รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฝนตกหนักขนาดนี้ทำไงดีคะไกด์ เราจะกลับยังไง”มายด์ถามไกด์ทันทีที่ทุกคนมาหลบฝนในเพิง
ไม้ขนาดใหญ่
 
 
 
“เดี๋ยวรออีกสักพักนะครับเดี๋ยวฝนคงหยุดแล้ว”ไกด์พูด
 
 
 
“แม่แก้วพ่อป๊อปไปไหนฮะ ทำไมกั้มพ์ไม่เห็นพ่อเลย”กั้มพ์พูด
 
 
 
“จริงด้วยสิครับ หายไปไหน ดะ เดี๋ยวนะ แล้วฟางล่ะ”แก้วพูดแล้วมองรอบๆอย่างผิดสังเกตเมื่อ
ป๊อปปี้และฟางหายไป
 
 
 
“ฟางยังไม่กลับมาจากน้ำตกชั้นบนอีกหรอครับ”ตูนที่ทำแผลที่เท้าเสร็จก็พูด
 
 
“หา พี่ก็นึกว่าคุณน้องฟางอยู่กับตูนซะอีก ตายแล้ว”ขนมจีนตกใจเมื่อหันไปเห็นตูนนั่งอยู่ตรงนี้
 
 
 
 
“อ๊าก แม่แก้วช่วยด้วย”กั้มพ์ร้องเมื่อตัวเองผลัดตกไปในน้ำ
 
 
 
“กั้มพ์ลูก ไม่นะ”แก้วร้องแล้ววิ่งไปช่วยกั้มพ์
 
 
 
 
ตู้ม
 
 
 
 
โทโมะรีบกระโดดลงไปช่วยกั้มพ์มาทันที
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะครับลูกพ่อ พ่ออยู่นี่แล้ว”โทโมะกอดกั้พท์ไว้ในอ้อมกอดก่อนจะเหนี่ยวจับกิ่งไม้ที่ยื่น
มา
 
 
 
 
“แก้วมารับลูกเร็ว”โทโมะเรียกแก้วที่วิ่งผ่าฝนมาหาก่อนจะดันตัวกั้มพ์ขึ้นไปให้แก้ว แต่ตอนนั้นเอง
มือที่โทโมะเหนี่ยวกิ่งไม้ไว้ทำให้กิ่งไม้หักก่อนที่ชายหนุ่มจะลอยไปตามกระแสน้ำเชี่ยวแล้ว
กระแทกกับโขดหินขนาดใหญ่ทันที
 
 
 
 
“ไม่นะ โทโมะ”แก้วร้องอย่างตกใจเมื่เห็นร่างชายหนุ่มกระแทกกับหินขนาดใหญ่อย่างแรงก่อนจะจม
หายไป
 
 
 
“มายด์ฝากลูกที”แก้วหันไปเจอมายด์ที่วิ่งมาหาก่อนจะโดดน้ำลงไปจับตัวโทโมะไว้ได้
 
 
 
 
“ทางนี้แก้ว จับมือชั้นไว้”เจฟพูดก่อนที่เจฟและเฟย์จะให้ทุกคนมาช่วยแก้วที่ดึงร่างโทโมะขึ้นมา
จากน้ำสำเร็จ
 
 
 
“โทโมะ พื้นสิโทโมะ”แก้วร้องเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นโทโมะนิ่งไม่ไหวติง และที่หน้าผากมีเลือด
ไหลออกมา แก้วถึงกับน้ำตาไหลออกมาไม่มีสาเหตุ
 
 
 
 
 
“ฟื้นมาสิ ฮือๆ ฟื้นมา”แก้วร้องไห้และพยายามจะปั๊มหัวใจ ก่อนจะก้มลงไปผายปอดให้ชายหนุ่ม
 
 
 
 
“ฟื้นมานะโทโมะ ไม่งั้นชั้นจะไม่ยอมให้กั้มพ์เรียกคุณว่าพ่อนะ”แก้วร้องไห้กลัวโทโมะเป็นอะไรไป
หลุดปากพูดออกมาท่ามกลางความตกใจของทุกคน
 
 
 
“แค่กๆ”โทโมะสำลักน้ำออก แล้วปรือตามองไปรอบๆ
 
 
 
 
“โทโมะฟื้นแล้ว ตอนนี้รีบพาโทโมะไปทำแผลเถอะค่ะ”มายด์พูดเมื่อเห็นทุกคนมองโทโมะกับแก้ว
เป็นตาเดียวแล้วรีบทำทีให้ทุกคนช่วยหามโทโมะไปในร่มทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”ฟางสำลักไอออกมาเมื่อป๊อปปี้และเธอมาเกยที่ฝั่งในป่าอีกฟากด้านล่างน้ำตก
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วหันกลับไปหาฟาง
 
 
 
“ไม่เป็นไร แต่นี่เราหลุดเข้ามาด้านในของป่าแล้ว จะทำยังไงดี”ฟางพูด
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกน่า นี่เป็นเกาะของหมูบ้านชาวประมง มันคงไม่ใหญ่มากหรอก นี่อาจจะเป็นท้ายก็ได้
นะ”ป๊อปปี้มองไปรอบๆเท่าที่สำรวจได้แล้วบอกฟาง
 
 
 
 
“ฟ้ามืดแล้วด้วย แบบนี้ถ้าเรากลับขึ้นไปด้านบนพวกนั้นมันจะยังรอเรามั้ยอ่ะ”ฟางถาม
 
 
 
“ไม่รู้แฮะ แล้วนี่แก้งค์มังกรดำไปมีเรื่องกับใครอีกน่ะ ถึงได้มีพวกชุดดำบุกมายิงแบบนี้”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
“ชั้นไม่รู้ เพราะว่าพวกนั้นใส่ชุดดำ แล้วอีกอย่างนะ มังกรดำเราอยู่กันอย่างผาสุขไม่มีเรื่องบาดหาง
กับแก้งค์ไหนแน่ๆ”ฟางพูดแล้วพลางนั่งรีดน้ำจากเสื้อตัวเอง
 
 
 
 
 
“เหอะ ผาสุก แค่พวกตัวเองน่ะสิไม่ว่า บางทีอาจจะสร้างความเดือดร้อนจนคนอื่นเค้าแค้นแล้วอยาก
ฆ่าให้ตายก็ได้”ป๊อปปี้อดแขวะฟางไม่ได้
 
 
 
“นี่ ถ้าจะมาหาเรื่องกันแบบนี้ คุณมาช่วยชั้นทำไม”ฟางว่า
 
 
 
 
“บังเอิญว่าชึ้นมายิงกระต่าย แต่ดันเห็นกระต่ายตัวเป็นๆกำลังจะโดนยิง นี่ว่าช่วยไง โปรดสัตว์ลูกนก
ลูกกาตาดำๆ”ป๊อปปี้ว่าแล้วหันไปมองฟาง“ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกขี้โกงอย่าง
คุณ”ฟางว่ากลับอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
 
 
 
“อย่ามาพูดมากน่า มันย้อนเวลาได้มั้ยล่ะตอนนี้ เอ้า ลุกขึ้นดิ นั่งอยู่ทำไม”ป๊อปปี้อดว่าฟางไม่ได้เมื่อ
เห็นท่าทีเย่อหยิ่งของเธอ
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”ฟางเมื่อลุกขึ้นแล้วต้องร้องออกมาทันที ป๊อปปี้รีบไปดู
 
 
 
 
“เป็นอะไรน่ะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วพยุงฟางไปนั่งที่โขดหินริมน้ำตกพบว่าที่ขาของฟางถูกยิง
 
 
 
 
“ลึกแบบนี้ต้องผ่ากระสุนออกนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อดูอาการ
 
 
 
 
“ในป่าแบบนี้จะผ่าได้ยังไง คุณไปเถอะ ปล่อยชั้นไว้ที่นี่ล่ะ”ฟางพูดแล้วมองแผลตัวเองถึงกับน้ำตา
ซึม
 
 
 
 
“ยัยบ้า ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ ชั้นช่วยเธอมาขนาดนี้ยังจะให้ชั้นปล่อยเธอไปอีกหรอ
ห้ะ”ป๊อปปี้โวยวาย
 
 
 
“ก็ชั้นไม่อยากเป็นตัวถ่วงคุณนิ เราเป็นศัตรูกัน คุณเองน่าจะดีใจที่เห็นศัตรูของคุณอย่างชั้นโดนฆ่า
ตาย จะได้หายแค้นกันสักที”ฟางว่า
 
 
 
“แค้นก็แค้นแล้วไง แต่ชั้นไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอกได้ยินมั้ย”ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วมองหน้า
ฟาง ฟางอึ้งนิดนึงก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
 
 
 
“แต่ ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นก็ประมาทเท่านั้นเอง”ฟางพูด
 
 
 
“ก็ประมาทไปเท่างั้นเอง พูดมาได้ เองสัพเพร่ากี่ครั้ง ไปในที่อันตรายกี่ครั้งแล้วห้ะ ไม่รู้ตัวเองว่าตัว
เองเป็นใคร เธอเป็นหัวหน้าแก้งค์มังกรดำนะที่พวกคู่แข่งต้องการเอาชีวิต ยังจะเอาแต่ใจตัวเองแบบ
นี้ได้ยังไง”ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยอารมณ์ที่โมโหคนตัวเล็กที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังคงความดื้อ
พยศแบบนี้
 
 
 
 
“ชั้นรู้ๆ ชั้นพลาดครั้งนี้ คุณจะไปไหนก็ไปเลยนะ ชั้นเป็นหัวหน้าแก้งค์มังกรดำ ชั้นดูแลตัวเอง
ได้”ฟางที่ยังดื้อก็ออกปากไล่ป๊อปปี้ไป
 
 
 
 
“หัวหน้าที่ยังดื้อเหมือนเด็กแบบนี้งั้นหรอจะปกครองคนได้ มานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางขึ้นมาทันที
 
 
 
“อ๊าย ปล่อยนะ ปล่อยชั้น”ฟางดิ้นร้องไปมาพลางทุบอกป๊อปปี้
 
 
 
 
“นี่อยากให้พวกนั้นมันตามเรามาถูกรึไง เงียบเลยนะถ้าไม่เงียบชั้นจะจูบ”ป๊อปปี้ขู่แล้วยื่นหน้าใกล้
ฟางทำให้ฟางเหวอรีบเยือนหน้าหนี ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงเมื่อเห็นฟางหยุดโวยวายแล้วก็อุ้มฟางเดินไป
เรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณวางชั้นลงเถอะ เดินมาตั้งนานแล้วหนักแย่เลย”ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้อุ้มเธอมาตั้งนานแล้วไม่
ยอมพูดจาอะไรเลย
 
 
 
“เรื่องของชั้นเถอะน่า เธอน่ะ ตัวเบากว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ แค่นี้เอง”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่มองหน้าฟาง
ฟางนิ่งนิดนึง ทำไมนะเธอถึงไม่ลืมคนๆนี้เลยสักที
 
 
 
 
“แต่ว่าวางลงก่อนเถอะ ฟ้ามันมืดแล้วนะ เราจะเดินแบบไม่รู้ทิศทางแบบนี้ไม่ได้นะ พักก่อน
เถอะ”ฟางพูดเพราะเห็นว่าป๊อปปี้อุ้มเธอมาแล้วไม่ปริปากพูดสักคำ ป๊อปปี้จึงยอมวางฟางลงใต้ต้นไม้
ใหญ่ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพบว่ามีไฟแข้กกับมีดพกและผ้าเช็ดหน้า
ก่อนจะลองเอาพวกใชไม้และเศษไม้มา
 
 
 
 
“โชคดีนะที่ฝนตกแล้วไม่ชื้นเกินไป ไฟติดแล้วมานั่งใกล้ๆไฟสิ”ป๊อปปี้พูดเมื่อตัวเองจุดไฟให้ฟาง
เสร็จ
 
 
 
 
“โอ๊ะ”ฟางขยับตัวแล้วทรุดลงไปก่อนจะหันไปมองขาที่เลือดไหลไม่หยุดก็หน้าซีด
 
 
 
“ชั้นว่าเธอต้องผ่าแล้วล่ะไม่งั้นนะ อาการทรุดกว่านี้นะฟาง”ป๊อปปี้มองแผลที่ขาฟางแล้วเตือน
 
 
 
“ไม่นะ ชั้นบอกแล้วไง ในป่าน่ะจะมาหาของอะไรแบบนี้ได้ ชั้นไม่เป็นไร”ฟางไม่ยอมลูกเดียว ป๊อปปี้
มองฟางนิ่งแล้วส่ายหน้าก่อนจะเอามีดพกของตัวเองไปจ่อกับกองไฟที่จุด
 
 
 
 
“นี่ คุณจะทำอะไรนะ อย่านะ ไม่เอา”ฟางที่เห็นว่าป๊อปปี้ทำอะไรก็ร้องห้ามทันที
 
 
 
“มันต้องทำจริงๆ เธอต้องยอม ท่องเอาไว้สิ มีแก้งค์และพวกโทโมะเป็นห่วงเธอนะ”ป๊อปปี้พูดนิ่ง
ทำให้ฟางนิ่งแล้วเม้มปาก เพราะกลัวเหลือเกิน
 
 
 
“งั้นเธอกอดชั้นไว้ เจ็บมากเท่าไหร่ มันแค่แปปเดียวเอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขยับให้ฟางไปนั่งตักตัว
เอง
 
 
 
“อ๊า ไม่นะ ไม่!!!”ฟางร้องออกมาแล้วกอดป๊อปปี้แน่นเมื่อป๊อปปี้กรีดเอาลูกกระสุนที่ฟังลงไป ป๊อปปี้
เอาลูกกระสุนออกมาได้ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าผูกไว้ให้ฟางเพื่อปิดปาดแผล
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆเจ็บ”ฟางร้องไห้ออกมาตลอดที่ป๊อปปี้ผ่ากระสุนออกมา ป๊อปปี้เห็นฟางก็กอดฟางไว้ก่อนจะ
ก้มลงจูบหน้าผากฟางทีนึง
 
 
 
 
“ลูกกระสุนมันออกแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว ชั้นจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรหรอก”ป๊อปปี้กอดฟางไว้
ฟางจึงกอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้เหมือนกับเด็กๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“กั้มพ์”โทโมะลืมตาตื่นมาในห้องๆหนึ่งในบ้านไม้แล้วมองไปรอบๆ
 
 
“ฟื้นแล้วหรอโทโมะ”ขนมจีนเดินเข้ามาในห้องกับกั้งแล้วพูด
 
 
 
“กั้มพ์ล่ะขนมจีนกั้มพ์ไปไหน”โทโมะถามอย่างร้อนรน
 
 
 
“เค้าก็นอนอยู่อีกห้องน่ะสิครับ ไม่ต้องห่วงน้องเค้าปลอดภัยแล้วล่ะครับ”กั้งตอบแทนขนมจีน
 
 
 
“นายพักเถอะลูกของนายเค้าก็อยู่กับแม่แล้ว และที่นี่ก็เป็นบ้านพักของพวกชาวประมงเค้าหาบ้าน
พักให้ ไม่เป็นไรหรอก”ขนมจีนพูด
 
 
 
“ทำไมทุกคนถึงรู้”โทโมะอึ้ง
 
 
 
“ก็ตอนที่พี่โทโมะสลบไปน่ะสิครับ แก้วเป็นคนช่วยพี่ขึ้นมาแล้วร้องไห้ใหญ่เลยว่ากลัวพี่จะเป็นอะไร
แถมบอกว่าถ้าพี่เป็นอะไรไปนะ เค้าจะไม่ยอมให้กั้มพ์เรียกพี่ว่าพ่อ”กั้งพูดทำเอาโทโมะอึ้ง
 
 
 
 
“งั้นนี่ก็แสดงว่าแก้วยอมรับชั้นแล้วงั้นสิ”โทโมะพูดอย่างดีใจยิ้มแทบไม่หุบ ขนมจีนและกั้งมองหน้า
กันก่อนจะเดินออกมาจากห้องให้โทโมะได้พักผ่อน
 
 
 
“ผมว่านะ เรื่องมันต้องไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งง่ายๆหรอก เชื่อสิมันต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาแน่ๆ”กั้งพูด
 
 
 
“ชั้นก็คิดงั้นล่ะ แต่ขออย่าให้วุ่นวายไปมากกว่านี้เลย”ขนมจีนกังวล
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลูก ทำไมถึงทิ้งแม่ไปแบบนี้ ฮือๆ ลูกจ๋า”ฟางละเมอเพราะพิษไข้ร้องไห้เรียกลูกออกมาจนป๊อปปี้
ลืมตาตื่นแล้วขยับไปดูฟางที่นอนหลับข้างเขาแล้วเอามือแตะที่แผลก็ตกใจเมื่อเลือดซึมไหลมาไม่
หยุด
 
 
 
 
“ฟางอย่าเป็นอะไรนะฟาง”ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแน่นแล้วพูด กราฟ ถ้านายรักฟางนายต้องช่วยฟางสิ
วะ
 
 
 
 
 
“เห้ย ทำอะไรกันน่ะ”เสียงของชายคนหนึ่งพูดทำให้ป๊อปปี้หันไปมองตามต้นเสียงทันที
 
 
 
“ตา ช่วยด้วยครับ ช่วยเมียผมด้วย”ป๊อปปี้หันไปขอร้องคนที่มาใหม่ทันที
 
 
 
 
 
 
ฟางะเป็นยังไงต้องติดตามกันอีกทีนะ
 
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยริงๆนะ แค่มาเม้นกับโหวตเรื่องนี้ให้เราก็ดีใจแล้วล่ะ สัญญาเราะอัพให้หมดเรื่องแน่นอน