เธอที่เปลี่ยนไป

ฉันนั่งคิดและทบทวนกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่แน่เรื่องที่ฉันได้ยินเมื่อกี่มันอาจจะไม่เป็นความจริงคุณแม่กับพี่ชายแค่แกล้งฉันเล่นๆ ยังไงฉันก็ไม่เชื่อถึงมันเป็นความจริงฉันก็ทำใจไม่ได้จะให้แต่งงานกับผู้ชายที่ฉันคิดว่าเป็นพี่ชายมาโดยตลอดเนี่ยนะ

 

 

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ๆ

 

 

 

 

 

“ ฟางแม่ขอเข้าไปหน่อยนะลูก ” ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกสาว อรนภาจึงเปิดประตูเข้าไป

 

 

 

“ คุณแม่ค่ะ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม คุณแม่กับพี่ชายเลิกแกล้งฟางได้แล้ว ฟางจะไม่ออกไปเที่ยวอีกฟางสัญญา ”

 

 

 

“ หนูฟังแม่นะลูก เรื่องทั้งหมดมันคือความจริง ”

 

 

 

“ ฟางไม่เชื่อ ฟางเป็นน้องสาวของพี่ป๊อป เป็นลูกสาวของคุณพ่อ คุณแม่อย่าหลอกฟางเลยค่ะ ” ถึงแม้ว่าน้ำตาหญิงสาวจะเริ่มคลอแต่เธอยังจะแย้งต่อ

 

 

 

“ มันคือความจริง หนูกับคุณภาณุไม่ใช่พี่น้องกัน ” ทันทีที่แม่เธอพูดประโยคหลังจบน้ำตาเธอค่อยๆไหลออกมาก เธออึ้ง เธอทำอะไรไม่ถูก เธอเชื่อแล้วเมื่อได้ยินคำพูดที่แม่เธอใช่เรียกพี่ชาย แม่ที่ไหนจะเรียกลูกตัวเองว่าคุณจริงไหม

 

 

 

“ อย่าร้องนะลูก เราควรจะดีใจที่เขาดีกับเราขนาดนี้ แม่เชื่อว่าลูกของแม่คือผู้หญิงที่โชคดีที่สุดแล้ว ” อรนภาเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว

 

 

 

“ เราสองคนมาอยู่ที่นี่ได้ไงค่ะ แล้วพ่อของฟางละค่ะท่านอยู่ไหน ”

 

 

 

“ พ่อของหนูเขาเป็นลูกน้องคุณอดิศรตอนนั้นคุณอดิศรมีปัญหากับเพื่อนนักธุรกิจด้วยกันจึงถูกรอบยิง พ่อของหนูอยู่ในเหตุการณ์ด้วยพวกมันยิงผิดเป้าหมาย หลังจากพ่อของหนูเสียชีวิตคุณอดิศรก็ให้การช่วยเหลือเราสองแม่ลูกมาโดยตลอด ”

 

 

 

“ ฟางก็ว่าแล้วเชี่ยว ทำไหมคุณแม่ถึงแยกห้องนอนกับคุณพ่อ ”

 

 

 

“ หนูฟังแม่นะลูก คุณอดิศรท่านมีพระคุณกับเรามาก ถ้าท่านไม่ช่วยเราตอนนี้เราสองคนคงไม่อยู่สุขสบายแบบนี้ ”

 

 

 

“ คุณแม่กำลังจะบอกอะไรฟางหรือเปล่าค่ะ ”

 

 

 

“ ก่อนท่านจะเสียท่านขอแม่ไว้หนึ่งอย่างและแม่สัญญากับท่านไว้แล้ว ท่านขอให้ฟางแต่งงานกับคุณภาณุ ฟางทำเพื่อท่านทำเพื่อแม่ได้ไหมลูก ” เธออยากทำให้ได้ตามคำสัญญาและที่สำคัญภาณุคือผู้ชายที่ดีลูกสาวเธอควรที่จะอยู่กับเขา เขาคือคนที่เธอไว้ใจ

 

 

 

“ ทำไมถึงต้องตอบแทนด้วยวิธีนี้ด้วย มันไม่มีวิธีอื่นแล้วหรอค่ะ ”

 

 

 

“ แม่อยากให้ฟางทำ……………… ” อรนภาเริ่มน้ำตาคลอ เธอไม่รู้จะแก้ปัญหานี่ยังไง

 

 

 

“ แต่ฟางไม่ได้รักเขา ฟางมีคนรักแล้วคุณแม่ก็รู้ และที่สำคัญพี่ป๊อปเขาก็คงไม่อยากแต่งเหมือนกับฟางแหละค่ะ เราสองคนรักกันแบบพี่น้อง ”

 

 

 

“ แม่สัญญากับคุณอดิศรไว้แล้ว ถ้าทำไม่ได้ท่านคงตายตาไม่หลับ ”

 

 

 

“ คุณพ่อท่านคงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะแม่ ถึงฟางจะแต่งงานกับคนอื่นยังไงฟางก็มาช่วยพี่ป๊อปทำงานเหมือนเดิม ” หญิงสาวยิ้มดีใจเมื่อคิดว่าตัวเองหาทางออกที่ดีที่สุดได้แล้ว

 

 

 

“ ฟางว่าไงนะลูก ”

 

 

 

“ ก็ถ้าฟางแต่งงานกับพี่โทโมะขึ้นมาจริงๆยังไงฟางก็มาช่วยพี่ป๊อปเหมือนเดิม ” เธอทวนคำตอบให้แม่อีกครั้งพร้อมบอกชื่อผู้ชายที่ตัวรัก อย่างน้อยถ้าเธอแต่งงานกับโทโมะก็น่าจะดีกว่าแต่งงานกับป๊อปปี้พี่ชายในนานที่เธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

 

 

 

“ ฟาง!! ลูกอย่าพูดประโยคนี้ให้แม่ได้ยินอีกนะ คนเดียวที่ลูกจะแต่งงานด้วยคือ คุณภาณุ ” ผู้เป็นแม่น้ำตาแทบจะล่วงเมื่อลูกสาวไม่ยอมฟังความเธอ เธอไม่คิดว่าลูกจะหัวแข็งขนาดนี้ อรนภาจึงตัดสินใจพูดประโยคที่อยู่ในใจมานานกับลูกสาว

 

 

 

“ ทำไมค่ะแม่ในเมื่อฟางกับพี่ป๊อปเราก็ไม่ได้รักกัน ฟางอยากแต่งงานกับคนที่ฟางรัก ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจทำไมแม่เธอถึงอยากให้แต่งงานกับเขาขนาดนี้

 

 

 

“ ลูกไม่ได้รักเขาไม่ได้แปลว่าเขาไม่รักลูก แต่งๆกันไปเดียวหนูก็รักเขา มีผู้หญิงตั้งมากมายอยากจะทำหน้าที่นี้แต่หนูปฏิเสธมัน ตั้งแต่เกิดมาแม่ตามใจฟางทุกอย่างแม่ขอแค่อย่างเดียว ฟางทำให้แม่ไม่ได้หรอลูก ” สองแม่ลูกนั่งร้องไห้กอดกันเธอสงสารลูก สงสารภาณุ เธอรู้ดีว่าเขาคิดอย่างไรกับลูกสาวเธอถึงแม้ว่าภาณุจะไม่เคยเอยไม่เคยขอร้องเธอเรื่องแต่งงาน แต่เธอรู้ว่าเขาอยากดูแลผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดเธอ

 

 

 

“ แต่แม่ค่ะ หือ หือ ”

 

 

 

“ ไม่เป็นไรถ้าลูกไม่ทำ แม่จะไม่บังคับ ” อรนภาคลายอ้อมออกวันนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอโกรธลูกสาว เธอลุกขึ้นเดินออกจากห้องในเมื่อมันไม่ได้เธอก็ไม่อยากบังคับ

 

 

 

“ แม่ค่ะ ฟางขอโทษแม่อย่าร้องนะคะ …………ฟางจะแต่งงานกับพี่ป๊อปค่ะ ” ร่างบางๆของผู้หญิงตัวเล็กรีบวิ่งไปกอดแม่ เธอควรทำตามที่แม่บอกไม่ควรทำให้แม่เสียใจ เป็นลูกต้องรู้จักกตัญญู

 

 

 

“ จริงหรอลูก ถ้าคุณอดิศรท่านรู้คงจะดีใจมาก ” อรนภาหันมากอดลูกสาวด้วยความดีใจ เธอดูดีว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจลูกแต่ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ลูกเธอคงไม่ยอมแต่งงาน

 

 

 

“ ค่ะ งั้นฟางขอตัวไปอาบน้ำนะคะ ”

 

 

 

“ เดี๋ยวก่อนลูก พรุ่งนี้หนูอย่าลืมไปขอโทษคุณภาณุด้วยนะ วันนี้แม่ว่าเขาคงเครียดไม่ต่างไปจากหนูกับแม่หรอก ”

 

 

 

“ ค่ะแม่ ” แม่เธอเรียกให้หันไปเพราะกิริยาบ้าๆขอเธอเมื่อตอนเย็น ใช่เธอควรไปขอโทษเขาในเมื่อเขาเขาดีกับเธอขนาดนั้น……พี่ชายที่แสนดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมาชายหนุ่มเตรียมตัวไปทำงานแต่เช้าเขาเดินหอบเอกสารก่อนที่จะเดินไปชั้นล่างเขาเดินไปมองหน้ามองเธอ อยากจะคุย อยากจะปลอบใจ แต่เขาก็ไม่กล้าแม้แต่เคาะประตูห้อง เสียงร้องไห้เธอเมื่อวานมันดังอยู่ในหัวเขา เขาคิดว่าเธอคงยังไม่พร้อมที่เจอหน้าเขาและเขาก็ไม่ไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเธอเช่นกัน วันนี้เขาจึงออกไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดเมื่อหลีกเลี่ยงการทานอาหารเช้า

 

 

 

ชายหนุ่มเดินลงบันไดด้วยความเหนื่อยล้า เขาเหนื่อยทั้งกายและใจ เมื่อคืนแทบจะนอนไม่หลับมัวแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไร……..

 

 

 

 

 

“ คุณภาณุค่ะ จะรีบไปไหนแต่เช้าค่ะ ” แจ๋วที่ตื่นมากรวดบ้านแต่เช้าเห็นเจ้าออกไปทำงานเร็วผิดปกติจึงถาม

 

 

 

 

“ จะไปบริษัทนะ ต้องรีบเข้าไปตรวจงาน ” เขาหาเรื่องอ้างๆไปก่อน แต่มันก็เช้าจริงๆแหละฟ้ายังไม่ทันสว่างเลย

 

 

 

 

“ ทานอาหารเช้าก่อนไหมค่ะ เดี๋ยวแจ๋วไปเตรียมมาให้ ”

 

 

 

 

“ ไม่เป็นไร ผมยังไม่หิว เห็นทำไมวันนี้ทำอาหารเช้าจังละ ” ชายหมุ่นงงนิดๆปกติเวลาพึ่งจะทำอาหารแต่วันนี้ทำไหมทำเสร็จเร็ว

 

 

 

“ ไม่ทานจริงหรอค่ะ คนตื่นมาทำคงเสียใจแย่ ” เมื่อภาณุกำลังจะเดินออกไปจากประตูบ้าน แจ๋วจึงตะโตนบอกอีกครั้งเพราะเธอสงสารคนข้างๆที่ยืนมองเฉยแต่ไม่กล้าเรียก

 

 

 

“ นี่ !! ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่หิว ” ภาณุหันกลับมาด่าแจ๋วที่ตะโตนเสียงดังเสียมารยาท แต่สายตากลับไปสะดุดกับผู้หญิงตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆแจ๋ว

 

 

 

 

“ ฟาง ” เขาพูดเบาๆ นี่เธอเองหรอที่เป็นคนทำอาหารเช้าวันนี้ ทั้งๆที่พยายามจะหลบหน้าแต่ก็เจอจนได้

 

 

 

 

“ แล้วคุณภาณุจะทานข้าวไหมค่ะ ” แจ๋วตะโตนถามอีกครั้ง จนเจ้านายส่งสายตาเข้มๆใส่ ภาณุไม่ได้พูดอะไรและค่อยๆเดินมานั่งบนเก้าอี้

 

 

 

“ นี่ค่ะ ข้าวต้มร้อนๆฝีมือคุณหนู ” แจ๋วยกข้าวต้มมาวางบนโต๊ะอาหาร

 

 

 

“ แล้วฟางไม่กินพร้อมพี่หรอ ” เขาเป็นฝ่ายพูดก่อนเพราะรู้ดีกว่าเธอคงไม่พูดนอกจากยืนมองอยู่มองอยู่เฉยๆ

 

 

 

“ ไม่ค่ะ ฟางยังไม่หิว ”

 

 

 

“ งั้นคุณหนูก็มานั่งข้างๆคุณภาณุสิค่ะ ” อ้อยแม่บ้านอีกคนดึงแขนฟางไปนั่งข้างเจ้านายๆ อ้อยกับแจ๋วเป็นทั้งแม่บ้าน เป็นพี่เลี้ยง และเป็นเพื่อนเล่นฟางมาตั้งแต่เด็กคงไม่แปลกที่พวกเธอจะสนิทกับฟาง

 

 

 

“ นี่เสียงดังอะไรกันแต่เช้า อ้อย แจ๋ว ให้มากรวดบ้านไม่ได้ให้มาคุยกับ ” ป้าจันแม่บ้านเก่าแก่เดินมาดุ

 

 

 

“ อ้าวคุณภาณุ คุณหนู ตื่นมาแต่เช้าจังเลยค่ะ แล้วนี่ใครทำอาหารให้คุณภาณุทาน อ้อยหรือแจ๋วเดี๋ยวคุณเขาก็ท้องเสียหรอ ” อ้อยกับแจ๋วมีหน้าที่ดูแลความสะอาดของบ้านเท่านั้นที่ป้าจันพูดแบบนั้นมันคือเรื่องจริงเจ้านายบ้านนี้เคยท้องเสียเพราะสองคนนี้มาแล้ว

 

 

 

“ ฟางทำเองค่ะป้าจัน 555 ” เธอยกมือแสดงตัวแล้วหัวเราะป้าจันที่ดุสองคนนั้น

 

 

 

“ ค่อยโลงอกหน่อยค่ะ ” ป้าจันจับหน้าอกแล้วพูด

 

 

 

“ แล้วทำไมวันนี้คุณหนูตื่นมาทำอาหารแต่เช้าจังเลยค่ะ ”

 

 

 

“ เพราะคุณหนูของเราสองคนรู้ทันคุณภาณุไงค่ะป้าจัน ” เป็นแจ๋วกับอ้อยที่ตอบแทนฟาง

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มหันหน้ามามองผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาพอจะรู้ว่าอ้อยกับแจ๋วหมายความว่าไง เพราะแต่ก่อนตอนฟางเด็กๆป๊อปปี้เคยแกล้งฟางพอฟางงอนก็ไม่ยอมลงมาทานอาหารเช้าและนี่แหละคือเหตุผล  ถ้าวันไหนที่ฟางงอนป๊อปก็จะหลีกเลี่ยงการทานอาหารเช้าตลอดเวลาเพราะถ้าเขาอยู่เธอจะไม่ทาน รวมถึงเรื่องวันนี้ด้วยเขากลัวว่าเธอจะไม่ลงมาทานอาหารเข้าจึงทำแบบเดิม ทุกคนในบ้านจะรู้เรื่องนี้ดีถ้าวันไหนเขาไม่ลงมาแสดงว่าฟางกำลังงอนเขาอยู่

 

 

 

 

“ วันนี้คุณหนูคิดว่าคุณภาณุต้องทำเหมือนเดิมแน่ๆ จึงตื่นมาทำรอตั้งแต่ตีห้าเลยนะคะ ตอนแรกไม่กล้าออกมา แจ๋วกับอ้อยช่วยกันลากเลยนะคะ ” แจ๋วบรรยายเหตุการณ์ให้เจ้านายฟัง

 

 

 

“ หรือเรียกอีกอย่างว่าง้ออ้อมๆค่ะ ” อ้อยช่วยพูดเสริม ชายหนุ่มอมยิ้มดีใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางทำแบบนี้ปกติแล้วงอนกันไม่ว่าเขาจะงอนฟางหรือฟางงอนเขา เขาก็คือคนง้ออยู่ดี

 

 

 

“ นั่นคุณหนูนะไม่ใช่เพื่อนเล่น ” ป้าจันด่า

 

 

 

“ ก็เล่นกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนิป้า ”

 

 

 

“ นี่จะพูดอะไรระวังหน่อย คุณภาณุเขานั่งอยู่เห็นไหม ”

 

 

 

“ ไม่เป็นไรครับป้าจัน สนุกดีออก ” หลังจากพูดเขาก็หันหน้าไปยิ้มให้ฟาง ทุกคนในนั้นงงนิดๆปกติภาณุจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีอารมณ์ขันเท่าไร

 

 

 

“ ฟางขอโทษนะคะที่งอนพี่ตอนเด็กๆ ฟางชอบทำตัวเอาแต่ใจกับพี่ทั้งๆที่เราก็ไม่ใช่……….. ”

 

 

 

“ ไม่เป็นไรหรอก พี่กินข้าวก่อนนะ ” เขาพูดขัดจังหวะเธอก่อนจะตักโจ๊กเข้าปาก

 

 

 

“ อร่อยมาก ” เขาหันมาพูดกับเธอ ก่อนจะทำท่าเก็บของที่ข้างไว้อีกข้างหนึ่ง

 

 

 

“ เดี๋ยวฟางจะทำให้ทานบ่อยๆนะคะ ฟางมาอยู่บ้านพี่ตั้งแต่เด็กแล้วยังชอบงอนพี่อีก ทำให้พี่ป๊อปไม่ได้กินข้าวเช้าเป็นอาทิตย์ก็มีฟางขอโทษนะคะ ”

 

 

 

“ อย่าพูดแบบนี้สิ บ้านก็เหมือนบ้านแหละฟางก็เป็นลูกรักของคุณพ่อเหมือนกัน ”

 

 

 

“ ใช่ค่ะ คุณหนูฟางบ้านคุณภาณุก็เหมือนบ้านคุณหนูเพราะเดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องแต่งงานกันแล้ว ” แจ๋วพูดออกมาเสียงดัง

 

 

 

“ อ้อยก็รอวันนั้นมานานวันที่คุณหนูแสนสวยของเราจะแต่งงานกันคุณภาณุ ” อ้อยก็พูดตามไปอีก

 

 

 

“ นังอ้อย นังแจ๋ว !! มีอะไรก็รีบไปทำไป นู้นออกไปทำงานบ้านนู้นไป ” ป้าจันเดินมาลากสองคนนั่นออกไป บรรยายกาศในบ้านกำลังดีมันสองคนมาทำเสียหมด

 

 

 

 

“ งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ ” เขาเดินถือเอกสารลุกขึ้นเดินออกมาออกบ้าน

 

 

 

“ เอ่อ พี่ป๊อปค่ะเมื่อวานฟางขอโทษด้วยนะที่ทำกิริยาไม่เหมาะสมกันพี่ ”

 

 

 

“ ไม่เป็นไรหรอกพี่เข้าใจ ถ้าฟางไม่อยากแต่งพี่ก็ไม่ว่านะ แล้วแต่ฟาง ”

 

 

 

“ ฟางตัดสินใจแล้ว ฟางจะแต่งงานกับคุณค่ะ ”

 

 

 

“ ถ้าฟางไม่เต็มใจ……………. ”

 

 

 

 

“ ฟางเต็มใจค่ะ เดี๋ยวฟางไปส่งที่รถนะคะ ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

<< อืด อืด >>>

 

 

“ สวัสดีค่ะ พี่โทโมะ ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อยามีพี่ชายแบบป๊อปปี้จัง

 

 

 

เม้นกันเยอะๆนะ เดี๋ยวมาอัพบ่อยๆ