รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก”แก้วพยายามซ่อนเสียงสะอื้นไม่ให้เสียงดังออกมาหลังจากเสร็จกิจกามที่โทโมะมอบให้ การก
ระทำที่แสนป่าเถื่อนและไม่มีความอ่อนโยนกับเธอเลยมันยิ่งทำให้แก้วช้ำใจเพราะสิ่งที่เธอรักและ
หวงแหนเก็บไว้ให้ป๊อปปี้ต้องมาถูกทำลายากมาเฟียที่ได้ชื่อว่าฆ่าพ่อแม่คู่หมั้นเธอแบบนี้
 
 
 
“ไม่ต้องมาจับชั้น”แก้วที่พลิกตัวหันหลังหนีโทโมะพูดเมื่อโทโมะที่นอนอยู่พลิกตัวมาจับที่ไหล่ของ
แก้ว
 
 
 
 
“ทำไม ถึงกับนอนร้องไห้เลยรึไง ก็คิดซะว่าเป็นการซ้อมก่อนเข้าห้องหอไงล่ะ จะได้ไม่ต้อ
งงกๆเงิ่นๆคู่หมั้นเธอจะได้สบายที่มีเจ้าเจ้าสาวรู้งาน”โทโมะที่แวบแรกสงสารแก้วแต่พอเจอความ
หยิ่งทะนงของแก้วก็รีบพูดเยาะ แก้วพลิกตัวกลับมามองโทโมะหลังจากปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อจาก
ดวงตาทั้ง2ข้างมองโทโมะด้วยสายตาแข็งกร้าว
 
 
 
 
“ชั้นเคยคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันและจะกลับมาดีด้วยกันเหมือนเดิมได้ แต่ตอนนี้คุณได้ทำลายทุก
อย่างให้พังลงไปหมดแล้ว”แก้วพูดออกมาก่อนน้ำตาแห่งความเสียใจจะไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
“หึ คำพูดนั้นมันน่าจะเป็นชั้นมากกว่านะ สิ่งที่พวกเธอ พวกเดอะ ซันได้ทำกับชั้น น้องของชั้น แค่นี้
มันยังน้อยไปกับความเสียใจของฟางที่ถูกผู้ชายเลวๆอย่างคู่หมั้นของเธอย่ำยี”โทโมะว่าก่อนจะลุก
ขึ้นแล้วสวมผ้าเช็ดตัว
 
 
 
 
“คุณเลยมาทำลายชั้นงั้นหรอ คุณข่มขืนชั้น”แก้วค่อยๆลุกนั่งก่อนจะว่าโทโมะไปทันที
 
 
 
 
“ผมยอมรับผมอาจจะเลวที่ข่มเหงคุณแบบนี้ แต่ในเมื่อคุณเลือกที่จะร้ายกับพวกผมก่อน ไม่ว่าวิธี
ไหนที่ทำให้พวกคุณต้องเจ็บปวดยิ่งกว่ามังกรดำผมก็จะทำ”โทโมะว่าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ทันที
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ ป๊อปปี้ แก้วขอโทษ ฮือๆ”แก้วทรุดลงไปนอนกับเตียงอีกครั้งก่อนจะร้องไห้แล้วเอาหน้า
ซุกลงกับหมอนเพื่อซับน้ำตาของเธอ
 
 
 
 
“ทำไมเธอต้องรักมัน ทำไมเธอต้องเป็นเดอะ ซัน แก้ว”โทโมะที่ลุกขึ้นมาอาบน้ำในห้องน้ำก็เอามือ
ทุบกับผนังห้องน้ำขณะปล่อยให้สายน้ำของฝักบัวไหลรดร่างกายลงไปไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดที่ให้
อารมณ์ทุกอย่างอยู่เหนือความยับยั้งชั่งใจของเขาที่เผลอไปข่มขืนแก้ว
 
 
 
“มันกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว”โทโมะพูดแล้วปล่อยให้เลือดที่
ไหลมาจากมือของเขาที่ชกผนังไปจนได้เลือดเมื่อกี้นี้อย่างไม่รู้สึกเจ็บ
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
โทโมะใช้เวลานานในการอาบน้ำและเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าแก้วร้องไห้จนหลับไปแล้วก้
เดินเข้ามาดูแก้วใกล้ๆก่อนจะจัดท่านอนแก้วในท่าดีๆแล้วห่มผ้าห่มให้แก้วก่อนเจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
แล้วกลับมานอนลงข้างๆแก้วด้วยความเพลีย
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าเขื่อน”ขนมจีนถามเมื่อเห็นเชื่อนเดินเข้ามาในบ้าน
 
 
“เจ้ไม้รู้อะไรจริงๆนะเรื่องที่ฟ้าหายตัวไปแบบนี้น่ะ”เขื่อนจ้องจับผิดขนมจีน
 
 
“ไม่รู้ก็ไม่รู้น่ะสิจะเซ้าซี้อะไรมากมายเนี่ย”ขนมจีนหันหน้าหนีไปสบตาเขื่อนแล้วพูด
 
 
“ต้องเซ้าซี้ไง ก็เจ้ไม่เป็นห่วงฟ้าเลยรึไงถึงไม่เห็นเจ้ตามหาอะไรฟ้าเลยน่ะ”เขื่อนพูดอย่างสงสัย
 
 
“ตามสิยะ ชั้นก็ให้คนของชั้นตามไงแล้วนี่งานการไม่มีทำเลยรึไงเล่นมาถามถึงฟ้าทุกวันแบบนี้เดี๋ยว
คู่หมั้นนายมาแหกอกฟ้าจะว่ายังไง”ขนมจีนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
 
 
 
“รายนั้นวันนี้ต้องไปออกงานกับคุณหญิงแม่ของเค้า พูดถึงเฟย์อยากจะรู้เหมือนกัว่าถ้าคุณหญิงแม่
ไม่ให้หมั้นกับผมแล้วจะยังชอบผมแบบนี้รึเปล่าก็ไม่รู้ คนอะไรดีแต่ให้แม่จูงจมูก”เขื่อนบ่นถึงเฟย์
 
 
 
“แต่น้องเค้าก็น่ารักดีนิ เดินตามแม่ไม่ออกนอกลู่นอกทางดีนิ”ขนมจีนพูด
 
 
“เดินตามจนคิดอะไรไม่เป็นล่ะสิท่า เหอะ พูดถึงก็โทรมาอีกละ จะโทรมาทำไมนักหนาก็ไม่รู้”เขื่อน
พูดแล้วมองที่มือถือตัวเองที่เห็นเฟย์โทรมา
 
 
 
“ก็คงเหมือนกับเขื่อนล่ะมั้งที่พยายามมาตามหาฟ้าที่นี่ทุกวันๆ”ขนมจีนเปรียบเทียบ
 
 
“ไม่เหมือนกัน ผมไม่ได้คิดอะไรกับเด็กนั่นซักหน่อย”เขื่อนพูด
 
 
 
“แต่ก็ไปตามที่น้องเค้าโทรมาเถอะนะ ถือว่าทำเพื่อแก้งค์”ขนมจีนพูดเขื่อนถอนหายใก่อนจะขับรถ
ออกไปตามที่เฟย์โทรมานัดเขื่อนที่นี่“มีอะไรก็รีบๆหน่อยละกันพี่ไม่มีเวลาว่าง”เขื่อนพูดอย่างไม่ใส่
ใจเมื่อเฟย์ควงเขื่อนมาช้อปปิ้ง
 
 
 
 
 
“เหอะ พี่ก็มัวแต่เอาเวลาไปตามหานังฟ้านั่นน่ะสิคะ”เฟย์แขวะ
 
 
“เอ้า ก็ตามหาแล้วไงล่ะนั่นน่ะแฟนพี่ คนที่พี่รักแล้วพี่จะตามหามันผิดตรงไหน”เขื่อนว่า
 
 
 
“แต่เฟย์เป็นเมียพี่ เฟย์ไม่ยอมนะ”เฟย์โวยวาย
 
 
 
“คืนนั้นมันคือความผิดพลาดพี่ไม่นับ”เขื่อนพูดห้วนๆแล้วเดินหนี เฟน์ได้แต่ฮึดฮัดแล้วรีบเดินจ้ำๆตาม
เขื่อนไป
 
 
 
 
 
“เฟย์ใช่มั้ย”เสียงเรียกหนึ่งทำให้เฟย์หันไปมอง
 
 
“อ้าวเจฟ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย สบายดีนะ”เฟย์ทักเจฟทำให้เขื่อนหยุดเดินแล้วหันไปมอง
 
 
 
“อื้อ แล้วนี่เฟย์มากับเอ่อ คู่หมั้นเฟย์หรอ”เจฟถามแล้วหันไปมองเขื่อนที่ยืนกอดอกมองเขาและเฟย์
อยู่
 
 
 
“อื้อ ใช่จ้ะว่าจะมาทานข้าวกันน่ะ”เฟย์ตอบ
 
 
 
“เอ่อ อาทิตย์หน้าที่แกลอรี่ภาพของเจฟมีจัดนิทรรศการภาพถ่ายน่ะ เลยถือโอกาสนี้ชวยเฟย์ไปด้วย
ละกัน”เจฟยิ้มก่อนยื่นบัตรเชิญให้เฟยและยิ้มให้กับเขื่อนก่อนจะเดินไป
 
 
 
“อาทิตย์หน้าไปงานของเพื่อนเฟย์นะคะ”เฟย์รีบชวนเขื่อนเมื่อรับบัตรเชิญมา
 
 
“พี่ไม่ชอบงานศิลปะและอีกอย่างไม่ว่าง”เขื่อนพูด
 
 
“ถ้าเป็นยัยฟ้านั่นพี่ก็คงจะอยากไปด้วยสินะคะ”เฟย์ว่าก่อนจะเดินจ้ำๆหนีไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“แผลตอนนี้ฟางก็หายเป็นปกติแล้วนะครับ ส่วนแผลที่ขาตอนนี้ก็เป็นสะเก็ดธรรมดาแล้วเดี๋ยวก็กลับ
บ้านได้แล้วล่ะ”จีโฮพูดเมื่อตรวจร่างกายของฟางเสร็จ
 
 
“ขอบคุณมากจีโฮที่ดูแลฟางมาตลอด”ฟางพูดแล้วมองตัวเองที่ถูกแกะผ้าพันแผลที่หัวแล้ว
 
 
“ก็เป็นหน้าที่ของหมอไงครับที่ต้องช่วยคนไข้และอีกอย่างผมบอกแล้วว่าเดี๋ยวถ้าฟางเป็นอะไรไปมี
หวังเพื่อนผมคลั่งตายแน่ๆ”จีโฮพูดแล้วยิ้มๆ
 
 
“เหอะๆ ไม่มีทางล่ะจีโฮ ต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ ไม่มีวันที่เค้าจะแคร์ฟางเลยสิ่งที่เค้าทำมันมีแต่การ
หลอกหลวง”ฟางพูดอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ป๊อปปี้หลอกเธอมาตลอด
 
 
 
“ตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับป๊อปมันมานะครับ ถึงมันจะอารมณ์ร้ายแค่ไหนแต่มันก็มีมุมอ่อนโยนอยู่นะมันนะ
รักแม่มากเลยนะฟางและอีกอย่างถ้าเป็นศัตรูมันมันก็ไม่ช่วยเหลือแบบฟางหรอก ผมว่ามันต้องคิด
อะไรกับฟางอยู่ล่ะ”จีโฮพูด
 
 
 
“เหลวไหลน่าจีโฮ ไม่มีทางซะหรอก”ฟางส่ายหน้าแล้วนั่งกอดเข่าตัวเองนี่ป๊อปปี้เค้าคงจะแค้นพ่อ
ของเธอมากสินะที่ไปฆ่าแม่ของเขาแบบนี้
 
 
 
 
“นี่ตรวจเสร็จก็รีบออกไปดิ รึว่านายหลงเสน่ห์ยัยนี่เข้าแล้วน่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาว่า
 
 
“อ๋อ เหมือนนายอ่ะนะ”จีโฮยิ้มอย่างกวนๆ
 
 
“ไร้สาระละ นี่ไม่มีคนไข้เลยรึไง ไปเลยไอ้จีโฮ”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิดจีโฮยิ้มนิดนึงก่อนจะออกไป
และโบกมือลาให้กับฟาง
 
 
 
“ไปส่งมันขึ้นรถด้วยมั้ยล่ะ โบกมือลากันขนาดนี้”ป๊อปปี้มองฟางที่โบกมือลาและยิ้มให้กับจีโฮก็หมั่น
ไส้
 
 
 
“ก็ดีนะขอบใจจที่บอก”ฟางพูดกวนๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปแต่ป๊อปปี้กลับอุ้มฟางขึ้นอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
“อ๊าย นี่อะไรอีกล่ะเนี่ย ปล่อยชั้นนะคุณภานุ”ฟางโวยวายดิ้นไปมาในอ้อมกอดป๊อปปี้
 
 
“เหอะ ทีกับชั้นละสะดีดสะดิ้งทั้งๆที่เป็นผัวเธองั้นหรอ”ป๊อปปี้ว่าฟาง
 
“บอกแล้วไงชั้นไม่นับคนเลวๆอย่างนาย ปล่อยชั้นลงนะ ปล่อย”ฟางโวยวาย
 
 
“ไม่อยากกลับบ้านรึไงห้ะ ยัยบ้า ดิ้นแบบนี้หนักโว่ย”ป๊อปปี้ว่าแบบนั้นฟางจึงหยุดดิ้นยอมให้ป๊อปปี้
อุ้มลงมาขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่บ้านแสงตะวัน
 
 
“เดี๋ยวขับกลับบ้านเองละกัน เพราะขืนชั้นไปส่งเธอมีหวังถูกพวกเธอเล่นงานแหงๆ”ป๊อปปี้พูดแล้ว
เดินมาส่งฟางที่รถ
 
 
 
“รู้ตัวดีนิว่าทำเลวอะไรไว้จนพวกชั้นอยากจะฆ่าคุณทุกครั้งที่เจอหน้า”ฟางเยาะ
 
 
 
“แต่มันก็ไม่เลวเท่าพ่อเธอหรอกนะที่ทั้งข่มขืนและฆ่าแม่ชั้นแถมส่งคนตามไปฆ่าพ่อบุญธรรมชั้นถึง
ฮ่องกง”ป๊อปปี้พูดอย่างเจ็บปวดฟางชะงักเงยหน้ากลับไปมองป๊อปปี้ที่เหม่อมองออกไปอย่างเศร้าๆ
 
 
 
“แต่มันเป็นเรื่องอดีตไปแล้ว พ่อชั้นก็ตายไปแล้วคุณเองก็เลิกยึดติดเถอะนะ”ฟางพูดป๊อปปี้จึงหัน
ขวับมา
 
 
 
“ไม่มีวัน เอ แต่เหตุการณ์เลวๆครั้งนั้นก็ยังมีปู่ของเธอช่วยปกปิดความผิดด้วยนิ หึ”ป๊อปปี้เยาะ
 
 
 
“อย่าทำร้ายปู่ชั้นนะ ทำร้ายชั้นได้แต่ห้ามทำอะไรใครในแก้งค์ชั้นเด็ดขาด”ฟางรีบว่า
 
 
 
“หึๆ เดี๋ยวนี้รู้จัปกป้องคนในแก้งค์ซะด้วย นับว่ามีการพัฒนาขึ้นนิ เลดี้”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องหน้าฟาง
ฟางต้องรีบเบือนหน้าหนีเมื่อสบตากับสายตาคมคู่นี้ที่มักทำให้เธอหวั่นไหวทุกครั้งที่มองนานๆ
 
 
 
“เอาล่ะไปได้แล้ว เพราะถ้าไม่ไปเราตะได้ขึ้นไปทำอะไรอย่างที่เราคุ้นเคยกันด้านบนต่อซะยก
2ยก”ป๊อปปี้พูดและทำสายตากรุ้มกริ้มใส่ฟาง
 
 
“ไอ้บ้า ไอ้ลามก”ฟางหน้าแดงก่อนจะรีบสตาร์ทรถออกไปทันที
 
 
 
 
 
“อืม”แก้วลืมตาตื่นมาในเช้าอีกวันแล้วรู้สึกได้ว่ามีแขนมากอดเธอพอค่อยๆพลิกตัวพบว่าเป็นโทโมะ
ที่นอนข้างๆและโอบกอดเธอไว้ แก้วเมื่อมองชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่นั้น ภาพที่เขาทำร้าย ข่มขืน
เธอก็ผุดเข้ามาในหัว ก่อนจะค่อยๆเอาแขนโทโมะออกจากตัวเธอและลุกขึ้นในสวมผ้าเช็ดตัวค่อยๆ
เดินไปที่ห้องน้ำ
 
 
 
 
“โอ๊ะ”แก้วร้องเมื่อพบว่าโซ่ที่ล่ามเธอไว้มันตึงจนเธอเกือบจะล้มเมื่อหันไปพบว่าโทโมะลืมตาตื่นแล้ว
ค่อยๆลุกขึ้นมา
 
 
 
 
“คิดหรอว่าจะหนีไปง่ายๆน่ะ”โทโมะพูด
 
 
 
“ชั้นจะมีสิทธิหนีคุณไปไหนได้คะในเมื่อที่ทุกที่ในนี้เป็นของมังกรดำ หนีไปก็ถูกจับมาอยู่ดี”แก้วพูด
 
 
 
“ดีก็รู้ตัวดีแล้วนิ”โทโมะพูดแล้วดึงโซ่เข้าไปห้องน้ำก่อนจะดันแก้วเข้าไป
 
 
 
“ออกไปนะชั้นจะอาบน้ำ”แก้วไล่โทโมะ
 
 
“ชั้นเห็นมาทั้งตัวแล้วจะอาบก็อาบไปสิ”โทโมะพูดเยาะๆไม่ยอมไป
 
 
 
“คุณน่ะไม่เป็นสุภาพบุรุษชั้นเกลืยดคุณ”แก้วพูดออกมาอย่างเจ็บปวด
 
 
 
 
“อาบน้ำไปสิ พล่ามมากอยู่ได้”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
นอกจากมวยของพระเอกนางเอกแล้วยังมี มวยคู่โทโมะแก้วมาอีกคู่ สงสัยพระเอกนางเอก
เรื่องนี้รักกันยากนะๆๆ