หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
“แต่ยังไงเฟย์กก็ว่ามันไม่แฟร์อยู่ดีนะ คลุมถุงขนแต่งงานกัน แถมพ่อของเฟย์กับพี่ฟางก็เป็นคนทำให้พ่อแม่คุณป๊อปเสียแล้วไปหนจะน้องสาวที่เป็นเจ้าหญิงนิทราอีก นี่พากันไปอยู่บ้านไม่แก้แค้นใช้งานพี่เฟย์หนักเลยรึไง”เฟย์พูดแกมไม่พอใจ
 
 
“พี่ว่าหลังๆคงไม่ใช่แล้วล่ะ แม้ว่าตอนแรกนะป๊อปมันจะแกล้งฟางจนฟางกลัวแต่หลังๆมาพี่ยังแปลก
ใจเลยว่าทำไมป๊อปมันถึงยอมอ่อนลงให้กับฟางเยอะมากนะ แถมยังกล้าพูดได้เต็มปากว่าฟางคือเมียมัน”เขื่อนพูด
 
 
 
“ไม่จริงน่ะ บางทีเค้าอาจหลอกพี่ฟางให้ตายใจก็ได้ ผู้ชายน่ะเชื่อถือไม่ได้”เฟย์พูด
 
“แล้วเฟย์ไม่เชื่อใจพี่หรอ”เขื่อนพูดแล้วมองหน้าเฟย์
 
“เอะ พี่เขื่อน นี่ถ้าไม่เชื่อพี่น่ะ เฟย์จะยอมมาอยู่กับพี่ขนาดนี้หรอคะ”เฟย์รีบพูด
 
 
 
“ครับๆ แต่พี่อยากจะบอกเฟย์ว่า ถึงแม้ที่มาของฟางกับแก้วที่ไปอยู่กับเพื่อนพี่ทั้ง2น่ะมันจะไม่ค่อย
ดีเท่าไหร่ แต่ว่าเพื่อนพี่2คนนี้มันเป็นคนดีนะแม้มันจะเป็นพวกปากร้ายน่ะ แต่มันแคร์คนที่มันสนใจ
มากเลยนะไม่งั้นมันจะไปช่วยฟางกับแก้ววันนั้นหรอ ไหนจะไอ้โทโมะที่กลับมาถึงแทนที่จะกลับบ้าน
ก็รีบบุกไปช่วยแก้วน่ะ”เขื่อนพูด
 
 
 
“นี่อย่าบอกนะว่าพวกเพื่อนพี่เขื่อนเค้า”เฟย์อึ้ง
 
 
“ไอ้โทโมะน่ะ พี่มั่นใจนะว่ามันชอบแก้ว แต่ไอ้ป๊อปน่ะสิ ยังปากร้าย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พี่ไม่แน่ใจอ่ะ”เขื่อนพูด
 
 
 
“อะไรนะ แกล้งพี่ฟางด้วยงั้นหรอ เฟย์ไม่ยอมหรอก”เฟย์รีบพูด
 
 
 
“แหม สุดท้ายเราก็รักพี่มากเลยนะ รู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย ทำไมไม่กลับไปอยู่กับพี่เลยล่ะ เห็นว่าบ้านของฟางที่นครปฐมน่ะก็ปิดเงียบไว้ หรือถ้าเราไม่อยาก
อยู่ก็กลับไปอยู่กับพ่อก็ได้นะ”เขื่อนพูด
 
 
 
“ไม่หรอก เผลอๆพ่อกลับมานะ เค้าคงไม่อยากเห็นลูกตัวซวยอย่างเฟย์ป้วนเปี้ยนในบ้านของเค้า
หรอก”เฟย์พูดแล้วนึกถึงอดีตของตัวเอง
 
 
“แต่เค้าเป็นพ่อนะ แล้วนั่นก็คือบ้านของเราด้วย เฟย์ อะไรที่มันเป็นทิฐิน่ะลดหน่อยก็ได้นะ เรื่องมัน
ผ่านมาตั้งนานแล้วนะพี่อยากให้เรามีความสุขนะ อยากให้เราไปเคลียร์กับฟางแล้วก็พ่อ”เขื่อนพูดแล้วดึงเฟย์ไปกอดเพื่อให้กำลังใจ
 
 
 
“แต่เฟย์เป็นลูกที่พ่อชอบว่า เป็นลูกที่ม่มีใครรัก เฟย์มันตัวซวย”เฟย์ผละออกจากอ้อมกอดแล้วพูดอย่างตัดพ้อทำให้เขื่อนดึงเฟย์ไปกอดอีกครั้ง
 
 
 
“ถึงใครจะว่าว่าเฟย์คือตัวซวย แต่เฟย์คือความโชคดีของพี่นะ ที่ทำให้พี่อยากจะหยุดไว้ที่เฟย์คน
เดียว”เขื่อนพูดแล้วลูบผมเฟย์อย่างอ่อนโยนก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผากคนตัวเล็ก
 
 
“พี่เขื่อน ขอบคุณมากนะคะที่ให้โอกาสเฟย์เริ่มใหม่กับพี่อีกครั้ง”เฟย์ดีใจจนน้ำตาซึม
 
 
 
“ก็พี่รักเราไปแล้ว ต่อให้เฟย์ร้ายกับพี่แค่ไหน หัวใจที่ก็ดันสั่งว่ารักเฟย์เท่านั้นล่ะ เอาล่ะถ้าไม่อยากอยู่กับพ่อกับฟางก็อยู่ด้วยกันนี่ล่ะ ไม่ต้องกลับไปอยู่หอแล้ว เจ้าของหอก็นิสัยแย่แบบนั้น อย่าไปเลย”เขื่อนพูดเฟย์ตื้นตันใจโผเข้ากอดเขื่นทันที เขื่อนยิ้มอย่างดีใจ
 
 
 
 
 
 
 
“อ้วกก”แก้ววิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำทันทีเมื่อลงมาทานข้าวเช้าที่ด้านล่างพร้อมแบม พิมและโทโมะ
 
 
“เสียมารยาทที่สุดเลย เห็นมั้ยเนี่ยว่าคนเค้ากำลังทานข้าวกันอยู่”แบมว่าแก้ว
 
 
“แบม บางทีแก้วเค้าอาจจะไม่สบายก็ได้นะ”พิมพูดแล้วมองแก้วอย่างเป็นห่วง
 
 
“เรียกร้องความสนใจจากคุณโทโมะมากกว่าน่ะสิ ใช่มั้ยคะคุณโทโมะ”แบมพูดก่อนจะหันไปถามโท
โมะเล่นเอาโทโมะที่กำลังมองแก้วที่วิ่งไปเข้าห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงสะดุ้งขึ้น
 
 
 
“เอาน่า บางทีเค้าอาจจะไม่สบายจริงๆทานข้าวกันต่อเถอะ อิ่ม เดี๋ยวเอาข้าวต้มไปให้คุณแก้วแทน
นะละให้คุณแก้วพักผ่อนเยอะๆด้วย”โทโมะพูดสั่งคนใช้
 
 
 
“อะไรกันคะ ทำไมคุณต้องสนดูแลมันด้วย”แบมไม่ยอมก็โวยวาย
 
 
 
“ก็แก้วเป็นผู้หญิงของชั้นนะ ถ้าชั้นไม่เอาใจใส่ดูแลแก้วแล้วแก้วเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ ทำอย่างกับตอน
ที่เธอเป็นไข้ชั้นไม่ดูแลเธออย่างงั้นล่ะแบม”โทโมะพูดทำให้แก้วที่เดินกลับเข้ามาได้ยินชะงัก ที่เขา
มาดูแลเธอเป็นเพราะว่าเธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาและทำแบบนี้เหมอนกับทุกๆคนของเขางั้นหรอ
 
 
 
“ไม่ต้องมาดูแลชั้นหรอก ชั้นดูแลตัวเองได้ กลับไปดูสาวๆของนายซะ”แก้วพูดจบก็เดินหันหลังขึ้น
ห้องไปทันทีโทโมะแอบส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
“เดี๋ยววันนี้พิมคงต้องขอตัวไปไหว้หลุมศพคุณพ่อนะคะ ไม่ได้ไปมาหลายวันเลย”พิมพูด
 
 
 
“ส่วนแบม แบมต้องไปรับเพื่อนที่มาจากซิดนีย์นะคะ”แบมพูดทำเอาโทโมะแอบอมยิ้มนิดนึง เมื่อ
สองสาวออกปันหมดแล้ว ชายหนุ่มรีบโทรศัพท์บอกเลขาว่าไม่เข้าบริษัททันที
 
 
แอ้ด
 
 
 
โทโมะเปิดประตูไปพบว่าแก้วนอนหันหลังอยู่ก้เดินเข้าไปมองข้าวต้มที่คนใช้เอาขึ้นมาไว้ให้ แก้วไม่ยอมแตะมันเลย
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่ยอมทานข้าวล่ะ”โทโมะถามแก้วทันที ทำเอาแก้วที่นอนอยู่หนขวับมามองโทโมะทันที
 
 
“เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ”แก้วพูดก่อนจะเบือนหน้าหนี โทโมะส่ายหน้าก่อนจะมานั่งลงข้างๆแก้ว
 
 
 
“เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ยเมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย หืม รึว่าปวดหัวไม่สบายหรอ”โทโมะเลื่อนมือไปอังหน้า
ผากแก้วแต่แก้วปัดออก
 
 
 
“ไม่ต้องมาจับเลยนะ ถ้าทำแบบนี้กับชั้นเหมือนๆกับที่ทำกับผู้หญิงของนายคนอื่นๆล่ะก็ ไม่ต้องทำ
ชั้นดูแลตัวเองได้ ออกไปเลย”แก้วพูดอย่างอารมณ์เสียโทโมะฟังเข้าก็นึกออก แก้วคงได้ยินที่เขาพูดเมื่อเช้าสินะ
 
 
 
“ถ้าไม่ให้ชั้นดูและบอกจะดูแลตัวเองทำไมไม่ยอมทานข้าวล่ะ อ้วกไม่สบายแบบนี้น่ะต้องดูแลตัว
เองให้มากๆสิ ต้องทานข้าวดูแลตัวเองด้วย”โทโมะพูดแล้วนึกได้ว่าแก้วไม่รู้ว่าตัวเองท้องก็ไม่พูด
อะไรมากเพราะเดี๋ยวจะหลุดปากออกมาก่อนะหันไปเลื่อนเอาถาดข้าวต้มมาให้แก้ว
 
 
 
 
“ทานซักหน่อยนะแก้ว ไม่ใช่ว่าชั้นอยากจะเอาใจเธอ เอ่อ มันดีสำหรับตัวเธอนะ”โทโมะพูดทำเอา
แก้วหน้าแดงกับสายตาของโทโมะก็รีบเบือนหน้าหนี
 
 
 
“แต่เมื่อเช้าชั้นเป็นอะไรไม่รู้ อ้วกตลอดเลยนะ กินไปอีกก็คงอ้วกอีกแน่ๆ”แก้วพูดแล้วกังวล
 
 
 
“เถอะน่า เอางี้ ชั้นว่าเธอทานวิตามินที่ชั้นเอามากจงเบมั้ย นี่ไง ชั้นแบ่งให้เธอทานนะ”โทโมะพูด
แล้วชูยาบำรุงครรภ์ให้แก้วก่อนจะทำเป็นแบ่งให้แก้วเพื่อไม่ให้แก้วสงสัย
 
 
 
“เอ่อ ขอบคุณมากนะ”แก้วพูดก่อนจะทานข้าว ซึ่งน่าแปลก พอโทโมะอยู่ใกล้ๆเธอกลับทานข้าวได้
ตามปกติจนหมด ก่อนจะทานยาที่โทโมะเอามาให้
 
 
 
“เอางี้ ยาอันนี้กินไว้จะได้ไม่อ้วกอีกนะ อ้อ ถ้าเธอไม่ไหวก็นอนพักซะ”โทโมะพูดแล้วสั่งให้คนใช้
เก็บถาดอาหารเช้าไป
 
 
“นี่ ถ้าชั้นนอนตรงนี้ นั่งๆนอนๆ ก็อ้วนกันพอดีสิยะ”แก้วพูดแล้วลุกขึ้นโทโมะรีบเดินตามไปทันที
 
 
 
“แล้วนี่เธอจะไปไหนน่ะ”โทโมะถามขึ้นเพราะกลัวว่าแก้วจะไปแผลงฤทธิ์อะไรที่กระเทือนไปถึงเด็ก
ในท้อง
 
 
 
 
“ก็ ดูทีวีน่ะสิ อยู่ในห้องนอนมันอุดอู้จะตาย แล้วนี่ไม่ต้องตามมานะ นายไปทำงานของนาย
เถอะ”แก้วพูด
 
 
 
“ไม่เอา วันนี้ขี้เกียจเข้าบริษัท อยากดูทีวีเหมือนกัน”โทโมะพูดแล้วยักคิ้วให้แก้วกวนๆก่อนจะเดิน
มาดูทีวีในห้องนั่งเล่นกัลแก้ว
 
 
 
 
“หาวว”แก้วหาวเมื่อดูทีวีไปสักพัก ก่อนจะพิงเบาะแล้วหลับ โทโมะมองก็เอาหัวแก้วมานอนหนุนตัก
ตัวเองไว้แล้วให้แก้วนอนท่าสบายๆ ก่อนจะแอบเอาหนังสือที่ซ่อนแก้วไว้ในห้องนี้มาอ่าน
 
 
 
 
“เป็นอย่างที่เขียนจริงด้วยแฮะ”โทโมะพูดเมื่ออ่านหนังสือคู่มือแม่และเด็กพบว่า คนท้องอ่อนๆ พอ
ลุกเดินไปไหนมาไหนก็จะเพลียและง่วงนอนง่าย โทโมะมองดูแก้วที่หลับไปแล้วก็แอบอมยิ้มนั่ง
มองแก้วหลับต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะฟางที่มาช่วยกันซื้อของเข้ามาน่ะ นี่ฟาง ฟางว่ากั้งจะชอบผ้าพันคอผืนนี้มั้ย”โบว์พูด
เมื่อโชว์ผ้าพันคอลายสกรีนที่ตัวเองให้เพื่อนออกแบบให้กั้งคนเดียวให้ฟางดู
 
 
“ก็ต้องชอบอยู่แล้วล่ะค่ะรายนั้น ตอนนี้เห็นพูดถึงแต่คุณโบว์ๆตลอดเลย คุณโบว์ให้อะไรมาเค้าชอบหมดแน่ๆ”ฟางพูดแล้วหัวเราะกั้งที่วันก่อนโทร
มาคุยให้ฟัง เล่าถึงแต่เรื่องโบว์ให้ตัวเองฟัง
 
 
 
“เห้อ จริงอ่ะฟาง กั้งเค้าพูดถึงแต่ชั้นเลยหรอ โหย คนบ้า”โบว์เขินกั้งไปมา
 
 
“อะไรกั้งๆห้ะยัยโบว์ นี่แอบไปหามันอีกแล้วรึไง พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ยุ่งๆ”ป๊อปปี้เดินเข้ามา
ได้ยินก็บ่นใส่โบว์ทันที
 
 
 
“โห พี่ป๊อปไม่ต้องมาพูดเลยนะ ทีตัวเองล่ะ ไปไหนมาไหนกับฟางตั้งบ่อยโบว์ไม่เห็นบ่นสักคำ”โบว์
ย้อนบ้างเล่นเอาป๊อปปี้ที่ดื่มน้ำอยู่แทบสำลักน้ำ
 
 
 
“แค่กๆ พูดมากน่า ก็ฟางเป็นเมียพี่ จะไปมาไหนมาไหนด้วยกันไม่เห็นจะเเปลก แต่เรากับกั้งยังไม่ใช่ไง ลูกเต้าเหล่าใครมาจาไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้ล่ะพี่ไม่ชอบ พี่หวงน้องพี่”ป๊อปปี้รีบว่าแล้วหลุดปากเรียกฟางว่าเมียทำให้โบว์แอบเหล่มองฟางที่หน้าแดงจัด
 
 
 
 
“เอ่อ ฟางว่าฟางไปเล่นกับเอแคลร์ดีกว่า”ฟางพูดแล้วเดินหนี
 
 
 
“หา จริงด้วยสิเนาะ เดี๋ยวนี้เค้ามีหมาแทนใจกันแล้วนินา”โบว์นึกถึงหมาโกลเด้นที่ป๊อปปี้ซื้อมาก็รีบ
แซวป๊อปปี้กับฟางต่อ
 
 
“แทนจงแทนใจอะไรล่ะ นี่น่ะ พี่แค่เบื่ออยากเลี้ยงหมาเฉยๆ”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
 
“พี่ป๊อป เอาตรงๆนะ โบว์ก็ไม่ได้ว่าไม่ได้ห้ามอะไรพี่หรอกเรื่องพี่กับฟางน่ะ โบว์ออกจะเชียร์ด้วยซ้ำ เพราะไหนๆพวกพี่ก็แต่งงานกันแล้ว การจะเปิดใจแล้วลืมเรื่องราวในอดีตมันก็ดีนะพี่ป๊อป เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว แถมฟางเองเค้าก็สูญเสียแม่ไปเหมือนกัน”โบว์พูดกับป๊อปปี้เมื่อฟางเดินออกไปแล้ว
 
 
 
“เริ่มต้นใหม่งั้นหรอ”ป๊อปปี้พึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อเฟย์ออกไปก่อนจะเดินตามออกมาดูเฟย์และโบว์เล่นกับเอแคลร์แล้วอมยิ้มก่อนจะมีโทรศัพท์โทรเข้ามาหาตน
 
 
 
 
 
“ครับ ใช่ครับ มะรืนหรอครับ ได้สิครับ ครับ ขอบคุณมากนะครับ”ป๊อปปี้วางสาย
 
 
“มีอะไรหรอคะพี่ป๊อป”โบว์ถามป๊อปปี้
 
 
 
“ปฎิกิริยาของแครอลเริ่มตอบสนองแล้วล่ะ มะรืนนี้หมอที่อเมริกาเค้าจะส่งตัวแครอลกลับมารักษาที่
ไทย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
แครอลจะกลับมาแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปนะๆๆๆๆ
 
 
 
อบ่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะๆๆ