รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฝนตกหนักขนาดนี้ทำไงดีคะไกด์ เราจะกลับยังไง”มายด์ถามไกด์ทันทีที่ทุกคนมาหลบฝนในเพิง

ไม้ขนาดใหญ่

 

 

 

“เดี๋ยวรออีกสักพักนะครับเดี๋ยวฝนคงหยุดแล้ว”ไกด์พูด

 

 

 

“แม่แก้วพ่อป๊อปไปไหนฮะ ทำไมกั้มพ์ไม่เห็นพ่อเลย”กั้มพ์พูด

 

 

 

“จริงด้วยสิครับ หายไปไหน ดะ เดี๋ยวนะ แล้วฟางล่ะ”แก้วพูดแล้วมองรอบๆอย่างผิดสังเกตเมื่อ

ป๊อปปี้และฟางหายไป

 

 

 

“ฟางยังไม่กลับมาจากน้ำตกชั้นบนอีกหรอครับ”ตูนที่ทำแผลที่เท้าเสร็จก็พูด

 

 

“หา พี่ก็นึกว่าคุณน้องฟางอยู่กับตูนซะอีก ตายแล้ว”ขนมจีนตกใจเมื่อหันไปเห็นตูนนั่งอยู่ตรงนี้

 

 

 

 

“อ๊าก แม่แก้วช่วยด้วย”กั้มพ์ร้องเมื่อตัวเองผลัดตกไปในน้ำ

 

 

 

“กั้มพ์ลูก ไม่นะ”แก้วร้องแล้ววิ่งไปช่วยกั้มพ์

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

โทโมะรีบกระโดดลงไปช่วยกั้มพ์มาทันที

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะครับลูกพ่อ พ่ออยู่นี่แล้ว”โทโมะกอดกั้พท์ไว้ในอ้อมกอดก่อนจะเหนี่ยวจับกิ่งไม้ที่ยื่น

มา

 

 

 

 

“แก้วมารับลูกเร็ว”โทโมะเรียกแก้วที่วิ่งผ่าฝนมาหาก่อนจะดันตัวกั้มพ์ขึ้นไปให้แก้ว แต่ตอนนั้นเอง

มือที่โทโมะเหนี่ยวกิ่งไม้ไว้ทำให้กิ่งไม้หักก่อนที่ชายหนุ่มจะลอยไปตามกระแสน้ำเชี่ยวแล้ว

กระแทกกับโขดหินขนาดใหญ่ทันที

 

 

 

 

“ไม่นะ โทโมะ”แก้วร้องอย่างตกใจเมื่เห็นร่างชายหนุ่มกระแทกกับหินขนาดใหญ่อย่างแรงก่อนจะจม

หายไป

 

 

 

“มายด์ฝากลูกที”แก้วหันไปเจอมายด์ที่วิ่งมาหาก่อนจะโดดน้ำลงไปจับตัวโทโมะไว้ได้

 

 

 

 

“ทางนี้แก้ว จับมือชั้นไว้”เจฟพูดก่อนที่เจฟและเฟย์จะให้ทุกคนมาช่วยแก้วที่ดึงร่างโทโมะขึ้นมา

จากน้ำสำเร็จ

 

 

 

“โทโมะ พื้นสิโทโมะ”แก้วร้องเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นโทโมะนิ่งไม่ไหวติง และที่หน้าผากมีเลือด

ไหลออกมา แก้วถึงกับน้ำตาไหลออกมาไม่มีสาเหตุ

 

 

 

 

 

“ฟื้นมาสิ ฮือๆ ฟื้นมา”แก้วร้องไห้และพยายามจะปั๊มหัวใจ ก่อนจะก้มลงไปผายปอดให้ชายหนุ่ม

 

 

 

 

“ฟื้นมานะโทโมะ ไม่งั้นชั้นจะไม่ยอมให้กั้มพ์เรียกคุณว่าพ่อนะ”แก้วร้องไห้กลัวโทโมะเป็นอะไรไป

หลุดปากพูดออกมาท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

“แค่กๆ”โทโมะสำลักน้ำออก แล้วปรือตามองไปรอบๆ

 

 

 

 

“โทโมะฟื้นแล้ว ตอนนี้รีบพาโทโมะไปทำแผลเถอะค่ะ”มายด์พูดเมื่อเห็นทุกคนมองโทโมะกับแก้ว

เป็นตาเดียวแล้วรีบทำทีให้ทุกคนช่วยหามโทโมะไปในร่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”ฟางสำลักไอออกมาเมื่อป๊อปปี้และเธอมาเกยที่ฝั่งในป่าอีกฟากด้านล่างน้ำตก

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วหันกลับไปหาฟาง

 

 

 

“ไม่เป็นไร แต่นี่เราหลุดเข้ามาด้านในของป่าแล้ว จะทำยังไงดี”ฟางพูด

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกน่า นี่เป็นเกาะของหมูบ้านชาวประมง มันคงไม่ใหญ่มากหรอก นี่อาจจะเป็นท้ายก็ได้

นะ”ป๊อปปี้มองไปรอบๆเท่าที่สำรวจได้แล้วบอกฟาง

 

 

 

 

“ฟ้ามืดแล้วด้วย แบบนี้ถ้าเรากลับขึ้นไปด้านบนพวกนั้นมันจะยังรอเรามั้ยอ่ะ”ฟางถาม

 

 

 

“ไม่รู้แฮะ แล้วนี่แก้งค์มังกรดำไปมีเรื่องกับใครอีกน่ะ ถึงได้มีพวกชุดดำบุกมายิงแบบนี้”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“ชั้นไม่รู้ เพราะว่าพวกนั้นใส่ชุดดำ แล้วอีกอย่างนะ มังกรดำเราอยู่กันอย่างผาสุขไม่มีเรื่องบาดหาง

กับแก้งค์ไหนแน่ๆ”ฟางพูดแล้วพลางนั่งรีดน้ำจากเสื้อตัวเอง

 

 

 

 

 

“เหอะ ผาสุก แค่พวกตัวเองน่ะสิไม่ว่า บางทีอาจจะสร้างความเดือดร้อนจนคนอื่นเค้าแค้นแล้วอยาก

ฆ่าให้ตายก็ได้”ป๊อปปี้อดแขวะฟางไม่ได้

 

 

 

“นี่ ถ้าจะมาหาเรื่องกันแบบนี้ คุณมาช่วยชั้นทำไม”ฟางว่า

 

 

 

 

“บังเอิญว่าชึ้นมายิงกระต่าย แต่ดันเห็นกระต่ายตัวเป็นๆกำลังจะโดนยิง นี่ว่าช่วยไง โปรดสัตว์ลูกนก

ลูกกาตาดำๆ”ป๊อปปี้ว่าแล้วหันไปมองฟาง“ชั้นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกขี้โกงอย่าง

คุณ”ฟางว่ากลับอย่างไม่ยอมแพ้

 

 

 

 

 

“อย่ามาพูดมากน่า มันย้อนเวลาได้มั้ยล่ะตอนนี้ เอ้า ลุกขึ้นดิ นั่งอยู่ทำไม”ป๊อปปี้อดว่าฟางไม่ได้เมื่อ

เห็นท่าทีเย่อหยิ่งของเธอ

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ฟางเมื่อลุกขึ้นแล้วต้องร้องออกมาทันที ป๊อปปี้รีบไปดู

 

 

 

 

“เป็นอะไรน่ะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วพยุงฟางไปนั่งที่โขดหินริมน้ำตกพบว่าที่ขาของฟางถูกยิง

 

 

 

 

“ลึกแบบนี้ต้องผ่ากระสุนออกนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อดูอาการ

 

 

 

 

“ในป่าแบบนี้จะผ่าได้ยังไง คุณไปเถอะ ปล่อยชั้นไว้ที่นี่ล่ะ”ฟางพูดแล้วมองแผลตัวเองถึงกับน้ำตา

ซึม

 

 

 

 

“ยัยบ้า ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ ชั้นช่วยเธอมาขนาดนี้ยังจะให้ชั้นปล่อยเธอไปอีกหรอ

ห้ะ”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

“ก็ชั้นไม่อยากเป็นตัวถ่วงคุณนิ เราเป็นศัตรูกัน คุณเองน่าจะดีใจที่เห็นศัตรูของคุณอย่างชั้นโดนฆ่า

ตาย จะได้หายแค้นกันสักที”ฟางว่า

 

 

 

“แค้นก็แค้นแล้วไง แต่ชั้นไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอกได้ยินมั้ย”ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วมองหน้า

ฟาง ฟางอึ้งนิดนึงก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

 

 

 

“แต่ ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นก็ประมาทเท่านั้นเอง”ฟางพูด

 

 

 

“ก็ประมาทไปเท่างั้นเอง พูดมาได้ เองสัพเพร่ากี่ครั้ง ไปในที่อันตรายกี่ครั้งแล้วห้ะ ไม่รู้ตัวเองว่าตัว

เองเป็นใคร เธอเป็นหัวหน้าแก้งค์มังกรดำนะที่พวกคู่แข่งต้องการเอาชีวิต ยังจะเอาแต่ใจตัวเองแบบ

นี้ได้ยังไง”ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยอารมณ์ที่โมโหคนตัวเล็กที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังคงความดื้อ

พยศแบบนี้

 

 

 

 

“ชั้นรู้ๆ ชั้นพลาดครั้งนี้ คุณจะไปไหนก็ไปเลยนะ ชั้นเป็นหัวหน้าแก้งค์มังกรดำ ชั้นดูแลตัวเอง

ได้”ฟางที่ยังดื้อก็ออกปากไล่ป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

“หัวหน้าที่ยังดื้อเหมือนเด็กแบบนี้งั้นหรอจะปกครองคนได้ มานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางขึ้นมาทันที

 

 

 

“อ๊าย ปล่อยนะ ปล่อยชั้น”ฟางดิ้นร้องไปมาพลางทุบอกป๊อปปี้

 

 

 

 

“นี่อยากให้พวกนั้นมันตามเรามาถูกรึไง เงียบเลยนะถ้าไม่เงียบชั้นจะจูบ”ป๊อปปี้ขู่แล้วยื่นหน้าใกล้

ฟางทำให้ฟางเหวอรีบเยือนหน้าหนี ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงเมื่อเห็นฟางหยุดโวยวายแล้วก็อุ้มฟางเดินไป

เรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณวางชั้นลงเถอะ เดินมาตั้งนานแล้วหนักแย่เลย”ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้อุ้มเธอมาตั้งนานแล้วไม่

ยอมพูดจาอะไรเลย

 

 

 

“เรื่องของชั้นเถอะน่า เธอน่ะ ตัวเบากว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ แค่นี้เอง”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่มองหน้าฟาง

ฟางนิ่งนิดนึง ทำไมนะเธอถึงไม่ลืมคนๆนี้เลยสักที

 

 

 

 

“แต่ว่าวางลงก่อนเถอะ ฟ้ามันมืดแล้วนะ เราจะเดินแบบไม่รู้ทิศทางแบบนี้ไม่ได้นะ พักก่อน

เถอะ”ฟางพูดเพราะเห็นว่าป๊อปปี้อุ้มเธอมาแล้วไม่ปริปากพูดสักคำ ป๊อปปี้จึงยอมวางฟางลงใต้ต้นไม้

ใหญ่ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพบว่ามีไฟแข้กกับมีดพกและผ้าเช็ดหน้า

ก่อนจะลองเอาพวกใชไม้และเศษไม้มา

 

 

 

 

“โชคดีนะที่ฝนตกแล้วไม่ชื้นเกินไป ไฟติดแล้วมานั่งใกล้ๆไฟสิ”ป๊อปปี้พูดเมื่อตัวเองจุดไฟให้ฟาง

เสร็จ

 

 

 

 

“โอ๊ะ”ฟางขยับตัวแล้วทรุดลงไปก่อนจะหันไปมองขาที่เลือดไหลไม่หยุดก็หน้าซีด

 

 

 

“ชั้นว่าเธอต้องผ่าแล้วล่ะไม่งั้นนะ อาการทรุดกว่านี้นะฟาง”ป๊อปปี้มองแผลที่ขาฟางแล้วเตือน

 

 

 

“ไม่นะ ชั้นบอกแล้วไง ในป่าน่ะจะมาหาของอะไรแบบนี้ได้ ชั้นไม่เป็นไร”ฟางไม่ยอมลูกเดียว ป๊อปปี้

มองฟางนิ่งแล้วส่ายหน้าก่อนจะเอามีดพกของตัวเองไปจ่อกับกองไฟที่จุด

 

 

 

 

“นี่ คุณจะทำอะไรนะ อย่านะ ไม่เอา”ฟางที่เห็นว่าป๊อปปี้ทำอะไรก็ร้องห้ามทันที

 

 

 

“มันต้องทำจริงๆ เธอต้องยอม ท่องเอาไว้สิ มีแก้งค์และพวกโทโมะเป็นห่วงเธอนะ”ป๊อปปี้พูดนิ่ง

ทำให้ฟางนิ่งแล้วเม้มปาก เพราะกลัวเหลือเกิน

 

 

 

“งั้นเธอกอดชั้นไว้ เจ็บมากเท่าไหร่ มันแค่แปปเดียวเอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขยับให้ฟางไปนั่งตักตัว

เอง

 

 

 

“อ๊า ไม่นะ ไม่!!!”ฟางร้องออกมาแล้วกอดป๊อปปี้แน่นเมื่อป๊อปปี้กรีดเอาลูกกระสุนที่ฟังลงไป ป๊อปปี้

เอาลูกกระสุนออกมาได้ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าผูกไว้ให้ฟางเพื่อปิดปาดแผล

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆเจ็บ”ฟางร้องไห้ออกมาตลอดที่ป๊อปปี้ผ่ากระสุนออกมา ป๊อปปี้เห็นฟางก็กอดฟางไว้ก่อนจะ

ก้มลงจูบหน้าผากฟางทีนึง

 

 

 

 

“ลูกกระสุนมันออกแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว ชั้นจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรหรอก”ป๊อปปี้กอดฟางไว้

ฟางจึงกอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้เหมือนกับเด็กๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“กั้มพ์”โทโมะลืมตาตื่นมาในห้องๆหนึ่งในบ้านไม้แล้วมองไปรอบๆ

 

 

“ฟื้นแล้วหรอโทโมะ”ขนมจีนเดินเข้ามาในห้องกับกั้งแล้วพูด

 

 

 

“กั้มพ์ล่ะขนมจีนกั้มพ์ไปไหน”โทโมะถามอย่างร้อนรน

 

 

 

“เค้าก็นอนอยู่อีกห้องน่ะสิครับ ไม่ต้องห่วงน้องเค้าปลอดภัยแล้วล่ะครับ”กั้งตอบแทนขนมจีน

 

 

 

“นายพักเถอะลูกของนายเค้าก็อยู่กับแม่แล้ว และที่นี่ก็เป็นบ้านพักของพวกชาวประมงเค้าหาบ้าน

พักให้ ไม่เป็นไรหรอก”ขนมจีนพูด

 

 

 

“ทำไมทุกคนถึงรู้”โทโมะอึ้ง

 

 

 

“ก็ตอนที่พี่โทโมะสลบไปน่ะสิครับ แก้วเป็นคนช่วยพี่ขึ้นมาแล้วร้องไห้ใหญ่เลยว่ากลัวพี่จะเป็นอะไร

แถมบอกว่าถ้าพี่เป็นอะไรไปนะ เค้าจะไม่ยอมให้กั้มพ์เรียกพี่ว่าพ่อ”กั้งพูดทำเอาโทโมะอึ้ง

 

 

 

 

“งั้นนี่ก็แสดงว่าแก้วยอมรับชั้นแล้วงั้นสิ”โทโมะพูดอย่างดีใจยิ้มแทบไม่หุบ ขนมจีนและกั้งมองหน้า

กันก่อนจะเดินออกมาจากห้องให้โทโมะได้พักผ่อน

 

 

 

“ผมว่านะ เรื่องมันต้องไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งง่ายๆหรอก เชื่อสิมันต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาแน่ๆ”กั้งพูด

 

 

 

“ชั้นก็คิดงั้นล่ะ แต่ขออย่าให้วุ่นวายไปมากกว่านี้เลย”ขนมจีนกังวล

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูก ทำไมถึงทิ้งแม่ไปแบบนี้ ฮือๆ ลูกจ๋า”ฟางละเมอเพราะพิษไข้ร้องไห้เรียกลูกออกมาจนป๊อปปี้

ลืมตาตื่นแล้วขยับไปดูฟางที่นอนหลับข้างเขาแล้วเอามือแตะที่แผลก็ตกใจเมื่อเลือดซึมไหลมาไม่

หยุด

 

 

 

 

“ฟางอย่าเป็นอะไรนะฟาง”ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแน่นแล้วพูด กราฟ ถ้านายรักฟางนายต้องช่วยฟางสิ

วะ

 

 

 

 

 

“เห้ย ทำอะไรกันน่ะ”เสียงของชายคนหนึ่งพูดทำให้ป๊อปปี้หันไปมองตามต้นเสียงทันที

 

 

 

“ตา ช่วยด้วยครับ ช่วยเมียผมด้วย”ป๊อปปี้หันไปขอร้องคนที่มาใหม่ทันที

 

 

 

 

 

 

ฟางะเป็นยังไงต้องติดตามกันอีกทีนะ

 

ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยริงๆนะ แค่มาเม้นกับโหวตเรื่องนี้ให้เราก็ดีใจแล้วล่ะ สัญญาเราะอัพให้หมดเรื่องแน่นอน