เธอที่เปลี่ยนไป

“ พี่โทโมะ ฟางมีเรื่องจะบอก ”

“ ฟางเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีคู่หมั้น แล้วผู้ชายคนนั้นคือคนที่ฟางคิดว่าเป็นพี่ชายฟางมาโดยตลอด หื้อ หือ ” เธอซบลงบนไหล่กว้างของแฟนหนุ่ม

“ หยุดร้องนะคนดี พี่จะให้พ่อไปหมั้นฟางไว้ก่อนเลย ”

“ ฟางต้องแต่งงานกับพี่ป๊อป พ่อพี่ป๊อปมีบุญคุณกับฟางและแม่มาก ฟางต้องตอบแทนบุญคุณท่าน หือ หื้อ ”

“ พี่ว่ามันไม่ยุติธรรมเลยนะ จะบังคับให้แต่งงานได้ยังไง พี่ไม่ยอมหรอก ฟางเป็นแฟนพี่นะ ” โทโมะเริ่มโมโหเมื่อได้ยินแฟนสาวพูด

“ หือ หื้อ ”

“ พี่จะไปคุยกับคู่หมั้นและแม่ของฟางเอง ”

“ อย่านะพี่โมะ ฟางขอร้อง ถ้าไม่มีคุณท่านชีวิตฟางคงไม่สุขสบายเหมือนทุกวันนี้ เป็นสิ่งเดียวที่คุณท่านขอแม่ไว้ก่อนเสียชีวิต ”

“ ยังไงพี่ก็ไม่ยอมเด็ดขาด ฟางหนีมาอยู่คอนโดพี่นะ มาซอนตัวอยู่ที่นี่ ”

“ ฟางทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ฟางต้องแต่งงานกับพี่ป๊อป”

“ ถ้ามันไม่มีทางเลือกจริงๆ พี่รอได้ จะกี่ปีพี่ก็จะรอฟาง ”

“ หือ หื้อ พี่โมะอย่ารอฟางเลย พี่เป็นคนดียังมีผู้หญิงอีกตั้งมากมายที่คู่ควรกับพี่ หือ หื้อ ” เธอกอดเขาแน่น จะมีผู้ชายสักกี่คนที่รอคนที่กำลังจะแต่งงาน

“ พี่จะรอฟางนะคนดี ”

“ ถ้าพี่โมะเจอผู้หญิงที่พี่รักพี่ก็ไม่ต้องรอฟางนะ จริงๆฟางไม่อยากให้พี่รอ ”

“ ไม่ต้องร้องไห้นะคนดี ”

“ ฟางคิดอะไรอยู่ลูก ”

“ คิดเรื่องแต่งงานนี่แหละค่ะ ฟางต้องแต่งจริงๆใช่ไหมค่ะ ”

“ ฟางฟังแม่นะลูก คุณภาณุเขารู้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าฟางคือคู่หมั้น พี่เขาไม่เคยมีแฟนเลยเขารักฟางมากนะลูก และที่สำคัญคุณท่านมีบุญคุณกับเราสองคนแม่ลูกมาก ถ้าท่าน

ไม่เลี้ยงดูเราตอนนี้เราจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ท่านส่งเสียหนูเรียนโรงเรียนเดียวกับลูกชายที่ค่าเทอมแสนแพง ซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้ใส่ท่านเลี้ยงหนูมาเหมือนลุกสาวคนหนึ่งเลยนะลูก แม่ขอนะ

ฟางแต่งงานกับพี่เขา ”

“ ค่ะแม่ ฟางจะแต่งกับพี่ป๊อป หือ หื้อ ” คนเป็นแม่กอดลุกสาวที่ร้องไห้ด้วยความดีใจ

“ แม่ค่ะ ฟางสงสารพี่โทโมะ เขารักฟางมาก หือ หื้อ หือ ” เธอนึกถึงหน้าแฟนก่อนจะร้องไห้หนัก เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ เธอไม่อยากเสียเขาไป

“ แม่ค่ะ พี่ป๊อปอยู่ที่ห้องหรือเปล่า ” เมื่อเห็นคนเป็นแม่พยักหน้าร่างบางจึงเดินไปห้องข้างๆทันที

“ พี่ป๊อปค่ะ ” ร่างบางนั่งข้างคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น

“ พี่ไงครับ พี่เคลียร์เอกสารเสร็จพอดีเลย ”

“ ฟางจะมาคุยเรื่องแต่งงาน คือว่า……. ”

“ ไม่แต่งก็ได้ อย่าไปสนใจน้าอรเลย ตอนนี้พ่อพี่ท่านไม่อยู่แล้ว พี่ไม่ว่าอะไรหรอก ” เขารู้ว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับเขาเลยสักนิด ภาณุลุกขึ้นยืนหันหน้าไปอีกทางเขาไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาเสียใจมากขนานดไหนเพราะว่าเขาเป็นฝ่ายที่รอเธอมาข้างเดียวตลอด

“ ฟางตัดสินใจแล้ว ฟางจะแต่งงานกับพี่ป๊อป ”

“ จริงหรอฟาง ฟางจะแต่งกับพี่จริงหรอ ” หน้าคมเปลี่ยนจากเศร้าโศกเป็นตื่นเต้นดีใจทันที

“ จริงค่ะ แต่ว่าฟางไม่อยากจัดงานแต่งเราแค่จดทะเบียนสมรสได้ไหมค่ะ ” ภาณุมีสีหน้างงนิดๆแต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะตอนนี้มีแต่ความดีใจ

“ พี่ป๊อปเข้าใจฟางนะคะ ตอนนี้ฟางยังเด็กรออีกสัก 3 ปีเราค่อยจัดงานแต่ง ฟางจดทะเบียนสมรสไว้ก่อนเพื่อให้พี่ป๊อปแน่ใจ ”

“ ได้สิฟาง แค่นี้พี่ก็ดีใจมากแล้ว พี่รอมาตลอดชีวิตแล้วอีกแค่ 3 ปี ทำไหมจะรอไม่ได้ ”

“ นี่พี่ป๊อปรักฟางจริงๆหรอค่ะ ” เธอจ้องมองหน้าคมที่ตอนนี้เอาแต่เขินอาย

“ จริงสิครับ พี่แอบชอบฟางมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว พี่คิดว่าไหนๆพี่ก็จะต้องแต่งงานกับฟางพี่ก็เลยรักผู้หญิงคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ถ้าจะเจ็บก็ขอเจ็บเพราะผู้หญิงคนเดียว ”

“ พี่ป๊อป หือ หื้อ ” เธอร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะสวมกอดเขาเธอไม่ได้ตั้งใจโกหกเขา ที่เธอไม่อยากจัดงานแต่งเพราะไม่อยากให้โทโมะรู้ว่าเธอแต่งงาน เธอรักโทโมะมากจริง

“ ไม่น่าล่ะพี่ป๊อปกันผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบฟางหมดเลย ”

“ ก็พี่หวงนิ ”

“ งั้นพรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนกันเลยดีไหมฟาง ” ป๊อปปี้ยิ้มแย้มดีใจเป็นพิเศษ

“ พรุ่งนี้เลยหรอค่ะ ก็…ได้ค่ะ ” เธอตกใจเล็กน้อยที่รู้ว่าจะต้องจดทะเบียนพรุ่งนี้มันรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

เช้าวันต่อมาป๊อปปี้ตื่นแต่เช้ามานั่งรอคู่หมั้นอยู่นาน ที่จริงเขานอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำเพราะวันนี้ที่เขารอมานาน เวลาเกือบสิบโมงกว่าสาวร่างบางจะลงมาก่อนที่ทั้งสองไปจดทะเบียนที่อำเภอ

“ คุณหนู ขอดูใบสมรสหน่อยค่ะ เผื่อว่าอ้อยจะมีบ้าง ”

“ คุณหนูแจ๋วดูด้วย ” สาวใช้ทั้งสองรีบวิ่งมาหาหนุ่มสาวเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน ไม่ใช้แค่สองสาวใช้ที่ตื่นเต้นคนทั้งบ้านตื่นเต้นกันหมดโดยเฉพาะป๊อปปี้ยังยิ้มไม่หยุด

“ ว้าวว อยากจดบ้างจังค่ะ ”

“ คุณภาณุยิ้มตลอดเลยนะคะ ”

“ นังแจ๋ว นั่นเจ้านายนะไม่ใช่เพื่อนเล่น ” ป้าจันด่า

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ วันนี้ผมอารมณ์ดี ”

“ เดี๋ยวอ้อยขอตัวไปข่นของคุณหนูก่อนนะคะ ”

“ เดี๋ยวอ้อย ข่นของฟางไปไหน ฟางเพิ่งมาอยู่เองนะ ”

“ โถ้ๆๆ คุณหนู ก็ข่นเสื้อผ้าของใช้ต่างๆของคุณหนูไปไว้ห้องคุณภาณุไงค่ะ อ้อยไปแล้วนะคะ ” เธอหันไปมองคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีเขาส่ายหน้าไม่รู้เรื่อง

“ ก็เราสองคนจดทะเบียนกันแล้ว ถือว่าเป็นสามีบรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ดังนั้นนอนห้องเดี๋ยวกันไม่ผิด ” อรนภาเป็นคนจัดการย้ายของลูกสาวไปไว้ห้องของป๊อปปี้

“ พี่ไม่รู้เรื่องนะ ” ป๊อปปี้เดินขึ้นไปดูห้องนอนอย่างอารมณ์ดีเขาไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน

“ ห้าววววว ” เวลาเกือบหห้าทุ่มแต่ทั้งสองคนยังไม่มีใครนอนทั้งๆที่ง่วงกันแล้ว อีกคนนั่งอยู่โต๊ะทำงาน สวนอีกคนนั่งดูทีวี

“ ฟางนอนที่เตียงนะ เดี๋ยวพี่นอนโซฟางเอง ” ป๊อปปี้หอบหมอนกับผ้าห่มมาไว้โซฟางข้างๆห้อง

“ อย่าเลยค่ะ นอนโซฟางที่แคบนิดเดียวเอง นอนไม่สบายด้วย พี่ป๊อปมานอนบนเตียงเถอะค่ะ ” เธอเดินไปหอบหมอนผ้าห่มมาไว้เตียงเหมือนเดิม

“ มันจะดีหรอฟาง พี่ว่าพี่ไปนอนโซฟาเหมือนเดิมดีกว่า ”

“ พี่ป๊อป จะนอนไม่นอน ” เมื่อน้ำเสียงหวานเปลี่ยนเป็นดุๆเขารีบบนลงบนเตียงทันที

“ ฝันดีนะคะ ”

“ ครับ ”

ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะหลับตาทั้งคู่แต่ใครจะไปรู้ว่าทั้งสองคนต่างนอนไม่หลับ สาวร่างบางเอาแต่คิดเรื่องการจดทะเบียนถ้าโทโมะรู้ว่าเธอทำแบบนี้เขาคงรับไม่ได้แน่ๆ ถึงเธอจะจดทะเบียนแต่ก็ไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายที่นอนด้วยสักหน่อย เวลาอีกตั้ง 3 ปีกว่าจะแต่งงาน ป๊อปปี้อาจจะยังไม่เจอผู้หญิงที่เขารักจริงๆก็ได้เธอเชื่อแบบนั้นพอถึงวันนั้นเขาก็จะยอมอย่าให้เธอและที่สำคัญเธอจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้ผู้ชายที่เธอรักเท่านั้น

เม้นให้หน่อยนะ อยากรู้ว่าสนุกไหม ถ้ามีคนชอบก็จะอัพให้อีก

----