รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนว่าจะพาชั้นกลับบ้าน พามาทำไมที่นี่”ฟางหันไปพูดกับป๊อปปี้ที่จอดรถที่หน้าบ้านแสงตะวันก็

รีบว่าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

“จะโทรบอกให้คนของเธอมารับก็ได้นะ ชั้นจะทำแผล”ป๊อปปี้เอามือกุมแผลที่ฟางกัดที่เลือดไหลมา

ไม่หยุดเข้าไปในบ้าน ฟางเห็นเลือดของป๊อปปี้ที่ไหลมาไม่หยุดก็รู้สึกผิดเดินตามชายหนุ่มเข้าไป

ด้านในก็เห็นป๊อปปี้กำลังทำแผลตัวเองอยู่ก็เดินไปนั่งข้างๆก่อนจะเอามือป๊อปปี้มาวางไว้ที่ตักตัวเอง

แล้วนั่งทำแผลให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

“โอ๊ะ”ป๊อปปี้ร้องเมื่อฟางเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลให้ป๊อปปี้และกระตกแขนหนี ฟางรีบล๊อคไว้

 

 

 

“จะหนีทำไมล่ะ เดี๋ยวแผลก็อักเสบไม่สะอาดหรอก”ฟางดุป๊อปปี้

 

 

 

“แหงล่ะ คนบ้ากัด แผลเลยติดเชื้อเป็นธรรมดา”ป๊อปปี้พูด ฟางหมั่นไส้กดสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงที่

แผลอย่างแรงจนป๊อปปี้ถึงกับร้องโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บ

 

 

 

“สมน้ำหน้า อยากมายุ่งกับชั้นเลยต้องเป็นแบบนี้ล่ะน่า”ฟางที่แม้จะสงสารแต่นึกถึงสิ่งที่ป๊อปปี้

ทำร้ายเธอเมื่อตอนกลางวันไปก็อดว่าให้ไม่ได้

 

 

 

“ถ้ายังไม่หายโกรธ ให้กัดอีกก็ได้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟาง ที่รู้ดีว่าฟางคงจะโกรธมาก

 

 

 

“ถ้าเอาความเลวที่คุณทำมาให้ชั้นทั้งหมดแล้วชั้นกัดคุณนะ คุณน่ะโดนกัดทั้งตัวแล้ว”ฟางว่า

 

 

“แต่เธอก็ทั้งเคยกัดทั้งจูบมาทั้งตัวแล้วนิ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ

 

 

 

“ทุเรศ คิดแต่เรื่องแบบนี้นะ เสร็จแล้วค่ะ”ฟางว่าเมื่อพันแผลให้ป๊อปปี้เสร็จแล้วจะลุกขึ้นหนีแต่ป๊อปปี้

ดึงฟางมากอด

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ ปล่อย”ฟางว่าแต่ป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยก่อนจะจูบลงที่หัวไหล่มนของฟาง ฟางทั้งใจเต้น

และโกรธปะปนกันไปดิ้นหนีทำให้ป๊อปปี้ดันตัวฟางไปนอนที่โซฟาโดยที่ตัวเองขึ้นคร่อมทับร่างบาง

ไว้

 

 

 

 

 

“ออกไปจากตัวชั้นนะคุณภานุ ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางว่า

 

 

 

 

“ทำไมพูดกับสามีไม่เพราะเลยล่ะจ้ะ แบบนี้ต้องลงโทษ”ป๊อปปี้พูดจบก็บดจูบฟางลงไปทันที ฟาง

ดิ้นและทุบหลังของชายหนุ่มแต่ไม่มีท่าทีว่าป๊อปปี้จะหยุดเลย ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก

สวยของฟางเพื่อหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆของฟาง

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ฟางร้องอู้อี้ในลำคอด้วยความเจ็บใจที่ทั้งโดนหลอกและต้องโดนป๊อปปี้ทำแบบนี้กับตัว

เองอีกแล้วก่อนน้ำตาจะไหลออกมา ป๊อปปี้รู้สึกถึงน้ำที่ไหลออกมาจากตาก็หยุดนิ่งก่อนจะถอนจูบ

ออกมาแล้วเช็ดน้ำตาให้ฟาง แต่ฟางเบือนหน้าหนีไม่ยอมให้เช็ด

 

 

 

 

“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เห็นชั้นเป็นตัวอะไรอยากจะรักก็รักอยากจะทิ้งขว้าง ทำร้ายจิตใจก็ทำงั้น

หรอ”ฟางพูดทั้งน้ำตา ป๊อปปี้สบตาฟางนิ่งก่อนจะกอดฟางไว้

 

 

 

 

“อย่าร้องไห้ได้มั้ย การที่เธอยิ่งร้องไห้ออกมาแบบนี้น่ะมันยิ่งทำให้หัวใจชั้นถูกบีบทำลายไปเหมือน

กันนะ”ป๊อปปี้พูดฟางขืนตัวเองออกแต่ป๊อปปี้ไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

“แล้วทำแบบนี้กับชั้นทำไมล่ะป๊อปปี้ ทำไม”ฟางร้องไห้เอาหน้าซุกอกกว้างของป๊อปปี้ทั้งรักทั้งโกรธ

ปะปนกัน

 

 

 

 

“มันคือสิ่งที่ชั้นต้องทำ เดอะ ซันไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ถ้าชั้นไม่ตัดหน้าเอาธุรกิจนั้นมาจากเธอ”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

“พวกทีเจงั้นหรอ พวกนั้นจะทำอะไรชั้น ชั้นไม่กลัวหรอกนะ ตาต่อตา ฟันต่อฟันเลยสิ จะเล่นขี้โกง

ลอบทำร้ายกันทำไม”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เธอไม่กลัว แต่ชั้นกลัว ถ้าเธอเป็นอะไรไปชั้นคงต้องตายตามเธอไปแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางนิ่ง

หยุดดิ้นแล้วกอดกับชายหนุ่มเนิ่นนาน

 

 

 

“ทำร้ายชั้นแล้วมากอดชั้นแบบนี้เรียกว่าตบหัวลูบหลังนะ”ฟางพูดนิ่งๆเพราะยังเคืองป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกแล้วชั้นไม่มีวันทำร้ายเธออีกแล้ว แต่นี่ไม่มีทางเลือก พวกนั้นจะฆ่าเธอ ชั้นไม่ยอมให้เธอ

เป็นอะไรหรอก ชั้นขอโทษที่ทำร้ายเธอเมื่อตอนกลางวันแต่ชั้นจำเป็นต้องทำจริงๆ”ป๊อปปี้ผละออก

จากอ้อมกอดฟางแล้วพูด ฟางมองหน้าชายหนุ่มนิ่งก่อนจะง้างมือจะตบหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ตบชั้น ตีชั้นเลย เอาให้หายแค้น ชั้นยอมแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหลับตาลงฟางมองป๊อปปี้นิ่ง

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางช้อนหน้าป๊อปปี้มาจูบทันทีก่อนจะเคลื่อนตัวไปนั่งคร่อมป๊อปปี้ไว้โดยที่ปากทั้งคู่ยังไม่ยอม

ผละออกจากกัน

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องยอมพวกนั้นด้วยป๊อปปี้ ทำไมกันบอกชั้นมาได้มั้ยทำไมต้องยอม”ฟางผละออกจากจูบ

ชายหนุ่มแล้วถาม

 

 

 

 

 

“เพราะมันคือครอบครัวชั้นไงล่ะฟาง ชั้นจะทรยศพ่อแท้ๆตัวเองไม่ได้”ป๊อปปี้พูดออกมา

 

 

 

 

“แม้ว่าเค้าจะเลวแค่ไหน นายก็ทำงานให้งั้นหรอป๊อป ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่บอกท่าน”ฟางถาม

 

 

 

 

“ท่านต้องการล้างแค้นให้แม่แสงตะวันและต้องการเห็นพวกเธอย่อยยับไป ชั้นไม่มีทางเลือก ชั้น

ยอมรับว่าเมื่อก่อนชั้นอาจจะแค้น แต่พอชั้นได้เจอเธอ ฟาง ชั้นอยากจะหยุดความแค้นและอยาก

ปกป้องเธอจากพ่อชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ชั้นเป็นศัตรูของพ่อนาย นายจะปกป้องได้ยังไงล่ะ”ฟางกอดป๊อปปี้แล้วพูด

 

 

 

“ชั้นพยายามจะยื้อไว้ให้นานที่สุดท่านต้องเห็นใจชั้นสิ ชั้นทำงานให้ท่านหมดทุกอย่างกะอีแค่คนที่

ลูกรักท่านก็น่าจะยอม”ป๊อปปี้พูดฟางมองป๊อปปี้อึ้งเพราะตั้งแต่คบกันป๊อปปี้ไม่เคบบอกรักเธอเลย

ฟางอ้าปากค้างจนน้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

“ร้องไห้ทำไม ไม่ต้องกลัวนะ แก้ว ชั้น โซ่จำเป็นต้องทำร้ายพวกเธอแต่เราไม่ได้ตั้งใจนะ”ป๊อปปี้เช็ด

น้ำตาให้ฟาง

 

 

 

 

“ชั้นดีใจนะที่ได้ยินคำว่ารักออกมาจากปากนาย ป๊อปชั้นรักนายนะ ฮือๆ”ฟางร้องไห้กอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

“ชั้นก็รักเธอ รักมากจนไม่อยากให้เธอเป็นอะไรเลย”ป๊อปปี้กอดกับฟางอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

“อ๊ะ ป๊อปปี้ อย่านี่มันโซฟานะ”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้เอามือรูดซิบเดรสสายเดี่ยวของเธอลงแล้วเอามือ

ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง

 

 

 

 

“ในนี้มีเราแค่2คนทำตรงนี้ก็ได้”ป๊อปปี้พูดก็จูบฟางอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า”ฟางเขินก่อนจะเอามือโอบรอบคอป๊อปปี้เพื่อให้ชายหนุ่มถอดชุดของเธอออกไปถนัดจากนั้น

ก็ค่อยๆถอดบราและกางเกงในตัวจิ๋วของฟางออกจนหมดจนร่างกายของฟางเปลือยเปล่าต่อหน้า

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“จ้องอะไรเล่า ฟางอายเป็นเหมือนกันนะ”ฟางเบือนหน้าหนีด้วยความเขินเพราะป๊อปปี้เล่นถอด

เสื้อผ้าเธออกจนหมดแต่ตัวเองกลับใส่เสื้อผ้าครบหมด

 

 

 

 

 

“ก็มองเมียไง เมียสวยแบบนี้คนมันละสายตาออกไปไม่ได้นินา”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางที่เขินอยู่ยิ้มไม่

หุบก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วถอดเสื้อเชิ้ตป๊อปปี้ออกไปแล้วโยนไปพ้นๆแล้วปลดเช็ดขัดออกมาและถอด

เสื้อผ้าให้ป๊อปปี้จนเปลือบเปล่าเหมือนกับเธอก่อนที่ฟางจะก้มลงไปที่แกนกลางของชายหนุ่มก่อนจะ

ให้ปากครอบครองจนป๊อปปี้แทบสะดุ้งด้วยความเสียงเมื่อฟางใช้ลิ้นโลมเลียตรงนั้นของเขาเหมือน

กับเป็นของเล่นของเธอ

 

 

 

 

 

“พะ พอก่อน มะ ไม่ไหวแล้ว”ป๊อปปี้เกร็งสุดตัว ฟางเงยหน้ามองนิดนึงก่อนจะค่อยๆขึ้นมาประกบจูบ

ชายหนุ่มอย่างร้อนแรงแล้วสอดเอาความเป็นชายของชายหนุ่มเข้าไปในโพรงสาวที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วย

น้ำรักของเธอ

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ซี้ด”ฟางร้องครางเมื่อสัมผัสกับความคับแน่นที่แทรกเข้ามาก่อนจะขยับสะโพกค่อยๆและเริ่มเร่ง

จังหวะโดยที่ป๊อปปี้ก็ตอบรับเธอเป็นอย่างดี

 

 

 

 

“ฟะ ฟาง อ๊ะ อ๊ะ”ป๊อปปี้ครางออกมากับความร้อนแรงที่ฟางมองให้ชายหนุ่มก่อนจะขบเม้มที่ที่ยอด

อกสวยที่ชูชันตรงหน้าเขาจนฟางร้องครางออกมาและเร่งความเร็วของสะโพก

 

 

 

 

“เธอเป็นของชั้นนะ เป็นเมียชั้น ชั้นไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด อ๊ะ”ป๊อปปี้พูดและขัยบสะโพก

ไม่หยุด

 

 

 

 

“อย่าทำให้ชั้นต้องเสียใจอีกนะป๊อป อ๊ะ ชั้นให้โอกาสนายครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ ซี้ด อ๊ะ”ฟางพูด

และครางด้วยความเสียวก่อนที่ป๊อปปี้จะขยับสะโพกอย่างเร็วแล้วปล่อยสายธารสีขาวเข้าไปเต็มช่อง

รักของฟาง ทั้งคู่หอบหายใจกันอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ปีอปปี้จะถอนแกนกลางออกแล้วดันตัวฟาง

ลงไปนอนกับโซฟาโดยที่ตัวเองเอาหัวพิงซบที่อกสวย

 

 

 

 

“มานอนแก้ผ้ากันตรงนี้ไม่อายรึไง”ฟางที่กอดป๊อปปี้ไว้แล้วพูด

 

 

 

 

 

“อายก็อายนะ แต่แก้ด้วยกัน งั้นเราไปต่อกันบนห้องเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะอุ้มฟางขึ้นไปต่อที่ชั้นบน

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้จะคว้าตัวฟางมากอดในตอนเช้าวันต่อมาแล้วต้องตกใจที่พบแต่ความว่างเปล่าก่อนจะ

รีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินลงมาชั้นล่าง“น่ากินมั้ย”ฟางชูจานอาหารเช้าแบบอเมริกันให้ป๊อปปี้ดู ในจานฟาง

บีบซอสมะเขือเทศเป็นรูปหัวใจจนป๊อปปี้อมยิ้มด้วยความเขินก่อนะนั่งลงทานอาหารเช้ากับฟาง

 

 

 

 

“เป็นไงๆ อร่อยมั้ย”ฟางถามป๊อปปี้ที่หั่นไส้กรอกเข้าปากไปแล้วเคี้ยวนิ่งๆ

 

 

 

 

 

“อย่างน้อยไม่ทำไส้กรอกไม้ ไข่ดาวไม่ไหม้ ก็กินได้แล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงตีแขนไปที

 

 

 

 

“ไม่อร่อยรึไง ไม่เห็นจะชมเลย”ฟางย่นจมูกใส่เมื่อทานอาหารเช้าด้วยกันเสร็จแล้วและกำลังช่วยกัน

ล้างจาน

 

 

 

 

 

“ก็อร่อยนะ เอาน่าเดี๋ยวกลางวันนี้ทำอาหารให้กิน รับรอง อร่อยติดใจแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหอม

แก้มฟางแล้วเดินหนี ฟางยิ้มก่อนะเอามือลูบที่แก้มตัวเองเบาๆก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไปที่สวนนอก

บ้าน

 

 

 

 

 

“ว้าย ป๊อปปี้ ทำอะไรเนี่ยวางฟางลงเลย”ฟางเดินออกมาตามหาป๊อปปี้ และต้องร้องเมื่อป๊อปปี้โผล่

มาจากที่ซ่อนแล้วอุ้มฟางขึ้นก่อนะพาฟางมาที่ใต้ต้นไม้แล้ววางฟางลงในเปลผูกขนาดพอ2คนนอน

ได้

 

 

 

 

 

 

“อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆเนาะ”ป๊อปปี้ที่กอดฟางไว้แนบอกแล้วพูดขึ้น ฟางเงยหน้ามามอง

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“อยากอยู่เหมือนกัน เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆพวกนี้มันจะจบลงสักทีว่ามั้ย”ฟางพูด ป๊อปปี้จึงลูบผมฟาง

อย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“ป๊อปว่าป๊อปจะพอเรื่องพวกนี้”ป๊อปปี้พูด ฟางชะงัก ลุกขึ้นมามองชายหนุ่ม

 

 

 

 

“พอแล้วป๊อปจะทำยังไง ป๊อปบอกเองนิว่านั่นคือครอบครัว นั่นคือพ่อแท้ๆของป๊อป”ฟางพูด

 

 

 

 

“เดอะ ซันได้ทุกอย่างมามากพอแล้ว ป๊อปจะออกจากเดอะ ซันแล้วเริ่มชีวิตใหม่ เป็นคนธรรมดา

ที่รักฟางได้อย่างไม่ต้องปิดบังอะไร”ป๊อปปี้พูด ฟางอึ้ง น้ำตาไหลออกมาด้วยความตื้นตันใจโผเข้า

กอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะป๊อปที่เลือกออกมาเพราะฟาง ขอบคุณค่ะ ฮือๆ”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้

ออกมาด้วยความดีใจ ป๊อปปี้ยิ้มและกอดฟางแน่น ด้วยความรักผู้หญิงคนนี้มากมายจนยากจะเอ่ย

เป็นคำพูดออกมาได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคราวนี้ไอ้ป๊อปมันทรยศเราอีกจะเอายังไงดีทีเจ”มดพูดขึ้นในห้องทำงาน โบว์ที่ทำโอทีดึกได้ยิน

เข้าก็หยุดเพื่อแอบฟัง

 

 

 

 

 

“ง่ายๆ ถ้าคราวนี้มันเลือกเมียมันเราก็ฆ่ามันซะสิ”ทีเจพูดนิ่งๆ โบว์อึ้งตกใจมาก

 

 

 

“นี่แล้วนายพ่อไม่ว่าหรอนั่นลูกชายของเค้าเลยนะ”มดแย้ง

 

 

 

“ไม่ว่าหรอก ชั้นรู้นิสัยนายพ่อดี”ทีเจพูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

“บอสกำลังอยู่ในอันตรายเราต้องรีบบอกบอส”โบว์พูดก่อนจะรีบเดินออกไป ทีเจและมดเดินออกมา

เห็นโบว์วิ่งไปไวๆ

 

 

 

 

 

“ฆ่านังเลขานั่นเลยดีมั้ย ชักจะทำงานดีเกินไปละ”มดมองโบว์อย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนสิจ้ะที่รัก รีบฆ่าตอนนี้จะไปสนุกอะไร”ทีเจพูดแล้วมองตามทางที่โบว์วิ่งออกไปตาเป็นมัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 ช่วงนี้ให้พระเอกนางเอกเติมความหวานกันให้พอก่อน เดี๋ยวจะต้องเสียพลังงานกันเยอะ

ในช่วงตอนต่อไป หึๆ

 

 

ช่วยเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจในการคิดพล๊อตเรื่องใหม่อ่ะ