ปราบเกรียน Mafia son !!

 

 

 

 

 

 

+โ ล ม า+

 

"ไม่ ยังไงผมก็ไม่ออก"

 

"..." ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สะอึกสะอื้นไม่หาย มือหนาอุ่นที่กุมมือผมไว้กระชับให้แน่นขึ้นเมื่อเห็นนัยน์ตาสีดำขลับของผมไหววูบเมื่อเปลวเทียนที่ไม่มั่นคง

 

"ไม่เอานะ..." น้ำเสียงสั่นเครือตามทำให้ใจผมวูบไปด้วย ทำไมกัน...ทำไมมันต้องมารู้สึกแบบเดียวกับผม เราเป็นอะไรกัน...ทำไมผมถึงไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกแบบผม โดยเฉพาะมัน

 

"อย่าทำยังงี้ดิ..." มันขว้ามืออีกข้างของผมมาประสานกันแล้วกุมไว้แน่น ผมทำได้เพียงก้มลงซบมือนั้นแล้วร้องไห้ออกมาเบาๆ พยายามไม่สะอื้นแต่ยิ่งต่อต้านร่างกายยิ่งสั่นเทาจนร่างตรงหน้าต้องเปลี่ยนเป็นกอดผมเอาไว้

 

"อย่าร้องไห้ดิ..." 

 

เพราะมึงนะ...ที่กูร้อง

 

....เพราะมึงนะ

 

"ไม่ต้องอ่อนแอ แล้วก็ไม่ได้เข้มแข็ง" มันผละออกจากผมแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาผมออกอย่างเบามือ 

 

"คืนนี้ผมอยู่เป็นเพื่อน...ได้มั้ย" 

 

"ทำไม..."

 

"เพราะผมอยากดูแลพี่" 

 

"...!!!" ไหนบอกว่าไม่ต้องอ่อนแอไง ไม่ต้องเข้มแข็ง...ผมไม่เข้าใจ

 

"นะ..."

 

"อืม"

 

"ยิ้มสิ..." บอกให้ผมยิ้ม มันเองก็น้ำเสียงสั่นเหมือนกันนิ แต่เพราะยังงั้นผมเลยหัวเราะออกมาเบาๆทั้งน้ำตา นี้แหละตัวผมจริงๆ ไม่ได้เก๊กเฟคเกรงหรือทำอะไรแต่อย่างใด นี้แหละผม...

 

"ไม่" ผมกลับมาทำหน้าขรึมเหมือนเดิม ยิ่งมีน้ำตาไหลอาบแก้มยิ่งเหมือนผมไม่ต้องการมัน

 

"ทำไม ?!" คำถามปนตกใจทำไมผมหลุดขำอีกครั้ง แกล้งมันเล่นนะ อย่างน้อยก็อยากคงความน่าเกรงขามในฐานะรุ่นพี่ไว้บ้างละนะ 

 

"จริงๆเชียว" ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมมาโยกหัวผมเบาๆ นี้รุ่นพี่นะเว้ยเล่นหัวเลยรึ -0- เคารพกันบ้างก็ได้ แค่เรื่องเดียวเนี่ย!

 

"เอาอีกมั้ย?"

 

"?"

 

"ช็อกโกแลต" 

 

ยังจะให้กิน - -"

 

"เหอะ" ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะมองออกไปนอกหน้าระเบียง อยากออกไปข้างนอกแฮะ แต่สภาพแบบนี้แค่ขยับตัวอย่างแสบถึงทรวงเลย เฮ้อ...แต่อยู่เฉยๆมันก็อึดอัดนะ ถึงจะชินกับการเข้าออกโรงพยาบาลแล้วก็ตาม แต่ไอ้นอนนานๆก็เหมื่อยเป็นเหมือนกันนะครับ _ _*

 

"งั้น...ออกไปข้างนอกกันมั้ย"

 

"ไม่"

 

"ทำไมอีกละ" น้ำเสียงผมยังเด็ดขาดอยู่งั้นรึ มันถึงถามแบบนั้น?

 

"แค่ลุกขึ้นนั่งยังลำบากเลย...แค่ในนี้เหมือนมันอึดอัดนิดหน่อย ช่างมันเถอะ"

 

"อากาศข้างนอกคงดีกว่าเยอะ"

 

"...!!!" ร่างผมถูกช้อนขึ้นอย่างทะนุถนอม ถูกพาอกมานอกระเบียงโดยยังมีสายน้ำเกลือที่แขวนไว้กับเสาติดมาด้วย 

 

"ตัวเบามาก"

 

"แล้วยังไง"

 

"ก็ไม่แล้วไง เอ้า เป็นไงสบายขึ้นมั้ย" ผมมองตามนัยน์ตาสีมรกตไปสบกับตัวเมืองยามเย็น อากาศเย็นสบายโชยมาปะทะเข้ากับใบหน้าของผมทำให้หายใจได้สะดวกขึ้นกว่าในห้องเป็นหลายเท่า 

 

"ไม่เหมื่อยไง แค่นี้ก็พอแล้ว" ผมสะกิดมันเบาๆ ร่างสูงส่ายหน้าแล้วยิ้มให้

 

"ให้พูดตรงๆมั้ย"

 

"เออ"

 

"ตัวโครตเบาเลย"

 

อึ้ส! เจ็บแปบ -*-

 

Last 10 minute

 

"งั้นเดี๋ยวลงไปหาไรกินแปบ ไม่กินไรแต่เช้าละหิวไส้จะกินกันเองแล้วเนี่ย"

 

"ใครใช่ให้มึงเฝ้ากูขนาดนี้ละ" ผมบ่นอุบ ก็ไม่ได้ขอสะหน่อย ผมโตแล้วนะ ให้อยู่คนเดียวคงไม่ตายหรอกแล้วก็ไม่ไปกลัวที่ต้องอยู่คนเดียวแบบเด็กๆด้วย ไม่งั้นผมจะย้ายออกมาเองได้เหรอ 

 

"งั้นอย่าดื้อละกัน"

 

"อ่า"

 

ครืด...

 

หลังจากประตูปิดตัวลง ผมก็ก้มหน้าก้มตาสำรวจตัวเองว่ามีส่วนไหนที่ยังไม่หายดี อย่างแรกเลยคือปวดระบมตรงต้นคอกับขมับมากๆ ต่อมาตามตัวผมมีแผลถลอกไม่ใช่น้อยแล้วก็ตรงแขนที่มีรอยช้ำเป็นวงกว้าง นี้ผมตกบันไดกี่ชั้นเนี่ย 

 

ครืด...

 

"หื้ม?" เนื่องจากเตียงที่ผมอยู่ไม่สามารถมองเห็นว่าใครเข้ามาในห้อง เสียงประตูที่ดังทำให้ผมรีบชโงกดูว่าใครม าปรากฏเป็นคุณลุงในชุดคนไข้ตัวซีดเซียว ในมือถือ...

 

มีด!?

 

"เอ่อ...ลุงเป็นใครครับ" ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ร่างนั้นหัวเราะตัวงอไปด้านหลัง ก่อนที่จะเด้งตัวกลับมาจนผมสะดุ้ง ที่แย่กว่านั้นคือผมเผลอสบเข้ากับตาที่ขวางอย่างน่ากลัว อะไรละเนี่ย ?!!

 

"ตาย...ตาย...ตาย..."

 

"ห๊ะ" 

 

เสียงหลงเลยตรู T^T

 

คือปกติผมไม่กลัวหรอกนะ แต่นี้ผมไม่มีทางสู้ เพราะร่างกายเต็มไปด้วยอะไรก็ไม่รู้ที่เหนี่ยวตัวผมไว้บนเตียงรวมถึงร่างกายที่แม้แต่ขยับก็เจ็บแปร๊ด

 

"ละ...ลุง เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

 

ถามไม่ห่วงตัวเองเล๊ย TT^TT!!

 

เพราะอยู่ๆลุงแกนิ่งไปไงเลยถามออกไป แต่ผมยังไม่ทันขยั บร่างนั้นก็โยนมีดไว้บนที่นอนแล้วพุ่งตัวมาบีบคอผมไว้ แม้จะพยายามแกะมือนั้นออก แต่กำลังของผมตอนนี้มันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย การหายใจของผมเริ่มขาดห้วง น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง ในสมองเต็มไปด้วยความกลัว

 

ผลั่ก!

 

แรงเฮือกสุดท้ายที่รวบรวมได้ถีบร่างชราที่ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนสุดแรง แต่เพราะรนเกินทำให้มีดตกไปอยู่ข้างมือร่างที่ถูกถีบเมื่อกี้

 

ชิปหายละ !!

 

"ตาย...ตาย...ตาย..."

 

เอาไงต่อละเนี่ย!!

 

มือเหี่ยวเอื้อมไปหยิบมีดแล้วง้างขึ้นสุดแขน กรรมละ!! ขยับตัวไม่ได้!!

 

วูบ...

 

'จำไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นความปลอดภับของโลมาต้องมาก่อนชีวิตพวกนาย'

 

'ครับ!'

 

'พี่ฮะ...' ร่างเล็กเอื้อมมือไปจับชายเสื้อผู้เป็นพี่ชายเมื่อเห็นว่ามีสีหน้าเคร่งเคีรยดกับเรื่องที่ตัวเองไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ทุกคน ทำเพื่อปกป้องเด็กคนนั้น...

 

'ว่าไงครับ'

 

'เกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคน...'

 

ปัง!

 

'มันมาแล้วครับนายน้อย!!'

 

'ชิ!' ร่างสูงสถบออกมาก่อนจะอุ้มร่างเล็กส่งให้การ์ดข้างตัว

 

'พี่ฮะ ไม่นะ ปล่อยผม!!' แม้จะพยายามดื้นและไขว่ขว้แต่ร่างตรงกลับหันมายิ้มให้แล้ววิ่งฝ่าลูกกระสุนไป จากนั้น...หลังจากนั้น ทุกคน...

 

'ทำไม...ทำไมทุกคนต้องทิ้งผมไป ฮึก พี่ฮะ...' ต่อให้ร้องไห้หนักแค่ไหนทั้งร่างที่นอนจมกองเลือดตรงหน้าและชายที่เขารอคอยให้กลับมาอุ้มเขาแล้วบอกว่าปลอดภัยแล้ว...ทุกคนก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี

 

ผลั่ก!

 

เสียงอะไรบางอย่างกระแทกร่างชราปลุกผมจากภวังค์ ก่อนที่ภาพตรงหน้าคือคน...คนนั้น

 

พี่ไซเรน...

 

"พี่โลมา!"

 

"อ่ะ...?" ไม่ใช่...ไม่ใช่พี่ไซเรนแต่เป็นไอ้วาฬนั้น ร่างชรานั้นลุกขึ้นอีกครั้งแต่เสียงที่ถูกกลืนหายไปไม่สามารถร้องอะไรออกไปได้ ทำให้ร่างตรงหน้าโดนแทงจากด้านหลัง

 

"ไอ้วาฬ!" ผมโถมตัวลงจากเตียงทันที เข็มเย็นเฉียบที่ก่อนหน้าอยู่ใต้ผิวหนังหลุดออกทำให้มีเลือดซิปๆ 

 

"เป็นไงมั่งวะ!" 

 

"โธ่เว้ย ลงมาทำไมเนี่ย!" เพราะความเร็วที่ต่างกันแต่ผมหันไปมีดนั้นแหวกอากาศมาใกล้ สิ่งที่คิดได้ในชั่ววินาทีนั้นคือ

 

ฉึก!

 

"พี่โลมา!!" ผมพลิกตัวรับมีดแทน โชคดีที่แทงบริเวณเอวไกลหัวใจ...ไม่ตายหรอก

 

"ทำอะไรของพี่เนี่ย"

 

"ระ...ระวัง" มีดนั้นง้างเตรียมแทงลงมาอีกครั้งแต่ถูกฟาดเข้าที่ก้านคอด้วยหน้าแข้งหนักๆแล้วก็ลงไปนอนสลบกับพื้น คนเตะหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันมามองหน้าผม

 

"ไหวมั้ย" น้ำเสียงทุ้มต่ำปนอาการหอบถามพลางช้อนตัวผมขึ้นมาวางไว้บนเตียงแล้วเช็ดคราบน้ำตาผมเบา

 

"ทำไมทำแบบนี้ละพี่"

 

"ก็แค่...ไม่อยากให้นายต้องเป็นเหมือน..."

 

"เหมือน?"

 

"ช่างเถอะ" ผมหลบตามันทันที ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ไปมากกว่านี้แล้ว เพราะที่ผมจะอ่อนแอก็ขอแค่วันนี้เท่านั้น 

 

"เกิดอะไรขึ้นครับ!!" ชายในชุทสูทสองสามคนวิ่งเข้าพร้อมปืนในมือ ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าป๊าส่งมาเฝ้าผม ชายคนนึงเดินไปเช็คสภาพร่างชราที่นอนสลบก่อนจะลากออกไปส่วนที่เหลือหันมาโค้งให้ผมกับไอ้วาฬแล้วเดินออกเช่นกัน

 

"ร้องไห้อีกแล้ว...ห่วงผมขนาดนั้นเลย?"

 

"เยอะแล้วมึง"

 

"แล้วถ้าไม่ห่วงผมทำไมต้องเอาตัวเองรับมีดแทนด้วย"

 

อัจจะอ่ะ -*-!

 

หน้าซื่อถามผม แล้วก็ไม่รู้จะตอบคำถามมันยังไงผมเลยเบี่ยงเบนความสนใจที่ควรจะสนใจตั้งนานแล้ว

 

"แผลมึงอ่ะ เป็นไงมั่ง"

 

"เออไม่พูดก็ลืมไปเลยนะเนี่ย ห่วงคนอื่นดูตัวเองก่อนเถอะ"

 

"อ๊ะ!?!" ตัวผมถูกผลักลงนอนก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้ามาในเสื้อ ไล่ไปตามบาดแผลทำให้ผมเจ็บซี๊ดขึ้นมาทันที พอแสดงออกทางสีหน้าเจ้าของมือก็โน้มหน้ามาใกล้แล้วประกบริมฝีปากนุ่มเบาๆ ตวัดลิ้นไปมาเพื่อขอให้ผมเปิดทางเพราะตอนนี้ผมกัดฟันแน่น แม้พยายามสอดแทรกเข้ามาเท่าไรผมก็ไม่ยอมอ่อนข้อลงซะทีเลยผละออก นัยน์ตาสีมรกตจ้องลึกเข้ามาในตาผม มืออีกข้างนึงลูบหัวผมเบาๆ

 

"เจ็บขนาดต้องร้องไห้เลยเหรอ ไหนว่าโตแล้วไง"

 

"มึงมัน...ไอ้บ้า ฮึก ไอ้บ้า..." ผมต่อยมันซ้ำๆซบหน้าลงบนไหล่กว้าง ด่ามันไอ้บ้าๆซ้ำๆแต่ท่อนแขนหนายังกอดผมอยู่อย่างนั้น จนผมหมดแรง เหงื่อเม็ดเล็กซึมเต็มหน้าผากถูกเช็ดออกด้วยนิ้วเรียว ผมหายใจหอบแฮกในอ้อมกอดที่ร้องเพลงให้ฟัง รู้สึกจะเป็นเพลงจีนที่ผมไม่เข้าใจ แต่พอถึงท่อนฮุค ความหมายของมันกระจ่างทันที

 

"Baby Don’t Cry Tonight ~ ตาง เฮ เย่อ จ้าย ชี่ เลี่ยง ฉี่ หลาย..."

 

"only toniht?"

 

"all night :')" มันหยุดร้องแล้วตอบคำถามผมพร้อมส่งยิ้มหวานให้ ผมที่ยังโกรธมันอยู่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรก็นอนนิ่ง

 

"when the?"

 

"I said goodbye..." 

 

"...!!!" ผมใจหายเฮือกกับคำตอบของมัน มันต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ ที่มันมาวนเวียนรอบตัวผม คอยดูแลเอาใจใส่แม้กระทั้งช่วยชีวิตผม...มันต้องการอะไรจากผมกันแน่....

 

"Can I be your boyfriend ?"

 

__________________________________________________________

MSC: ยังไม่จบนะ ต่อๆๆๆ