exo 3 ตัวป่วน ก๊วนอลเวง

 luhan said:


"เดี๋ยวครับ พี่เป็นใครครับ"ผมวิ่งไปจับมือพี่เขาไว ้เค้าดูรุ่นราวคราวเดียวกับเฮียคริสเรียกพี่เอาไว้ดีกว่า



้"เดี๋ยวได้รู้แน่นอนครับ แต่ตอนนี้ความลับ จุ๊ๆ" พี่ขนนกเอานิ้วชี้แตะที่ปากผม

ผมดึงมือพี่เค้าไว้แทบจะโดดเกาะไปด้วยแล้วเนี่ย อยากรู้ผมพิเศษยังไงกัน




"ที่พี่บอกว่าผมเป็นคนพิเศษ มันหมายความว่ายังไงครับ"




"สักวันเสี่ยวลู่จะรู้เอง พี่ต้องไปแล้วน่ะ อีกไม่นานหรอกเราจะได้พบกัน แน่นอน"พี่ขนนกค่อยๆแกะมือผมออก 


พี่เค้าไม่บอกอ่ะ ไม่บอกก็ไม่บอก ผมค่อยๆปล่อยพี่เค้าไป พี่ขนนกบินไปไวมากๆเลย อยากมีปีกบ้างจัง=_=




"ไอ้ลู่!!! พี่เซฮุนอ่ะ"เสียงไคดังมาแต่ไกล ข้างหลังก็เป็นเจ้าแบควิ่งตามมาติดๆ



"เฮีย เอาเข้าโรงบาลไปแล้ว "ผมชี้ไปที่โรงพยาบาล เห้อ พี่เค้าก็น่ะไม่น่าเอาตัวมาบังผมไว้เลย

ไม่งั้นก็ไม่ปางตายแบบนี้หรอก




"เอี๊ยดดดดดดดดดด"เสียงรถเบรคกะทันหัน อีกนิดนึงชนผมแน่ๆ เกือบตายรอบสองแล้วไอ้ลู่T_T



ชายหนุ่มหน้าใสปากล่างใหญ่กว่าปากบนนิดๆเดินลงมาจากรถอย่างสง่างาม



"คุณหนูครับ คุณเซฮุนเป็นยังไงบ้างครับ"เสียงชายคนนั้นเอ่ยถามผม

ชายคนนี้ก็คือ คยองซู เลขาสุดเนี้ยบของเฮียคริส ปกติไม่ค่อยออกจากโรงพยาบาลสักเท่าไหร่สงสัยมีธุระมั้ง



"พี่คยองไปไหนมาครับ(ผมเรียกพี่คยองซูสั้นๆว่าคยองครับ)"

ผมถามพี่เค้าพร้อมกับเดินไปจูงแขนพี่เค้าเข้าไปในโรงพยาบาล



"ผมไปเก็บกวาดบ้านพักตากอากาศมาน่ะครับ ว่าแต่คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ เลือดเต็มตัวเลย"

พี่คยองจับผมหันหน้าหันหลังหารอยแผล โอ๊ย มึน หมุนอยู่นั่นแหละ



"ผมไม่เป็นไรครับ แต่พี่เซฮุน..."ผมนึกถึงพี่เค้าขึ้นมา น้ำตามันก็ไหลออกมาเองอ่ะทำไงดี



"พี่เซฮุนถูกยิง อาการสาหัสครับ"แบคฮยอนช่วยตอบให้แทน ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก



"คุณหนูร้องไห้ทำไมครับ โอ๋ๆๆๆๆๆอย่าร้องน่ะคุณหนูของคยอง"พี่คยองสวมกอดผมพยายามโอ๋ผม

ทำไงได้อ่ะ น้ำตามันไหลออกมาเอง มันคงไหลมาจากความเศร้าลึกๆในใจผมมั้ง



"ไปหาพี่เซฮุนเถอะ"ไคลากพี่คยองเข้าไปในโรงพยาบาลผมยังซบไหล่พี่คยองอยู่เพื่อปิดบังน้ำตาของตนเอง

แบคล้วงหาผ้า้เช็ดหน้ายื่นมาให้ผม



"พรึ่ดดดดดดดดดด"ผมสั่งขี้มูกใส่ผ้าเช็ดหน้าผืนนั่น หน้าไอ้แบคถอดสีไปเลย

แต่มันก็ไม่ด่าผมคงเห็นว่าผมเศร้าอยู่มั้ง



หน้าห้อง ICU 1 โรงพยาบาล MAMA


เฮียคริสที่อยู่ในชุดผ่าตัดเดินออกมา จากห้องICU มือยังเปื้อนเลือดอยู่เลย



"อ้าวคยองซู"เฮียคริสตกใจเล็กน้อยพี่คยองพาผมเดินมาที่หน้าห้องนั้น



"สวัสดีครับนาย ว่าแต่คุณเซฮุนเป็นยังไงบ้างครับ"พี่คยองยังคงให้ผมซบไหล่อยู่ขณะคุยกับเฮีย



"เนี่ยแหละปัญหา ผ่ายังไม่ได้ มันร้องหาแต่เสี่ยวลู่ๆ คยองซูเดี๋ยวพาเสี่ยวลู่ไปเปลี่ยนชุดแล้วพามาที่ห้องผ่าตัดด้วย

มายืนข้างๆมันจะได้ผ่าง่ายๆหน่อย"     ห๊ะ พาเข้าห้องผ่าตัด ปกติเฮียไม่ให้เข้าน่ะเนี่ย

โอกาศดีจังแหะพี่คยองซูลากผมไปที่ห้องเปลี่ยนชุดจะได้เห็นการผ่าตัดแล้ว




ในห้อง ICU 1 โรงพยาบาล MAMA




ผมก้าวเข้ามาในห้องผ่าตัด กลิ่นแรกที่เข้าจมูกผมคือกลิ่นยา ขอบอกว่าเหม็นสุดยอด!!!



ผมเดินตามพี่คยองไปเรื่อยๆภายในห้อง ICU ยังแบ่งเป็นห้องย่อยๆอีกพึ่งรู้น่ะเนี่ย



ผมเดินเข้ามาถึงห้องในสุดป้ายหน้าประตูเขียนไว้ว่า

"เซฮุน" เหอะๆปกติเค้าเขียนชื่อเต็มนิ



พี่คยองเปิดประคงตูเข้าไปพร้อมกับลากผมเข้าไปด้วย




"เสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่อยู่ไหน เสี่ยวลู่"เสียงพี่เซฮุนนิ ผมรีบเดินตรงไปที่เตียง

เห็นพี่เซฮุนบิดไปบิดมาบนเตียงเฮียคริสเตรียมยาสลบใส่เข็มฉีดยาไว้แล้ว



"เสี่ยวลู่ มาอยู่ข้างๆมันดิ พี่ฉีดยาไม่ได้เลย"มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย เอาเข็มจิ้มจึกก็จบแล้วเอาผมเข้ามาทำไม

ผมจับมือพี่เซฮุนเอาไว้ พี่เค้ากำมือผมแน่นเลย กระดูกแทบหัก




สักพักพี่เซฮุนก็นิ่งไปผมมองไปที่อีกฟากนึงของเตียงเฮียคริสกำลังฉีดยาสลบอยู่ แล้วเอาผมเข้ามาเพื่ออะไรห๊ะ เฮีย!!!



ผมยืนกุมมืิอพี่เซฮุนเอาไว้ตลอดการผ่าตัด มือพี่เซฮุนเย็นเฉียบผมพยายามให้ไออุ่นพี่เค้า

ฝ่ามือของผมทั้งสองข้างกุมมือพี่เค้าไว้หวังว่าไออุ่นและความห่วงใยของน้องคนนี้จะทำให้พี่คนที่ผมรักมากคนนี้

ดีขึ้นมาบ้าง ระหว่างที่นั่งกุมมือพี่เค้าไว้ผมได้เห็นทั้งมีด ทั้งกรรไกร คีม อะไรต่อมิอะไรสารพัด

รอบๆก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดไหลเต็มไปหมด เฮียเริ่มลงมีดกรีดไปตรงกลางอกก่อน

กรีดผ่านชั้นเนื้อลงไปเรื่อยๆก็พบกับกระสุนลูกแรก



"แกร๊ง"เสียงกระสุนตกกระทบกับกระบะเหล็กที่เอาไว้ทิ้งขยะ เฮียดูเครียดสุดๆเหงื่อตก

คิ้วขมวดกันจนจะผูกปมได้แล้ว



แผลที่สองเฮียแค่ล้างแผลนิดหน่อยแล้วเย็บปิดเพราะลูกกระสุนทะลุ



"เสร็จแล้ว ย้ายไปห้องปกติด้วย เสี่ยวลู่มากับพี่"ผมปล่อยมือพี่เซฮุนเดินตามเฮียไปแต่โดยดี

คงอีกนานพี่เซฮุนถึงตื่น ไปกะเฮียดีกว่า




ห้องเฮียคริส ตึก a ชั้น 12 ห้อง 36 โรงพยาบาล MAMA



ผมตามเฮียเข้ามาถึงห้อง เฮียกำลังเข้าห้องน้ำพอดี


"เสี่ยวลู่ ตามสบายเลยน่ะ พาเพื่อนๆมาบนห้องก็ได้ พี่ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมีอะไรจะคุยด้วย"แล้วเฮียก็เดินเข้าห้องน้ำไป



ผมไปนั่งเล่นที่โซฟาริมหน้าต่างมองออกไปภายนอกเห็นวิวทิวทัศน์ชัดเจน

บนถนนมีรถวิ่งไปมาแม้ยามค่ำคืนช่างมีชิวิตชีวาผิดกับผมที่แสนเศร้าที่คนรักของผมต้องมาเจ็บปวด

พระจันทร์ส่องแสงช่างสว่างไสวเหลือเกินผิดกับชีวิตผมที่ดับมืดลงเพราะขาดคนรักไป

พี่เซฮุนจะรู้ไหมน้องคนนี้รักพี่แค่ไหน สถานะของเราผมอยากให้เกินพี่น้องไปจนกลายเป็นคนรักจัง

มันจะเป็นไปได้ไหมชีวิตนี้




"ครืด ครืด ครืด...ๆๆๆๆ"โทรศัพท์ในกระเป๋าผมสั่นอย่างรุนแรง ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย ผมควักโทรศัพท์ออกมา

อ่อ แบคนี่เอง



"ว่าไง"



"ลู่ โรงพยาบาลเฮียใหญ่ไปป่ะ กูหลงแล้วเนี่ย จะหาร้านสะดวกซื้อ เดินหลงมาที่ห้องคลอดเนี่ย มารับหน่อยดิ๊"

แบคตอบเสียงเหนื่อยมากคงเดินเยอะ



"เออๆเดะกูไป รอหน้าห้องคลอดแหละ"ผมกดตัดสายเดินไปที่หน้าห้องน้ำ



"ป๊อกๆๆๆๆๆ เฮียผมไปรับแบคกับไคน่ะ"



"เออๆรีบมาล่ะ"ผมเดินออกจากห้องไป ห้องข้างๆก็น่าจะเป็นห้องพักฟื้นของพี่เซฮุนเห็นเฮียบอกย้ายพี่เค้ามานิ

แวะเข้าไปดูหน่อยดีกว่า



ผมเปิดประตูห้องพี่เซฮุนเข้ามาภาพแรกที่เห็นคือพี่เค้านอนหลับสนิท ผมเดินเข้าไปใกล้ๆกุมมือพี่เค้าขึ้นมา 

"พี่รู้ไหม ผมรอพี่ฟื้นอยู่น่ะ วันหลังจะพาไปกินชานมไข่มุกร้านใหม่ อร่อยสุดยอดเลย"

ผมเหมือนคนบ้าที่พูดคนเดียวทำไมมือพี่เค้าเล็กลงสงสัยจะคิดไปเอง




ผมก้มลงไปหอมแก้มพี่เค้าปกติผมทำบ่อยน่ะทำจนสาวๆในโรงเรียนอิจฉาอ่ะได้หอมแก้มหนุ่มหล่อ

แต่เมื่อยัยคริสซี่เข้ามาในชีวิตผมเลยไม่ค่อยได้หอมแก้มพี่เค้าเลย



"คุณหนูหอมแก้มผมทำไมครับ"เสียงคยองนิงั้นแสดงว่า



"พี่คยอง พะ พี่มานอนอะไรตรงนี้"ตายและหอมแก้มผิดคนยุ่งละมึงเสี่ยวลู่




"ผมมานอนรอพยาบาลพาคุณเซฮุนมานอนครับ ผมเลยมานอนเล่นแล้วเผลอหลับไปตื่นมาอีกที

ตอนโดนคุณหนูหอมแก้มนี่แหละครับ"แม่เจ้า งานเข้าจังๆล่ะเสี่ยวลู่ ถึงว่าทำไมมือเล็กลง

เสี่ยวลู่ทำไงดีๆ อ่างั้นเอาแบบนี้




"ผมแค่ก้มลงไปดูฮะ ว่าใช่พี่เซฮุนรึเปล่าแต่ตอนก้มมันทรงตัวไม่อยู่เลยพลาดไปหอมแก้มเอาน่ะครับ"



"อ่อ ครับ ผมขอตัวไปรับคุณเซฮุนน่ะครับ"โล่ง!!! พี่คยองเชื่อสนิทเอาล่ะว่ะรีบไปหาไอ้แบคดีกว่าไม่อยากโดนด่า

ผมเดินไปที่ลิฟท์กำลังจะกดปุ่มเลย



"ปิ๊งป๊อง!!!" เสียงลิฟท์เปิดออก ผมใจแทบสลายหายไปกับอากาศ



"ไอ้ลู่!!!! มึงตาย"เมื่อประตูลิฟท์เปิดร่างไอ้แบคก็กระโดดถีบผมเข้าอย่างจัง 



"อย่า!!!!"ผมแหกปากลั่นโรงบาลแต่ไม่ทันเสียแล้วเท้าแบคถึงยอดอกผมพอดี ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า



"ถีบกูไมว่ะ"ผมพยายามยืนขึ้น จุกก็จุก เจ็บก็เจ็บ ไอ้เพื่อนบ้า



"ข้อหาไปรับช้า นี่คือการลงโทษ"อื้อหือ แค่รับช้าโดดถีบซะขนาดนี้ ถ้าไปเหยียบเล็บขบไม่เอาปืนยิงเลยเรอะ



"พี่เซฮุนอ่ะ เป็นไงบ้าง"เสียงไคนำออกมา ก่อนที่มันจะก้าวขาออกมาจากลิฟท์



"นอนที่ห้องอ่ะ จะไปก็ไปได้ข้างห้องเฮียคริสน่ะ ไอ้ห้องที่กูไปนอนตอนโดนงูกัดอ่ะ ห้องนั้นแหละ"



"อ่อ เคๆ แต่มึงจะไปไหน"แบคฮยอนถามผมเพราะผมกำลังก้าวขึ้นลิฟท์



"หาของกินใส่ปากครับ "หลังจากนั้นประตูลิฟท์ก็ปิดลง ลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวลงไปด้านล่าง ช้าๆ



ตึก a ชั้น 1 ร้านขายของ โรงพยาบาลMAMA



ผมเลือกซื้อของไปกินตอนเฝ้าพี่เซฮุนซื้อไปฝากไอ้สองตัวนั้นอีก หมดๆตังหมดแน่ ผมเดินไปที่แคชเชียร์



"คิดเงินด้วยครับ"



"ได้ค่ะ...... 259 บาทค่ะ "โหซื้อของกินที 260 บาท หมดแน่ตังผม ผมยื่นแบงค์ 500 ร้อยให้

พอดีที่สายตาผมเหลือบไปเห็นคนทำท่าทางลับๆล่อตรงหน้าลิฟท์



"รับมา 500 น่ะค่ะ นี่คะเงินทอน โอกาสหน้าเชิญใหม่น่ะค่ะ"

ผมรับเงินทอนถือถุงขนมรีบขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องพี่เซฮุนทันที ลางสังหรณ์ไม่ดีเลยแหะ



ตึก a ชั้น 12 ห้อง 35 โรงพยาบาล mama


ผมทะลึ่งพรวดเข้าไปในห้องพี่เซฮุน วิ่งรี่ไปที่เตียง

ในห้องดับไฟมืดเพราะให้พี่เค้านอน ผมควักโทรศัพท์ออกมาส่องไปที่ตัวพี่เค้า อ่าคราวนี้ถูกคนพี่เซฮุนยังปกติดี

ผมเอาขนมไปเก็บ ตอนนี้ตีสามแล้วง่วงชะมัด



"ครืด ครืด ครืด"โทรศัพท์ผมสั่นอีกแล้ว ตีสามไอ้บ้าที่ไหนโทรมา เฮีย!!! อยู่แค่ห้องข้างๆจะโทรมาทำไม

ผมกดโทรศัพท์ทิ้งแล้วไปที่ห้องของเฮีย พี่เซฮุนคงยังไม่ฟื้นหรอก



ห้องเฮียคริส ตึก a ชั้น 12 ห้อง 36 โรงพยาบาล MAMA



ผมเปิดประตูเข้าไปเจอเฮียคริสกำลังใส่เสื้อผ้าพอดี อะไรว่ะตั้งนานเพิ่งอาบน้ำเสร็จไปนอนอยู่รึไง



"มาแล้วเฮีย มีอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มีผมจะไปนอน"ผมทำท่าจะเดินออกจากห้อง



"ไม่มี แค่จะถามว่า จะกลับไปเอาของที่บ้านไหม การบ้าน เสื้อผ้า พี่กำลังจะกลับบ้านพอดี"

ผมกำลังจะอ้าปากตอบไอ้แบคกับไคก็เปิดประตูห้องเข้ามา




"ผมเอาโน๊ตบุ๊ค ขนม เสื้อผ้า กับการบ้าน"


"ส่วนผมขอแบบเดียวกับไอ้แบคครับ" สองคนนี้มันจริงๆเลยเฮียถามผมแต่สองคนนี้ก็ตอบให้มันน่ารักจริงจริ๊งงงงงงง



"ผมก็เอาแบบนั้นอ่ะเฮีย เฮียก็พาไอ้สองคนนัันไปเก็บของเหอะ ผมจะเฝ้าพี่เซฮุนเอง"ผมเดินไปที่ประตู

ไม่มีอะไรแล้วไปเฝ้าพี่เซฮุนดีกว่า



ผมเดินออกจากห้องเฮียไปที่ห้องพี่เซฮุน ตรงหน้าประตูห้องพี่เซฮุนมีกระดาษตกอยู่ด้วย! ผมเดินเข้าไปเก็บ

มีข้อความลองอ่านดีกว่า



                                                       "ยาที่พี่ให้รีบเอาให้เซฮุนกินสิ"





ยา? ยาอะไร ผมนึกแล้วนึกอีก อ่อ ไอ้ยาเขียวๆของพี่ขนนกนี่เอง ผมควักมันออกจากกระเป๋าตรวจสภาพดูยังปกติดี

ผมเก็บมันใส่กระเป๋า แล้วเดินเข้าห้องพี่เซฮุนไป




ตึก a ชั้น 12 ห้อง 35 โรงพยาบาล mama



ผมเดินตรงไปที่เตียงพี่เซฮุนยังหลับอยู่ เมื่อไหร่พี่เค้าจะฟื้นน่ะ ไม่ชอบที่ต้องมานั่งเฝ้าคนที่ผมรักนอนโรงบาลเลย

ผมเดินไปล็อคห้อง หยิบยาสีเขียวๆของพี่ขนนกออกมา เปิดจุก อื้อหือ กลินใช้ได้

ผมค่อยพยุงพี่เซฮุนจับพี่เค้าอ้าปาก แล้วกรอกยาลงไป น่าสงสารพี่เค้าจังต้องมากินยาอะไรไม่รู้




"ผมเอาขวดแก้วไปทิ้ง สายตาก็ดันเห็นรถเฮียกำลังขับออกไปจากโรงพยาบาล แถมเปิดหลังคาด้วย

ตีสามตีสี่ขับรถเปิดประทุน หนาวตายชัก



ผมเดินเข้าไปจัดแจงที่โซฟาให้กลายเป็นที่นอน หาหมอนมาหาผ้าห่มมา จัดแจงปูผ้าวางหมอน

ง่วงสุดๆน่าจะนอนได้แล้วน่ะ ตีสี่นิดๆ

ก่อนล้มตัวนอนผมเดินไปหาพี่เซฮุน จุ๊บแก้มพี่เค้าทีนึงตอนหลับไม่รู้เรื่องหรอก แล้วผมก็เดินไปนอน





ตึก a ชั้น 12 ห้อง 35 โรงพยาบาล mama

05.00 น.

sehun said:





ผมค่อยลืมตาขึ้นมาทุกอย่างรอบตัวผมยังมืดมิด สักพักสายตาของผมเริ่มรับรู้สิ่งรอบข้างได้

นี่มัน ห้องพักคนไข้นิ ผมหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ห้องนี้มันคุ้นๆแหะ



"คร๊อกกกกกก ฟิ้วววววววว"เสียงไรT๐T ไม่น่ะไม่ นะโมตัสสะ นะโมตัสสะ ผมหลับตาปี๋

เพิ่งฟื้นขึ้นมาเจอดีเลยรึไงกันนนนน




"คร๊อกกกกกก ฟิ้ววววววว"มันคือเสียงอารายยยยยยยย

ผมลุกขึ้นมองหาต้นเสียง 



ความรู้สึกวิ่งจากส่วนกลางลำตัว แผ่ซ่านไปทุกตารางเซนติเมตร เหมือนโดนมีดกรีดไปทั่วทั้งร่างกาย


"เจ็บบบบบบบบ!!!!!!!!" ผมแหกปากลั่นโรงพยาบาล หวอโรงบาลดังสนั่น แก้วน้ำสั่นสะท้าน เตียงสั่นสะเทือน



"ตุ๊บ!!!"เสียงไรตกลงพื้น



"พี่เซฮุน เป็นอะไรครับ"เสี่ยวลู่ปรี่เข้ามาหาผม อ่าทำไมมันเจ็บแบบนี้ อูวววว 



"พี่นอนก่อนน่ะครับ แผลยังไม่หายดี อีกอาทิตย์สองอาทิตย์น่าจะหายน่ะครับ อยู่นิ่งๆก่อนน่ะ"

เสี่ยวลู่จับผมลงไปนอนอีกครั้ง ต้องนอนโรงพยาบาลจริงๆหรอเนี่ย ไม่อยากอยู่โรงพยาบาลT_T



เสี่ยวลู่เดินโซซัดโซเซไปที่โซฟา ตบหมอนทีสองทีแล้วก็ล้มตัวนอนไปเลย สงสัยจะง่วงจัด ก็แน่ล่ะ คืนนี้มีแต่เรื่อง

ผมก็น่าจะนอนพักดีกว่าน่ะ





โกดังร้าง


"ท่านครับ ยัยมนุษย์คนนั้นสลายไปแล้วครับ"เสียงของผู้น้อยศักดิ์รายงานเหตุการณ์ให้แด่หัวหน้าของเขา



"งั้นรึ แน่ล่ะมนุษย์จะใช้อะไรได้เรื่อง เจ้า ไปตามหาจี้มรกต กับ จี้ไพลินมาให้ข้า

อีกไม่นานความอมตะตลอดการจะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว"

เสียงทุ้มใหญ่รำพันถึงสิ่งของที่ใฝ่ฝันหามาทั้งชีวิตพร้อมสั่งให้ลูกน้องไปตามหาสิ่งนั้นมาให้



"รับทราบครับท่าน"เสียงผู้น้อยศักดิ์ตบปากรับคำพร้อมกับหายตัวไป ณ
จาก ตรงนั้น





ตึก a ชั้น 12 ห้อง 35 โรงพยาบาล MAMA

SEHUN:



"อะไรอ่ะเฮีย"ผมพินิจพิเคราะห์สิ่งของในมือสายสร้อยที่ทำมาจากสิ่งที่เหมือนโลหะส่วนปลายมีวัตถุแข็งๆ

เหมือนพลอยแต่สีเขียวปี๋ เอามาให้ทำไมกัน




"ใช่ เฮียเอามาให้ทำไม รับขวัญน้องรึไง"เสี่ยวลู่ถือสร้อยนั่นเหวี่ยงไปมา สร้อยเหมือนกันเลยแต่ตรงปลายเป็นสีฟ้า



"ไอ้ซื่อบื้อ นอกจากบ้าแล้วยังซื่อบื้ออีก สร้อยคู่มรกตกับไพลินบริสุทธิ์ พ่อแม่เค้าซื้อมาจากต่างประเทศเลยน่ะ

ที่เรียกให้ไปหาเมื่อคืนก็เรื่องนี้แหละ" เนี่ยน่ะพ่อกับแม่ซื้อมา ไม่อยากจะเชื่อ เฮียโม้ป่ะเนี่ย ผมห้อยสร้อยนั่น

ส่วนเฮียคริสกำลังสวมสร้อยให้เสี่ยวลู่



"นี่แหละ หันมาดูดิ หล่อจริงๆทั้งคู่เลย น้องใครว่ะพี่มันต้องหล่อโคตรๆแน่นอน"

รู้สึกว่าไอ้ส่วนหลังมันเหมือนจะชมตัวเองน่ะ หึ้ย ไอ้พี่บ้า นอนต่อดีกว่า



"ทำไรอ่ะ เซฮุน"เฮียหันขวับมามองผม มองทำไมคนจะนอน



"ก็จะนอนไงเฮีย"ผมคลุมโปง นอนขดบนเตียง หลับตาปี๋แกล้งทำเสียงกรน คนป่วยก็ต้องนอนพักสิ



"ตื่นเลยๆต้องไปล้างแผล"เฮียคริสกระชากผ้าออก เผอิญนิ้วเฮียไปเกี่ยวกับเสื้อคนไข้ของผม


มันเลยโดนกระชากเปิดออก เผยให้เห็น หน้าท้องของผม



"อูววววววว ขาวววววววววว"

เสียงเสี่ยวลู่พึมพำเบาๆทำยังกะตัวเองไม่ขาวเนอะไอ้น้องกบฏ มันขาวกว่าผมด้วยซ้ำ

แต่ทำไมผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวตอนได้ยินเสียงเสี่ยวลู่ด้วยอ่ะ 




"แผล แผลอยู่ไหน? ไหนถอดเสื้อดิ๊"เฮียคริสมองหาแผลบนตัวผมเสื้อเปิดนิดนึงยังไม่เจอ ตอนนี้ให้ถอดเสื้อ

ถ้ายังไม่เจออีกสงสัยคงต้องแก้ผ้าให้แกหาแผลแล้วล่ะ



ผมจำได้ว่าแผลมันอยู่ตรงกลางอกรอยนึง อีกรอยนึงตอนโดนยิงมันรู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆกันน่ะ

แต่แผลหายไปแล้วแค่ข้ามคืนเนี่ยน่ะ บ้า แต่มันก็หายไปแล้ว



"อูววววววว ขาวเกิน อ๊าาาาาาาา แม่เจ้า"เสี่ยวลู่เอามือปิดปาก ชักจะกลัวๆไอ้น้องคนนี้แล้วสิ มันจะจับผมกินไหมเนี่ย



"แผลหายไปไหนอ่ะ แผลอยู่ไหนนนนนน"เฮียคริสแหกปากลั่นห้อง เสียงดังในโรงบาลอ่ะเอานี้ไปอุดปากซะ



"แหวะ ถุย แกเอาผ้ามายัดปากพี่ทำไม"เฮียดึงผ้าออกจากโยนมันไปให้เสี่ยวลู่พร้อมกับมองตาขวางใส่ผม



"ก็เฮียเสียงดังอ่ะ ผมเลยหาไรอุดให้"ผมติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อยแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ



ผมนั่งในห้องน้ำกำลังมีความสุขกับการปลดปล่อย อ๊าาาาา สบาย




"ทุกคน ดัมมี่กันเถอะ"เสียงแบคฮยอนดังมาแต่ไกล ไอ้พวกนี้โรงพยาบาลก็ไม่เว้น



"ชู่ว์ เบาๆหน่อย เซฮุนมันไม่ชอบ"เฮียคริสปรามแบคฮยอน ใครจะชอบล่ะการพนัน 



"นิดนึงน่ะเฮีย ตาสองตาไม่เป็นอะไรหรอก"ตาสองตาเดะจะโดนกันคนละตีนสองตีน

รู้ว่าไม่ชอบยังมาเล่นใกล้ๆอีกไอ้พวกนี้ โดนแน่ๆล่ะ



"อ่ะๆก็ได ้ตาเดียวน่ะ" นั่น เจ้าของโรงพยาบาลเป็นหัวโจก ทำไมทำแบบนี้ ไอ้คนอื่นก็เออออห่อหมกเล่นด้วย

ผมกดชักโครกล้างทุกอย่างให้เรียยร้อยแล้วเดินมาข้างนอก




"ปึง! ทำไรกันอ่ะ"ผมเปิดประตูแรงไปนิด ยืนตาขวางอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมอยากจะเอาหน้ามุดดินหนี



"เล่นโดมิโน่ เล่นไหมพี่"ไคถามผม หน้าตานิ่งๆคงตกใจมั้ง



"ไหนว่าเล่นดัมมงดัมมี่ไรกัน ไหงกลายเป็นโดมิโน่"ผมยืนสงบก้มหน้า อายอ่ะ ถ้ามุดดินได้มุดไปนานแล้ว 



"ดัมมี่ไร ใครพูด จะบ้าเรอะ เคัาเล่นโดมิโน่กัน"เฮียคริสกำลังเล่นแข่งกับไคส่วนแบคฮยอนกับเสี่ยวลู่ยืนอยู่ข้างๆ

ผมเดินเข้าไปทางด้านหลังของเสี่ยวลู่แล้วโอบเอวจากทางด้านหลังทำไมใจเต้นตึกตักๆแบบนี้ 




ผมมองไปที่บนเตียง เฮียกับไคเค้าแข่งโดมิโน่กันอยู ่แต่แล้วสายตาผมเหลือบไปเห็น

ไพ่แลบออกมาจากใต้ผ้าห่ม วินาทีนั้นผมจับผ้าห่มสะบัด โดมิโน่กระจายเต็มพื้น 



"ทำอะไรลงไป!!!!!"สี่คนนั่นโวยวายใหญ่ ผมช็อคกับสิ่งที่เจอใต้ผ้า แหม่ครบสำรับ 52 ใบ เงินพร้อมเลยน่ะ 



"ไหนบอกเล่นโดมิโน่"ผมกวาดสายตาไปหาสี่คนตรงหน้าเสี่ยวลู่ก้มหน้าก้มตา

เฮียคริสฟุบหน้าลงกับหมอนส่วนไคกับแบคฮยอนวิ่งเข้าห้องน้ำ




หลักฐานตรงหน้าหนีให้ตายก็ไม่พ้น



"มานี่ ไอ้เฮีย ไหนบอกโดมิโน่ไง นี่คืออะไรหรอ"



"กระดาษแข็งวาดรูปคร้าบบบ น้องเซฮุน"เฮียตอบพร้อมยิ้มหวาน มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก



"เสี่ยวลู่ นี่คืออะไรหรอ เอามาทำอะไร"ผมชี้ไปที่กองไพ่บนเตียง



"ผมเอามาให้เฮียสอนเรื่องความน่าจะเป็นครับ ใช่ไหม แบค ไอ้ไค"



"ช่ายยยยยย"เสี่ยวลู่หาพรรคพวก คิดว่าจะรอดรึไง



ผมเดินไปที่หน้าห้องน้ำ บิดลูกบิด นั่นล็อคด้วย คิดว่าเข้าไม่ได้ใช่ไหม



"แกร๊ก แอ๊ดดดดดดดดด"ผมไขกุญแจห้องน้ำวันนี้ได้มีพาดหัวข่าวดับอนาถสี่ศพชัวร์



"มีอะไรคร้าบ พี่เซฮุน"



"ใช่ๆมีอะไรคร้าบ "สองตัวนั้นยิ้มยิงฟันให้ผม



"มาม่ะ มายืนรวมกัน ไม่มาตาย!!!"ผมลากสองคนนั้นออกจากห้องน้ำมารวมกับเฮียและเสี่ยวลู่



"เล่นไรกัน"



"เล่นไพ่คร้าบบบบ"เสียงอ่อยทั้งสี่แบบนี้คงจะสำนึกผิดแล้วมั้ง



"ทำไมไม่ชวนกันเลย ม่ะๆสักตา"




"ห๊ะ!!!"สี่คนตะลึงงัน เอ๊า ไม่ได้เล่นเลยอยากเล่นไง



"จัดไป " เราห้าคนล้อมวงกันอย่างสนุกสนาน นานๆทีเล่นแบบนี้คงไม่เสียหลายเนอะ




บ้านพักสามตัวป่วน หนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนขึ้นไทม์แมชชีน

LUHAN:



ตอนนี้ผมก็ปิดเทอมแล้ว อีกสามอาทิตย์ก็จะสอบเข้ามหาลัยตื่นเต้นจังจะได้เรียนที่เดียวกันกับเจ้าแบคเจ้าไคไหมน่ะ

 เราสามคนสมัครสอบที่มหาลัยปาร์คไว้ ตื่นเต้นๆ




"คุณหนูครับ ได้เวลาทานอาหารแล้วครับ"พี่คยองเรียกผมไปทานข้าวเช้า ปกติพี่คยองไม่มาบ้านนิ

แปลกจังทำไมวันนี้ถึงโผล่มา



ผมเดินลงบันไดไปที่ห้องอาหารตั้งแต่ไม่มียัยคริสซี่ชีวิตผมดีขึ้นเยอะ สบายหูสบายตา

ทำไมมีความสุขอะไรเช่นนี้ ้ผมเดินลงบันไดไปเรื่อยๆจนถึงห้องอาหาร



"เสี่ยวลู่ พี่มีข่าวดีมาบอก"พี่เซฮุนนัั่งอยู่ที่เก้าอี้กำลังละเลียดข้าวต้มปลาอยู่บนโต๊ะ โพล่งขึ้นมา



"ข่าวไรครับ นอกจากพี่ออกจากโรงพยาบาลกับได้ลูกค้าเป็นถึงโรงพยาบาลใหญ่ระดับโลก

แล้วมีอะไรดีกว่านี้อีกครับ"ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆพี่เซฮุน อ่ากลิ่นสบู่พี่เค้าหอมฟุ้งจริงๆ

ถ้าซบแล้วดมจะมีใครว่าไหมน่ะ




"เฮียให้เราสองคนไปเที่ยว เฮียหาที่ไว้ให้แล้ว"



"พรวด อะไรน่ะ"น้ำส้มในปากผมพุ่งออกจากปากเลอะไปหมด




"ห๊ะ พูดใหม่อีกทีพี่ ผมหูฝาดรึเปล่า"



"จริงๆเฮียบอกพี่เมื่อคืน วันนี้ไปเก็บของได้เลย เดี๋ยวพี่คยองซูไปส่งตอนเที่ยง"



"จริงดิ จัดไป"ผมรีบกระซวกข้าวต้มปลาแล้วไปเก็บของที่ห้อง

โอกาสดีๆแบบนี่หายากเฮียจะให้ไปเที่ยวทั้งทีก็ไปซะหน่อย

เอาไปกี่ชุดดีซักสิบชุดดีกว่า กางเกงว่ายน้ำ เสื้อกันหนาว...ไม่เอาไปตอนนี้หน้าร้อน

อ่าครีมกันแดด เอา SPF 70000 รึ SPF 140000 ดี เอาไปสองอันเลยแล้วกัน

ผมเลือกสารพัดวัตถุอยู่ร่วมสองชั่วโมง ได้มาสามกระเป๋า แหม่ะไปเที่ยวๆ




ผมเดินไปหาพี่เซฮุนที่ห้อง พี่เค้าก็กำลังจัดของเลย โหเอาของไปเยอะไม่แพ้กัน



"พี่ เฮียให้ไปนานแค่ไหนอ่ะ"ผมเดินเข้าไปกอดคอพี่เซฮุน




"สองอาทิตย์ ถ้าไม่จุใจก็อยู่ต่อไปได้เรื่อยๆ"ว้าววววว เฮียทุ่มทุ่น แบบนี้สิค่อยน่ารักหน่อย



เราสองคนช่วยกันเก็บกระเป๋าแล้วลากมากองไว้ที่หน้าบ้าน



พี่คยองซูเตรียมรถตู้ไว้แล้ว เย้ๆไปเที่ยวๆ ผมกระโดดโลดเต้นเต็มที่ ได้ไปเที่ยวกับพี่เซฮุนสองต่อสอง

สิ่งที่ใฝ่ฝันเฝ้ารอ เสร็จแน่พี่เซฮุน



"เห้ย ไอ้สองตัวมาช่วยพี่หิ้วกระเป๋าดิ๊ " เสียงเฮียนิ แต่ไหงให้ไปแบกกระเป๋ารึว่า



"ไปเที่ยวเนี่ย ไวกันยังกับกรด มาช่วยแบกเร็วเข้า มันหนักน่ะเว้ย"ชัวร์เลยเฮียไปด้วย อดหวานกับพี่เซฮุนเลย

เศร้าขนาด ทำไมฟ้าไม่เป็นใจเช่นนี้  T_T


"เฮียไปด้วยอ่อ"พี่เซฮุนถามตอนที่เดินไปรับกระเป๋าจากเฮียคริส



"ไปด้วยสิ แต่ไม่ได้ไปพักด้วย ไปดูงานโรงพยาบาลน่ะ สองอาทิตย์ถึงกลับ ถือโอกาสพาแกๆไปเที่ยวนี่ไง "

เฮียคริสพูดไปหิ้วของไป ตั้งสองอาทิตย์แหน่ะ กลางวันเฮียไม่อยู่ หวานกับพี่เซฮุนได้เต็มที่ เสร็จโจร อิอิ




"รถพร้อมแล้วครับ"พี่คยองซูมารับกระเป๋าเฮียไปเก็บ พี่น้องสามคนไปเที่ยวขนของยังกับย้ายบ้าน เยอะได้อีกเนอะ




"เฮีย ว่าแต่ เราจะไปไหนกัน"



"เพชรบุรี"



"ห๊ะ!!! เพชรบุรี"ผมกับพี่เซฮุนตกใจสุดขีด นึกว่าไปได้ไกลๆสุดท้ายใกล้ๆแค่เนี่ย กรุงเทพ เพชรบุรี     เซ็ง



"ใช่ ไปๆขึ้นรถ"เราสามคนขึ้นรถมุ่งหน้าสู่ เพชรบุรี



บนรถระหว่างทาง


" ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด "เสียงโทรศัพท์พี่คยองซูดังขึ้น



"ว่าไง จัดบ้านให้ยัง แกอยู่ใกล้ๆอ่ะ ช่วยหน่อย อ่อ เสร็จแล้ว ขอบใจมาก เดะให้รางวัลจุ๊บๆ"

เหมือนคนปลายสายจะรู้จักกับพี่คยองเป็นอย่างดี ใช้เช็ดบงเช็ดบ้านอะไรกัน



"มีอะไรเหรอ คยองซู"



"ไม่มีอะไรครับ คุณคริส แค่เพื่อนโทรมาบอกว่าทำความสะอาดบ้านพักให้สองคุณหนูเรียบร้อยแล้ว"




"อ่อ ขอบใจมากๆ"



บ้านพักริมทะเล

12.00 น.



"ถึงแล้วครับ คุณหนู ตื่นเถอะครับ"เสียงพี่คยองปลุกผมให้ลืมตา



"อ้าว พี่คยอง เฮียล่ะครับ"พี่เซฮุนถามพี่คยองเพราะไม่เห็นเฮียคริสพร้อมกับขยี้ตาสงสัยจะง่วงจัด


"คุณคริส ลงไปตั้งแต่ผ่านสถานที่ดูงานแล้วครับ เดี๋ยวผมต้องไปดูงานด้วย

แต่จะมีเพื่อนผมมาดูแลคุณหนูทั้งสองน่ะครับ ไม่ต้องห่วง มีอะไรใช้มันได้เลยครับ"

พี่คยองเก็บของหน้ารถพร้อมกับเปิดประตูไปขนกระเป๋าลงมา ผมก็ลากพี่เซฮุนเข้าบ้าน



"ผมส่งแค่นี้น่ะครับเดี๋ยวไปไม่ทัน ลาแล้วครับคุณหนู ขอให้สนุกน่ะครับ"

พี่คยองมาส่งที่หน้าประตูบ้านพร้อมกับลาไปทำธุระ เห้อ วัยรุ่นสองต่อสองในบ้านหลังใหญ่จะรอดไหมน่ะ



"เข้าบ้านเถอะ ป่ะ"พี่เซฮุนไปลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านผมก็แบกส่วนของผมเข้าไปด้วย หนักชะมัด



เอ๊ะ รองเท้าใครกัน สงสัยจะเป็นเพื่อนพี่คยองแน่เลยเห็นบอกจะมาดูแลผมกับพี่เซฮุน ขอให้ใจดีด้วยเถอะ



"ยินดีต้อนรับครับ เซฮุน เสี่ยวลู่"เสียงคุ้นๆนะ 



"พี่!!!!!!"






จบ!!!

เพื่อนคยองซูคนนั้นเป็นใครกันถึงทำให้เสี่ยวลู่ตกใจขนาดนั้น การพักบ้านพักสองอาทิตย์จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
รอติดตามด้วยน่ะครับ