รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
ปัง
 
 
เสียงปืนดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางหยุดตีกันมองหน้ากันอย่างตกใจ
 
 
 
“สะ เสียงอะไรน่ะ”ฟางพูด
 
 
“จะไปรู้หรอไงห้ะ ชั้นกับเธอเราอยู่ด้วยกันตรงนี้เนี่ย”ป๊อปปี้พูดทันทีก่อนเสียงปืนจะดังอีกครั้ง
 
 
“ว้าย อะไรน่ะ”ฟางตกใจร้องแล้วมองกลุ่มพวกชุดดำที่วิ่งมาที่เธอและป๊อปปี้ยืนอยู่
 
 
“นั่นลูกน้องเธอนิ”ป๊อปปี้ชี้ที่คนของมังกรดำวิ่งมาหาฟางแต่ถูกพวกชุดดำยิงทิ้ง
 
 
 
“กรี๊ด อะไรกันเนี่ย”ฟางยังอึ้งกับเหตุการณ์ทั้งหมดก็ร้องก่อนจะถูกป๊อปปี้กระชากตัวฟางวิ่งตามตัว
เองเข้าไปในซอยข้างๆ
 
 
 
“นี่เธออยากตายรึไงอยู่เฉยๆเดี๋ยวพวกนั้นก็ตายหรอก”ป๊อปปี้ว่าฟาง
 
 
“จะไปรู้หรอ แต่พวกนั้นมันเป็นใครกันทำไมต้องยิงคนของมังกรดำด้วยล่ะ”ฟางพูด
 
 
 
“เอ้า ก็อาจจะเป็นพวกศัตรูของเธอก็ได้นิ มาเฟียจะมีคนตามฆ่าไม่เห็นแปลกหรอก พวกชอบเบ่ง
บารมี เบ่งอำนาจแข่งกัน”ป๊อปปี้แขวะ ฟางจะตีไปทีนึงเต็มๆ
 
 
“นี่ พวกชั้นไม่ใช่พวกที่จะไปเบ่งบารมีใครที่ไหนนะ พวกเราทำอะไรตามกฎหมายหมดนั่นล่ะ เลยมี
คนนับหน้าถือตาจนมาถึงปัจจุบันแบบนี้”ฟางพูด
 
 
“นับถือบ้าอะไรถือปืนมาไล่ยิงขนาดนี้”ป๊อปปี้ว่าเพราะได้ยินเสียงปืนที่เหมือนยิงสวนสู้กันอยู่ด้าน
นอก
 
 
 
“นี่ไง ว่าที่เลดี้ของแก๊งค์มังกรดำ อย่าอยู่เลย”พวกชุดดำคนหนึ่งพูดก่อนจะเดินเข้ามาจะยิงฟาง
 
 
“ไอ้บ้า กล้าดียังไงจะฆ่าชั้น นี่แน่ะๆ”ฟางตกใจรีบเอาเข่งข้างๆทางปาใส่ทันที
 
 
“ยัยบ้า เลิกวีน วิ่งงง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดึงแขนฟางวิ่งต่อไป
 
 
 
 
“เห้ย อยู่นี่ไง”พวกชุดดำอีก2คนสิ่งมาเจอฟางและป๊อปปี้ที่วิ่งออกมาจากซอยเล็กๆ
 
 
“จับพวกมัน”ชายชุดดำที่ฟางพึ่งปาเข่งใส่วิ่งมาดักฟางทำให้ฟางและป๊อปปี้ถูกล้อมด้วยพวกชุด
ดำ3คน
 
 
 
 
“เอาไงดีล่ะนาย”ฟางสะกิดถามป๊อปปี้
 
 
“เรื่องบ้าอะไรทำไมชั้นต้องมาเกี่ยวด้วยเนี่ย ชั้นไม่ยอมที่จะมาตายตรงนี้แน่ๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอา
ไม้หน้าสามแถวนั้นมาป้องกันตัว
 
 
 
“เหอะ ไอ้หนุ่ม กะอีแค่ไม้หน้าสามจะสู้อะไรลูกปืนได้วะ”พวกชุดดำหัวเราะ
 
 
“สู้ไม่ได้แต่ทำหัวพวกแกแตกได้โว้ย”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาไม้หน้าสามฟาดเข้ากลางหน้าผากชายชุด
ดำคนหนึ่งก่อนจะเตะปืนหล่นลงมา แล้วดึงฟางให้หลบกระสุนอย่างคล่องแคล่ว
 
 
 
 
“ยัยเตี้ยหยิบปืนมา”ป๊อปปี้สั่งฟาง ฟางรีบหยิบปืนมา แล้วโยนให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มรับมันมาก่อนจะยิง
ใส่พวกชุดดำพวกนั้นเพื่อเปิดทางก่อนจะพาฟางวิ่งหนีไป
 
 
 
 
“นายยิงปืนได้ไงเนี่ยชั้นยังยิงไม่เป็นเลย”ฟางพูดขณะวิ่งตามป๊อปปี้มาหลบที่ตึกร้าง
 
“นี่เธอเป็นมาเฟียประสาอะไรเนี่ยห้ะ ใช้ปืนยังไม่เป็น”ป๊อปปี้ที่ฟางมาหลบที่ตึกร้างพูดขึ้น
 
“นี่ จับปืนนะยะไม่ใช่จับลิปสติกจะได้ให้ชั้นจับบ่อยๆเนี่ย”ฟางแว้ดกลับ
 
 
“โอ๊ย มาเฟียบ้าอะไรเนี่ย เธอทำอะไรเป็นมั้งห้ะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้ากับฟางแล้วถาม
 
 
“ถ้าเรื่องต่อสู้น่ะหรอ โนว ย่ะ ชั้นจะสู้ทำไมเล็บหักพอดี”ฟางบ่น
 
 
“เล็บหักรึว่าชีวิตดับเธอเลือกอะไร”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“ชีวิตน่ะสิ แต่ถ้ารอดชั้นจะไปทำเล็บ”ฟางพูด ป๊อปปี้แทบตบหน้าผากก่อนจะหันไปมองด้านนอก
อย่างตกใจที่พวกชุดดำตามมาถึงที่นี่ก็รีบพาฟางวิ่งเข้าไปในชั้นบนของตึกร้างทันที
 
 
 
 
“อะไรเนี่ย แฮ่กๆจะบ้าหรอ ชั้นเหนื่อยแล้วนะจะพาวิ่งขึ้นไปถึงไหนเนี่ย”ฟางโวยวาย
 
 
“นี่ เลือกเอา จะหนีไปกับชั้นรึว่าจะยอมถูกให้พวกด้านล่างยิงเธอล่ะห้ะ”ป๊อปปี้ว่าฟางตกใจหันไป
มองด้านล่างแล้ววิ่งไปกับป๊อปปี้ต่อ
 
 
 
 
“ว้าย”ฟางสะดุดล้มำให้กระโปรงชุดกี่เพ้าสีชมพูดของเธอฉีกที่ขาเป็นทางยาว
 
 
“ส้นสูงของกุชชี่ของชั้นน”ฟางไม่ได้สนใจชุดกี่เพ้าที่เลิกเห็นขาขาวโชว์ป๊อปปี้เลย เอาแต่สนใจส้น
สูงครีมกุชชี่ของตัวเองที่ส้นหักเป็นเหตุที่เธอล้มลง
 
 
 
“ยัยบ้า สนใจตัวเองก่อนรองเท้าสิ จะอะไรอีแค่ส้นสูง”ป๊อปปี้ว่า
 
“มันไม่ใช่คู่199นะยะคือตั้งสองพันสามพันก่อนนะ”ฟางว่า
 
 
“เหอะ มัวแต่สนใจรองเท้าแล้วก็นั่งโชวั้นเนี่ยนะ”ป๊อปปี้พูดฟางชะงักมองขาขาวตัวเองที่โชว์ป๊อปปี้
อยู่จากกี่เพ้าที่ขาด
 
 
 
“กรี๊ดดด แกไอ้ลามก แอบดูขาขาวชั้นหรอ”ฟางร้องกรี๊ดป๊อปปี้รีบเอามือปิดปากฟางไว้
 
 
“นี่จะร้องให้พวกนั้นแห่ขึ้นมาฆ่าพวกเรารึไง เงียบเลยนะ”ป๊อปปี้พูดฟางนิ่ง ก่อนจะยอมเงียบ ป๊อปปี้
จะปล่อยตัวฟางแล้วพาฟางไปหาที่ซ่อนส่วนตัวเองก็หาพวกอาวุธที่ป้องกันตัวได้
 
 
 
 
“ซวยชะมัด ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย แถมยังต้องมาอยู่กับคนอย่างนาย”ฟางว่า
 
 
 
“เหอะ คำพูดนั้นมันน่าจะเป็นชั้นพูดมากกว่าเธอนะ มันใช่เรื่องชั้นมั้ยเนี่ยห้ะ ที่ต้องมาหลบลูกกระสุน
แบบนี้ถ้าไม่มาเจอคนอย่างเธอ ยัยตัวอับโชค”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“ใครกันแน่อับโชค นายนั่นล่ะ เออ อยากจะไปก็ไปสิยะ รออะไรอยู่ล่ะ”ฟางว่า
 
 
“นี่ถ้าพูดคำนี้ไวกว่านี้ชั้นคงนอนนับเงินค่าจ้างสบายใจเฉิบที่หอไปแล้วล่ะ ไม่มาหนีตายแบบนี้กับเธอ
หรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ใครใช้ให้มาด้วยล่ะ จะหนีไปไหนก็ไปสิ”ฟางพูด
 
 
“แหม ถ้าชั้นไม่ช่วยเธอ เธอคงไม่มานั่งปากดีว่าชั้นแบบนี้หรอก นี่ช่วยสำนึกบุญคุณหน่อยได้
มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“ทำไมอยากได้เท่าไหร่ล่ะ ถ้ารอดกลับไปได้เดี๋ยวชั้นจ่ายให้”ฟางว่า
 
 
“เธอนี่มันพวกเอาเงินฟาดหัวจริงๆ เอะอะอะไรก็ใช้เงินๆ สมองนี่มีมั่งมั้ยเนี่ย รึว่ามันฝ่อไปเพราะตัว
เตี้ยหมดละ”ป๊อปปี้หันขวับมาว่าฟาง
 
 
“หนอย นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ มาว่าชั้นแบบนี้น่ะ ไปไหนก็ไปเลย ชั้นไม่อยากเห็นหน้า
นาย”ฟางว่า
 
 
 
“เออ ชั้นก็ไม่อยากเจอหน้าเธอเหมือนกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนีไปอีกห้องนึงที่ว่างอยู่ ฟางมอง
รอบๆที่เปลี่ยวแล้วแอบกลัวนิดๆก่อนจะเดินตามป๊อปปี้เข้ามา
 
 
 
 
“ตามมาทำไม ไล่ชั้นไปละนิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ไล่ได้ก็ตามได้ไงล่ะยะ เอาเถอะ นี่เห็นว่าช่วงนี้เราต้องตกที่นั่งลำบากเดียวกันหรอกน่า ชั้นเลยมา
อยู่กับนายไง”ฟางที่กลัวแต่ยังทำพูดเก่งไปก็บอก ป๊อปปี้มองฟางด้วยสายตาประมาณว่าไม่อยากจะ
เชื่อฟางเลย
 
 
“เหอะ เอาเถอะๆ นี่เห็นว่าสงสารคนตกที่นั่งลำบากเหมอนกันล่ะนะเลยยอมอยู่เนี่ย”ป๊อปปี้พูดพลาง
มองฟางที่เอาแต่นั่งลูบคลำรองเท้าส้นสูงที่หักแล้วก็หมั่นไส้
 
 
 
“นายจะทำอะไรน่ะ อย่านะ อ๊ายยย ส้นสูงของกุชชี่ของชั้น”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เดินมาดึง
รองเท้าฟางไปแล้วหักส้นแล้วโยนทิ้ง
 
 
“เลือกเอาจะตายแล้วใส่กุชชี่หรือว่ะรอดแล้วไปซื้อคู่ใหม่มาใส่”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ฟางจะยอมให้ป๊อปปี้
หักส้นอีกข้าง
 
 
 
“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ คอยดูนะถ้าชั้นรอดไปได้น่ะ นายต้องชดใช้ค่ารองเท้าคู่นี้กับชั้น”ฟางคาดโทษ
 
 
“เดี๋ยวซื้อให้10คู่เลย ถ้ารอดอ่ะนะ”ป๊อปปี้พูดส่งๆไปเพราะรำคาญเสียงว้ายๆของฟางที่บ่นตัวเอง
 
 
“แล้วนี่เธอหนีมากับชั้น เธอไม่มีพวกบอดี้การ์ดอะไรที่ติดตามเธอเลยรึไง”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“เออ ใช่ ชั้นลืมไปเลย พี่โทโมะๆ”ฟางนึกได้ก็กดโทรศัพท์โทรหาโทโมะ ป๊อปปี้มองแล้วส่ายหน้า
 
 
“ถ้ายัยนี่ถูกยิงตายนี่จะไม่แปลกใจเลย”ป๊อปปี้พูดเบาๆ
 
 
 
 
“ฮัลโหลพี่โทโมะๆ ช่วยฟางด้วย ฟางอยู่ที่ตึกร้าง ด้านล่างมีพวกนั้นเต็มไปหมดเลย”ฟางพูดรัวเมื่อ
โทโมะรับสาย
 
 
“นี่เธอเบาๆ เดี๋ยวพวกนั้นก็ตามขึ้นมาได้หรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“เห้ย อยู่นี่ไง”พวกชุดดำเดินขึ้นมาข้างบนตึกร้างทันที ฟางและป๊อปปี้ตกใจ
 
 
 
“นั่นไง ว่าละมั้ยล่ะ วิ่งง”ป๊อปปี้พูดก็ดึงฟางวิ่งหนีไปกับตัวเองโดยมีพวกชุดดำวิ่งไล่ยิงอยู่ก่อนจะไป
หลบข้างเสา
 
 
 
 
“เอาปืนมา เดี๋ยวชั้นยิงเอง”ป๊อปปี้พูดจบก็ดึงปืนที่ฟางถือมาด้วยแล้วยิงไปที่พวกชุดดำตาย2คน
 
 
“นายยิงปืนเป็นมาจากไหนเนี่ย”ฟางทึ่งที่นักดนตรีธรรมดาๆอย่างป๊อปปี้จะยิงปืนเป็น
 
 
“สนามยิงปืนก็มี สนามบีบีกันก็มี แค่นี้จิ๊บๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยิงใส่พวกชุดดำต่อไป
 
 
 
แกรก
 
 
 
เสียงลูกกระสุนของปืนป๊อปปี้หมดแล้ว
 
 
 
“หึ นึกว่าจะเก่งซักแค่ไหน เตรียมตัวตายซะเถอะมึง”ชายชุดดำและพวกอีก4คนพูดก่อนจะเหนี่ยว
ไกเตรียมตัวยิงป๊อปปี้และฟาง ป๊อปปี้และฟางตกใจรีบกอดกันอย่างอัตโนมัติ
 
 
 
 
ปังๆๆ
 
 
 
 
“คุณหนูฟางหลบ”กราฟพูดและพวกของมังกรดำก็วิ่งขึ้นมาจัดการพวกชุดดำตายกันหมด
 
 
 
“กราฟ พี่โทโมะ พี่ขนมจีน”ฟางวิ่งไปหาทุกคน
 
 
 
“เป็นอะไรมั้ยคุณหนูฟาง เจ็บตรงไหนรึเปล่า มันทำอะไรคุณหนูบ้าง”กราฟถามฟางรัวด้วยความเป็น
ห่วง
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก โชคดีที่ได้อีตานี่คอยช่วย อ้าวนายจะไปไหนน่ะ”ฟางหันมาหาป๊อปปี้ที่เดินลงไป
 
 
“เอ้า ก็กลับบ้านน่ะสิ ชั้นมีงานต้องทำอีกนะ ไม่ได้ว่างแบบเธอ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยคุณหนูของพวกเรา”โทโมะเดินเข้ามาพูดกับป๊อปปี้
 
 
 
“ช่างเถอะ แค่สถานการณ์บังคับน่ะ เลยต้องช่วยกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินลงไปทันที
 
 
 
 
ทะเลาะกันแม้กระทั่งหนีตายมาด้วยกันนะคู่นี้
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องใหม่เรื่องนี้ด้วยน้าาาา