exo 3 ตัวป่วน ก๊วนอลเวง

luhan said:"หวออออออออออออออออ"ทำไมเสียงไซเรนดังจังเฮียน่ะเฮียตั้งให้เบากว่านี้ก็ไม่ได้ตอนนี้ไซเรนทั้งตึกมันดังมากกกกก พี่เซฮุน ไค แบคฮยอน และผมต่างยกมือขึ้นปิดหู "เอ๊า!!!!ใส่นี่"ไคแจกสิ่งของคล้ายๆหูฟัง ผมก็ใส่หูแต่โดยดี เห้ยไซเรนเบาแล้วอ่ะ อิอิ ลองถอดดีกว่า"หวอออออออออออ"แม่เจ้ามันยังดังเหมือน ผมยัดกลับที่แทบไม่ทัน แสดงว่าเจ้านี่มันลดเสียงไซเรน"ตอนนี้ ข้างล่างมีพวกชุดดำเต็มไปหมดแล้วดูเหมือนจะมียัยคริสซี่ด้วยน่ะ"เสียงเจ้าไคมันนิไหงชัดแจ๋วเลยอ่ะมันต้องมีไมค์แน่ๆ ผมพยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ"ลู่ มึงหาไรว่ะ"ไคมันถามผม"หาไมค์ เห้ยแม่งพูดเฉยๆก็ดังแล้วนิ""ไอ้ฟายยยยยยย"แบคฮยอนด่าลั่น เอ๊าก็คนไม่รู้อ่ะผิดอ่อ ผมเดินไปเกาะแขนพี่เซฮุนลางสังหรณ์ว่ามันต้องดับไฟแน่ๆ"พรึ่บ"นั่นไงดับไฟจริงๆด้วยแต่มันมาทำไรกัน มีแบบเอเยนต์ค้ายารึไงถึงต้องมาจับแบบนี้รึคนสำคัญของพวกนั้นถึงต้องมาลักพาตัว"เซฮุน ส่งตัวเสี่ยวลู่มาให้ฉันเถอะ ไม่งั้นคนไข้ทั้งโรงบาลนี้ได้เป็นผีเฝ้าที่ดินแน่"เสียงยัยคริสซี่นิ มันต้องเอาผมไปฆ่าแน่ๆ ถึงขั้นยึดโรงบาลแถมประกาศออกไมค์สงสัยมันอยากได้จัด"พี่ ผมกลัว"แบคฮยอนพูดเสียงอ่อยๆ "เห้ย มันมาล่ากูไม่ได้ล่ามึง ไอ้บ้า"หน๊อยยยย ตัดบทผมหมดไอ้เพื่อนบ้าจะให้พี่เซฮุนพูดแบบฮีโร่พูดกะนางเอกซะหน่อย อดเลยย"ทุกคนรอดแน่นอน พี่จะพาออกไปเอง"อ๊ากกกกก เขิน พี่เซฮุนโคตรแมนอ่ะจะพาออกไปจากโรงบาลด้วย คึคึ(ไรท์เตอร์:จะตายกันอยู่แล้วยังจะมาเขินอีกไอ้บ้า/เสี่ยวลู่:นิดนึงน่ะ นานๆทีมีหวานชื่น)ไฟดับมืดไปหมดมองเห็นแต่เงารางๆ ตอนนี้ผมเกาะแขนพี่เซฮุนแน่นในหูก็ได้ยินเสียงตะโกนโวยวายของคนไข้ในโรงบาลบวกกับเสียงไซเรน ถึงจะอุดหูฟังที่ไคให้มาเสียงก็ดังอยู่ดี"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงปืนดังลั่นสั่นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจหลังจากนั้นเสียงคนโวยวายได้เงียบลงเหลือแต่เสียงไซเรนที่ดังค้างอยู่แบบนั้นทั้งโรงพยาบาลเงียบสนิทตอนนี้ไซเรนดับไปแล้วเราทั้งสี่คนยืนอยู่ท่ามกลางความมืด"ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางห้องที่เราอยู่ ่ต้องหาที่ซ่อนก่อนล่ะ"ไค เปลี่ยนชุดกะไอ้ลู่เร็วเข้า"แบคฮยอนสั่งให้เปลี่ยนชุด มันจะเปลี่ยนทันเหรอ พวกมันวิ่งจะมาถึงแล้วน่ะผมจัดการถอดชุดออก"ลู่ ถอดชุดแก วางไว้บนเตียงน่ะ แล้วตรงปลายเตียงจะมีชุดไคอยู่ หอบเอาชุดนั้นไปด้วยแล้ววิ่งไปทางหน้าต่าง จะมีตู้เย็นตั้งอยู่ ทั้งพี่เซฮุนทั้งเสี่ยวลู่เข้าไปซ่อนซะ ผมเอาของออกหมดแล้วทนหนาวนิดนึงน่ะ ผมปรับให้เครื่องทำความเย็นไม่ทำงาน มันคงไม่หนาวมากหรอก"แบคฮยอนชี้แจงแผนทั้งหมดให้ทุกคนฟังเอาว่ะลองดู รอดไม่รอดขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ"แล้วพวกแกล่ะ""จะทำเป็นคนไข้ธรรมดา ไม่ต้องห่วงหรอก คริสซี่อยู่ที่ห้องประชาสัมพันธ์ พวกนี้ไม่รู้จักกูหรอก"แบคฮยอนตอบผม น้ำเสียงดูจริงจังและเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งความมืด พวกที่จะไลล่าผมทำให้ พวกมันห่วงผมได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ถึงไปกล้าเสี่ยงตายกับพวกนั้นถ้ารอดไปได้ ผมน่าจะตอบแทนไรได้บ้าง"ไปเถอะเสี่ยวลู่ทำตามแผน"พี่เซฮุนลากผมไปที่เตียง ผมถอดชุดคนไข้ออก วางไว้ที่หัวเตียงหยิบชุดที่ปลายเตียงนั่น จากนั้นลากพี่เซฮุนไปที่หน้าต่าง ตู้เย็นอยู่ไหนน่ะ?"นั่นไงตู้เย็น ตามพี่มา"พี่เซฮุนจับมือผมแล้วพาไปที่ตู้เย็นกว้างเหมือนกันนี่หว่าผมกับพี่เซฮุนเข้าไปอยู่ได้สบายๆเลยผมเปิดตู้เย็นออก ไล่ความเย็นนิดนึง ผมจัดแจงใส่ชุดให้เรียบร้อยฟิตเป็นบ้าเลย    แล้วผมก็ยัดพี่เซฮุนเข้าไป ผมเข้าไปนั่งที่ตักพี่เซฮุน จัดท่าอยู่นานสองนานก็ยัดตัวผมเข้าไปได้ ผมเอื้อมมือไปดึงประตู้เย็นปิด สาธุๆมันไม่เจอเราทั้งสี่คน พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยย"ไค มันไปไหนกันว่ะ ไม่มาห้องเรามันวิ่งผ่านไปอ่ะ"เสียงแบคฮยอนพูดกับไค วิ่งผ่านไปอ่อไฟดับมันคงไม่เห็นห้องเรามั้ง มันอยู่ในหลบข้างห้องเฮียคริส ก็สมควรแล้วที่หาไม่เจอ"มันวิ่งมาอีกแล้ว อ่ะ"เสียงกุกกักๆจากข้างนอกบอกได้ถึงความวุ่นวายของเจ้าพวกชุดดำนั่นที่ต้องการตามหาผมความเย็นในตู้เย็นเริ่มแทรกซึมผ่านผิวหนังไปจนถึงเส้นประสาท ขนเริ่มลุกตัวสั่นนิดๆ มันหนาวววววววว"พี่รู้น่ะเสี่ยวลู่กำลังหนาว กอดพี่ก็ได้น่ะ"อ๊ากกกกกก กอดพี่เซฮุน ฟ้าเข้าข้างผมแล้วนานมากที่ผมไม่ได้ไออุ่นจากอ้อมอกของพี่เซฮุนตอนแรกผมก็อายนิดๆไม่กล้าสวมกอดเข้าไปผมยังนั่งสั่นงึกๆอยู่แบบนัั้น สักพักพี่เซฮุนเริ่มกอดผมแขนพี่เขาค่อนข้างยาวเลยโอบตัวผมได้หมดเลยถึงอย่างนั้นผมก็ยังเกร็งนิดๆ ลองให้คนที่คุณชอบมากอดคุณสิเขินจนพูดไม่ออกเลยไม่เชื่อลองดู ผมเริ่มอุ่นขึ้นมานิดๆแต่มันก็ยังหนาวอยู่ดี ผมจึงค่อยๆสวมกอดพี่เซฮุนตัวพี่เค้าอุ่นมากเลยกลิ่นสบู่อ่อนๆช่างหอมยั่วยวนใจเหลือเกินผมซบไปที่ไหล่ของพี่เค้าสายตาผมไปพบกับซอกคอขาวๆเนียนๆของพี่เซฮุนผมค่อยๆเอาปลายจมูกไปแตะเพื่อสูดดมกลินหอมของสบู่อ่อนๆนอกจากกลิ่นสบู่แล้วยังมีกลิ่นโลชั่นจางๆผมไม่อยากออกจากอ้อมกอดนี้เลย มันช่างอบอุ่น จับไปเจอแต่มัดกล้ามเนื้อ พี่เค้าคงหนาวเหมือนกันมั้งพี่เค้าเลยค่อยๆเอาคางมาวางที่ไหล่ของผมยิ่งทำให้เห็นซอกคอขาวๆของพี่เค้าได้มากขึ้นพี่เค้าซบลงมาที่ซอกคอผม พร้อมกระชับกอดเข้ามาอีก ตอนนี้ผมขนลุกแทนที่จะอุ่นมันสยิวๆยังไม่รู้ "ขนลุก หนาวเหรอครับ"พี่เซฮุนเห็นขนแขนผมลุกเลยกระชับกอดแน่นเข้าไปอีกตอนนี้เราสองคนกอดกันกลมอยู่ภายในตู้เย็นหลังเล็กๆมันหนาวนิดๆแต่ไออุ่นจากพี่เซฮุนมัยทำให้ผมหายหนาวไปบ้างแล้ว"ปัง!!!"ผมตกใจสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงถีบประตูโครมใหญ่ ไม่มีเสียงทั้งแบค และไค สองคนนั้นหายไปไหนน่ะ เงียบเชียบ"ชู่ๆๆๆๆๆ อยู่เงียบๆน่ะพี่อยู่นี้อย่าส่งเสียงน่ะ เราทั้งหมดต้องไม่เป็นไร"พี่เซฮุนกระซิบเบาๆข้างหูผมตอนได้ยินเสียงถีบประตูผมตกใจนิดๆพี่เค้าคงรู้มั้ง   ตอนนี้เรานั่งกอดกันเงียบในตู้เย็น"เห้ยไม่มีคนเลยไปห้องอื่น"คงเป็นเสียงของไอ้พวกที่ยึดตึกแน่ๆ แต่ไม่มีคนเลยเป็นไปได้ไงแล้วไคกับแบคล่ะ"ปึง"พวกนั้นปิดประตูแล้ววิ่งไป ผมค่อยๆแง้มประตูตู้เย็นออกมาดู ไม่มีใครเลยผมเดินออกมาที่เตียงก็ไม่มีใคร สองคนนั้นมันล่องหนรึไงกัน หายไปทั้งคู่เลย"ไอ้ลู่ เห็นกูป่ะ"เสียงไคดังออกมาจากหูฟัง"ไม่เห็นอ่ะ มึงอยู่ไหนว่ะ""อยู่ตรงหน้ามึงเนี่ย"ห๊ะข้างหน้าผมไม่เห็นจะมีใครเลย ผมยื่นมือไปตรงหน้าแล้วมือผมก็สัมผัสกับบางอย่างที่มองไม่เห็น"ไอ้บ้า จิ้มหน้ากูทำไม"ไคออกแนวตกใจเล็กๆข้างหน้าไม่มีอะไรจริงๆน่ะมืดไปหมดแต่มันมีสัมผัสคล้ายๆผ้าแต่มองไม่เห็น"เค้าบอกให้ปล่อยมือว่ะ แล้วก็จะเป็นปกติเอง"แบคฮยอนพูดขึ้นมา เหมือนมันอ่านอะไรซักอย่างให้ไคฟัง"อ่ะปล่อยมือ""เห้ย มาได้ไง" อยู่ดีๆไคกับแบคฮยอนก็มาอยู่ตรงหน้าผมถึงมันจะมืดแต่ก็ยังเห็นเงารางๆแต่ก่อนหน้านี้มันไม่มีน่ะ"มึงหายตัวได้เรอะ""เปล่า มันมีกล่องอะไรไม่รู้วางอยู่บนเตียง เลยเปิดดูเห็นเม็ดเนี่ย"ไค จับมือผมพร้อมกับยัดเม็ดกลมๆหนาๆนิ่มนิดๆสากหน่อยๆใส่มือผมสักพักผมรู้สึกเหมือนตัวเย็นขึ้นมา"เสี่ยวลู่อยู่ไหนเมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้นิ"พี่เซฮุนงงเลย ผมก็ยืนอยู่ที่เดิมน่ะ แต่พี่เค้าไม่เห็นเหอะๆน่าหนุกๆ ลองปล่อยมือดีกว่า ผมคืนไอ้เม็ดนั้นให้ไค แล้วมันก็โยนลงกล่องไป"มาได้ไง เสี่ยวลู่=_="พี่เซฮุนยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เหอะๆมันก็น่าตกใจน่ะหายตัวได้เนี่ยผมเดินไปเกาะแขนพี่เซฮุนลากพี่เค้ามายืนข้างๆเพื่อคิดแผนว่าจะหนีออกไปยังไง"ลูกกลมๆนี่จะช่วยให้ผู้อื่นมองไม่เห็นผู้ที่ถือหรือสัมผัสมัน"แบคฮยอนสรุปสิ่งที่อ่านมาจากกระดาษที่อยู่ในกล่องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองไปที่เม็ดนิ่มๆนั้น"มองไม่เห็นแต่ถ้ามันสาดกระสุนมาก็ตายกันหมดน่ะ"ไคแย้งด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหวั่นใจก็จริงอยู่ที่แค่ทำให้มองไม่เห็น แต่ถ้าเราออกไปทางเปลี่ยวๆที่ไม่มีคนรู้มันน่าจะไม่โดนสาดกระสุนน่ะ"เอางี้ โรงพยาบาลมีทางหนีไฟ รอบตัวตึก ทางที่คนไม่ค่อยจะรู้กันคือหลังตัวอาคารทางลงอยู่สุดทางตรงทางเดินหน้าห้องถ้าผ่านไปได้ที่เหลือจะเป็นบันไดอย่างเดียวประตูทางออกเป็นแบบเลื่อนเอาไม่มีเสียง ฉะนั้นรอดแน่ๆ"พี่เซฮุนเริ่มไล่ลำดับทางหนีทีไล่ไว้ความเครียดเริ่มครอบงำพวกเราอีกครั้ง แผนที่วางไว้จะสำเร็จหรือไม่ขึ้นอยู่กับไอ้เม็ดนิ่มๆแล้วแหละ"ไปกันเลย ป่ะ "ผมกำลังจะเดินไปที่ประตู สักพักลมเย็นๆตีเข้าหน้าพร้อมกับขนนกมากมายร่วงลงมาจากข้างบน มันคืออะไรกันน่ะ"มาจับกันไว้เร็ว"พี่เซฮุนเรียกทุกคนไปรวมตัวเพื่อเริ่มหาทางหนีทีไล่ให้ทันท่วงทีผมเกาะแขนพี่เซฮุนข้างนึงแบคเกาะอีกข้างนึง ส่วนไคเกาะแขนแบคต่อ พี่เซฮุนกำไอ้เม็ดนั่นไว้แน่นตอนนี้ตัวเย็นวูบไปหมด เราค่อยๆเดินออกจากห้อง ไม่มีใครเลยแหะเงียบๆพิกลพี่เซฮุนก้าวไปช้าๆทั้งกลุ่มก็ค่อยๆคืบคลานตามกันไปนั้นไงทางลงบันไดหนีไฟ อีกนิดเดียว"เอี๊ยดดดดดดดด"ประตูของบันไดหนีไฟถูกเปิดออกชายชุดดำนับสิบวิ่งขึ้นมาทางพวกเราถือปืนมาด้วย ทำไงดีๆ! พี่เซฮุนลากพวกเราทั้งหมดไปยืนติดกำแพง พวกนั้นก็วิ่งผ่านเห้ย เม็ดนั่นได้ผล ทำให้หายตัวได้ พวกนั้นมองไม่เห็น สาธุๆให้รอดไปได้ด้วยเถอะ พวกเราสี่คนเดินมาถึงบันไดหนีไฟ พึ่เซฮุนค่อยๆเลื่อนบานประตูออกช้าๆแต่สิ่งที่เราเห็นทำให้เราทั้งสี่ถึงกับผงะเม็ดนั่นหลุดมือพี่เซฮุนร่วงไปยังบันไดชั้นล่างสิ่งตรงหน้าเราคือคนแต่แต่งตัวแปลกมากเสื้อผ้าทำด้วยขนนกสะท้อนแสงวาววับ ใบหน้าค่อนข้างยาวริมฝีปากล่างยื่นนิดๆ ยืนจังก้าประจันหน้ากับพวกเรา เราทั้งสี่ตกอยู่ในสภาวะที่ขยับตัวเองไม่ได้เพราะได้ยินเสียงพึมพำๆที่ออกมาจากปากคนที่อยู่อยู่ข้างหน้าพวก"เธอต้องไปกับฉัน"คนๆนั้นมาจับมือผมพร้อมกับพาเดินลงบันไดไป ร่างกายผมเดินตามแรงที่ลากผมไป ผมอยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนั้นแต่ร่างกายผมเป็นหุ่นยนต์ไปแล้วแม้แต่พี่เซฮุน ไค และแบคฮยอน ก็ยังถูกสต๊าฟแช่แข็งอยู่แบบนั้น เพราะผมใช่ไหมที่ทำให้ทุกคนเป็นแบบนี้ทางหนีไฟ โรงพยาบาล MAMAsehun said:ไอ้หนุ่มขนนกมันลากเสี่ยวลู่ไปไหนกัน ผมอยากจะวิ่งตามไปแต่ตัวผมไม่ขยับเลยและเจ้าเม็ดๆนั่นก็หายไปด้วยง่ายๆ ถ้าพวกของคริสซี่เจอผมตอนนี้ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต"พี่ เริ่มขยับได้บ้างแล้วล่ะ"ไคพยายามแกะมือของตัวเองออกจากแขนแบคฮยอนอาการพวกนี้เหมือนอัมพาตชั่วขณะ คือขยัับไม่ได้ไปชั่วคราวคล้ายๆกับผีอำเลย"ไค ช่วยกูด้วย มันขยับได้นิดเดียวเอง"แบคฮยอนพยายามแงะฝ่ามือออกจากแขนผมมันค่อนข้างเอาออกยากเพราะกล้ามเนื้อยังคืนตัวไม่เต็มที่คงอีกสักพักพวกผมจะเป็นปกติ"ไอ้ขนนกนั่นเป็นใครอะพี่ เอาเสี่ยวลู่ไปทำไมกัน"แบคฮยอนถามผมไปด้วยแกะมือตัวเองไปด้วย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ขนนกในกล่องกับขนนกบนตัวเจ้านั่นมันเหมือนกันมากๆ มันต้องเอาเสี่ยวลู่ไปทำอะไรซักอย่างแน่ๆจากข้อความที่มันทิ้งไว้"พรึ่บ"ไฟทั้งตึกกลับมาติดอีกครั้ง คริสซี่น่าจะสั่งเปิดไฟเพื่อหาตัวเสี่ยวลู่ถ้าเจอผมที่นี่คงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ คนที่รับเคราะห์คือไคกับแบคฮยอน ผมไม่อยากให้เด็กๆพวกนี้เป็นอะไรเลย"พี่ เสี่ยวลู่อยู่ชั้นล่างสุด สะพานไฟโรงพยาบาลทั้งหมดอยู่ตรงนั้นคนเปิดไฟน่าจะเป็นเสี่ยวลู่"ไคควักเอาโทรศัพท์ออกมาเปิดหาสัญญาณที่ส่งออกมาจากหูฟังลดเสียงที่เราทั้งสี่ใส่กันอยู่"ตึกๆๆๆๆๆ "เสียงคนวิ่งมาทางนี้ ต้องรีบหนีแล้วล่ะ ผมลากแขนไคและแบคฮยอนวิ่งลงบันไดไปชั้นหนึ่งทันที   เราวิ่งลงบันได้กันไม่คิดชีวิตจนมาถึงชั้นส่างสุด "ไค กับแบคฮยอนกลับไปตามคนมาช่วย พี่จะไปช่วยเสี่ยวลู่""ตะ แต่ พี่คนเดียว ฝั่งนั่นมีเป็นร้อย แถมมีไอ้หนุ่มขนนกที่ไม่รู้ว่ามาดีหรือมาร้ายอีกน่ะพี่"แบคฮยอนและไคช่วยกันแย้งเพื่อจะได้อยู่ช่วยผมต่อ"นี่คือคำสั่ง ไปด่วน เฮียคริสน่าจะช่วยได้ไปวางแผนกันแล้วกลับมา""ได้ครับ เราสองคนฝากหน้าที่นี้ ให้พี่ครับ เสี่ยวลู่ก็เหมือนน้องของพวกเราถ้าขาดมันไปพวกเราคงอยู่ไม่ได้พี่ต้องลากมันมาให้ได้น่ะ"ไคและแบคฮยอนฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ผม ผมจะทำผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด"พี่จะพยายาม"ผมวิ่งออกจากบันไดหนีไฟเข้าไปในตัวโรงพยาบาลอีกครั้งคราวนี้ผมจะต้องรักษาเสี่ยวลู่เอาไว้ให้ได้ ผมเหลือคนสำคัญไม่กี่คนแล้วในชีวิตนี้ผมวิ่งเข้าตัวโรงพยาบาลมาแล้ว เอ๊ะ อะไรที่พื้นคุ้นๆอ่อไอ้เม็ดนั่นนี่เอง มันมาเพื่อผมสิน่ะผมกำมันไว้แน่นพร้อมกับเดินไปที่ห้องควบคุมไฟฟ้าของโรงพยาบาล หวังว่าเสี่ยวลู่จะอยู่ที่นั่นห้องควบคุมไฟฟ้า โรงพยาบาล MAMAผมย่ำต๊อกแต๊กเข้ามาถึงห้องควบคุมไฟฟ้า ทำไมห้องมันมืดจัง ไฟข้างนอกติดหมดแต่ห้องนี้ไฟดับเอ๊ะ!ยังไง ผมเดินเข้าไปในห้องเรื่อยๆแล้วสะดุดบางอย่างที่พื้นจากนั้นไฟทั้งห้องก็ติดพรึ่บ สิ่งที่สะดุดคือเสี่ยวลู่นั่นเอง"มาจนได้น่ะ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันจะเอาชีวิตเสี่ยวลู่ เธอก็ไม่ให้ฉัน"คริสซี่เดินออกมาจากหลังเสาเห้ย ถือไอ้เม็ดนั่นอยู่ทำไมคริสซี่ถึงเห็นได้ แล้วที่เอาเสี่ยวลู่ลงมาคือไอ้หนุ่มขนนกไม่ใช่คริสซี่"เธอทำแบบนี้ทำไม""เธอเป็นของฉันคนเดียว เพราะไอ้เด็กนี่ใช่ไหมทำให้เธอไม่มีเวลาว่างให้ฉัน ทั้งโดนรุมแกล้งทั้งโดนขัดขวางก็เพราะได้เด็กนี่ทั้งนั้น ถ้ามันตายขึ้นมาก็หมดเรื่องหมดราว"คริสซี่ตะคอกใส่ผม เธอดูจงเกลียดจงชังเสี่ยวลู่เอามากๆ ผมอยู่กับเธอมากกว่าเสี่ยวลู่อีกน่ะแต่ทำไมเธอพูดแบบนี้้"จะทำอะไรผมก็ทำแต่ห้ามทำน้องผม"ผมยืนขวางหน้าเธอเอาไว้"แล้วถ้าไอ้นี่ล่ะ" ปืน! เธอเอาปืนมาจ่อที่หน้าอกผม เอาว่ะตายเป็นตายถ้าเสี่ยวลู่ตายผมก็ไม่สมควรอยู่ "พรึ่บ"ความมืดมาปกคลุมอีกครั้ง ไฟดับทั้งหมด ทั้งตึกมืดสนิท แล้วตอนนั้นเอง"ปังๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงปืนดังขึ้นหลายครั้งผมหมอบลงกับพื้นพยายามไปอยู่ข้างๆเสี่ยวลู่ แต่เสี่ยวลู่หายไปผมพยายามควานหาร่างของเสี่ยวลู่ในความมืดแต่ก็ไม่พบ"ไปเร็ว"  ผมถูกลากออกมาจากความมืดวิ่งขึ้นบันไดมาสองชั้นตามแรงลากจากมือปริศนาที่จับผมแสงจันทร์สาดส่องเผยให้เห็นถึงตาโตๆหน้าดูเหมือนลูกกวางตัวเล็กๆ   ใช่แล้วเสี่ยวลู่นั้นเอง"เสี่ยวลู่ พี่เห็นสลบอยู่นิ ไหงถึงลากพี่ออกมาได้"ผมประหลาดใจที่ได้เห็นเขาอยู่ตรงหน้า"ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ พี่ขนนกนั้นลากผมมาไว้ที่ห้องควบคุมไฟแล้วผมก็หลับไปฟื้นมาอีกทีเห็นคริสซี่กำลังจ่อปืนหาพี่ เผอิญที่ตรงที่ผมนอนมันใกล้กับสะพานไฟของโรงบาลผมเลยโดดไปสับสะพานไฟแล้วลากพี่ออกมาเนี่ย"เสี่ยมลู่ดูสลึมสลือมาก แต่ก็ยังพอคุยรู้เรื่องผมสวมกอดเสี่ยวลู่ นึกว่าต้องเสียคนที่ผมรักไปอีกแล้ว"เลือด พี่เลือดออก"ผมผละออกจากเสี่ยวลู่มองหาแผลของตัวเอง รอยเลือดอยู่ตรงกลางตัวพอดีใกล้ๆหน้าอกความเจ็บปวดเริ่มคืบคลานเข้ามา ผมพยายามหาที่พิงเพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม"พรึ่บ "ไฟทั้งโรงบาลเกิดติดขึ้นมาอีกครั้ง แน่นอนคริสซี่ต้องมาตามยิงเสี่ยวลู่ทิ้งแน่ๆ แผลก็มีน้องก็เฉียดตาย เอาว่ะ ช่วยน้องก่อนผมลุกขึ้นลากเสี่ยวลู่เข้าไปในห้องเก็บของแคบ มันมีที่ว่างนิดๆพอที่จะไปนั่งได้ผมจับเสี่ยวลู่นั่งลงแล้วผมก็นั่งข้างๆเสี่ยวลู่ ผมรู้สึกว่าเสี่ยวลู่จับไหล่ผมโน้มเข้าไปหาตัวเพื่อให้ผมซบไหล่ผมก็โอนเอียงไปตามแรงไหล่แข็งไปนิดแต่ก็อุ่นดี สักพักผมก็แสบแผลขึ้นมาเพราะเหงือไหลไปโดนมันร้อนนนนนจริงๆห้องเก็บของอ่ะ luhan said:พี่เซฮุนโดนยิง เลือดไหลจ๊อกๆๆๆๆๆ ถ้าปล่อยไว้เลือดคงหมดตัวก่อนมือนึงผมก็โอบไหล่พี่เค้าไว้อีกมือก็ควานหาสิ่งที่จะมากดแผลพี่เค้าไว้ในห้องเก็บของค่อนข้างมืดแต่ดีที่วันนี้แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาผมเห็นผ้าขนหนูกองเป็นตั้งๆอยู่ข้างๆพี่เซฮุนผมเอื้อมไปหยิบแล้วเอามากดแผลพี่เค้าไว้้"โอ๊ย!!!!!"ตายล่ะหว่ากดแรงไป ผมพยายามกดแบบเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ "เห้ย ชั้นนี้ไม่มีเลย ไปหาชั้นอื่น ไป๊"เสียงคนมาจากข้างนอก เห้อเมื่อไหร่มันจะไปๆซักทีนานแล้วน่ะคนไข้คนอื่นคงจะอกสั่นขวัญแขวนหมด"เสี่ยวลู่ ออกไปข้างนอกเถอะ พวกมันคงไปหมดแล้ว"พี่เซฮุนพยายามลุกขึ้นแต่ก็ล้มเผละลงมาผมต้องค่อยๆประคองพี่เค้าออกมาจากห้องค่อยๆเดินไปที่บันไดหนีไฟ เดินไปยังยากแล้วลากลงบันได้ยิ่งยากกว่าอีกต้องค่อยๆลงทีละข้างสองข้าง น่าสงสารพี่เค้าจัง"ว่าไงจ๊ะ เสี่ยวลู่ ไปซ่อนไหนกันมาหายากจริงเชียว"ยัยคริสซี่ยืนยิ้มอยู่ที่หน้าบันไดยุ่งและ!!! ผมพยายามลากพี่เค้าขึ้นไปชั้นเดิมแต่ข้างบนก็มีพวกชุดดำจ่อปืนมาที่เราสองคนข้างล่างพวกมันก็กรูมาจ่อปืน กะจะยิงให้พรุนเลยรึไงน่ะ"นี่คือคริส เจ้าของโรงพยาบาล ขอให้ผู้ก่อการร้ายถอนกำลังแล้วออกมามอบตัวแต่โดยดีขณะนี้หน่วยซีลได้แทรกซึมเข้าไปในตึกแล้วกรุณาออกมาแต่โดยดี รอบอาคารมีทั้งรถถัง อาวุธหนัก และเฮลิคอปเตอร์เฝ้าระวังอยู่ กรุณาหยุดการกระทำทุกอย่างด้วย"เสียงเฮียคริส อ๊ากกกกก! สวรรค์เข้าข้างจะรอดแล้วยัยคริสซี่โดนแน่ๆ"ลากสองตัวนี้ออกไปหน้าตึก ฉันจะยิงไอ้เด็กนี่โชว์พวกนั้น"ตายห่า!!!แม่นี่ไม่กลัวอะไรเลยขนาดเฮียมาถึงตึกยังจะยิงผมต่อหน้าเฮีย จะรอดมั้ยเนี่ยเสี่ยวลู่หน้าโรงพยาบาล MAMA ผมถูกพวกชุดดำลากมาข้างหน้าโรงพยาบาลผมมองไปรอบๆ รถถังเอย ฮ.เอย พลทหารนับร้อยล้อมไว้หมดเลยข้างหน้าผมมีเฮียคริส ไค และแบคฮยอนยืนอยู่ จะยิงทิ้งตรงนี้เลยเหรอ มาตายหน้าโรงพยาบาลดับอนาถแท้"โอ๊ย"พี่เซฮุนถูกโยนมาข้างๆผม แผลที่เลือดไหลอยู่แล้วยิ่งไหลออกมาอีก เริ่มอันตรายแล้วสิ ทำไงดี"เฮียคริส พาพรรคพวกบุกมาถึงนี่ คงอยากเห็นโชว์อันบรรเจิดสิน่ะค่ะ"ยัยคริสซี่เหมือนเสียสติไปแล้วเธอตะโกนข้ามหัวผมไป เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ทำไมถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้"อย่าทำอะไรบ้าๆน่ะคริสซี่"เฮียคริสตะโกนกลับมา แต่ยัยนั่นเดินเข้ามาใกล้ผมอีกนิดพร้อมกับเล็งปืนมาที่ผมจะโดดหลบก็ไม่ได้ นั่งพับเพียบอยู่คงโดดได้เนอะ ตายแน่ๆเสี่ยวลู่"ปัง!!!!!!!!"เสียงปืนสะท้านเข้าหัวใจ กึกก้องไปทั้งบริเวณ "เสี่ยวลู่!!!!!!!!"เฮียคริสตะโกนลั่นโรงพยาบาล แน่นอนผมถูกยิงเล็งซะขนาดนั้นพลาดก็บ้าแล้วแต่...ทำไมไม่เจ็บ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา"ไม่เป็นไรแล้วน่ะคนดี"พี่เซฮุนล้มฟุบลงมาที่ตัวผม ข้างหลังพี่เค้ามีรอยถูกยิงสองครั้งแสดงว่าพี่เค้าเอาตัวเองเป็นที่กันกระสุนให้ผม ไม่น่ะไม่"เซฮุน ไม่ ฉันยิงเซฮุน แกไอ้เด็กตัวซวย ตายซะเถอะ"แม่นี่ยังไม่เลิกยิงอีก เธอยังเล็งปืนมาที่ผมเหมือนเดิม ผมค่อยๆหลับตา ในเมื่อผมคนที่ผมรักทำเพื่อผมขนาดนี้ ผมก็จะตามไปอยู่กับพี่เค้าล่ะกัน"ปัง!!!!!!"เสียงปืนดังสนั่นอีกครั้งแต่ก็ไม่เจ็บปวดเหมือนเดิม ผมลืมตาก็พบกับภาพข้างหน้าคือพ่อหนุ่มขนนกที่ลากผมมาไว้ที่ห้องสะพานไฟกำลังหยุดลูกกระสุนห๊ะ!!!!หยุดกระสุนปืน บ้าไปแล้วตานี่ใช่คนไหมเนี่ย ผมพยายามประคองพี่เซฮุนขึ้นหนักใช่ย่อยเลือดสีแดงสดเริ่มเปื้อนคอเปื้อนแขนผมไปเรื่อยๆเฮียคริสกำลังวิ่งเข้ามาช่วยพยุงพี่เซฮุน"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ปืนรอบข้างตัวผมเริ่มส่งเสียงพร้อมกับยิงกระสุนออกมาพ่อหนุ่มขนนกคนนั้นก็สามารถหยุดกระสุนได้ทุกลูกเหมือนเดิม"แกเป็นใคร มาขวางทำไม"ยัยคริสซี่เริ่มหัวเสียที่ฆ่าผมไม่ได้ พร้อมทั้งตะคอกใส่หนุ่มขนนกคนนั้น"ไม่จำเป็นต้องรู้ แต่เธอต้องไปชดใช้สิ่งที่ทำ"หลังจากหนุ่มขนนกคนนั้นพูดจบยัยคริสซี่ก็ลอยขึ้นจากพื้นร่างของยัยนั่นเริ่มเรืองแสงขึ้นเรื่อยๆจนสว่างจ้าพร้อมกับเสียงระเบิดรุนแรง เราทุกคนหมอบลงกับพื้นผมกอดพี่เซฮุนเอาไว้ ตอนนี้แสงสว่างจางลงไปแล้ว พลทหารของแบคฮยอนเริ่มวิ่งเข้าไปจัดการพวกชุดดำในตึก"ผมหันกลับไปมองตรงที่คริสซี่เคยยืนตอนนี้เธอหายไปแล้วเหลือแต่พ่อหนุ่มขนนกที่กำลังเดินมาหาผมพ่อหนุ่มขนนกยื่นขวดเล็กๆให้ผมภายในนั้นมีของเหลวสีเขียวๆใสๆมองไปมองมาเหมือนยาเขียว เอามาให้ทำไม"หลังจากผ่าตัดเสร็จ เอาสิ่งนี่ให้เค้าดื่ม"พ่อหนุ่มคนนั้นกำชับผมให้เอาอียาเขียวๆให้พี่เค้ากินใครจะให้กินล่ะรู้จักก็ไม่รู้จัก แต่ก็รับๆไว้เหอะ"ขอบคุณครับ"ผมรับเจ้าขวดๆนั่นใส่กระเป๋าเสื้อ"เฮีย พาพี่เซฮุนไปรักษาเร็ว "ผมเรียกเฮียให้พาพี่เซฮุนเข้าโรงบาล เฮียอุ้มพี่เซฮุนเข้าไปส่วนทหารก็จับไอ้พวกชุดดำลงมาแล้ว ไคก้บแบคฮยอนก็กำลังจัดการกับพวกทหารและอาวุธ"เสี่ยวลู่"เห้ย ใครเรียก ผมหันหน้าไปหาต้นเสียง อ่อพ่อหนุ่มขนนกนี่เอง ทำไมรู้จักชื่อผมด้วย"เธอเป็นคนที่พิเศษมากน่ะ รักษาตัวไว้ดีๆ เธอคือกุญแจนำไปสู่ความอมตะ สักวันเราต้องพบกันอีกแน่นอน"พี่ขนนกเขาพูดอะไรของเค้า อมตะอะไรกัน ไม่เห็นรู้เรื่อง พี่เข้าหันหลังให้ผมแล้วก็กางปีก มีปีกด้วย!!!!"เดี๋ยวครับ พี่เป็นใครครับ"ผมวิ่งไปจับมือพี่เขาไว้เค้าดูรุ่นราวคราวเดียวกับเฮียตรสเรียกพี่ไว้ดีกว่าจบ!!!!!!!ตอนหน้าได้รู้แน่ๆพ่อหนุ่มขนนกสีดำคือใครกันเซฮุนโดนยิงขนาดนั้นจะรอดหรือไม่โปรดติดตามด้วยน่ะครับ