ลยังไม่อยากจะมองเลย วันนี้ทำไมมาแปลกๆ  แต่ชั่งเถอะ ชั้ลไปอาบน้ำดีกว่า

 

 

           

           ที่สนามบิน ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ชั้ลกับมะลิก็รีบจอดรถ และวิ่งเขาไปข้างในทันที เดี๋ยวไอเฮียป๊อปต้องด่าชั้ลตายแน่เลยเนี่ย  นั้นไง เจอแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ทันทีที่เฮียมองหน้าชั้ล ปากของเฮียก็เริ่มขยับในทันที

 

    "  ไอห้อย ทำไมมาสายจังวะ รอนานแล้วเนี่ย ชั้ลหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว  ชาตินี้ชั้ลจะได้กินข้าวไม่เนี่ย "

 

    " ไว้รอกินชาติหน้าเลยก็ได้นะเฮีย ^^ " ปากชั้ลก็กวนตีนแบบนี้แหละ มันถึงทำให้ชั้ลสนิทกับเฮียป๊อป แล้วมือหนาของเฮีบสุดหล่อก็ลงมะเหงกใส่ศรีษะชั้ลทันที 

 

    "   ไอป๊อป ! " เฮ้ยย  เสียงคุ้นหูมากเลย 

 

    " ไอถ่าน !! เห้ย  คิดถึงวะไม่ได้เจอกันนาน เป็นไงบ้างวะ "  หะ !! นี่มันอะไรกันเนี่ย 

 

    "  เฮีย เป็นเพื่อนกับถ่านหรอ " มะลิเองก็งงเหมือนกับมัน มันเลยถามไปแบบหน้ามึนงง

 

    " อือ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม ต้นแล้ว  แต่ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าทำไมไม่เคยเห็นไอถ่าน เพราะมันเป็นพวกล่องหนหนะ " นี่ตกลงไอถ่านมันอยู่โรเรียนเดียวกับชั้ลหรอเนี่ย ทำไมไม่เคยเห็นเลยวะ

 

    " โลกกลมจริงๆเลยนะ "  ชั้ลหันไปมองหน้าแล้วแซวไอถ่าน มันก็ยิ้มกริ่ม 

 

    "  ไปๆ หิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า มื้อนี้ไอถ่านเลี้ยงเอง " พี่ป๊อปเดินลากกระเป๋าไป ไอคุณถ่านก็งงนิดหน่อย เพราะเหมือนเฮียป๊อปจะมัดมือชกซะแล้วงานนี้ ชั้ลกับมะลิก็เดินตามไป

 

    " พี่ป๊อปค่ะ " เราทั้งสี่หันไปตามเสียงเรียกของผู้หญิงคนหนึ่ง ชั้ลกับมะลิแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เราสองคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

    "  ฟาง  เฟย์  มาได้ยังไงหรอ "

 

    " พี่กลับมาไม่คิดจะบอกฟางสักคำเลยหรอค่ะ " ที่ฟางรีบนี้คือรีบมาที่นี่นะหรอ 

 

    " พี่คิดว่าเราไม่น่าจะเจอกันอีกนะ  พี่ขอตัวก่อน " เฮียป๊อปตัดบทแล้วรีบเดินขึ้นรถทันทีโดยมีไอคุณถ่านขับรถให้ ส่วนชั้ลกับมะลิก็เดินไปที่รถของตัวเอง  ชั้ลหันไปมองหน้าฟาง เหมือนฟางจะยืนร้องไห้อยู่ด้วยนะ นี่ชั้ลเริ่มจะงงแล้วนะเนี่ย 

 

 

             ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ร้านเดิมๆที่เฮียชอบมาทานบ่อยๆ 

 

     " เป็นไงบ้างไอห้อยสบายดีมั้ย เจอไอดินบางรึปล่าว "

    "  เจอๆ เพิ่งเจอกันไม่นานนี้เอง เฮียเป็นไงบ้าง อยู่ที่นู้นสบายดีมั้ย "

    "  ก็ดีนะ แต่ไม่เหมือนอยู่ที่เมืองไทย "

    "  แก้วยังสงสัยม่หายเลยนะ ทำไมเฮียถึงรีบไปเมืองนอก แล้วไปอยู่ซะหลายปีด้วยสิ "

    "  ยุ่ง ! "  อ้าวไอเฮีย กวนตีนเหมือนเดิมเลยนะ 

    "  หัวเราะอะไรถ่าน ! "  ชั้ลหน้าแตกนี่มันหน้าหัวเราะนักหรอไงไอถ่าน

    " สนิทกันแล้วสินะ  " อ้าวเฮีย พูดแปลกๆนะเนี่ย 

 

    "  ไปสนิทกันตอนไหนวะแก้วว  "  มะลิก็งงใหญ่เลย

    " เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง "  ชั้ลหันไปยิ้มๆกับมะลิ เฮียป๊อปมองหน้าชั้ลแล้วยิ้มๆ ก่อนจะหันไปชนแก้วกับไอถ่าน นี่เฮียจะสื่ออะไรเนี่ยฮะ งงนะเนี่ย

 

    "  นี่แก้ว ไอถ่านมันไม่ค่อยจะคุยกับผู้หญิงหรอกนะ แก้วนี่ถือว่าเป็นคนมีบุญวาสนาเลยนะที่ไอถ่านมันคุยด้วยเนี่ย " ชั้ลต้องขอบคุณพระเจ้าใช่มั้ยเฮีย ที่โปรดประทานให้ไอถ่านมารู้จักกับชั้ลเนี่ย

 

    " เฮียพูดเหมือนรู้อะไร "  มะลิก็เล่นคำตรงเลยนะมุง  เฮียเค้าพูดเป็นนัยให้เก็บไปคิด

    "  ไอรู้แล้วผมจะพูดมั้ยครับคุณปากเป็ด "

    "  55555  " ชั้ล / ถ่าน / เฮียป๊อป  มะลินั่งเขิล 

    "  เออเฮีย แล้วเฮียรู้จักกับฟางด้วยหรอ " เออนั้นดิ ขอบมากนะมะลิที่ถาม ชั้ลก็อยากรู้เหมือนกัน

    "  ยุ่งทุกเรื่องเลยนะครับคุณปปากเป็ด " โดนเข้าไปอีกดอกแล้วไงหละมึง 55555

 

 

               เราทั้งสี่คนก็นั่งทานไปคุยกันไปได้สักสามชั่วโมง็แยกย้ายกันกลับ  วันนี้ไอถ่านใจดี ให้ชั้ลหยุดงานได้หนึ่งวัน ชั้ลกับมะลิก็รีบเหยียบรถกลับเข้าที่ทำงานอย่างเร็ว

 

 

       หลังเลิกงานชั้ลก็รีบนั่งรถเมล์ไปซื้อกับข้าวแล้วก็นั่งรถเมล์อีกต่อหนึ่งกลับบ้าน  กว่าจะถึงบ้านก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ชั้ลก็รีบทำกับข้าวเตรียมไว้ให้พี่โทโมะเหมือนเดิม ส่วนเค้าจะกลับมาทานหรือปล่าว ก็สุดแล้วแต่ใจของเค้า เพราะชั้ลก็ไปบังคับอะไรเค้าไม่ได้ แค่นี้เค้าก็เกลียดชั้ลจะตายอยู่แล้ว ตั้งจัดเตรียมตั้งโต๊ะเสร็จก็เกือบๆจะหนึ่งทุ่มแล้ว  วันนี้เป็นวันแรกที่พ่อพี่โทโมะไม่อยู่บ้าน ที่บ้านคงมีแต่ แม่ ทีน่า และท๊อฟฟี่เพียงสามคน ชั้ลขอแว็บไปดูสักหน่อยดีกว่า 

 

    " สวัสดีค่ะ คุณ "  แม่พี่โทโมะ นั่งหน้าเศร้าๆซึมๆอยู่หน้าบ้านเหมือนรอใครอยู่ 

    " มาทำไม " 

    " แก้วเห็นว่าคุณลุงม่อยู่นะค่ะ ก็เลยแวะมาดู คุณทานอะไรแล้วยังค่ะ "

    " ชั้ลกินอะไรไม่ลงหรอก ลูกชั้ลยังไม่กลับมาเลยสักคน " อ้าวแล้วสองคนนั้นหายไปไหนเนี่ย 

 

    "  แก้วขออนุญาตอยู่เป็นเพื่อนนะค่ะ " แม่พี่โทโมะ เหมือนจะร้องไห้นะ คงจะเป็นห่วงลูกมาก 

 

    " ไม่ต้องหรอกชั้ลอยู่คนเดียวได้ "

    " น้องเรียนพิเศษรึปล่าวค่ะ "

 

     "  ไม่เรียน !! มันไม่รักเรียนกันสักคน  คนนึกก็เป็นนักเลงติดการพนัน อีกคนก็บ้าแต่เรื่องผู้ชาย  ฮืออ ฮือออ  เป็นไงหละครอบครัวของชั้ล ทีนี่้คนรวยๆอย่างเทออยากจะเข้ามายู่อีกมั้ยหละ ฮืออ ฮือออ ฮือออ " 

    " โอ้ยย  ธรรมดานะคุณ ตอนแก้วเรียนนะ แก้วยังเคยกระโดดรั่วหนีเรียนเลย  คุณรู้มั้ยแก้วเคยไปโรงเรียนสายด้วยนะ แก้วโดนจับสาย ถูกออกไปยืนหน้าแถว มีเพื่อนร่วมโรงเรียนมองมาที่แก้วคนเดียวเลย  ตอนนั้นแก้วอายมากเลยนะค่ะ แต่พอมาคิดย้อนกลับไป มันรู้สึกสนุกมากเลย ได้ลองทำอะไรแปลกๆ แบบนี้มันก็ถือเป็นกำไรกับชีวิตเหมือนกันนะค่ะ  ตอนเด็กๆคุณเลยโดดเรียนหรือปล่าว ค่ะ "

 

    " ไม่อะ ชั้ลไม่เคยโดดเรียน พ่อกับแม่ชั้ลท่านซีเรียสกับเรื่องนี้มากชั้ลเลยต้องอยู่ในกรอป ชั้ลอัคติกับพวกที่ชอบโดดเรียนมาก  ทำไมตอนเทอโดดเรียนเทอไม่คิดถึงพ่อแม่บ้างหละ เค้าอุตส่าห์หาเงินให้เทอเรียนนะ ทำไมไม่คิดบ้าง "

    "  แก้วก็โดดเรียนเฉพาะวิชาที่ง่ายๆนะค่ะ วิชาหลักๆแก้วไม่กล้าโดดเรียนหรอกค่ะ  แต่แก้วว่าลองทำอะไรที่มันท้าทายดูบ้างภูมิต้านทานในารใช้ชีวิตข้างหน้ามันจะแข็งแรงนะค่ะ "

    "  เทอได้สิ เทอคิดได้ แต่มีเด็กอีกตั้งหลายคนที่เค้าคิดไม่ได้ ลูกชั้ล 2 คนนี้ก็ไม่รู้คิดได้เมื่อไหร่ ชั้ลจะตายก่อนเห็นความสำเร็จของเค้ามั้ยก็ไม่รู้  "

    "  คนเราถ้าอยากทำอะไร ก็ทำได้ทั้งนั้นแหละค่ะ ตอนแรกแก้วก็เกเรเหมือนกัน เคยคิดว่าจะเรียนไปทำไมด้วยซ้ำ อารมณ์วัยรุ่นมันอยากเที่ยวอยากสนุก อยากอยู่กับเพื่อน แต่พอแก้วมีแรงบันดาลใจ แก้วก็เลยทำทุกอย่างออกมาได้ดี  ^^ " แม่พี่โทโมะ ดูท่าทีจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว ชั้ลรู้สึกดีนะ ที่เห็นคุณแม่ยิ้มได้

    "  ชัั้ลก็เหมือนกันนะ ชั้ลเคยมีแรงบันดาลใจว่า อยากจะสร้างบ้านให้พ่อกับแม่อยู่ อย่างซื้อรถสักคน อยากสร้างบ้านสักหลัง อยากเปิดร้านค้าเป็นของตัวเอง  ชั้ลทำมันสำเร็จด้วยนะ แล้วแรงบันดาลใจของเทอคืออะไรหรอ "    

     "  ความรักค่ะ ^^  ความรักเอาชนะได้ทุกอย่าง เปลี่ยนจากคนไม่ดีกลายมาเป็นคนดี เปลี่ยนจากคนที่ไม่ชอบเข้สครัวกลายมาเป็นชอบเข้ากลัว เปลี่ยนจากคนเรียนไม่เก่งกลายมาเป็นคนเก่ง เปลี่ยนจากคนไม่สวยกลายมาเป็นคนสวย  เปลี่ยนได้หมดจริงๆนะค่ะ "  

     "  แล้วเทอรักใครค่ะ " หนูรักลูกชายคนโตของคุณแม่ไงค่ะ  แต่ลูกคุณแม่เค้าไม่รักหนู 

    "  เอ่ออออ....."

  

     "   ฮืออออ ฮือออ ฮือออ ฮืออออ " ทำไมทีน่าวิ่งร้องไห้มาแบบนั้นหละ 

 

    โครม !!!  ชั้ลกับคุณแม่วิ่งขึ้นไปบนห้อง  แต่ทีน่าปิดประตูใส่อย่างแรง

     " น้อง ๆๆ  เปิดประตูให้แม่หน่อย  น้องงง  !! เปิดประตูออกมาหาแม่หน่อยลูก  " คุณแม่ เคาะประตูและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับทีน่าเนี่ยย  ทีน่าร้องไห้หนักและดังมากก  จนชั้ลเองก็ทำอะไรไม่ถูก  เราทั้งสองยืนเคาะประตูกันอยู่ด้านนอกเกือบชั่วโมงง ก็รู้สึกว่เสียงภายในห้องเงียบหายไปย่างหน้าสงสัย  เหมือนตัวชั้ลเองจะใจคอไม่ดี  

 

    "  คุณ  ถอยก่อนนะ ชั้ลจะพักประตูเข้าไป  " ชั้ลกระแทกประตูอยู่หลายครั้งจนหลุด แม่วิ่งเข้าไปดูทีน่าอย่างเป็นห่วง  ชั้ลรีบตามไปติดๆ สภาพทีน่าตอนนี้คือ  เทอนอนจมกองเลือดอยู่ในห้องน้ำ เพราะกรีดข้อมือตัวเอง และร่างอวบๆของเทอเหมือนจะหมดสติไป

    "  ทีน่าลูกแม่   ฮือออ  ฮือออ  ฮือออ   ตื่นมาคุยกับแม่ก่อนนน  ทีน่าอย่าเป็นอะไรน่ะ  ฮือออ ฮือออ ฮือออ " ชั้ลเองก็ช็อคเหมือนกัน คุณแม่วิ่งเข้าไปกอดร่างทีน่าไว้แน่น ชั้ลรีบโทรเรียกรถพยาบาล  

 

       ตอนนี้ชั้ลกับคุณแม่อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน  พี่โทโมะกับฟางเพิ่งตามมา ไม่นานท๊อฟฟี่ก็ตามมาติดๆ

    "  น้องเป็นอะไร  " 

    "  แม่ไม่รู้ ฮือออ  แม่ไม่รู้ ฮือออ "  คุณแม่เหมือนคนแทบจะขาดใจตายให้ได้ เทอร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก ชั้ลได้เพียงแต่ยืนมองดูอยู่ห่างๆ เพราะแม่มีคนปลอบอยู่แล้วคือฟาง  ไม่นานคุณหมอก็เดินออกมาจากห้อง

      "  น้องปลอดภัยแล้วนะครับ  เดี๋ยวจะย้ายคนไข่ไปที่ห้องพัก เชิญญาตไอรอได้เลยนะครับ "  

 

        

     " ฟางกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ฟางมีสัมมนาแต่เช้า เดี๋ยวพี่ไปส่ง " พี่โทโมะหันมาพูดกับฟาง  ตอนนี้คนอื่นนั่งอยู่ข้างขอบเตียงทีน่า ส่วนช้ั้ลในฐานะส่วนเกินของบ้านขอนั่งอยู่ห่างๆก็แล้วกัน  

 

    " ท๊อฟฟี่กลับบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ดูทีน่าเอง " ท๊อฟฟี่ที่นั่กุมมือทีน่าไว้แน่น  ดูๆแล้วชั้ลก็อยางมีพี่น้องบ้างนะ อยู่เป็นลูกคนเดียวแบบนี้พอพ่อแม่ไม่อยู่ ชั้ลก็เหลือตัวคนเดียว  

 

     " แม่กลับบ้านกับท๊อฟฟี่เถอะ เดี๋ยวผมอยู่ดูแลทีน่าเอง " หลังจากที่หายไปเกือบชั่วโมง พี่โทโมะก็วิ่งเข้ามาในห้องอย่างหอบๆ

 

     "  แต่แม่เป็นห่วงทีน่า "  น้ำตาของผู้เป็นแม่ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย มืออันแสนอบอุ่นของแม่ยังคงกุมมือลูกไว้แน่นไม่ห่างหายไปไหน

 

    "  แม่เชื่อผมนะ กลับไปพักผ่อนก่อนเดี๋ยว พรุ่งนี้ผมไปรับ "  แม่พี่โทโมะพยักหน้ารับก่อนจะเก็บกระเป๋า

 

    " เอ่ออ   คืออ   แก้วขออยู่กับทีน่าได้มั้ย คือ แก้ว เป็นห่วงทีน่า " 

 

   "  มันไม่ใช่เรื่องของเทอกลับไปพักผ่อนซะ "  เออ ใช่สิชั้ลมันส่วนเกินหนิ

 

   " ให้แก้วอยู่เถอะ เดี๋ยวทีน่าตื่นมา ลูกก็ชวนน้องทะเลาะอีก มีแก้วอยู่ทีน่าอาจจะสงบลงบ้าง " 

 

   "  แต่ .... "

 

    "  ถ้าอย่างนั้นแม่จะเฝ้าน้องเอง " แม่พี่โทโมะยื่นคำขาดทันที พี่โทโมะจำต้องพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปส่งแม่กับท๊อฟฟี่

 

    "  เด็กน้อยเอ้ยย  คงจะอกหักมาละสิ " ชั้ลลูบผมทีน่าอย่างเอ็นหน้าใบหน้าหวานๆของทีน่า ดูหมองๆ เทอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีรูปร่างอวบ ผิวคล้ำเล็กน้อย  ผมหยักศกยาว ใบหน้าหวาน รอยยิ้มก็แสนหวาน  แม้ว่าเทอจะม่เคยยิ้มให้ชั้ลก็เถอะ 

 

 

    " เข้าไปอาบน้ำก่อนไป แล้วรีบๆนะ ชั้ลไม่ชอบรออะไรนานๆ "  ให้ได้เห็นน่าชั้ล พี่ก็งุดหงิดทันทีเลยนะ ชั้ลรับผ้าขนหนูจะพี่โทโมะ กับถุงเสื้อผ้าที่พี่โทโมะเอามาให้แล้วรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างเร็ว ประมาณ 10 นาทีได้ม้ง ชั้ลก็ออกมา

 

   " เสร็จแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง " 

 

   " แก้วไม่ชอบทำอะไรชักช้า " นั้นไง พี่โทโมะ เหมือนจะโกรธที่ชั้ลไปกวนตีนใส่อีกแล้วมั้ง แต่ชั้ลทำเป็นไปเห็น พี่โทโมะเลยเดินเข้าห้องน้ำ แล้วปิดประตูดังปั้ง ! คงจะโกรธชั้ลอยุ่หละสิ   เออโกรธไปเลย  เพราะแก้วก็งอลพี่อยู่เหมือนกัน  ตอนตั้งแต่เมื่อคินแล้วเนี่ย ถ้าไม่งอลแก้วก็ไม่กวนตีนพี่แบบนี้หรอกนะ   ไม่นานพี่โทโมะก็ออกมาจากห้องน้ำ

 

   " เทอกินอะไรแล้วยัง "

 

   " ยังค่ะ "

   " ก็ออกไปหาอะไรกินซะสิ นั่งซื่อบื่ออยู่ทำไม นี้ก็ดึกแล้ว ไป ไป " อ้าว ! ด่าชั้ลอีก ทีกับฟางแล้ว พูดค่ะพูดขา ที่กับชั้ลแล้วพูดอย่างกันขวานผ่าซาก 

    " ไม่เป็นไร ไม่หิว นอนเถอะ " ชั้ลก็ล้มหัวลงนอนบนโซฟาทันที ส่วนพี่โทโมะ ก็เหมือนจะหงุดหงิดชั้ลอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินไปกระแทกตัวลงนอนกับโซฟาอีกฝั่งหนึ่ง  

 

   

          เช้าของวันใหม่  พี่โทโมะ เพิ่งจะออกไปรับแม่ที่บ้าน ส่นตัวชั้ลเองหลังจากอาบน้ำเสร็จก็าเฝ้าทีน่าที่เตียง  ดวงตาหวานๆขงทีน่า เริ่มหรี่ตาขึ้นมาทีละน้อย แล้วหันมามองหน้าชั้ล  ทำหน้าของสาวน้อยไหลออกมาอีกครั้ง  ก่อนจะหันหันหลังให้กับชั้ล แล้วเทอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก 

    " ใครทำคนสวยอกหัก บอกพี่ได้มั้ยเนี่ย " ชั้ลเอามือไปลูบผมทีน่าอย่างเอ็นดู ชั้ลเค้าใจในความรู้สึกนี้ดี  เพราะชั้ลก็เคยเป็นมาก่อน และตอนนี้ก็ยังคงเป็นอยู่เหมือนเดิม 

    " อย่ามายุ่งกับหนู หนูอยากอยู่คนเดียว " 

    " อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆสิ รักเค้าแล้วก็เอาชนะใจเค้าให้ได้  มานอนร้องไห้แบบนี้ไม่กลัวเค้าคิดว่าเราเป็นคนอ่อนแอหรอ "

    "  จะชนะได้ยังไง หนูแพ้แล้ว หนูแพ้แล้ว  เค้าไม่ได้รักหนู เค้ารักผู้หญิงคนอื่น เค้าไม่ได้รักหนู ฮืออ ฮืออ ฮืออ  เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะผู้หญิงคนนั้นเค้าสวย เค้าเก่ง เค้ารวยกว่าหนู เค้าดีกว่าหนูทุกอย่าง หนูสู้อะไรเค้าไม่ไดเลยสักอย่าง ฮืออ ฮืออ ฮืออ "

 

   "  แล้วเราคิดว่าความรักของเราที่เรามีให้กับผู้ชายคนนั้น  เราคิดว่าเรารักเค้าน้อยกว่าที่ผู้หญิงคนนั้นรักเค้าหรือปล่าว "

 

   "  ไม่ค่ะ หนูรักเค้ามาก หนูรักเค้ามากจริงๆ แต่หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว หนูโทรหาเค้า หนูไปหาเค้า หนูโดดเรียนเพื่อเค้า  ทำทุกอย่างเพื่อเค้า ซื้อของให้เค้า  แต่เค้าไม่เคยเห็นค่ามันเลย ฮืออ ฮืออ ฮืออ "

 

    "  ผู้ชายบางคนไม่ได้ต้องการแบบนั้นนะ ลองเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ ปรับเปลี่ยนมุมมองความรักใหม่  ผู้ชายบางคนเคาชอบผู้หญิงเก่งนะ "

 

    "  แต่หนูไม่เก่ง หนูไม่สวย หนูไม่รวย  หนูไม่มีดีอะไรสักอย่าง หนูจะชนะใจเค้าได้ยังไง ฮืออ ฮือออ  "

 

    "  แล้วอยากเก่ง  อยากสวย  อยากรวยมั้ย  "

 

    " อยากๆๆ หนูต้องทำยังไง "

 

    " อย่าแรงก็เลิกคิดที่จะฆ่าตัวตายซะก่อน แล้วเปลี่ยนความคิดด้านลบมาเป็นด้านบวก  อย่าคิดว่าทำไมเค้าไม่รักเรา  ทำไมเราถึงไม่สวย ทำไมเราไม่เก่ง ทำไมเราไม่ดีสักอย่าง  มาเป็นคิดด้านบวก ทำยังไงให้เค้ารัเรา  ทำยังไงให้เราสวยขึ้น  ทำยังไงเราถึงเก่งขึ้น  แล้วทุกย่างมันจะดีเอง "

 

   " แล้วตอนนี้หนูต้องทำยังไงก่อน " ทีน่าดูมีความหวัขึ้นมาทันที  แต่ก่อนชั้ลก็เคยคิดเหมือนทีน่านี้แหละ คิดด้านลบมาตลอด แต่พอชั้ลทุกข์ พ่อแม่ก็ทุกข์ ชั้ลเลยเปลี่ยนความคิดใหม่ 

 

    " รักษาตัวให้หายแล้วมีจะเปิดคอร์สให้ฟรีเลย  เอาแบบสวยขึ้น เรียนเก่งขึ้น โอเคมั้ย " 

 

   " โอเคค่ะ ^^ "   

 

    "  เดี๋ยวน้องขอโทษแม่ด้วยนะ เมื่อคืนแม่เป็นห่วงมากเลยนะ ร้องไห้ทั้งคืนเลย "

 

   " หนุคิดน้อยไปจริงๆ " เสียงเปิดประตูหน้าห้อง  คุณแม่ พี่โทโมะ เดินเข้ามาในห้อง  คุณแม่ร้องไห้และเข้ากอดทีน่าไว้แน่น

 

   "  ทีหลังน้องอย่าทำแบบนี้อีกนะ  น้องฆ่าตัวตายเหมือนน้องฆ่าแม่ให้ตายทั้งเป็นเลยรู้มั้ย "

 

   "  หนูขอโทษนะ ที่หลังหนูจะไม่ทำอีก หนูสัญญา "

   " ทำอะไรสิ้นคิด ปัญญาอ่อน " เอาอีกแระ ทำไมชอบว่าคนอื่นนักนะ 

   " แม่บอกให้พี่โทโมะกลับไปเถอะค่ะ หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่โทโมะ อยู่ด้วยกัน็ทะเลาะกันอีก " 

    "  เออชั้ลก็ไม่ได้อยากอยูกับแกนักหรอก ไอเด็กไร้สาระ " ปั้ง !! เสียงประตูห้องถูกปิดกระแทกอย่างแรก เจ้าอารมณ์จริงๆ 

 

   "  แก้วตามไปดุโทโมะ หน่อยไป "  โธ่คุณแม่ นี่แก้วนะค่ะไม่ใช่ฟาง เดี๋ยวแก้วก็ถูกเหวี่ยงกลับมาอีก  แต่ชั้ลก็ต้องวิ่งตามไปเพราะเป็นห่วง  พี่โทโมะ เดินจ้ำๆอย่างเร็วด้วยความโมโห และรีบเดินขึ้นรถไป ชั้ลเองก็รีบวิ่งตามไปจนทัน และกระโดดขึ้นเข้าไปในรถทันที

 

   "  เฮ้ยยย  เข้ามาทำไม ลงไป !!!! " ว่าและไม่มีผิด ระเบิดลงที่ชั้ลอีกแล้ว เห้อออ 

   " แก้วจะไปทำงานนะค่ะ ไม่มีเอากระเป๋าสตาค์มา น้ำก็ยังไม่ได้อาบพี่โทโมะ ช่วยพาแก้วไปส่งที่บ้านหน่อยได้มั้ยค่ะ " ชั้ลได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะกลัวๆอยู่เหมือนกัน

   " เอาเงินนี้ไปเลยนะ แล้วไปให้พ้นๆหน้าชั้ลได้แล้ว ชั้ลไม่อยากเห็นหน้าเทอ ชั้ลเบื่อ !!!! "  เงินหลายพันถูกโยนใส่หน้าชั้ลอย่างแรง พร้อมน้ำเสียงที่ตะคอกใส่หน้าชั้ลอย่างจัง

 

   " เพราะเป็นอยุ่แบบนี้ไง  น้องมันถึงไม่รัก แก้วว่าคนที่ปัญญาอ่อนน่าจะเป็นพี่มากกว่าทีน่านะ " 

   " อย่ามาสะเออะทำเป็นรู้ดีหน่อยเลยได้มั้ย เทอมันคนนอก อย่ามาก้าวก่ายเรื่องในส่วนตัวของชั้ล ลงไปจากรถชั้ลได้แล้ว !!!! "  แล้วน้ำตาชัั้ลก็ไหลออกมาอีกแล้ว ชั้ลเก็บเงินที่มันหล่นกองอยู่บนตักชั้ลปาใส่หนาพี่โทโมะกลับ เพราะชั้ลเองก็สุดทนกับความร้ายกาจของเค้าเหมือนกัน

   "  กล้ามากนะ ที่ทำกับชั้ลแบบนี้ " จบคำพุด ใบหน้าชั้ลก็ถูกดึงเข้าหาพี่โทโมะอย่างเร็วมาก ตอนนี้ชั้ลได้รับการลงโทษจากเค้าอย่างสาสมกับสิ่งที่ชั้ลทำ เค้าจูบชั้ลอย่างป่าเถื่อนที่สุด มันต่างจากที่ชั้ลเคยวาดฝันไว้มาก มือหนาของพี่โทโมะ บีบกรามชั้ลอย่างแรง เพราะชั้ลขบฟันแน่นไม่ให้ลิ้นหนาของเค้าที่มันพยายามจะเข้ามาสู่โพร่งปากชั้ลได้ มือทั้งสงข้างของชั้ลทุบตีเรือร่างของเค้าอย่างแรง แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งทำให้เค้าโกรธชั้ลมากขึ้น มือหนาของเค้าเริ่มออกแรงมากขึ้นจนชั้ลจะอ้าปากออกเพราะความเจ็บปวด  น้ำตาชั้ลไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ชั้ลรักก็จริงแต่ทำไมถึงทำกับชั้ลแบบนี้ พี่โทโมะสอกลิ้นหนาเค้ามาในโพร่งปากของชั้ล และพยามไล่ตามหาลิ้นของชั้ล ที่ชั้ลคอยพามันหนีไปเรื่อยๆ  ชั้ลรวบรวมแรงและผลักร่าหนาของพี่โทโมะออกไป 

 

   "  ที่หลังอย่ามาทำแบบนี้กับชั้ลอีก ฮึก ฮึก "   ชั้ลเปิดประตูลงจากรถทันที  พี่โทโมะไม่แน่แต่จะขอโทษชั้ลสักคำ  น้ำตาบ้านี่ก็ไหลออกมาไม่หยุด จะไหลอะไรนักหนา รักเค้ามากหนิ เค้าทำแค่นี้จะไม่โกรธเค้าทำไมหละ ฮือออ ฮือออ  ฮืออออ