exo 3 ตัวป่วน ก๊วนอลเวง

luhan said:


"หวออออออออออออออออ"ทำไมเสียงไซเรนดังจังเฮียน่ะเฮียตั้งให้เบากว่านี้ก็ไม่ได้

ตอนนี้ไซเรนทั้งตึกมันดังมากกกกก พี่เซฮุน ไค แบคฮยอน และผมต่างยกมือขึ้นปิดหู 



"เอ๊า!!!!ใส่นี่"ไคแจกสิ่งของคล้ายๆหูฟัง ผมก็ใส่หูแต่โดยดี เห้ยไซเรนเบาแล้วอ่ะ อิอิ ลองถอดดีกว่า



"หวอออออออออออ"แม่เจ้ามันยังดังเหมือน ผมยัดกลับที่แทบไม่ทัน แสดงว่าเจ้านี่มันลดเสียงไซเรน



"ตอนนี้ ข้างล่างมีพวกชุดดำเต็มไปหมดแล้วดูเหมือนจะมียัยคริสซี่ด้วยน่ะ"เสียงเจ้าไคมันนิไหงชัดแจ๋วเลยอ่ะ

มันต้องมีไมค์แน่ๆ ผมพยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ



"ลู่ มึงหาไรว่ะ"ไคมันถามผม



"หาไมค์ เห้ยแม่งพูดเฉยๆก็ดังแล้วนิ"



"ไอ้ฟายยยยยยย"แบคฮยอนด่าลั่น เอ๊าก็คนไม่รู้อ่ะผิดอ่อ ผมเดินไปเกาะแขนพี่เซฮุน

ลางสังหรณ์ว่ามันต้องดับไฟแน่ๆ



"พรึ่บ"นั่นไงดับไฟจริงๆด้วยแต่มันมาทำไรกัน มีแบบเอเยนต์ค้ายารึไงถึงต้องมาจับแบบนี้

รึคนสำคัญของพวกนั้นถึงต้องมาลักพาตัว



"เซฮุน ส่งตัวเสี่ยวลู่มาให้ฉันเถอะ ไม่งั้นคนไข้ทั้งโรงบาลนี้ได้เป็นผีเฝ้าที่ดินแน่"

เสียงยัยคริสซี่นิ มันต้องเอาผมไปฆ่าแน่ๆ ถึงขั้นยึดโรงบาลแถมประกาศออกไมค์สงสัยมันอยากได้จัด



"พี่ ผมกลัว"แบคฮยอนพูดเสียงอ่อยๆ 



"เห้ย มันมาล่ากูไม่ได้ล่ามึง ไอ้บ้า"หน๊อยยยย ตัดบทผมหมดไอ้เพื่อนบ้า

จะให้พี่เซฮุนพูดแบบฮีโร่พูดกะนางเอกซะหน่อย อดเลยย



"ทุกคนรอดแน่นอน พี่จะพาออกไปเอง"อ๊ากกกกก เขิน พี่เซฮุนโคตรแมนอ่ะจะพาออกไปจากโรงบาลด้วย คึคึ

(ไรท์เตอร์:จะตายกันอยู่แล้วยังจะมาเขินอีกไอ้บ้า/เสี่ยวลู่:นิดนึงน่ะ นานๆทีมีหวานชื่น)



ไฟดับมืดไปหมดมองเห็นแต่เงารางๆ ตอนนี้ผมเกาะแขนพี่เซฮุนแน่น

ในหูก็ได้ยินเสียงตะโกนโวยวายของคนไข้ในโรงบาลบวกกับเสียงไซเรน ถึงจะอุดหูฟังที่ไคให้มาเสียงก็ดังอยู่ดี



"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงปืนดังลั่นสั่นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ

หลังจากนั้นเสียงคนโวยวายได้เงียบลงเหลือแต่เสียงไซเรนที่ดังค้างอยู่แบบนั้น

ทั้งโรงพยาบาลเงียบสนิทตอนนี้ไซเรนดับไปแล้วเราทั้งสี่คนยืนอยู่ท่ามกลางความมืด



"ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางห้องที่เราอยู่ ่ต้องหาที่ซ่อนก่อนล่ะ



"ไค เปลี่ยนชุดกะไอ้ลู่เร็วเข้า"แบคฮยอนสั่งให้เปลี่ยนชุด มันจะเปลี่ยนทันเหรอ พวกมันวิ่งจะมาถึงแล้วน่ะ

ผมจัดการถอดชุดออก



"ลู่ ถอดชุดแก วางไว้บนเตียงน่ะ แล้วตรงปลายเตียงจะมีชุดไคอยู่ หอบเอาชุดนั้นไปด้วย

แล้ววิ่งไปทางหน้าต่าง จะมีตู้เย็นตั้งอยู่ ทั้งพี่เซฮุนทั้งเสี่ยวลู่เข้าไปซ่อนซะ ผมเอาของออกหมดแล้ว

ทนหนาวนิดนึงน่ะ ผมปรับให้เครื่องทำความเย็นไม่ทำงาน มันคงไม่หนาวมากหรอก"

แบคฮยอนชี้แจงแผนทั้งหมดให้ทุกคนฟังเอาว่ะลองดู รอดไม่รอดขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ



"แล้วพวกแกล่ะ"



"จะทำเป็นคนไข้ธรรมดา ไม่ต้องห่วงหรอก คริสซี่อยู่ที่ห้องประชาสัมพันธ์ พวกนี้ไม่รู้จักกูหรอก"

แบคฮยอนตอบผม น้ำเสียงดูจริงจังและเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ทั้งความมืด พวกที่จะไลล่าผมทำให้ พวกมันห่วงผมได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ถึงไปกล้าเสี่ยงตายกับพวกนั้น

ถ้ารอดไปได้ ผมน่าจะตอบแทนไรได้บ้าง




"ไปเถอะเสี่ยวลู่ทำตามแผน"พี่เซฮุนลากผมไปที่เตียง ผมถอดชุดคนไข้ออก วางไว้ที่หัวเตียง

หยิบชุดที่ปลายเตียงนั่น จากนั้นลากพี่เซฮุนไปที่หน้าต่าง ตู้เย็นอยู่ไหนน่ะ?



"นั่นไงตู้เย็น ตามพี่มา"พี่เซฮุนจับมือผมแล้วพาไปที่ตู้เย็น

กว้างเหมือนกันนี่หว่าผมกับพี่เซฮุนเข้าไปอยู่ได้สบายๆเลย

ผมเปิดตู้เย็นออก ไล่ความเย็นนิดนึง ผมจัดแจงใส่ชุดให้เรียบร้อย

ฟิตเป็นบ้าเลย    แล้วผมก็ยัดพี่เซฮุนเข้าไป ผมเข้าไปนั่งที่ตักพี่เซฮุน จัดท่าอยู่นานสองนาน

ก็ยัดตัวผมเข้าไปได้ ผมเอื้อมมือไปดึงประตู้เย็นปิด สาธุๆมันไม่เจอเราทั้งสี่คน พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยย




"ไค มันไปไหนกันว่ะ ไม่มาห้องเรามันวิ่งผ่านไปอ่ะ"เสียงแบคฮยอนพูดกับไค วิ่งผ่านไปอ่อ

ไฟดับมันคงไม่เห็นห้องเรามั้ง มันอยู่ในหลบข้างห้องเฮียคริส ก็สมควรแล้วที่หาไม่เจอ



"มันวิ่งมาอีกแล้ว อ่ะ"เสียงกุกกักๆจากข้างนอกบอกได้ถึงความวุ่นวายของเจ้าพวกชุดดำนั่นที่ต้องการตามหาผม

ความเย็นในตู้เย็นเริ่มแทรกซึมผ่านผิวหนังไปจนถึงเส้นประสาท ขนเริ่มลุกตัวสั่นนิดๆ มันหนาวววววววว




"พี่รู้น่ะเสี่ยวลู่กำลังหนาว กอดพี่ก็ได้น่ะ"อ๊ากกกกกก กอดพี่เซฮุน ฟ้าเข้าข้างผมแล้ว

นานมากที่ผมไม่ได้ไออุ่นจากอ้อมอกของพี่เซฮุนตอนแรกผมก็อายนิดๆไม่กล้าสวมกอดเข้าไป

ผมยังนั่งสั่นงึกๆอยู่แบบนัั้น สักพักพี่เซฮุนเริ่มกอดผมแขนพี่เขาค่อนข้างยาวเลยโอบตัวผมได้หมดเลย

ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเกร็งนิดๆ ลองให้คนที่คุณชอบมากอดคุณสิเขินจนพูดไม่ออกเลย

ไม่เชื่อลองดู ผมเริ่มอุ่นขึ้นมานิดๆแต่มันก็ยังหนาวอยู่ดี ผมจึงค่อยๆสวมกอดพี่เซฮุนตัวพี่เค้าอุ่นมากเลยกลิ่นสบู่อ่อนๆ

ช่างหอมยั่วยวนใจเหลือเกินผมซบไปที่ไหล่ของพี่เค้าสายตาผมไปพบกับซอกคอขาวๆเนียนๆของพี่เซฮุนผมค่อยๆ

เอาปลายจมูกไปแตะเพื่อสูดดมกลินหอมของสบู่อ่อนๆนอกจากกลิ่นสบู่แล้วยังมีกลิ่นโลชั่นจางๆผมไม่อยากออกจาก

อ้อมกอดนี้เลย มันช่างอบอุ่น จับไปเจอแต่มัดกล้ามเนื้อ พี่เค้าคงหนาวเหมือนกันมั้ง

พี่เค้าเลยค่อยๆเอาคางมาวางที่ไหล่ของผมยิ่งทำให้เห็นซอกคอขาวๆของพี่เค้าได้มากขึ้น

พี่เค้าซบลงมาที่ซอกคอผม พร้อมกระชับกอดเข้ามาอีก ตอนนี้ผมขนลุกแทนที่จะอุ่นมันสยิวๆยังไม่รู้ 



"ขนลุก หนาวเหรอครับ"พี่เซฮุนเห็นขนแขนผมลุกเลยกระชับกอดแน่นเข้าไปอีกตอนนี้เราสองคนกอดกันกลมอยู่

ภายในตู้เย็นหลังเล็กๆมันหนาวนิดๆแต่ไออุ่นจากพี่เซฮุนมัยทำให้ผมหายหนาวไปบ้างแล้ว



"ปัง!!!"ผมตกใจสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงถีบประตูโครมใหญ่ ไม่มีเสียงทั้งแบค และไค สองคนนั้นหายไปไหนน่ะ เงียบเชียบ




"ชู่ๆๆๆๆๆ อยู่เงียบๆน่ะพี่อยู่นี้อย่าส่งเสียงน่ะ เราทั้งหมดต้องไม่เป็นไร"พี่เซฮุนกระซิบเบาๆข้างหูผม

ตอนได้ยินเสียงถีบประตูผมตกใจนิดๆพี่เค้าคงรู้มั้ง   ตอนนี้เรานั่งกอดกันเงียบในตู้เย็น



"เห้ยไม่มีคนเลยไปห้องอื่น"คงเป็นเสียงของไอ้พวกที่ยึดตึกแน่ๆ แต่ไม่มีคนเลยเป็นไปได้ไงแล้วไคกับแบคล่ะ



"ปึง"พวกนั้นปิดประตูแล้ววิ่งไป ผมค่อยๆแง้มประตูตู้เย็นออกมาดู ไม่มีใครเลย



ผมเดินออกมาที่เตียงก็ไม่มีใคร สองคนนั้นมันล่องหนรึไงกัน หายไปทั้งคู่เลย



"ไอ้ลู่ เห็นกูป่ะ"เสียงไคดังออกมาจากหูฟัง



"ไม่เห็นอ่ะ มึงอยู่ไหนว่ะ"



"อยู่ตรงหน้ามึงเนี่ย"ห๊ะข้างหน้าผมไม่เห็นจะมีใครเลย ผมยื่นมือไปตรงหน้า

แล้วมือผมก็สัมผัสกับบางอย่างที่มองไม่เห็น



"ไอ้บ้า จิ้มหน้ากูทำไม"ไคออกแนวตกใจเล็กๆข้างหน้าไม่มีอะไรจริงๆน่ะ

มืดไปหมดแต่มันมีสัมผัสคล้ายๆผ้าแต่มองไม่เห็น



"เค้าบอกให้ปล่อยมือว่ะ แล้วก็จะเป็นปกติเอง"แบคฮยอนพูดขึ้นมา เหมือนมันอ่านอะไรซักอย่างให้ไคฟัง



"อ่ะปล่อยมือ"



"เห้ย มาได้ไง" อยู่ดีๆไคกับแบคฮยอนก็มาอยู่ตรงหน้าผมถึงมันจะมืดแต่ก็ยังเห็นเงารางๆแต่ก่อนหน้านี้มันไม่มีน่ะ



"มึงหายตัวได้เรอะ"



"เปล่า มันมีกล่องอะไรไม่รู้วางอยู่บนเตียง เลยเปิดดูเห็นเม็ดเนี่ย"



ไค จับมือผมพร้อมกับยัดเม็ดกลมๆหนาๆนิ่มนิดๆสากหน่อยๆใส่มือผมสักพักผมรู้สึกเหมือนตัวเย็นขึ้นมา



"เสี่ยวลู่อยู่ไหนเมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้นิ"พี่เซฮุนงงเลย ผมก็ยืนอยู่ที่เดิมน่ะ แต่พี่เค้าไม่เห็น

เหอะๆน่าหนุกๆ ลองปล่อยมือดีกว่า ผมคืนไอ้เม็ดนั้นให้ไค แล้วมันก็โยนลงกล่องไป



"มาได้ไง เสี่ยวลู่=_="พี่เซฮุนยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เหอะๆมันก็น่าตกใจน่ะหายตัวได้เนี่ย

ผมเดินไปเกาะแขนพี่เซฮุนลากพี่เค้ามายืนข้างๆเพื่อคิดแผนว่าจะหนีออกไปยังไง



"ลูกกลมๆนี่จะช่วยให้ผู้อื่นมองไม่เห็นผู้ที่ถือหรือสัมผัสมัน"

แบคฮยอนสรุปสิ่งที่อ่านมาจากกระดาษที่อยู่ในกล่องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองไปที่เม็ดนิ่มๆนั้น



"มองไม่เห็นแต่ถ้ามันสาดกระสุนมาก็ตายกันหมดน่ะ"ไคแย้งด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหวั่นใจ

ก็จริงอยู่ที่แค่ทำให้มองไม่เห็น แต่ถ้าเราออกไปทางเปลี่ยวๆที่ไม่มีคนรู้มันน่าจะไม่โดนสาดกระสุนน่ะ



"เอางี้ โรงพยาบาลมีทางหนีไฟ รอบตัวตึก ทางที่คนไม่ค่อยจะรู้กันคือหลังตัวอาคาร

ทางลงอยู่สุดทางตรงทางเดินหน้าห้องถ้าผ่านไปได้ที่เหลือจะเป็นบันไดอย่างเดียว

ประตูทางออกเป็นแบบเลื่อนเอาไม่มีเสียง ฉะนั้นรอดแน่ๆ"พี่เซฮุนเริ่มไล่ลำดับทางหนีทีไล่ไว้

ความเครียดเริ่มครอบงำพวกเราอีกครั้ง แผนที่วางไว้จะสำเร็จหรือไม่ขึ้นอยู่กับไอ้เม็ดนิ่มๆแล้วแหละ




"ไปกันเลย ป่ะ "ผมกำลังจะเดินไปที่ประตู สักพักลมเย็นๆตีเข้าหน้า

พร้อมกับขนนกมากมายร่วงลงมาจากข้างบน มันคืออะไรกันน่ะ



"มาจับกันไว้เร็ว"พี่เซฮุนเรียกทุกคนไปรวมตัวเพื่อเริ่มหาทางหนีทีไล่ให้ทันท่วงที

ผมเกาะแขนพี่เซฮุนข้างนึงแบคเกาะอีกข้างนึง ส่วนไคเกาะแขนแบคต่อ พี่เซฮุนกำไอ้เม็ดนั่นไว้แน่น

ตอนนี้ตัวเย็นวูบไปหมด เราค่อยๆเดินออกจากห้อง ไม่มีใครเลยแหะเงียบๆพิกล

พี่เซฮุนก้าวไปช้าๆทั้งกลุ่มก็ค่อยๆคืบคลานตามกันไปนั้นไงทางลงบันไดหนีไฟ อีกนิดเดียว



"เอี๊ยดดดดดดดด"ประตูของบันไดหนีไฟถูกเปิดออกชายชุดดำนับสิบวิ่งขึ้นมาทางพวกเรา

ถือปืนมาด้วย ทำไงดีๆ! พี่เซฮุนลากพวกเราทั้งหมดไปยืนติดกำแพง พวกนั้นก็วิ่งผ่าน

เห้ย เม็ดนั่นได้ผล ทำให้หายตัวได้ พวกนั้นมองไม่เห็น สาธุๆให้รอดไปได้ด้วยเถอะ 



พวกเราสี่คนเดินมาถึงบันไดหนีไฟ พึ่เซฮุนค่อยๆเลื่อนบานประตูออกช้าๆแต่สิ่งที่เราเห็นทำให้เราทั้งสี่ถึงกับผงะ

เม็ดนั่นหลุดมือพี่เซฮุนร่วงไปยังบันไดชั้นล่าง



สิ่งตรงหน้าเราคือคนแต่แต่งตัวแปลกมากเสื้อผ้าทำด้วยขนนกสะท้อนแสงวาววับ ใบหน้าค่อนข้างยาว

ริมฝีปากล่างยื่นนิดๆ ยืนจังก้าประจันหน้ากับพวกเรา เราทั้งสี่ตกอยู่ในสภาวะที่ขยับตัวเองไม่ได้

เพราะได้ยินเสียงพึมพำๆที่ออกมาจากปากคนที่อยู่อยู่ข้างหน้าพวก




"เธอต้องไปกับฉัน"คนๆนั้นมาจับมือผมพร้อมกับพาเดินลงบันไดไป 

ร่างกายผมเดินตามแรงที่ลากผมไป ผมอยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนั้นแต่ร่างกายผมเป็นหุ่นยนต์ไปแล้ว

แม้แต่พี่เซฮุน ไค และแบคฮยอน ก็ยังถูกสต๊าฟแช่แข็งอยู่แบบนั้น เพราะผมใช่ไหมที่ทำให้ทุกคนเป็นแบบนี้




ทางหนีไฟ โรงพยาบาล MAMA

sehun said:



ไอ้หนุ่มขนนกมันลากเสี่ยวลู่ไปไหนกัน ผมอยากจะวิ่งตามไปแต่ตัวผมไม่ขยับเลยและเจ้าเม็ดๆนั่นก็หายไปด้วย

ง่ายๆ ถ้าพวกของคริสซี่เจอผมตอนนี้ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต

"พี่ เริ่มขยับได้บ้างแล้วล่ะ"ไคพยายามแกะมือของตัวเองออกจากแขนแบคฮยอน

อาการพวกนี้เหมือนอัมพาตชั่วขณะ คือขยัับไม่ได้ไปชั่วคราวคล้ายๆกับผีอำเลย



"ไค ช่วยกูด้วย มันขยับได้นิดเดียวเอง"แบคฮยอนพยายามแงะฝ่ามือออกจากแขนผม

มันค่อนข้างเอาออกยากเพราะกล้ามเนื้อยังคืนตัวไม่เต็มที่คงอีกสักพักพวกผมจะเป็นปกติ




"ไอ้ขนนกนั่นเป็นใครอะพี่ เอาเสี่ยวลู่ไปทำไมกัน"

แบคฮยอนถามผมไปด้วยแกะมือตัวเองไปด้วย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ขนนกในกล่องกับขนนกบนตัวเจ้านั่นมัน

เหมือนกันมากๆ มันต้องเอาเสี่ยวลู่ไปทำอะไรซักอย่างแน่ๆจากข้อความที่มันทิ้งไว้



"พรึ่บ"ไฟทั้งตึกกลับมาติดอีกครั้ง คริสซี่น่าจะสั่งเปิดไฟเพื่อหาตัวเสี่ยวลู่ถ้าเจอผมที่นี่

คงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ คนที่รับเคราะห์คือไคกับแบคฮยอน ผมไม่อยากให้เด็กๆพวกนี้เป็นอะไรเลย



"พี่ เสี่ยวลู่อยู่ชั้นล่างสุด สะพานไฟโรงพยาบาลทั้งหมดอยู่ตรงนั้นคนเปิดไฟน่าจะเป็นเสี่ยวลู่"

ไคควักเอาโทรศัพท์ออกมาเปิดหาสัญญาณที่ส่งออกมาจากหูฟังลดเสียงที่เราทั้งสี่ใส่กันอยู่



"ตึกๆๆๆๆๆ "เสียงคนวิ่งมาทางนี้ ต้องรีบหนีแล้วล่ะ ผมลากแขนไคและแบคฮยอนวิ่งลงบันได

ไปชั้นหนึ่งทันที   เราวิ่งลงบันได้กันไม่คิดชีวิตจนมาถึงชั้นส่างสุด 



"ไค กับแบคฮยอนกลับไปตามคนมาช่วย พี่จะไปช่วยเสี่ยวลู่"



"ตะ แต่ พี่คนเดียว ฝั่งนั่นมีเป็นร้อย แถมมีไอ้หนุ่มขนนกที่ไม่รู้ว่ามาดีหรือมาร้ายอีกน่ะพี่"

แบคฮยอนและไคช่วยกันแย้งเพื่อจะได้อยู่ช่วยผมต่อ



"นี่คือคำสั่ง ไปด่วน เฮียคริสน่าจะช่วยได้ไปวางแผนกันแล้วกลับมา"



"ได้ครับ เราสองคนฝากหน้าที่นี้ ให้พี่ครับ เสี่ยวลู่ก็เหมือนน้องของพวกเราถ้าขาดมันไปพวกเราคงอยู่ไม่ได้

พี่ต้องลากมันมาให้ได้น่ะ"ไคและแบคฮยอนฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ผม ผมจะทำผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด



"พี่จะพยายาม"ผมวิ่งออกจากบันไดหนีไฟเข้าไปในตัวโรงพยาบาลอีกครั้ง

คราวนี้ผมจะต้องรักษาเสี่ยวลู่เอาไว้ให้ได้ ผมเหลือคนสำคัญไม่กี่คนแล้วในชีวิตนี้

ผมวิ่งเข้าตัวโรงพยาบาลมาแล้ว เอ๊ะ อะไรที่พื้นคุ้นๆอ่อไอ้เม็ดนั่นนี่เอง มันมาเพื่อผมสิน่ะ

ผมกำมันไว้แน่นพร้อมกับเดินไปที่ห้องควบคุมไฟฟ้าของโรงพยาบาล หวังว่าเสี่ยวลู่จะอยู่ที่นั่น





ห้องควบคุมไฟฟ้า โรงพยาบาล MAMA




ผมย่ำต๊อกแต๊กเข้ามาถึงห้องควบคุมไฟฟ้า ทำไมห้องมันมืดจัง ไฟข้างนอกติดหมดแต่ห้องนี้ไฟดับ

เอ๊ะ!ยังไง ผมเดินเข้าไปในห้องเรื่อยๆแล้วสะดุดบางอย่างที่พื้นจากนั้นไฟทั้งห้องก็ติด

พรึ่บ สิ่งที่สะดุดคือเสี่ยวลู่นั่นเอง



"มาจนได้น่ะ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันจะเอาชีวิตเสี่ยวลู่ เธอก็ไม่ให้ฉัน"คริสซี่เดินออกมาจากหลังเสา

เห้ย ถือไอ้เม็ดนั่นอยู่ทำไมคริสซี่ถึงเห็นได้ แล้วที่เอาเสี่ยวลู่ลงมาคือไอ้หนุ่มขนนกไม่ใช่คริสซี่



"เธอทำแบบนี้ทำไม"



"เธอเป็นของฉันคนเดียว เพราะไอ้เด็กนี่ใช่ไหมทำให้เธอไม่มีเวลาว่างให้ฉัน ทั้งโดนรุมแกล้ง

ทั้งโดนขัดขวางก็เพราะได้เด็กนี่ทั้งนั้น ถ้ามันตายขึ้นมาก็หมดเรื่องหมดราว"

คริสซี่ตะคอกใส่ผม เธอดูจงเกลียดจงชังเสี่ยวลู่เอามากๆ ผมอยู่กับเธอมากกว่าเสี่ยวลู่อีกน่ะแต่ทำไมเธอพูดแบบนี้


้"จะทำอะไรผมก็ทำแต่ห้ามทำน้องผม"ผมยืนขวางหน้าเธอเอาไว้



"แล้วถ้าไอ้นี่ล่ะ" ปืน! เธอเอาปืนมาจ่อที่หน้าอกผม เอาว่ะตายเป็นตายถ้าเสี่ยวลู่ตายผมก็ไม่สมควรอยู่ 



"พรึ่บ"ความมืดมาปกคลุมอีกครั้ง ไฟดับทั้งหมด ทั้งตึกมืดสนิท แล้วตอนนั้นเอง



"ปังๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงปืนดังขึ้นหลายครั้งผมหมอบลงกับพื้นพยายามไปอยู่ข้างๆเสี่ยวลู่ แต่เสี่ยวลู่หายไป

ผมพยายามควานหาร่างของเสี่ยวลู่ในความมืดแต่ก็ไม่พบ



"ไปเร็ว"  ผมถูกลากออกมาจากความมืดวิ่งขึ้นบันไดมาสองชั้นตามแรงลากจากมือปริศนาที่จับผม

แสงจันทร์สาดส่องเผยให้เห็นถึงตาโตๆหน้าดูเหมือนลูกกวางตัวเล็กๆ   ใช่แล้วเสี่ยวลู่นั้นเอง



"เสี่ยวลู่ พี่เห็นสลบอยู่นิ ไหงถึงลากพี่ออกมาได้"ผมประหลาดใจที่ได้เห็นเขาอยู่ตรงหน้า



"ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ พี่ขนนกนั้นลากผมมาไว้ที่ห้องควบคุมไฟแล้วผมก็หลับไป

ฟื้นมาอีกทีเห็นคริสซี่กำลังจ่อปืนหาพี่ เผอิญที่ตรงที่ผมนอนมันใกล้กับสะพานไฟของโรงบาล

ผมเลยโดดไปสับสะพานไฟแล้วลากพี่ออกมาเนี่ย"เสี่ยมลู่ดูสลึมสลือมาก แต่ก็ยังพอคุยรู้เรื่อง

ผมสวมกอดเสี่ยวลู่ นึกว่าต้องเสียคนที่ผมรักไปอีกแล้ว



"เลือด พี่เลือดออก"ผมผละออกจากเสี่ยวลู่มองหาแผลของตัวเอง รอยเลือดอยู่ตรงกลางตัวพอดีใกล้ๆหน้าอก

ความเจ็บปวดเริ่มคืบคลานเข้ามา ผมพยายามหาที่พิงเพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม



"พรึ่บ "ไฟทั้งโรงบาลเกิดติดขึ้นมาอีกครั้ง แน่นอนคริสซี่ต้องมาตามยิงเสี่ยวลู่ทิ้งแน่ๆ แผลก็มีน้องก็เฉียดตาย เอาว่ะ ช่วยน้องก่อน



ผมลุกขึ้นลากเสี่ยวลู่เข้าไปในห้องเก็บของแคบ มันมีที่ว่างนิดๆพอที่จะไปนั่งได้ผมจับเสี่ยวลู่นั่งลง

แล้วผมก็นั่งข้างๆเสี่ยวลู่ ผมรู้สึกว่าเสี่ยวลู่จับไหล่ผมโน้มเข้าไปหาตัวเพื่อให้ผมซบไหล่

ผมก็โอนเอียงไปตามแรงไหล่แข็งไปนิดแต่ก็อุ่นดี สักพักผมก็แสบแผลขึ้นมาเพราะเหงือไหลไปโดน

มันร้อนนนนนจริงๆห้องเก็บของอ่ะ 




luhan said:



พี่เซฮุนโดนยิง เลือดไหลจ๊อกๆๆๆๆๆ ถ้าปล่อยไว้เลือดคงหมดตัวก่อน

มือนึงผมก็โอบไหล่พี่เค้าไว้อีกมือก็ควานหาสิ่งที่จะมากดแผลพี่เค้าไว้

ในห้องเก็บของค่อนข้างมืดแต่ดีที่วันนี้แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาผมเห็นผ้าขนหนูกองเป็นตั้งๆอยู่ข้างๆพี่เซฮุน

ผมเอื้อมไปหยิบแล้วเอามากดแผลพี่เค้าไว้



้"โอ๊ย!!!!!"ตายล่ะหว่ากดแรงไป ผมพยายามกดแบบเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ 



"เห้ย ชั้นนี้ไม่มีเลย ไปหาชั้นอื่น ไป๊"เสียงคนมาจากข้างนอก เห้อ

เมื่อไหร่มันจะไปๆซักทีนานแล้วน่ะคนไข้คนอื่นคงจะอกสั่นขวัญแขวนหมด



"เสี่ยวลู่ ออกไปข้างนอกเถอะ พวกมันคงไปหมดแล้ว"พี่เซฮุนพยายามลุกขึ้นแต่ก็ล้มเผละลงมา

ผมต้องค่อยๆประคองพี่เค้าออกมาจากห้องค่อยๆเดินไปที่บันไดหนีไฟ เดินไปยังยากแล้ว

ลากลงบันได้ยิ่งยากกว่าอีกต้องค่อยๆลงทีละข้างสองข้าง น่าสงสารพี่เค้าจัง



"ว่าไงจ๊ะ เสี่ยวลู่ ไปซ่อนไหนกันมาหายากจริงเชียว"ยัยคริสซี่ยืนยิ้มอยู่ที่หน้าบันได

ยุ่งและ!!! ผมพยายามลากพี่เค้าขึ้นไปชั้นเดิมแต่ข้างบนก็มีพวกชุดดำจ่อปืนมาที่เราสองคนข้างล่าง

พวกมันก็กรูมาจ่อปืน กะจะยิงให้พรุนเลยรึไงน่ะ



"นี่คือคริส เจ้าของโรงพยาบาล ขอให้ผู้ก่อการร้ายถอนกำลังแล้วออกมามอบตัวแต่โดยดีขณะนี้หน่วยซีลได้แทรกซึม

เข้าไปในตึกแล้วกรุณาออกมาแต่โดยดี รอบอาคารมีทั้งรถถัง อาวุธหนัก และเฮลิคอปเตอร์เฝ้าระวังอยู่ กรุณาหยุด

การกระทำทุกอย่างด้วย"เสียงเฮียคริส อ๊ากกกกก! สวรรค์เข้าข้างจะรอดแล้วยัยคริสซี่โดนแน่ๆ




"ลากสองตัวนี้ออกไปหน้าตึก ฉันจะยิงไอ้เด็กนี่โชว์พวกนั้น"

ตายห่า!!!แม่นี่ไม่กลัวอะไรเลยขนาดเฮียมาถึงตึกยังจะยิงผมต่อหน้าเฮีย จะรอดมั้ยเนี่ยเสี่ยวลู่





หน้าโรงพยาบาล MAMA 




ผมถูกพวกชุดดำลากมาข้างหน้าโรงพยาบาลผมมองไปรอบๆ รถถังเอย ฮ.เอย พลทหารนับร้อยล้อมไว้หมดเลย

ข้างหน้าผมมีเฮียคริส ไค และแบคฮยอนยืนอยู่ จะยิงทิ้งตรงนี้เลยเหรอ มาตายหน้าโรงพยาบาลดับอนาถแท้



"โอ๊ย"พี่เซฮุนถูกโยนมาข้างๆผม แผลที่เลือดไหลอยู่แล้วยิ่งไหลออกมาอีก เริ่มอันตรายแล้วสิ ทำไงดี



"เฮียคริส พาพรรคพวกบุกมาถึงนี่ คงอยากเห็นโชว์อันบรรเจิดสิน่ะค่ะ"ยัยคริสซี่เหมือนเสียสติไปแล้ว

เธอตะโกนข้ามหัวผมไป เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ทำไมถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้



"อย่าทำอะไรบ้าๆน่ะคริสซี่"เฮียคริสตะโกนกลับมา แต่ยัยนั่นเดินเข้ามาใกล้ผมอีกนิดพร้อมกับเล็งปืนมาที่ผม

จะโดดหลบก็ไม่ได้ นั่งพับเพียบอยู่คงโดดได้เนอะ ตายแน่ๆเสี่ยวลู่




"ปัง!!!!!!!!"เสียงปืนสะท้านเข้าหัวใจ กึกก้องไปทั้งบริเวณ 



"เสี่ยวลู่!!!!!!!!"เฮียคริสตะโกนลั่นโรงพยาบาล แน่นอนผมถูกยิงเล็งซะขนาดนั้นพลาดก็บ้าแล้ว

แต่...ทำไมไม่เจ็บ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา



"ไม่เป็นไรแล้วน่ะคนดี"พี่เซฮุนล้มฟุบลงมาที่ตัวผม ข้างหลังพี่เค้ามีรอยถูกยิงสองครั้ง

แสดงว่าพี่เค้าเอาตัวเองเป็นที่กันกระสุนให้ผม ไม่น่ะไม่




"เซฮุน ไม่ ฉันยิงเซฮุน แกไอ้เด็กตัวซวย ตายซะเถอะ"แม่นี่ยังไม่เลิกยิงอีก เธอยังเล็งปืนมาที่ผมเหมือนเดิม

 ผมค่อยๆหลับตา ในเมื่อผมคนที่ผมรักทำเพื่อผมขนาดนี้ ผมก็จะตามไปอยู่กับพี่เค้าล่ะกัน



"ปัง!!!!!!"เสียงปืนดังสนั่นอีกครั้งแต่ก็ไม่เจ็บปวดเหมือนเดิม 

ผมลืมตาก็พบกับภาพข้างหน้าคือพ่อหนุ่มขนนกที่ลากผมมาไว้ที่ห้องสะพานไฟกำลังหยุดลูกกระสุน

ห๊ะ!!!!หยุดกระสุนปืน บ้าไปแล้วตานี่ใช่คนไหมเนี่ย ผมพยายามประคองพี่เซฮุนขึ้น

หนักใช่ย่อยเลือดสีแดงสดเริ่มเปื้อนคอเปื้อนแขนผมไปเรื่อยๆเฮียคริสกำลังวิ่งเข้ามาช่วยพยุงพี่เซฮุน




"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ปืนรอบข้างตัวผมเริ่มส่งเสียงพร้อมกับยิงกระสุนออกมา

พ่อหนุ่มขนนกคนนั้นก็สามารถหยุดกระสุนได้ทุกลูกเหมือนเดิม




"แกเป็นใคร มาขวางทำไม"ยัยคริสซี่เริ่มหัวเสียที่ฆ่าผมไม่ได้ พร้อมทั้งตะคอกใส่หนุ่มขนนกคนนั้น



"ไม่จำเป็นต้องรู้ แต่เธอต้องไปชดใช้สิ่งที่ทำ"หลังจากหนุ่มขนนกคนนั้นพูดจบยัยคริสซี่ก็ลอยขึ้นจากพื้น

ร่างของยัยนั่นเริ่มเรืองแสงขึ้นเรื่อยๆจนสว่างจ้าพร้อมกับเสียงระเบิดรุนแรง เราทุกคนหมอบลงกับพื้น

ผมกอดพี่เซฮุนเอาไว้ ตอนนี้แสงสว่างจางลงไปแล้ว พลทหารของแบคฮยอนเริ่มวิ่งเข้าไปจัดการพวกชุดดำในตึก




"ผมหันกลับไปมองตรงที่คริสซี่เคยยืนตอนนี้เธอหายไปแล้วเหลือแต่พ่อหนุ่มขนนกที่กำลังเดินมาหาผม

พ่อหนุ่มขนนกยื่นขวดเล็กๆให้ผมภายในนั้นมีของเหลวสีเขียวๆใสๆมองไปมองมาเหมือนยาเขียว เอามาให้ทำไม




"หลังจากผ่าตัดเสร็จ เอาสิ่งนี่ให้เค้าดื่ม"พ่อหนุ่มคนนั้นกำชับผมให้เอาอียาเขียวๆให้พี่เค้ากิน

ใครจะให้กินล่ะรู้จักก็ไม่รู้จัก แต่ก็รับๆไว้เหอะ




"ขอบคุณครับ"ผมรับเจ้าขวดๆนั่นใส่กระเป๋าเสื้อ



"เฮีย พาพี่เซฮุนไปรักษาเร็ว "ผมเรียกเฮียให้พาพี่เซฮุนเข้าโรงบาล เฮียอุ้มพี่เซฮุนเข้าไป

ส่วนทหารก็จับไอ้พวกชุดดำลงมาแล้ว ไคก้บแบคฮยอนก็กำลังจัดการกับพวกทหารและอาวุธ




"เสี่ยวลู่"เห้ย ใครเรียก ผมหันหน้าไปหาต้นเสียง อ่อพ่อหนุ่มขนนกนี่เอง ทำไมรู้จักชื่อผมด้วย



"เธอเป็นคนที่พิเศษมากน่ะ รักษาตัวไว้ดีๆ เธอคือกุญแจนำไปสู่ความอมตะ สักวันเราต้องพบกันอีกแน่นอน"

พี่ขนนกเขาพูดอะไรของเค้า อมตะอะไรกัน ไม่เห็นรู้เรื่อง พี่เข้าหันหลังให้ผมแล้วก็กางปีก มีปีกด้วย!!!!




"เดี๋ยวครับ พี่เป็นใครครับ"ผมวิ่งไปจับมือพี่เขาไว้เค้าดูรุ่นราวคราวเดียวกับเฮียตรสเรียกพี่ไว้ดีกว่า





จบ!!!!!!!

ตอนหน้าได้รู้แน่ๆพ่อหนุ่มขนนกสีดำคือใครกัน
เซฮุนโดนยิงขนาดนั้นจะรอดหรือไม่
โปรดติดตามด้วยน่ะครับ