หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหล เสาร์นี้เลยหรอวะ เอ่อ ใช่ๆอยู่ด้วยกัน ไม่ได้ทำอะไรเลย เออๆเดี๋ยวพาไปด้วยแน่นอนไม่

ต้องห่วง เออ ไม่ได้ทำอะไรโว่ย แค่นี้นะ”ป๊อปปี้รับสายจากโทโมะที่โทรมาชวนเพื่อนรักไปงานแต่งงานของเขาและแก้วที่จะมีเสาร์นี้ ตอนแรกป๊อปปี้ตกใจนิดนึงที่งานแต่งงานถูกเลื่อนเข้ามาไวขึ้นแต่พอฟังจากเหตุผลว่าท้องแก้วเริ่มโตแล้วสวมชุดเจ้าสาวจะไม่สวย ป๊อปปี้เลยหายสงสัยก่อนจะ

ฝากบอกแก้วว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องฟาง เพราะฟางอยู่กับเขาไม่ได้ไปไหน

 

 

 

“เอ่อ มีอะไรหรอคะคุณปป๊อป”ฟางเดินเข้ามาพร้อมกับถือเสื้อผ้าชุดใหม่เตรียมตัวไปอาบน้ำก็ถาม

ป๊อปปี้ขึ้น

 

 

“แก้วจะเลื่อนงานแต่งงานมาจัดวันเสาร์นี้แล้วนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเปิดตู้เอาเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำ

 

 

“ว้าว จริงหรอคะ คุณป๊อปคะให้ฟางไปเถอะนะคะ ฟางอยากไปแสดงความยินดีกับเพื่อน นะคะ แค่วัน

เดียวเอง”ฟางรีบพูดอ้อนป๊อปปี้

 

 

“นี่ถึงชั้นจะโกรธเธอแต่ชั้นก็ไม่คิดจะแยกเพื่อนออกจากกันหรอกนะ ชั้นให้เธอไป แต่ชั้นต้องไปด้วย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ได้ไปงานแต่งงานของแก้วเท่านี้ก็ดีมากแล้วค่ะ”ฟางยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ด้วยความดีใจ

ทำเอาป๊อปปี้หน้าแดงแล้วรีบเบือนหน้าหนี

 

 

 

“เอาล่ะ พูดมากมาเยอะละ จะไปอาบน้ำก็ไปสิ ชักช้าอยู่ได้”ป๊อปปี้แกล้งพูดดุฟาง ฟางจึงรีบเดินไป

ที่ห้องน้ำทันที ขณะที่ฟางกำลังจะถอดเสื้อผ้าแล้วสวมผ้าถุงอยู่นั้นจู่ๆไฟก็ดับ

 

 

 

พรึบ

 

 

 

“กรี๊ดดดดด”ทันทีที่ไฟดับฟางก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

 

 

“ฟางเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้ามาหาฟางที่ห้องน้ำทันที โชคดีที่คราวนี้ฟางไม่ได้ล๊อค

ประตูไว้เขาเลยเข้าไปได้

 

 

 

“ฮืๆ คุณป๊อป ฟางกลัว”ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่นป๊อปปี้จึงลูบหลังฟางเพื่อปลอบเธอ

 

 

 

“เอาน่า แค่ไฟตกเดี๋ยวไฟก็มา โทษทีชั้นลืมบอกไปว่าที่บ้านสวนน่ะ ไฟมันชอบตก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ฟางแค่รู้สึกว่าฟางไม่ชอบความมืดเลย แล้วยิ่งอยู่ในบ้านทรงไทยแบบนี้ด้วย”ฟางพูดเสียงอ่อยๆ

ก่อนจะซุกตัวลงไปในอ้อมกอดป๊อปปี้

 

 

 

“กลัวผีหรอ หึๆ”ป๊อปปี้พูดกระซิบข้างหูฟางเพื่อแหย่

 

 

 

“อย่าพูดนะคะคุณป๊อป ฟางไม่ชอบ”ฟางแอบทุบอกชายหนุ่มเบาๆเพื่อเตือน

 

 

 

“จะไปกลัวอะไรไม่มีตัวตนจริงๆซะหน่อยชั้นถามหน่อยระหว่างชั้นกับผีเธอกลัวอะไรมากกว่ากันล่ะ”ป๊อปปี้ถามต่อ

 

 

 

“คุณป๊อป”ฟางพูดโดยไม่ต้องคิดนานทำเอาป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

“นี่เธอว่าชั้นน่ากลัวงั้นหรอ ดี ชั้นไปล่ะ”ป๊อปปี้พูดผละฟางออกจากอ้อมกอด ฟางรีบคว้าแขนป๊อปปี้ไว้

 

 

 

“ไม่เอานะคะ คุณป๊อปห้ามทิ้งฟางไปสิ ฟางกลัว”ฟางขอร้องแล้วกอดป๊อปปี้ไว้แน่น

 

 

“เอ้า ก็กลัวชั้นไม่ใช่หรอ ชั้นก็จะไปพ้นๆเธอไงล่ะ”ป๊อปปี้แกล้งเล่นบทเศร้าแต่จริงๆแล้วแอบยิ้มเมื่อ

เห็นท่าทางฟางรั้งตัวเอง

 

 

“กลัวก็กลัวอยู่นะค่ะ แต่ฟางไม่อยากให้คุณไปไหน อย่าไปไหนนะคะ”ฟางพูดทำเอาป๊อปปี้หน้าแดง

 

 

“อืม ชั้นไม่ไปไหนแล้ว เดี๋ยวซักพักไฟก็มาแล้วล่ะ”ป๊อปปี้หันมาโอบฟางไว้ก่อนจะพูด

 

 

 

 

พรึบ

 

 

ไฟที่ดับก็สว่างขึ้น

 

 

 

“ฟะ ไฟมาแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่อยู่กับฟาง”พอไฟมาฟางก็รู้ตัวว่ากอดป๊อปปี้อยู่จึงค่อยๆเอามือลง

และบอกป๊อปปี้

 

 

“เหอะๆ เรียกหาเฉพาะที่ต้องการสินะ พอไฟมาชั้นก็หมดความหมาย”ป๊อปปี้พูดแล้วแกล้งงอนเดินหนี

 

 

 

“ไม่ใช่นะคะ”ฟางรีบรั้งแขน

 

 

 

พรึบ

 

 

จู่ๆผ้าถุงที่ฟางมัดไว้หลวมๆก็หล่นลงมากองกับพื้นทำให้ป๊อปปี้ที่หันกลับไปแล้วเห็นฟางเปลือยต่อ

หน้าตัวเอง

 

 

 

“เห้ย/ว้าย”ป๊อปปี้และฟางร้องตกใจพร้อมกัน เพี้ยะ ฟางง้างมือตบป๊อปปี้หน้าหันทันทีก่อนจะรีบรวบผ้าถุงตัวเองขึ้นมา

 

 

 

“ยัยบ้า เจ็บชะมัด”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกจากห้องน้ำพลางกุมแก้มที่โดนตบมา แต่พอนึกถึงร่าง

เปลือยเมื่อกี้ของฟางก็หน้าแดงและยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ นี่ขนาดถ่ายรูปเฉยๆนะยังสวยขนาดนี้เลยนะพี่แก้ว”เฟย์ที่มาแต่งหน้าให้แก้วในชุดเจ้าสาว

ชมแก้วเมื่อแต่งหน้าเสร็จ

 

 

“แต่ดูสิ ต้องท้องป่องขณะใส่ชุดเจ้าสาวแบบนี้อ่ะ”แก้วพูดแล้วลูบท้องตัวเอง

 

 

“นี่เป็นกระโปรงพองๆไม่เป็นไรหรอกน่าพี่แก้ว สวยแล้วท้องก็ไม่โตมากด้วย”เฟย์พูดแล้วลูบท้อง

แก้วที่ท้องนูนขึ้นมา

 

 

 

“ใช่ๆ ยังสวยเหมือนเดิม เมียใครเนี่ย”โทโมะเดินมาโอบแก้วไว้

 

 

“นี่ไม่ต้องเลย แล้วตกลงว่าไงคะ เพื่อนโทโมะเอาเพื่อนแก้วไปใช่มั้ย”แก้วถามทันที

 

 

“ใช่จ้ะ แต่มันบอกนะว่าจะพาฟางมางานแต่งเราเสาร์นี้แน่นอน”โทโมะพูด

 

 

“แล้วจะพาฟางไปทำไมกัน แบบนี้เรียกว่าลักพาตัวนะ”แก้วบ่นอุบ

 

 

“สงสัยไอ้ป๊อปมันคงอยากพาฟางไปฮันนีมูนเหมือนคู่เราตอนนั้นล่ะมั้ง”โทโมะพูดแล้วกระแซะแหย่แก้วจนแก้วหน้าแดง

 

 

 

“พอเลย พาฟางไปเหมือนแก้วแบบนี้น่ะขอพ่อเค้ารึยังถึงแม้แก้วจะเป็นลูกกำพร้าแต่ฟางเค้ายังมีพ่อ

ของเค้าอยู่นะ ถ้าลุงรู้นะตายแน่”แก้วพูดถึงพ่อของเฟย์และฟางขึ้นทำเอาเฟย์นั่งซึมลงไปทันที

 

 

 

“อย่าทำหน้าแบบนี้สิเฟย์ ยังไงเค้าก็พ่อเรานะ”เขื่อนพูดเมื่อเดินเข้ามาได้ยินที่แก้วพูดและเห็นเฟย์ซึมไป

 

 

 

“พ่อที่ไม่เคยรักลูกคนนี้เลย เห็นแต่เป็นตัวซวยมาตลอดเนี่ยนะพี่เขื่อน”เฟย์พูด

 

 

“ใครว่าเฟย์เป็นตัวซวย เฟย์น่ะเป็นตัวนำโชคของพี่เลยนะ โชคแห่งความรักด้วยล่ะ”เขื่อนพูดแล้วโอบเฟย์ไว้

 

 

“โอ้ยๆ หวานขนาดนี้แต่งพร้อมกันเลยก็ได้นะไอ้เขื่อน”โทโมะแซว

 

 

“งานนี้ต้องขอผู้ใหญ่เค้าก่อนสิวะ จะได้ทำถูกธรรมเนียม”เขื่อนพูด

 

 

“แต่ได้ข่าวว่าพี่เรารักกันได้เนี่ยก็เพราะว่าพี่ได้กับเฟย์ไม่ใช่หรอคะ”เฟย์หันไปพูดกับเขื่อน

 

 

“เอ่อ อันนั้นจุดเริ่มต้นไงๆแต่หลังจากนี้พี่ทำอะไรพี่จะขอผู้ใหญ่เลยนะ แบบว่าถ้าพ่อเฟย์กลับมานะ

พี่จะรีบบอกพ่อกับแม่พี่ไปสู่ขอเลยดีมั้ย”เขื่อนพูดแล้วจับมือเฟย์ไว้แน่นเฟย์ยิ้มก่อนจะเอาหัวซบลง

ที่ไหล่ของเขื่อนแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ส่งแก้วไปที่หลุมศพของคุณปู่ด้วยนะ อย่างน้อยท่านก็คือผู้ที่เลี้ยงดูแก้วมา ท่านชุบชีวิต

ใหม่แก้วออกมาจากซ่องนั่น แก้วว่าจะไปบอกท่านล่ะ”แก้วพูด

 

 

“ได้สิ จะได้ไปไหว้คุณปู่ของแก้วด้วยเหมือนกัน”โทโมะพูดแล้วลูบผมแก้วด้วยความเอ็นดูแก้วที่แม้จะเข้มแข็งแต่ก็มีมุมอ่อนโยนและกตัญญูต่อผู้มีพระคุณแบบนี้

 

 

 

 

 

“หึ มีความสุขกันมากใช่มั้ย รักกันมากใช่มั้ย”พิมยืนมองแก้ว เขื่อน โทโมะและเฟย์มาจากระเบียง

ชั้นบน ภาพที่เขื่อนและเฟย์อยู่ด้วยกัน และโทโมะที่โอบไหล่แก้วด้วยความรักและหวงแหนว่าที่เจ้า

สาวคนนี้มากก็กำมือแน่น

 

 

 

“พรุ่งนี้เตรียมตัวจัดการนะ”พิมพูดโทรศัพท์ก่อนจะมองกลับมาที่แก้ว มองด้วยความริษยา

 

 

 

 

 

 

 

“ยังแดงอยู่เลย เดี๋ยวฟางขอดูแผลหน่อยสิคะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้อาบน้ำเสร็จแล้วมานั่งทานข้าวเย็นกับฟาง

 

 

 

“ไม่ต้อง”ป๊อปปี้ขยับตัวหนีฟางแล้วหันไปทางอื่น ฟางส่ายหน้าก่อนจะหายไปใครครัวแล้วทำลูกประคบออกมา

 

 

 

“ฟางเป็นคนทำให้ฟางได้ดูคุณหน่อยสิคะ อย่าดื้อเป็นเด็กแบบนี้สิคะ”ฟางพูดแล้วเปลี่ยนจากนั่งตรงข้ามป๊อปปี้มานั่ง

ข้างๆแทน

 

 

 

“ใครดื้อชั้นไม่ได้ดื้อนะ ชั้นแค่โกรธเธออยู่ที่ทำดีไปแล้วกลับโดนเธอตบแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

“ฟางขอโทษค่ะๆ ก็ฟางตกใจนี่คะ คุณมาจ้องมองฟางแบบนั้นน่ะ”ฟางพูดแล้วก้มหน้าหน้าแดงจัด

 

 

“เหอะๆ ทำอย่างกับชั้นไม่เคยเห็น ทั้งเห็น ทั้งลูบทั้งจับมาหมดแล้วมีอะไรจะต้องอายอีก”ป๊อปปี้พูดแกล้งแหย่

ทำให้ฟางยิ่งหน้าแดงจึงเอาลูกประคบประคบลงที่แก้มที่โดนตบของป๊อปปี้อย่างแรง

 

 

 

“โอ้ย ชั้นเจ็บนะ”ป๊อปปี้ร้อง

 

 

“ขอโทษค่ะๆ ฟางมือหนักไปหน่อย คุณป๊อปอ่ะ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้วนะ”ฟางพูดแล้วหน้าแดงจัด

 

 

 

“เอ้ามันเป็นความจริงนิ หรือจะเถียงว่ามันไม่จริง”ป๊อปปี้พูดแบบนี้เล่นเอาฟางนิ่งเงียบไม่ตอบก่อนจะ

ประคบแก้มป๊อปปี้ต่อเงียบๆ โดยที่ป๊อปปี้จ้องมองฟางแล้วนึกถึงเมื่อตอนกลางวันที่เธอกับเขาจูบกัน

ในบึงก็หน้าแดงขึ้น

 

 

 

“คุณป๊อปทำไมหน้าแดงแบบนี้ละคะ สงสัยอากาศเย็นแล้วแน่ๆไม่สบายรึเปล่าคะ เรารีบทานข้าวกัน

เถอะค่ะจะได้เข้าไปข้างใน”ฟางพูดแล้วเอามืออังที่หน้าผากป๊อปปี้ถามอาการด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“เอาน่าๆ เรื่องของชั้นจะกินข้าวไม่ใช่หรอ กินเถอะเดี๋ยวกับข้าวเย็นหมด”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเปลี่ยน

เรื่องคุยแล้วนั่งทานข้าวต่อเงียบๆไม่พูดอะไรจนทั้งคู่ทานข้าวเสร็จฟางก็ยกจานไปล้าง โดยมีป๊อปปี้

เดินตามไปติดๆแล้วนั่งมองฟางที่ล้างจานไป

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณป๊อปมีอะไรรึเปล่าคะ”ฟางรู้สึกตัวว่าถูกจ้องก็เอ่ยถามป๊อปปี้

 

 

 

“ทำไม มองไม่ได้หรอ ชั้นเป็นเจ้าของเธอนะ ชั้นมีสิทธิจะมอง อยากมองเมียตัวเองไม่ได้รึไง”ป๊อปปี้พูดเล่นเอาฟางแก้มแดงกว่าเดิม จนเกือบทำจานหล่น 

 

 

 

“คุณป๊อป ฟางเป็นผู้หญิงนะคะแถมโดนจ้องแบบนี้ฟางทำอะไรไม่ถูกนะ”ฟางพูด

 

 

 

“งั้นก็หัดทำตัวให้ถูกไง ชั้นจะได้ไม่ต้องมาคอยจ้องจับผิดเธอกลัวว่าเธอจะทำอะไรไม่ดีอีก”ป๊อปปี้เถียงแบบข้างๆคูๆ

 

 

 

“ฟางเปล่าทำอะไรผิดซักหน่อยนะ”ฟางพูดเสียงอ่อยๆก่อนจะล้างจานเสร็จจนหมดแล้วจะเดินกลับ

เข้าไปในห้องแต่ป๊อปปี้กลับคว้าแขนฟางแล้วรั้งไว้ไม่ให้ไป

 

 

 

“ถามหน่อย ชั้นร้ายกับเธอสารพัดไม่คิดจะอยากหนีไปไหนเลยรึไง”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ถ้าถามว่าอยากมั้ย อยากค่ะ แต่ฟางเลือกที่จะไม่ไปดีกว่า”ฟางพูด

 

 

“ทำไม กลัวชั้น อยากหนีไป ทำไมไม่ไปล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“เพราะฟางบอกคุณแล้วไงคะว่าถ้านี่คือสิ่งที่ฟางต้องชดใช้แทนพ่อของฟาง ฟางก็ยินดีจะรับผิดแทน

ทั้งหมด และอีกอย่างฟางเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทั้งที่คุณป๊อปร้ายกับฟางสารพัดแต่ฟาง

เองกลับไม่อยากไปจากคุณเลย”ฟางพูดแล้วเงยหน้าสบตากับป๊อปปี้ทำเอาป๊อปปี้อึ้งหน้าแดงจัด

 

 

 

“ดึกแล้วไปนอนเถอะเธอน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายชั้นเล่นงานเธอแน่”ป๊อปปี้รีบสั่งก่นจะปล่อยฟางให้

เดินกลับห้องไป

 

 

 

 

“ขอให้มันจริงเถอะว่าจะไม่หนีชั้นไปน่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่เดินไป ก่อนจะยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

โทโมะกับแก้วจะแต่งงานแล้ว แล้วจะมีอุปสรรคอะไรรึเปล่านะๆ

 

 

แล้วป๊อปปี้กับฟางจะอยู่ด้วยกันแบบนี้โดยไม่มีใครหนีไปน่ะหรอ

 

อยากรู้ต้องเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้า