หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“หนาวจัง"ฟางออกมาจากห้องน้ำแล้วรีบเข้ามาแต่งตัวก่อนจะเอาผ้าถุงไปตากที่ระเบียงบ้านแล้วเดินกลับมาเช็ดผมและหวีผมในห้อง

 

 

 

“คุณป๊อปจะอาบน้ำรึยังนะนี่ก็4ทุ่มแล้วด้วยสิ”ฟางพลางชะเง้อมองนาฬิกาแขวนก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องน้ำอีกห้องที่

อยู่ตรงชั้น2ด้านหลังบ้านก็เห็นห้องน้ำเปิดว่างอยู่พื้นห้องน้ำแห้งสนิทก็เดินตามหาป๊อปปี้

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ ดึกแล้วไปอาบน้ำเถอะค่ะ”ฟางเดินมาเจอป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ที่ชานบ้านตรงโต้ะมีขวดเหล้าวางอยู่ พอฟางเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นป๊อปปี้ถือกรอบรูปครอบครัวของเขาที่มีพ่อ แม่ เขาในวัยเด็ก

และแครอลตอนเด็กๆถ่ายรูปด้วยกันยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

 

“มานั่งตากน้ำค้างเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกค่ะ”ฟางนั่งลงข้างๆชายหนุ่มแล้วพูด

 

 

“เรื่องของชั้น เธอไม่ต้องมายุ่ง”ป๊อปปี้พูดและวางรูปลงก่อนจะดื่มเหล้าจนหมดแก้วแล้วจะชงเหล้าต่อแต่ฟาง

รั้งแขนไว้ไม่ให้ป๊อปปี้ดื่มเหล้าต่อ

 

 

 

“พอเถอะค่ะ อย่าดื่มอีกเลย”ฟางพูดด้วยความเป็นห่วง

 

 

“เรื่องของชั้น จะมายุ่งอะไรอยากนอนก็นอนไปสิ เพราะยังไงพรุ่งนี้ชั้นก็ใช้งานเธอหนักแน่”ป๊อปปี้

พูดขู่แต่ฟางกลับนั่งนิ่งไม่ไปไหน

 

 

“ทำไมต้องดื่มหนักแบบนี้ด้วยค่ะ ดึกแล้วไปนอนเถอะค่ะ ถ้าจะนอนก็นอนพร้อมกันสิคะ”ฟางพูดป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะวางแก้วเหล้าแล้วหันไปมองฟาง ฟางรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรจึงเขยิบห่างแต่ช้าไปสำหรับเขา ป๊อปปี้รวบตัวฟางมาใกล้ทันที

 

 

 

“ปล่อยฟางนะคุณป๊อป”ฟางพยายามขืนตัวหนี

 

 

“หึ อยากนอนพร้อมชั้นไม่ใช่หรอ หึ แล้วจะหนีไปไหนล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือที่เหมือนปลาหมึกล้วงเข้าไปในผ้าถุงที่ฟางใส่อยู่แล้วลูบไล้ไปตามต้นขาจนฟางขนลุกซู่

 

 

 

“ฟางไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ ฟางแค่ไม่อยากให้คุณป๊อปดื่มเหล้าอีก”ฟางพูดแล้วไม่มองหน้าป๊อปปี้ที่จ้องมา

 

 

“แล้วจะเอาอะไรมาเบนความสนใจชั้นจากเหล้าล่ะ รึว่าจะเป็นตัวเธอ หืมม”ป๊อปปี้พูดแล้วกระซิบประโยค

หลังข้างหูฟางแล้วแกล้งฟางด้วยการใช้ลิ้นเลียที่ติ่งหู ฟางขนลุก กระตุกตัวเองแล้วพยายามดิ้นหนีป๊อปปี้

 

 

 

 

“ไม่นะ ฟางไม่ได้หมายความแบบนี้นะคุณป๊อป”ฟางดิ้นไปมา

 

 

 

“ทำไม ทีกับชั้นล่ะขืนตัวหนีละทีไอ้เด็กธามไทนั่นล่ะแทบขึ้นคร่อมกันกลางบ้านชั้น ทั้งๆที่เธอเป็นเมียชั้นแท้ๆอย่ามาสะดีดสะดิ้งหวงตัวหน่อยเลยป่ะ ใช่สิ ชั้นมันไม่ได้เร้าใจเท่าไอ้ชู้เด็กนั่นสินะ”ป๊อปปี้พูดพาลกึ่งตัดพ้อกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งที่เขาไว้มจฟางแต่ฟางกลับทำแบบนี้กับเขา ฟางเงยหน้ามองป๊อปปี้อย่างน้อยใจเช่นกันที่เขาไม่ฟังเธอเลยก็เลิกดิ้นยอมนั่งให้ป๊อปปี้กอดอยู่อย่างนั้น

 

 

 

“ไม่ว่าฟางจะพูดยังไงคุณก็ไม่มีทางจะเชื่อฟางเลยใช่มั้ยคะ”ฟางพูดออกมาเสียงสั่นกลั้นน้ำตาแห่วรสามน้อยใจไว้

 

 

 

“ก็เล่าทุกอย่างมาสิ”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางเงยหน้าไปมองชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อหู ทั้งๆที่หลายวัน

ที่ผ่านมานี้เขาไม่เชื่อและใช้งานเธอหนักๆสารพัดแต่นี่ทำไมจู่ๆ อยากจะฟังเธอง่ายๆแบบนี้ล่ะ

 

 

 

“ทำไมตอนนี้คุณป๊อปถึงอยากฟังแล้วล่ะคะ ทั้งๆที่ตอนแรกคุณป๊อปเองไม่เชื่อไม่รับฟังอะไรฟางเลย”ฟางถาม

 

 

“ชั้นแค่อยากจะรู้ไง ว่าคำโกหกของเธอจะเป็นยังไงอีกเล่ามาสิ”ป๊อปปี้ว่าทำเอาฟางเม้มปากแน่น

 

 

 

“แล้วแต่คุณนะคะจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหกของฟางก็ได้ แต่ฟางอยากจะบอกว่าวันนั้นคุณแค

รอลใช้ให้ฟางไปซื้อของที่ห้างเอาไปให้เพื่อนเธอที่โรงแรมนี้ ตอนที่ฟางไปซื้อฟางก็เจอผู้ชายคนนั้น

เค้าชนฟางและช่วยประคองไม่ให้ฟางล้ม พอฟางซื้อของละเอาของไปให้ที่โรงแรมพาเจอพนักงาน

ทำดอกไม้หล่นฟางจะหยิบให้ฟางก็รู้สึกง่วง พอตื่นมาฟางก็นอนบนเตียงนั่นอย่างที่ทุกคนเห็น

แล้ว”ฟางพูดเรื่องทั้งหมดออกมาป๊อปปี้นิ่งฟังแล้วคิดอะไรเงียบๆ

 

 

“แล้วซองถุงยางที่ใช้แล้วล่ะมันหมายความว่าไง ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือนะที่เห็นผู้หญิงผู้ชายนอนด้วย

กันไม่ใส่อะไรเลยแล้วจะไม่มีอะไรกันน่ะ”ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง

 

 

“ฟางไม่รู้ค่ะ ฟางไม่ได้มีอะไรกับเค้านะคะ แล้วแต่คนจะเชื่อเถอะค่ะ เพราะพูดอะไรไปคุณก็ไม่เชื่อ

อยู่ดี”ฟางพูดก่อนจะค่อยๆผละจากกอดป๊อปปี้แล้วเดินกลับเข้าไปนอน ป๊อปปี้มองตามคนตัวเล็กที่

เดินเข้าห้องไป

 

 

 

 

“ฮัลโหลพี่ป๊อป โบว์มีความจริงจะมาบอกพี่ค่ะ”โบว์พูด

 

“อะไรหรอโบว์ ความจริงอะไร”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ก็ผู้ชายที่นอนกับฟางที่โรงแรมไงคะ วันนี้เค้ามาหาน้องแครอลที่บ้านค่ะ”โบว์พูดทำให้ป๊อปปี้ชะงัก

นึกถึงเหตุการณ์ตอนกลางวันที่ธามไทและฟางกอดกัน

 

 

“เค้าเป็นเพื่อนแครอลก็ต้องมาหากันที่บ้านล่ะน่า”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิด

 

 

“แต่โบว์ได้ยินพวกเค้าพูดถึงเรื่องที่โรงแรมวันนั้นกันนะคะ เค้าบอกว่าเค้าจัดฉากตามที่แครอล

สั่ง”โบว์พูดทำเอาป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

“บะ โบว์ต้องการจะช่วยยัยนั่นล่ะสิถึงได้พูดเรื่องนี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ช่วย โบว์ช่วยฟาง จริงสิ แล้วนี่ฟางไปไหนหรอคะพี่ป๊อป โบว์ว่าจะมาหาที่บ้านก็ไม่มี”โบว์พูด

 

 

“เอ่อ ไม่รู้สิ กลับบ้านมั้ง แค่นี้ก่อนนะ พี่ไปหาเขื่อนก่อน”ป๊อปปี้โกหกแล้ววางสายไป

 

 

 

 

“สิ่งที่เธอพูดมันคือเรื่องจริงงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูด พวกผู้หญิงน่ะดีแต่สร้างเรื่องโกหกแล้วฟางจะโกหก เขาอยู่รึเปล่าล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว ชั้นเหนื่อย”แครอลพูดแล้วขืนตัวหนีออกจากธามไทแล้วนอนหันหลังใส่

 

 

“แหม อุตส่าห์ช่วยเธอหมดทุกอย่างแถมยังโดนพี่เธอชกอีก มันก็ต้องมีค่ารักษาพยาบาลหน่อยสิ”ธามไทพูดแล้วพลิกตัวมาโอบกอดแครอลก่อนจะจูบลงที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของแครอลทำเอาหญิงสาวหน้าแดงจัดขนลุกซู่

 

 

 

“ชั้นก็นอนกับนายแล้วไง จะเอาอะไรอีก เสร็จแล้วก็รีบๆลุกออกไปสิ เดี๋ยวพี่ป๊อปกลับมาเห็นเข้าก็

บ้านแตกพอดี”แครอลพูด

 

 

 

“หึ พี่เธอพาพี่สาวคนนั้นออกบ้านไป ชั้นทายนะ อีกนานกว่าจะกลับเพราะเค้าต้องเคลียร์กันยาว”ธามไทพูดยิ้มๆ

 

 

 

“นี่ ไม่มีวันพี่ป๊อปต้องไม่คืนดีกับยัยนั่นชั้นไม่ยอม โอ๊ย”แครอลผลักธามไทแล้วลุกขึ้นว่าก่อนจะเอามือกุมที่ท้องน้อยตัวเองไว้

 

 

 

“แครอล ชั้นว่าเธอเลิกแค้นอะไรพี่สาวคนนั้นเถอะนะ เรื่องพ่อแม่เธอมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ที่

สำคัญชั้นดูก็รู้แล้วนะว่าพี่เธอรักพี่สาวคนนั้นมากแค่ไหน อย่าขวางเค้าเลย”ธามไทพูด

 

 

 

“ไม่ พ่อแม่ที่ชั้นรักต้องมาเสียไปแบบนั้นเพราะความเห็นตัวของพ่อยัยนั่น นายไม่มาเป็นชั้นนายไม่รู้

สึกหรอก ส่วนเรื่องพี่ป๊อปน่ะหรอ ถ้ายัยนั่นไปพ้นๆพี่ป๊อปแล้วพอเรื่องซายังไงพี่ป๊อปก้ต้องลืมยัยนั่นได้อยู่ดี ก็แค่หวั่นไหวตอนอยู่ด้วยกันเท่านั้น”แครอลเถียง

 

 

“เธอก็เหลือแค่พี่เธอกับเธอ2คนแล้วนะ เธอยังคิดจะทำลายความสุขของพี่เธอจริงๆหรอ ทั้งๆที่พี่

เธอน่ะเค้ารักและตามใจเธอมาตลอดเนี่ยนะ”ธามไทพูด

 

 

 

“ชั้นก็แค่อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่ชั้นเท่านั้น ยัยนั่นน่ะไม่ดีพอที่จะคู่กับพี่ชั้นหรอก”แครอลเชิด

หน้าใส่ธามไท

 

 

 

 

“แล้วชั้นล่ะ ดีพอสำหรับเธอรึยัง”ธามไทพูดทำให้แครอลชะงัก

 

 

 

“ชะ ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับนายเกินกว่าเพื่อน ส่วนเรื่องเมื่อกี้ที่ชั้นยอมนายเพราะมันคือสิ่งที่แลกกับการทำงานของนายสำเร็จถือว่าหายกัน เสร็จแล้วก็ออกไปสิ”แครอลพูดแล้วไม่มองธามไทโดยที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มนั้นมองแครอลด้วยความเสียใจ ทั้งรักทั้งรอเธอแค่คนเดียวทำให้ทุกอย่างและใช้ร่างกายผูกมัด สุดท้ายแครอลก็ไม่เคยมองกลับมาเลย

 

 

 

“ถ้ามันคือสิ่งที่เธอต้องการชั้นก็ยอม แต่ชั้นดีใจนะที่คนแรกของเธอคือชั้น”ธามไทพูดก่อนจะสวม

เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องของแครอล

 

 

 

“ชั้นจะไม่มีวันมีพี่สะใภ้เป็นเธอแน่ๆนังลูกฆาตกร”แครอลพูดเสียงแข็ง

 

 

 

ธามไทเดินลงมาจากห้องแครอลในตอนหัวค่ำแล้วกำลังจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองก็แปลกใจที่

เห็นโบว์ กั้ง เขื่อน เฟย์ โทโมะและแก้วเดินมาขวาง

 

 

 

“พวกคุณมีธุระอะไร”ธามไทมองหน้าทุกคน

 

 

“พวกเราอยากจะคุยกับนาย นายพอมีเวลาจะคุยกับพวกเรารึเปล่าล่ะ”โบว์พูด ธามไทมองหน้าโบว์

และทุกคนสลับกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นได้แล้ว”ป๊อปปี้เดินมาปลุกฟางที่นอนหลับอีกห้องเสียงดัง

 

 

“นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ตื่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว ชั้นจะกินข้าว เร็วๆ”ป๊อปปี้พูดออกคำสั่ง

ฟางรีบลุกแล้ววิ่งเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำก่อนจะรีบออกมาทำข้างต้มให้ป๊อปปี้ แต่เมื่อเอา

ข้าวต้มมาเสิร์ฟก็พบก็พบว่าป๊อปปี้นั่งกินกาแฟกับปาท่องโก๋อ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจฟางเลย

 

 

 

“อ้าว แล้วข้าวนี่ล่ะคะ”ฟางมองชามข้าวต้มตัวเองที่ทำ

 

 

 

“ชักช้า ชั้นขี้เกียจรอ เธอกินเองละกัน อ้อ เสร็จแล้วก็รีบลงมาด้วยล่ะ ชั้นมีงานให้เธอทำ”ป๊อปปี้พูด

ก่อนจะเดินลงไป ฟางเหวอก่อนจะนั่งกินข้าวต้มของตัวเองอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

“เร็วๆหน่อย ทำงานให้มันแข็งขันหน่อยสิ”ป๊อปปี้นั่งสั่งฟางที่ยกกระถางดอกไม้ย้ายไปมาในร่ม ฟาง

ที่ยกกระถางดอกไม้มาจัดตรงมุมบ้านพลางปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย ป๊อปปี้แอบมองฟางที่ปาด

เหงื่อตัวเองแล้วมีรอยเปื้อนของดินที่แก้มก็แอบยิ้ม

 

 

 

"โอ๊ะ"ฟางที่ยกกระถางเดินไปมาหลายรอบกลางแดดทำให้คนตัวเล็กเริ่มเซและยกกระถางในมือไม่ไหว ทำให้เธอต้องนั่งพักก่อนที่จะเดินไปต่อ โดยที่ชายหนุ่มชะงักแอยมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง

 

“โอ้ย ทำอะไรชักช้า มานี่เลยเธอน่ะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางยกกระถางมาวางไว้ที่มุมบ้าน ก่อนจะเดินนำฟางมาที่บึงบัว

 

 

 

“จะเอาดอกบัวไปเก็บดอกบัวให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูด ฟางเหวอแม้บึงบัวที่บ้านสวนป๊อปปี้จะไม่ใหญ่

มากแต่ว่าเธอเองว่ายน้ำไม่เป็นจะให้ลงไปได้ไง

 

 

 

“ฟะ ฟางว่ายน้ำไม่เป็นหรอกค่ะ คืองานนี้ฟางไม่ทำได้มั้ยคะ”ฟางพูดอึกอัก

 

 

 

“เธอนี่ เรื่องมากชะมัด งั้นมานี่ ลงไปพร้อมกันนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดจบก็ถอดเสื้อแล้วกระโดดลงบึงบัวไป

ฟางหน้าแดงจัดเมื่อเห็นป๊อปปี้ถอดเสื้อต่อหน้าต่อตาก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงไปในบึงบัว

 

 

 

“ว้าย”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากตัวลงน้ำไป ฟางตกใจรับเกาะไหล่ป๊อปปี้แน่น

 

 

 

“ชักช้าอยู่นั่นล่ะ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ชั้นจะได้ดอกบัวล่ะ หืม”ป๊อปปี้พูดแล้วเอาจมูกเข้าไปคลอเคลีย

กับแก้มฟางเพราะตอนนี้เขากับเธออยู่ใกล้กันมาก

 

 

 

“ถ้ากลัวจมก็เกาะชั้นนี่ล่ะ ไม่ต้องปล่อยมือ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะว่ายไปเด็ดดอกบัวโดยที่มาฟางเกาะตัวเขา

และช่วยถือดอกบัวไว้

 

 

 

“เท่านี้คงพอแล้วมั้งคะ”ฟางพูดแล้วมองดอกบัวในมือของเธอป๊อปปี้ว่ายไปที่ฝั่งแล้วเอาดอกบัวขึ้น

ไปไว้แต่พอฟางจะขึ้นไปกลับถูกป๊อปปี้ดึงลงไปในน้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

ตูม

 

 

ฟางรีบกอดป๊อปปี้ในน้ำแน่นเพราะกลัวจม

 

 

 

“คุณป๊อปจะแกล้งฟางทำไมคะ ฟางบอกแล้วว่าฟางว่ายน้ำไม่เป็น”ฟางเกาะป๊อปปี้แน่นแล้วว่า

 

 

 

“ใครแกล้ง แต่ชั้นจะลงโทษเธอขอหาชักช้ายืดยาดต่างหากล่ะ”พูดจบป๊อปปี้ก็รวบตัวฟางไปจูบทันที

ฟางตาโตตกใจเมื่อโดนจู่โจมแบบนั้น แต่จะปล่อยมือก็ปล่อยไม่ได้ ป๊อปปี้จึงใช้ลิ้นสอดเข้าไปใน

โพรงปากเล็กของฟางเพื่อหยอกล้อกับลิ้นของฟางก่อนที่ฟางจะเริ่มโอนอ่อนแล้วยอมรับกับรสจูบที่

ชายหนุ่มมอบให้ในบึงบัวนั้น

 

 

 

 

 

ได้ข่าวว่าโกรธฟางอยู่นะพระเอกของเรา ในบึงยังไม่เว้นนะๆ