รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
“มีคนแฝงเข้ามาในสนามและจะฆ่าฟาง”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ขนมจีนลูกน้องจะพาฟางไปที่โรงพยาบาล
ที่ใกล้ที่สุด
 
 
 
“เป็นยังไงบ้าง”ขนมจีนถามลูกน้องตัวเองที่ไปตรวจที่เกิดเหตุเพิ่งกลับมา
 
 
“คนของเราถูกฆ่าตายไป3คนแล้วมีคนสวมรอยเข้าไปสนามจริงๆด้วยครับคุณขนมจีน”ลูกน้องของ
แก๊งค์พูด
 
 
“ชั้นยิงไป2คนแล้วอีกคนล่ะ”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
“น่าจะหนีไปได้ครับ”ลูกน้องของแก๊งค์พูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
“มันเป็นพวกไหนกันขนมจีนพอรู้มั้ย”ป๊อปปี้ถามลูกน้องส่ายหน้า
 
 
“เดี๋ยวต้องรอทางตำรวจบอกมาอีกทีว่าพวกนั้นเป็นใคร”ขนมจีนพูดแล้วสักพักบุรุษพยาบาลก็วีลแชร์
ของฟางออกมา
 
 
 
“เป็นยังไงบ้างฟาง”ขนมจีนรีบถาม
 
 
“หมอบอกว่ากระสุนแค่ถากๆน่ะค่ะไม่เป็นอะไรมาก”ฟางบอก
 
 
 
“มันทำแบบนี้เท่ากับว่าเราต้องให้คนคุ้มกันฟางเป็น2เท่า”ขนมจีนพูด
 
 
“แล้วคนของเราจับคนร้ายได้มั้ยคะ”ฟางถาม
 
 
 
“ไม่ มันหนีไปได้น่ะ แต่ส่วนศพของคนร้ายตำรวจนำไปพิสูจน์หลักฐานแล้วล่ะน่าจะรู้ตัวคนบงการ
พรุ่งนี้”ขนมจีนพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะเข็นฟางไปที่รถแล้วพากลับบ้าน
 
 
 
 
“คุณหนูเป็นยังไงบ้างครับเจ็บตรงไหนรึเปล่า”กราฟรีบไปพยุงฟางจากป๊อปปี้แล้วถามทันที
 
 
“กระสุนแค่ถากๆน่ะ ขอบใจกราฟมากนะที่เป็นห่วง”ฟางยิ้มให้กับกราฟ
 
 
“เราต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะฟางเพราะจากเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เรารู้แน่ๆว่าพวกคนร้ายต้องการเอา
ชีวิตฟางแน่นอนไม่ใช่แค่ขู่อีกแล้ว”โทโมะพูด
 
 
“ว่าแต่พี่ป๊อปไม่เป็นอะไรเลยหรอคะ”ฟ้าถาม
 
 
 
“นั่นน่ะสิ นายจะดวงดีเกินไปรึเปล่าป๊อปปี้แทนที่นายจะเจ็บตัวแต่ต้องเป็นคุณหนูทั้งๆที่นายเองเป็น
บอดี้การ์ดแท้ๆ”กราฟว่าป๊อปปี้
 
 
 
“ช่างเถอะกราฟมันเป็นอุบัติเหตุน่ะ ตอนนั้นชั้นเองก็ตกใจที่พวกคนร้ายจะยิงป๊อปปี้น่ะเลยผลักเค้าให้
หลบ สงสัยจะไม่ระวังตัวเองเลยโดนซะเองเลย”ฟางพูดทำเอากราฟที่ซึมลงไปเลยเมื่อเห็นฟาง
ปกป้องป๊อปปี้
 
 
“งั้นฟางไปพักผ่อนเถอะนะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันละ”โทโมะบอกก่อนจะอุ้มฟางขึ้นไปชั้นบน
 
 
“เป็นบอดี้การ์ดอะไร ดูแลคุณหนูไม่ได้อย่างนี้”กราฟตำหนิป๊อปปี้
 
 
“ชั้นก็ปกป้องยัยนั่นแล้ว ถ้าเลือกเจ็บได้ชั้นคงเจ็บแทนยัยนั่นแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหนีกราฟไป
 
 
 
 
 
 
“ตายล่ะแล้วนี่ฟางเป็นอะไรมากมั้ยคะพี่เขื่อน”เฟย์ถามเขื่อนขณะอยู่ที่งานเลี้ยงด้วยกัน
 
 
“กระสุนแค่ถากๆน่ะเห็นฟ้าบอกว่าโชคดีที่ป๊อปปี้ช่วยไว้”เขื่อนพูดถึงฟ้าทำเอาเฟย์หน้าเจื่อนลงไป
ทันที
 
 
 
“พวกเค้ารักกันมากสินะ”เฟย์พูดเมื่อมองเห็นเขื่อนคุยไลน์กับฟ้าไม่สนใจเธอเลยก็ลุกขึ้นแล้วเดินมา
เรื่อยๆเพื่อดูงานภาพถ่ายที่เธอกับเขื่อนมาร่วมงาน
 
 
 
แชะ
 
 
 
เสียงกดกล้องทำให้เฟย์หันไปมอง
 
 
“ทำไมทำหน้าหงอยแบบนี้ล่ะ ไม่สนุกหรอ”เจฟถามยิ้มๆ
 
 
“ก็สนุกดีสิ แล้วนี่เจฟมาได้ยังไงหรอ”เฟย์ถามเจฟ ชายหนุ่มไม่ตอบได้แต่ยิ้มก่อนจะชี้ไปที่ภาพถ่าย
วิวภูเขาโทนขาวดำด้านหน้าเฟย์ทำให้เฟย์เห็นชื่อช่างภาพรูปนี้
 
 
 
“อย่าบอกนนี่งานของเจฟ ว้าว เจฟเก่งจังนี่เป็นช่างภาพใช่มั้ยคะเนี่ย”เฟย์ถามเจฟ
 
 
“เปล่าครับก็แค่มือสมัครเล่นถ่ายไปเรื่อยๆล่ะฮะ แล้วนี่เอ่อ คู่หมั้นไม่มาด้วยกันหรอ”เจฟถาม
 
 
 
“เค้าก็ไปสนใจแฟนเค้าน่ะสิคะ จะมาสนใจอะไรกับเฟย์ เฟย์ก็แค่คู่หมั้นในนามเท่านั้นล่ะ”เฟย์พูด
เศร้าๆ
 
 
 
“ถ้ามันไม่มีความสุขทำไมคุณเฟย์ยังทนที่จะคบต่อไปล่ะครับ ทำไมไม่ถอยออกมา”เจฟถาม
 
 
“มันคือความต้องการของแก้งค์กับคุณพ่อมคณแม่ค่ะ เอาเถอะเฟย์ไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า”เฟย์เปลี่ยน
เรื่อง
 
 
 
“งั้นผมขอถ่ายรูปกับเฟย์รูปนึงนะครับ”เจฟพูดก่อนจะเอารูปในกล้องโพรารอยด์ตัวเองพลิกมาถ่ายคู่
กับเฟย์
 
 
 
“รู้อะไรมั้ยครับว่าเฟย์น่ะเป็นคนที่ยิ้มมีเสน่ห์มากเลยคนนึง ผมให้เฟย์นะครับรูปนี้”เจฟพูดแล้วยื่นรูป
โพลารอยด์ให้เฟย์ก่อนจะขอตัวเดินออกไป เฟย์เห็นรูปตัวเองกับเจฟที่ยิ้มกว้างด้วยกันทั้งคู่แล้วก็ยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ เบื่อจัง”ฟางถอนหายใจเมื่ออยู่แต่ที่บ้านพักฟื้นดูอาการ เพราะปู่ของเธอบินไปเมืองจีนเพื่อ
เยี่ยมเพื่อนๆ
 
 
“ไปหาอะไรทำมั้ยล่ะคะคุณฟาง จะได้แก้เบื่อไง”ฟ้าพูด
 
 
 
“อยากไปช้อปปิ้งอ่ะ อยากไปดูหนัง อยากไปปาร์ตี้”ฟางบ่นคิดถึงชีวิตเมื่อก่อนที่เธอจะเลือกเป็นหัว
หน้าแก้งค์มังกรดำที่มีความสุขและอิสระ
 
 
 
“ไม่เอาสิคะคุณฟาง ตอนนี้คุณฟางกำลังอยู่ในอันตรายจะทำอะไร ไปที่โล่ง ที่สาธารณะแบบเดิมไม่
ได้แล้วนะคะ”ฟ้าพูด
 
 
 
“ก็คนมันเคยเป็นอยู่ยังไงมันก็คิดถึงนินา ทั้งๆที่เป็นแก้งค์มาเฟียที่ยิ่งใหญ่แท้ๆยังจะมีคนปองร้ายอีก
พวกมาเฟียนี่มีความสุขกันนักรึไง”ฟางบ่น
 
 
 
“เลือกที่จะเป็นเองแล้วยังบ่นอีกนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาก็พูด
 
 
 
“ชั้นจะบ่นมีอะไรป้ะ แล้วนี่นายไม่ออกไปทำอะไรรึไง อย่างเช่นกลับบ้านไปหาน้องๆน่ะ”ฟางถามถึง
น้องๆที่บ้านแสงตะวัน
 
 
 
“เธอตกอยู่ในอันตรายแล้วชั้นจะปล่อยไปได้ไงล่ะ ส่วนเรื่องน้องๆชั้นโทรคุยกับจินนี่แล้ว น้องๆสบาย
ดีแล้วนี่ จินนี่ฝากดอกไม้มาเยี่ยม”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นกุหลาบขาวดอกหนึ่งให้ฟาง
 
 
 
“สวยจังขอบใจนะ”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับป๊อปปี้แล้วดมดอกไม้นั่น
 
 
“ดีจังที่คุณฟางกับพี่ป๊อปยอมดีกันแล้ว จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก”ฟ้าพูด
 
 
“ใครว่าเลิกพี่เห็นว่ายัยนี่ป่วยหรอกน่าเลยไม่รู้จะด่าอะไร”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางหันขวับไปมอง
 
 
“เอาถอะค่าๆ ไหนๆก็ดีกันแล้วก็อย่าเคืองกันสิคะๆ”ฟ้ารีบห้ามทั้งคู่ที่เริ่มเขม่นกันอีกครั้ง
 
 
 
“ช่างเถอะที่ชั้นไม่หาเรื่องนะเพราะว่าเห็นแก่นายหรอกนะที่มาช่วยชั้นวันก่อน”ฟางเชิดหน้าใส่ป๊อปปี้
จนชายหนุ่มหมั่นใส่กับท่าทางอวดดีจึงผลักหัวฟางไปทีนึง
 
 
 
“นี่นาย กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับชั้น ชั้นเป็นคนป่วยอยู่นะ”ฟางว่าป๊อปปี้ที่ยักคิ้วกวนๆใส่
 
 
“อวดเก่งแบบนี้ดีนิงั้นแปลว่าเธอพร้อมที่จะเรียนต่อแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้พูด
 
 
“เรียน นี่ชั้นป่วยชั้นเจ็บตัวยังจะเรียนอีกหรอ ไม่อ่ะ รอหายก่อน”ฟางส่ายหน้า
 
 
 
“ต้องเรียน เห็นแล้วนิว่าเธอน่ะเจ็บตัวแบบนี้เพราะไม่ได้มีทักษะอะไรเกี่ยวกับหลบหลีกหรือความ
คล่องแคล่วเลย”ป๊อปปี้ดุ
 
 
“ชั้นเจ็บตัวแบบนี้ยังจะให้ชั้นเรียนต่อสู้อีกรึไง ชั้นไม่ใช่แรมโบ้นะ”ฟางโวยวาย
 
 
“อ้าวหรอ นึกว่าใช่ ดูจากช่วงตัวนี่ใกล้เคียงนะ”ป๊อปปี้กอดอกแล้วมองฟางที่นั่งหัวจรดเท้า
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด นายมันหยาบคาย หนอย กล้าว่าชั้นงั้นหรอ อย่าอยู่เลย”ฟางโมโหลุกพรวดแล้วเอานำ
สาดสาดใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“นี่เธอ มันเปียกนะ”ป๊อปปี้ปาดน้ำหวานที่สาดใส่หน้าตัวเองแล้วชี้หน้าฟาง
 
 
 
“แล้วไงหน้านายไม่ใช่หน้าชั้น โดนซะบ้างไงจะได้ใจเย็นๆ รีบร้อนอะไรถ้าชั้นซ้อมแล้วเป็นอะไรหนัก
กว่านี้จะว่ายังไงยะ”ฟางกอดอกพูดใส่ป๊อปปี้แล้วทำหน้าล้อเลียนป๊อปปี้ตอนที่โยนเธอลงสระน้ำ
 
 
“ยัยขี้เกียจ ลืมไปรึเปล่าว่าเธอน่ะมีโรงพยาบาลในเครือ รักษาฟรีอยู่แล้ว”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“แต่ชั้นเป็นผู้หญิง ชั้นเหนื่อย ชั้นเจ็บตัวอยู่ไม่เรียนหรอกย่ะ”ฟางเชิดใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“อ๋อ บอกไม่ งั้นแสดงว่าเรียน”ป๊อปปี้พูดจบก็จับฟางพาดบ่าตัวเองทันที
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด ไอ้บ้าปล่อยชั้นลงนะ กราฟช่วยด้วยยย”ฟางร้องแล้วคว้าหมอนทุบป๊อปปี้ก่อนจะเรียกหา
กราฟ
 
 
 
“บอดี้การ์ดสุดเลิฟเธอไม่อยู่หรอก เค้าไปทำงานด้านนอก วันนี้เธอนี่ล่ะต้องอยู่กับชั้น”ป๊อปปี้พูดแล้ว
อุ้มฟางมาที่สวนก่อนจะวางฟางลงที่โต๊ะในสวนฟางเมื่อลงนั่งก็จะลุกหนี
 
 
“ถ้าไปนะ ชั้นล่ามเธอไว้แน่”ป๊อปปี้ไม่เพียงแค่พูด กลับชูโซ่ขู่ฟาง
 
 
 
“ไอ้คนเผด็จการ”ฟางว่าป๊อปปี้
 
 
 
“ชั้นจะทำแค่เด็กดื้อเท่านั้นล่ะ เอาล่ะ วันนี้ชั้นจะมาสอนอะไรเบาๆละกัน นี่สมเพชสภาพเธอหรอกนะ
อย่างกับลูกเป็ด เดินทีขานี่เป๋ไปเป๋มา”ป๊อปปี้พูดฟางจึงปาผลไม้ปลอมในถาดใส่ป๊อปปี้
 
 
“นี่ชั้นไม่ใช่เป็ดนะ ไอ้หมีบ้า ไอ้บอดี้การ์ดโรคจิต”ฟางว่า
 
 
 
“พอเถอะค่ะพี่ป๊อปคุณฟาง วันนี้พี่ขนมจีนอุตส่าห์ฝากให้ดูแลกันเองนะคะ อย่าทะเลาะกันสิๆ”ฟ้ารีบ
ห้ามทั้งคู่
 
 
“แล้วพี่ขนมจีนจะให้ฟางเรียนอะไรล่ะ”ฟางพูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
“งานธุรกิจใหม่ของมังกรดำ ส่วนนี่การของบประมาณของมังกรดำ นี่รายรับรายจ่าย นี่รายชื่อบริษัท
ในเครือของเรา”ป๊อปปี้กองแฟ้มเอกสารหน้าฟาง
 
 
 
“นี่ ไหนว่าเบาๆนี่มันอะไรกันเนี่ย เยอะจะตายชั้นอ่านวันเดียวก็ไม่หมด”ฟางพูด
 
 
 
“เลือกเอาจะอ่านรึว่าเรียนการต่อสู้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ไม่เอาสักอย่าง ชั้นจะพัก”ฟางพูด
 
 
 
“อ๋อ พักหรอ ได้”ป๊อปปี้พูดจบก็ยกขาฟางขึ้นมาล่ามโซ่ฟางโดยที่เขาเป็นคนจับโซ่ทันที
 
 
 
 
“กรี๊ดดด ไอ้บ้า ปล่อยชั้นนะ ปล่อยยย”ฟางโวยวายเมื่อโดนล่ามโซ่
 
 
 
“อ่านไป อะไรกันจบบัญชีก็น่าจะทำความเข้าใจง่ายๆสิ จะอ่านดีๆมั้ย รึว่าอยากล่ามอีกข้าง”ป๊อปปี้
พูดแล้วชูโซ่อีกเส้น
 
 
 
 
 “นี่มันซวยอะไรของชั้นเนี่ยแทนที่จะได้พักผ่อนสบายๆต้องมานั่งอ่านบัญชีกับอีตาบอดี้การ์ดโรคจิ
ตนี้เนี่ย”ฟางบ่น
 
 
 
 
“จะบ่นอีกนานมั้ยพูดมาก ปิดปากดีมั้ยนะ จะอ่านไม่อ่านห้ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วดึงเทปกาวขู่ ฟางรีบเอา
มือปิดปากตัวเองทันที
 
 
 
“อ่านแล้วๆฝากไว้ก่อนเถอะไอ้บอดี้การ์ดโรคจิต”ฟางหงุดหงิดยอมป๊อปปี้แต่โดยดี
 
 
 
 “ฝากชั้นไปเท่าไหร่แล้วล่ะ ชั้นต้องเปิดบัญชีให้เธอด้วยมั้ย เพราะมันเยอะเหลือเกิน”ป๊อปปี้เยาะ
 
 
 
“นายเป็นบอดี้การ์ดชั้นนะ กล้ามากที่ทำแบบนี้กับเจ้านายน่ะ”ฟางว่า
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าอยากเอาคืนชั้น ไว้เธอน่ะเก่งและพร้อมพอะเป็นเลดี้ที่เพอเฟ็คของแก้งค์ได้ชั้นยอมให้
เธอเอาคืนเลยโดยไม่หนีด้วย”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างกวนๆ ฟางได้แต่ฮึดฮัดทำอะไรไม่ได้
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้พูดเองแล้วนะว่าะยอมฟางเมื่อฟางเป็นเลดี้ของมังกรดำแล้วน่ะ อิอิ