รักที่เป็นไปไม่ได้
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.21 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 14.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
44) อย่าเป็นอะไรนะเลดี้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เอ้าพ่อหนุ่ม เมียเอ็งเป็นอะไรล่ะ เกิดอะไรขึ้น”คุณตาถามป๊อปปี้เมื่อเห็นฟางหน้าซีดมาก
“ผมกับเมียหนีคนร้ายมา มันตามล่าพวกผม ตอนนี้เมียผมก็ถูกยิงด้วยลุง ลุงต้องช่วยเมียผม
นะ”ป๊อปปี้พูด
“เดี๋ยวๆ เอ็งหนีใครมานะ แล้วตาจะเชื่อพวกเอ็งได้ไงว่าพวกเอ็งไม่ได้หนีคดีมา”คุณตาถาม
“พวกผมย่ะมาเที่ยวทำกิจกรรมกับพวกเพื่อนผม แล้วทีนี้พวกเราพลัดหลงกันเพราะถูกตามฆ่า คุณ
ตาไม่เชื่อตอนเช้าคุณตาก็ไปที่หน้าเกาะสิครับ ยังไงพวกเพื่อนผมก็อยู่ที่นั่น”ป๊อปปี้พูด
“อ่ะๆ ยังไงหน้าเกาะมันต้องไปพรุ่งนี้อยู่แล้ว งั้นคืนนี้มาอยู่บ้านตาละกัน ตาอยู่ที่ท้ายเกาะนี่กับเมีย
มาๆเดี๋ยวตาช่วยดูนังหนูคนนี้นะ”ตาพูดก่อนจะให้ป๊อปปี้อุ้มฟางที่เริ่มมีอาการพิษไข้ขึ้นแล้วมาที่บ้าน
ของตาทันที
“ตายล่ะตา เกิดอะไรขึ้นทำไมนังหนูคนนี้ถีงมีเลือดแบบนี้”ยายถามตาทันที
“คือเมียผมถูกยิงครับแต่ผมเอากระสุนออกแล้ว ตอนนี้แผลอักเสบแน่ๆ ตา ยาย ช่วยเมียผมด้วย
นะ”ป๊อปปี้ของร้อง
“อ่ะๆ พ่อหนุ่มตาช่วยอยู่แล้วล่ะ ยายเอาสมุนไพรมาหน่อยสิ พ่อหนุ่มวางเมียเอ็งลงๆลุงจะได้
ช่วย”ตาบอกกก่อนจะให้ป๊อปปี้วางฟางลงบนเตียงแล้วทำการรักษาฟางจนเสร็จก่อนที่ยายจะเอา
เสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ฟางและป๊อปปี้ เพราะตอนนี้เปียกไปหมดไม่งั้นคงจะต้องเป็นปอดบวม
“อ่ะพ่อหนุ่มทานอะไรร้อนๆก่อน ตอนนี้เมียเอ็งพวกตาก็รักษาแล้ว ไม่ต้องห่วงนี่คงจะหลับไปเพราะ
พิษไข้จากแผลนั่นล่ะ”ตาเดินมาเห็นป๊อปปี้นั่งเฝ้าฟางไม่ห่างก็เอาโกโก้ร้อนมาให้ป๊อปปี้ดื่ม
“พ่อหนุ่มนี่รักเมียดีนะจ้ะ เฝ้าเมียไม่ไปไหนเลย”ยายมานั่งลงข้างตาแล้วพูด ป๊อปปี้ไม่ตอบเลยดื่ม
โกโก้ไปแทน
“เอาล่ะๆ คืนนี้ก็นอนพักก่นละกัน ถ้าห่วงเมียก็นอนกับเมียห้องนี้ล่ะ ห้องนี้มันเป็นห้องของลูกตากับ
ยาย มันย้ายไปทำงานกรุงเทพโน้นล่ะไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พอเมียเอ็งค่อยยังชั่วเราค่อยไป
ที่หน้าเกาะกัน”ตาพูด
“งั้นขอบคุณตามากนะครับที่ช่วยเหลือพวกผมไว้”ป๊อปปี้ไหว้ขอบคุณตากับยายก่อนตากับยายจะ
เดินออกไป
“นะ หนาว”ฟางละเมอออกมา
“ชั้นอยู่นี่แล้วนะฟางๆ พวกเราปลอดภัยแล้วนะ”ป๊อปปี้รีบมากุมมือฟางมาแนบไว้ที่แก้มก่อนจะพูด
ออกมา
“ฮือๆ ลูก อย่าทำอะไรชั้นเลย ฮือๆ”ฟางละเมอออกมาแล้วร้องไห้ป๊อปปี้จึงเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้
ฟาง
“อย่าเป็นอะไรง่ายๆนะยัยบ้า เลดี้มังกรดำน่ะต้องเข้มแข็งนะ เข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้กอดฟางไว้ก่อนจะ
ค่อยๆล้มตัวนอนข้างๆและไม่ปล่อยฟางไปไหน
“อ๊ะ ปล่อยนะ”แก้วเดินเข้ามาให้ห้องเพื่อดูอาการของโทโมะแต่กลับถูกโทโมะดึงแขนรั้งไว้จนเธอ
เซลงไปนอนกับโทโมะ
“มาหาทำไมกัน คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ยล่ะ”โทโมะพูดยิ้มๆแต่ไม่ยอมปล่อยแก้ว
“ค่ะ ชั้นเป็นห่วงคุณ”แก้วตอบทำให้โทโมะอึ้งเพราะตอนแรกคิดว่าแก้วจะบ่ายเบี่ยงคำตอบ
“คุณทำให้ผมตกใจนะเนี่ยไอ้เราก็นึกว่าจะบอกว่าไม่ห่วงกันซะอีก”โทโมะพูดยิ้มๆ
“เพราะคุณช่วยลูกของชั้นไว้ไง ถ้าคุณเป็นอะไรไป เอ่อ พวกของคุณคงจะแย่แน่ๆ”แก้วพูดอึกอัก
แล้วเบือนหน้าหนีอยู่
“ลูกของคุณคนเดียวที่ไหนแก้ว หืม ลูกของเราต่างหากล่ะแก้ว ถ้าผมไม่ห่วงลูกผมจะห่วงใคร ผม
ต้องบ้าแน่ๆถ้ากั้มพ์เป็นอะไรไป”โทโมะพูดห่วงใยกั้มพ์มากจนแก้วถึงกับน้ำตาซึม
“ร้องไห้ทำไมแก้ว ผมไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง”โทโมะประคองกอดแก้วมาแล้วเอามือปาดน้ำตาแก้วไว้
“ดีแล้วล่ะคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”แก้วเบือนหน้าหนีปาดน้ำตาตัวเอง
“แล้วจะร้องไห้อีทำไมล่ะแก้ว จริงสิ เห็นทุกคนบอกว่าตอนผมสลบคุณบอกว่าถ้าผมฟื้นขึ้นมานะ คุณ
จะยอมให้กั้มพ์เรียกผมว่าพ่อจริงหรอ”โทโมะพูด
“ตอนนั้นสถานการณ์มันคับขันเลยหลุดพูดไปแบบนั้นไม่มีอะไรหรอกน่า”แก้วไม่ตอบโทโมะเลย
หอมแก้มไปฟอดใหญ่
“แต่ผมอยากให้ลูกเรียกผมว่าพ่อจริงๆนะแก้ว ผมอยากดูแลคุณกับลูกนะ”โทโมะพูดออกมาด้วยน้ำ
เสียงที่ออกมากใจ
“ชั้นรู้แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ชั้นแต่งงานกับป๊อปปี้แล้ว เราไม่มีทางจะอยู่ด้วยกันได้”แก้วพูด
“แต่งได้ก็หย่าได้สิแก้ว ยังไงกั้มพ์คือลูกของเรานะ กั้มพ์เองก็หน้าเหมือนผมขนาดนี้นโตมาเค้าจะว่า
ยังไงถ้ากั้มพ์หน้าไม่เหมือนนายป๊อปปี้เลย”โทโมะพูด
“แต่ทำไงได้ล่ะ ชั้นบอกแล้วว่าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้”แก้วพูดเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“แล้วอะไรล่ะแก้วที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะผผมคือมังกรดำ คุณคือเดอะ ซันงั้นหรอ”โท
โมะพูด
“ใช่ พวกชั้นมันคือพวกอันตราย ทางที่ดีคุณอยู่ห่างพวกเราเถอะนะ ชั้นขอร้อง”แก้วพูด
“แต่ถ้าผมห่างคุณกับลูกไปผมคงต้องตายเหมือนกัน เพราะหัวใจของผมมันคือคุณกับลูกนะแก้ว
อย่าไล่ผมไปเลยได้มั้ย”โทโมะพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมาจากใจตัวเอง แก้วอึ้งถึงกับกลั้นน้ำตาไว้
ไม่อยู่
“แต่ว่า พวกคุณจะอันตราย พวกคุณจะ อื้อ”แก้วพยายามแย้งแต่โดนโทโมะดึงไปจูบอย่างอ่อนโยน
“ชีวิตพวกผมมันเสี่ยงอันตรายมาเยอะแล้ว เจออันตรายเพิ่มอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป เพื่อคุณกับ
ลูกผมพร้อมที่จะเสี่ยงทกอย่างนะแก้ว แม้ตัวผผมต้องตายก็ยอม”โทโมะพูดออกมากใจ
“อย่านะ คุณอย่าตายนะ”แก้วตกเมื่อโทโมะพูดถึงความเป็นความตาย
“คุณไม่อยากให้ผมตายแปลคุณเองก็รักผมใช่มั้ยแก้ว”โทโมะพูดยิ้มๆ
“ชั้นรักลูกมาก ถ้าไม่รักพ่อเค้าจริงๆแล้วจะให้ชั้นรักใครล่ะ”แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนีเขินๆ
“งั้นเราอยู่ด้วยกันนะแก้ว ผมจะดูแลลูกเอง”โทโมะพูดออกมา
“แต่เรื่องของป๊อปปี้และเดอะ ซัน มันยังคาใจอยู่นะ ตราบใดมีคนจะเอาชีวิตพวกคุณชั้นคงไปไหนได้
ไม่สบายใจ”แก้วพูดอย่างกังวล
“ทีเจกับมดน่ะหรอ ถ้าพวกเราเข้มแข็งพวกเราก็จัดการได้ง่ายๆอยู่แล้วไม่เป็นไรหรอก”โทโมะพูด
“ไม่ใช่ทีเจกับมดแค่นั้น เอาเป็นว่าเค้ามีอำนาจมากจนสารถฆ่าคนได้โดยไม่มีความสงสารและลังเล
ใจ เค้าเลือดเย็นกว่าที่เราคิดนะ ให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เถอะค่ะ”แก้วพูดเศร้าๆ
“ใครกันล่ะแก้ว บอกผมมา ทำไมคุณมีอะไรไม่บอกผมเลยล่ะ”โทโมะพูด
“ขอร้องนะโทโมะ เรื่องที่เราจะอยู่ด้วยกันมันเป็นไปไม่ได้ แต่เรื่องที่กั้มพ์จะเรียกคุณว่าพ่อ ชั้นยอม
เพราะชั้นไม่อยากให้คุณกับฟางเป็นอะไรไงคะ พวกเราเลยต้องทำแบบนี้”แก้วพูด
“นี่อย่าบอกนะที่คุณกับป๊อปปี้แต่งงานกันเพื่อปกป้องพวกผม”โทโมะอึ้งกับความจริงที่ได้รู้มา แก้ว
เยือนหน้าหนี
“เค้าอันตรายกว่าที่คิดนะคะ”แก้วพูดก่อนจะกอดโทโมะไว้ด้วยความกลัว กลัวว่าโทโมะจะเป็นอะไร
ไป
“อ๊ะ”ฟางลืมตาตื่นมาในตอนเช้าแล้วชะงักเมื่อเงยหน้ามาเจอกับใบหน้าของป๊อปปี้ที่กอดเธอไม่
ปล่อยไปไหน ฟางใจเต้นรัว
“คะ คุณภานุ ตื่น”ฟางพูดแล้วพยายามเขย่าตัวป๊อปปี้
“ตื่นแล้วหรอ อืม ไข้ลดก็ดีแล้วล่ะ รู้มั้ยเมื่อคืนเธอไข้ขึ้นจนน่ากลัวเลยนะ”ป๊อปปี้พูก่อนจะประคองตัว
ฟางมานั่ง
“เดี๋ยวนะ แล้วที่นี่ที่ไหนกันคะ แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ฟางถาม
“นี่คือบ้านของยายกับตาจ้ะ เมื่อคืนตาแกไปเจอหนูกับผัวนอนอยู่ในป่า แล้วหนูก็ไข้ขึ้นพวกเราเลย
ช่วยกันทำแผลและหายาให้หนูทานน่ะจ้ะ นี่คงจะหายไข้แล้วล่ะสิ”ยายเดินเข้ามาแล้วพูด
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ว่าแต่เมื่อกี้ยายบอกว่าผัวหนู”ฟางงงกับที่ยายพูดก่อนจะถามอีกครั้ง
“ก็นี่ไงจ้ะผัวหนู เมื่อคือเห็นเฝ้าหนูทั้งคืนแล้วบอกกลัวเมียเค้าจะเป็นอะไรไป แม่หนูโชคดีมากเลย
นะจ้ะที่มีผัวรักหนูมากแบบนี้ เห้อ ไอ้แก่ของยายนะ ตอนป่วยยงดูแลไม่เท่านี้เลย”ยายพูด
“เอ่อยายคะ คือว่าเราไม่ใช่”ฟางพยายามจะพูดแต่ป๊อปปี้รีบดึงฟางๆไปกอด
“ขอบคุณตากับยายมากนะครับที่ช่วยพวกเรา เดี๋ยวสักพกพวกเราจะลงไปนะครับ”ป๊อปปี้พูดยายมอง
ทั้งคู่ยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป“นี่ปล่อยเลยนะ ใครเป็นเมียคุณๆ”ฟางรีบพูดแล้วดันตัวป๊อปปี้ออกห่าง
“แหม รึว่าต้องให้รื้อฟื้นจ้ะ ก็ดีนะ รับขวัญเธอหายป่วยเลย ตากับยายก็เปิดทางแล้วด้วยน่ะ”ป๊อปปี้
พูดอย่างเจ้เล่ห์
“นี่อย่านะ คุณก็รู้ว่าคุณน่ะแต่งงานแล้ว อย่าทำแบบนี้กับชั้นนะคุณภานุ”ฟางดันตัวออกแล้วเดินหนี
แต่ล้มลงไป ป๊อปปี้รีบไปประคองกอดฟางไว้
“เดี๋ยวแผลอักเสบ มานี่ม้ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มฟางขึ้นลงไปด้านล่าง
“ผมว่าจะพาเมียผมไปอาบน้ำน่ะครับตา ยาย เดี๋ยวมานะครับ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
“แหมพ่อหนุ่ม เมียฟื้นมาก็รีบขวัญเมียเลยนะ อย่ารุนแรงนักล่ะคนพึ่งฟื้นไข้มา”ตาแซว
“อ๊ะ มะ ไม่ใช่นะคะคือว่าเราไม่ได้เป็น”ฟางรีบพูด
“แน่นอนครับไม่รุนแรงแน่นนอน เดี๋ยวมานะครับ”ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางออกไปที่ห้องน้ำด้านนนอกที่เป็น
ลานแต่มีผ้าใบขึงปิดไว้ ป๊อปปี้พาพางไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กๆ
“อ่ะ เอาผ้าถุงไปใส่ซะ รึอยากให้ชั้นใส่”ป๊อปปี้พูดฟางรีบคว้าผ้าถุงไปใส่ทันที
“เสร็จแล้วเอาขาพาดที่เก้าอี้ตัวนี้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอาเก้าอี้เล็กอีกตัวให้ฟางพาดขาก่อนจะรวบผม
ฟางขึ้นแล้วอาบน้ำให้ฟาง
“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้มั้ง เดี๋ยวชั้นอาบเองได้”ฟางหน้าแดงแล้วพูด
“คุณป่วยอยู่นะ เดี๋ยวน้ำก็โดนแผล ให้ผมอาบน้ำให้คุณเถอะน่า อย่าดื้อดิ”ป๊อปี้พูดก่อนจะนั่งลงถูสบู่
ให้ฟางอย่างเบามือ ฟางเขินจนหน้าแดงเมื่อมือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวที่พ้นผ้าถุงมาของเธอ
“อ๊ะ ข้างในชั้นอาบเองได้ อ๊ะ”ฟางจะแย้งเมื่อป๊อปปี้เอามือไปล้วงในผ้าถุงแต่ช้าไปแล้วป๊อปปี้เอามือ
หนาลูบไล้ไปตามหน้าท้องขาวเนียนจนฟางขนลุก
ตึกๆ
เสียงหัวใจของป๊อปปี้และฟางเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่ออยู่ใกล้กัน
“เอ่อ เอางั้นก็ได้ งั้นรีบถูเถอะ เดี๋ยวผมเอาน้ำล้างฟองให้”ป๊อปปี้พูดแล้วหน้าแดงก่อนจะให้ฟางถูสบู่
ด้านในผ้าถุงเองแล้วเบือนหน้าหนีเมื่อฟางอาบน้ำเสร็จแล้วป๊อปปี้ก็ให้ฟางใส่เสื้อผ้าเองก่อนเขาจะอุ้ม
ฟางออกไปด้านนอก โดวยที่ฟางก็ไม่ดิ้นโวยวายและทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันเลย
วันนี้อัพดึกเพราะไรตเอร์ติดเกมส์ sims3 55555
เบื้องหลังทีเจกับมดยังมีคนบงการอยู่อีกทอดนึงนะ หึหึ
อย่าลืมเม้นกับโหวตน้าาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
