ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 8
 
 
“อาหารพร้อมแล้วครับคุณโทโมะจะให้ผมจัดโต๊ะเลยไหมครับ”
“ยังก่อนครับคุณพิชิตผมจะรอเพื่อนก่อน”
“ครับ”
“เดี๋ยวครับคุณพิชิตผมขอยืมโทรศัพท์มือถือของคุณหน่อย....ขอบคุณครับ............ลีตอนนี้เธออยู่ไหน.....เธอปล่อยให้แก้วอยู่ในห้องแบบนั้นคนเดียวได้ยังไงเธอรีบกลับไปที่ห้องฉันเดี๋ยวนี้แล้วโทรมารายงานฉันด้วย”
โทโมะขึ้นมาถึงยังสวนชั้นบนของโรงแรมได้พักหนึ่งในระหว่างที่รอสองสาวมายังที่นี่ เขาเดินสำรวจบริเวณโดยรอบและลดสายตามองต่ำลงไปด้านล่างเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินรีบๆ ออกจากโรงแรมพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ ซึ่งพอมองดีๆ เธอคนนั้นเป็นแก้วถึงแม้เธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว และเขามันใจยิ่งกว่านั้นเมื่อโทรหาลีเพื่อนสาวของเขาว่าเธอไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นที่แน่นอนว่าท่าทางของแก้วคือเธอกำลังหนี
เขาเร่งฝีเท้าจากสวนชั้นบนลงมายังด้านล่าง และสั่งคนให้ปิดทางเข้าออกทุกทางเพื่อกันไม่ให้เธอออกไปได้ จนมาถึงประตูทางออกด้านหน้าโรงแรมซึ่งมีนาตาลียืนคอยอยู่ ด้านหลังเป็นโทโมะที่เพิ่งตามมาถึง
“เอากระเป๋าเธอไปที่ห้องฉัน................ลี!”
“จะ..จ๋า”
“ฉันบอกเธอว่ายังไง” โทโมะถามเสียงเข้มและมีใบหน้าจริงจังจนลีกลัวไม่กล้าสบตาเขา
“เอ่อ..คือแก้วเธอบอกว่าเธอไม่มี..ไอ้นี่ (ลียกซองใส่แผ่นอนามัยขึ้นมาเล็กน้อยพอให้โทโมะมองเห็น) ฉันก็เลยกลับไปเอาที่ห้องมาให้”
“แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้..ห๊ะ!!” เขาตะคอกถามในต้อนท้ายจนลีสะดุ้งตัวโยนและรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังโกรธเธอมากที่ปล่อยให้แก้วหนีออกมาได้
“ฉันขอโทษแต่นายจะเสียงดังใส่ฉันทำไมเนี่ย..ฉันตกใจน้า”
“ฉันจะจัดการกับเธอทีหลังที่ปล่อยให้เธอหนีออกมาได้ ส่วนเธอ! ไปกับฉัน”
“ฉันไม่ไปปล่อยฉันนะคุณลีช่วยฉันด้วยใครก็ได้ช่วยด้วยปล่อยฉันนะปล่อยๆๆ” แก้วถูกโทโมะฉุดกระชากกลับไปยังห้องพักด้วยความทุลักทุเลเพราะเธอขัดขืนตลอด
“โอ๊ยฉันเจ็บนะ!” แก้วถูกเหวี่ยงลงกับเธอทันทีที่มาถึงห้องพัก
“เธอเป็นประจำเดือนงั้นเหรอ? ฉันขอพิสูจน์หน่อยสิ”
“อย่าเข้ามานะ! ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง.........เออ! ฉันไม่ได้เป็น ฉันหลอกให้คุณลีไปเอามัน (เธอมองไปที่แผ่นอนามัยที่เขาถือมาด้วย) มาเองแหละ เพราะฉันอยากจะออกจากที่นี่ฉันอยากกลับบ้านอยากไปไกลๆ จากคุณไง!! ตุ้บ~ คุณจะทำอะไร?” หลังจากเธอขึ้นเสียงใส่เขาเธอถูกเขาผลักล้มลงไปบนเตียงอีกครั้งแล้วนั่งค่อมอยู่บนตัวเธอ
“เด็กดื้ออย่างเธอทำผิดก็ต้องโดนทำโทษ ฟอด~”
“ม่ายยยออกไปปล่อยฉันอย่านะ! ไม่! หยุดนะฉันบอกให้หยุด...อื้ออื้ออ่อยอื้อ...” แก้วถูกโทโมะปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดลงไปกองที่ตาตุ่มแล้วตามด้วยกางเกงชั้นในสีหวาน และยังปิดปากเธอด้วยปากเพื่อไม่ให้เสียงเธอดังรำคาญหู
สองขาพยายามบีบเข้าหากันเพื่อปกป้องจุดสงวนอันเป็นที่รักของผู้หญิง แต่ไม่เป็นผลเพราะตัวของเขาแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างขาเธอเรียบร้อยแล้ว และกำลังใช้นิ้วมือข้างหนึ่งแทรกเข้าไปในช่องทางรักของเธอนั้น
นิ้วใหญ่ขยับเข้าออกไปมาแล้วเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ พักหนึ่งเขารู้สึกว่ามีอะไรไหลออกมาจากช่องนั้นทำให้นิ้วเขาขยับได้ถนัดขึ้น แต่ทว่ามันมีกลิ่นคาวคล้ายเลือดที่เขาคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องปกติ และเมื่อก้มลงไปดูปรากฏว่าเป็นจริงอย่างที่เขาคิด
“นี่คงไม่ใช่เลือดของสาวบริสุทธิ์ตอนมีอะไรกับผู้ชายครั้งแรกหรอกนะ หึๆ ฉันถือว่าเธอไม่ได้โกหกก็แล้วกัน” เขาพูดเหน็บเธอก่อนจะดึงกางเกงขึ้นมาสวมไว้ให้เธออย่างเดิมเพียงแต่ไม่ได้ติดกระดุมเพราะอย่างไรเสียเธอก็ต้องถอดมันออกอยู่ดี
เขาอุ้มเธอขึ้นแล้วพาไปที่ห้องน้ำเพื่อให้เธอได้จัดการธุระส่วนตัว และเขาถือโอกาสนี้ล้างมือที่เปื้อนเลือดของเธอด้วย จากนั้นเขาปล่อยให้เธออยู่ในห้องน้ำตามลำพังโดยกำชับกำกับเวลาให้เธอเพราะท้องเขานั้นเริ่มปั่นป่วนที่ป่านนี้อาหารยังไม่ตกถึงท้อง
 
โต๊ะอาหารเช้าท่ามกลางสวนที่ร่มรื่นชั้นบนสุดของโรงแรมที่โทโมะสั่งให้คนจัดเตรียมไว้ให้สำหรับเขาและเพื่อนๆ มีอาหารชั้นเลิศจากห้องอาหารของโรงแรมวางเสิร์ฟพร้อมให้เจ้าของที่มาจัดการเรียบร้อย โดยมีนาตาลีมานั่งคอยพวกเขาอยู่ก่อนแล้วและยังมีพนักงานชายที่คอยต้อนรับลูกค้าจากด้านล่างตามมาคุมความประพฤติตามคำสั่งของโทโมะอีกด้วย
“บ้าจริงเลยโทโมะทำเหมือนฉันเป็นนักโทษของนายงั้นแหละ ชิ!”
“บ่นอะไรฮะหรือว่ากำลังด่าฉันอยู่” โทโมะมาทันได้ยินลีพูดพอดี
“ปะ..เปล่าจ้า ใครจะไปกล้าว่าอะไรลูกชายเจ้าของโรงแรมล่ะค้า จริงมั๊ยคะคุณแก้ว” ลีหันไปหาแก้วในตอนท้ายเพื่อหาแนวร่วมแต่กลับตรงกันข้ามเพราะคำตอบที่ได้ดูเธอไม่เคยกลัวเขาเลย
“ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลยหนิค่ะอย่างมากเขาก็แค่ใช้กำลังกับผู้หญิงที่ไม่ทางสู้!” แก้วจ้องตาโทโมะอย่างเอาเรื่องพอๆ กับที่เขาจ้องตอบเธอไม่มีใครยอมใคร ทำให้บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีจนลีต้องห้ามศึกทางสายตาในครั้งนี้ก่อนที่จะเกิดศึกใหญ่ตามมาภายหลัง
“เอ่อ..โทโมะพาคุณแก้วมาทานข้าวกันดีกว่านะฉันหิวแล้ว คุณแก้วเชิญนั่งเลยค่ะ” ลีเอ่ยชวนแล้วเลื่อนเก้าอี้เล็กน้อยบริการให้เธอแทนโทโมะ แต่แก้วเดินมานั่งเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับที่ลีนั่งในตอนแรก
“จะไปไหน...นั่งลง นั่ง!” โทโมะใช้สายตาบอกให้ลีเปลี่ยนไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาเพราะเขาจะนั่งข้างแก้ว แต่สาวเจ้าตั้งท่าจะลุกตามลีไปอีกคนเขาจึงต้องทำเสียงเข้มพร้อมออกแรงบังคับให้เธอนั่งลงตามเดิม
เมื่อได้ที่นั่งลงตัวเรียบร้อยแล้วทุกคนลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าจานใครจานมันไม่ปริปากพูดใดๆ กันอีก จนลีเริ่มรู้สึกว่ามันอึดอัดเกินไปสำหรับเธอจึงหาเรื่องคุยและพุ่งเป้าไปที่แก้วซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
“คุณแก้วค่ะอาหารไม่อร่อยเหรอคะทำไมไม่ค่อยทานเลยล่ะคะ”
“เปล่าหรอกค่ะแต่ฉันไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ คุณลีเรียกฉันว่าแก้วเฉยๆ ดีกว่านะคะเรียกคุณแล้วฟังแปลกๆ”
“ได้จ่ะ แก้วเองก็เรียกฉันว่าลีนะจ๊ะจะได้ดูเป็นกันเองดี ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะเพื่อนใหม่” ลียื่นมือมาตรงหน้าเพื่อรอให้แก้วจับมือตอบเป็นการทักทายตามธรรมเนียมของต่างประเทศเพื่อผูกมิตร ซึ่งเธอได้รับการจับมือตอบกลับมาโดยไม่รังเกียจ
“อะแฮ่ม” โทโมะกระแอมเสียงดังพอสมควรเพื่อให้สองสาวปล่อยมือจากกัน เพราะเขาเกิดหวงแก้วขึ้นมาแม้กับผู้หญิงด้วยกันเอง ไม่ชอบให้เธอจับมือถือแขนกับใครต่อหน้าเขา
“นี่ไอ้คุณชายค่ะฉันเป็นผู้หญิงไม่ต้องหึงหวงออกนอกหน้าขนาดนี้หรอกย่ะชอบทำให้บรรยากาศเสียอยู่เรื่อยจริงๆ”
“เงียบไปเลยเธอน่ะฉันยังไม่ได้ชำระความเรื่องเมื่อกี้เลยนะ” โทโมะหมายถึงเรื่องที่นาตาลีเสียรู้แก้วจนเธอเกือบหนีไปได้
“แหมนายก็..ลืมๆ ไปเหอะนะ แหะๆ”
“ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ”
“อิ่มแล้วก็นั่งรอฉันก่อนฉันยังไม่อิ่ม” โทโมะดึงมือแก้วให้นั่งลงตามเดิมแล้วตักอาหารเข้าปากอย่างอ้อยอิ่งคล้ายจะกวนประสาทแก้วอยู่ในที
“แต่ฉันอิ่มแล้ว! คุณยังไม่อิ่มก็เรื่องของคุณจะนั่งทานอีกเป็นชั่วโมงก็คงไม่มีใครว่าเชิญตามสบายเถอะค่ะ! นี่คุณปล่อยฉันนะ”
“ลีเธออิ่มรึยัง” โทโมะถามนาตาลีไปอย่างนั้นเองถึงแม้คำตอบเธอจะเป็นไม่ อย่างไรเสียเธอก็ต้องไปเป็นเพื่อนแก้วเพราะเขาไม่ไว้ใจเธอเลยบอกตามตรง ซึ่งลีเองพอจะรู้หน้าที่ของเธอรีบวางช้อนกับส้อมรวบรวมกันไว้ทันที
“อิ่มพอดีจ้ะ”
“งั้นไปเป็นเพื่อนแก้วหน่อยสิ พาเธอไปเดินเล่นที่หาดก็ได้ฉันจะไปดูงานหน่อยว่าไปถึงไหนแล้ว”
“ไม่