รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงบ้างวะ”ป๊อปปี้ถามจีโฮที่เขาโทรตามให้มาตรวจดูอาการของฟางที่บ้าน

 

 

“เท่าที่ตรวจดูแล้วที่เป็นลมไปเมื่อกี้อาจจะเป็นเพราะทานอาหารไม่ตรงเวลาและมีอาการเครียดนิด

หน่อย แต่ชั้นให้ยาแล้วนะแฟนแกไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงแล้วล่ะ”จีโฮตอบ

 

 

 

“ไม่ใช่แฟนโว่ย รู้อยู่ไม่หรอว่ายังไงชั้นก็ต้องแต่งงานกับแก้วอยู่ดี”ป๊อปปี้พูดเป็นจังหวะเดียวที่ฟาง

ลุกขึ้นมาที่ประตูได้ยินป๊อปปี้และจีโฮคุยกัน

 

 

 

“แกไม่จั้กจี้หรอวะ เพื่อนกันตั้งแต่เด็กมาคบกันมาจะแต่งงานกันเนี่ย”จีโฮพูด

 

 

 

“พ่อชั้นเค้าอยากให้แต่งก็แต่งๆไปเถอะน่า ยังไงซะแต่งไปก็ดีจะได้ช่วยกันดูแลงานของเดอะ

ซัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แล้วแกรักแก้วรึเปล่าวะ”จีโฮถามทำเอาฟางที่อยู่อีกด้านของประตูแอบฟังก็ลุ้นนิดๆ

 

 

 

 

“รักดิวะ คู่หมั้นชั้นทั้งคนนะเว่ย ว่าที่เมียไม่รักแล้วจะรักใครล่ะ”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางที่ยืนอีกด้าน

ประตูน้ำตาไหลออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงแล้วล้มตัวนอนร้องไห้ทันที

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็นึกว่าสาวน้อยในห้องนั้นซะอีก เห็นออกจะเป็นห่วงเป็นใยดีนิ”จีโฮพูด

 

 

 

“ไม่มีวัน ยัยนั่นน่ะคือมาเฟียนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แล้วมาเฟียไม่มีหัวใจรึไงวะ เค้าก็ยังเป็นคนนะเว่ย”จีโฮพูดทำเอาป๊อปปี้ชะงักก่อนจะเดินไปส่ง

เพื่อนที่รถแล้วเดินขึ้นมาบนห้องก่อนจะเดินไปดูฟางที่สวมเสื้อยืดตัวใหญ่และกางเกงบ๊อกเซอร์ของ

เขาแทนชุดเดรสที่เขาฉีกทึ้งไปเมื่อกี้ ป๊อปปี้มองชุดเดรสที่เขากองไว้ที่มุมห้องเมื่อกี้ก่อนจะเดินไป

ชะเง้อมองฟางที่หลับไปแล้วก็เดินไปหยิบชุดเดรสของฟางแล้วออกไปนอกห้องแล้วควานหากล่อง

ใส่พวกเข็มและด้ายเพื่อมาเย็บชุดเดรสให้ฟาง

 

 

 

 

“ที่ทำให้เพราะเห็นไม่มีเสื้อผ้าใส่หรอกนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งเย็บชุดเดรสที่เขาฉีกให้กับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมมืดป่านนี้แล้วคุณหนูยังไม่กลับมาอีกนะขนมจีน”กราฟพูดแล้วชะเง้อมองรอฟาง

 

 

“นั่นน่ะสิ โทรไปก็ไม่รับกราฟ นายตรวจดูเครื่องจับสัญญาณที่นายติดในมือถือคุณน้องฟางหน่อยสิ

เผื่อเกิดอะไรขึ้นไม่ดีกับคุณน้อง”ขนมจีนพูดแล้วสั่งให้กราฟตามหาฟาง

 

 

 

“ฟ้าว่ารอบนี้คงไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะคุณฟางเค้าลืมมือถือไว้บนห้อง”ฟ้าชูมือถือขึ้น

 

 

 

“ตายแล้ว เราจะทำไงดีเนี่ย”ขนมจีนกังวล

 

 

 

“เราลองรออีกสักพักมั้ยคะ บางทีตอนนี้คุณฟางอาจจะเที่ยวอยู่ก็ได้ถ้า2ทุ่มคุณฟางไม่มาเราก็ไป

ตามหากัน”ฟ้าเสนอแนะ

 

 

 

“แต่พี่ว่าพี่จะออกไปตามหาฟางก่อนดีกว่า”โทโมะที่พึ่งกลับเจ้ามาเห็นฟางไม่กลับมาซักทีก็ร้อนใจ

เดินไปที่รถ

 

 

 

“ผมไปด้วยดิ”กราฟพูดแล้วนั่งรถออกไปตามหาฟาง ส่วนขนมจีนขึ้นไปดูแลปู่ของฟาง ฟ้าจึงไปดู

ความเรียบร้อยของบ้าน

 

 

 

 

ตึง

 

 

 

เสียงไลน์ในมือถือของฟ้าดังขึ้นทำให้ฟ้าแปลกใจเมื่อเห็นชื่อไลน์แปลกๆ

 

 

 

 

‘ดูเอาไว้ซะ เธอน่ะก็แค่คู่ควงเอาสนุกพี่เขื่อนเค้าไม่มีทางจริงจังอะไรกับเธอหรอก’เฟย์ส่งไลน์ไปหา

ฟ้าพร้อมกับรูปที่เฟย์ถ่ายตัวเองกับเขื่อนในคืนนั้นที่กระบี่ ส่งมาให้ฟ้า

 

 

 

 

“นะ ไหนว่าไม่มีอะไรกันไง”ฟ้าอึ้งน้ำตาร่วงก่อนร้องไห้แล้วจับรถออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ทำไมถึงทำกับฟ้าแบบนี้พี่เขื่อน”ฟ้าขับรถไปร้องไห้ไปโดยไม่ดูทางข้างหน้าเลยว่ามีรถขับตัด

หน้ามา

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ฟ้าร้องตกใจแล้วรีบหักหลบรถทันทำให้ฟ้าขับรถพุ่งชนต้นไม้ใหญ่ข้างทางอย่างแรง

 

 

 

 

“ชะ ช่วยด้วย”ฟ้าร้องออกมาเมื่อพบว่าที่หน้าผากมีเลือดออกและพยายามคลานออกมาจาก

รถอย่างยากลำบาก

 

 

 

เอี้ยด

 

 

 

มีเสียงรถคันหนึ่งจอดก่อนที่ฟ้าจะรู้สึกว่ามีคนมาอุ้มเธอขึ้น

 

 

 

 

“นี่บอดี้การ์ดหน้าสวยทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย”โซ่พูดขึ้นเมื่อมองฟ้าที่มีเลือดออกตามตัว

 

 

 

 

“ชะ ช่วยด้วย”ฟ้าพูดแค่นั้นก็สลบไป โซ่ตกใจมากก่อนจะรีบพาฟ้าขึ้นรถแล้วรีบขับไปส่งโรงพยาบาล

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ว่าคุณหนูจะไปที่ไหนครับตอนนี้ เวลาแบบนี้”กราฟถามโทโมะที่ขับรถตามหาฟางอยู่

 

 

 

“ส่วนมากฟางชอบไปห้าง ไปสปาแต่ดึกแบบนี้แล้วคงไม่ใช่แน่ๆ เมื่อกี้โทรหาเขื่อนเขืนก็ติดงานอยู่

ฟางไม่ได้ไปหาเขื่อนแน่นอน”โทโมะพูด

 

 

 

“ไปคนเดียวแบบนี้คุณหนุจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้”กราฟกังวล

 

 

 

 

“ชั้นรู้นะว่านายคิดยังไงกับฟาง”โทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของกราฟที่ห่วงฟางมากแบบนั้น

 

 

“ครับ ผมยอมรับผมรักคุณหนู แต่ผมรู้ว่าผมเป็นใครและผมก็รู้ว่าคุณหนูรักไอ้เลวนั่นมากแค่ไหน

ด้วย”กราฟพูดเศร้าๆ

 

 

 

 

“ยิ่งฟางเจ็บมากเท่าไหร่ชั้นยิ่งแค้นพวกเดอะ ซันมากเท่านั้น พวกนั้นต้องชดใช้”โทโมะพูดอย่าง

แค้นๆ

 

 

 

“แล้วพี่แน่ใจนะว่าถ้าทำร้ายพวกนั้น คุณหนุไม่เสียใจแย่หรอ”กราฟยังคงห่วงฟาง

 

“ไม่รู้สิ แต่เพื่อให้มันได้รู้รสชาตของความเจ็บปวดของฟางมันต้องชดใช้”โทโมะพูด

 

 

 

“กราฟ ถ้าแบงค์มันคิดไม่ซื่ออะไรกับฟางชั้นฝากนายดูแลฟางได้มั้ย”โทโมะพูดขึ้นหลังจากเงียบมา

สักพัก

 

 

 

“ได้ดิพี่ ปกติผมก็ดุแลคุณหนูตลอด”กราฟพูด

 

 

 

“หมายถึงดูแลหัวใจของฟางด้วยน่ะ”โทโมะพูดเล่นเอากราฟอึ้ง

 

 

 

 

“เพราะฟางเจ็บช้ำมามากพอแล้ว ชั้นรักฟางเหมือนน้องแท้ๆถ้าฟางจะต้องมีสามีที่แย่แบบแบงค์สู้ชั้น

เลือกนายให้ฟางไม่ดีกว่าหรอ”โทโมะพูด“แต่ผมมันก็แค่บอดี้การ์ดนะครับ แล้วผู้อาวุโสในแก้งค์ไม่

ว่าเอาหรอ”กราฟถาม

 

 

 

 

“ไม่หรอก ถึงว่าพี่เองนี่ล่ะจะพูดให้ เพราะคนอย่างฟางไม่สมควรที่จะได้รับความเสียใจ เท่านี้ฟางก็

เจ็บมามากพอแล้ว”โทโมะพูดก่อนคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“น่ะนอนกินบ้านกินเมืองอีกนานมั้ยห้ะ”ป๊อปปี้ที่ซ่อมเสื้อผ้าให้ฟางเสร็จแล้วเอามาให้ก็เห็นฟางหลับ

อยู่เหมือนเดิมก็เดินเข้ามาตะคอกว่าฟาง

 

 

 

“กะ กี่โมงแล้ว”ฟางงัวเงียตื่นมาแล้วมองที่หน้าต่างที่มืดแล้วก็ถามป๊อปปี้

 

 

 

“4ทุ่ม รีบกลับไปซะเดี๋ยวที่บ้านก็เป็นห่วงเธอหรอก”ป๊อปปี้กอดอกพูด ฟางจึงค่อยๆลุกแล้วเอา

เสื้อผ้าตัวเองไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

 

 

 

 

“ฮัลโหล จ้าแก้วว่าไง อ๋ออยู่บ้านแม่ตะวันครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว

ล่ะ”ป๊อปปี้รีบสายแก้วมาคุยกันน้ำเสียงต่างจากที่ตะคอกเธอเมื่อกี้นี้โดนสิ้นเชิง ฟางฟังแล้วปวดใจ

ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเอามือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาของตัวเองทันที

 

 

 

“นี่เธอ เข้าไปนานแล้วนะ ออกมาได้แล้ว เร็วๆ”ป๊อปปี้ทุบประตูห้องน้ำเสียงดังจนฟางที่นั่งร้องไห้ใน

ห้องน้ำอยู่สะดุ้งก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเปิดประตูออกมา แล้วไม่พูดอะไรเดินผ่านป๊อปปี้

ออกห้องไป

 

 

 

 

“ว้าย ปล่อยนะ จะอะไรกับชั้นอีก ชั้นก็จะออกจากบ้านคุณแล้วไง”ฟางพูดเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากร่าง

บางมาแนบลำตัว

 

 

 

“เธอลืมยา”ป๊อปปี้ยื่นถุงยาที่จีโฮฝากเอาให้เมื่อกี้นี้

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะคนอย่างชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก ยังต้องอยู่ปกป้องแก้งค์จากพวกเลวๆที่จ้องจะทำร้ายอยู่

ไม่ไปไหน”ฟางพูด

 

 

 

 

“เหอะ ปากดีแบบนี้คงจะแข็งแรงดีสินะ แล้วทำไมต้องมาสำออยเล่นละครทำตัวน่าสงสารทำไม รึว่า

เมื่อกี้เห็นเพื่อนชั้นมาตรวจแล้วเป็นผู้ชายเลยตั้งใจจะเรียกคะแนนสงสารล่ะสิ”ป๊อปปี้เยาะ ฟางจึง

ผลักป๊อปปี้อย่างแรง

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้มารยาโกหกเล่นละครเก่งแบบคุณอย่าเอาชั้นไปรวมกับเรื่องชั่วๆของคุณ”ฟางพูดแล้วจะ

เดินแต่หน้ามืดรีบจับราวบันไดไว้ไม่ให้ตกบันไดไป

 

 

 

“ชั้นจะชั่วชั้นจะเลวชั้นก็ตั้งใจเลวแค่มังกรดำเท่านั้นล่ะ พวกมาเฟีย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เกลียดพวกของชั้นแล้วทำไมต้องทำแบบนี้กับชั้นด้วย เห็นชั้นเป็นอะไรถึงได้ทำลายความเชื่อใจ

ความรักของชั้น”ฟางพูดขึ้นอย่างอัดอั้น

 

 

 

“เพราะเธอคือมังกรดำ คือลูกของมันคนที่ฆ่าแม่ชั้นให้ตายทั้งเป็น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“คุณเลยมาทำร้ายชั้นให้ตายทั้งเป็นแบบนี้น่ะหรอ งั้นก็ดีถือว่าคุณประสบความสำเร็จแล้วล่ะค่ะตอนนี้

ร่างกายชั้นมันเหมือนคนไม่มีหัวใจ หัวใจชั้นมันถูกคุณทำร้ายอย่างเลือดเย็นไปหมดเลย”ฟางพูด

ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

“หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระซักที จะให้ชั้นสงสารเธอรึไงห้ะ บอกเลย ว่าชั้นไม่มีวันสงสารผู้หญิงใจง่าย

อย่างเธอ”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าคุณน่ะยังไงก็รักแก้ว คู่หมั้นของคุณ ชั้นมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายสินะ ถ้าชั้นตายไปยังไงคุณก็

ไม่รู้สึกอะไรหรอก”ฟางพูดขึ้นป๊อปปี้ชะงักเอะใจกับคำพูดของฟาง

 

 

 

 

“จะทำอะไรบ้าๆน่ะ”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อฟางมายืนที่บันได

 

 

 

 

“ชั้นคือหัวหน้าแก้งค์มังกรดำคนต่อไป ถ้าฆ่าชั้นตายก็เท่ากับว่าทำลายแก้งค์ของชั้นได้แล้ว งั้นชั้น

ขอแสดงความยินให้กับคุณด้วยนะคะคุณภานุ คุณทำสำเร็จแล้ว”ฟางพูดจบก็ปล่อยมือลงจากราว

บันไดให้ตัวเองตกบันไดไป สมควรแล้วถ้าเธอจะต้องตาย หัวหน้าแก้งค์ที่อ่อนแอแบบเธอ ถูกคน

แปลกหน้าหลอกง่ายๆแบบนี้ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่อีก

 

 

 

 

“ฟางง”ป๊อปปี้ตกใจวิ่งลงไปชั้นล่าง แล้วประคองฟางที่ตอนนี้มีแต่เลือดไหลออกมาจากศรีษะก่อนจะ

อุ้มฟางขึ้นรถตัวเองไปทันที

 

 

 

 

 

 

“พี่แน่ใจนะว่าที่นี่คุณหนูจะมาน่ะ”กราฟถามเมื่อรถของโทโมะมาจอดลงที่บ้านแสงตะวัน ที่ๆฟางเคย

ชอบซื้อของเล่นและเสื้อผ้ามาให้เด็กที่นี่ตามที่ป๊อปปี้เคยพาเธอมา

 

 

 

 

“ใช่ไม่ใช่ก็เสี่ยงดวงดูก่อนเพราะว่ามันเหลือที่เดียวแล้วจริงๆ”โทโมะจอดรถแล้วปีนรั้วเข้ามาด้านใน

กับกราฟ

 

 

 

“แต่ทำไมเด็กๆหรือว่าจินนี่ไม่อยู่เลยล่ะ บ้านเงียบมาก”กราฟพูดแล้วมองไปรอบๆ

 

 

 

“ไม่มีรถฟางเลยสงสัยฟางไม่มาที่นี่จริงๆ”โทโมะพูด กราฟเลยเดินออกมาด้านนอกบ้านแล้วเห็นรถมิ

นิสีแดงของฟางจอดด้านหลังก็รีบวิ่งกลับมาหาโทโมะ

 

 

 

 

“ผมเอรถคุณหนูจอดแอบไว้ด้านหลังบ้านครับ เรามาถูกแล้วพี่ คุณหนูอยู่ที่นี่”กราฟพูดก่อนจะรีบ

เข้าไปในบ้านทันที

 

 

 

 

“ทำไมมันเงียบแบบนี้ล่ะกราฟ ฟาง ฟางอยู่มั้ยฟาง”โทโมะตะโกนแรกฟาง

 

 

 

 

“เห้ย เลือด”กราฟร้องเมื่อตัวเองเดินไปที่บันไดแล้วเหยียบเข้าที่รอยเลือด โทโมะและกราฟตกใจ

มากรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนป๊อปปี้พบว่ามีร่องรอบยับยู่ยี่บนเตียง

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางเป็นอะไรพวกมันจะต้องเจ็บกว่าฟางร้อยเท่า”โทโมะคาดโทษพวกเดอะ ซัน

 

 

 

 

 

 

 

ใจร้ายตลอดผู้ชายคนนี้ ทำร้ายฟางอีกแล้ว นี่ว่าเริ่มเกลียดพระเอกเองแล้วล่ะ555แต่จะ

พยายามใส่บทหวานๆไปน้าาา