หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟาง”ป๊อปปี้แปลกใจเมื่อเดินกลับเข้ามาเป็นฟางนั่งอยู่เหมือนมีอะไรจะบอกเขา

 

 

“วันนี้พ่อของฟางเค้ากลับมา ฟางขอกลับไปที่บ้านของแม่ได้มั้ยคะ เดี๋ยวฟางจะรีบไปรีบกลับมาให้ทันไม่ค่ำเกินไปแน่นอนค่ะ”ฟางบอกป๊อปปี้เพื่อขออนุญาต

 

 

 

“เอาสิ ไปเลยหรอเดี๋ยวชั้นเปลี่ยนเสื้อแปปนึงเดี๋ยวชั้นไปส่ง”ป๊อปปี้บอกแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อ

 

 

 

“ไม่ต้องค่ะ ฟางไปคนเดียวได้คุณป๊อปอยู่บ้านเฝ้าคุณแครอลเถอะค่ะ”ฟางรีบบอก ป๊อปปี้มองฟางอย่างแปลกใจ

 

 

 

“มีอะไรจะบอกชั้นรึเปล่าฟาง”ป๊อปปี้มองฟางอย่างจับผิด

 

 

“มะ ไม่มีค่ะ ฟางแค่จะกลับไปเอาของที่บ้าน เดี๋ยวไปแล้วจะรีบกลับ”ฟางบอกกับป๊อปปี้แล้วยิ้มให้เขา

 

 

 

 

“อือ รีบไปรีบกลับแล้วกัน ถ้ามาไม่ทันนะ หึๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มลงจูบฟางทีนึง

 

 

“คะ คุณป๊อป”ฟางอึ้งปนเขินแล้วเอามือจับที่ปากตัวเองที่เมื่อกี้ถูกขโมยจูบไป

 

 

 

 

“มัดจำไว้หรอก จะกลับบ้านไม่ใช่หรอ รีบกลับ ก่อนที่ชั้นจะไม่ให้เธอกลับแล้วเราเปลี่ยนจากยืนคุยเป็นนอนคุย”ป๊อปปี้พูดจบฟางรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

 

 

 

 

“ยัยต๊องเอ๊ย”ป๊อปปี้ยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่เขื่อน เดี๋ยวเฟย์ไปหาเย็นนี้ละกันเอาอะไรรึเปล่าเฟย์กลับมาที่บ้านเนี่ย จ้างั้นเจอกันนะคะ”เฟย์

นั่งแท็กซี่มาถึงบ้านหลังจากเลิกงานแล้วมาที่บ้านสวนของแม่ฟาง ที่ฟางให้เธอมาอยู่ และเธอมักจะหลับมาช่วงสุดสัปดาห์เพื่อทำความสะอาดและดูแลความเรียบร้อยให้

 

 

“แกกลับมาอยู่ที่บ้านนี้แล้วเรอะ”เสียงของพ่อพูดขึ้นเฟย์หันไปมองเจอพ่อของตัวเองนั่งอยู่ที่โซฟาก็ตกใจ

 

 

“ค่ะ พี่ฟางชวนเฟย์กลับมาอยู่ที่นี่”เฟย์อึกอักก่อนจะตอบแต่ไม่สบตาพ่อตัวเองเลย

 

 

“ก็ดี มาอยู่ที่นี่ใช่ว่าจะมาอยู่เฉยๆ เอาเงินที่แกไปทำงานได้มาใช้จ่ายรายรับรายจ่ายของบ้านด้วยล่ะ

อย่าให้พี่เค้าต้องเหนื่อยคนเดียว พี่เค้าต้องทนเนื่อยไปกับพวกเศรษฐีพวกนั้น แกอย่าเห็นแก่ตัวให้มากนักเลย”พ่อพูดอย่างไม่ใส่ใจถามถึงสารทุกข์สุขดิบของเฟย์เลยสักคำ

 

 

 

“เห็นแก่ตัว ใคนกันแน่ที่เห็นแก่ตัว ถ้าไม่ใช่ ความเห็นแก่ตัวที่พ่อ ขับรถชนพ่อแม่คุณป๊อบแล้วไม่รับผิด พี่ฟางก็คงไม่ต้องยอมจำใจแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัแแล้วถูกเค้าโขกสับหรอก”เฟย์พูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจที่พ่อตัวเองเห็นแก่ตัว

 

 

“เอะ แล้วจะทำไม ฟางเป็นลูกชั้น เค้าก็ต้องช่วยพ่อเค้าสิ เค้าเป็นเด็กดี รู้จักรับผิดชอบ เลยได้ดีมีคนเอ็นดู แล้วตกถังข้าวสารเป็นเมียเศรษฐีแบบนั้น ไม่เหมือนแกทำตัวเหลวไหล แกจะพูดพล่ามทำไม”พ่อของเฟย์โมโหตบโต๊ะดังปัง

 

 

 

“ดีเนาะ พี่ฟางเป็นคนที่กตัญญูช่วยเหลือดูแลพ่อทุกอย่าง ต้องรองรับ ความแค้นที่ไม่ได้ก่อ แทนพ่อ แต่พ่อไม่เคยส่งข่าวหรือกลับมาถามสารทุกข์สุขดิบว่าพี่ฟางเป็นยังไงบ้างเลย”เฟย์ว่า

 

 

 

“ชั้นรู้ไงว่าอีแก่ย่าของหนุ่มนั่น ต้องการสาวไปแต่งงานกับหลานมัน แล้วต้องการผู้หญิงที่อยู่ในโอวาท สามารถชี้นิ้วสั่งได้ไง แต่ยังไงมันก็เลี้ยงดูฟางให้สุขสบายแน่นอน แค่ฟาง

แลกกับการเปลืองเนื้อเปลืองตัวนิดหน่อย หึ”พ่อพูดอย่างไม่สนใจว่าฟางจะต้องเจออะไรบ้างที่ไปอยู่กับป๊อปปี้ทำให้เฟย์อึ้งกำมือแน่น

 

 

“พ่อ พ่อไม่รู้รึไงว่าส่งลูกไปแบบนี้เท่ากับส่งพี่ฟางไปขายตัวให้พี่ป๊อปนะ”เฟย์โวยวาย

 

 

 

“แล้วไง ฟางก็ไม่ได้หนีไปไหนนิ อยู่ที่นั่นสุขสบายไม่ต้องไปทำงานให้เหนื่อย”พ่อพูดอย่างไม่แยแสตามเดิม

 

 

 

“นี่โชคดีนะที่พี่ฟางได้เจอพี่ป๊อป ถ้าไม่อย่างนั้นพี่ฟางคงต้องทรมานกว่านี้แน่ๆ พ่อยังเป็นพ่ออยู่รึเปล่าทำไมถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้”เฟย์พูดอย่างเหลืออด

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

“ชั้นเป็นพ่อแกนะนังเฟย์ชั้นมีสิทธิในตัวแกกับฟางทุกอย่างพวกแกคือลูกมีหน้าที่คือฟังคำสั่งของชั้น

เท่านั้น จำไว้อย่ามาอวดดีกับชั้นแบบนี้ นังลูกไม่รักดี ซมซานกลับมาให้พี่มันเลี้ยงแบบแก นี่เลี้ยงไปก็เสียข้าวสุก”พ่อว่าหลังจากตบหน้าเฟย์ไป เฟย์มองพ่ออย่างน้อยใจแล้ว

วิ่งออกจากบ้านไปทันที พ่อมองเฟย์ที่วิ่งไปแล้วไม่สนใจ สักพักก่อนแท็กซี่ของฟางจะมาถึงที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ พ่อเป็นยังไงบ้าง ฟางได่ง้ข่าวพ่อไปทำงานที่ใต้มาพ่อสบายดีรึเปล่าคะ ดูสิ ผอมลงตั้งเยอะ”ฟางรีบวิ่งไปถามไถ่พ่อของเธอที่นั่งรอในบ้านทันที

 

 

 

“พ่อไม่เป็นไรหรอก พ่อสบายดี โชคดีมากเลยที่เจอเพื่อนเก่าเปิดโรงแรมที่ใต้เลยรับพ่อเข้าทำงาน

น่ะ แล้วนี่ฟางไม่เป็นไรนะลูก”พ่อถามฟางกลับ

 

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ คุณป๊อปดูแลฟางดีมากเลยค่ะ”ฟางพูด แวบนึงที่พ่อได้ยินเข้าก็ยิ้มนิดนึง 

 

 

“ดีแล้วล่ะลูกแต่ต่อไปนี้หนูกลับมาอยู่ที่บ้านนี้ได้ตามเดิมได้แล้วนะ”พ่อพูดทำให้ฟางชะงัก

 

 

“พ่อพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

“ก็เพราะเพื่อนพ่อที่ทำงาน เค้าใจดีช่วยเรื่องหนี้สินต่างๆของพ่อ จนพ่อไม่ต้องหนีเจ้าหนี้ที่ไหนแล้ว และฟางก็ไม่ต้องไปรองรับอามณ์ไอ้เศรษฐีพวกนั้นแทนพ่อแล้วนะ ฟาง พ่อไม่เคยดูแลลูกเลย นานทีก็แวะมาหา ต่อไปนี้ให้พ่อได้ดูแลลูกของพ่อคนนี้เถอะนะ กลับมาอยู่กับพ่อนะฟาง”พ่อพูดแล้วเดินไปโอบกอดฟาง ฟางได้ยินเข้า จริงอยู่ที่เธอดีใจที่ต่อไปนี่พ่อจะมาอยู่กับเธอ แต่อีกใจก็แอบใจหายยังไงไม่รู้เหมือนกัน

 

 

“จริงสิคะพ่อ ฟางเจอน้องแล้วนะคะ ฟางเลยให้น้องกลับมาอยู่ที่นี่ น้องจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว แล้วส่วนบ้านเช่าของพาอที่เค้ายึดไป ฟางอาจจะช่วยจ่ายค่าเช่าที่ค้างของพ่อไม่ได้เพราะเค้ามห้คนอื่นเช่าไปแล้ว แต่ฟางพอเอาข้าวของของพ่อมาไว้ที่นี่ เราอยู่ที่นี่ด้วยกันนะคะ  แล้วนี่พ่อเจอน้องรึยังคะ ปกติรายนั้นจะแวะมาที่นี่ช่วงสุดสัปดาห์”ฟางพูดพลางถามถึงเฟย์

 

 

 

“ไม่นี่ลูก คงหนีเที่ยวตามเคยล่ะมั้งแล้วที่ฟางต้องแต่งงานกับเค้า ฟางได้จดทะเบียนสมรสเป็นหลักแหล่งเลยรึเปล่าล่ะ”พ่อโกหกแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง

 

 

"ไม่ค่ะ ฟางแต่งงานกับเค้าแค่ในนาม เพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าฟางต้องการจะชดใช้ความผิดและไม่เคยหวังในทรัพย์สมบัติเค้าเลยสักนิด"ฟางพูดออกไปตามรรงทำให้พ่อของเธอแอบหงุดหงิดที่ฟางไม่คิดจะหวังอะไรในตัวเขาแบบนั้น

 

 

"ได้ไงล่ะฟาง ไปอยู่กับเค้ามาหลายเดือน ให้เค้าทำย่ำยีอะไรไปนักต่อนักแล้วไม่คิดจะจดทะเบียน เห็นแก่ตัวจริงๆ ไม่รู้ล่ะ ฟาง ไปอยู่กับพ่อที่ใต้นะลูก เพื่อนพ่อเค้าเห็นรูปลูกสาวพ่อคนนี้ เค้าอยากได้เราไปทำงานด้วยฟาง เห็นแก่พ่อนะ ไปอยู่กับพ่อเถอะ"พ่อฟางรีบพูดจาหว่านล้อมหญิงสาว

 

"แต่จริงๆแล้วฟางก็ทำงานที่สวนก็ได้นะคะ และนี่ก็ล้านของแม่ ฟางไม่อยากทิ้งไปไหนไกลๆ"ฟางพูด

 

"ไม่ได้ นี่ฟางไม่รักพ่อเลยรึไง เอ่อ พ่อหมายถึงไปทำงานกับเพื่อนพ่อ ดูแลพ่อที่โน่นว่างก็กลับมาที่นี่ เค้าเอ็นดูฟางเหมือนลูกหลานนะลูก"พ่อรีบเอ็ดใส่ฟางเสียงดัง ก่อนจะได้สติ รีบชักชวนฟางต่อเพราะเขารู้ดีว่าลูกสาวของเขาคนนี้ขัดเขาไม่ได้อยู่แล้ว

 

 

 "ถ้ามันคือความต้องการของพ่อ ฟางยอมก็ได้ค่ะ แต่ฟางคงขอเวลาสักพักที่ได้บอกลาทุกคนที่นี่"ฟางเงียลแล้วมองสายตาเว้าวอนของพ่อเธอก่อนที่จะยอมตอบตกลงไปทำให้พ่อของฟางยิ้มออกมาอย่างดีใจ

 

 

“หนูฟางใช่มั้ย ตัวจริงสวยกว่าในรูปที่พ่อเราให้ดูนะเนี่ย ”ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านแล้วพูดขึ้นพลางถือวิสาสะเดินไปจับเนื้อตัวของฟางทำให้ฟางตกใจ

 

 

 

“นี่เฮียเพ้งเป็นเพื่อนพ่อเอง เจ้าของโรงแรมที่พ่อไปทำงานเค้าได้ยินเรื่องของพ่อแล้วเค้ารู้สึกสงสารครอบครัวเรามากเลย เค้ายินดีจะช่วยเราทุกอย่าง ไปทำงานกับเค้าระฟาง จะได้ดูแลพ่อด้วย”พ่อพูดแล้วแนะนำฟางให้เฮียเพ้งรู้จัก

 

 

 

“โถ ไปอยู่กับคนใจร้ายพวกนั้นคงโดนรังแกมาหยักเลยสินะลูก”เฮียเพ้งถือวิสาสะมาโอบเอวฟางไว้ ทำเอาฟางตกใจรีบผละออกจากเฮียเพ้งทันที

 

 

 

“เอางี้ฟางกลับไปที่บ้านคุณป๊อปก่อนก็ได้เดี๋ยวให้เฮียเพ้งไปส่ง”พ่อฟางพูดแล้วดันฟางขึ้นรถไปกับเฮียเพ้งทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”เฟย์ร้องไห้เดินมาเรื่อยๆตามทาง

 

 

“เฟย์ทำไมมาเดินที่นี่คนเดียวล่ะ ทำไมร้องไห้ล่ะเฟย์”กั้งกลับมาจากที่ทำงานแปลกใจที่เห็นเฟย์เดินร้องไห้ออกมา

 

 

“พี่กั้ง ฮือๆ”เฟย์เห็นเพื่อนพี่สาวของเธอที่เคยดีกับเธอในวัยเด็ก ก็รีบโผเข้ากอดอย่างหาที่พึ่ง

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่าเฟย์เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงร้องไห้แบบนี้”กั้งกอดปลอบเฟย์แล้วถาม

 

 

“พ่อพี่กั้ง พ่อกลับมาแล้ว เค้าทำเหมือนกับเฟย์ไม่ใช่ลูกเค้าอีกแล้ว ฮือๆ”เฟย์ร้องไห้

 

 

“อะไรนะ ลุงกลับมาแล้ว ไหงลุงทำแบบนี้กับเราได้ พี่จะไปพูดกับลุง”กั้งโมโหแล้วจะพาเฟย์กลับ

บ้านแต่เฟย์รั้งแขนกั้งไว้

 

 

 

“ไม่ต้องพี่กั้ง ไม่ต้องไปที่บ้าน ตอนนี้เฟย์ไม่อยากกลับบ้านเลย”เฟย์พูดอย่างไม่สบายใจ

 

 

“ไม่กลับบ้านแล้วเฟย์จะไปอยู่ที่ไหน”กั้งถาม

 

 

“คอนโดพี่เขื่อนค่ะ”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความจริงส่งฟางแค่ปากซอยก็ได้นะคะ เดี๋ยวฟางขึ้นแท็กซี่กลับเองได้”ฟางพูด

 

 

“ทำไมล่ะจ้ะ ผู้ใหญ่เค้าหวังดีกับหนูนะ ไม่อยากให้หนูขึ้นรถแท็กซี่คนเดียว ทั้งเปลือง ทั้ง

อันตราย”เฮียเพ้งมองฟางด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

 

 

 

“เอ่อ ฟางเกรงใจน่ะค่ะและอีกอย่าง เฮียเพ้งจะได้กลับไปคุยกับพ่อด้วย”ฟางตอบ

 

 

 

“แหม เรื่องแค่นี้เองไม่ลำบากหรอกจ้ะหนูฟาง”เฮียเพ้งพูดจบก็ถือวิสาสะจับมือฟางที่วางที่หน้าขาแล้วลูบไล้ไปที่หน้าขาฟาง

 

 

 

 

“อย่าทำแบบนี้นะคะเฮีย ฟางไม่ชอบ”ฟางตกใจขยับขาหนีก่อนะปลดเข็มจัดนิรภัยออกเพื่อลงจากรถที่ติดไปแดงอยู่

 

 

 

 

“เฮียขอโทษๆ อย่าลงจากรถไปเลยนะ เดี๋ยวพ่อของหนูต้องว่าเฮียแน่ๆ เฮียไม่ทำอีกแล้วจ้ะหนู

ฟาง”เฮียเพ้งรีบพูดแล้วขอร้องฟาง ฟางจึงยอมนั่งรถให้เฮียเพ้งมาส่งถึงบ้าน เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ป๊อปปี้ปล่อยให้แครอลมาเดินเล่นเพื่อไม่ให้ทนอุดอู้อยู่แต่ให้ห้อง แครอลชะงัก แปลกใจที่เห็นมีผู้ชายมาส่งฟางที่บ้าน

 

 

 

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียจะมารับหนูฟางตามที่พ่อหนูฝากฝังเฮียนะจ้ะ”เฮียเพ้งเดินมาเปิดประตูให้ฟางแล้วพูด

 

 

 

 

“เดี๋ยวฟางว่าฟางจะโทรบอกพ่อเองค่ะ เฮียเพ้งไม่ต้องรอฟางหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง”ฟางพูดก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป

 

 

 

 

 

“หึ ยากแบบนี้สิดีจะได้สมราคาหน่อย”เฮียเพ้งพูดเยาะๆก่อนจะขับรถกลับบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

“ใครมาส่งยะ”แครอลรีบพูดทันทีที่ฟางเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

“เอ่อ พ่อน่ะค่ะ”ฟางตอบ แครอลเบ้ปากนิดนึงก่อนจะเดินพาป๊อปปี้มาหาฟาง

 

 

“พ่องั้นหรอฟาง งั้นพ่อเธอไปรวยมาจากไหนเห็นแครอลบอกว่าขับรถหรูมาส่งเธอด้วยนิ”ป๊อปปี้ฟัง

เรื่องราวจากน้องสาวแล้วถามฟาง

 

 

 

“เอ่อ เค้า เอ่อ”ฟางอึกอักหลบตาป๊อปปี้

 

 

 

“ไม่ใช่พ่อใช่มั้ยที่มาส่งเธอเมื่อกี้น่ะ”ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่างจับผิด

 

 

 

“ ค่ะ เค้าไม่ใช่พ่อฟาง”ฟางไม่อยากจะโกหกป๊อปปี้อีกแล้วก็ยอมรับออกมา

 

 

 

“เหอะ เห็นมั้ยล่ะพี่ป๊อป ออกไปไม่พ้นวันมีผู้ชายมาส่งอีกละ รอบนี้นี่แก่คราวพ่อเลยนะ สงสัยหนุ่มๆ

ยัยนี่คงจะหลอกมาเยอะละ เลยเปลี่ยนรสนิยม”แครอลว่า

 

 

 

“ไม่ใช่นะคะ ฟางไม่ได้คิดอะไรกับเค้านะคะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

“แล้วลุงนั่นเป็นใครล่ะฟาง บอกชั้นมาสิ”ป๊อปปี้จ้องมองฟางแล้วถาม

 

 

“เค้าเป็นเพื่อนพ่อของฟางเองค่ะ พ่อของฟางเค้าไปทำงานกับเค้าที่ภาคใต้ แล้วพ่อก็อยากให้ฟางไปดูแลพ่อที่นั่นด้วยฟางเลยตั้งใจจะมาบอกลา”ฟางพูดแล้วก้มหน้าหลบตาป๊อปปี้ทันที

 

 

 

อยากรู้เรื่องต่อจากนี้ก็เม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ