หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ เมื่อไหร่เราจะกลับบ้านกันคะ”ฟางถามเมื่อป๊อปปี้ขับรถมาที่บ้านสวนหลังจากกลับจากงานแต่งของโทโมะและแก้ว

 

 

“ความจริงก็กลับได้ตลอดล่ะ แต่ชั้นขี้เกียจกลับมากกว่า”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางแทบเหวอ

 

 

“ทะ ทำไมกันล่ะคะคุณป๊อป พาฟางมาไว้ที่นี่แบบนี้มันเรียกว่าการกักขังหน่วงเหนี่ยวนะคะ ฟางอยากกลับไปหาเฟย์ คึณจะขังฟางแบบนี้ไม่ได้”ฟางเริ่มโวยวายไม่ยอม

 

 

 

“ก็เท่าที่เห็นหลายวันที่ชั้นพาเธอมาที่นี่เธอก็ไม่ได้หนีไปไหนนี่ ดังนั้นจะเรียกกักขังหน่วงเหนี่ยวไม่

ได้”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินเปิดประตูบ้านเข้าไป

 

 

 

“งั้นฟางจะหนี”ฟางพูดแล้วหันหลังเดินกลับออกไปที่ประตูแต่ป๊อปปี้คว้าตัวแล้วอุ้มขึ้นพาดบ่าเข้ามาที่ห้องนอน

 

 

 

“ไม่มีวัน ชั้นจะไม่ยอมให้เธอหนีไปไหนแน่นอน”ป๊อปปี้วางฟางลงแล้วกอดอกมองฟาง

 

 

 

 

“แต่คุณเกลียดฟาง และตอนนี่หน้าที่ของฟางก็หมดลงแล้ว และคุณแครอลก็ฟื้นขึ้นมาอีก คุณเองก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านเพียงลำพังอีกต่อไปแล้วมันถึงเวลาที่ฟางต้องไป”ฟางพูดขึ้น

 

 

“ทำไมถึงพูดแบบนี้ ๆก็คิดอะไรแบบนี้ขึ้นมาเนี่ย รึว่าเธออยากจะไปหาผู้ชายคนอื่น นี่คงจะอยากไปเต็มแก่ล่ะสิท่าอย่าเอาแครอลมาอ้างเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งลงข้างๆฟาง

 

 

“ก็มันจริงนี่คะ คุณพาฟางมาที่นี่เพราะต้องการจะแก้แค้นฟาง และฟางอยู่ที่นี่เพราะต้องการจะกันคุณหวายไปจากคุณ แต่ตอนนี้คุณแครอลฟื้นแล้ในะคะ เธอเองไม่ชอบใจแน่ที่ต้องทนเห็นฟางอยู่บ้านหลังนั้น”ฟางพูดแล้วมองป๊อปปี้ก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

 

 

“แต่เธอแต่งงานกับชั้นแล้วนะ รูปแต่งงานของเราก็แปะกลางบ้านซะขนาดนั้น ถึงตัวเธอจะกลับบ้านสวนไปมันก็ยังอยู่ ยังไงซะเธอก็เป็นเมียชั้น”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางต้องรีบหลบสายตาคมที่จ้องเธอทาแบบนั้น

 

 

“แต่เราแต่งงานกันในนามนะ อื้ออ”ฟางรีบเถียงก่อนที่เสียงของเธอจะหายไปเมื่อถํกชายหนุ่มบดจูบเพื่อปิดปาก

 

 

 

“เธอได้ชั้นแล้วนะเธอน่ะได้ชั้นไปแล้วจะมาทิ้งขว้างได้ไงล่ะ ถ้าเกิดชั้นเป็นอะไรขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง”ป๊อปปี้ถอนจูบออกมาแล้วรีบพูดปกมไม่พอใจทำเอาฟางเหวอและหน้าแดงจัด

 

 

 

“บ้าหรอฟางน่ะต้องเป็นฝ่ายพูดนะ ฟางเป็นผู้หญิงนะทำอย่างกับคุณไม่เคยมีอะไรกับใครมางั้นล่ะที

คุณโทโมะกับคุณเขื่อนเค้ายังเคยนอนกับสาวคนอื่นๆก่อนมาเจอเฟย์กับแก้วเลย”ฟางรีบพูด

 

 

 

“ก็นั่นมันพวกโทโมะกับเขื่อนนิ ไม่ใช่ชั้น ชั้นเคยมีอะไรกับใครซะที่ไหนเล่า หวายน่ะมากสุดก็จูบล่ะ”ป๊อปปี้กอดอกแล้วหันหน้าหนีงอนฟาง

 

 

 

“ไม่ต้องมาหันหน้าหนีฟางนะคะคุณป๊อปอ่ะฟางเป็นฝ่ายเสียหายนะคะ”ฟางรีบแย้งเพราะต้องเป็นเธอสิที่พูดแบบนี้

 

 

 

“ไม่รู้ล่ะ ชั้นเสียหายๆ เธอน่ะจะหนีชั้นไปนะ ดังนั้นชั้นเสียหาย โดนฟันแล้วทิ้ง”ป๊อปปี้รีบพูดอย่าง

รวดเร็วทำให้ฟางอ้าปากค้างเถียงป๊อปปี้ไม่ทัน

 

 

 

“แต่คุณก็รู้อยู่เต็มอก ว่าเราไม่ได้รักกัน การแต่งงานของเรามันเกิดขึ้นจากหน้าที่ไม่ใช่ความรัก แถมคุณเองก็อยากจะแก้แค้นฟางแทนพ่อ เราอยู่ด้วยกันไปแบบนี้ไม่ได้นะ”ฟางพูดแล้วนึกถึงแก้วที่พึ่งแต่งงานกับโทโมะไป แก้วน่ะโชคดีที่เจอผู้ชายที่ชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง

อย่างโทโมะที่รักก็บอกว่ารักเช่นเดียวกับเฟย์ที่ชัดเจนกับความรักกับเขื่อน แต่เธอ เธอเลือกอยู่กับ

ป๊อปปี้ก็เพราะอยากชดใช้ความผิดให้พ่อ แต่มันจะเป็นแบบนี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน เขาเห็นเธอเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้นะ

 

 

 

“เธอเป็นคนพูดเองนะว่าจะอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้เรื่องทุกอย่างเอง เผะอจะมาพูดๆแล้วก็หนีไปไม่ได้ เพราะชั้นยังเจ็บอยู่ แผลที่พ่อเธอทำให้กับคนอย่างชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เป็นทาสที่ยอมให้คุณแก้แค้น ให้คุณทำอะไรกับฟางก็ได้แบบนี้น่ะหรอ”ฟางพูดออกมาอย่างน้อยใจเมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจกับร่างกายของเธอ

 

 

“ก็สนุกทั้ง2ฝ่ายนินา เธอก็ตอบสนองชั้นก็ตอบสนองชั้นด้วยนิ”ป๊อปปี้เถียงข้างๆคูๆ

 

 

 

“เหมือนฟางเป็นผู้หญิงใจง่าย ได้กับผู้ชายก่อนแต่งงาน แถมไม่ใช่คนรักอีกด้วย ฮือๆ”จู่ๆฟางก็

ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาทำเอาป๊อปปี้เหวอทันที

 

 

 

 

 

“เฮ้ ร้องไห้ทำไมเนี่ย ชั้นง้อใครไม่เป็นนะ หยุดสิ หยุดเลยย”ป๊อปปี้ตกใจรีบบอกฟาง

 

 

 

“คุณป๊อปอ่ะ ถ้านอนกับฟางบ่อยๆแบบนี้ ตั้งแต่วันนั้น คุณไม่ได้ใส่ถุงยางแถมฟางไม่ได้กินยาคุม

ด้วย ฮือๆ”ฟางปล่อยโฮมาทันที ป๊อปปี้ตบหน้าผากตัวเองเมื่อเห็นอาการเดิมกลับมาอีกแล้ว อาการขี้แยของฟาง

 

 

 

“นี่คือคำสั่งหยุดร้องไห้เลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ไม่เอา วันนี้ฟางจะขัดคำสั่ง ก็ฟางกลัวท้องนินา ฮือๆ”ฟางร้องไห้แล้วนึกถึงเวลาตัวเองท้องแล้วไม่มีพ่อเด็กทันที

 

 

 

 

“ถ้าท้องก็ลูกชั้นนี่ล่ะ จะร้องทำไมเนี่ย ยังไงชั้นก็รับผิดชอบเธออยู่แล้วนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วโอบกอดฟางไว้ ฟางดิ้นแล้วทุบตีป๊อปปี้ไม่หยุด

 

 

 

“พ่อต้องว่าฟางแน่ๆ คุณป๊อปบ้าๆๆๆ”ฟางไม่หยุดและทุบตีป๊อปปี้

 

 

 

 

“นี่ ถ้าไม่หยุดชั้นปล้ำเธอนะฟาง”ป๊อปปี้พูดจบก็ดันตัวฟางที่โวยวายกับเขาอยู่ลงไปนอนกับเตียงแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะถอดเสื้อสูทแล้วขึ้นคร่อมตัวฟางไว้

 

 

 

 

“มะ ไม่ใช่นะที่ฟางพูด ฟางร้องไห้เมื่อแค่ฟางสงสัยเฉยๆนะคะ ปล่อยฟางนะ ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้”ฟางดิ้นขลุกขลักโวยวายในอ้อมกอดป๊อปปี้

 

 

 

“ก็เห็นร้องไห้ขี้แยพูดแต่งเรื่องท้อง เอาล่ะมาทำกันดีกว่าน่า ชั้นสัญญารอบนี้ชั้นจะจัดเน้นๆเนื้อๆแน่นอน รับรองท้อง

แน่ๆ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ไปตามซอกคอของฟาง

 

 

 

 

“ไม่เอานะ ไม่น้า คุณป๊อป”ฟางดิ้นขลุกขลักไม่ยอมไปมาก่อนจะสลบไป

 

 

 

“อีกละ เป็นลมตลอด แกล้งแค่นี้เป็นลมอีกละนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วขำกับคนตัวเล็ก ก่อน

จะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนก่อนจะเอาพวกเครื่องลบเครื่องสำอางมาเช็ดหน้าให้ฟางแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟางเป็นชุดนอนก่อนจะขึ้นมานอนข้างๆฟางบนเตียง

 

 

 

 

“หึๆ รู้หรอกน่าว่าเมื่อกี้แอบชนแก้วกับพวกไอ้เขื่อน ไม่งั้นไม่เมาแล้วงอแงแบบนี้ล่ะ ยัยบ๊อง”ป๊อปปี้

พูดแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อนโยนแล้วนึกถึงเมื่อกี้ที่เขาลุกไปคุยกับพ่อแม่ของโทโมะทำให้เขื่อนและ

เฟย์เอาไวน์มาชนแก้วแล้วดื่มกับฟางเพราะคิดว่าเขาไม่เห็นแต่เจ้า2คนนั่นคิดผิดถนัด เพราะเขาเห็น

ตั้งแต่ฟางดื่มไปแก้วแรกแล้ว ล่อให้ดื่มตั้ง4แก้วแถมยังฉลาดให้ฟางดื่มน้ำหวานกลบกลิ่นซะด้วย

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ให้เธอไปไหนหรอกน่า ก็เธอเป็นเมียชั้นนะ รู้เอาไว้เลย”คำพูดที่เอาแต่ใจของป๊อปปี้พูดเมื่อ

ฟางไปแล้วก่อนจะโอบกอดฟางไว้แล้วจูบที่แก้มเนียนของฟางอย่างถือวิสาสะ ก่อนะจูบปากฟางไปทีนึงแล้วหลับตาลงด้วยความเพลียทั้งๆที่นอนกอดฟางไว้ไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันๆจะไม่อยู่ติดบ้านซักวันเลยรึไงแครอล”โบว์กอดอกเดินเข้ามาขวางพลางว่าแครอลที่เตรียมตัวจะออกไปเที่ยวกลาง

คืนอีกคืน พอป๊อปปี้ไม่อยู่บ้านแครอลก็ไปนอนคอนโดตัวเอง แต่พอวันก่อนที่แครอลกลับมาแล้วซึมไปแปลกๆก็หนีไปเที่ยวกลางคืนตลอดทุกคืนแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน

 

 

 

“เรื่องของแครอลน่า โบว์ไม่ต้องมาสนใจแครอลหรอกทีพี่ชายแท้ๆของแครอลยังไม่สนใจ มัวแต่ติดนังลูกฆาตกรแบบนั้น”แครอลพูดพลางสวมส้นสูงไปอย่างแค้นเคือง

 

 

 

“ก็เค้ารักเค้าชอบกันนินาแครอล และอีกอย่างที่แครอลทำเนี่ยเพื่อประชดอยากให้พี่ป๊อปกลับมาที่

บ้านใช่มั้ย”โบว์ถาม

 

 

 

“เหอะ พี่ป๊อปแครอลไม่สนใจแล้วอยากจะยุ่งกับใครก็ปล่อยไปเลย”แครอลพูดแล้วเตรียมตัวไป

สตาร์ทรถแต่โบว์เดินไปคว้าแขนรั้งไว้ได้

 

 

 

 

“ธามไทใช่มั้ย”โบว์พูดทำเอาแครอลสะอึก

 

 

 

“ธาม ธามเกี่ยวอะไรด้วย แครอลกับธามน่ะเราเป็นเพื่อนกันนะ”แครอลพูด

 

 

 

“นี่อย่าคิดว่าโบว์ไม่รู้นะ ที่คืนนั้นแครอลให้ธามไทขึ้นไปบนห้องน่ะแล้วหายไปหลายชั่วโมงด้วย ผู้

หญิงกับผู้ชายอยุ่ด้วยกันนาน2นานแบบนั้นอย่าคิดว่าโบว์จะไม่รู้”โบว์ว่า

 

 

 

“แล้วไงล่ะ ก็แครอลจะทำอะไรมันก็เรื่องของแครอล หมอนั่นจะมีแฟนใหม่ไปแล้วก็เรื่องของหมอ

นั่น”แครอลพูดก่อนจะเดินปึงปังขับรถออกไปทันที

 

 

 

 

“ฮัลโหลพี่ป๊อป โบว์ไม่ไหวแล้วนะพี่ แครอลชอบประชดอะไรก็ไม่รู้เนี่ย”โบว์โทรหาป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“มานั่งดื่มทำไมคนเดียวในที่แบบนี้ล่ะ”ธามไทเดินมาหาแครอลที่นั่งอยู่ที่บาร์น้ำคนเดียว

 

 

“เรื่องของชั้นน่า แล้วนี่แฟนคนสวยของนายไม่มารึไง”แครอลหลบตาธามไทก่อนจะถามหาป๊อปปี้หญิง

 

 

 

“เค้าไปไต้หวันกับพี่ๆเค้าน่ะ ธามเลยออกมาเที่ยวแก้เซ็งว่าแต่แครอลเถอะมาทุกคืนแบบนี้พี่ชายแครอลไม่ว่ารึไง พึ่งฟื้นมาแท้ๆอย่าซ่าไปหน่อยเลย”ธามไทถามต่อ

 

 

 

 

“ระ รู้ได้ไงว่าแคมาที่นี่ทุกคืน”แครอลถาม

 

 

 

“เอาเป็นว่าธามรู้เรื่องของแครอลทุกอย่างอ่าน่า ว่าแต่แครอลเถอะ กลับบ้านได้แล้ว ถ้าเกิดร่างกายไม่ไหวเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะว่ายังไง”ธามไทพูดแล้วคว้าแขนแครอลให้มากับเขา

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับแค แคจะเป็นยังไงก็เรื่องของแค ธามไปหาไปคอยเป็นห่วงแฟนของธามโน่น”แค

รอลสะบัดมือหนีแล้วว่าธามไท ชายหนุ่มมองแครอลนิ่ง

 

 

 

 

“ฮัลโหลครับ โทรมาซะดึกเลยนะ มาเที่ยวหาเพื่อนที่เป็นเจ้าของผับครับ ไม่มีครับไม่ได้มองใครเลย

นะ นอนได้แล้วที่รักเดี๋ยวไม่สวยนะ ตาเป็นแพนด้าไง555”ธามไทจ้องแครอลซักพักก่อนจะเอา

โทรศัพท์กดรับสายป๊อปปี้หญิงที่โทรมาก่อนจะพูดคุยแล้วยิ้มออกไปจากแครอล

 

 

 

 

 

“เชิญไปหาแฟนของนายเลย อีตาบ้า”แครอพูดก่อนจะดื่มเหล้าจนหมดแก้วแล้วฟุบร้องไห้ตรงนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แครอลทำไมกลับมาเช้าแบบนี้ แล้วนี่ทำไมมีแต่กลิ่นเหล้าแบบนี้เนี่ย”โบว์เดินเข้ามาในบ้านป๊อปปี้

ในอีกวันแล้วตกใจเมื่อเห็นแครอลเดินเข้าบ้านมาในชุดเดิม ผมเผ้าฟูฟ่อง เครื่องสำอางไม่ลบ มาสคา

ร่าไหลตามคราบน้ำตา กลิ่นเหล้าหึ่ง

 

 

 

 

“พูดมากน่าโบว์ เดี๋ยวแคก็ไปอาบน้ำแล้วนี่ไง”แครอลพูดอย่างหงุดหงิด

 

 

 

“แต่ทำไมถึงต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย เที่ยวกลางคืนทุกคืนแล้วดูสิปล่อยตัวเองให้โทรมทำไม”โบว์ว่า

 

 

 

 

 

“โบวืไม่ใช่พี่แคนะไม่ต้องมาสั่ง ไม่ต้องมาพูดมากน่า”แครอลพูดอย่างหงุดหงิดเผลอตะคอกโบว์

 

 

 

 

 

“ถ้าโบว์ว่าไม่ได้แต่พี่ว่าเราได้ใช่มั้ยแครอล”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

ปากหนักทั้งพี่ทั้งน้องเลย ละจะได้คู่มั้ยเนี่ยยย