รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
“จะอาบน้ำก่อนมั้ยป๊อปปี้ เดี๋ยวค่อยลงไปทานข้าวกัน”แก้วพูดเมื่อกลับมาจากหลุมศพของแม่ป๊อปปี้
ที่สุสานโดยที่ชายหนุ่มก็กลับมากับพวกเดอะ ซัน
 
 
 
“เอางั้นก็ได้ ถ้าแก้วหิวแก้วทานไปก่อนเลยนะ รู้สึกเพลียๆยังไงไม่รู้”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินขึ้นไปบน
ห้องนอนตัวเองแล้วนอนแผ่หราบนเตียง เกือบเดือนเลยสินะ ที่ไม่ได้กลับมานอนที่ห้องนอนตัวเอง
แบบนี้
 
 
 
 
“แน่ะ บอกว่าไปอาบน้ำก่อนๆมานอนบนเตียงแบบนี้ได้ไง สกปรก”แก้วเดินตามเข้ามาแล้วพูด ป๊อปปี้
เห็นก็รวบตัวแก้วมากอดและหอมแก้มทันที
 
 
“สกปรกงั้นหรอๆ นี่แน่ะๆ”ป๊อปปี้หอมแก้มแก้วไม่หยุดแก้วดิ้นไปมาด้วยความเขิน
 
 
“อ๊าย พอเลยป๊อปปี้แก้วเขินนะ ไปอาบน้ำเลย”แก้วพูดแล้วแอบตีแขนป๊อปปี้เบาๆ
 
 
 
“ก็คนมันคิดถึงนินา ไม่ได้กอดได้หอมแบบนี้มาตั้งเกือบเดือนขอใช้ให้คุ้มหน่อยสิ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์
ก่อนจะหอมแก้มแก้วอีกครั้งแก้วหัวเราะจักจี้ออกมาเมื่อป๊อปปี้จูบลงมาที่ซอกคอก่อนที่ทั้งคู่จะมอง
ตากันแล้วจะก้มลงจูบกัน
 
 
 
 
 
“โทษที ที่เจ้ามาขัดจังหวะ”โซ่พูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเดินหนี ป๊อปปี้รีบผละออกจาก
แก้วไปหาน้องชายทันที
 
 
“เดี๋ยวโซ่ วันนี้ทำไมไม่ไปไหว้แม่แสงตะวัน”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาน้องชาย
 
 
“ไม่ใช่แม่ชั้นจะไปทำไม ชั้นมีแม่ดาแค่คนเดียวเท่านั้น”โซ่พูดอย่างไม่แครื แต่ในใจลึกๆแอบ
น้อยใจที่2เดือนก่อนครบรอบวันเสียของแม่ดารกาของเขากลับมีแค่แก้วไปกับเขาแค่2คน
 
 
 
“แต่ยังไงเราก็เป็นพี่น้องพ่อเดียวกันนะโซ่”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“นายนับชั้นเป็นน้องด้วยหรอ โทษที ชั้นไม่เคยนึกแบบนั้น เพราะชั้นมันเป็นลูกที่พ่อไม่รักไม่เหมือน
นาย”โซ่พูดอย่างน้อยใจเดินหนีหายกลับห้องตัวเองไป ป๊อปปี้มองน้องชายต่างพ่อตัวเองแล้วส่าย
หน้าหนักใจ
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะป๊อปปี้ โซ่เค้ายังเด็กอยู่ อีกหน่อยเค้าคงจะเข้าใจ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวแก้วทำสปาเก็ต
ตี้ให้กินนะ”แก้วพูดแล้วเดินลงไป ป๊อปปี้จึงเข้าไปอาบน้ำ
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
หนังยางลายดอกไม้สีชมพูของฟางหล่นมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา ป๊อปปี้หยิบมันขึ้นมาดูแล้ว
นึกถึงเมื่อเช้าที่ฟางเข้ามาหาเขาในห้องและมีอะไรกันโดยที่เขาเป็นคนรูดหนังยางนี้ออกมาจากผม
ของฟาง
 
 
 
 
“แต่ชั้นรักนายนะป๊อปปี้”เสียงของฟางที่บอกรักเขาในคืนนั้นฉายซ้ำเข้ามาในหัว
 
 
“รักมากหวงมากด้วยนะ”ภาพที่ฟางจูบเขาก็ผุดเข้ามาในหัว
 
 
 
 
“แต่ชั้นไม่เคยรักเธอ”ป๊อปปี้มองหนังยางเส้นนั้นของฟางอีกครั้งก่อนจะโยนมันเข้าไปบนมุมของโต๊ะ
เครื่องแป้งตัวเองแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฟางขึ้นไปพักผ่อนนะ เดี๋ยวเอกสารงานทั้งหมดพี่จะเคลียร์ให้เอง”โทโมะพูดเมื่อรถมาจอดที่
บ้าน ฟางนิ่งเงียบมาตลอดทางจนทุกคนใจหาย
 
 
 
“คุณน้องฟาง”ขนมจีนเดินเข้ามาแตะแขนฟางเมื่อเห็นฟางเดินดุ่มๆขึ้นชั้นบนไป
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางไม่เป็นไร”ฟางตอบสั้นๆก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนเพื่ออาบน้ำ
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”ฟางปล่อยโฮออกมาเมื่อน้ำในฝักบัวไหลลงมารดตัว ฟางเอาฟองน้ำมาถูตัวเองเรื่อยๆ
ภาพที่เธอกับป๊อปปี้ยิ้มให้กัน จูบกัน มีอะไรกันฉายเข้ามาในหัวฟาง
 
 
 
“ฮือๆ”ฟางถูฟองน้ำตามเนื้อตัวอย่างแรงจนผิวขาวมีแต่รอยปื้นแดงเป็นทาง ทำยังไงสัมผัสนั้นที่
ป๊อปปี้เคยกอด จูบเธอมันก็ไม่เคยลืมไปจากหัวเธอเลย
 
 
 
“อ้าว พี่โทโมะมีอะไรหรอคะ เอกสารงานมีอะไรผิดพลาดรึเปล่า”ฟางออกมาจากห้องน้ำแล้วถาม
เมื่อเห็นโทโมะยืนอยู่ในห้องตัวเอง
 
 
 
 
“พี่รู้นะว่าฟางร้องไห้”โทโมะพูด ก่อนจะเดินเข้ามาหาฟางแล้วชายหนุ่มก็พาฟางไปนั่งที่โต๊ะเครื่อง
แป้งแล้วเปิดไดร์เป่าผม เป่าผมให้กับฟาง
 
 
 
“เดี๋ยวฟางทำเองก็ได้ค่ะพี่โทโมะ พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ววันนี้”ฟางบอก
 
 
 
“ให้พี่ได้ดูแลฟางเถอะ มันดูแลตั้งแต่เด็กจนโต กลายเป็นความชินแล้วล่ะ น้องสาวของพี่”โทโมะ
พูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะปิดไดร์แล้วเอาหวีมาหวีผมให้กับฟาง
 
 
 
“ตลกดีนะคะ โตขนาดนี้แล้วยังโดนหลอกอีก น่าอายจริงๆ”ฟางพูดอย่างเศร้าๆ
 
 
 
“เรื่องอะไรที่มันไม่ดี อย่าก็อย่าไปจำมันเลยนะฟาง คิดแล้วรกสมองเปล่าๆ”โทโมะพูดแล้วแอบมอง
ฟางที่ยังทำหน้าเศร้าอยู่
 
 
 
“ฟางเองที่โง่เอง ที่ดันไปหลงรักคนที่พึ่งรู้จักไม่ถึงเดือน เลยต้องเจ็บแบบนี้”ฟางพูดออกมา
 
 
 
 
“ความรักมันไม่แน่นอนหรอกฟาง มันจะมาเมื่อไหร่ เริ่มตอนไหนไม่มีใครรู้ พอเรารู้ตัวเราก็มีเค้าอยู่
เต็มหัวใจแล้ว”โทโมะพูดแล้วนึกถึงเขาที่เคยรู้สึกดีกับแก้ว
 
 
 
“แล้วเราจะมีทางลืมเค้าได้มั้ยคะ”ฟางพูดเสียงสั่น
 
 
 
“ลืมน่ะลืมได้อยู่แล้ว เพียงใจของเรามันจะสั่งเราให้ลืมลงรึเปล่า พี่รู้ว่าเราเสียใจมากแค่ไหน คนที่
เสียใจมากๆไม่ควรอยู่คนเดียวนะ พี่ไม่อยากให้ฟางอยู่คนเดียวตอนนี้ และพี่เองก็ไม่อยากอยู่คน
เดียวด้วย”โทโมะพูดออกมาอย่างเจ็บปวดนึกถึงรอยยิ้มของแก้วแล้วยิ่งปวดใจ
 
 
 
 
“พี่โทโมะ ฮือๆ”ฟางร้องไห้หันไปกอดโทโมะทันที โทโมะกอดตอบฟางตรงนั้นเพราะรู้ดีว่าฟางเจ็บ
ปวดมากแค่ไหน
 
 
 
 
 
 
 
“ทานข้าวเสร็จก็ดื่มอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็ลงพุงหรอก”แก้วเมื่อเอาจานไปเก็บที่ครัวก็เดินมาหาป๊อปปี้ที่
นั่งดื่มเบียร์ที่ริมสระน้ำก่อนจะนั่งลงข้างๆ
 
 
 
“มีหลายเรื่องให้คิดน่ะแก้ว ไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“รวมถึงเรื่องของเลดี้มังกรดำคนนั้นรึเปล่า”แก้วถามขึ้นป๊อปปี้ชะงักก่อนจะวางกระป๋องเบียร์แล้วเลื่อน
ตัวมานั่งใกล้ๆแก้ว
 
 
 
“แก้ว เราอยู่ด้วยกัน2คนจะมาพูดถึงคนอื่นอีกทำไมกันล่ะ หืม”ป๊อปปี้พูด
 
 
“มาคิดดูแล้ว ฟางเค้าก็น่าสงสารนะป๊อป แก้วสงสารเค้าน่ะ”แก้วพูด
 
 
 
 
“เสียใจได้ก็แค่ช่วงนี้ล่ะ เดี๋ยวก็ลืม ผู้ชายรายล้อมขนาดนั้น ไหนจะมีคู่หมั้นอีก ไอ้บอดี้การ์ดนั่น
อีก”ป๊อปปี้พูดแล้วดื่มเบียร์ต่อจนหมด
 
 
 
“หึงเค้าหรอป๊อป”แก้วถามดักคอป๊อปปี้
 
 
 
“หึงทำไมกัน ทั้งๆที่ป๊อปมีแก้วอยู่แล้วทั้งคนนะ เราเองก็กำลังจะแต่งงานกันนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะจูบ
แก้วอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
แปะ แปะ แปะ
 
 
 
 
“โอ้โห ฉากหวานของบอสใหญ่เดอะ ซันกับคู่หมั้นนี่ช่างเป็นฉากที่น่าประทับใจจริงๆ”ทีเจเดิบตบมือ
เข้ามา
 
 
 
“วันนี้ชั้นไม่อยากมีเรื่องกับนาย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ชั้นก็ไม่ได้มาหาเรื่อง ชั้นมาแสดงความยินดีให้กับนายไง ที่เล่นละครได้แนบเนียนจนทำให้เลดี้คน
สวยแห่งมังกรดำหลงหัวปักหัวปำแบบนั้น โถๆ นี่กลับบ้านไปคงจะนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่แน่ๆ”ทีเจ
พูด
 
 
 
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยทีเจ ชั้นปลอมตัวเข้าไปในนั้นอย่างน้อยชั้นก็รู้เกี่ยวกับมังกรดำเยอะ
จะได้ง่ายต่อการทำลายพวกมัน ไม่เหมือนแก ดำรงตำแหน่งแทนชั้นมาตลอด แต่ทำงานอะไรไม่
เป็นโล้เป็นพาย”ป๊อปปี้เยาะ
 
 
 
 
“ไอ้ป๊อปปี้”ทีเจกระชากเสื้อง้างหมัดจะต่อยป๊อปปี้
 
 
 
“อย่าทำป๊อปปี้นะทีเจ เราเป็นพวกเดียวกันจะทะเลาะกันทำไม”แก้วรีบห้าม
 
 
 
“อยากเป็นประธานแต่ดีใช้เงินผลาญไปมาแล้วมันจะปกครองคนหมู่มากได้ไงล่ะ ถ้านายไม่ลดนิสัย
เห็นแก่ตัวลง”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
“เหอะ มันเรื่องของชั้น ใครจะไปเหมือนนาย ทั้งเก่ง ฉลาดทุกด้าน โดยเฉพาะเรื่องเลวๆ”ทีเจเยาะ
 
 
 
“หึ ถ้าเลวแล้วทำให้ทุกคนสุขสบายจนทุกวันนี้ชั้นก็ยอมเลว”ป๊อปปี้พูดแล้วจะเดินหนี
 
 
 
“นี่ เรื่องเลดี้คนสวยคนนั้นถ้านายกินแล้วจะทิ้งน่ะ ชั้นขอนะ สวยๆแบบนั้นชั้นชอบ”ทีเจพูดไล่หลัง
ป๊อปปี้ไป ป๊อปปี้หยุดเดินชะงักนิดนึงก่อนจะเดินต่อไปไม่สนใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้มีอะไรหรอ มีงานที่บริษัท สปา หรือว่าที่โรงแรม”ฟางถามเมื่อเห็นกราฟพาเธอขึ้นรถออกมา
ด้วยกัน
 
 
 
“ผมเห็นคุณหนูจมอยู่กับความเศร้า บอดี้การ์ดอย่างผมเห็นแบบนั้นแล้วทนไม่ได้ที่เจ้านายเป็นแบบ
นั้น”กราฟพูดจบก็พาฟางมาที่ห้างสรรพสินค้า
 
 
 
“ขอบใจมากนะที่พาฟางมาเที่ยวนะ”ฟางพูดแล้วยิ้มนิดๆให้กราฟ
 
 
 
 
“เดี๋ยวคุณหนูอยู่ตรงนี้นะครับเดี๋ยวผมมา”กราฟพูดจบก็เดินหายไป ฟางจึงนั่งลงที่ลานกว้างที่จัด
แสดงงาน ก่อนสายตาจะหันไปมองบนเวทีที่มีนักดนตรีกำลังเล่นดนตรีอยู่ ภาพที่เธอเจอป๊อปปี้เล่น
ดนตรีที่ห้างนี้ก็ฉายซ้ำเข้ามาในหัว
 
 
 
“เราต้องไม่คิดถึงเค้าอีก”ฟางส่ายหน้าหลับตาไม่ให้นึกถึงป๊อปปี้อีกแต่พอลืมตามาต้องตกใจเมื่อ
เห็นป๊อปปี้ยืนอยู่ตรงข้ามเธอไม่ไกลมากจะมีก็แค่ครอบครัวแฃะเด็กๆที่มาเล่นกันตรงด้านหน้า
 
 
 
 
“มะ ไม่จริงหน้า”ฟางตกใจก่อนจะหลับตาอีกครั้งมันต้องเป็นภาพหลอนพอลืมตามาอีกครั้งพบว่า
ป๊อปปี้ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
 
 
 
“อ๊ะ”ฟางหันไปเมื่อมีเด็กคนหนึ่งวิ่งมายื่นคาดผมรูปมงกุฎให้กับเธอ
 
 
 
“คุณหนูเป็นเจ้าหญิงของผมเสมอนะครับ คุณหนูรู้มั้ยว่าคุณหนูยิ้มแล้วมีเสน่ห์ที่สุดเลย อย่าให้รอย
ยิ้มนั้นหายไปสิครับ”กราฟเดินเข้ามาพร้อมกับใส่คาดผมรูปมินนี่เม้าส์ ฟางเห็นแล้วอดหัวเราะออกมา
ไม่ได้
 
 
 
 
“จะบ้าหรอใส่คาดผมแบบนี้เนี่ย”ฟางยิ้มเมื่อกราฟเดินเข้ามาก่อนจะถอดคาดผมที่กราฟออก
 
 
 
“แต่มันก็ทำให้คุณหนูยิ้มออกนี่ครับ”กราฟยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฟาง ก่อนจะสวมมงกุฎให้ฟางอย่าง
อ่อนโยน
 
 
 
“ขอบคุณนะที่พามาข้างนอกแบบนี้ ดีเหมือนกัน ถือว่าเป็นการพักผ่อนสมองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านเนา
ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มแบบที่เคยยิ้มเป็นประจำให้กราฟทำเอากราฟหน้าแดง
 
 
 
“งั้นถ้าคุณหนูเศร้าอีกผมนี่ล่ะจะเป็นคนรักษาดูแลคุณหนูเอง ไปกันเถอะครับไปกินไอติมกัน”กราฟ
พูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วโค้งเชิญฟาง ฟางเห็นแล้วก็ยิ้มออกก่อนจะถอนสายบัวแล้วคล้องแขนกราฟเดิน
ออกไปด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“หึ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรมากนิ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกมาจากหลังเสาเมื่อมองฟางและกราฟไปจน
ลับตา สายตาที่มองฟางนั้นนิ่งยากเกินจะเดาอารมณ์ออก
 
 
 
 
 
ไม่รักเค้าแล้วมาแอบดูเค้าทำไม สิ่งที่ป๊อปปี้ทำคือหลอกฟางรึว่ายังไงกันแน่