หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พะ พี่ป๊อป”แครอลตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้พูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านโดยมีฟางเดินตามเข้ามา
 
 
 
“ว่าไงล่ะแครอล ทีนี้จะตอบพี่ได้รึยังทำไมถึงทำตัวเหลวไหลแบบนี้”ป๊อปปี้เดินเข้ามาว่าน้องสาวทันที
 
 
 
“เรื่องของแครอลเถอะน่า เชิญพี่ไปสนใจนังแอ้บแบ้วนี่เหมือนเดิมเถอะ ไม่ต้องมาสนใจแครอล นี่คงจะคืนดีกันแล้วสิ”แครอลปรายตามองฟางแล้วพูดอย่างไม่แยแสแล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนแต่ป๊อปปี้กระชากแขนแครอลกลับมาอย่างแรง
 
 
 
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง มาคุยกันให้รู้เรื่องบอกว่าเราเป็นอะไรทำไมถึงได้เมาแล้วกลับมาแบบนี้แทบทุกวัน นี่เราพึ่งหายนะ ทำไมต้องในร่างกายตัวเองแบบนี้ห้ะ”ป๊อปปี้ว่าแครอล
 
 
 
“พี่ป๊อปปล่อยแค แคเจ็บนะ”แครอลโวยวายแล้วพยายามแกะแขนตัวเองออกจากมือป๊อปปี้
 
 
 
“คุณป๊อปพอเถอะค่ะ อย่าทำคุณแครอลเลย”ฟางไปแตะแขนป๊อปปี้เพื่อบอก
 
 
“ไม่ต้องมาเสแสร้งว่าห่วงชั้นนะยัยแอ้บแบ้ว ชั้นรู้นะว่าแกน่ะแอบหัวเราะเยาะชั้นล่ะสิ”แครอลตวาดฟาง
 
 
“พอได้แล้วแครอลเลิกบ้าได้แล้ว เลิกพาลคนอื่นที่ไม่เกี่ยวซักที”ป๊อปปี้ตะคอกแครอลอีกครั้ง
 
 
“นี่พี่ป๊อปตะคอกแครอลเพราะมันงั้นหรอ”แครอลอึ้ง
 
 
 
“ถึงไม่ใช่ฟางพี่ก็ว่าเพราะเราน่ะทำตัวแบบนี้ไง ไม่น่ารักเอาซะเลย”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“เออ ก็ใช่นี่แคไม่ได้น่ารักขี้เอาใจเหมือนมัน หรือพวกผู้หญิงแอ้บแบ้วสมองกลวงพวกนี้นิ คงจะมีแต่
แค่เรื่องบนเตียงล่ะสิท่าถึงได้ทำให้พี่หลงหัวปักหัวปำแบบนี้ ทำเป็นใสซื่อ ทำตามคำสั่งคุณย่ายอมแต่งงานด้วยที่แท้ก็คงจะดีใจจนตัวสั่นที่ได้กาะผู้ชายรวยๆ”แครอลว่าดูถถูกฟาง
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
ฝ่ามือหนาฟาดลงที่แก้มแครอลจนหน้าหัน
 
 
 
 
“พะ พี่ป๊อป”แครอลที่ถูกป๊อปปี้ปล่อยมือแล้วก็เอามือกุมแก้มตัวเองอึ้ง ไม่คิดว่าพี่ชายที่คอยเอาใจเธอตลอดจะทำแบบนี้
 
 
“เลิกบ้าได้แล้ว แล้วก็เลิกดูถูกฟางนะ อย่างน้อยเค้าก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียของพี่ เป็นพี่สะใภ้ของเรา”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“พี่ป๊อป เห็นมันดีกว่าแค แคเกลียดพี่ป๊อป นังฟางชั้นเกลียดแก เกลียด เกลียดทุกคนที่นี่ ชั้นไม่น่าฟื้นมาเลน”แครอลมองพี่ชายด้วยความน้อยใจแล้วพูดก่อนจะหันไปผลักฟางล้มแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องนอนตัวเองทันที
 
 
 
“แครอล ลงมาเดี๋ยวเลยนะแครอล มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน”ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังแครอลไป
 
 
 
“ฟางเป็นไงบ้าง”โบว์ตกใจรีบวิ่งมาประคองฟางไว้
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ทุกคนไปดูแลคุณแครอลเถอะค่ะ”ฟางพูดพลางเป็นห่วงแครอลเมื่อเห็นแครอลอารมณ์กำลังร้อนป๊อปปี้เองก็ร้อนแล้วแถมป๊อปปี้ยังโมโหปึงปังขึ้นไปหาแครอลชั้นบนอีกก็รีบขึ้นตามไป
 
 
 
“แครอล ไปขอโทษฟางเดี๋ยวนี้เลยนะ ทำไมถึงทำตัวเป็นเด็กๆแบบนี้ห้ะ”ป๊อปปี้เปิดประตูห้องแครอลเสียงดังปัง แล้วพร้อมกับว่าน้องสาว
 
 
“แล้วไง มันเรื่องของแครอล แครอลเกลียดมัน พ่อมันฆ่าพ่อแม่เรานะพี่ป๊อป พี่ป๊อบลืมไปแล้วหรอ”แครอลโวยวาย
 
 
“แต่การที่เราโกรธแค้นมากไปสุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดมันก็คือเรานะที่เราไม่ยอมตัดเรื่องพวกนี้ไป”ป๊อปปี้พูดแครอลฟังแล้วโมโหเข้าไปผลักป๊อปปี้ล้มลงทันที
 
 
 
“คุณป๊อป”ฟางตกใจรีบไปประคองป๊อปปี้ให้ลุกขึ้นยิ่งทำให้แครอลโมโหกว่าเดิม
 
 
 
“เพราะแก ทำให้พี่ชั้นต้องเปลี่ยนไปแบบนี้ ยัยมารยา นังลูกฆาตกร นี่แกคงเป่าหูพี่ชั้นใช่มั้ย”แครอลว่าไม่หยุด
 
 
 
“แครอล ถ้ายังบ้าแบบนี้อีก พี่จะกักบริเวณเรานะ”ป๊อปปี้พูดเสียงเด็ดขาดหลังจากที่ฟางพยุงลุกขึ้นมา
 
 
 
“อะไรกัน พี่กักบริเวณแคเพราะว่านังฟางเพราะนังฟางงั้นหรอ พี่ป๊อปใจร้าย”แครอลโวยวาย
 
 
 
“ไม่ใช่เพราะฟาง แต่ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะว่าโทรมขนาดนี้ แถมเที่ยวกลางคืนแทบทุกคืนน่ะทำไมทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ถ้าถูกใครเค้าข่มขืนจะว่าไง”ป๊อปปี้พูดอย่างโมโห
 
 
 
“เรื่องของแค แคจะเป็นไงมีคนสนใจด้วยหรอ”แครอลพูดอย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
“พี่ไงล่ะ แค เรามีกันแค่2พี่น้องนะ แกเป็นอะไรทำไมไม่บอกพี่ พี่ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของพี่กับฟางแน่ๆ บอกพี่มานะ แครอล เกิดอะไรขึ้น”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“แคจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของแค กักบริเวณใช่มั้ย ได้ งั้นก็ออกไปให้หมดนั่นล่ะ แคจะอยู่คนเดียว
ออกไป๊”แครอลระเบิดอารมณ์ไล่ทุกคนออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูห้องตัวเองดัง  ปัง
 
 
 
 
“มันต้องมีอะไรแน่ๆทำไมแครอลถึงเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้กลุ้มใจเป็นห่วงน้องสาวตัวเองมาก
 
 
 
 
“โบว์ว่า มันต้องเกี่ยวอะไรกับนายธามไทแน่ๆ”โบว์พูด
 
 
“นอกจากเรื่องที่แครอลกับไอ้นั่นใส่ร้ายฟางแล้วยังมีอะไรอีกหรอโบว์”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางอึ้ง
 
 
“นี่คุณป๊อปรู้เรื่องทุกอย่างแล้วหรอคะ”ฟางตกใจ
 
 
“ก็ตอนที่ชั้นหายไปข้างนอกแล้วให้เธออยู่บ้านไงล่ะ พวกโบว์เค้าตามชั้นไปคุยกับธามไท”ป๊อปปี้
พูดแล้วย้อนนึกถึงวันนั้นที่ป๊อปปี้มาตามนัดของพวกโบว์
 
 
 
 
 
“แล้วนี่มีอะไรรึเปล่าทำไมมากันครบเลยเนี่ย”ป๊อปปี้พูดแล้วมองโทโมะ แก้ว เขื่อน เฟย์ โบว์และกั้ง
ที่นั่งรอที่ร้านอาหารก่อนแล้ว แถมยังมาพร้อมหน้ากันหมดแบบนี้ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา
 
 
“พี่ป๊อปพาฟางไปไหนคะ”โบว์เปิดประเด็นก่อนทันที
 
 
“ไปลงโทษ อยู่ห่างพวกผู้ชายซะบ้างจะได้เลิกอ่อยคนอื่น”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิด
 
 
“พี่เฟย์ไม่ได้อ่อยผู้ชายนะ พี่ฟางเรียบร้อยกว่าเฟย์จะตายไม่มีทางทำแน่”เฟย์โวยวายจนเขื่อนต้องห้าม
 
 
“พี่เชื่อครับๆ แหมไอ้ป๊อป มึงหึงฟางมึงก็บอกมาตรงๆดิ หึกเมียก็บอกเถอะ”เขื่อนพูด
 
 
“ไม่ได้หึงโว่ย แค่ลงโทษ อยากเห็นบ้านกูเป็นที่นัดพบผู้ชายงี้จับไปอยู่ไกลๆซะจะได้เข็ด”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
 
“เข็ดหรือว่าจะได้มีเวลาสวีทกันมากขึ้นวะ ระวังนะพาหนีมากๆเดี๋ยวก็ได้ของฝากแบบกู โอ๊ยๆ”โท
โมะแซวป๊อปปี้แต่โดนแก้วหยิกแขนไปทีนึง
 
 
 
“พอเลยๆ เข้าเรื่องเลย มีอะไรก็ว่ามา”ป๊อปปี้พูดแล้วคิดถึงคนที่บ้านที่กลัวผีอยู่ เขาไม่อยากทิ้งยัยนี่
ไปนานๆจริงๆ
 
 
“มีคนๆนึงเค้าอยากคุยกับพี่”โบว์พูดจบธามไทก็เดินเข้ามา
 
 
“นี่จะเอามันมาพูดกับพี่งั้นหรอ ออกไปเลยนะ”ป๊อปปี้โวยวายแล้วจะง้างหมัดใส่แต่เขื่อนและโทโมะช่วยกันห้าม
 
 
“ใจเย็นดิวะ ฟังก่อน นี่มันเกี่ยวกับเรื่องของฟางโดยตรงเลยนะเว่ย”เขื่อนพูดป๊อปปี้จึงยอมนั่งลง
 
 
“ผมรู้ว่าพี่คงเกลียดผมมาก แต่ผมมีความจริงบางอย่างที่ผมต้องพูด”ธามไทพูดขึ้นเมื่อนั่งลง
 
 
“ผมเป็นเพื่อนสนิทของแครอลเค้า แครอลเค้าจ้างผมมาจัดฉากแสดงให้พี่เห็นว่าผมมีอะไรกับพี่สาวคนนั้น”ธามไทพูด
 
 
 
“หมายความว่าไง”ป๊อปปี้นิ่วหน้าสงสัย
 
 
“แครอลเค้าอยากให้พี่กับพี่สาวคนสวยผิดใจกันเพื่อให้พี่กลับมาแก้แค้นแทนพ่อแม่เหมือนเดิม พี่
สาวคนนั้นกับผมไม่ได้มีอะไรกันเลยพี่สบายใจได้”ธามไทพูด
 
 
“แล้วแกมาบอกชั้นทำไมในเมื่อแกเองก็ร่วมมือกับแครอลแล้ว หรือว่าแครอลเบี้ยวค่าจ้างเลยคิดจะ
มาบอกพวกชั้นแล้วแบล็กเมล์”ป๊อปปี้จับผิด
 
 
 
“โธ่ พี่ ผมน่ะรวยอยู่แล้วมั้ยจะมาทำเรื่องสกปรกๆแบบนี้แลกเงินทำไมล่ะ ที่ผมอยากจะมาบอกพวก
พี่เพราะผมเห็นว่ายิ่งแครอลจมอยู่กับความแค้นแบบนี้แครอลเองที่จะไม่มีความสุขผมอยากให้แค
รอลเค้าพอกับเรื่องพวกนี้”ธามไทพูดเศร้าๆ
 
 
 
“นายคิดอะไรกับน้องชั้นรึเปล่า”ป๊อปปี้ถามอย่างจับผิด
 
 
“ผมรักแครอล ผมรักมาตั้งแต่เรียนแล้ว ผมรอแคมาตลอดแม้ตอนที่แคเป็นเจ้าหญิงนิทรา ตอนแรก
ผมสงสารที่แคสูญเสียพ่อแม่แบบนี้แต่พอเห็นแคร้ายกับพี่ที่เป็นพี่แท้ๆแล้วผมว่าแคทำเกินไปแล้ว
ทำลายความรักคนอื่นผมกลัวว่ามันจะแว้งมาทำลายความรักของผม และมันก็จริง แครอลไม่ได้รักผม
เลย ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง เอาล่ะครับที่ผมจะมาบอกก็มีแค่นี้ล่ะ ผมไปก่อนดีกว่า”ธามไทพูดแล้ว
เดินออกจากร้านไป
 
 
 
 
“มึงอยู่กับฟางมากที่สุดมึงเองน่าจะรู้นิสัยฟางที่สุดแล้ว แค่นี้ดูไม่ออกรึไงว่าอันไหนความจริงอันไหน
เสแสร้ง รึว่าความหึงมันบังตาหมด”โทโมะพูดให้ป๊อปปี้คิดหลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน
 
 
 
 
 
“งั้นเอางี้เดี๋ยวโบว์กับกั้งเราจะไปตามหาธามไทเพื่อตามหาความจริงเรื่องนี้กัน ส่วนพี่อยู่ที่นี่พี่ก็ดูแครอลด้วยนะ
คะ ห้ามทะเลาะกันอีก เดี๋ยวแครอลรงหนีไปแน่ๆ”โบว์พูดก่อนจะโทรศัพท์หากั้งให้มารับเธอเพื่อไปตามหาธามไท จึงเหลือแค่ฟางและป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
 
 
 
“ขอบคุณนะคะที่เชื่อใจฟาง ไม่เข้าใจฟางผิดเรื่องนั้น”ฟางพูดหลังจากนิ่งเงียบด้วยกันทั้งคู่มานาน
 
 
 
“ก็ชั้นมาคิดๆดูแล้วซื่อบื้อไม่ทันคนแถมงอแงขี้แยอย่างเธอน่ะหรอจะมาจอมมารยา แถมเรื่องบนเตียงถ้าไม่เมา ชั้นเองก็มาคุมเกมส์ให้เธอตลอดเนี่ยนะจะมาหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายน่ะ”ป๊อปปี้พูดจบก็วกรื่องชนเตียงตลอดทำให้ฟางหน้าแดงจัด
 
 
 
“คุณป๊อปวกเข้าเรื่องแบบนี้อีกแล้วนะคะ”ฟางเขินจัดแล้วจะลุกเดินหนีแต่ป๊อปปี้โอบเอวฟางรั้งไว้มานั่งที่ตักตัวเอง
 
 
 
“อยากเป็นคนคุมเกมส์บ้างมั้ยล่ะ เดี๋ยวชั้นสอนให้ก็ได้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอามือลูบไล้ไปตามขาวของฟาง
 
 
 
“มะ ไม่เอาน้า คุณป๊อป นี่มันตรงโซฟาเลยนะคะ เดี๋ยวคนอื่นาเห็นมันไม่ดี”ฟางดิ้นเขินจัดเมื่อป๊อปปี้จะรูดซิบเดรสตัวเองข้างหลังร่นลงมาแล้วจูบที่แผ่นหลังของฟาง
 
 
 
“งั้นไปบนห้องก็ได้ เดี๋ยวชั้นจะสอนเธอเอง ทุกท่าทุกลีลา”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอุ้มฟางขึ้นไปบน
ห้องนอนตัวเอง
 
 
 
“ไม่เอาน้า กลางวันแสกๆไหนจะคุณแครอลอีกปล่อยฟางเลย”ฟางดิ้นไม่ยอมท่าเดียวแต่ป๊อปปี้ไม่
ปล่อยพาฟางที่ห้องนอนตัวเองแล้ววางฟางไว้ที่เตียงก่อนจะบรรจงจูบฟางอย่างอ่อนโยนจนฟาง
เผลอตวัดวงแขนโอบรอบคอป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
ตรู้ด
 
 
โทรศัพทืป๊อปปี้ดังทำให้ป๊อปปี้และฟางผละออกจากกัน
 
 
 
 
“ไอ้เพื่อนเลว ไอ้ตัวขัดขวางมีอะไร”ป๊อปปี้รับสายเขื่อนแล้วเดินออกไปคุยที่ระเบียงฟางรีบลุกขึ้น
หนังแล้วจัดชุดและทรงผมตัวเองให้เรียบร้อย
 
 
 
 
 
ตรู้ดด
 
 
เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นฟางเห็นหน้าจอโชว์เบอร์พ่อของเธอก็รีบรับ
 
 
 
“ค่ะพ่อ ฟางพูดค่ะ”ฟางรับสายพ่อตัวเอง
 
 
 
 
โถ่ พระเอกเรารู้ความริงตั้งแต่แรกแล้วยังแกล้งนางเอกนะๆ แล้วพ่อฟงโทรมาทำไมน่ะ
 
 
เม้นกับโหวตเยอะๆหน่อยน้าาา