ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 8

“อาหารพร้อมแล้วครับคุณโทโมะจะให้ผมจัดโต๊ะเลยไหมครับ”

“ยังก่อนครับคุณพิชิตผมจะรอเพื่อนก่อน”

“ครับ”

“เดี๋ยวครับคุณพิชิตผมขอยืมโทรศัพท์มือถือของคุณหน่อย....ขอบคุณครับ............ลีตอนนี้เธออยู่ไหน.....เธอปล่อยให้แก้วอยู่ในห้องแบบนั้นคนเดียวได้ยังไงเธอรีบกลับไปที่ห้องฉันเดี๋ยวนี้แล้วโทรมารายงานฉันด้วย”

โทโมะขึ้นมาถึงยังสวนชั้นบนของโรงแรมได้พักหนึ่งในระหว่างที่รอสองสาวมายังที่นี่ เขาเดินสำรวจบริเวณโดยรอบและลดสายตามองต่ำลงไปด้านล่างเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินรีบๆ ออกจากโรงแรมพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ ซึ่งพอมองดีๆ เธอคนนั้นเป็นแก้วถึงแม้เธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว และเขามันใจยิ่งกว่านั้นเมื่อโทรหาลีเพื่อนสาวของเขาว่าเธอไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นที่แน่นอนว่าท่าทางของแก้วคือเธอกำลังหนี

เขาเร่งฝีเท้าจากสวนชั้นบนลงมายังด้านล่าง และสั่งคนให้ปิดทางเข้าออกทุกทางเพื่อกันไม่ให้เธอออกไปได้ จนมาถึงประตูทางออกด้านหน้าโรงแรมซึ่งมีนาตาลียืนคอยอยู่ ด้านหลังเป็นโทโมะที่เพิ่งตามมาถึง

“เอากระเป๋าเธอไปที่ห้องฉัน................ลี!”

“จะ..จ๋า”

“ฉันบอกเธอว่ายังไง” โทโมะถามเสียงเข้มและมีใบหน้าจริงจังจนลีกลัวไม่กล้าสบตาเขา

“เอ่อ..คือแก้วเธอบอกว่าเธอไม่มี..ไอ้นี่ (ลียกซองใส่แผ่นอนามัยขึ้นมาเล็กน้อยพอให้โทโมะมองเห็น) ฉันก็เลยกลับไปเอาที่ห้องมาให้”

“แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้..ห๊ะ!!” เขาตะคอกถามในต้อนท้ายจนลีสะดุ้งตัวโยนและรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังโกรธเธอมากที่ปล่อยให้แก้วหนีออกมาได้

“ฉันขอโทษแต่นายจะเสียงดังใส่ฉันทำไมเนี่ย..ฉันตกใจน้า”

“ฉันจะจัดการกับเธอทีหลังที่ปล่อยให้เธอหนีออกมาได้ ส่วนเธอ! ไปกับฉัน”

“ฉันไม่ไปปล่อยฉันนะคุณลีช่วยฉันด้วยใครก็ได้ช่วยด้วยปล่อยฉันนะปล่อยๆๆ” แก้วถูกโทโมะฉุดกระชากกลับไปยังห้องพักด้วยความทุลักทุเลเพราะเธอขัดขืนตลอด

“โอ๊ยฉันเจ็บนะ!” แก้วถูกเหวี่ยงลงกับเธอทันทีที่มาถึงห้องพัก

“เธอเป็นประจำเดือนงั้นเหรอ? ฉันขอพิสูจน์หน่อยสิ”

“อย่าเข้ามานะ! ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง.........เออ! ฉันไม่ได้เป็น ฉันหลอกให้คุณลีไปเอามัน (เธอมองไปที่แผ่นอนามัยที่เขาถือมาด้วย) มาเองแหละ เพราะฉันอยากจะออกจากที่นี่ฉันอยากกลับบ้านอยากไปไกลๆ จากคุณไง!! ตุ้บ~ คุณจะทำอะไร?” หลังจากเธอขึ้นเสียงใส่เขาเธอถูกเขาผลักล้มลงไปบนเตียงอีกครั้งแล้วนั่งค่อมอยู่บนตัวเธอ

“เด็กดื้ออย่างเธอทำผิดก็ต้องโดนทำโทษ ฟอด~”

“ม่ายยยออกไปปล่อยฉันอย่านะ! ไม่! หยุดนะฉันบอกให้หยุด...อื้ออื้ออ่อยอื้อ...” แก้วถูกโทโมะปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดลงไปกองที่ตาตุ่มแล้วตามด้วยกางเกงชั้นในสีหวาน และยังปิดปากเธอด้วยปากเพื่อไม่ให้เสียงเธอดังรำคาญหู

สองขาพยายามบีบเข้าหากันเพื่อปกป้องจุดสงวนอันเป็นที่รักของผู้หญิง แต่ไม่เป็นผลเพราะตัวของเขาแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างขาเธอเรียบร้อยแล้ว และกำลังใช้นิ้วมือข้างหนึ่งแทรกเข้าไปในช่องทางรักของเธอนั้น

นิ้วใหญ่ขยับเข้าออกไปมาแล้วเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ พักหนึ่งเขารู้สึกว่ามีอะไรไหลออกมาจากช่องนั้นทำให้นิ้วเขาขยับได้ถนัดขึ้น แต่ทว่ามันมีกลิ่นคาวคล้ายเลือดที่เขาคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องปกติ และเมื่อก้มลงไปดูปรากฏว่าเป็นจริงอย่างที่เขาคิด

“นี่คงไม่ใช่เลือดของสาวบริสุทธิ์ตอนมีอะไรกับผู้ชายครั้งแรกหรอกนะ หึๆ ฉันถือว่าเธอไม่ได้โกหกก็แล้วกัน” เขาพูดเหน็บเธอก่อนจะดึงกางเกงขึ้นมาสวมไว้ให้เธออย่างเดิมเพียงแต่ไม่ได้ติดกระดุมเพราะอย่างไรเสียเธอก็ต้องถอดมันออกอยู่ดี

เขาอุ้มเธอขึ้นแล้วพาไปที่ห้องน้ำเพื่อให้เธอได้จัดการธุระส่วนตัว และเขาถือโอกาสนี้ล้างมือที่เปื้อนเลือดของเธอด้วย จากนั้นเขาปล่อยให้เธออยู่ในห้องน้ำตามลำพังโดยกำชับกำกับเวลาให้เธอเพราะท้องเขานั้นเริ่มปั่นป่วนที่ป่านนี้อาหารยังไม่ตกถึงท้อง

โต๊ะอาหารเช้าท่ามกลางสวนที่ร่มรื่นชั้นบนสุดของโรงแรมที่โทโมะสั่งให้คนจัดเตรียมไว้ให้สำหรับเขาและเพื่อนๆ มีอาหารชั้นเลิศจากห้องอาหารของโรงแรมวางเสิร์ฟพร้อมให้เจ้าของที่มาจัดการเรียบร้อย โดยมีนาตาลีมานั่งคอยพวกเขาอยู่ก่อนแล้วและยังมีพนักงานชายที่คอยต้อนรับลูกค้าจากด้านล่างตามมาคุมความประพฤติตามคำสั่งของโทโมะอีกด้วย

“บ้าจริงเลยโทโมะทำเหมือนฉันเป็นนักโทษของนายงั้นแหละ ชิ!”

“บ่นอะไรฮะหรือว่ากำลังด่าฉันอยู่” โทโมะมาทันได้ยินลีพูดพอดี

“ปะ..เปล่าจ้า ใครจะไปกล้าว่าอะไรลูกชายเจ้าของโรงแรมล่ะค้า จริงมั๊ยคะคุณแก้ว” ลีหันไปหาแก้วในตอนท้ายเพื่อหาแนวร่วมแต่กลับตรงกันข้ามเพราะคำตอบที่ได้ดูเธอไม่เคยกลัวเขาเลย

“ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลยหนิค่ะอย่างมากเขาก็แค่ใช้กำลังกับผู้หญิงที่ไม่ทางสู้!” แก้วจ้องตาโทโมะอย่างเอาเรื่องพอๆ กับที่เขาจ้องตอบเธอไม่มีใครยอมใคร ทำให้บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีจนลีต้องห้ามศึกทางสายตาในครั้งนี้ก่อนที่จะเกิดศึกใหญ่ตามมาภายหลัง

“เอ่อ..โทโมะพาคุณแก้วมาทานข้าวกันดีกว่านะฉันหิวแล้ว คุณแก้วเชิญนั่งเลยค่ะ” ลีเอ่ยชวนแล้วเลื่อนเก้าอี้เล็กน้อยบริการให้เธอแทนโทโมะ แต่แก้วเดินมานั่งเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับที่ลีนั่งในตอนแรก

“จะไปไหน...นั่งลง นั่ง!” โทโมะใช้สายตาบอกให้ลีเปลี่ยนไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาเพราะเขาจะนั่งข้างแก้ว แต่สาวเจ้าตั้งท่าจะลุกตามลีไปอีกคนเขาจึงต้องทำเสียงเข้มพร้อมออกแรงบังคับให้เธอนั่งลงตามเดิม

เมื่อได้ที่นั่งลงตัวเรียบร้อยแล้วทุกคนลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าจานใครจานมันไม่ปริปากพูดใดๆ กันอีก จนลีเริ่มรู้สึกว่ามันอึดอัดเกินไปสำหรับเธอจึงหาเรื่องคุยและพุ่งเป้าไปที่แก้วซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน

“คุณแก้วค่ะอาหารไม่อร่อยเหรอคะทำไมไม่ค่อยทานเลยล่ะคะ”

“เปล่าหรอกค่ะแต่ฉันไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ คุณลีเรียกฉันว่าแก้วเฉยๆ ดีกว่านะคะเรียกคุณแล้วฟังแปลกๆ”

“ได้จ่ะ แก้วเองก็เรียกฉันว่าลีนะจ๊ะจะได้ดูเป็นกันเองดี ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะเพื่อนใหม่” ลียื่นมือมาตรงหน้าเพื่อรอให้แก้วจับมือตอบเป็นการทักทายตามธรรมเนียมของต่างประเทศเพื่อผูกมิตร ซึ่งเธอได้รับการจับมือตอบกลับมาโดยไม่รังเกียจ

“อะแฮ่ม” โทโมะกระแอมเสียงดังพอสมควรเพื่อให้สองสาวปล่อยมือจากกัน เพราะเขาเกิดหวงแก้วขึ้นมาแม้กับผู้หญิงด้วยกันเอง ไม่ชอบให้เธอจับมือถือแขนกับใครต่อหน้าเขา

“นี่ไอ้คุณชายค่ะฉันเป็นผู้หญิงไม่ต้องหึงหวงออกนอกหน้าขนาดนี้หรอกย่ะชอบทำให้บรรยากาศเสียอยู่เรื่อยจริงๆ”

“เงียบไปเลยเธอน่ะฉันยังไม่ได้ชำระความเรื่องเมื่อกี้เลยนะ” โทโมะหมายถึงเรื่องที่นาตาลีเสียรู้แก้วจนเธอเกือบหนีไปได้

“แหมนายก็..ลืมๆ ไปเหอะนะ แหะๆ”

“ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ”

“อิ่มแล้วก็นั่งรอฉันก่อนฉันยังไม่อิ่ม” โทโมะดึงมือแก้วให้นั่งลงตามเดิมแล้วตักอาหารเข้าปากอย่างอ้อยอิ่งคล้ายจะกวนประสาทแก้วอยู่ในที

“แต่ฉันอิ่มแล้ว! คุณยังไม่อิ่มก็เรื่องของคุณจะนั่งทานอีกเป็นชั่วโมงก็คงไม่มีใครว่าเชิญตามสบายเถอะค่ะ! นี่คุณปล่อยฉันนะ”

“ลีเธออิ่มรึยัง” โทโมะถามนาตาลีไปอย่างนั้นเองถึงแม้คำตอบเธอจะเป็นไม่ อย่างไรเสียเธอก็ต้องไปเป็นเพื่อนแก้วเพราะเขาไม่ไว้ใจเธอเลยบอกตามตรง ซึ่งลีเองพอจะรู้หน้าที่ของเธอรีบวางช้อนกับส้อมรวบรวมกันไว้ทันที

“อิ่มพอดีจ้ะ”

“งั้นไปเป็นเพื่อนแก้วหน่อยสิ พาเธอไปเดินเล่นที่หาดก็ได้ฉันจะไปดูงานหน่อยว่าไปถึงไหนแล้ว”

“ไม่