รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ครับ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”ป๊อปปี้ที่นั่งสงบสติตัวเองในห้องทำงานสักพักใหญ่แล้วรู้จากโบว์ว่า
พวกของฟางกลับไปแล้วก็ลุกขึ้นจะไปคุยธุระต่อ
 
 
 
 
 
แปะ  แปะ แปะ
 
 
 
 
“ตีบทแตกอีกครั้งสมกับเป็นบอสใหญ่ของเดอะ ซันจริงๆ”ทีเจเดินมาพร้อมกับตบมือเยาะๆ
 
 
 
“ได้งานธุรกิจไปแล้วนิ หวังว่าคงจะทำตามสัญญา”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องหน้าฟาง
 
 
 
“แน่นอน พวกชั้นคำไหนคำนั้น ไม่ฆ่าเมียแกก็ไม่ฆ่าไง”ทีเจพูดก่อนจะหันไปพยักหน้ากับมด
 
 
 
“ได้ธุรกิจของมังกรดำแล้ว ทำให้มังกรดำเสียหายหลายล้านแล้วเท่านี้ก็คงจะพอแล้วนะคะพี่
มด”มายด์เดินเข้ามาพร้อมโซ่แล้วพูด
 
 
 
 
 
“ยัง อีกไม่กี่วันจะมีการค้าและประมูลหุ้นของบริษัท KZ บริษัทที่มีชื่อเสียงทั้งการค้าทางทะเลและ
ทางต่างประเทศ เราต้องชนะการประมูล และถ้าพวกมังกรดำมาประมูลไม่ได้เราก็ไม่ต้องแข่งกับ
ใคร”มดพูดอย่างมีแผนการณ์
 
 
 
 
“ชั้นจะประมูลทุกอย่างให้ ขออย่างเดียวอย่าฆ่าฟางก็พอ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“แหม ช่างเป็นการเสียสละความรักที่ยิ่งใหญ่ของบอสใหญ่เดอะ ซันจริง จริ๊ง ทีเมื่อกี้ล่ะผลักเมียซะ
ล้มเลย”ทีเจพูด
 
 
 
 
“แกจะเอายังไง ถ้าชั้นไม่เลือกที่จะทำแบบนี้ แกก็ฆ่าฟาง พอชั้นทำร้ายฟางเองแกก็พูดมาก จะเอา
ยังไงห้ะ”ป๊อปปี้กระชากคอเสื้อทีเจมาว่า
 
 
 
 
“นี่ จะมาโวยวายอะไรคะบอส มันคือสิ่งที่พวกเราต้องทำอยู่แล้ว ที่ต้องเอาทุกอย่างของมังกรดำมา
บอสลืมความแค้นทุกอย่างไปแล้วหรอที่พ่อนังเลดี้นั่นมันฆ่าแม่กับพ่อบุญธรรมบอสน่ะ”มดว่า ป๊อปปี้
นิ่งเงียบ
 
 
 
 
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราก็แก้แค้นพวกเค้าแล้ว ชั้นทำฟางเสียใจไปแล้ว ต้องให้พวกมังกรดำตาย
หมดเลยรึไง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“ใช่ ถ้าเป็นอย่างงั้นได้ก็ดี จะได้ไม่มีคนมาสืบต่อรุ่นมันอีก”ทีเจพูด
 
 
 
 
“แต่พวกนายก็ทำสำเร็จแล้วไม่ใช่หรอที่ฆ่าลูกในท้องฟางเมื่อ3ปีก่อน ทั้งๆที่เป็นหลานพวกนายเอง
แท้ๆ”โซ่พูดมาอย่างเหลืออด
 
 
 
“มันไม่ใช่หลานชั้น มันก็แค่ผลผลิตของพวกที่รักสนุกแล้วไม่ได้ป้องกันแค่นั้น”ทีเจว่า
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
ป๊อปปี้ทนไม่ไหวชกหน้าทีเจล้ม
 
 
 
 
“ชั้นทำงานให้เดอะ ซันแลกกับพวกแกไม่ทำอะไรคนที่ชั้นรัก ดังนั้นก็รักษาคำพูดหน่อยละ
กัน”ป๊อปปี้ข่มอารมณ์โกรธแล้วเดินออกไปก่อนที่มายด์และโซ่จะเดินตามมา
 
 
 
 
“หึ ชั้นไม่ได้ทำร้ายฟาง แต่ชั้นไม่ได้บอกนิว่าใครจะทำร้ายฟาง”ทีเจพูดก่อนจะยิ้มกับมดอย่างมี
แผนการ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”ฟ้านั่งร้องไห้อยู่ริมสระน้ำไม่หยุดตั้งแต่กลับมาจากบริษัทของเดอะ ซัน พลางมองไปที่น้ำ
ในสระ ทำไมเธอต้องเจอแต่ผู้ชายหลอกลวงเธอแบบนี้นะ ทั้งพี่เขื่อน ทั้งโซ่
 
 
 
 
“ฟ้าจะทำอะไรน่ะ อย่านะ”เขื่อนวิ่งเข้ามาห้ามแล้วกอดฟ้าไว้เมื่อเห็นฟ้าจะโดดลงสระน้ำ
 
 
 
 
“พี่เขื่อนปล่อยฟ้าค่ะ ปล่อย”ฟ้าพูดแล้วดิ้นเขื่อนอุ้มฟ้ามานั่งริมสระที่เก้าอี้เหมือนเดิม
 
 
 
 
“พี่จะปล่อยฟ้าได้ไง ในเมื่อฟ้าจะโดดน้ำฆ่าตัวตาย”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“นี่พี่เขื่อนคิดว่าฟ้ะคิดสั้นโดดน้ำสระเนี่ยนะ ถ้าฟ้าจะโดดฟ้าคงไม่โดดน้ำในสระหรอกค่ะ”ฟ้าส่ายหน้า
 
 
 
 
“ฟ้าพี่เป็นห่วงเรานะ พี่รู้เรื่องจากเจ้ขนมจีนแล้วนะเรื่องที่เดอะ ซันมันทำอ่ะ”เขื่อนพูดทำให้ฟ้าซึมลง
ไป
 
 
 
 
“ช่างเถอะค่ะ ฟ้าจะได้รู้ว่าฟ้าไม่ควรเชื่อใครอีกไม่ได้อีกแล้ว”ฟ้าพูดนิ่งๆ เขื่อนจึงเอามือมากุมมือฟ้า
 
 
 
 
“ฟ้า ถึงแม้พี่จะพลาดแต่พี่ยังรักฟ้านะ ฟ้าเรากลับมาเริ่มใหม่กันนะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“พี่เขื่อน ฟ้าพูดตรงๆนะคะ พี่ไม่สงสารเฟย์บ้างหรอ เฟย์เค้ารักพี่นะคะถึงได้ทำแบบนี้ การที่ฟ้าเลิก
กับพี่มาตั้ง3ปีแล้วมันทำให้ความรู้สึกที่เคยรักพี่มันพอแล้ว ฟ้าคิดว่าเราอาจจะมีความสุขในการเป็นพี่
เป็นน้องที่คอยห่วงใยกันดีกว่านะคะ”ฟ้าพูดออกมาจากใจและดูออกไม่ว่าเขื่อนจะร้ายกับเธอแค่ไหน
แต่เฟย์ก็ทนเธอได้เขื่อนได้มาตลอด
 
 
 
 
 
“งั้นพี่ก็อกหักน่ะสินะเฟย์”เขื่อนหัวเราะแห้งๆเศร้าลงไป
 
 
 
 
 
“อย่าเศร้าสิคะ ไหนๆก็กลับมาเป็นพี่น้องกันแล้ว ฟ้ากำลังเครียดไปเล่นน้ำกันเถอะ”ฟ้าพูดแล้วก็ดึง
เขื่อนกระโดดลงสระน้ำแล้วเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรเนี่ยโทโมะ นายเอาลูกนายมาทำไม เดี๋ยวแม่เค้าก็ได้เอาพวกมาบุกเอาลูกเค้าคืน
หรอก”ขนมจีนเดินลงบ้านมาเห็นโทโมะอุ้มกั้มพ์มาหาขนมจีน
 
 
 
“ก็เพราะแม่เค้านี่ล่ะที่ให้ชั้นเอากั้มพ์มาเลี้ยงที่นี่ก่อน”โทโมะพูด
 
 
 
 
“กั้มพ์ไปเล่นกันเถอะ วันนี้อันดาเอาของเล่นมาจากโรงเรียนอันดาล่ะ”อันดาพูดแล้วจูงมือกั้มพ์ขึ้นไป
ขนมจีนเลยดึงมือโทโมะไปคุยทันที
 
 
 
 
“แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ทำไมแก้วถึงมาฝากลูกไว้ที่นี่”ขนมจีนเปิดประเด็นถาม
 
 
 
“ชั้นก็งงเหมือนกัน ถามอะไรไม่ตอบบอกแค่ว่าขอให้จำไว้ว่าแก้วไม่เคยคิดจะทำร้ายชั้นเลย”โทโมะ
พูดเป็นจังหวะเดียวกับกั้งเดินเข้ามา
 
 
 
 
 
“กั้งทำไมหน้าไปโดนใครตบมาล่ะ แดงเชียว”ขนมจีนตกใจก่อนจะรีบลุกไปหาลูกประคบประคบกั้ง
 
 
 
 
“ก็ยัยเลาขาคนสวยของนายป๊อปปี้ตบมาน่ะสิพี่”กั้งพูดแล้วเอามือนวดแก้มตัวเอง
 
 
 
“แล้วนายไปทำอะไรเค้าล่ะถึงได้โดนตบแบบนี้”โทโมะมองแล้วถาม
 
 
 
 
“ก็ เอ่อ ก็ ช่างเถอะน่าพี่”กั้งนึกได้จะบอกว่าตัวเองดันไปจูบโบว์เข้าก็ชะงักก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยไป
 
 
 
“แล้วตกลงเรื่องธุรกิจเราจะเอาไงต่อล่ะพี่”กั้งถามเมื่อขนมจีนเดินออกมามานั่งกับพวกตัวเอง
 
 
 
“ตอนนี้เราคงต้องเสียงานธุรกิจนี้ไปแล้ว แต่ทำไงได้เราจะทวงอะไรเค้าไม่ได้หรอก”ขนมจีนพูด
 
 
 
“แต่งานกระมูลไม่กี่วันข้างหน้านี้ยังไงเราจะปล่อยให้หลุดไม่ได้แล้วนะ”โทโมะพูดถึงงานประมูลครั้ง
ที่จะถึง
 
 
 
“คิดแล้วมันแค้นนัก นายป๊อปปี้นี่เลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ”ขนมจีนพูดอย่างคับแค้นใจ
 
 
 
 
“แต่ชั้นข้องใจอย่างนึงถ้าเกลียด คิดร้ายแล้วจะช่วยชีวิตฟางทำไม”โทโมะยังข้องใจ
 
 
 
 
“เพราะว่าต้องการหลอกให้ตายใจอีกล่ะสิ นี่คงจะใช้ความรักของคุณน้องฟางเห็นเป็นของไม่มีค่า
แล้วเหยียบย่ำเล่นน่ะสิ”ขนมจีนตอบแทนฟาง
 
 
 
 
“แล้วฟางล่ะตอนนี้ไปไหนแล้ว”โทโมะมองหาฟางเพราะไม่เห็นฟางมาคุยกับพวกเขา
 
 
 
“อ้าว ไหนฟางบอกจะไปตามพี่กลับมาก็นึกว่าฟางจะมาพร้อมพี่ซะอีก”กั้งพูด ทุกคนมองหน้าตกใจ
ก่อนะรีบโทรหาฟาง แต่ไม่มีใครรับสาย
 
 
 
 
 
“ปิดเครื่องไปแล้วทำไงดี”ขนมจีนพูดอย่างตกใจ
 
 
 
“บางทีตอนนี้ฟางเค้าอยากจะพักก่อนก็ได้ งั้นรอสักพัก ถ้าค่ำกว่านี้ฟางไม่มาเราค่อยออกตามหา
ฟางกัน”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ด้านฟาง ที่ขับรถออกมากบ้านอย่างไม่รู้จุดหมาย แล้วเหม่อลอยมองด๔รถบนถนนเรื่อยๆ
 
 
 
 
“ว้าย”ฟางร้องเมื่อตัวเองขับรถคร่อมเลนส์ก่อนจะหักหลบรถได้ทันแล้วเลี้ยวไปจอดที่ปั๊มเพื่อตั้งสติ
ก่อนสายตาจะมาสะดุดที่สร้อยที่ป๊อปปี้ให้เธอเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แล้วนึกถึงตอนที่ป๊อปปี้ทำร้าย
เธออีกแล้วก็ร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงมาหลอกชั้นอีกแล้วป๊อปปี้ ไหนว่าจะไม่มีวันทำร้ายชั้นอีกไง แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง
ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาไม่หยุดก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆแล้วตั้งสติขับรถออกมา
เรื่อยๆอีกครั้งก่อนจะมาสุดๆร้านเหล้าเล็กๆที่ไม่โดดเด่นอะไรมาก ภาพที่เธอเจอป๊อปปี้เล่นดนตรีที่นี่
ก็ผุดเข้ามาในหัวก่อนจะลงจากรถมา
 
 
 
 
 
 
“เอาดราย มาร์ตินี่มา2”ฟางสั่งที่บาร์น้ำก่อนจะทอดมองไปที่เวทีที่ป๊อปปี้เคยร้องเพลงแล้วกระดกค๊
อกเทลสีสวยเข้าปาก2แก้วติดกัน
 
 
 
 
“โห คุณหนูครับ นี่แรงที่สุดในบรรดาค๊อกเทลเลยนะครับ เบาๆหน่อยมั้ย”บาร์เทนเดอร์สูงวัยเตือน
ฟาง
 
 
 
 
“พูดมากน่าลุง ชั้นมีเงินจ่ายน่าเอามาอีก”ฟางพูดแล้วก็ดื่มเอาๆจนตอนนี้หน้าตัวเองเริ่มแดงก่ำแต่ยัง
ไม่หยุดสั่ง
 
 
 
 
“นี่คิดว่าตัวเองเป็นในมานั่งในที่อโคจรแบบนี้แล้วไม่มีบอดี้การ์ดมาดูแลน่ะ”ป๊อปปี้เดินมานั่งข้างฟาง
แล้วพูด ฟางพอเห็นป๊อปปี้ก็เบือนหน้าหนีก่อนจะสั่งเหล้ามาจากบาร์เทนเดอร์
 
 
 
 
 
“ปล่อย น้า อย่ามายุ่ง”ฟางโวยวายเมื่อป๊อปปี้ยึดแก้วเหล้าตัวเองไป
 
 
 
 
“เป็นบ้าออะไรขึ้นมาน่ะ กลับบ้าน”ป๊อปปี้ดุก่อนจะกระชากฟางมาแนบลำตัว
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
ฟางสะบัดตัวแล้วตบหน้าชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
 
“อย่ามายุ่งกับชั้น คุณภานุ จะไปไหนก็ไป”ฟางเปลี่ยนสรรพนามเรียกป๊อปปี้แล้วจะเดินหนีแต่ก็เซล้ม
ป๊อปปี้รีบประคองฟางไว้ทันที
 
 
 
 
 
“เมาแบบนี้อยากโดนลากขึ้นห้องไปรึไง”ป๊อปปี้มองฟางอย่างขัดใจเมื่อฟางดิ้นไม่ยอมตัวเอง
 
 
 
 
“อย่ามายุ่งกับชั้น ทำไม คราวนี้จะหลอกเอาอะไรจากมังกรดำอีกล่ะห้ะ ถึงได้มาหาน่ะ จะนอนกับชั้น
ครั้งนี้คุณจะเอาอะไรไปอีกห้ะ”ฟางโวยวายเสียงดังป๊อปปี้มองไปรอบๆที่คนเริ่มหันมาสนใจพวกเขา
แล้ว
 
 
 
 
“นี่ ไม่ต้องทอน”ป๊อปปี้ควักแบงค์พันมา3ใบให้บาร์เทนเดอร์ก่อนจะอุ้มฟางพาดบ่าแล้วออกจากร้าน
ไป
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยช้าน ปล่อย”ฟางดิ้นโวยวายมาถึงรถ เมื่อถูกวางลงก็กัดที่หัวไหล่ป๊อปปี้แล้วจะวิ่งแต่ป๊อปปี้
ล๊อคตัวไปกอดฟางจากด้านหลังแน่นไม่ปล่อย
 
 
 
 
 
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้สั่งฟางดิ้นเมื่อป๊อปปี้ไม่ปล่อยก็กัดเข้าที่แขนป๊อปปี้อยากแรงหวังว่าจะให้
ชายหนุ่มสะดุ้งแล้วปล่อยแต่ผิดคาดเมื่อป๊อปปี้ไม่ปล่อยแถมยังยอมให้ฟางกัดจนเลือดซึมไหลออก
มา
 
 
 
 
 
 
“ทะ ทำไมถึงปล่อยให้ชั้นกัดคุณแบบนี้”ฟางรู้สึกถึงคาวเลือดก็ปล่อยแล้วแทบสร่างเมาเมื่อเห็น
เลือดจากรอยกัดตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“หายบ้าแล้วใช่มั้ยงั้นก็กลับ”ป๊อปปี้พูดจบก็พาฟางขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ขอโทษน้า เมื่อวานปั่นงานเลยไม่ได้อัพเรื่องนี้อ่ะ มาอัพแล้วยังไงก็เม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วย
น้าา เพราะพระเอกนางเอกเรื่องนี้เค้ารักกันแบบโหดๆจริงๆ อิอิ