หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“อ้วก”แก้ววิ่งไปอ้วกอีกครั้งจนพิมเริ่มแปลกใจกับอาการของแก้ว

 

 

“แก้ว ชั้นว่าเธอไม่ได้พักผ่อนไม่พอหรือว่าป่วยอะไรแบบนี้แล้วล่ะ เธอเป็นอะไรกันแน่”พิมประคอง

แก้วเข้ามาในห้องของเธอ

 

 

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นายโทโมะเอายามาให้ชั้นกินแล้วนะ ชั้นก็หายไปแล้วพักนึง”แก้วพูด

 

 

“แล้วตอนนี้ล่ะ ทำไมถึงอ้วก”พิมถาม

 

 

“ชั้นไม่อยากกินนิ มันใกล้จะหมดแล้วด้วย”แก้วพูด

 

 

 

“เนี่ยน้า ยามีก็ไม่กินแล้วไหนล่ะยา เอามาให้ชั้นดูหน่อยสิ เผื่อถ้าหมดแล้วชั้นจะไปเอามาให้

ได้”พิมถามแก้วชี้ขวดยาที่โทโมะเอามาให้ตัวเองวันก่อน พิมเดินหยิบมาดูขวดยาที่ใส่เม็ดยาสี

เหลืองอ่อนเม็ดเล็กๆ2-3เม็ด

 

 

 

“ป่วยเพราะอยากให้โทโมะเค้าอ้อนน่ะสิพิม จะไปสนใจมันทำไม”แบมที่ได้ยินเสียงแก้วอ้วกตลอด

ก็เดินมาแขวะ

 

 

“นี่ ออกไปจากห้องชั้นเลยนะ”แก้วว่า

 

 

“ทำไม ชั้นมีสิทธิเมาในนี้เพราะที่นี่คือบ้านของโทโมะไม่ใช่บ้านของเธอ”แบมเยาะ

 

 

“แต่นายโทโมะเอาห้องนี้ให้ชั้น ดังนั้นนี่คือห้องของชั้น ชั้นไม่อยากให้ใครเข้ามาก็ได้ ออกไป”แก้ว

ไล่

 

 

“เออ ก็ไม่อยากอยู่นักหรอก ทีแรกก็กะว่าจะมาดูว่าตายรึยัง เพราะถ้าตายแล้วชั้นจะได้โทรเรียก

เพื่อนมาจัดปาร์ตี้ได้ แบบ ฉลองที่เสี้ยนหนามมันตายๆไปได้ซักที”แบมว่า

 

 

 

“ชั้นน่ะ กระดูกเหล็กย่ะ หรือถ้าตายนะ ชั้นนี่ล่ะจะมาหักคอเธอคนแรก”แก้วว่า

 

 

“เช้อะ กลัวตายล่ะ”แบมว่า

 

 

“หรือจะเอา”แก้วพูดแล้วลุกขึ้น แบมเห็นดังนั้นก็ง้างมือจะตบทันที

 

 

 

“พอได้แล้ว ทั้งคู่นั่นล่ะ เจอกันทีไรก็ดีแต่ทะเลาะกันๆ แล้วนี่แบมไปซื้ออะไรมาน่ะ”พิมถาม

 

 

“ท้องไม่ค่อยดี ปาร์ตี้บ่อยก็งี้ล่ะพิม เลยว่าซื้อมะม่วงดองมากิน นี่ก็นั่งทำนะ ไม่กล้ากินซักที”แบม

พูดแล้วชูถุงมะม่วงดอง ทำให้แก้วกลืนน้ำลายเอื้อก ด้วยความอยาก

 

 

“เธอไม่อยากกิน ชั้นกินนะ”แก้วอาศัยจังหวะคว้าถุงมะม่วงมานั่งกินทันที

 

 

 

“อ๊าย นังแก้ว อยากกินก็ไปซื้อเองสิยะ มาแย่งของชั้นทำไม”แบมโวยวาย

 

 

“เออ เดี๋ยวซื้อคืนให้นะ อ้อ ถ้าว่างซื้อมาอีกก็ได้นะ เปรี้ยวปากอยากกินพอดี”แก้วพูดแล้วไม่สนใจ

แบม นั่งกินมะม่วงดองต่อทันที

 

 

“ไม่เปรี้ยวหรอแก้ว”พิมถาม

 

 

“ไม่อ่ะ รสชาตกำลังดีเลย กินด้วยกันมั้ย”แก้วพูดแล้วยื่นถุงมะม่วงดองให้พิม

 

 

“ดูกินสิ เดี๋ยวท้องเสียมานะ ชั้นะสะใจ กินอย่างกับคนท้อง”แบมพูดก่อนจะเดินปึงปังออกไป แก้ว

และพิมชะงักเมื่อได้ยินกับสิ่งที่แบมว่า

 

 

 

 

“แก้ว ไปโรงพยาบาลกันมั้ย”พิมถามแก้ว แก้วจึงพยักหน้าก่อนที่พิมจะพาแก้วไปที่โรงพยาบาล

ใกล้ๆเพื่อตรวจ

 

 

 

 

 

“ขอเชิญคุณจริญญาที่ห้องตรวจด้วยค่ะ”นางพยาบาลพูด แก้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดิน

เข้าไปในห้องตรวจ

 

 

“แล้วตกลงชั้นเป็นอะไรกันแน่คะหมอ”แก้วถามหมอ

 

 

“อาการแบบนี้เป็นอาการแพ้ท้องนะคะ เดี๋ยวหมอจะจัดยาให้คุณทานจะได้ไม่แพ้ท้องนะคะ”หมอพูด

 

 

 

“ชั้นท้องหรอคะหมอ แล้ว ชั้นท้องมานานเท่าไหร่แล้ว”แก้วถามอย่างตกใจ

 

 

 

“ตอนนี้อายุถรรภ์2เดือนแล้วค่ะ คุณแม่ต้องระวังนะคะอย่ายกของหนักหรือกระแทก ล้มอะไรนะคะ

จะได้ไม่กระทบกระเทือนถึงเด็กในท้อง”หมอพูดแก้วอึ้ง 2เดือนมันเป็นเวลาโทโมะดูแลเธอด้วย

 

 

“งั้นหมอตรวจให้หน่อยได้มั้ยคะว่ายานี่คือยาอะไร”แก้วยื่นขวดยาที่โทโมะเอาให้ ให้กับหมอ

 

 

 

“อ๋อ ยาบำรุงครรภ์ค่ะ เอ มีแบบนี้อยู่แล้ว งั้นหมอจัดเพิ่มให้นะคะเพราะใกล้จะหมดแล้ว”หมอบอก

แก้วอึ้งก่อนจะเดินออกมาจากห้องช้าๆพร้อมกับผลตรวจ

 

 

 

“แก้ว ตกลงแก้วเป็นอะไรน่ะ”พิมรีบถาม

 

 

“2เดือน”แก้วพูดอย่างช้อคๆอยู่แล้วยื่นผลตรวจให้พิม พิมเองก็อึ้งเช่นกัน แก้วไม่พูดอะไร น้ำตาก็

ไหลออกมา ทำไมนะ หนูถึงต้องมาหาแม่ตอนนี้ด้วย

 

 

 

“หายไปไหนมายะ แอบหนีเที่ยวล่ะสิ เห็นมั้ยคะโทโมะ ว่า2คนนี้หนีเที่ยวจริงๆ”แบมกอดอกว่าพิม

และแก้วที่กลับเข้ามาในตอนเย็นก่อนะหันไปฟ้องโทโมะที่นั่งข้างๆ

 

 

“ไปไหนมากัน”โทโมะถาม แก้วไม่พูดอะไรเดินเข้าไปตบโทโมะหน้าหันทันที

 

 

“ทำแบบนี้ทำไมกัน”แก้วปาถุงยาและผลตรวจใส่โทโมะ โทโมะเห็นผลตรวจก็อึ้ง

 

 

“ท้อง2เดือน นี่มันอะไรกัน”แบมพูดเมื่อหยิบผลตรวจของแก้วมาอ่าน

 

 

 

“นายบอกว่านายจะป้องกัน แล้วนี่มันอะไรกัน นายทำแบบนี้ไปทำไมกัน นายทำแบบนี้ทำไม”แก้ว

โมโหทุบโทโมะไม่ยั้งโดยที่โทโมะไม่ตอบโต้อะไรแก้วเลย

 

 

“แก้วพอ พอก่อนเดี๋ยวมันจะกระเทือนถึงลูก”พิมเข้ามารั้งแก้วไว้

 

 

 

“ดี แท้งๆไปได้ยิ่งดี ชั้นก็ไม่อยากมีนักหรอก”แก้วพูดโทโมะหันขวับมองแก้วด้วยความโกรธ

 

 

“เพราะเป็นแบบนี้ไงล่ะ ชั้นถึงไม่บอกเธอ”โทโมะว่า

 

 

“ก็ชั้นไม่อยากจะมีเค้า ชั้นไม่อยากมีลูกกับนาย ได้ยินมั้ยว่าชั้นไม่อยากมี นายทำแบบนี้ทำไมกัน

ฮึก ทั้งๆที่นายเป็นคนบอกเองว่าถ้าชั้นยอมนาย แล้วชั้นเก็บเงินครบเมื่อไหร่แล้วนายจะปล่อยชั้นเป็น

อิสระ นายทำแบบนี้ทำไม ฮือๆ”แก้วพูดออกมาทั้งน้ำตาและร้องไห้ออกมา

 

 

“เพราะชั้นไม่อยากให้เธอไปจากขั้นยังไงล่ะ”โทโมะพูดเสียงดังทำเอาแก้วอึ้งทันที เช่นเดียวกับ

แบมและพิม ชายหนุ่มนิ่งมองแก้วสักพักก่อนจะเดินหนีขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

“บอกกับพวกเราว่าเวลาเรานอนด้วยกันต้องป้องกัน แต่ทำไมคุณถึงปล่อยให้แก้วท้องคะ”แบมเดิน

เข้าไปหาโทโมะที่ห้องนอนแล้วถาม ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่พูด แบมยิ่งน้ำตาไหลออกมา

 

“คุณรักมันแล้วใช่มั้ยคะโทโมะ บอกแบมมานะ”แบมพูดทั้งน้ำตา

 

 

“ชะ ชั้นขอโทษแบม”โทโมะพูด แบมร้องไห้ทันที

 

 

 

 

 

“แก้วอย่า”เสียงของพิมดังมาจากชั้นล่าง โทโมะรีบวิ่งลงไปแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นว่าแก้วพยายามจะ

เอาของมากระแทกท้องตัวเอง

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

โทโมะตบแก้วหน้าหันท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

“เธอมันแม่ใจยักษ์”โทโมะว่า

 

 

 

“เด็กไม่ได้เกิดจากความรัก มันก็แค่การเอาชนะของนายเท่านั้น ปล่อยชั้น”แก้วพูด โทโมะไม่ยอม

ปล่อย อุ้มแก้วขึ้นก่อนจะพามาไว้ในห้องนอนของเขาแล้วมัดมือ มัดเท้าไว้

 

 

 

“ถ้าอยู่ดีๆแล้วไม่ชอบ งั้นก็อยู่แบบนี้ล่ะ จะได้ไม่ทำอะไรโง่ๆอีก”โทโมะพูด เมื่อมัดแก้วเสร็จ แก้ว

ล้มตัวนอนลงกับเตียงแล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

“เฝ้าไว้ อย่าปล่อยเด็ดขาด ถ้าใครปล่อย ถือว่าไม่เชื่อฟังชั้น”โมะพูดแล้วเดินปึงปังออกไป

 

 

 

 

“แก นังแก้ว แกมันมารขวางหัวใจชั้น”แบมมองแก้วที่นอนร้องไห้อยู่แล้วมีพิมประคองกอดไว้ด้วย

สายตาอาฆาต

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ค่อยๆก็ได้ เดี๋ยวก็สำลักพอดี”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นโทโมะเอาแต่ดื่มเหล้าหนักทันทีที่มาถึงบ้านเขา

 

 

“เดี๋ยวกลับบ้านไป บรรดาเมียๆไม่ให้นอนด้วยนะครับคุณเพื่อน”เขื่อนแซว

 

 

“แค่นี้ก็ไม่ให้นอนด้วยอยู่แล้ว”โทโมะพูด

 

 

“คนไหนวะ”เขื่อนยิ้มแซว

 

 

“แหม ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าคนไหน”ป๊อปปี้พูดอีกก่อนจะหัวเราะกับเขื่อน

 

 

 

“แก้วท้องได้2เดือนแล้ว”โทโมะพูดนิ่งๆทำเอาเขื่อนและป๊อปปี้หันขวับไปมองอย่างตกใจ

 

 

“ที่มึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเพราะว่ามึงรักแก้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้ที่ได้สติถามก่อน

 

 

“ใช่ แต่ทำไงได้ล่ะ แก้วไม่อยากมีลูก ชั้นเลยมัดแก้วไว้ไม่ใหทำร้ายตัวเอง”โทโมะพูดจบป๊อปปี้

และเขื่อนพ่นเหล้าออกมาทันที

 

 

 

“ไอ้บ้า วิธีอื่นก็มีทำไมไม่ทำ”เขื่อนว่า

 

 

 

“แก้วฟังซะที่ไหนล่ะ”โทโมะพูด

 

 

“เออ จริงว่ะได้ข่าวพาไปปรายพยศกันแล้วยังไม่หายพยศเลยนิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกับเขื่อน

 

 

 

“ทำเป็นยิ้มๆ ถ้าฟางกับเฟย์ท้องนะ อยากจะหัวเราะบ้างล่ะ”โทโมะคาดโทษ

 

 

“เหอะๆ ไม่มีวันนั้นหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ท้องก็ดีสิกูจะได้แต่งงานกับเฟย์”เขื่อนพูด

 

 

“เหอะๆ พี่สาวหัวโบราณยิ่งกว่าสาวสมัยกรุงศรีมีหวังได้ฆ่าตายก่อนแต่งอ่ะดิ”ป๊อปปี้พูดถึงฟาง

 

 

 

“งั้นพี่เขยก็ช่วยอธิบายให้ฟางฟังสิครับว่าที่กูทำน่ะ มันเกิดจากความรักเหมือนเรื่องราวของพี่เขยไง”เขื่อนพูดยิ้มๆ

 

 

“ไร้สาระน่า”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

“แหม เค้าก็รู้กันหมดแล้วล่ะไอ้ป๊อปครับ เรื่องแกกับฟางน่ะ ให้เด็ก3ขวบทายยังทายถูก”เขื่อนพูด

 

 

 

“อ่านปากนะ กูไม่ได้คิดอะไรกับฟางโว่ย แต่งงานไปตามหน้าที่เท่านั้นล่ะ”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

"หน้าที่งั้นหรอ แต่เรื่องของหวายมันก็จบแล้ว จริงๆแกไม่ได้คิดอะไรก็น่าจะปล่อยตัวฟางกลับนครปฐมไปก็ได้นะ เพราะดูจากตอนนี้ก็คงไม่น่าจะคิดแค้นอะไรอีกแล้วนิ"โทโมะพูดทำให้ป๊อปปี้นิ่งเงียบ

 

 

โครม

 

 

 

3หนุ่มหันไปมองฟางที่กำลังอาบน้ำเอแคลร์อยู่ลื่นฟองสบู่ล้มลงไป ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นไปทันที

 

 

“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ”ป๊อปปี้ประคองฟางมานั่ง

 

 

“ก็อาบน้ำเจ้าเอแคลร์ไงคะ แต่เมื่อกี้ฟางไม่ระวังเฉยๆเลยลื่น”ฟางพูดแล้วมองที่แผลที่หัวเข่าตอนนี้เลือดออก

 

 

“ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน มานี่ เลือดออกหมดแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกไปเอากล่องพยาบาลมาทำแผลให้ฟาง

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะคุณป๊อปมันแสบ”ฟางดิ้นเมื่อเห็นยาแดงที่ป๊อปปี้ใส่ในสำลี

 

 

“ละจะหายมั้ย อยู่เฉยๆ”ป๊อปปี้ดุก่อนจะล๊อคฟางไปนั่งตักแล้วทำแผลให้ฟาง

 

 

 

“อ๊าย แสบบบ”ฟางดิ้นสักพักก่อนจะโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่นจนป๊อปปี้ทำแผลเสร็จเรียบร้อย

 

 

 

“เสร็จแล้ว ส่วนเอแคลร์น่ะชั้นอาบน้ำเอง วันนี้เธอไปทำงานในบ้านเถอะ”ป๊อปปี้พูด ฟางผงกหัวแล้วรีบวิ่งไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้คนฟอร์มจัด”โทโมะและเขื่อนมองการกระทำของป๊อปปี้ก็รีบพูดพร้อมกัน

 

 

 

 

แก้วนะแก้ว ไม่น่าเลย อีกคู่ก็ปากแข็งเกินน

 

 

อัพแล้วอย่าลืมเม้นกับโหวตนะ