รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ นี่มันอะไรกัน ที่นี่ที่ไหนน่ะ”แก้วลืมตาตื่นมาแล้วต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองถูกล่ามโซ่ไว้ใน

ห้องๆหนึ่งที่ดูคล้ายกับห้องเก็บของ

 

 

 

“ปล่อยชั้นออกไปนะ ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ช่วยชั้นที”แก้วลุกขึ้นพยายามไปที่ประตูห้องแต้องล้ม

เพราะโซ่ที่ล่ามแก้วไว้มันตึงและพาเธอไปถึงประตูห้องไม่ได้จึงได้แต่ตะโกนไปที่หน้าต่างเล็กๆมุม

ห้อง เพียงหวังว่าจะมีใครมาช่วยเธอได้

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

ประตุห้องถูกเปิดออกมาตามด้วยร่างสูงที่เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

“ทะ โทโมะ ทำไมกัน”แก้วตกใจกับร่างสูงที่เดินเข้ามา

 

 

 

 

“ตะโกนไปก็เท่านั้นเพราะที่นี่คือบริเวณของมังกรดำไม่มีใครหน้าไหนเข้ามาช่วยเธอได้หรอก”โท

โมะพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกัน นายจับชั้นมาทำไมโทโมะ ปล่อยแก้วนะ”แก้วร้องโวยวาย

 

 

 

“จับมาทำไมงั้นหรอ หึ ชั้นจ่าจะเป็นฝ่ายถามพวกเธอมากกว่านะ ว่าจับฟางไปทำไมแค่นี้ยังทำให้

ฟางเจ็บอีกไม่พอรึไง”โทโมะโมโหตะคอกใส่แก้วเสียงดัง

 

 

 

“จับตัว อะไรกัน ชั้นไม่เข้าใจ”แก้วพูดตามความจริง

 

 

 

“ไม่เข้าใจงั้นหรอ หึ โกหกได้ไม่เนียนเลยนะครับคุณจริญญา หลักฐานมันออกจะชัดเจนขนาดนั้น

แล้วยังจะมาตีหน้าซื่อโกหกอีกหรอ”โทโมะว่าแก้ว

 

 

 

“หลักฐานอะไร ชั้นไม่รู้เรื่องจริงนะโทโมะ”แก้วพยายามพูด

 

 

 

“ก็หลักฐานที่แฟนเธอจับตัวน้องสาวชั้นไปไงล่ะ เหอะ จะมาช่วยกันปกปิดความชั่วอะไรอีกล่ะคราวนี้

ถ้าบอกว่าไม่รู้เรื่องไม่ได้ทำแล้วรถของน้องสาวชั้นมันจะอยู่ที่บ้านแสงตะวันได้ยังไงล่ะ แล้วนี่ยังไม่

ได้นับว่าเอคราบเลือดที่บันไดอีกนะ ทำไมพวกเธอมันเลวได้ขนาดนี้ จะตามจองเวรกับพวกเราไปถึง

ไหน”โทโมะตกคอกใส่แก้วเสียงดังแก้วตกใจมากเผลอตบโทโมะไปทีนึงจนหน้าหัน

 

 

 

 

“ชั้นไม่รู้เรื่อง บางทีป๊อปปี้เค้าอาจจะไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นก็ได้”แก้วพยายามพูด

 

 

 

“ไม่ทำเรื่องแบบนั้น เหอะ แฟนเธอน่ะมันทำเลวกว่านี้ตั้งเยอะจะนับประสาอะไรกะอีแค่หลอกล่อน้อง

สาวชั้นไปที่บ้านหลังนั้นแล้วทำร้ายก่อนจะลักพาตัวไปไงล่ะ”โทโมะว่า

 

 

 

“ไม่จริง ป๊อปปี้เค้าไม่มีวันทำร้ายผู้หญิงจนเลือดตกยางออกแบบนั้น นายโกหก”แก้วพูด

 

 

“อ๋อ ยอมรับแล้วงั้นหรอว่าแฟนเธอชอบทำร้ายผู้หญิง ดี งั้นก็อยู่ในนี้มันละกัน ถ้าแฟนเธอไม่คืนน้อง

สาวมาให้ชั้นก็อย่าหวังะรอดออกปากที่นี่ได้”โทโมะพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

 

 

 

“ดะ เดี๋ยวโทโมะ อย่าพึ่งไป นายกำลังเข้าใจผิดนะ”แก้วพยายามพูดแต่ไม่เป็นผลเพราะโทโมะไม่ย

อมฟังเธอเลย แก้วนั่งลงกับพื้นพลางสาดส่องมองหาทางหนีออกจากห้องนี้

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะกราฟ”ขนมจีนถามเมื่อเห็นกราฟออกจากบ้านแต่เช้า

 

 

 

“ผมว่าผมจะไปจับตามองพวกเดอะ ซันที่บ้านเผื่อไอ้ป๊อปปี้จะกลับมาที่บ้านแล้วเราจะได้ทราบ

เบาะแสของคุณหนูได้”กราฟพูดแล้วพยายามกดโรศัพท์ง่วนโทรหาเพื่อนคนอื่นของฟางมือแทบไม่

ได้ว่างเลย ขนมจีนมองกราฟแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

“พักบ้างก็ได้นะกราฟ ให้คนของเราทำงานนี้ก็ได้”ขนมจีนพูด

 

 

 

“ความปลอดภัยของคุณหนูคือหน้าที่ของบอดี้การ์ดอย่างผม ผมต้องตามหาคุณหนูฟางให้เจอ”กราฟ

พูด

 

 

 

“ถ้าไม่ใช่แค่หน้าที่บอดี้การ์ดนายจะยอมตามหาฟางจนตัวเองไม่ได้พักแบบนี้อีกรึเปล่า”ขนมจีนถาม

 

 

 

“ครับ ผมยอมเพราะหัวใจของผมมันยกให้คุณหนูทั้งหมดแล้วต่อให้ตายผมก็จะพาคุณหนูกลับ

มา”กราฟพูดแล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไป ทำเอาขนมจีนอึ้งไม่คิดว่ากราฟจะรักฟางมากขนาดนี้

 

 

 

 

“ฮัลโหลฟ้า นี่เธอไปอยู่ไหนน่ะทำไมไม่กลับบ้าน นี่มันก็หลายวันแล้วนะรู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงไหนจะอี

ตาเขื่อนด้วย”ขนมจีนรับสายฟ้ามาแล้วรีบโวยวายใส่ทันที

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงฟ้าหรอกค่ะ ตอนนี้ฟ้าออกมาพักผ่อนกับเพื่อนน่ะค่ะ เรื่องรถชนก็เป็นส่วนหนึ่งด้วยค่ะแต่

เพื่อนฟ้าคนนี้เค้าช่วยฟ้าทัน ไว้ฟ้าสบายใจแล้วฟ้าจะกลับนะคะ ไม่ต้องห่วง อ้อ ที่สำคัญฟ้าขอ อย่า

บอกเรื่องนี้ให้พี่เขือนรู้นะคะพี่ขนมจีน สวัสดีค่ะ”ฟ้าพูดจบก็วางสายไปก่อนจะค่อยๆกะเผลกตัวเอง

ไปที่ตู้เย็นแล้วหาน้ำดื่ม

 

 

 

 

“ว้าย”ฟ้าร้องเมื่อตัวเองเสียหลักจะล้มลง โซ่ที่เข้ามาพร้อมเสื้อผ้าให้ฟ้าตกใจรีบวิ่งไปประคองฟ้าไว้

ไม่ให้ล้ม ฟ้าตกอยู่ในอ้อมกอดของโซ่ก็อึ้ง หน้าแดงเช่นเดียวกับโซ่ก่อนที่โซ่จะพาฟ้าไปนั่งที่เก้าอี้

แล้วรินน้ำมาให้ฟ้าแทน

 

 

 

 

“ทีหลังจะเดินไปไหนน่ะต้องระวังอย่าลืมสิว่าเธอเจ็บอยู่นะ”โซ่พูดแล้วยิ้มให้ฟ้า

 

 

 

“ขอบคุณนะที่ช่วยฟ้าเมื่อกี้ แล้วนั่นไปเอาอะไรมาคะ”ฟ้าถามโซ่เมื่อเห็นถุงใบใหญ่ที่โซ่หอบมา

 

 

 

“ก็ข้าวของเครื่องใช้ของผู้หญิงไง เอามาให้เธอ อย่าลืมสิว่าเธอจะอยู่ห้องชั้นแล้วใส่เสื้อผ้าของชั้น

แบบนี้ได้ไง เดี๋ยวแม่บ้านรึว่าใครเข้ามาเห็นก็เข้าใจผิดพอดีสิ”โซ่พูดแล้วแก้มแดงไม่สบตาฟ้า

 

 

 

 

“เออใช่ จริงสิ ขอบคุณนะคะ”ฟ้าพูดแล้วมองที่ตัวเองที่สวมเสื้อยืดของโซ่และกางเกงขาสั้นก่อนจะ

ยิ้มขอบคุณโซ่

 

 

 

 

 

 

 

“หมอจีโฮไปไหนแล้วล่ะ”ฟางถามเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้เป็นคนเอายาและข้าวเข้ามาให้เธอแทนจะเป็นจี

โฮ

 

 

 

“นี่ ทำไมเห็นหน้าชั้นแล้วมันกินข้าวไม่ลงรึยังไงห้ะ”ป๊อปปี้ว่าฟางทันทีก่อนจะวางถาดอาหารลงที่

โต๊ะ

 

 

 

“ใช่ พอเห็นหน้าคุณแล้วชั้นก็กินข้าวไม่ลงเลยล่ะ อย่าว่าแต่กินข้าวแค่หายใจชั้นก็ไม่อยากจะ

หายใจร่วมกับคนเลวอย่างคุณ”ฟางพูดรัว ป๊อปปี้โมโหรีบกระชากร่างบางขึ้นจากเตียงนอนทันที

 

 

 

“หึ เกลียดชั้นจนไม่อยากจะหายใจร่วม ทั้งๆที่เมื่อก่อนล่ะอยากอยู่กับชั้น อยากพาชั้นออกงาน

ประกาศให้ทุกคนรับรู้ไม่ใช่หรอว่าเราเป็นอะไร ที่มัน ลึก ซึ้ง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะกระซิบข้างหูฟาง ฟาง

หน้าแดงแล้วใช้แรงที่มีผลักป๊อปปี้แต่ตัวเองกับล้มลงกับพื้นเพราะยังมีแผลอยู่

 

 

 

“นั่นมันก็แค่การหลงผิดเห็นสิ่งเลวๆคิดว่ามันดีที่ไหนได้ หมาที่พูดไม่ได้มันยังซื่อสัตย์กับเจ้านาย

ของมันไม่โกหกตลบแตลงเหมือนกับนาย”ฟางว่ากลับใส่ป๊อปปี้อย่างไม่ยอมแพ้ ป๊อปปี้โมโหจึงใช้

มือหนาบีบปากฟางอย่างแรงจนฟางร้องด้วยความเจ็บออกมา

 

 

 

“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว”ฟางทั้งโกรธและเจ็บใจใช้มือเล็กทุบป๊อปปี้เพื่อให้ปล่อย

 

 

 

“เลวแค่ไหนก็ได้เป็นคนแรกของเลดี้มังกรดำมันก็ถือว่าคุ้มไม่ใช่หรอ”ป๊อปปี้เยาะก่อนจะผลักฟางล้ม

ลงที่เดิม ฟางโมโหรีบลุกขึ้นกะเผลกตัวเองเข้าไปหวังจะทำร้ายป๊อปปี้

 

 

 

 

“ครั้งแรกของชั้นมันคือความผิดพลาด”ฟางว่าก่อนจะคว้าเอาโคมไฟข้างๆฟาดใส่ป๊อปปี้ แต่ชายหนุ่ม

ที่รู้ตัวและใช้ความไวหลบทันก่อนจะพลิกตัวมาปรันหน้ากับฟางแล้วรวบตัวฟางไปแนบกับอกกว้าง

ของตัวเอง

 

 

 

“เหอะ แค่มุกง่ายๆคิดว่าชั้นจะดูไม่ออกรึไง”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างร้ายกาจยิ่ทำให้ฟางเจ็บใจพยายามจะดิ้น

ให้หลุดแต่ป๊อปปี้กลับรัดแน่นกว่าเดิม

 

 

 

 

“มาเฟียที่กระจอกงอกง่อยอย่างเธอน่ะ จะบีบก็ตายคามือชั้นแล้ว”ป๊อปปี้เยาะฟางยิ่งทำให้ฟางโมโห

ก่อนจะใช้หัวตัวเองโหม่งใส่ป๊อปปี้แล้วกัดเข้าเต็มๆที่หัวไหล่ แล้วเตะผ่าหมากป๊อปปี้จนล้มลง ฟางจึง

รีบขึ้นทับชายหนุ่ม

 

 

 

 

“หึ อย่ามาดูถูกผู้หญิงอย่างชั้น ถึงแม้เมื่อกี้คุณจะไม่ได้สอนชั้นมาแต่มันก็เป็นสัญชาตญาณของลูกผู้

หญิงที่ต้องเอาตัวรอดจากไอ้พวกเลวๆที่ข่มเหงรังแกไงล่ะ”ฟางเยาะเย้ยป๊อปปี้กลับ

 

 

 

 

“แต่คนเลวคนนี้ก็คือผัวเธอนะ ถ้าฆ่าชั้นไปแล้วเธอท้องไม่มีพ่อมาจะว่ายังไง”ป๊อปปี้กวนประสาท

ฟางกลับ

 

 

 

 

 

“อ๊าย ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ชั้นไม่มีวันท้องอย่าพูดพล่อยๆแบบนั้นออกมานะ”ฟางหน้าแดงก่อนะคว้าเอา

โคมไฟอันเดิมจะฟาดใส่ป๊อปปี้แตชายหนุ่มไวกว่ายึดแขนฟางไว้ก่อนจะสะบัดโคมไฟกระเด็นออก

ห่างฟางแล้วพลิกตัวเองมาคร่อมฟางแทน

 

 

 

 

“ชั้นพูดจริงนะนอนด้วยกันตั้งหลายครั้งแต่ชั้นลืมใส่ถุงยางด้วยสิ แบบนี้ก็เท่ากับว่า”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะ

มองไปที่ท้องฟาง ฟางตกใจดิ้นไปมา

 

 

 

“ไม่มีวัน ถ้าชั้นท้อง ชั้นะเอาลูกออก”ฟางโวยวาย

 

 

 

“ยัยใจยักษ์”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

“ชั้นไม่อยากให้ลูกเกิดมาเจอพ่อเลวๆแบบนายต่างหากล่ะ ไอ้ชั่ว”ฟางแผดเสียงว่าป๊อปปี้ชายหนุ่ม

จึงจูบปิดปากฟางทันที

 

 

 

 

 

“เห้ย เอ่อ โทษทีที่มาขัดจังหวะ”จีโฮเดินเข้ามาในห้องก็ตกใจที่เห็นป๊อปปี้และฟางจูบกันก็รีบเดิน

ออกไป

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

“ไอ้เลว”ฟางผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเองก่อนจะตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง

 

 

 

“คืดว่าชั้นอยากจูบเธอตายล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะปล่อยฟางแล้วเดินถูปากหวังว่ารอยจูบนั้นจะออกไป

ฟางอึ้งเมื่อเห็นการกระทำของชายหนุ่ม

 

 

 

 

“บ้าจริง แล้วชั้นจะร้องไห้ออกมาทำไมเล่า”ฟางพูดแล้วเอามือปาดน้ำตาตัวเองทิ้งก่อนจะค่อยๆลุก

ขึ้นไปนั่งทานข้าวและทานยาตามที่จีโฮสั่งเป็นประจำ

 

 

 

 

 

 

 

“อึ้บๆ”แก้วที่เลาะโซ่ออกมาจากเสาในหองนั้นเสร็จก็ใช้ความเป็นคนร่างเล็กลอดผ่านหน้าต่างนั้น

ออกมาแล้วมองไปรอบๆ ที่นี่เหมือนกับเป็นรีสอร์ทงั้นแสดงว่าต้องมีนักท่องเที่ยวงั้นสิ บางทีถ้าเธอ

วิ่งไปตามทางเรื่อยๆอาจจะทำให้เจอคนแล้วขอให้เค้าช่วยพาเธอกลับไปที่บ้านได้แน่ๆ

 

 

 

“ทำไมไม่มีใครเลยนะ”แก้ววิ่งมาตามทางเดินที่เปลี่ยวของรีสอร์ทพลางมองไปรอบๆก่อนสายตาจะ

ไปสะดุดตรงที่บ้านพักหลังหนึ่งที่มีคนของมังกรดำเข้าออก แก้วรีบหลบก่อนลูกน้องของมังกรดำ

ก่อนจะแอบมองมา

 

 

 

“บางทีถ้าเราเข้าไปในนี้ขโมยรถสักคันเราอาจะกลับบ้านได้แน่ๆ”แก้วคิดแผนก่อนจะแอบเข้าไปใน

บ้านพักนั้น

 

 

 

 

“เรายังตามหาตัวนายภานุไม่เจอเลยครับ”ลูกน้องเข้ามาพูดกับโทโมะที่ดื่มเหล้าอยู่ในโซนห้องพัก

ตัวเอง

 

 

 

“ส่งคนไปตามดูที่บ้าน บางทีเราอาจจะเจอมันกลับไปที่บ้านด้วยแน่ๆ อ้อ ไปเฝ้าดูที่บ้านแสงตะวัน

ด้วยนะเผื่อมันจะกลับไปที่บ้านหลังนั้น”โทโมะกับกำลูกน้องก่อนที่ลูกน้องจะเดินออกจากโซนบ้าน

พักไป

 

 

 

 

 

“พวกนั้นอาจจะต้องทำร้ายป๊อปปี้แน่ๆ”แก้วตกใจรีบมองหาโทรศัพท์แล้วรีบโทรเข้าเบอร์ชายหนุ่ม

ทันที

 

 

 

 

แกรก

 

 

 

เสียงโซ่ที่ล่ามแก้วไว้กระทบกับขาโต้ะทำให้โทโมะชะงักมองไปตามต้นเสียงก่อนะหยิบปืนขึ้นแล้ว

ย่องไปตามทาง

 

 

 

 

“รับสิป๊อป รับสิ”แก้วพูดตามสายอย่างร้อนรน ทำไมเขาไม่รับสายนะ

 

 

 

“ทำอะไรของเธอน่ะ”โทโมะพูดอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นแก้วกำลังโทรศัพท์หาใครสักคนในโซนห้อง

พักของเขาอยู่

 

 

 

“มะ ไม่มีอะไร”แก้วตกรีบวางโทรศัพท์ก่อนจะวิ่งหนีแต่โทโมะไวกว่าคว้าเอาโซ่ที่ล่ามแก้วไว้แล้วดึง

อย่างแรงจนแก้วล้มคะมำกับพื้นห้องอย่างแรง

 

 

 

“โอ๊ย เจ็บนะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะสาวโซ่นั้นมาทำให้แก้วอยู่ใกล้โทโมะมาก

 

 

 

“หึ เก่งนี่สมแล้วที่เป็นพวกขี้โกง เดอะ ซัน กะอีแค่ห้องเก็บของแคบๆก็หนีมาได้ ชั้นอยากจะรู้นัก

เธอจะโทรใหพวกของเธอมาถล่มรีสอร์ทที่พวกมังกรดำสร้างใหม่ล่ะสิ”โทโมะว่า

 

 

 

“ใช่ ชั้นจะโทรให้ป๊อปปี้มาช่วยชั้นและถ้าป๊อปปี้รู้ว่าพวกมาเฟียจับตัวชั้นมานะ เค้าต้องมาช่วยชั้นแล้ว

จัดการกับพวกนายแน่ๆ”แก้วว่ากลับไม่ยอมแพ้

 

 

 

“งั้นก่อนแฟนเธอจะจัดการกับพวกเราชั้นก็ขอทำลายหัวใจของมันก่อนละกัน”โทโมะโกรธจัด

กระชากตัวแก้วขึ้นก่อนจะโยนแก้วลงกับเตียงนอนห้องของตัวเองอย่างแรง

 

 

 

“น่ะ นายอย่าทำอะไรบ้าๆน่ะ”แก้วตกใจรีบถอดตัวหนีโทโมะแต่ชายหนุ่มขึ้นคร่อมแก้วไว้

 

 

 

“ทีแฟนเธอยังทำเรื่องเลวๆกับพวกชั้นแถมยังข่มเหงจิตใจของน้องชั้นต้องตายทั้งเป็น งั้นทีนี้ล่ะชั้น

จะทำลายหัวใจของมันบ้าง”โทโมะพูดจบก็บดจูบแก้วอย่างแรงจนปากที่กระแทกกันมีเลือดออกมา

แล้วใช้มือหน้ากระชากเดรสยาวที่แก้วใส่ขาวคามือแล้วฉีกทึ้งมันออกจาร่างกายของแก้วไปอย่างไม่

ไยดี

 

 

 

“อื้อ เจ็บนะ อย่าทำแบบนี้โทโมะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”แก้วพยายามขอร้อง

 

 

 

“คำว่าเพื่อนขอเธอมันหมดไปตั้งแต่ที่เธอโกหกชั้แล้ว ต่อจากนี้ชั้นไม่ใช่เพื่อนเธอ”โทโมะพูดจบก็

กระชากบราของแก้วขาดคามือก่อนจะขบเม้มกัดยอดออกสวยของแก้วอย่างแล้วแล้วใช้มือขยำมัน

อย่างเมามัน

 

 

 

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะโทโมะพอได้แล้ว”แก้วร้องแล้วเอา2มือทุบกลางหลังโทโมะอย่างแรงหวังว่าชาย

หนุ่มจะพอแต่มันกลับเป็นยาชั้นดีในการกระตุ้นอารมณ์ โทโมะใช้ลิ้นรัวเหยอกล้อกับยอดอกนั้นจน

แก้วเริ่มเกร็งก่อนมือหนาจะล้วงลงมาในกางเกงในตัวจิ๋วของแก้วแล้วใช้นิ่วเขี่ยเม็ดเสียวของแก้ว

ทำให้มือเรียวที่ทุบโทโมะอยู่นั้นไม่มีแรงเอาดื้อๆก่อนจะเผลอแอ่นเกร็งรับสัมผัสของนิ้วมือโทโมะไป

ด้วย โทโมะยิ้มเยาะก่อนจะใช้นิ้วสอดเข้าไปสำรวจโพรงสาวของแก้วแล้วชักนิ้วเข้าออก

 

 

 

 

“อ๊ะ ยะ อย่าทำแบบนี้ พอแล้ว”แก้วเริ่มร้องครางทำให้โทโมะขยับนิ้วเร็วยิ่งขึ้นก่อนแก้วจะกระตุก

เกร็งด้วยความเสียวแล้วฉีดพ่นน้ำหวานออกมาจนเต็มมือโทโมะ

 

 

 

 

“นี่น่ะแค่น้ำจิ้ม ต่อไปก็ขอเอาจริงเลยละกัน”โทโมะพูดจบก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดเช่นเดียว

กับแก้ว แก้วเห็นก็รีบคลานหนีลงจากเตียงแต่ชายหนุ่มกระชาแก้วกลับมาที่เดิมแล้วฉีกขาแก้วออก

จากกัน

 

 

 

“ทำไม ทำอย่างกับไม่เคยอย่างงั้น รับรอง ชั้นจะบริการเธอให้หนำใจไม่แพ้แฟนเธอแน่นอน”โทโมะ

เยาะแล้วกระแทกแกนกายตัวเองใส่โพรงสาวของแก้วอย่างแรงจนมิดด้าม

 

 

 

 

“ยะ อย่านะ กรี๊ดดดดด เจ็บ”ร้องออกมาก่อนจะร้องไห้ด้วยความเจ็บ โทโมะอึ้งและรู้สึกถึงเยื่อบางๆ

ที่เข้าพึ่งแทรกเข้ามาในตัวแก้วได้ฉีกขาด เธอบริสุทธ์อยู่ แต่จะให้เขาถอยกลับตอนนี้มันไม่ได้แล้ว

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”โทโมะที่แช่แกนกายไว้นานจนภายในของแก้วเริ่มตอดรับมันก็เริ่มขยับแกนกายตัวเอง

เข้าออกช้าๆจนแก้วรู้สึกถึงความแปลกใหม่ที่ได้รับจากโทโมะ ร่างบางสั่นตามแรงกระแทกของร่างสูง

ด้านบน แก้วเอามือจิกตามผ้าปูที่นอนแล้วเบือนหน้าหนีร่างสูงที่กำลังมีความสุขกับร่างกายเธอ ไม่

เหลืออะไรแล้วความบริสุทธ์ที่เธอตั้งใจเก็บไว้ให้ป๊อปปี้ในวันแต่งงานไม่มีอีกแล้ว เธอเป็นของโท

โมะแล้ว

 

 

 

 

“อ๊า”โทโมะกระร่างกายรัวก่อนจะฉีดน้ำรักพุ่งทะลักเต็มโพรงสาวของแก้วก่อนโทโมะจะซบลงที่อก

สวยของแก้ว

 

 

 

 

อันนี้เพราะแก้วหนีเองนะเลยโดนแบบนี้ อยากรู้เป็นยังไงต่อก็ขอเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆ

นะจ้ะ