ปราบเกรียน Mafia son !!

 

 

 

 

 

+โ ล ม า+

 

"...!!" ผมถึงกับอึ้งเมื่อผู้ชายที่เปิดประตูเข้ามาหาคือคนที่ผมคิดถึงตลอดแต่ไม่สามารถแสดงอะไรออกมาได้

 

"เป็นไงบ้างลูก"

 

"ป๊า..."

 

"ดีขึ้นบ้างมั้ย"

 

"ผมโอเค...ป๊าไม่เห็นต้องทิ้งงานมาหาผมเลย" เพราะผมอีกแล้วใช่มั้ย ที่ป๊าต้องทิ้งงานมาหาผม เพราะไอ้ที่ทำอะไรไม่ได้นี้ใช่มั้ยป๊าถึง...

 

"ไหนว่าจะเข้มแข็งไงลูก ร้องไห้ทำไม" น้ำเสียงที่ฟังเผลินๆอาจดูหนักแน่นแต่จริงๆแล้วแฝงความอบอุ่นเอาไว้ มือหมาลูบหัวเบาๆนั้นยิ่งทำให้น้ำตาไหลทะลั่กไม่หยุด

 

"ขอโทษครับ"

 

"ไม่เอาไม่ร้อง" ท่อนแขนอุ่นโอบกอดผมไว้ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ผมอ่อนแอ เป็นแค่ลูกโลมาต้องถูกประคบประหงมดูแลอย่างดี ทั้งๆที่เลือกจะเป็นโลมาที่เข้มแข็ง นำฝูงได้ แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาอยู่ในอ้อมกอดนี้ เพราะความอ่อนแอของตัวผมเอง

 

"ครับ..." ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อกลั้นน้ำตาที่เหลือ หักห้ามมันไม่ให้ไหลออกมาแม้น้ำเสียงยังนิ่งแต่ใจผมเสียแล้ว เรียกคืนก็ยากด้วยเลยปล่อยเลยตามเลย

 

"เข้าเรื่องนะ"

 

"ครับ"

 

"พ่อจะถามให้แน่ใจว่าลูกจะเลือกทางไหน"

 

"ผมตัดสินใจแล้ว...ฮึก ผมต้องทำให้ได้" 

 

"เลือกแล้วเหรอ..."

 

"ครับ" ผมตอบสั้นๆและหวังว่าชายวัยกลางคนคนี้จะเข้าใจผม แล้วก็เป็นไปตามที่ปราถนา เขาพยักหน้าเบาๆก่อนเดินออกจากห้องไป อย่างเพิ่งท้อตอนนี้สิ ยังมีเวลาอีกเยอะนินา....

 

"นั่งตัวเข็งถื่อเลยนะ"

 

"เรื่องของกู" หลังจากปรับทั้งน้ำเสียงและหน้าตาให้นิ่งก็หันไปปนะจันหน้ากับไอ้เลวที่ตอนนี้ผมทั้งเกลียดแล้วก็โกรธมันอยู่

 

"ปากไม่วายเลยนะ ร่างกายยังไม่พร้อมบู๊แท้ๆ" 

 

ด่ากูเหรอนั้น =[]=

 

"แล้วยังไงวะ"

 

"ก็ไม่ยังไง" เดี๋ยวยี้มันต่อปากต่อคำ อย่าให้หายนะด่าไม่เลี้ยงแน่!! นึกแล้วก็เจ็บซี่โครงขึ้นมาทันที หักรึเปล่าวะเนี่ยตกลงกูเอาอะไรลงกันแน่เนี่ย ระบมมมม T^T

 

"เป็นไร"

 

"ไม่ได้เป็นไร"

 

"เหอะ...จมูกแดงเลยนั้น" เหรอ? ผมทำท่าจะจับจมูกแต่ดันติดเครื่องช่วยหายใจซะได้ คงเมื่อกี้ละมั้งจะบอกมันว่าไรดีละเนี่ย

 

"เครื่องไม่สะอาดละมั้ง ถอดเลยงั้น" ว่ามันแล้วเดินมานั่งข้างผม แต่เพราะมัวแต่หันไปวางของที่ถือมาพอมันหันมาอีกทีหน้าก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ...

 

"...."

 

"...."

 

เงียบหาเกิร์ลเจนเนอ์เรชั่นรึไงครับ T^T !!

 

"เอ่อ..."

 

"ชู่...." นิ้วเรียวแตะที่เครื่องหายใจซึ่งตรงกับริมฝีปากผมเบาๆทำให้ยอมเงียบโดยไม่มีสาเหตุ มืออีกข้างจับที่เครื่องช่วยหายใจเบาๆไล่ไปที่แก้ม ถึงแม้ระหว่างผมกับมันจะมีเครื่องนี้กั้นอยู่แต่ริมฝีปากที่แตะลงมานั้นทำให้ลมในที่ครอบร้อนไปหมด...ลมหายใจผมเอง

 

"สงบยากจริงนะ" มันยังไม่ถอยห่างแต่ขยับปากพูดเสียงเบา มืออีกข้างเริ่มซนไล่จากมือขึ้นมาถึงต้นแขน ตาที่หรี่ลงนั้นยั่วยวนผิดปกติ 

 

"ไอ้!!"

 

ผลั่ก!

 

มึงนี้ฉวยโอกาศกูจริงเชียว TT^TT!!

 

"นี้ตกบันไดจริงดิ ถีบซะ!" 

 

ไม่รู้ จำไม่ได้!

 

"อย่าให้หายนะซัดไม่เลี้ยงแน่!!"

 

"โห่ ไอ้เราก็อุส่านึกว่าจะหยุดดื้อสักวัน อุส่าซื้อช็อกโกแลตมาให้นะเนี่ย"

 

"...!!!" 

 

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย" ตกใจสิครับดูมันซื้อมาดิ กะจะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นรึไง คนอย่างผมเนี่ยนะจะกินช็อกโกแลต ตลกแล้วววว

 

"เงียบอีก ไม่อยากได้ไง"

 

"ก็เออไง"

 

"ปากแข็งแท้ -0-"

 

หนักส่วนไหนของคุณมึงเหรอครับบบบ!!

 

เฮ้อ...ไอ้นี้ชักจะวุ่นวายก่อนไปและ =[]= วันไหนมันเลิกยุ่งกับผมได้นะปิดโรงเรียนฉลองเลย ตั้งแต่วันนั้นชีวิตผมไม่เคยเป็นปกติสุขสักที ตั้งแต่ที่มันเข้ามาวุ่นวายกับชีวิต ชวนกลับบ้าน มาปลุกถึงนอนแถมอาบน้ำให้(นึกแล้วอายวะ-////-)แล้วมันก็เฝ้าผมที่โรงพยาบาลอีก ผมทำมันเสียเวลาหรือมันโรคจิตกันแน่ 

 

"คิดอะไรคนเดียวตลอดเลยนะ"

 

"มึงจะยุ่งแม้กระทั้งความคิดกูเลยเหรอ"

 

"อ่าๆ ไม่ยุ่งๆ" มันยกมือยอมแพ้ก่อนจะหยิบแท่งช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าออกมาหักเป็นชิ้นเล็ก 

 

"เออลืมถาม กูหลับยาวไปนานแค่ไหนเนี่ย"

 

"สามวัน"

 

"ห๊ะ!" ผมร้องเสียงหลง ไม่หลงได้ยังไงแค่ตกบันไดหลับยาวไปสามวันนี้...โอยยย ตายๆๆๆ

 

"ไม่เห็นเป็นไรเลย เสียไปไม่กี่คาบเอง การเรียนก็ใช่จะแย่นิ"

 

"เพราะการเรียนกูเป็นแบบนั้นไงถึงเสียคาบไม่ได้ T^T" โอดครวญสุดชีวิตแปป นี้ผมเซ่อตกบันไดแค่แว๊ปเดียวเล่นกันงี้เลยเหรอ ฮรือ....

 

"อ๊ะ..." อยู่ๆไอ้เลวนี้ก็เอื้อมมือมาดึงเครื่องช่วยหายใจลง ลมที่ทะลั่กเข้ามาทำให้ผมสำลักเล็กน้อยก่อนจะกลับมาหายใจตามปกติ

 

"เอา อ้ามมมม"

 

"กูไม่ใช่เด็ก สึส! -*-" มันยื่นช็อกโกแลตชิ้นเล็กพอดีคำมาจ่อที่ปากผม แล้วทำเสียงอ้ามเหมือนเวลาป้อนข้าวเด็ก กระตุ้นต่อมอารมณ์เสียผมอย่างจัง

 

"เอาน่า เลิกดื้อสักวันไม่ตายหรอก" 

 

"..." ก็จริง ถ้าผมเลิกเอาแต่ใจตัวเองสักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เหนื่อยแล้วเหมือนกันที่ต้องมาทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวผมเอง 

 

"เฮ้อ..." พอเลิกเกรง เลิกเสแสร้ง กลับมาเป็นคนเดิมก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก ล้าไปหมดเลยแฮะว่างๆคงทำหาอะไรแก้เครียดบ้างแล้วแหละ

 

"ยังงี้สิเด็กดี..." น้ำเสียงที่อ่อนลงตามกระชิปข้างๆหู ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆที่ริมฝีปากผมให้เผยอออกเล็กน้อยจากนั้นก็กดช็อกโกแลตเข้ามาในปาก ครั้งแรกที่ลิ้มสัมผัสกับมันรสหวานก็แผ่กระจ่ายไปทั่วทั้งปาก

 

"หึ...เป็นไง"

 

"อะไรเป็นไง" ยังไม่เลิกอีกเน้อะ =___=

 

"เหอะ...เสียงอ่อนเลยนะ ชอบให้ทำแบบนี้รึไง" 

 

ไม่ต้องหรอก...ไม่ต้องอ่อนโยนกับกูอีกแล้ว...

 

ผมคิดในใจ...คำตอบที่อยากพูดออกไปเหลือเกิน แต่เพราะปากไม่ยอมขยับ ยังจมติดอยู่กับรสหอมหวานที่คิดถึง น้ำอุ่นที่เพิ่งแห้งไปหมาดๆไหลอาบแก้มอีกครั้ง 

 

"ไม่ร้องนะเด็กดี..." น้ำเสียงหวานยังย้ำด้วยความอ่อนโยน ชโลมหัวใจที่เหนื่อยล้าเต็มทีของผมให้มันกลับมาเต้นเบาๆอีกครั้งจากที่ถูกแช่แข็งมานาน ไม่สามารถหักห้ามือที่เอื้อมไปกุมเสื้อนั้นไว้ ห้ามไม่ให้ร้องไห้ออกมาแล้วซลหน้าลงไปบนอกนั้นไม่ได้ หยุดเถอะ...

 

"เป็นเด็กดีสักวัน...ให้ผมดูแลได้มั้ย" 

 

"..." ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากผม ที่ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆน้ำเสียงเริ่มสั่นและเปลี่ยนเป็นสะอึกสะอื้นทั้งๆที่พยายามกลั้นมันเอาไว้ ต้องรีบกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด...ผมเปิดโอกาศให้ตัวเองมามากพอแล้ว

 

"มึงออกไปได้แล้ว"

 

"เดี๋ยวดิ...หยุดร้องไห้ก่อน" มือหนาอุ่นรวบมือทั้งสองของผมที่พยายามผลักมันออกไว้ 

 

"มึงเห็นแล้วนิ...วันที่กูอ่อนแอ เพราะฉะนั้น..."

 

"ไม่เอาน่า..."

 

"กูขอร้องละ พอแค่นี้เหอะ"

 

__________________________________________________________

 

MSC: นี้แค่เกริ่นดราม่านะแจ๊ะ Chapter หน้าเจอกัน