รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

เสียงปืนดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางหยุดตีกันมองหน้ากันอย่างตกใจ

 

 

 

“สะ เสียงอะไรน่ะ”ฟางพูด

 

 

“จะไปรู้หรอไงห้ะ ชั้นกับเธอเราอยู่ด้วยกันตรงนี้เนี่ย”ป๊อปปี้พูดทันทีก่อนเสียงปืนจะดังอีกครั้ง

 

 

“ว้าย อะไรน่ะ”ฟางตกใจร้องแล้วมองกลุ่มพวกชุดดำที่วิ่งมาที่เธอและป๊อปปี้ยืนอยู่

 

 

“นั่นลูกน้องเธอนิ”ป๊อปปี้ชี้ที่คนของมังกรดำวิ่งมาหาฟางแต่ถูกพวกชุดดำยิงทิ้ง

 

 

 

“กรี๊ด อะไรกันเนี่ย”ฟางยังอึ้งกับเหตุการณ์ทั้งหมดก็ร้องก่อนจะถูกป๊อปปี้กระชากตัวฟางวิ่งตามตัว

เองเข้าไปในซอยข้างๆ

 

 

 

“นี่เธออยากตายรึไงอยู่เฉยๆเดี๋ยวพวกนั้นก็ตายหรอก”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

 

“จะไปรู้หรอ แต่พวกนั้นมันเป็นใครกันทำไมต้องยิงคนของมังกรดำด้วยล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

“เอ้า ก็อาจจะเป็นพวกศัตรูของเธอก็ได้นิ มาเฟียจะมีคนตามฆ่าไม่เห็นแปลกหรอก พวกชอบเบ่ง

บารมี เบ่งอำนาจแข่งกัน”ป๊อปปี้แขวะ ฟางจะตีไปทีนึงเต็มๆ

 

 

“นี่ พวกชั้นไม่ใช่พวกที่จะไปเบ่งบารมีใครที่ไหนนะ พวกเราทำอะไรตามกฎหมายหมดนั่นล่ะ เลยมี

คนนับหน้าถือตาจนมาถึงปัจจุบันแบบนี้”ฟางพูด

 

 

“นับถือบ้าอะไรถือปืนมาไล่ยิงขนาดนี้”ป๊อปปี้ว่าเพราะได้ยินเสียงปืนที่เหมือนยิงสวนสู้กันอยู่ด้าน

นอก

 

 

 

“นี่ไง ว่าที่เลดี้ของแก๊งค์มังกรดำ อย่าอยู่เลย”พวกชุดดำคนหนึ่งพูดก่อนจะเดินเข้ามาจะยิงฟาง

 

 

“ไอ้บ้า กล้าดียังไงจะฆ่าชั้น นี่แน่ะๆ”ฟางตกใจรีบเอาเข่งข้างๆทางปาใส่ทันที

 

 

“ยัยบ้า เลิกวีน วิ่งงง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดึงแขนฟางวิ่งต่อไป

 

 

 

 

“เห้ย อยู่นี่ไง”พวกชุดดำอีก2คนสิ่งมาเจอฟางและป๊อปปี้ที่วิ่งออกมาจากซอยเล็กๆ

 

 

“จับพวกมัน”ชายชุดดำที่ฟางพึ่งปาเข่งใส่วิ่งมาดักฟางทำให้ฟางและป๊อปปี้ถูกล้อมด้วยพวกชุด

ดำ3คน

 

 

 

 

“เอาไงดีล่ะนาย”ฟางสะกิดถามป๊อปปี้

 

 

“เรื่องบ้าอะไรทำไมชั้นต้องมาเกี่ยวด้วยเนี่ย ชั้นไม่ยอมที่จะมาตายตรงนี้แน่ๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอา

ไม้หน้าสามแถวนั้นมาป้องกันตัว

 

 

 

“เหอะ ไอ้หนุ่ม กะอีแค่ไม้หน้าสามจะสู้อะไรลูกปืนได้วะ”พวกชุดดำหัวเราะ

 

 

“สู้ไม่ได้แต่ทำหัวพวกแกแตกได้โว้ย”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาไม้หน้าสามฟาดเข้ากลางหน้าผากชายชุด

ดำคนหนึ่งก่อนจะเตะปืนหล่นลงมา แล้วดึงฟางให้หลบกระสุนอย่างคล่องแคล่ว

 

 

 

 

“ยัยเตี้ยหยิบปืนมา”ป๊อปปี้สั่งฟาง ฟางรีบหยิบปืนมา แล้วโยนให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มรับมันมาก่อนจะยิง

ใส่พวกชุดดำพวกนั้นเพื่อเปิดทางก่อนจะพาฟางวิ่งหนีไป

 

 

 

 

“นายยิงปืนได้ไงเนี่ยชั้นยังยิงไม่เป็นเลย”ฟางพูดขณะวิ่งตามป๊อปปี้มาหลบที่ตึกร้าง

 

“นี่เธอเป็นมาเฟียประสาอะไรเนี่ยห้ะ ใช้ปืนยังไม่เป็น”ป๊อปปี้ที่ฟางมาหลบที่ตึกร้างพูดขึ้น

 

“นี่ จับปืนนะยะไม่ใช่จับลิปสติกจะได้ให้ชั้นจับบ่อยๆเนี่ย”ฟางแว้ดกลับ

 

 

“โอ๊ย มาเฟียบ้าอะไรเนี่ย เธอทำอะไรเป็นมั้งห้ะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้ากับฟางแล้วถาม

 

 

“ถ้าเรื่องต่อสู้น่ะหรอ โนว ย่ะ ชั้นจะสู้ทำไมเล็บหักพอดี”ฟางบ่น

 

 

“เล็บหักรึว่าชีวิตดับเธอเลือกอะไร”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ชีวิตน่ะสิ แต่ถ้ารอดชั้นจะไปทำเล็บ”ฟางพูด ป๊อปปี้แทบตบหน้าผากก่อนจะหันไปมองด้านนอก

อย่างตกใจที่พวกชุดดำตามมาถึงที่นี่ก็รีบพาฟางวิ่งเข้าไปในชั้นบนของตึกร้างทันที

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย แฮ่กๆจะบ้าหรอ ชั้นเหนื่อยแล้วนะจะพาวิ่งขึ้นไปถึงไหนเนี่ย”ฟางโวยวาย

 

 

“นี่ เลือกเอา จะหนีไปกับชั้นรึว่าจะยอมถูกให้พวกด้านล่างยิงเธอล่ะห้ะ”ป๊อปปี้ว่าฟางตกใจหันไป

มองด้านล่างแล้ววิ่งไปกับป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางสะดุดล้มำให้กระโปรงชุดกี่เพ้าสีชมพูดของเธอฉีกที่ขาเป็นทางยาว

 

 

“ส้นสูงของกุชชี่ของชั้นน”ฟางไม่ได้สนใจชุดกี่เพ้าที่เลิกเห็นขาขาวโชว์ป๊อปปี้เลย เอาแต่สนใจส้น

สูงครีมกุชชี่ของตัวเองที่ส้นหักเป็นเหตุที่เธอล้มลง

 

 

 

“ยัยบ้า สนใจตัวเองก่อนรองเท้าสิ จะอะไรอีแค่ส้นสูง”ป๊อปปี้ว่า

 

“มันไม่ใช่คู่199นะยะคือตั้งสองพันสามพันก่อนนะ”ฟางว่า

 

 

“เหอะ มัวแต่สนใจรองเท้าแล้วก็นั่งโชวั้นเนี่ยนะ”ป๊อปปี้พูดฟางชะงักมองขาขาวตัวเองที่โชว์ป๊อปปี้

อยู่จากกี่เพ้าที่ขาด

 

 

 

“กรี๊ดดด แกไอ้ลามก แอบดูขาขาวชั้นหรอ”ฟางร้องกรี๊ดป๊อปปี้รีบเอามือปิดปากฟางไว้

 

 

“นี่จะร้องให้พวกนั้นแห่ขึ้นมาฆ่าพวกเรารึไง เงียบเลยนะ”ป๊อปปี้พูดฟางนิ่ง ก่อนจะยอมเงียบ ป๊อปปี้

จะปล่อยตัวฟางแล้วพาฟางไปหาที่ซ่อนส่วนตัวเองก็หาพวกอาวุธที่ป้องกันตัวได้

 

 

 

 

“ซวยชะมัด ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย แถมยังต้องมาอยู่กับคนอย่างนาย”ฟางว่า

 

 

 

“เหอะ คำพูดนั้นมันน่าจะเป็นชั้นพูดมากกว่าเธอนะ มันใช่เรื่องชั้นมั้ยเนี่ยห้ะ ที่ต้องมาหลบลูกกระสุน

แบบนี้ถ้าไม่มาเจอคนอย่างเธอ ยัยตัวอับโชค”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“ใครกันแน่อับโชค นายนั่นล่ะ เออ อยากจะไปก็ไปสิยะ รออะไรอยู่ล่ะ”ฟางว่า

 

 

“นี่ถ้าพูดคำนี้ไวกว่านี้ชั้นคงนอนนับเงินค่าจ้างสบายใจเฉิบที่หอไปแล้วล่ะ ไม่มาหนีตายแบบนี้กับเธอ

หรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ใครใช้ให้มาด้วยล่ะ จะหนีไปไหนก็ไปสิ”ฟางพูด

 

 

“แหม ถ้าชั้นไม่ช่วยเธอ เธอคงไม่มานั่งปากดีว่าชั้นแบบนี้หรอก นี่ช่วยสำนึกบุญคุณหน่อยได้

มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ทำไมอยากได้เท่าไหร่ล่ะ ถ้ารอดกลับไปได้เดี๋ยวชั้นจ่ายให้”ฟางว่า

 

 

“เธอนี่มันพวกเอาเงินฟาดหัวจริงๆ เอะอะอะไรก็ใช้เงินๆ สมองนี่มีมั่งมั้ยเนี่ย รึว่ามันฝ่อไปเพราะตัว

เตี้ยหมดละ”ป๊อปปี้หันขวับมาว่าฟาง

 

 

“หนอย นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ มาว่าชั้นแบบนี้น่ะ ไปไหนก็ไปเลย ชั้นไม่อยากเห็นหน้า

นาย”ฟางว่า

 

 

 

“เออ ชั้นก็ไม่อยากเจอหน้าเธอเหมือนกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนีไปอีกห้องนึงที่ว่างอยู่ ฟางมอง

รอบๆที่เปลี่ยวแล้วแอบกลัวนิดๆก่อนจะเดินตามป๊อปปี้เข้ามา

 

 

 

 

“ตามมาทำไม ไล่ชั้นไปละนิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ไล่ได้ก็ตามได้ไงล่ะยะ เอาเถอะ นี่เห็นว่าช่วงนี้เราต้องตกที่นั่งลำบากเดียวกันหรอกน่า ชั้นเลยมา

อยู่กับนายไง”ฟางที่กลัวแต่ยังทำพูดเก่งไปก็บอก ป๊อปปี้มองฟางด้วยสายตาประมาณว่าไม่อยากจะ

เชื่อฟางเลย

 

 

“เหอะ เอาเถอะๆ นี่เห็นว่าสงสารคนตกที่นั่งลำบากเหมอนกันล่ะนะเลยยอมอยู่เนี่ย”ป๊อปปี้พูดพลาง

มองฟางที่เอาแต่นั่งลูบคลำรองเท้าส้นสูงที่หักแล้วก็หมั่นไส้

 

 

 

“นายจะทำอะไรน่ะ อย่านะ อ๊ายยย ส้นสูงของกุชชี่ของชั้น”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เดินมาดึง

รองเท้าฟางไปแล้วหักส้นแล้วโยนทิ้ง

 

 

“เลือกเอาจะตายแล้วใส่กุชชี่หรือว่ะรอดแล้วไปซื้อคู่ใหม่มาใส่”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ฟางจะยอมให้ป๊อปปี้

หักส้นอีกข้าง

 

 

 

“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ คอยดูนะถ้าชั้นรอดไปได้น่ะ นายต้องชดใช้ค่ารองเท้าคู่นี้กับชั้น”ฟางคาดโทษ

 

 

“เดี๋ยวซื้อให้10คู่เลย ถ้ารอดอ่ะนะ”ป๊อปปี้พูดส่งๆไปเพราะรำคาญเสียงว้ายๆของฟางที่บ่นตัวเอง

 

 

“แล้วนี่เธอหนีมากับชั้น เธอไม่มีพวกบอดี้การ์ดอะไรที่ติดตามเธอเลยรึไง”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“เออ ใช่ ชั้นลืมไปเลย พี่โทโมะๆ”ฟางนึกได้ก็กดโทรศัพท์โทรหาโทโมะ ป๊อปปี้มองแล้วส่ายหน้า

 

 

“ถ้ายัยนี่ถูกยิงตายนี่จะไม่แปลกใจเลย”ป๊อปปี้พูดเบาๆ

 

 

 

 

“ฮัลโหลพี่โทโมะๆ ช่วยฟางด้วย ฟางอยู่ที่ตึกร้าง ด้านล่างมีพวกนั้นเต็มไปหมดเลย”ฟางพูดรัวเมื่อ

โทโมะรับสาย

 

 

“นี่เธอเบาๆ เดี๋ยวพวกนั้นก็ตามขึ้นมาได้หรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เห้ย อยู่นี่ไง”พวกชุดดำเดินขึ้นมาข้างบนตึกร้างทันที ฟางและป๊อปปี้ตกใจ

 

 

 

“นั่นไง ว่าละมั้ยล่ะ วิ่งง”ป๊อปปี้พูดก็ดึงฟางวิ่งหนีไปกับตัวเองโดยมีพวกชุดดำวิ่งไล่ยิงอยู่ก่อนจะไป

หลบข้างเสา

 

 

 

 

“เอาปืนมา เดี๋ยวชั้นยิงเอง”ป๊อปปี้พูดจบก็ดึงปืนที่ฟางถือมาด้วยแล้วยิงไปที่พวกชุดดำตาย2คน

 

 

“นายยิงปืนเป็นมาจากไหนเนี่ย”ฟางทึ่งที่นักดนตรีธรรมดาๆอย่างป๊อปปี้จะยิงปืนเป็น

 

 

“สนามยิงปืนก็มี สนามบีบีกันก็มี แค่นี้จิ๊บๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยิงใส่พวกชุดดำต่อไป

 

 

 

แกรก

 

 

 

เสียงลูกกระสุนของปืนป๊อปปี้หมดแล้ว

 

 

 

“หึ นึกว่าจะเก่งซักแค่ไหน เตรียมตัวตายซะเถอะมึง”ชายชุดดำและพวกอีก4คนพูดก่อนจะเหนี่ยว

ไกเตรียมตัวยิงป๊อปปี้และฟาง ป๊อปปี้และฟางตกใจรีบกอดกันอย่างอัตโนมัติ

 

 

 

 

ปังๆๆ

 

 

 

 

“คุณหนูฟางหลบ”กราฟพูดและพวกของมังกรดำก็วิ่งขึ้นมาจัดการพวกชุดดำตายกันหมด

 

 

 

“กราฟ พี่โทโมะ พี่ขนมจีน”ฟางวิ่งไปหาทุกคน

 

 

 

“เป็นอะไรมั้ยคุณหนูฟาง เจ็บตรงไหนรึเปล่า มันทำอะไรคุณหนูบ้าง”กราฟถามฟางรัวด้วยความเป็น

ห่วง

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก โชคดีที่ได้อีตานี่คอยช่วย อ้าวนายจะไปไหนน่ะ”ฟางหันมาหาป๊อปปี้ที่เดินลงไป

 

 

“เอ้า ก็กลับบ้านน่ะสิ ชั้นมีงานต้องทำอีกนะ ไม่ได้ว่างแบบเธอ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยคุณหนูของพวกเรา”โทโมะเดินเข้ามาพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

“ช่างเถอะ แค่สถานการณ์บังคับน่ะ เลยต้องช่วยกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินลงไปทันที

 

 

 

 

ทะเลาะกันแม้กระทั่งหนีตายมาด้วยกันนะคู่นี้

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องใหม่เรื่องนี้ด้วยน้าาาา