ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 9

“จะตามมาทำไมนักหนาเนี่ย จิ๊!” แก้วรู้สึกอึดอัดและรำคาญใจที่มีลีคอยเดินตามเธอตลอดเวลาทุกฝีก้าว ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะต้องฟังคำสั่งของโทโมะไปเสียทุกอย่าง แล้วเธอเองก็ไม่ใช่นักโทษของใครทำไมต้องทำกันเกินไปแบบนี้ด้วย

“แก้วว่าอะไรนะลีได้ยินไม่ถนัดเลย?”

“อ๋อเปล่าจ่ะ เออลีฉันอยากไปซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อยน่ะแถวนี้พอจะมีห้างหรือซุปเปอร์บ้างไหม” เธออยากไปซื้อของจริงๆ แต่ถ้ามีโอกาสก็อยาจะหนีกลับกรุงเทพฯ ไปเสียเลย

“มีสิร้านสะดวกซื้อในโรงแรมนี่ไงแก้วอยากได้อะไรหรอ”

“เอ่อ..ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นผู้หญิง..ผู้หญิง”

“อ๋อออ ไปสิเดี๋ยวลีพาไป” ว่าแล้วลีเดินนำแก้วเข้าไปด้านในโรงแรมแล้วตรงไปยังร้านสะดวกซื้อ

เมื่อมาถึงสองสาวแยกย้ายกันเดินเลือกซื้อของที่ตนอยากได้ เป็นเวลานานอยู่พอสมควรจนลีได้ของที่เธอต้องการครบเรียบร้อย แต่ยกเว้นแก้วที่ยังไม่ได้ของสักชิ้นอยู่ในตะกร้าของเธอเลย

“อ้าวแก้วทำไมไม่มีของเลยล่ะหรือว่าที่นี่ไม่มียี่ห้อที่แก้วใช้”

“เอ่อใช่จ่ะ ยี่ห้อที่ฉันใช้เป็นประจำดีมากแล้วฉันก็ชอบด้วย เอิ่ม..ถ้าอย่างนั้นฉันขอออกไปซื้อข้างนอกได้มั๊ย หรือลีกลัวว่าโทโมะจะว่าเอาไปกับฉันก็ได้นะฉันรับรองว่าจะไม่สร้างปัญหาให้เธอเลย...นะ?” แก้วพยายามหว่านล้อมให้ลีเห็นใจเธอเพราะเธอต้องการออกจากโรงแรมนี้ให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

“เอางั้นก็ได้แต่ลีขอโทรบอกโทโมะก่อนนะเขาจะได้จัดรถให้กับเรา”

“ไม่ต้อง! ไม่ต้องโทรหรอกนะเราไปกันเองก็ได้ เอ่อ..โทโมะทำงานอยู่ไม่ใช่เหรออย่ารบกวนเขาเลยนะเรารีบไปรีบกลับเขาคงไม่ว่าอะไรหรอก”

“เอ่อ..........ก็ได้จ่ะเดี๋ยวลีจ่ายค่าของในตะกร้านี้ก่อนนะ”

“อื้ม”

ระหว่างที่รอให้ลีจ่ายค่าสินค้าที่เธอเลือกมาแก้วแสร้งเดินดูของอื่นๆ ในร้านไปพลางๆ แต่พอลีเผลอเธอเร่งเดินออกจากร้านสะดวกซื้อไปยังด้านหน้าโรงแรมทันที

แก้วเดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าโรงแรมโดยมองซ้ายมองขวาเป็นอย่างดีแล้วว่าไม่มีใครตามมาหรือแม้แต่เงาของโทโมะ เธอก้าวขึ้นมานั่งบนรถแล้วปิดประตูคาดเข็มขัดนิรภัยเป็นอย่างดีก่อนจะพูดเสียงเบากับตนเอง

“ลาก่อนโรงแรมเฮงซวย”

“จะไปไหนเหรอครับ?”

“ไป..........? โทโมะ! เฮ้ยปล่อยฉันนะปล่อยๆๆ”

โดยที่เธอไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ในรถเป็นโทโมะทำให้เธอเผลอพูดด่าว่าโรงแรมของเขาไป แต่พอเห็นว่าเป็นเขานั่งอยู่บนรถซึ่งเธอคิดว่าเขาคงจะมาคอยเธออยู่ก่อนแล้วสมองสั่งการเธอทันทีให้เปิดประตูรถ แต่เธอยังช้าเกินกว่ามือของเขาคว้าเธอไว้แล้วออกรถทันที

“คุณจะพาฉันไปไหน....ฉันถามไม่ได้ยินหรือไงคุณจะพาฉันไปไหน! โทโอะอื้อๆ” เธอถามเขามาตลอดทางจนเขารำคาญถูกมือหนาปิดปากห้ามเธอส่งเสียงได้อีก แต่เธอก็ยังพยายามที่จะส่งเสียงออกมาจนได้

“โอโอะอ่อยอั๊นอ๊ะอ่อยๆๆ อี๊ดดดดโอ๊ย!”

“เงียบได้รึยัง” เขาตั้งใจเบรกรถสุดแรงเพื่อให้เธอหยุดส่งเสียงแล้วตั้งสติ

“จะพาฉันไปไหน”

“นั่งนิ่งๆ แล้วอยู่เงียบๆ เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” โทโมะบอกแล้วเปลี่ยนเกียร์เพื่อออกรถอีกครั้ง แต่แก้วจับพวงมาลัยไว้ไม่ให้เขาบังคับมันได้

“บอกฉันมาก่อนจะพาฉันไปไหนไม่อย่างนั้นฉันไม่ไป”

“แล้วเธออยาไปไหน”

“กลับบ้าน!”

“วันนี้ยังไม่ใช่ หึๆ” เขาตอบกวนประสาทเธอไปทีแล้วออกรถอีกครั้งไปยังจุดหมาย

“ไอ้บ้าเอ๊ย”

“ว่าไงนะ” ทั้งที่เขาได้ยินอยู่เต็มสองหูแต่ยังถามเธอออกไป ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะรู้คำตอบจริงๆ แต่เพราะเขาอยากให้เธอพูดดีๆ กับเขามากกว่า แต่หากไม่ได้เป็นดั่งที่หวังเขาก็ไม่เดือดร้อนใจอะไรขับรถต่อไปเพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

ไม่กี่นาทีต่อมารถสี่ประตูของโรงแรมจอดสนิทที่ลานจอดรถของซุปเปอร์แห่งหนึ่ง แน่นอนว่าโทโมะพาแก้วมาตามคำที่เธอบอกไว้กับลีก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาได้รับโทรศัพท์หลังจากที่เธอหนีเพื่อนสาวออกมาตามลำพัง

“อยากได้ยี่ห้อไหนเชิญตามสบาย หวังว่าที่นี่คงมีพอให้เธอเลือกใช้นะ” โทโมะ

พาแก้วเดินตรงมายังแผนกของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงทันที และพูดเหน็บเธอทิ้งท้ายก่อนจะปล่อยให้เธอใช้เวลาอย่างอิสระในช่วงเวลานี้

“เล่นแบบนี้ใช่มะ..ด้ายยย นี่ๆๆๆๆ นี่ด้วยแล้วก็..” ในขณะที่แก้วกำลังหยิบยี่ห้อต่างๆ ทุกแบบอย่างหลากหลาย โทโมะซึ่งรู้ดีว่าเธอทำประชดเขาจับมือเชิงห้ามเธอก่อนที่ห่อผ้าอนามัยในมือเธอจะถูกโยนลงในรถเข็น

“หยิบมาเยอะแบบนี้คิดจะอยู่กับฉันที่นี่ไปตลอดชีวิตเลยสินะ”

“ใครอยากอยู่ด้วยฮะ!” เธอขึ้นเสียงถามกลับเขาแล้วก้มหยิบยี่ห้อที่เธอไม่ต้องการออกวางคืนไว้ที่เดิม จากนั้นเดินนำเขาลิ่วๆ ไปยังที่จ่ายเงิน

“อยากได้อะไรอีกรึเปล่า” เขาไม่อยากเสียเวลาพาเธอออกมาอีกรอบ

“ตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ที่นี่มีมั๊ยล่ะ”

“รอเดี๋ยว...........................ลองส่งดูเธออาจจะได้รางวัล หึๆ” เขาหัวเราะในลำคอน้อยๆ หลังจากไปหยิบถุงขนมขบเคี้ยวยี่ห้อหนึ่งมา ซึ่งด้านหลังมีเขียนให้ชิงรางวัลตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศ

“ไอ้บ้า! กลับถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ฉันจะไม่ง้อคุณเลย”

อีกด้านหนึ่งนาตาลีกำลังเป็นกังวลใจเกรงว่าโทโมะกับแก้วอาจจะมีปากเสียงกันถึงขั้นลงไม้ลงมือจนโทโมะอาจได้รับบาดเจ็บเลือดตกยางออก ซึ่งเธอรู้สึกผิดที่โทรศัพท์ไปบอกโทโมะเรื่องแก้วทำให้เธอไม่สามารถออกไปนอกโรงแรมได้ตามลำพัง แต่เธอก็เกรงว่าขืนปล่อยให้แก้วไปคนเดียวเธอนั่นแหละที่จะโดนพายุลูกใหญ่ซัดจนตายอยู่ในห้องพักของโรงแรมแห่งนี้

“ขอโทษนะแก้วแต่ลีจำเป็นจริงๆ”

“จำเป็นอะไรหรือจ๊ะหนูลี”

“ว๊าย!