รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตกลงยัยนี่ไม่ได้เอ๋อ หรือสมองฟั่นเฟือนอะไรใช่ม้ะ”ป๊อปปี้ถามจีโฮเมื่อออกมาจากห้อง

 

 

“ไม่หรอก ก็แค่หัวแตกกับแผลที่ครูดกับบันไดนะเลยมีแผลทางยาวที่ขา”จีโฮตอบแล้วมองป๊อปปี้ที่

ทำหน้าสบายใจขึ้นแล้วก็แอบยิ้มนิดนึง

 

 

 

“นี่ถามหน่อยเถอะ ไม่ชอบเค้าแล้วจะสนใจเค้าทำไมล่ะ ปกตินายไม่เคยแคร์ใครนี่นา แล้วยิ่งเป็น

พวกมาเฟียนายทำไมไม่ปล่อยให้นอนตายตรงนั้นล่ะ”จีโฮลองถามป๊อปปี้

 

 

 

“ชั้นก็แค่อยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์น่ะ แล้วยิ่งเป็นพวกคิดอะไรน้อยๆแบบยัยนี่นะ มีหวังเป็นอะไร

ตายไปสงสารพวกยมบาลเอา”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เอ้า นึกว่าเป็นห่วงเค้ากลัวเค้าเป็นอะไรซะอีก”จีโฮแกล้งแซว

 

 

 

“เหอะๆ ชั้นมีแก้วอยู่ทั้งคนจะแคร์ทำไม ไร้สาระ”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่สนใจพลางเดินมาเปิดกระเป๋าของ

ฟางควานหามือถือเพื่อจะติดต่อขนมจีนแต่ต้องชะงักเมื่อฟางไม่ได้เอามือถือมา

 

 

 

“แล้วชั้นจะติดต่อหาพวกเธอยังไงล่ะยัยบ้า”ป๊อปปี้พูดเบาๆก่อนจะเข้าไปนั่งเฝ้าฟางในห้องต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ รถของคุณน้องฟางอยู่ที่บ้านแสงตะวันแต่พอเข้าไปแล้วกลับไม่มีคนอยู่มีแต่คราบ

เลือด”ขนมจีนพูดอย่างตกใจในวันต่อมาที่รู้จากกราฟและโทโมะ

 

 

“ตอนนี้เราต้องตามหาไอ้ป๊อปปี้นั่นให้เจอ ต้องเป็นมันแน่ๆที่ทำร้ายคุณหนู”กราฟพูด

 

 

“เรื่องนี้เราจะบอกคุณท่านไม่ได้เพราะเมื่อคืนชั้นไปเฝ้าคุณท่าน คุณท่านกำลังป่วยอยู่ถ้าท่านรู้ต้อง

อาการทรุดลงไปแน่ๆ”ขนมจีนกังวลอาการของปู่ฟาง

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าวิธีที่จะเรียกป๊อปปี้ออกมามันต้องทำยังไง”โทโมะพูดจบก็ลุกขึ้น

 

 

 

“นี่นายรู้แล้วนายจะไปไหนเนี่ย”ขนมจีนถามโทโมะทันที เพราะเขาเงียบจนน่ากลัวราวกับว่าสามารถ

ฆ่าใครตายได้ทันที

 

 

“เถอะน่า ชั้นมีวิธีของชั้นแล้วกัน ไม่ต้องห่วง”โทโมะยิ้มนิดๆก่อนจะลุกออกไปจากห้องที่พูดกันแล้ว

ขับรถออกไป

 

 

 

 

“จริงสิแล้วนี่ฟ้าหายไปไหนนะ ตามหาตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เจอเลย”ขนมจีนพูดถึงฟ้าแล้วนึกห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ฟ้าลืมตาตื่นมาแล้วขยับตัวต้องร้องเจ็บไปทั่วตัวเมื่อพบว่าที่แขนและขาถูกพันไปด้วยผ้าพัน

แผลมากมาย ไหนจะตอนเอามือขึ้นไปที่ที่ศรีษะแล้วพบว่ามีผ้าพันแผลอยู่

 

 

 

“อย่าพึ่งขยับตัวสิ เธอได้รับบาดเจ็บอยู่นะ”โซ่รีบเข้ามาประคองฟ้าให้นอนลงตามเดิม ภาพที่เธอได้

รับอุบัติเหตุฉายเข้ามาในหัวของฟ้า

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยชั้นไว้”ฟ้าหันไปขอบคุณโซ่

 

 

 

“2หมื่น 555ล้อเล่นน่าแล้วนี่ก็ไม่ใช่โค้งอันตรายหรือถนนที่มีรถสวนมากมายอะไรนิ ทำไมถึงรถชน

เข้าแบบนั้นล่ะ”โซ่ถาม

 

 

 

“มันเป็นความประมาทของฟ้าเองค่ะ มัวแต่คิดเรื่องอื่นเลยขับรถคร่อมเลนเอา”ฟ้าพูดแล้วซึมไปอีก

ครั้งเมื่อนึกถึงภาพที่เฟย์ส่งมาในมือถือตัวเอง

 

 

 

“รูปนี้ใช่มั้ย”โซ่ถือวิสาสะเปิดมือถือของฟ้าเผยให้เห็นภาพที่เฟย์และเขื่อน ฟ้าถึงกับร้องไห้ออกมา

อีกรอบนึงโซ่ตกใจรีบวางมือถือแล้วกอดปลอบฟ้าไว้

 

 

 

“เค้าบอกว่าแค่หมั้นกันในนามเฉยๆแต่ทำไมเค้าถึงทำแบบนี้กับฟ้า ฮือๆ”ฟ้าปล่อยโฮออกมาแล้วซบ

ลงที่ไหล่โซ่

 

 

“มันเป็นธรรมดาที่ผู้หญิงผู้ชายอยู่ใกล้กันแบบนี้น่ะ ไม่ต้องร้องนะ”โซ่ปลอบฟ้าไว้พักใหญ่

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฟ้าไว้ ขอบคุณจริงๆ”ฟ้าพูดขอบคุณโซ่อีกครั้ง

 

 

 

“พักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะที่นี่เป็นโรงพยาบาลของลุงชั้นเอง ให้ร่างกายหายทั้งกายแล้วก็ใจ”โซ่พูด

แล้วผละจากอ้อมกอดก่อนจะยิ้มเป็นมิตรให้กับฟ้า ฟ้ายิ้มกลับเหมือนรู้สึกอบอุ่นได้จากโซ่

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลค่ะ อยากจะทราบว่าวันนี้คุณป๊อปปี้ได้เข้าบริษัทรึเปล่าคะ ไม่เข้าหรอคะ อ๋อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ

สวัสดีค่ะ”แก้วโทรหาเลขาของป๊อปปี้แล้วต้องแปลกใจที่ชายหนุ่มไม่เข้าบริษัทเพราะเมื่อเช้าเธอโทร

หาป๊อปปี้เขากลับบอกว่าเข้าบริษัทแล้วนี่นา

 

 

 

“โดนคู่หมั้นโกหกหรอครับคุณจริญญา”โทโมะพูดขึ้นทำให้แก้วที่นั่งรอที่ร้านอาหารก็ตกใจปนแปลก

ใจที่เห็นโทโมะมาหาเธอที่นี่ เพราะวันก่อนเขายังจะพยายามหนีเธอตลอดอยู่เลย

 

 

 

“ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนี่คะ คุณมีอะไรรึเปล่า”แก้วถาม

 

 

 

“ก็เห็นนั่งทานข้าวคนเดียวผมเลยเข้ามานั่งด้วย เพราะร้านนี้คนเต็มทุกวันแล้วจะหาที่นั่งไม่ได้ไม่

เห็นแปลกหรอกที่ผมจะหาที่นั่งไม่ได้”โทโมะพูดยิ้มๆ

 

 

 

“ทั้งๆที่วันก่อนยังหนีชั้น โกรธชั้นมากมายเนี่ยนะ คุณมาไม้ไหนเนี่ย”แก้วระแวงโทโมะ โทโมะยิ้ม หึ

เป็นอย่างที่เขาคิด พวกที่ชอบทำร้ายคนอื่นจนเคยชินแบบเดอะ ซันแบบนี้ มีหรอจะไม่ระแวงคน

แปลกหน้า

 

 

 

“ผมหิวข้าวมาทานข้าวเฉยๆจะระแวงอะไรล่ะ อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แค่อดทนทาน

ข้าวมื้อเดียวแล้วร่วมโต๊ะกับคุณน่ะ ผมทนได้”โทโมะพูดแล้วขอเมนูมาสั่งอาหาร

 

 

 

“ตกลง เราจะดีกันไม่ได้จริงๆหรอโทโมะ”แก้วซึมลงไป

 

 

 

“พวกคุณมาหลอกพวกผม มาทำร้ายน้องสาวผมให้ตายทั้งเป็นแล้วจะให้ผมเชื่อใจพวกคุณได้งั้น

หรอ”โทโมะดุ

 

 

“ชั้นรู้ว่าพวกชั้นผิดกับพวกคุณมาก แต่คุณเป็นคนดี ชั้นอยากเป็นเพื่อนกับคุณจริงๆนะ”แก้วพูดออก

มากใจ

 

 

“จะมาหลอกอะไรผมอีกล่ะทีนี้”โทโมะทำทีเป็นระแวงบ้าง

 

 

 

“ไม่แล้วค่ะ ชั้นไม่ได้หลอกคุณ ที่ชั้นพูดมันเป็นความจริงหมดเลยนะคะ”แก้วพูดออกมากใจริงยิ่ง

ทำให้โทโมะยิ่งรู้สึกได้ใจ

 

 

“งั้นผมจะลองเชื่อคุณอีกครั้งนึงละกัน”โทโมะพูดทำให้แก้วยิ้มอย่างดีใจ

 

 

“ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสชั้น ขอบคุณจริงๆ”แก้วพูด

 

 

 

“งั้นเพื่อฉลองมิตรภาพของเราที่กลับมาอีกครั้ง ขอเครื่องดื่มให้คุณผู้หญิงคนนี้หน่อยครับ”โทโมะพูด

ก่อนที่เด็กเสิร์ฟจะเอาเครื่องดื่มมา2แก้ว โทโมะและแก้วชนแก้วกันก่อนจะดื่มไวน์ไปจนหมดแก้ว

 

 

 

 

“อะ ทำไมชั้นรู้สึกมึนๆจังเลย”แก้วเริ่มเวียนหัวเหมือนทุกอย่างจะดับลง

 

 

 

“ทะ โทโมะ”แวบแรกก่อนที่แก้วจะสลบไป แก้วเห็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยของเขาแล้วอึ้งก่อนจะสลบลง

ไป

 

 

 

 

“พวกขี้โกงอย่างคุณต้องใช้วิธีโกงๆแบบนี้ล่ะมันถึงจะถูกที่สุดแล้ว”โทโมะพูดก่อนจะสั่งให้ลูกน้อง

อุ้มแก้วขึ้นรถตัวเองไปทันที

 

 

 

 

 

 

“เจ้ วันนี้ผมโทรหาฟ้าแปลกมากเลยนะที่ฟ้าไม่รับสายน่ะ”เขื่อนเดินเข้ามาหาขนมจีนและกราฟใน

บ้าน

 

 

 

“นี่ฟ้าไม่ได้อยู่กับนายหรอกหรอเขื่อน”ขนมจีนถามขึ้น

 

 

 

“ใช่น่ะสิ นี่พึ่งกลับมาจากบริษัท ทำงานทั้งวันว่าวันนี้จะชวนฟ้าไปดินเนอร์กันซักหน่อย”เขื่อนบ่นอุบ

 

 

“นี่บ้านของคุณอริสราใช่มั้ยครับ”ตำรวจเดินเข้ามาที่บ้านทำให้เขื่อน กราฟและขนมจีนมองกันอย่าง

แปลกใจ

 

 

 

“ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”ขนมจีนถาม

 

 

 

“ทางเราจะมาแจ้งให้ทราบว่ารถของคุณอริสราได้เกิดอุบัติเหตุชนต้นไม้ข้างทางยับครับ แต่ไม่พบตัว

คนขับรถ เลยอยากจะถามว่าคุณอริสราได้กลับมาที่บ้านนี้รึเล่าครับ”ตำรวจถาม

 

 

 

“มะ ไม่ค่ะ”ขนมจีนอึ้งก่อนจะตอบตำรวจไป

 

 

 

“งั้นถ้าคุณอริสรากลับมาที่บ้านหรือพวคุณทราบว่าคุณอริสราอยู่ที่ไหนบอกกับทางเราทันทีนะครับ

เพราะเราจะได้พาคุณอริสราไปให้ปากคำที่โรงพัก”ตำรวจพูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทิ้งให้ทุกคน

ตกใจกับสิ่งที่รับรู้

 

 

 

“ฟ้า ให้ตายเถอะ โธ่โว้ย”เขื่อนโมโหและอึ้งที่แฟนสาวถูกรถชนแล้วหายตัวไป

 

 

“หรือจะมีคนมาช่วยฟ้าได้ แล้วเค้าเอาฟ้าไปไว้ที่ไหนกัน”กราฟสงสัย

 

“ไม่ว่าฟ้าจะอยู่ที่ไหนผมจะตามหาฟ้าให้เจอ”เขื่อนพูดแล้วเดินออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางลืมตาตื่นมาในอีกวันแล้วมองไปรอบๆห้องพบว่าเธออยู่ที่ห้องๆหนึ่งที่ขาวสะอาดคล้ายโรง

พยาบาลแต่ก็ไม่ใช่

 

 

“ฟื้นแล้วหรอครับ ค่อยๆลุกนะ คุณมีแผลที่ขาอยู่”จีโฮเดินเข้ามาในห้องแล้วประคองฟางไว้

 

 

“ขอบคุณค่ะ คุณเป็นใครหรอคะ แล้วที่นี่ที่ไหนกัน”ฟางถาม

 

 

 

“ผมชื่อจีโฮครับเป็นหมอ ที่นี่ก็คือบ้านของผมเอง ไม่ต้องห่วงนะครับคุณปลอดภัยแล้ว”จีโฮยิ้ม

 

 

“ทำไมไม่ให้ชั้นตายๆไปเลยล่ะคะจะมาช่วยชั้นทำไม”ฟางพูดเศร้าๆ

 

 

“จรรยาบรรณของแพทย์คงจะไม่ยอมให้คนไข้เป็นอะไรไปแน่ๆ และอีกอย่างเพื่อนผมคงต้องบ้าตาย

แน่ๆถ้าคุณจะเป็นอะไรไป”จีโฮพูดก่อนจะเอาข้าวต้มมาให้ฟางทาน

 

 

 

“แล้วเพื่อนของคุณคือใครคะ”ฟางถาม จีโฮไม่ตอบได้แต่ยิ้มพร้อมกับเอายาให้ฟางทานหลังอาหาร

หลังากทานข้าวเสร็จ

 

 

 

“ถามอะไรไม่ตอบได้แต่ยิ้มแปลกคนจัง”ฟางพูดพลางนั่งอ่านหนังสือที่จีโฮเอามาให้

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยไอ้จีโฮ ไปเข้าเวรไป๊”เสียงโวยวายที่คุ้นหูด้านนอกดังขึ้นทำให้ฟางชะงักพยายามจะลุก

ขึ้นไปแต่ต้องอยู่กับเตียงนอนตามเดิมเมื่อพบว่าตัวเองไปไหนไม่สะดวกเพราะเป็นแผลที่ขาอยู่ ก่อน

จะรู้สึกว่ามีเสียงลงน้ำหนักที่เท้าเดินใกล้เข้ามาที่ห้องก็รีบแกล้งหลับทันที

 

 

“ไหนว่าฟื้นแล้วไง ไอ้จีโฮโกหกงั้นหรอ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องเห็นฟางหลับอยู่ที่เดิมก็ส่ายหน้า

ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ

 

 

 

 

“ยัยอ่อนหัดเอ้ย คิดว่าการฆ่าตัวตายแค่นี้มันจะหนีปัญหาทุกอย่างรึไง เจอปัญหาแล้วทำแบบนี้มัน

หนีปัญหาชัดๆ ทำอะไรคิดซะบ้างถ้าตัวเองเป็นอะไรไปแล้วลูกน้องของมังกรดำล่ะยัยบ้า”ป๊อปปี้ว่า

ฟางทันที่เห็นฟางหลับ น้ำเสียงที่คุ้นเคยแม้จะปากร้ายแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใยในตัวฟางทำให้

คนที่แกล้งหลับได้ยินเข้าก็แปลกใจ

 

 

 

“เพราะชั้นไม่อยากชนะคนไม่มีทางสู้อย่างเธอง่ายๆสู้เรามาสู้กันซึ่งๆหน้าดีกว่า”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งแล้ว

มองฟางที่หลับอยุ่ก็ลูบผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยนแล้วลุกขึ้นเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

“นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน นายเป็นคนยังไงกันแน่”ฟางลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าป๊อปปี้ออกไปจาก

ห้องแล้วพูดขึ้นพลางนึกสงสัยกับการกระทำทุกอย่างของเขา

 

 

 

 

 

แก้วถูกจับ แต่ก็ช่างเถอะ ไรเตอร์อยากให้โดนจับตั้งนานละ5555 แล้วป๊อปปี้ล่ะ ทำไมถึง

ทำแบบนี้กับฟางนะ

 

 

ช่วยเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆหน่อยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา