ปราบเกรียน Mafia son !!

+ป ล า ว า ฬ+

เสียงไอเพราะตะโกนด่าผมไปฉาบใหญ่ดังจากด้านใน ทำให้ผมแทบทรุดลงไปนั่งคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนให้เขาให้โอกาศผม ไม่อยากนึกเลย...ภาพร่างบางร้องไห้อย่างบ้าคลั่งด่าผมจนเสียงแหบเสียงแห้น

"พอเถอะครับนายน้อย..."

"งั้นมึงก็พอแค่นั้นแหละ!! แค่กๆ" 

"นายน้อย!!" เสียงดังเริ่มแผ่วลงเหมือนคนเริ่มหมดอากาศหายใจ ผมตัดสินใจวิ่งกระแทกประตูแรงๆหลายๆครั้งจนประสบความสำเร็จ ด้านในร่างบางนั่งไอจนเสียงขาดห้วง เงยหน้ามองผมช้าๆก่อนจะแสยะยิ้มที่ทำเอาผมเผลอผะงักถอยหลัง

"สนุกมั้ยละ?"

"นายน้อย..."

"โรคจิตดีนะมึง...ที่เห็นกูเป็นแบบนี้"

เลือด...?

"นายน้อย..." ในอุ้มมือที่ผมเคยได้กุมไว้ตอนที่ดึงออกจากตอนปิดปากไอมีเลือดติดมาด้วย ที่มุมปากสีซีดมีของเหลวสีแดงแต้มติด ดวงตาสีดำโตเออล้นไปด้วยน้ำตา ใบหนาหวานเหยียดยิ้มผิดกับร่างกายที่สั่นเทา

"ขอสาปแช่งให้มันเป็นภาพติดตามึงตลอดไป"

"...!!!"

"ทำดีล้างแค่ไหนก็ไม่มีวันลบมันได้!!"

....

คำสาปแช่งราวกับมีดกรีดลงกลางหัวใจของผม อยู่ๆอะไรบางอย่างบ่งบอกว่าร่างตรงหน้าก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ ลมหายใจยังเป็นจังหวะที่เร็วและลึกเพราะพยายามโกยอากาศเข้าปอดแม้ปากจะแสยะยิ้ม

"นายน้อย...ไม่มีวันไหนที่ผมอยู่โดยไม่คิดถึงนายน้อย"

"มึงพูดอะไร"