ปราบเกรียน Mafia son !!

 
 
 
 
+ป ล า ว า ฬ+
 
เสียงไอเพราะตะโกนด่าผมไปฉาบใหญ่ดังจากด้านใน ทำให้ผมแทบทรุดลงไปนั่งคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนให้เขาให้โอกาศผม ไม่อยากนึกเลย...ภาพร่างบางร้องไห้อย่างบ้าคลั่งด่าผมจนเสียงแหบเสียงแห้น
 
"พอเถอะครับนายน้อย..."
 
"งั้นมึงก็พอแค่นั้นแหละ!! แค่กๆ" 
 
"นายน้อย!!" เสียงดังเริ่มแผ่วลงเหมือนคนเริ่มหมดอากาศหายใจ ผมตัดสินใจวิ่งกระแทกประตูแรงๆหลายๆครั้งจนประสบความสำเร็จ ด้านในร่างบางนั่งไอจนเสียงขาดห้วง เงยหน้ามองผมช้าๆก่อนจะแสยะยิ้มที่ทำเอาผมเผลอผะงักถอยหลัง
 
"สนุกมั้ยละ?"
 
"นายน้อย..."
 
"โรคจิตดีนะมึง...ที่เห็นกูเป็นแบบนี้"
 
เลือด...?
 
"นายน้อย..." ในอุ้มมือที่ผมเคยได้กุมไว้ตอนที่ดึงออกจากตอนปิดปากไอมีเลือดติดมาด้วย ที่มุมปากสีซีดมีของเหลวสีแดงแต้มติด ดวงตาสีดำโตเออล้นไปด้วยน้ำตา ใบหนาหวานเหยียดยิ้มผิดกับร่างกายที่สั่นเทา
 
"ขอสาปแช่งให้มันเป็นภาพติดตามึงตลอดไป"
 
"...!!!"
 
"ทำดีล้างแค่ไหนก็ไม่มีวันลบมันได้!!"
 
....
 
คำสาปแช่งราวกับมีดกรีดลงกลางหัวใจของผม อยู่ๆอะไรบางอย่างบ่งบอกว่าร่างตรงหน้าก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ ลมหายใจยังเป็นจังหวะที่เร็วและลึกเพราะพยายามโกยอากาศเข้าปอดแม้ปากจะแสยะยิ้ม
 
"นายน้อย...ไม่มีวันไหนที่ผมอยู่โดยไม่คิดถึงนายน้อย"
 
"มึงพูดอะไร"