หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลแก้ว”แก้วบอกจองเบและจินนี่ในวันต่อมาเพราะเมื่อคืนเธอต้องนอนที่นี่คืน1คืน

 

 

 

“จ้า เดินทางกลับดีๆนะ แล้วอย่าลืมมาเที่ยวหาพวกเราด้วยนะ”จินนี่พูดก่อนจะเดินพาแก้วไปที่รถ

 

 

 

“นี่แกแน่ใจนะโทโมะว่าจะไม่บอกแก้วว่าแก้วท้อง”จองเบกระซิบถามโทโมะเบาๆ

 

 

“แหงล่ะ ขืนบอกตอนนี้แก้วได้เอาเด็กออกแน่ๆ ชั้นจะบอกให้แก้วรู้ตอนที่แท้งไม่ได้แล้วดีกว่า”โท

โมะยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

“เออ ไอ้จอมวางแผน ถ้าคิดจะหยุดที่แก้วนะ อย่าลืมไปเคลียร์ตัวเองเรื่องเมียๆของแกด้วย ไม่งั้น

แก้วกับลูกจะลำบากเอา”จองเบพูด

 

 

 

“เออๆ เรื่องนี้ยังไงชั้นก็ต้องจัดการอยู่แล้วล่ะ งั้นชั้นกลับล่ะ”โทโมะพูดก่อนจะเดินมาขึ้นรถแล้วขับรถ

ออกไป

 

 

 

“หิวอะไรมั้ย จะได้แวะหาอะไรกิน”โทโมะถามแก้วที่นั่งมองกระจกข้างทางอยู่

 

 

 

“กินก็ได้ไม่กินก็ได้ค่ะ”แก้วตอบแล้วมองข้างทางต่อ โทโมะมองแก้วที่ไม่ค่อยอยากกินข้าวแล้ว

อยากจะเขกหัว ยัยบ้า ดูแลตัวเองหน่อยสิ

 

 

“งั้นแปลว่ากิน”โทโมะพูดจบก็แวะเข้าที่เซเว่นก่อนจะหาอะไรไปให้แก้วรองท้อง โดยตัวเองแอบซื้อ

มะม่วงดองไว้ถุงนึงก่อนออกมา

 

 

 

“ทำไมมันเหม็นแบบนี้อ่ะ คุณซื้อของมาดูวันหมดอายุรึเปล่าเนี่ย แหวะ”ทันทีที่แก้วได้กลิ่นเกี๊ยวกุ้งในชามก็รีบวิ่งไปอ้วกออกมาพลางบ่นโทโมะไม่หยุด

 

 

 

“สงสัยเธอพักผ่อนไม่เพียงพอล่ะมั้ง เห็นจองเบมันบอกว่าเธอพักผ่อนไม่เพียงพอนิ ถามหน่อยเถอะ

ช่วงที่ชั้นไม่อยู่มัวทำอะไรห้ะทำไมไม่นอนเป็นเวลา”โทโมะถามขณะลูบหลังให้แก้วอยู่

 

 

 

“เอ่อ ก็นอนไม่หลับค่ะ มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ”แก้วอึกอัก เพราะหลายอาทิตย์ที่เธอนอนไม่หลับ

เพราะมัวแต่คิดเรื่องโทโมะว่าทำไมเขาถึงหายไปไม่ได้บอกกล่าวใครเลย

 

 

“คิดถึงชั้นหรอ”โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว แก้วหน้าแดงจัดรีบผลักโทโมะไปพ้นๆทาง

 

 

 

“พูดมากน่าคุณ รีบไปกันเถอะจะได้ถึงบ้านเร็วๆ”แก้วพูดแล้วรีบเดินไปไวจึงหน้ามืดจะล้มโทโมะรีบ

ไปประคอง

 

 

 

“ถึงเร็วละเป็นแบบนี้เดี๋ยวได้ถึงบ้านเก่าก่อนพอดีสิ”โทโมะแอบดุแก้วก่อนจะเอายาดมให้แก้วดม

แล้วพาแก้วมานั่งที่รถ

 

 

 

“ถ้าไม่กินข้าวชั้นซื้อผลไม้ไว้ในรถ เธอกินรองท้องละกัน”โทโมะพูด แก้วจึงแกะถึงเซเว่นแล้วพบถุง

มะม่วงดองอยู่ก็รีบแกะกินทันที โทโมะแอบมองแล้วขำกับท่าทางของแก้ว ขอละนะ อย่าพึ่งรู้ตัวเลย

ชั้นไม่อยากให้เธอเอาลูกของเราออก

 

 

 

 

 

 

“เช้าแล้วนะคะคุณป๊อป ตื่นๆ”ฟางที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ปลุกป๊อปปี้ที่หลับอยู่

 

 

 

“ไม่เอา ขอต่ออีกนิดนะ”ป๊อปปี้พูดอย่างงัวเงียแล้วพลิกตัวหนีฟางไป

 

 

“งั้นฟางไปทำอาหารให้คุณป๊อปก่อนนะคะ เสร็จแล้วฟางจะมาปลุกอีกครั้ง”ฟางบอกป๊อปปี้ก่อนจะลุกไปจัดการตัวเองแล้วลงทำอาหารเช้าให้กับเขาจน

เรียบร้อยแล้วเดินขึ้นไปเรียกชายหนุ่ม

 

 

 

“คราวนี้ไม่ตื่นไม่ได้แล้วนะคะ ตอนนี้9โมงเช้าแล้วนะคุณป๊อปสายแล้ว”ฟางเขย่าตัวป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

“เธอนี่จู้จี้ชะมัด เป็นเมียรึแม่ชั้นเนี่ย”ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นมาแกมรำคาญเล็กน้อยแล้วบ่นอุบ

 

 

“ตื่นแล้วต้องทำตัวให้สดชื่นด้วยสิคะ อะไรเนี่ยคุณป๊อป ไปอาบน้ำค่ะ เดี๋ยวข้าวต้มเย็นหมด”ฟาง

บอกแล้วดึงป๊อปปี้ขึ้น

 

 

 

“อ่อ สดชื่นหรอ ได้ๆ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วเหล่มองฟางก่อนจะล๊อคตัวฟางแล้วโน้มหน้าลงมาจูบฟางทันที

 

 

“Morning kiss”ป๊อปปี้พูดหลังจากถอนจูบฟางแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนใจเลยว่าฟางจะ

หน้าแดงแค่ไหน

 

 

 

“คนบ้า เอาอีกแล้วนะ”ฟางพูดแล้วเอามือจับปากตัวเองก่อนจะรีบวิ่งลงไปด้านล่างรอป๊อปปี้ลงมา

ทานข้าวทันที

 

 

 

 

“มองอะไร”ป๊อปปี้หาวขณะกินข้าวแล้วหันขวับไปมองฟางที่แอบมองตัวเอง ฟางรีบยกถาด

ปิดหน้าตัวเองทันที

 

 

“มะ ไม่มีอะไรค่ะ ทานเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ เดี๋ยวฟางเอาจานไปเก็บดีกว่า”ฟางพูดแล้วรีบยกจานไป

ล้างทันที

 

 

“นี่เธอ วันนี้ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพูดกับฟางในครัว

 

 

“ไปไหนคะฟางมีงานบ้านตั้งเยอะแยะที่ต้องจัดการนะ”ฟางหันไปมองป๊อปปี้ที่ยืนกอดอกพิงอยู่ที่หลังเสา

 

 

 

“เถอะน่า งานพวกนี้เมื่อก่อนไม่มีเธอพวกป้าชุ่มเค้าก็จัดการกันได้ดีอยู่แล้วน่า เสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นไปกันเลย”ป๊อปปี้พูดจบก็ลากฟางขึ้นรถไปจนมาถึง

ร้านขายสัตว์เลี้ยงแห่งหนึ่ง

 

 

 

“ทำไมถึงพามาที่นี่คะ รึว่าคุณปีอปอยากเลี้ยงสัตว์”ฟางถามป๊อปปี้

 

 

“ชั้นอยู่คนเดียว แล้วยัยโบว์ก็ไม่อยู่นิ ชั้นเบื่อ แกล้งเธอจนไม่รู้จะแกล้งอะไรละ หางานให้เธอเพิ่มดี

กว่า”ป๊อปปี้พูดแล้วไปดูสัตว์เลี้ยงทำเอาฟางแอบมองค้อนใส่ชายหนุ่ม

 

 

 

“โกลเด้นตัวนี้น่ารักจัง”ป๊อปปี้มองเจ้าหมาโกลเด้นตัวหนึ่งอย่างถูกชะตาพลางเล่นด้วยความเอ็นดู

 

 

 

 

 

“กรี๊ดๆๆๆๆ ฮือๆ”ฟางวิ่งเข้ามาหาป๊อปปี้แล้วเกาะป๊อปปี้แน่น

 

“อะไรๆ เกิดอะไรขึ้นฟาง”ป๊อปปี้ถามฟางทันที่ที่เห็นอาการหวาดกลัวของฟาง

 

 

“ฟางกลัวค่ะ ฮือๆ”ฟางชี้ไปที่กรงสัตว์ตัวหนึ่ง ป๊อปปี้กับเจ้าของร้านเดินไปพบว่ามันเป็นกรงของ

กระต่ายขาวตาสีแดงนั่นเอง

 

 

 

“กระต่ายเนี่ยนะ ยัยบ้า น่ารักจะตายจะมากลัวอะไร”ป๊อปปี้อุ้มกระต่ายชูให้ฟาง ฟางวิ่งหนีไปหลบ

หลังเสา

 

 

 

“เอามันไปเก็บค่ะ ฮือๆ น่ากลัวจะตาย ดูตามันสิคะ ตาสีแดงเหมือนกับปิศาจ ฮือๆ เอามันไปเก็บที่

กรงเลยนะคะ”ฟางร้องไห้หนักจนป๊อปปี้ต้องเอากระต่ายไปเก็บ

 

 

 

“โอ๋ๆ ร้องไห้ขี้มูกโป่งอย่างกับเด็ก มาซื้อลูกหมาก่อนสิ”ป๊อปปี้ปลอบฟางพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจ

ซื้อลูกโกลเด้นมาตัวหนึ่ง

 

 

 

 

“นี่ถามหน่อยเถอะทำไมต้องกลัวกระต่ายซะขนาดนั้น ทั้งๆที่มันน่ารักกว่าเธอตั้งเยอะ”ป๊อปปี้ถาม

ขณะขับรถกลับบบ้าน ทำเอาฟางที่เล่นกับลูกหมาที่ตักหันไปค้อนขวับใส่ป๊อปปี้

 

 

“ตอนเด็กๆค่ะ ฟางเห็นลูกกระต่ายแล้วฟางจะเข้าไปเล่นด้วยฟางเลยโดนมันข่วน จากนั้นมาฟางก็

ฝังใจไม่ชอบกระต่ายอีกเลย”ฟางพูดเมื่อนึกถึงความหลัง

 

 

“รู้งี้น่าจะซื้อกระต่ายเพิ่มมาอีกตัว”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ถ้าคุณซื้อมานะ ฟางจะหนีคุณไปจริงๆด้วย”ฟางลูบหัสเจ้าลูกหมาแล้วพูด

 

 

“ไม่เป็นไร ชั้นมีโซ่ ลองหนีไปดูสิ หึๆ จะจับมัดไว้กับเตียงไม่ให้ไปไหนเลย”ป๊อปปี้จอดรถที่โรงรถแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟาง ฟางหน้า

แดงจัด

 

 

“ลงรถเถอะคุณป๊อป แล้วนี่จะตั้งชื่อให้เจ้าลูกหมานี่ว่าอะไรดีคะ”ฟางรีบลงจากรถแล้วเปลี่ยนเรื่องเช่นเดียวกับป๊อปปี้ที่รีบขยับตัวออกห่าง

 

 

“แล้วแต่อ่ะ เธอตั้งชื่อหน่อยสิ ชั้นนึกไม่ออก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“งั้น ตัวสีขาวครีมน่ารักแบบนี้ชื่อนี้ละกันเอแคลร์”ฟางพูดแล้วเล่นกับเอแคลร์ ป๊อปปี้แทบทรุดเมื่อฟังชื่อ

 

 

“คิดแต่ชื่อของกินตลอดเลยนะเธอน่ะ มิน่า ตัวงี้หนาเชียว”ป๊อปปี้พูดในใจนึก คิดถูกคิดผิดเนี่ยให้

ฟางตั้งชื่อลูกหมาของเขา

 

 

 

“คุณป๊อป ถ้าฟางผอมนะ อย่ามาแซวฟางล่ะ”ฟางมองดูเอวตัวเองแล้วรีบพูด

 

 

“คงมีวันนั้นล่ะ เอาล่ะ ช่วยจับหน่อยละกัน ชั้นจะใส่ปลอกคอให้เอแคลร์”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงช่วย

ป๊อปปี้จับลูกหมา

 

 

 

“น่ารักจังเลยเอแคลร์ เดี๋ยวเราไปวิ่งเล่นเนาะ ไปกันเถอะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้สวมปลอกคอเสร็จก็

วิ่งเล่นกับเอแคลร์อย่างสนุกสนาน

 

 

 

 

“เล่นกับแม่ไปก่อนนะลูกเดี๋ยวพ่อขอจัดการกับบ้านของเราก่อนนะ”ป๊อปปี้ตะโกนพูดออกมาทำให้ฟางหน้าแดงจัด พ่อกับแม่งั้นหรอ แล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย นึกว่าใคร ตกอับถึงขั้นมาเป็นเด็กเสิร์ฟ”เฟย์หันขวับไปตามเสียงเมื่อเห็นมีนมากับเอพริลและกลุ่มเพื่อนๆเข้ามาในร้านกาแฟที่เธอทำงานอยู่

 

 

“รับอะไรดีคะ”เฟย์ถอนหายใจก่อนที่จะเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเดินมารับออเดอร์จากอดีตกลุ่มเพื่อนเธอ

 

 

"น้ำอะไรดีน้า ที่กินแล้วกันพวกหน้าด้านชอบแย่งแฟนชาวบ้านไปได้น่ะ แนะนำให้หน่อยสิ เอ้ะ รึว่าจะทำไม่ได้เพราะมันติดอยู่ในสันดานตัวเอง"มีนยิ้มเยาะพลางเปิดฉากว่าเฟย์อย่างดูถูก

 

 

“ถ้าจะมาหาเรื่องกันชั้นขอตัว”เฟย์เปลี่ยนเรื่องแล้วเดินหนี มีนรีบให้เพื่อนของเธอไปขวาง

 

 

 

“เอ้า พอพูดความจริงกลับรับไม่ได้หรอจ้ะเพื่อนรัก ตกอับถึงขั้นมาเป็นเด็กเสิร์ฟแบบนี้ บรรดาพวกผู้ชายรวยๆที่เธอกะจะเกาะเค้ากินไปไหนซะล่ะ ไม่ไป

หาเค้าล่ะจ้ะเพื่อน เหมือนที่เธอทำกับแฟนชั้นไง ลงทุนไปอ่อยแฟนของเพื่อน พวกหน้าด้าน”มีนรีบว่าอย่างดูถูก ทำให้เอพริลที่แอบสงสารอดีตเพื่อน

รีบปรามมีนไม่ให้มีเรื่องเพราะคนในร้านเริ่มมองที่กลุ่มเธอแล้วเฟย์รีบเดินหนีไปที่หลังร้านทันที

 

 

 

 

"พี่เฟย์ ลูกค้าโต้ะนั้นเค้าอยากให้พี่ไปดูแลพวกเค้าน่ะ เอ่อ สู้ๆนะพี่"เฟย์ที่หลบมาชงกาแฟอีกมุมก็ถูกรุ่นน้องในร้านเดินเข้ามาบอกพลางพูดอย่าง

เห็นใจ เฟย์ถอนหายใจแล้วเดินเอาขนมหวานออกไปเสิร์ฟให้พวกมีนแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นเขื่อนเดินเข้ามาในร้าน นี่ใันวันซวยอะไรของเธอเนี่ย

 

 

 

เพล้ง เฟย์ที่พยายามจะเดินหนีเขื่อนไป เผลอทำขนมหล่นในเสื้อผ้าของมีนจนมีนกรีดร้อง

 

 

 

“นังเฟย์แกหาเรื่องชั้นงั้นหรอ ได้ ”มีนเดือดจัดไม่รอช้า คว้าแก้วกาแฟร้อนของเอพริลบนโต้ะสาดใส่เฟย์จนเฟย์ร้องออกมา

 

 

 

"แกรู้มั้ยว่าเสื้อตัวนี้ของชั้นราคาเท่าไหร่ คนจนๆอย่างแกไม่มีปัญญาหาคืนชั้นได้หรอก"มีนว่าพลางจะเข้าไปทำร้ายเฟย์ แต่แล้วเขื่อนที่เข้ามาปกป้อง

เฟย์ทำให้ตัวเองรีบแรงตบของมีนไปเต็มๆ

 

 

“แล้วรู้มั้ยว่าการทำร้ายร่างการคนอื่นจะถูกปรับเท่าไหร่ ถึงแม้ตัวเองจะเป็นไฮโซมีชื่อเสียงมีฐานะแล้วยังไง การดูถูกคนอื่นแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องของคน

ที่ทำตัวสูงส่งควรทำไม่ใช่รึไง ถ้าจะหาเรื่องเฟย์แบบนี้ เฟย์เองก็สามารถเอาผิดข้อหาที่เราทำร้ายร่างกายได้เหมือนกัน”เขื่อนพูดเสียงเเข็งแล้วจ้องหน้า

มีนด้วยสายตาโกรธจัก จนมีนชะงัก

 

 

 

"นี่คงจะโง่กลับไปให้นังเฟย์หลอกอีกล่ะสิท่าถึงไง่หลงหัวปักหัวปำแบบนี้"มีนว่า

 

 

"การที่พี่จะช่วยคนที่พี่รักมันผิดตรงไหน ถ้าคิดว่าตัวเองทำแบบนี้แล้วไม่อายสายตาคนในร้านอยากจะทำอะไรก็เชิญ"เขื่อนพูดจบแล้วรีบดึงมือเฟย์ออกไปจากร้านทันทีทิ้งให้มีนยืนกรี้ดดิ้นเร่าๆอยู่ตรงนั้น

 

 

 

“ปล่อยนะ เฟย์จะกลับไปทำงานต่อ”เฟย์พูดพลางขืนตัวออกจากเขื่อนที่ลากเธอออกมาที่ลานจอดรถหมายจะไปที่โรงพยาบาล

 

 

“เจ็บตัวขนาดนี้ยังจะกลับไปทำงานอีกหรอ ไม่ต้องทำมันแล้ว”เขื่อนรีบว่า

 

 

"นี่จะเอาอะไรกับเฟย์นักหนา เป็นพริตตี้ก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้แล้วแบบนี้เฟย์จะหาเงินมาคืนได้ยังไง"เฟย์ว่ากลับไปบ้าง

 

 

"ก็กลับบ้านไปอยุ่กับพี่สาวสิ ฟางเค้าพร้อมจะช่วยเหลือเรานะ ทำไมเราถึงไม่เปิดใจให้กับคนที่เค้าเต็มใจจะช่วยดูแลเราบ้างล่ะ กี่ครั้งแล้วเฟย์ที่เราคิดว่าการอยู่คนเดียวทำอะไรไม่ปรึกษาใครแบบนี้มันเกิดผลยังไงบ้าง"เขื่อนรีบดุทันทีกับการเป็นเด็กดื้อไม่ฟังใครของเฟย์

 

 

 

“เฟย์บอกแล้วไง ฮึก ว่าเฟย์ดูแลตัวเองได้ พี่ไม่ต้อง อื้ออ”เฟย์น้ำตาไหลออกมาแล้วพูดไล่ก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปเมื่อถูกชายหนุ่มดึงเธอมาจูบ

 

 

 

 

“ทำไมต้องหนีกันไปด้วยเฟย์ ทำไมต้องหลอกกันในเมื่อเราเป็นแฟนกันแล้วทำไมมีอะไรต้องปิดบังกัน มาทำให้คนอื่นรักแบบนี้แล้วหนีกันไปง่ายๆงั้นหรอ อยากมองว่าพี่ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆทำไมไม่ลองเปิดใจกลับมาคบกันอีกครั้งล่ะ”เขื่อนพูดพลางตัดพ้อ

 

 

"ทั้งที่เฟย์เป็นคนไม่ดี หลอกพี่มางั้นหรอ พี่ยังจะอบากคบกับคนนิสัยไม่ดีแบบนี้ทำไม พี่ควรไปหาคนอื่นสิ"เฟย์พูดแล้วน้ำตาไหลออกมา

 

 

"ก็เพราะว่าพี่รักคนที่อยู่ตรงหน้าพี่ไปแล้วน่ะสิ อย่าไล่ให้พี่ไปไหนได้มั้ย ให้พี่ได้ดูแลเราเถอะนะ"เขื่อนพูดทำให้เฟย์ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาก่อนที่เขื่อน

จะพาเฟย์ไปหาหมอแล้วจัดการเรื่องย้ายให้เฟย์มาอยู่ด้วยกันที่คอนโดของเขาทันที

 

 

 

“เฟย์ อย่าหาว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ เฟย์ไม่อยากไปหาฟางมั่งหรอ”เขื่อนพูดขณะนั่งทายาให้กับเฟย์ที่แขน

 

 

 

“ทำไมล่ะคะ เฟย์เองก็สงสัยเหมือนกันพี่ไปรู้จักกับพี่ฟางได้ยังไง”เฟย์รีบถามกลับ

 

 

“เรื่องมันยาวน่ะ จริงๆแล้ว ที่พี่รู้จักกับฟางเพราะฟางคือคนที่มาแต่งงานกับไอ้ป๊อปเพื่อนพี่ แล้วแก้วคือผู้หญิงที่พ่อแม่มาขายขัดดอกให้กับโทโมะ

เพื่อนของพี่อีกคน”เขื่อนเล่าเรื่องราวต่างๆให้เฟย์ฟัง

 

 

“นี่ตกลงพี่ฟางต้องถูกจับแต่งงานคลุมถุงชนกับเพื่อนพี่เนี่ยนะ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้”เฟย์อึ้ง

 

 

“จะว่าโลกมันกลมก็ได้นะ กับเรื่องพวกนี้แต่ยังไงพี่ก็อยากให้เฟย์กลับไปหาฟางนะ อย่างน้อยถึงจะคนละแม่ก็พี่น้องกัน”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“ก็ได้ค่ะ เฟย์จะกลับไปหาพี่ฟาง”เฟย์ยอมตกลงในที่สุด