ใครลิขิต

                       

                6. 00 บ้านฟาง ฟางที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว รีบเดินออกจากห้อง ลงมาที่ห้องโถงหน้าบ้าน

 

     "  ฟางจะไปไหนแต่เช้านะลูก  ทานข้าวต้มก่อนมั้ย แม่เตรียมไว้ให้แล้ว  " หญิงผู้เป็นแม่เอ่ยทัก ในขณะี่ตนเองกำลังตักข้าวใส่ชามอยู่

     "  หนูรีบค่ะ งานค้างอยู่ที่บริษัท หนูต้องส่งเท่ยงนี้แล้ว "

     "  แล้วหนูจะไปยังไงหละ ให้พ่อไปส่งมั้ย "  ผู้เป็นแม่เดินมาหาฟาง ที่รีบใส่ส้นสูงอย่างลุกลี้ลุกลน

     "  ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวโทโมะมารับ "

     "   เลิกยุ่งกับโทโมะได้แล้วฟาง  ผู้ชายเค้าแต่งงานมีเมียไปแล้ว  " พ่อฟางเดินเข้ามาได้ยิน เลยพูดอย่งไม่ค่อยพอใจนัก

     " ชั่งเถอะค่ะ แต่งแล้วเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หรอค่ะ "

     "  ฟางแน่ใจนะ ว่าคิดแค่เพื่อนจริงๆ " แม่ฟางพูด

     " ค่ะ ฟางไปแล้วนะค่ะ โทโมะมาพอดี " รถหรูของโทโมะมาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน ฟางรีบขึ้นรถอย่างเร็ว ทั้งคู่ขับออกไปทันที

     " ทำไมดูหน้าพ่อกับแม่เครียดๆจังเลย " โทโมะเอ่ยถาม 

     "  ก็พูดเรื่องเดิมนั้นแหละ แต่ก่อนแม่ก็ไม่เห็นว่าอะไร แต่พอพ่อพูดบ่อยๆ แม่ก็เริ่มเอียงไปทางพ่อแล้ว  "

     "  ฟางก็บอกพ่อกับแม่ปสิ ว่าผมไม่ได้รักแก้ว ผมรักฟางแล้วฟางก็รักผม เรารักกัน ครบ 2 ปี เราก็จะมาแต่งงานกัน " โทโมะพูดอย่างจริงจัง แต่ฟางกับทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่ได้คิดอะไร

     " ให้ถึงเวลาแล้วค่อยมาพูดเรื่องนั้นกันอีกที " ฟางพูด

     "  ทำไมฟางดูไม่ค่อยสนใจเรื่องแต่งงานของเราเหมือนเมื่อก่อน หรือฟางไม่รักผมแล้ว "

     "  ก็มันอีกตั้งนานกว่าจะครบ 2 ปี โทโมะอย่าชวนฟางทะเลาะได้มั้ย แค่นี้ฟางก็เครียดเรื่องงานมากพอแล้ว " ฟางเริ่มชักสีหน้าใส่อารมณ์ ทำให้โทโมะที่มีท่าทีจะโกรธเริ่มอ่อนลง

     " โอเค ผมขอโทษนะ ที่หลังผมจะไม่พูดเรื่องนี้อีก " ทันทีที่รถจดหน้าบริษัท ฟางรีบเดินลงจากรถโดยไม่เอ่ยลาโทโมะ 

 

     

              ที่โรงพยาบาล  

     " รีบๆเก็บของสิ ชั้ลรีบนะโว้ย ทำอะไรชักชาอยุ่ได้  " ตื่นเช้าขึ้นมา ชั้ลก็ไม่เจอหน้าไอคนทำร้ายจนชั้ลต้องสลบนอนโรงพยาบาล ชั้ลเลยโทรตามเฮียป๊อบปากกวนตีน ขี้โวยวายมาช่วยอนุเคราะรับชั้ลไปส่งที่บ้านหน่อย

     "   ก็นี่ไง รีบที่สดแล้วเนี่ย  "

      " เออเร็วๆ ชั้ลต้องรีบเข้าบริษัทอีก "

      "   แหมๆๆ  พอได้เป็นผู้บริหารระดับสูงสุดของบริษัทนิ รู้สึกพี่จะรักบริษัทมากเลยนะ "  ปกติเรื่องการงานไอเฮีย ป๊อบมันม่ค่อยยุ่งหรอกค่ะ ส่วนใหญ่จะเที่ยวอย่างเดี๋ยว ชั้ลละสงสารว่าที่คู่ชีวิตของไอเฮยคนนี้จริงๆ ไม่รู้จะทนกับความเจ้าชู้ได้นานเท่าไหร่ 

     " เอ้า ไอถ่านมาพอดีเลย ช่วยไปส่งแก้วหน่อยนะ ชั้ลรีบวะ ชั้ลไปหละ " แล้วไอเฮียป๊อบก็วิ่งออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้ชั้ลอยู่กับไอถ่านแค่สองคน 

    " ทำไมเทอถึงนอนโรงพยาบาล " เริ่มถามอีกแล้ว 

    " อ่อ ชั้ลเป็นลม เหนื่อยๆ ไม่ค่อยได้นอน " ชั้ลก็แถไปเรื่อย ตอนนี้หน้าไอถ่านดูจริงจังมาก ดูดุๆ มองมาที่ชั้ลอย่างสังเกตุอะไรบางอย่าง

    " ปากไปโดนอะไรมา " โดนสามีในสมรสต่อยมาวะถ่าน เจ็บโครตๆเลยวะ 

    "  อ่อ ก็ตอนเป็นลมไง ปากชั้ลคงไปฟาดกับขอบอะไรสักอย่างแหละมั้ง ก็เลยอยู่ในสภาพแบบนี้ "  นึกภาพตามคำอธิบายของชั้ลไปแล้กันนะไอถ่าน

 

     " ดูหน่อยดิ " แล้วไอถ่านก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ชั้ล ก่อนจะเอื้มมามาจับปลายคางแล้วยกขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันจนขนาดที่ชั้ลสัมผัสได้ถึงลมหายได้อุ่นๆของไอถ่าน แล้วมืออีกข้างหนึ่งของถ่านก็เลื่อนมาจับที่ริมีปากชั้ลอย่างแผ่วเบา เบาจนแทบจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดตอนที่มือของถ่านมาสัมผัสเลย  ถ่านมือเบามากกกก  ถ่านน่ารักวะ ^^

 

     " อื้ออ " ตอนนี้ปลายนิ้วโป่งของถ่านค่อยๆลูบสัมผัสกับริมฝีปากของชั้ลไปจนทั่วทุกอณู  ถ่านจ้องมองมันเหมือนต้องการอะไรบางอย่างจากริมฝีปากของชั้ล ชั้ลยอมรับว่าตอนนี้ชั้ลเองก็เคลิ้มมาก  จนต้องรีบเรียกสติคืนมา ก่อนที่ชั้ลจะเสียจูบให้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่โทโมะ 

    " เดี๋ยวชั้ลพาไปส่งที่บ้าน "  ตัวไอถ่านเอง ก็สะดุ้ง หลังจากที่ได้ยินเสียงเรีกให้สติกลับคืนมา หน้าไอถ่านแดงๆ แถมยังไม่กล้าสบตาชั้ลอีก นี่แกคิดอะไรกับชั้ลหรือปล่าวะถ่าน แล้วถ่านก็รีบหยิบกระเป๋าชั้ลก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง  

 

 

         ที่บ้าน อันเป็นเรือนหอของพี่โทโมะกับฟาง  ถ่านจอดรถก่อนจะยกข้าวของของชั้ล เดินตามชั้ลเข้าไปในบ้าน 

   " อ้าว คุณ  " แม่พี่โทโมะ ทีน่า และท็อฟฟี่นั่งรอชั้ลอยู่ที่ห้องรับแขกภายในบ้าน ตอนนี้แม่มองหน้าชั้ลสลับกับมองหน้าถ่านอย่างเอาเรื่อง  ท็อฟฟี่เองก็มองหน้าถ่าน แต่มองอย่างกลัวๆ ถ่านมองหน้าท็อฟฟี่ ทำไมมองน่ากลัวจังวะ ชั้ลเลยต้องรีบดึงมือถ่านออกมาข้างนอกบ้าน

   " นายกลับไปก่อนนะ " ถ่าน เดินกลับไปอย่างว่าง่าย แต่ง่ายแบบนี้มันน่ากลัวไปนะเว้ย

    " พรุ่งนี้เจอกันนะ " ถ่านน่าจะได้ยินที่ชั้ลพูด แต่ก็ไม่ได้หันกลับมาเหมือนทุกครั้ง คงจะไม่เกี่ยวกับท็อฟฟี่ใช่มั้ยเนี่ย 

 

     " พี่แก้วรู้จักกับไอถ่านด้วยหรอครับ " นั้นไง ทอฟฟี่ก็เริ่มสักแล้ว คุณแม่ก็มองหน้าชั้ลอย่างจับผิด 

    "  เราเป็นเพื่อนกัน "

    " ผู้ชายคนนั้น คือคนที่ทำร้ายผม กับพี่โทโมะ " เงิบบบคับโผมมม  ท็อฟฟี่จะบอกแม่ทำไม เดี๋ยวไอถ่านก็เดือดร้อนเพราะชั้ลอีก

    "  เทอไปคบกับคนแบบนั้นได้ยังไงแก้ว เทอไม่กลัว่ามันจะมาทำร้าย ท็อฟกับโทโมะหรอ หรือว่าเทอไม่ได้หวังดีกับพวกเราจริงๆ " 

    "  ไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ  ถ่านเป็นคนดีนะค่ะแม่ เค้าไม่ได้เป็นเพื่อนที่คนอื่นกล่าวหา  ตัวแก้วเองก็ไม่ได้เชื่อคนอื่นง่ายๆ แต่ถ่านพิสูจน์ให้เห็นว่าเค้าเป็นคนดีจริงๆ และแก้วก็เชื่อใจเค้า ค่ะ " ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ถ่านพิสูจน์ให้ชั้ลเห็นว่าเค้าไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นคิด  ถ่านพาชั้ลไปที่มูลนิธิเด้กกำพร้า ที่ที่เค้าเคยอยู่ตอนเด็กๆ ..... 

      (    " นี่นายจะพาชั้ลไปไหนเนี่ย " หลังจากที่ชั้ลเลิกงานไอถ่านก็มารับชั้ลทันที แล้วรีบ    พาชั้ลขึ้นรถก่อนจะขับออกไปอย่างเร็ว เรานั่งรถกันมาเกือบสามชั่วโมง ก็มาถึงหน้ามูลนิธิแห่งหนึ่ง 

           " วันนี้ชั้ลจะเล่าประวัติความเป็นมาของชั้ลให้เทอฟัง "  แล้วจะเล่าให้ฟังทำไมวะไอถ่าน เห้อออ 

 

           " ที่นี่เป็นมูลนิธิเด็กกำพร้าที่ชั้ลเคยอยู่มาตอนเด็ก แต่พอชั้ลเรียนจนจบ ป 6 ชั้ลก็หนีออกมาจากที่นี่ ไปอยู่ที่วัดแห่งหนึ่ง ใกล้ๆกับโรงเรียนที่เราเคยอยู่เรียนตอนมัธยม ชั้ลปีนกำแพงหนีออกมาทางตรงนี้แหละ กระโดดลงมาขาแทบหัก " เรายนอยู่ที่แพงภายในมูลนิธิ ชั้ลงงกับความสามารถของไอถ่านจริงๆ กำแพงสูงมาก มันปีนออกมาได้ยังไงวะ " แล้วก็วิ่งหนีสุดชีวิตก่อนจะมาหลบตัวอยู่ในวัดและก็ใช้ชีวิตอยู่ในนั้นเลย "

           " แล้วนายจะหนีออกมาทำไม อยู่ที่นี้ก็มีข้าวกิน มีครูมาสอนหนังสืออยู่แล้วนิ "

           " ก็ตอนนั้นชั้ลยังเด็กไง ชั้ลอยากเจอแม่ อยากมีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่นเค้า ชั้ลคิดว่าชั้ลยังมีความหวังอยุ่ แต่พอโตก็รู้ว่าความหวังของชั้ลมันหมดไปตั้งแต่ตอนที่พ่แแม่พาชั้ลมาทิ้งไว้ที่นี่แล้วหละ " ถ่านหน้าเศร้าทันที  นี้เป็นครั้งแรกละมั้งที่เห็นถ่านเศร้าขนาดนี้ 

           "  แล้วหลังจากนั้นหละ นายไปทำอะไรต่อ "

           " ชั้ลก็อยู่ในวัดนั้นแหละ อาศัยข้าววัดกิน แล้วก็เริ่มออกไปหางานทำ ไปรับจ้างล้างจาน ยกของ พอได้เงินมาก็เก็บไว้แล้วไปสมัครเข้าเรียนที่โรงเรียน "

           "   แต่มีคนบอกชั้ลว่านายรวยนะ "


           " ใช่ ตอนหลังๆชั้ลมีเงิน ชั้ลเป็นเด็กส่งยาบ้า ได้ครั้งละสามสี่พัน ชั้ลรู้ว่ามันผิด แต่ชั้ลอยกได้เงิน ชั้ลไม่มีเงินมาเสียค่าเทอม ช่วงที่ชั้ลขาดเรียนอยู่บ่อยๆ ชั้ลก็ไปทำแบบนั้นแหละ แต่ชั้ลโชคดีที่มีเด็กผู้หญิงคนนึงช่วยชั้ลไว้ ชั้ลเลยมีงานส่งครู ตอนสอบก็มีเด็กผู้หญิงคนนั้นแหละที่คอยสรุปเนื้อหาให้ชั้ล ชั้ลเลยสอบผ่าน " ใครวะ 

            " ใครหรอ  "

            " ก็แก้วไง " 

            "  ชั้ลไม่ได้ทำให้นาย ชั้ลทำให้เฮียป็อบ " พอดีชั้ลเป็นพวกชอบรู้มากนะค่ะ ที่อยากรู้ก็เพราะ อยากมีเรื่องจะคุยจะถามพี่โทโมะ ชั้ลเลยเป็นเด็รู้มากเป็นพิเศษ ไอเฮียป็อบเลยมาขอช่วยให้ชั้ลค่อยทำงานและสรุปเนื้อหาบทเรียนก่อนสอบให้เป็นประจำ 

           " ชิ้นงานที่เทอทำให้ ไอป็อบมันเอามาให้ชั้ล ส่วนมันก็ทำใหม่ในแบบเดียวกันกับที่เทอทำมานั้นแหละ "

           " แหมมม  เล่นเป็นกระบวนการเลยนะเนี่ย  แล้วเดี๋ยวนี้ยังส่งยาอยู่หรือปล่าว "

           " ชั้ลเลิกแล้ว เลิกตั้งนานแล้ว เลิกตั้งแต่ตอน ม ปลายแล้วหละ "

           " เลิกง่ายไปปล่าว "

           " เพราะรักไง ถึงทำได้ทุกอย่าง " ไอถ่าน ทำไมต้องมองหน้าชั้ลแบบนั้นด้วยย  เราทั้งคู่สบตากัน ตาคมๆโหดๆของไอถ่านมันเหมือนมีประกายออกมา มันดูอบอุ่น อ่อนโยนเป็นพิเศษ

           " เน่าหวะ  แล้วนายคิดว่าชั้ลจะเชื่อในสิ่ที่นายเล่ามาหรอ "

           " แล้วที่ผ่านมา พอพิสูจน์ได้หรือปล่าวหละ ว่าชั้ลเป็นคนยังไง " 

           "  ชั้ลไม่ใช่คนเชื่อคนง่ายนะ " 

           "  ก็พิสูจน์ต่อไปสิ อยู่พิสูจน์ชั้ลไปนานๆแบบนี้แหละ ชั้ลชอบบ " ไอนี่ พูดแปลกๆ 

           " ตอนนี้ชั้ลอยากรู้ว่านายรู้จักชั้ลได้ยังไง แล้วทำไมถึงรู้เรื่องชั้ลทุกอย่างรวมถึงเรื่องชั้ลกับพี่โทโมะ  "

          "  เดี๋วสักหมดเทอจะรู้ทุกอย่างเอง " ทำไมต้องทำตัวมีลับลมคมในด้วยวะไอถ่าน พอพูดจบมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปขึ้นรถทันที  )

 

    "  แต่ชั้ลไม่ว้ใจมัน อย่าพามันมาให้ชั้ลเห็นอีก แล้วถ้าให้ดีก็ช่วยเลิกคนกับผู้ชายคนนั้นซะ " หลังจากที่ชั้ลนึกถึงภาพที่ไอถ่านมันพาชั้ลไปดูประวัติความเป็นมาของมัน ชั้ลก็สะดุ้งเฮือกกับเสียงของคุณแม่ ชั้ลก็ได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จาอะไร 

    " ท็อฟขอนะพี่แก้ว เลิกยุ่งกับพี่ถ่านเถอะ " ชั้ลก็ได้แต่ฝืนยิ้มออกไป เพราะในใจก็รู้ดีว่าถ่านเป็นคนยังไง  แต่ตัวชั้ลเองก็ยังม่หายสงสัยว่า ที่ถ่านทำกับท็อฟ กับพี่โทโมะ มันเพราะอะไร ทั้งหมดเดินออกไปจากบ้าน เอาไงดีวะเนี่ยตู 

 

 

        

               เช้าวันใหม่  ชั้ลรีบลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปช่วยคุรแม่ยกของที่บ้าน ก่อนจะพาทีน่าออกมาวิ่ง เพื่อลดหุ่นอวบๆของเทอให้มันดู ฟิสแอ้นเฟริมขึ้น 

              

     "  เหนื่อยยัง " ชั้ลหันมองทีน่าที่วิ่งตามหลังมา  หน้าซีดแล้ววะ 

      "วันนี้พอก่อนได้มั้ยพี่แก้ว ทีน่าเหนื่อยแก้วว "  

      "  โอเคๆ " ชั้ลกับทีน่าเดินกลับมาที่บ้านแม่ของพี่โทโมะ ชั้ลเข้าครัวทำกับข้าว ตามคำสั่งของคุณแม่  

      " ทีน่าทานนี้นะ พี่แยกไว้ให้แล้ว  ส่วนนี้ของคุณ กับท็อฟค่ะ "  อาหาร 2 อย่าง อย่างแรกคือ อาหารคนปกติ ส่วนอยางที่สอง คือ สำหรับคนลดหุ่นโดยเฉพาะ 

      "  โฮยยย  ทำไมจืดแบบนี้หละค่ะ พี่แก้ว "  คุณแม่ยิ้มๆ ก่อนจะตักกับข้าวไปชิม

      "  ก็นี่มันอาหารแมคโครไบโอติก อาหารเพื่อสุขภาพ ทานแบบนี้รับรอง เดือนเดียวลดได้ถึง 7 กิโลแน่นอน แ้วก็ไม่เป็นอันตรายด้วยนะ ถ้าอยากสวยก็ต้องทานจร๊ ^^ " ทีน่าหน้าหงอยๆแต่ก็ยอมทานจนหมด  ก่อนจะไปโรงเรียน พร้อมกับท็อฟฟี่

     "  ชั้ลขอบใจเทอมากนะแก้วที่ช่วยเหลือชั้ล " คำพุดแค่ไม่กี่คำของคุณแม่ก้ทำให้ชั้ลหัวใจพองโตขึ้นมา  อย่างน้อยๆ ชั้ลกได้เข้าไปอยู่ในสายตาของท่านบ้างแล้วหละ 

    "  ไม่เป็นไรค่ะ  ^^  แก้วขอตัวกลับบ้านก่อนนะค่ะ เดี๋ยวไปทำงานสาย "

 

 

        ที่เรือนหอของพี่โทโมะ กับฟาง 

    "  ทำไมไม่ทำกับข้าววะ !!!! " เพียงแค่เห็นหน้าชั้ล พี่โทโมะก็ลุกขึ้นมาด่าว่าชั้ลทันที

 

    "  ขอโทษค่ะ "  ชั้ลตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าไว้ให้เค้าทุกวัน เป็นเวลา เกือบสามเดือน แต่เค้าก็ไม่เคยคิดจะแตะมันเลยสักครั้ง  แต่วันนี้ชั้ลไม่ได้ทำ ชั้ลกลับถูกเค้าด่า หรือ ชั้ลผิดที่บกพร่องในหน้าที่

     " แล้วเทอไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับ รู้มั้ยว่าชั้ลหิว !! "

    " ก็แก้วเห็นว่าพี่โทโมะไมเคยทานอาหารเช้าที่แก้วทำไว้ให้  วันนี้แก้วเลยไม่ทำ "

    " แต่วันนี้ชั้ลหิว  เทอก็ต้องไปทำให้ชั้ล "

    " แต่นี่มันเจ็ดโมงแล้วนะค่ะ แก้วต้องรีบอาบน้ำไปทำงาน "

    " นั้นมันเรื่องของเทอ แต่ตอนนี้ชั้ลหิว เทอก็ต้องไปทำให้ชั้ลกิน !!" เหมือนเค้าจะโมโหที่ชั้ลไม่ทำตามคำสั่ง เค้าเลยตะคอกใส่หน้าชั้ลเหมือนทุกครั้งที่เค้าไม่พอใจ  ชั้ลน่าจะทำใจให้ชินไ้แล้วนะ 

    " ก็แก้วรีบนิค่ะ " นั้นไง แล้วมือหนาๆ ของพี่โทโมะก็มาคว้าแขนชั้ลไปบีบไว้แน่น จนกระดูกแทบแตก ถ้าให้เดา 

    " พี่ทะเลาะกับฟางมาใช่มั้ยค่ะ "

    " มันเรื่องของชั้ล " แล้วพี่คิดว่าแก้วดูไม่ออกหรือไงค่ะ 

    " ้ถ้ามันเรื่องของพี่ก็อย่ามาลงกับแก้วค่ะ " เออ ทะเลาะกับทุกครั้ง ก็มาใส่อารมณ์กับชั้ลทุกครั้ง ชั้ลก็มีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกันนะโว้ยยยย

    "  ทุกอย่างมันพังก็เพราะเทอ นั้นแหละแก้ว ถ้าเทอไม่เค้ามา ชั้ลคงไม่ต้องเสียฟางไป "

     "  ถ้าพี่ไม่ตาย แก้วก็ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้หรอกค่ะ คิดจะทำอะไรก็ขอให้คิดถึงใจคนอื่นเค้ามาก "

    " แล้วทำไมชั้ลถึงต้องคิดถึงใจเจอด้วย ในเมื่อตัวชั้ลเองก็ไม่ได้รักเทอ ชั้ลจะไปแคร์เทอทำไม "
ได้ยินแบบนี้ ชั้ลเองก็พูดไม่ออก  แต่ที่มันออกมาคือน้ำตา  นี่ช้ลร้องไห้อีกแล้วหรอ  กี่ครั้งแล้วที่ชั้ลต้องร้องให้เพราะผู้ชายใจร้ายคนนี้  

    " จะร้องไห้ทำไมวะ  " 

    " ที่แก้วร้องไห้ก็เพราะว่าแก้วยังรู้สึกอยุ่  แต่ถ้ามันไหนที่แก้วไม่ร้องไห้ ก็แปลว่าแก้วไม่รู้สึกอะไรกับพีอีกต่อไปแล้ว " ชั้ลรีบลากขาตัวเองที่มันอ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงนั่งอยู่ตรงหน้าของเค้า ให้มันลากร่างที่อ่อนแอ เค้าไปใน้องเล็กๆ ก่อนที่มันจะหมดแรงทรุดตัวลงกับพื้น แล้วชั้ลก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาย่างตามที่มันต้องการ  สำหรับชั้ล ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ ชั้ลก็มีน้ำตานี้แหละที่เป็นเพื่อนปลอบใจ

 

 

      หลังเลิกงาน ชั้ลกับท็อฟก็ไปที่บ้านของถ่าน บ้านที่ถ่านจะสร้างเป็นมูลนิธิ ติดกับทะเล 

 

 

   " พามันมาทำไม " หลังจากที่ชั้ลจูงมือท็อฟเค้าไปในบ้าน ก็เจอกับถ่านที่นั่งออกแบบบ้านยู่ที่โต๊ะในสวนหย่อย ข้างบ้าน

 

   " เอ่ออ  คือ  แก้วอยากให้ถ่านช่วยสอนท็อฟเรื่องการออกแบบบ้านหน่อย "

   " กลับกันเถอะพี่แก้ว ท็อฟไม่อยากอยู่ที่นี่ "

   " พามันออกไปจากบ้านชั้ล !! " ถ่านทุบโต๊ะพร้อมกับลุกขึ้นยืน  ทำไมน่ากลัวแบบนี้วะเนี่ย  ชั้ลกับท็อฟผวา 

    " ท็อฟแค่อยากกลับตัวเป็นคนใหม่ ถ่านน่าจะเค้าใจดีว่าท็อฟรูสึกยังไง แก้วอยากให้ถ่านลืมเรื่องเก่าไปก่อนได้มั้ย  ช่วยเด็กคนนี้หน่อยได้มั้ยถ่าน " ชั้ลจับมือท็อฟแน่น  ท็อฟเองคงกลัวไม่กล้ามองหน้าถ่าน

   " จะเชื่อใจมันได้หรอวะ พามันออกไปแก้วก่อนที่ชั้ลจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ " ถ่านนั่งลงก่อนจะหันไปวาดรูปต่อ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   "  ถ้าวันนั้นแก้วไม่ยอมเชื่อใจถ่าน วันนี้แก้วจะรุ้มั้ยว่าถ่านไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นคิด "

   "  ชั้ลกับมัน ไม่เหมือนกัน " ถ่านพูดเนนเสียงทุกคน ก่อนจะส่งสายตาโหดมาให้ชั้ล นี่ถ่านกำลังโกรธชั้ลอยู่หรือปล่าววะ 

   " แล้วถ้าวันนั้นแก้วไม่ให้โอกาสถ่าน  แก้วจะรู้มั้ยว่ถ่านไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นพูด "

   " หยุดพูดแล้วพามันออกไปได้แล้ว  !!!"  

   "  ก็ได้  งั้นข้อตกลงของเราก็ยกเลิกไปให้หมด ไหนๆถ่านก็ไล่แก้วแล้ว ต่อไปแก้วจะไม่มาที่นี้อีก "

   " โอ้ย " ถ่านขมกรามแน่นก่อนที่มือหนาของถ่านจะปัดทุกย่างบนโต๊ะออกอย่างระเนระนาด มีดคัตเตอร์บนโต๊ะ กระเด็นมาบาดที่แขนของชั้ล   ทำไมผู้ชายมันขี้โมโห เจ้าอารมณ์กันทุกคนเลยวะ 

   "  ชั้ลขอโทษ ๆ  อย่าโกรธชั้ลนะ ชั้ลไปได้ตั้งใจ  แก้วรออยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวถ่านมาทำแผลให้ นะๆ แก้วอย่าไปไหนนะ " ทันทีที่ถ่านเห็นเลือดที่แขนชั้ล ท่าทีเหมือนตกใจมาก ถ่านรีบขอโทษชั้ลอย่างเร็วก่อนจะวิ่งเข้าไปและออกมาพร้อมกันถืออุปรณ์ทำแผล

 

 

   " ขอโทษนะ ที่หลังจะไปทำอีก อย่าโกรธกันนะ " ถ่านพูดไป มือก็ทำแผลให้ชั้ลไป มือเบาอย่างกับผู้หญิงเลยนะไอถ่านเจ้าอารมณ์  ตอนนี้ถ่านเปลี่นไปเหมือนคนละคน จากที่ได้ร้อนเหมือนไฟ กับเย็นลงอย่างเร็วเหมือนน้ำ 

 

   " ถ่านต้องหายโกรธท็อฟก่อน แล้วแก้วจะหายโกรธถ่าน " ถ่านนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่หันไปมองหน้าท็อฟ

 

  " ทำไมตอนนั้นถึงเลวหละ " นี่คือคำถามที่ถ่านถามท็อฟ 

   " เอ่อ  ผมไม่อยากเรียน ผมไม่ชอบ ผมชอบเป็นนักฟุตบอล ผมชอบเล่นกีฬา แต่แม่ไม่ชอบ ผมเลยต้องทนเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบ ผมเลยโดดเรียนเป็นส่วนใหญ่ เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นคนขยันเรียน ผมเลยเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ เลยเป็นนักเรียนที่มีปัญหา ผมเลยต้องมาคบกับเด็กโรงเรียนอื่นเราสนิทกันมาก  ผมรักเพื่อนมากเลยไม่อยากทิ้งเพื่อน "

   " แล้วมึงไปเอากับไอแอนได้ยังไงวะ มึงไม่รู้หรืองว่าแฟนไอแอนมันนังเลงขนาดไหน  นี่ถ้าวันนั้นมันมาเอง มึงได้นอนตายอยู่ในโกดังนั้นแล " ไอแอนนี่คงเป็นเมียหัวหน้าแก๊งเด็กมหาลัยใช่มั้ยวะเนี่ย 

   " ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่แอน  ผมต้องช่วยเพื่อน ผมรู้ว่าแฟนพี่แอนกำลังตามมาที่โรงแรม ผมเลยตามไปช่วยเพื่อน  แต่ผมโดนทิ้งไว้ที่โรงแรม  คนอื่นเลยเค้าใจว่าเรามีอะไรกัน "

   " ซวยหวะ " 

   " ว่าแต่พี่เถอะ ไปรู้จักกับพี่เก่งหัวหน้าแก๊งได้ยังไง "

   " ก็มันเป็นลูกน้องของชั้ล ทำไมชั้ลจะไม่รู้จักมัน " อ้าว ไหนบอกว่าเป็นคนดีแล้วไงไอถ่าน นั้นมันแก๊งส่งยาบ้านะโว้ยย

   " แล้วไหนพี่แก้วบอกว่าพี่เป็นคนดีไง  แก๊งพี่เก่ง ขายยาบ้าหนิ "

   " เออใช่ ขายยาบ้า แต่ชั้ลจำเป็นต้องอยู่ในแก๊งพวกมัน  มันเป็นหน้าทีที่ชั้ลต้องทำ " หน้าที่อะไรวะไอถ่าน

   " พี่เป็นสายให้ตำรวจหรอ "

   " อย่าถามมากได้มั้ยวะ " แล้วไอถ่านก้ทำหน้าดุใส่ ท็อฟฟี่ เล่นเอาท็อฟฟี่หน้าจ๋อยไปเลย 

   " ไหนนายบอกชั้ลว่านายเลิกแล้วไง " 

   "  ชั้ลไม่เคยโกหกเทอ ขอให้เทอเชื่อใจชั้ลก็พอ  เทอเชื่อใจชั้ลหรือปล่าว " ทำไมต้องทำตาหวานด้วยวะถ่าน  แววตาถ่านดูจริงจัง มุ่งมั่น และเป็นประกายแววตาที่เค้ามองมามันทำให้ชั้ลรู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง มันช่างแตกต่างจากแววตาที่พี่โทโมะมองชั้ล ที่่มันมีแต่ความโกรธแค้น ทำไมนายไม่เป็นพี่โทโมะนะถ่าน 

   " เชื่อก็ได้ๆ " ชั้ลก็ดันส่งยิ้มไปให้มันอีก  ถ่านยิ้มๆ ก่อนจะหันไปเขียนงานต่อ โดยที่ชวนท็อฟฟี่ให้ไปนั่งดูใกล้ๆ 

 

 

    

          ที่บ้านแม่ของโทโมะ 

   " นี่ก็ทุ่มกว่าๆแล้ว ทำไมไอท็อฟมันยังไม่กลับมาอีกแม่ " เสียงโทโมะ ดังขึ้นหลังจากที่นั่งรอน้องชยอยู่นาน

   "  ท็อฟออกไปกลับแก้วตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวก็คงกลับ "

   "  ไปไหนกัน แล้วไอท็อฟมนไปสนิทกับแก้วตอนไหน "

   "  ก็สนิทกันตั้งแต่ตอนที่แกไปชกปากแก้วนั้นแหละ " 

   

   " สนิทกันให้ดีไปเเถอะ ถ้าพาไอท็อฟไปทะเหลทะไหลที่ไหน ชั้ลจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด "

 

 

   " เออๆ แกกลับบ้านแกไปไม่แล้วไป แม่จะอาบน้ำแล้ว " โทโมะ เดินออกจากบ้านแม่ของเขา และขับรถกลับบ้านตัวเอง เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน โดยมีแก้ว ภรรยาในสมรสของเขา กับน้องชายของเขาเดินลงจากรถ โทโมะขบกรามแน่นก่อนจะเดินลงจากรถไปอยางโมโห 

   " ไอเหี้_ยถ่าน มึงมาที่นี้ได้ยังไง !! " โทโมะ ผลักไหลถ่านอย่างแรง 

   "  กู ขับ รถ มา " ถ่านพูดเน้นเสียง อย่างยียวนกานประสาท

   " มึงไสหัวออกไปจากบ้านกูได้แล้ว ก่อนที่กูจะทนมึงไม่ไหว "

   " มึงจะทำอะไรกูหรอ " โทโมะจะเข้าไปต่อย แต่แก้วห้ามไว้ 

    "  ถานกลับไปก่อนนะ ขับรถดีๆนะ ไว้ชั้ลจะโทรไปหา   ม็อฟกลับบ้านไปก่อนนะ " ถ่านหันมายักคิ้วใส่โทโมะ ก่อนจะขึ้นรถและขับออกไป ส่วนท็อฟก็กลับบ้านไป 

 

  

    "  เทอจะไปไหนกับมันก็ไป  แต่อย่าเอาน้องชั้ลไปด้วย " แล้วระเบิดก็ลงที่ชั้ลจนได้ 

    " พูดจบแล้วใช่มั้ยค่ะ แก้วจะได้ไปอาบน้ำ " ชั้ลกำลังจะเดินเข้าห้องแต่ก็ถูกมือหนาของพี่โทโมะคว้าเอาไว้

    "  โอ้ยย "  แล้วมันก็โดนแผลที่ชั้ลถูกคัตเตอร์บาดเต็มๆ 

 

    " ไปเอากันไอท่าไหนมาหละ ถึงได้แผลมาแบบนี้  คงจะมันส์มากสินะ "

 

    " มันส์ไม่มัน พี่ก็คิดเอาเองแล้วกันนะค่ะ "  ทำไมไม่มองชั้ลในแง่ดี เหมือนที่พี่มองฟางบ้างนะ  ชั้ลสบัดแขนจนหลุดก่อนจะเดินเข้าห้องไป 

   " ผู้หญิงมักมาก " มันเป็นคำส่งท้ายก่นที่เราจะแยกกัน ช่างโรแมนติกเหลือเกิน  TT