ปราบเกรียน Mafia son !!

 
 
 
 
 
+โ ล ม า+
 
"...!!" ผมถึงกับอึ้งเมื่อผู้ชายที่เปิดประตูเข้ามาหาคือคนที่ผมคิดถึงตลอดแต่ไม่สามารถแสดงอะไรออกมาได้
 
"เป็นไงบ้างลูก"
 
"ป๊า..."
 
"ดีขึ้นบ้างมั้ย"
 
"ผมโอเค...ป๊าไม่เห็นต้องทิ้งงานมาหาผมเลย" เพราะผมอีกแล้วใช่มั้ย ที่ป๊าต้องทิ้งงานมาหาผม เพราะไอ้ที่ทำอะไรไม่ได้นี้ใช่มั้ยป๊าถึง...
 
"ไหนว่าจะเข้มแข็งไงลูก ร้องไห้ทำไม" น้ำเสียงที่ฟังเผลินๆอาจดูหนักแน่นแต่จริงๆแล้วแฝงความอบอุ่นเอาไว้ มือหมาลูบหัวเบาๆนั้นยิ่งทำให้น้ำตาไหลทะลั่กไม่หยุด
 
"ขอโทษครับ"
 
"ไม่เอาไม่ร้อง" ท่อนแขนอุ่นโอบกอดผมไว้ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ผมอ่อนแอ เป็นแค่ลูกโลมาต้องถูกประคบประหงมดูแลอย่างดี ทั้งๆที่เลือกจะเป็นโลมาที่เข้มแข็ง นำฝูงได้ แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาอยู่ในอ้อมกอดนี้ เพราะความอ่อนแอของตัวผมเอง
 
"ครับ..." ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อกลั้นน้ำตาที่เหลือ หักห้ามมันไม่ให้ไหลออกมาแม้น้ำเสียงยังนิ่งแต่ใจผมเสียแล้ว เรียกคืนก็ยากด้วยเลยปล่อยเลยตามเลย
 
"เข้าเรื่องนะ"
 
"ครับ"
 
"พ่อจะถามให้แน่ใจว่าลูกจะเลือกทางไหน"
 
"ผมตัดสินใจแล้ว...ฮึก ผมต้องทำให้ได้" 
 
"เลือกแล้วเหรอ..."
 
"ครับ" ผมตอบสั้นๆและหวังว่าชายวัยกลางคนคนี้จะเข้าใจผม แล้วก็เป็นไปตามที่ปราถนา เขาพยักหน้าเบาๆก่อนเดินออกจากห้องไป อย่างเพิ่งท้อตอนนี้สิ ยังมีเวลาอีกเยอะนินา....
 
"นั่งตัวเข็งถื่อเลยนะ"
 
"เรื่องของกู" หลังจากปรับทั้งน้ำเสียงและหน้าตาให้นิ่งก็หันไปปนะจันหน้ากับไอ้เลวที่ตอนนี้ผมทั้งเกลียดแล้วก็โกรธมันอยู่
 
"ปากไม่วายเลยนะ ร่างกายยังไม่พร้อมบู๊แท้ๆ" 
 
ด่ากูเหรอนั้น =[]=
 
"แล้วยังไงวะ"
 
"ก็ไม่ยังไง" เดี๋ยวยี้มันต่อปากต่อคำ อย่าให้หายนะด่าไม่เลี้ยงแน่!! นึกแล้วก็เจ็บซี่โครงขึ้นมาทันที หักรึเปล่าวะเนี่ยตกลงกูเอาอะไรลงกันแน่เนี่ย ระบมมมม T^T
 
"เป็นไร"
 
"ไม่ได้เป็นไร"
 
"เหอะ...จมูกแดงเลยนั้น" เหรอ? ผมทำท่าจะจับจมูกแต่ดันติดเครื่องช่วยหายใจซะได้ คงเมื่อกี้ละมั้งจะบอกมันว่าไรดีละเนี่ย
 
"เครื่องไม่สะอาดละมั้ง ถอดเลยงั้น" ว่ามันแล้วเดินมานั่งข้างผม แต่เพราะมัวแต่หันไปวางของที่ถือมาพอมันหันมาอีกทีหน้าก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ...
 
"...."
 
"...."
 
เงียบหาเกิร์ลเจนเนอ์เรชั่นรึไงครับ T^T !!
 
"เอ่อ..."
 
"ชู่...." นิ้วเรียวแตะที่เครื่องหายใจซึ่งตรงกับริมฝีปากผมเบาๆทำให้ยอมเงียบโดยไม่มีสาเหตุ มืออีกข้างจับที่เครื่องช่วยหายใจเบาๆไล่ไปที่แก้ม ถึงแม้ระหว่างผมกับมันจะมีเครื่องนี้กั้นอยู่แต่ริมฝีปากที่แตะลงมานั้นทำให้ลมในที่ครอบร้อนไปหมด...ลมหายใจผมเอง
 
"สงบยากจริงนะ" มันยังไม่ถอยห่างแต่ขยับปากพูดเสียงเบา มืออีกข้างเริ่มซนไล่จากมือขึ้นมาถึงต้นแขน ตาที่หรี่ลงนั้นยั่วยวนผิดปกติ 
 
"ไอ้!!"
 
ผลั่ก!
 
มึงนี้ฉวยโอกาศกูจริงเชียว TT^TT!!
 
"นี้ตกบันไดจริงดิ ถีบซะ!" 
 
ไม่รู้ จำไม่ได้!
 
"อย่าให้หายนะซัดไม่เลี้ยงแน่!!"
 
"โห่ ไอ้เราก็อุส่านึกว่าจะหยุดดื้อสักวัน อุส่าซื้อช็อกโกแลตมาให้นะเนี่ย"
 
"...!!!" 
 
"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย" ตกใจสิครับดูมันซื้อมาดิ กะจะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นรึไง คนอย่างผมเนี่ยนะจะกินช็อกโกแลต ตลกแล้วววว
 
"เงียบอีก ไม่อยากได้ไง"
 
"ก็เออไง"
 
"ปากแข็งแท้ -0-"
 
หนักส่วนไหนของคุณมึงเหรอครับบบบ!!
 
เฮ้อ...ไอ้นี้ชักจะวุ่นวายก่อนไปและ =[]= วันไหนมันเลิกยุ่งกับผมได้นะปิดโรงเรียนฉลองเลย ตั้งแต่วันนั้นชีวิตผมไม่เคยเป็นปกติสุขสักที ตั้งแต่ที่มันเข้ามาวุ่นวายกับชีวิต ชวนกลับบ้าน มาปลุกถึงนอนแถมอาบน้ำให้(นึกแล้วอายวะ-////-)แล้วมันก็เฝ้าผมที่โรงพยาบาลอีก ผมทำมันเสียเวลาหรือมันโรคจิตกันแน่ 
 
"คิดอะไรคนเดียวตลอดเลยนะ"
 
"มึงจะยุ่งแม้กระทั้งความคิดกูเลยเหรอ"
 
"อ่าๆ ไม่ยุ่งๆ" มันยกมือยอมแพ้ก่อนจะหยิบแท่งช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าออกมาหักเป็นชิ้นเล็ก 
 
"เออลืมถาม กูหลับยาวไปนานแค่ไหนเนี่ย"
 
"สามวัน"
 
"ห๊ะ!" ผมร้องเสียงหลง ไม่หลงได้ยังไงแค่ตกบันไดหลับยาวไปสามวันนี้...โอยยย ตายๆๆๆ
 
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เสียไปไม่กี่คาบเอง การเรียนก็ใช่จะแย่นิ"
 
"เพราะการเรียนกูเป็นแบบนั้นไงถึงเสียคาบไม่ได้ T^T" โอดครวญสุดชีวิตแปป นี้ผมเซ่อตกบันไดแค่แว๊ปเดียวเล่นกันงี้เลยเหรอ ฮรือ....
 
"อ๊ะ..." อยู่ๆไอ้เลวนี้ก็เอื้อมมือมาดึงเครื่องช่วยหายใจลง ลมที่ทะลั่กเข้ามาทำให้ผมสำลักเล็กน้อยก่อนจะกลับมาหายใจตามปกติ
 
"เอา อ้ามมมม"
 
"กูไม่ใช่เด็ก สึส! -*-" มันยื่นช็อกโกแลตชิ้นเล็กพอดีคำมาจ่อที่ปากผม แล้วทำเสียงอ้ามเหมือนเวลาป้อนข้าวเด็ก กระตุ้นต่อมอารมณ์เสียผมอย่างจัง
 
"เอาน่า เลิกดื้อสักวันไม่ตายหรอก" 
 
"..." ก็จริง ถ้าผมเลิกเอาแต่ใจตัวเองสักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เหนื่อยแล้วเหมือนกันที่ต้องมาทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวผมเอง 
 
"เฮ้อ..." พอเลิกเกรง เลิกเสแสร้ง กลับมาเป็นคนเดิมก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก ล้าไปหมดเลยแฮะว่างๆคงทำหาอะไรแก้เครียดบ้างแล้วแหละ
 
"ยังงี้สิเด็กดี..." น้ำเสียงที่อ่อนลงตามกระชิปข้างๆหู ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆที่ริมฝีปากผมให้เผยอออกเล็กน้อยจากนั้นก็กดช็อกโกแลตเข้ามาในปาก ครั้งแรกที่ลิ้มสัมผัสกับมันรสหวานก็แผ่กระจ่ายไปทั่วทั้งปาก
 
"หึ...เป็นไง"
 
"อะไรเป็นไง" ยังไม่เลิกอีกเน้อะ =___=
 
"เหอะ...เสียงอ่อนเลยนะ ชอบให้ทำแบบนี้รึไง" 
 
ไม่ต้องหรอก...ไม่ต้องอ่อนโยนกับกูอีกแล้ว...
 
ผมคิดในใจ...คำตอบที่อยากพูดออกไปเหลือเกิน แต่เพราะปากไม่ยอมขยับ ยังจมติดอยู่กับรสหอมหวานที่คิดถึง น้ำอุ่นที่เพิ่งแห้งไปหมาดๆไหลอาบแก้มอีกครั้ง 
 
"ไม่ร้องนะเด็กดี..." น้ำเสียงหวานยังย้ำด้วยความอ่อนโยน ชโลมหัวใจที่เหนื่อยล้าเต็มทีของผมให้มันกลับมาเต้นเบาๆอีกครั้งจากที่ถูกแช่แข็งมานาน ไม่สามารถหักห้ามือที่เอื้อมไปกุมเสื้อนั้นไว้ ห้ามไม่ให้ร้องไห้ออกมาแล้วซลหน้าลงไปบนอกนั้นไม่ได้ หยุดเถอะ...
 
"เป็นเด็กดีสักวัน...ให้ผมดูแลได้มั้ย" 
 
"..." ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากผม ที่ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆน้ำเสียงเริ่มสั่นและเปลี่ยนเป็นสะอึกสะอื้นทั้งๆที่พยายามกลั้นมันเอาไว้ ต้องรีบกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด...ผมเปิดโอกาศให้ตัวเองมามากพอแล้ว
 
"มึงออกไปได้แล้ว"
 
"เดี๋ยวดิ...หยุดร้องไห้ก่อน" มือหนาอุ่นรวบมือทั้งสองของผมที่พยายามผลักมันออกไว้ 
 
"มึงเห็นแล้วนิ...วันที่กูอ่อนแอ เพราะฉะนั้น..."
 
"ไม่เอาน่า..."
 
"กูขอร้องละ พอแค่นี้เหอะ"
 
__________________________________________________________
 
MSC: นี้แค่เกริ่นดราม่านะแจ๊ะ Chapter หน้าเจอกัน