หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยฟางนะคะคุณป๊อป ”ฟางพูดแล้วมองรอบๆทางที่ป๊อปปี้ขับรถออกมาจากตัวเมืองมีแต่ป่าแต่เขา
 
 
“ปล่อย นี่ขนาดไม่ทำอะไรเธอแล้วยังมีผู้ชายมาหาที่บ้านถึง2คนมาแล้ว ชั้นจะไม่ปล่อยเธออีกต่อไปแล้ว”ป๊อปปี้ดุ
 
 
“แล้วคุณป๊อปจะพาฟางไปไหนล่ะคะ ฟางกลัว”ฟางมองรอบๆทางแล้วกลัว
 
 
 
“ผู้หญิงอย่างเธอกลัวเป็นด้วยหรอ กล้าลากผู้ชายคู่ขามานัวเนียกันในบ้านชั้นยังกล้าทำมาแล้ว จะ
กลัวอะไรทางเปลี่ยวแค่นี้”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“ฟางไม่ได้นัดเค้ามานะคะ เค้ามาของเค้าเองฟางก็ไม่รู้”ฟางพูดความจริง
 
 
 
“หยุด ชั้นไม่เชื่อเธอหรอกว่าเธอไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องแต่ไปนอนกอดกับมันนัวเนียถ้าแครอลไม่ร้องออกมา ชั้น
ไม่ออกมาเธอคงจะเล่นบทรักกลางสวนไปแล้วล่ะสิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“คุณป๊อปอย่าว่าฟางนะ ฟางไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น ทำไมคุณไม่เชื่อฟาง”ฟางว่าใส่ป๊อปปี้เสียงดังจนชายหนุ่มเบรครถ
เสียงดัง
 
 
 
“ชั้นไม่เชื่อ แล้วก็เงียบ ไม่อย่างงั้นชั้นจะจัดงานให้เธอเงียบด้วยวิธีของชั้น รับรองเธอจะไม่มีเสื้อผ้า
ติดตัวสักชิ้น”ป๊อปปี้พูดขู่ ฟางอึ้งหน้าแดงก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีป๊อปปี้แล้วมองข้างทางทันที
 
 
ป๊อปปี้ขับรถมาถึงบ้านทรงไทยกลางสวนหลังหนึ่ง ข้างๆทางๆค่อนข้างเปลี่ยวมากแทบไม่มีบ้านคนอยู่เลย
 
 
 
“จะนั่งเป็นคุณนายนานมั้ยห้ะ ลงมาได้แล้ว”ป๊อปปี้ว่าแล้วเปิดตูให้ฟางลง
 
 
 
“ที่นี่ที่ไหนกันคะคุณป๊อป”ฟางเดินตามป๊อปปี้เข้าไปในบ้านทรงไทยหลังใหญ่ ที่ดูเงียบสงบและน่ากลัว
 
 
 
 
“ทำไม กลัวชั้นจะพาเธอมาฆ่ารึไง”ป๊อปปี้พูดแล้วหันไปเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วขึ้นไปบนชานบ้านที่
ยื่นออกมา ฟางเดินตามมาติดๆเพราะตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้วยิ่งหน้าหนาวยิ่งมืดไว ทำให้บรรยากาศ
บ้านทรงไทยหลังนี้น่ากลัวมากขึ้น
 
 
 
ตุบ
 
 
ฟางมัวแต่เดินมองรอบๆบ้านจนไม่ได้ดูว่าตัวเองเดินชนป๊อปปี้ไปแล้ว
 
 
 
“นี่หัดดูทางบ้างสิเธอน่ะ”ป๊อปปี้หันไปว่าฟางก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วเปิดไฟในบ้านและรอบๆ
บ้านไม่ให้ดูมืดจนน่ากลัวเกินไป
 
 
 
“ทีนี้คุณป๊อปจะบอกได้รึยังคะว่าที่ไหนคือที่ไหน แล้วพาฟางมาที่นี่ทำไมกัน”ฟางถาม
 
 
 
“ที่นี่คือบ้านสวนของแม่ชั้นเอง แล้วที่บอกว่าพามาทำไมน่ะ ชั้นก็บอกเธอแล้วว่าชั้นจะพาเธอ
ออกห่างจากบ้านชั้นเพื่อไม่ให้พาผู้ชายเข้ามาทำอะไรในบ้านชั้นเหมือนกับวันนี้อีก”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“ฟางไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณป๊อปคิดนะคะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ”ฟางพูด
 
 
 
“เธอนี่รู้สึกว่าจะเจอแต่อุบัติเหตุ เจอแต่เรื่องบังเอิญต้องเข้าใกล้ผู้ชายตลอดเลยนะ เหอะ เลิกเถอะ
ไอ้มารยาใสซื่อน่ะ ชั้นไม่มีวันเชื่อเธออีกแล้ว”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางนิ่งเงียบ
 
 
 
“แต่ฟางพูดทุกอย่างมันเป็นความจริงนะคะ ทำไมคุณไม่ฟังฟางเลย”ฟางพูดออกมาแล้วไม่มอง
หน้าป๊อปปี้ มือกำมือแน่น
 
 
 
“ชั้นไม่เชื่อเธอแล้วจะทำไม ไม่ต้องมาบีบน้ำตา เป็นแค่ทาสที่ต้องชดใช้ความผิดจากความเลวของพ่อเธอ เหอะ คงคิดล่ะสิว่าพอชั้นใจดีด้วยแล้วจะทำ
อะไรก็ได้ คงคิดล่ะสิว่าพอชั้นใจอ่อนแล้วชั้นจะเริ่มคิดอะไรกับเธอแล้ว อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ริจะมาเรียกคะแนนสงสารจากเจ้านายรึ ไงห้ะ ไป
เลยนะ ไปทำความสะอาดบ้านหลังนี้เสร็จให้เรียบร้อย นี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเหล่มองที่ฟางที่เริ่มตัวสั่นแล้วจะร้องไห้ออกมาก็เอ่ยปากไล่ฟางไป
ทำความสะอาด ส่วนเขาก็เดินไปสำรวจรอบๆบ้านเพื่อดูว่ามีข้าวของเครื่องใช้อะไรบ้าง และต้อง
 
ซื้ออะไรบ้างก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าห้องพ่อแม่เขาแล้วพบว่ามีชุดผ้าฝ้ายและผ้าถุง ยัยนั่นคงใส่ได้
 
 
 
โครม
 
 
เสียงดังมาจากด้านนอกป๊อปปี้รีบวิ่งออกไปด้านนอกก็พบว่าฟางล้มกับพื้นอยู่ขณะกวาดพื้นที่ชานบ้าน
 
 
 
“เจ็บจัง”ฟางร้องแล้วชันเข่ามาดูแผลที่โนเขียวทำให้ป๊อปปี้แอบเหวอเมื่อฟางยกขามาไม่ดูเลยว่าตัว
เองใส่กระโปรงอยู่
 
 
“นี่เป็น1ในแผนการอ่อยชั้นรึเปล่า กะจะสบายไม่ต้องทำงานล่ะสิท่า”ป๊อปปี้เดินเข้ามาว่าฟาง
 
 
 
“ไม่ใช่นะ ถ้าคุณไม่ช่วยชั้นก็หลีกไปเถอะค่ะ ชั้นจะได้ทำงานต่อ”ฟางลุกขึ้นแล้วผลักป๊อปปี้ไปพ้นๆทาง
 
 
 
“ดี งั้นอยู่ที่นี่ทำงานบ้านนี้ให้เสร็จด้วยล่ะ อ้อ อย่าคิดหนี เพราะแถวๆนี้มันเปลี่ยน มีพวกคนสวนมา
ทำสวนผลไม้แถวนี้ แต่ถ้าอยากได้ผัวเป็นพวกชาวสวนแบบเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็เชิญนะ แต่อย่า
มาทำอะไรบนบ้านของชั้นเป็นอันขาด เข้าใจ๊!”ป๊อปปี้พูดก่อนจะปิดประตูบ้านแล้วขับรถออกไป
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนสิคุณป๊อป คุณจะไปไหน อย่าทิ้งฟางไว้ที่บ้านคนเดียว คุณป๊อปเปิดประตูนะคะ”ฟาง
พยายามทุบประตูหลายครั้งเพื่อให้ป๊อปปี้เปิด เสียงของรถของป๊อปปี้ถูกขับออกไป ฟางแทบทรุดลง
กับพื้น
 
 
 
“บ้านก็หลังใหญ่แถมยังน่ากลัวแบบนี้ ฟางจะทำความสะอาดคนเดียวยังไงล่ะ”ฟางมองรอบๆบ้านที่
น่ากลัวแล้วกอดตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวแก้วจะไปไหนน่ะ ท้องโตแบบนี้แล้วยังจะเดินไปไหนมาไหนอีกหรอ เดี๋ยวก็ล้มหรอก”พิมทัก
เมื่อเห็นแก้วที่ท้อง4เดือนเดินไปมาหาอะไรกินตอนบ่ายๆ
 
 
“แหม จะให้นั่งๆนอนๆงี้มันก็น่าเบื่อจะตายไปพิม ให้แก้วได้เดินบ้างดีกว่า”แก้วพูด
 
 
“จ้าๆ แล้วนี่จะเอาจานลงไปล้างหรอ”พิมถามเมื่อเห็นแก้วกำลังจะลงบันไดไปชั้นล่าง
 
 
“อื้อ วันนี้ว่าจะช่วยแม่ครัวทำอาหารเย็นด้วยน่ะ วันก่อนเห็นโทโมะบอกว่าอยากกินต้มยำเลยว่าจะ
ทำให้เค้ากินน่ะ”แก้วพูดแล้วยิ้มนึกถึงคนที่กำลังทำงานอยู่ พิมกำมือแน่นเมื่อเห็นความรักความ
หวานของโทโมะและแก้วแล้วรู้สึกเจ็บปวดก่อนจะมองแก้วค่อยๆเดินลงบันไดไป นังแก้ว เพื่อน
ทรยศ ถ้าไม่มีแกกับลูกโทโมะคงรักชั้นคนเดียว
 
 
ว่าแล้วพิมก็ค่อยๆเดินไปด้านหลังแก้วแล้วตั้งใจจะผลักแก้วให้ตกบันได
 
 
 
“พิม ตั้งแต่แก้วมาอยู่ที่นี่นะ แก้วก็มีพิมนี่ล่ะเป็นเหมือนเพื่อนและพี่สาวของแก้ว แก้วรักพิมนะรัก
เหมือนพี่สาวเลย เพราะตลอดชีวิตแก้วแก้วมันก็แค่เด็กกำพร้าธรรมดาๆคนนึงเท่านั้น”แก้วพูดขึ้นทำ
ให้พิมชะงักมองแก้วอย่างเจ็บหัวใจ น้องสาวแต่ต้องมาใช้ผู้ชายคนเดียวกันเนี่ยนะ
 
 
 
“แก้วรู้นะว่าพิมรักโทโมะมาก ถ้าแก้วไม่ท้องแก้วก็พร้อมที่จะหลีกทางให้กับพิม เพราะว่าพิมมาก่อน
แก้วและแบม”แก้วพูดอีกครั้งยิ่งทำให้แผลในใจพิมมันถูกกรีดซ้ำลงที่เก่าเข้าไปอีก
 
 
 
 
“งั้นแกทำไมไม่ไปให้พ้นๆทางชั้นซักทีล่ะ”พิมพูดทำให้แก้วหันขวับไปมองตกใจ
 
 
 
“พิม พิมจะทำอะไรน่ะ อย่านะ”แก้วตกใจเมื่อพิมตรงเข้ามาจะผลักแก้วแก้วขืนตัวสุดฤทธิ์ทำให้จาน
ที่ถืออยู่หล่นมาแตก
 
 
 
“ทำไม ทำไมแกต้องมาด้วย ถ้าโทโมะไม่เจอแกโทโมะคงไม่ทิ้งชั้น ฮือๆ อย่ามาทำเป็นพูดดีเลยว่า
รักชั้นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ นี่น่ะหรอที่พี่เค้าทำกันชั้นเกลียดเธอแก้ว ชั้นเกลียดเธอ”พิมเขย่าตัว
แก้วแล้วร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น แก้วอึ้ง
 
 
 
 
“พิม แก้วขอโทษ แก้วไม่ได้ตั้งใจจะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้”แก้วอึ้งที่เห็นพิมร้องไห้
 
 
“ไม่ต้องมาพูดดี ในเมื่อเธอได้ตัวกับหัวใจเค้าไปแล้ว จะมาพูดแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาห้ะ”พิม
ตะคอก แก้วตกใจถอยหลังเหยียบเศษจานแตกเมื่อกี้นี้
 
 
“ชั้นรู้ว่าพูดตอนนี้มันก็สายไปแล้วแต่อย่าทำอะไรชั้นกับลูกเลยนะพิม”แก้วกลัวว่าพิมจะทำร้ายเธอ
กับลูกอีกก็ลองใช้น้ำเย็นเข้าลูบพิมมองแก้วที่กลัวก็นิ่งไม่ทำอะไร
 
 
 
 
“พิมจะทำอะไรแก้วน่ะ”โทโมะเข้ามาในบ้านแล้วตกใจรีบวิ่งขึ้นไปหาแก้วแล้วพบว่าแก้วมีเลือดออก
ที่เท้า
 
 
“พิมยังไม่ได้ทำอะไรนะคะโทโมะ”พิมพูด
 
 
“ครั้งแรกชั้นคิดว่าเธอน่าจะคิดได้ แต่มาครั้งนี้เธอเธอยังจะทำมันอีก ชั้นแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
เพราะเห็นว่าเธอจะดีกับแก้วได้แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำแบบนี้อีก”โทโมะมองพิมด้วยสายตาโกรธ
จัดก่อนจะอุ้มแก้วขึ้น
 
 
 
“โทโมะพิมเค้ายังไม่ได้ทำอะไรแก้วเลยนะ แก้วซุ่มซ่ามเอง”แก้วพูด
 
 
“ไม่ต้องแก้ว ถ้าเค้าเข้ามาขนาดนี้แล้วแสดงว่าไม่ช้าก็เร็วเค้าจะต้องทำร้ายเธอ”โทโมะพูดแล้วอุ้ม
แก้วไป พิมมองตามด้วยความเสียใจพลางกำมือแน่น
 
 
 
 
“อย่าคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีคววามสุข”พิมกำมือแน่นแล้วแค้นจัด
 
 
 
 
 
 
“เท่านี้คงจะพอมั้ง”ป๊อปปี้ขับรถมาจอดที่บ้านทรงไทยแล้วมองเสื้อผ้า ชุดชั้นในของผู้หญิงและพวก
อาหาร ของใช้ที่จำเป็นที่ซื้อมาแล้วเดินลงรถมาเปิดประตูบ้านพบว่าชานบ้านและบริเวณโดยรอบ
สะอาดสะอ้านขึ้น
 
 
“แล้วคนทำความสะอาดหายไปไหนแล้วล่ะ”ป๊อปปี้มองหาฟางแล้วเดินเข้าไปหาด้านในบ้านก่อนจะ
มาหยุดที่แหย่งไม้มุมหนึ่งของบ้านมีร่างบางของฟางนอนขดตัวอยู่
 
 
“มานอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดซะหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่หลับอยู่ ข้างๆมีไม้กวาดและไม้ถูพื้น
วางอยู่
 
 
“ชั้นโกรธเธออยู่นะยัยบ้า ยังจะมาทำให้ชั้นเป็นห่วงเธอแบบนี้อีก”ป๊อปปี้ดุก่อนจะเดินมานั่งตรงหน้า
ฟางมองดูคนตัวเล็กที่นอนขดตัวหลับอยู่แล้วป๊อปปี้ก็เอื้อมมือมาลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
“คะ คุณป๊อป”ฟางลืมตาตื่นมาก็ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอก็รีบถอยหนี
 
 
“ทำไม ถอยทำไมทีกับผู้ชายคนอื่นระริกระรี้อยากอยู่ใกล้เชียว”ป๊อปปี้แขวะ
 
 
“ฟางเปล่านะคะ ”ฟางพูดแล้วเดินหนีป๊อปปี้เพราะไม่อยากพูดด้วยแต่ป๊อปปี้กลับดึงตัวฟางไปในอ้อมกอดของเขาทันที
 
 
“ปล่อยค่ะ”ฟางพยายามจะดันตัวหนีป๊อปปี้ไป ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงก่อนจะอุ้มฟางเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
“นี่คิดว่าชั้นพาเธอมาที่นี่2ต่อ2แล้วแค่จะใช้งานเธอเฉยๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้โยนฟางลงบนเตียงนอนห้อง
เขาก่อนจะค่อยๆก้าวขึ้นไปบนเตียงหาฟาง
 
 
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณป๊อป”ฟางถอยหนีจนจะตกเตียงป๊อปปี้รีบดึงฟางแล้วกดลงกับเตียงก่อนจะ
ขึ้นคร่อมฟางไว้
 
 
 
“มาถึงขนาดนี้จะทำเป็นห่วงเนื้อหวงตัวอะไรกันแต่งงานกับชั้นแล้วนี่ คนเคยๆกันอยู่”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟาง ฟางรีบเบือนหน้าหนีทำให้ป๊อปปี้หอมแก้มฟางเต็มๆ
 
 
 
“ถ้าเปลี่ยนชั้นเป็นไอ้ธามไทนั่นเธอคงจะไม่หนีชั้นแบบนี้สินะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นนั่งอย่างขัดใจ ฟางจึงลุก
ขึ้นนั่งตาม
 
 
 
“ไม่ใช่นะคะ ไม่ว่าใครทั้งนั้น ฟางก็ไม่ยอม”ฟางพูด
 
 
“หรอ แล้วมาบอกชั้นทำไม ชั้นไม่อยากรับรู้ นี่เธอจะไปอาบน้ำก็ไปอาบซะ เพราะเสื้อผ้าชั้นซื้อมาให้
ละ ใส่ถูกไซส์แน่นอนเพราะชั้นวัดทุกคืน”ป๊อปปี้พูดนิ่งแต่ทำให้ฟางหน้าแดงแล้วคว้าเสื้อผ้าก่อนจะ
ผลักป๊อปปี้หนีแล้วเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
 
“ฮัลโหลโบว์ มีอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้รีบโทรศัพท์เมื่อเห็นโบว์โทรมา
 
 
 
 
พาหนีมาตั้งไกลเลยนะป๊อปปี้ กลัวมีคนมาหาฟางขนาดนี้เลยหรออ