WANTED!! ตามหาโจรสลัดเพื่อได้เธอมาครอบครอง

 
"อย่าดื้อ" เขาผลักฉันลงเตียงอย่างแรง เบาๆหน่อยดิ TT คนบาดเจ็บนะโว้ย "ฉันว่าเธออยากบริการแค่ฉันคนเดียวมากกว่าทุกคนในเรืออ่ะนะ" ปากเสีย!! หน้าไม่อาย!! และแล้วไทจิก็ขึ้นมาค่อมตัวฉัน 
"เธอคงเสียใจที่ขึ้นมาบนเรือนี้เพื่อมาหาคนที่ตายแล้ว หึ!"
"นายโกหก เขายังไม่ตาย!" ฉันพูดออกมาพร้อมน้ำตา ตอนนี้ฉันกลัวไปหมด กลัวไม่เจอพี่โทโมะ กลัวไอ้เจ้าหมอนี้ กลัวจะไม่รอด แต่ทำไมน่ะ? ความกล้าหารเหมือนตอนที่ขึ้นเรือใหม่หายไปไหนหมด? หรือไทจิจะพูดความจริงว่าพี่เขาตายแล้ว....
"ลืมเขาซะ หน้าเขาเธอยังจำไม่ได้เลย ขึ้นมาบนเรือทำไม ห๊ะ?!!" เขาพยายามดึงผ้าห่มออกจากตัวฉัน 
"ไม่ ฉันจะไม่ลืมเขา! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!" ฉันดิ้นสุดชีวิตพร้อมน้ำตา "พี่โทโมะ!!" ฉันตะโกนเรียกชื่อเขา หวังว่าเขาจะมาช่วยฉัน...แต่อยู่ดีๆ ไทจิก็ลุกออกจากตัวฉันเฉย...
"ฉันจะนอนข้างล้าง ส่วนเธอนอนบนเตียงล่ะกัน" พอเขาพูดจบก็จัดการนอนบนพื้น นาย...นายทำไมถึงทำแบบนี้?
"แต่ฉันจะบอกให้นะ ที่ฉันไม่เตะต้องตัวเธอเพราะเธอไม่มีอะไรให้เตะต้องตั้งหาก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างหลังข้างหน้าเธออยู่ไหน หึ!" ห๊ะ -0-
"ปากเสีย! ถึงนายกับโทโมะจะเป็นผู้ชาย แต่ฉันเชื่อว่าโทโมะจะไม่พูดแบบนี้เด็กดขาด อ๊ากกก"
"เหอะ...ฉันนอนล่ะ"
....
.......
..........
"ดอกไม้นี้ชื่อเหมือนเธอเลยนะแก้ว" 
กลีบดอกไม้พวกนี้ที่พี่โทโมะให้ฉัน ฉันเก็บมันไว้ในส้อยตะลับเล็กๆ ถึงมันจะ 8 ปีมาแล้ว ถึงมันจะเหียวมากแล้วก็เถอะ... ฉันใส่มันไว้ที่คอตลอด 8 ปี ถ้าฉันตามหาเขาต่อไป...ฉันจะเจอเขาใช่มั้ย?
.....
.........
.............
Taiji's part:
ปูมมม! ปูมมมมม!
"กัปทันครับ! ได้ยินเสียงปืนเมื่อกี้หรือเปล่า? ผมว่าเรือของโจรสลัดกำลังเข้ามาใกล้เรือเราแล้วนะครับ"
ลูกน้องของผมที่ต้องเฝ้าเวรบอกกับผม ผมเองก็ได้ยินเสียงปืมเหมือนกัน เลยต้องตื่นออกดึกดืนแบบนี้ เจ้ากาก็หลับซะสนิดเลย...เฮ้อ~
"หึ ได้ยินสิ ฉันว่าคงเป็นพวกโจรสลัดกระจอกๆที่จะท่าเรานั้นแหละ" 
End Taiji.-
 
ปูมมม! ปูมมมม !
ฉันสดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงปืน เสียงดาป เสียงต่อสู้ ข้างนอกมีการต่อสู้งั้นเหรอ? ฉันรีบแล้วผ้าห่มมาพันตัวให้แน่นที่สุด (ก็เสื้อฉันหายนี่น่า โด้วว)และรีบเดินออกมาทันที หวังทุกคนคงปลอดภัยนะ แต่ทุกคนหายไปไหนหมดเนี้ย? บนพื้นเรือมีแต่รอบเลือดเต็มไปหมด มีเรืออีกลำนึงมาจอดข้างเรือของไทจิ โจรสลัดพวกอื่นต้องมาบุกเรือพวกเราแน่ๆเลย ทำไงดี? หาดาปป้องกันตัวเองก่อนดีกว่า 
* *b
.... ไม่เห็นมีดาปเลย -0- อ้าว นั้นมันไทจินิ ไปทำอะไรบนเรือคนอื่น? -0- ถอดเสื้อซะด้วย ครวนี้ทำให้เห็นรอยสักของเขาเต็มๆ เขาบาดเจ็บด้วยนิ  เหมือนเขากำลังสั่งงานลูกน้องอยู่...
"ดีมากทุกคน เราชนะพวกมันล่ะ กลับเรือของพวกเราเถอะ"
" Yeah! ครับกัปตัน" ลูกเรือทุกคนเชื่อฟังเขาเป็นอย่างดี
"ไทจิ!" ฉันตะโกนเรียกเขาที่อยู่อีกบนเรือนึง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาเขา 
"เสียงต่อสู้พวกเราทำเธอตื่นเหรอเจ้าหญิง? "เขาหันมาพูดกับฉัน แต่พอฉันเขาใกล้ฉัน ฉันก็เห็นมันแบบเต็มๆ เลือดบนหน้าอกเขาเป็นอันมาก รอยเลือดบนรอยสักหัวกระโหลก แต่มันไม่ใช่เลือดเขานะสิ...
"ทำไม? เธอกลัวเลือดเหรอ? หึ"
"นาย...นาย..ฆ่าพวกเขาเหรอ?"
"คำถามเธอไร้สาระมากนะ เราคือโจรสลัด....ลืมไปแล้วเหรอไง?" อยู่ดีๆเขาก็ดึงฉันมากอด และใช้ดาปฟันชายของเรืออื่นที่จะมาทำร้ายฉัน...เขาช่วยชีวิตฉันอีกแล้ว 
"นายฆ่าพวกเขาทำไม?!"
"พวกมันคือศัตรู พวกมันบังคับชาวบ้านทำงานสกปรก และสุดท้ายคิงก็ได้เงินที่พวกเขาทำงานแล้วเอาไปใช้ในสงคราม เธอว่ามันไม่ดีเหรอ? ที่เราจะเอาเงินพวกนั้นมาใช้เอง"
"ยังไงก็เถอะ นายไม่มีสิทธ์มาฆ่าพวกเขาแบบนี้"
"หึ ก็นี้แหละนะชีวิตโจรสลัด จำไว้ พวกเราไม่ไว้ชีวิตใคร!" เขาพูดเสร็จแล้วเดินจากฉันไป
"แล้วทำไม...นายถึงช่วยชีวิตฉันไว้?" ไทจิหันมา เราสบตากัน "ฉันไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ ที่จริงนายอาจจะเป็นโทะ..."อยู่ดีๆเขาก็พุ้งเขามาหาฉันอย่าเร็ว
"อื้อ อื้มมม!" เขาประกบจูมมาที่ปากฉันอย่าหนักและแรง เขากอดฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันดิ้น เขาถอนจูบออกแล้วพูดว่า...
"นึกว่าฉันไว้ชีวิตเธอเพราะฉันชอบเธองั้นเหรอ? ฉันไว้ชีวิตเธอเพื่อบนเรือมันน่าเบื่อ ฉันจะได้หาอะไรสนุกๆทำไง"
เพี๊ย!! ฉันตบเขาจนหน้าหัน 
"นายมันบ้าที่สุด!"
"หึ ถ้าบนเรือมันน่าเบื่อนัก ก็ออกไปจากเรือฉันซะกา พรุ่งนี้เราก็จะถึงเมืองใหม่แล้ว เตรียมตัวไว้แล้วกัน!"
 
 
 
บทนี้ยาวหน่อย ยังไงก็ติดตามนะค่ะ จุ้บๆ รักคนอ่าน