รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
 
“คุณย่าฮะ เร็วสิฮะ เดี๋ยวเราไปหาพ่อป๊อปไม่ทัน”ยอร์ชวิ่งถือช่อดอกไม้ไปแล้วหันกลับมาบอกย่า
ใหญ่ที่เดินมากับฟาง
 
 
“ใจร้อนไปได้ยอร์ช ตาป๊อปยังไม่ออกจากหอประชุมเลย”ย่าใหญ่ขำกับความกระตือรือร้นของยอร์ช
 
 
“นั่นน่ะสิคะ จะรีบมาทำไม นี่ยังเที่ยงอยู่เลยนะ จะตื่นเต้นอะไรนักหนา”หวายเดินบ่นมาพลางใส่แว่น
กันแดดและหมวกเพราะกลัวผิวเสีย
 
 
“เอาน่าหวาย ลูกเค้าอยากยินดีกับพ่อก็ตามใจหน่อยสิ”ย่าใหญ่พูด
 
 
“นี่จะนั่งรอป๊อปปี้ตรงนี้กันใช่มั้ยคะ เมื่อกี้หวายออกมาไม่ได้ทานอะไร หวายออกไปหาอะไรกินรอง
ท้องก่อนนะคะ”หวายพูดจบก็เดิมดุ่มๆมาออกทันที
 
 
 
“แม่หวายทิ้งยอร์ชอีกแล้ว”ยอร์ชจะตามไปแต่ก็ไม่ทันพูดเศร้าๆ
 
 
“เมื่อกี้เราทานข้าวไปแล้วจะไปทำไมอีกอ่ะยอร์ช แม่หวายเค้าหิวข้าวไปแปปเดียวเดี๋ยวก็มา”ฟางพูด
 
 
“ยอร์ชอยากกินไอติมอ่ะ พี่เป็ดน้อยพายอร์ชไปหน่อยสิ”ยอร์ชพูด ฟางหันไปสบตากับย่าใหญ่ที่เชิง
อนุญาตแล้วก็เดินพายอร์ชไปซื้อไอติม และเมื่อซื้อเสร็จยอร์ชรีบวิ่งไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า
 
 
 
 
“ว้าย ขอโทษด้วยนะคะ พอดีน้องชายหนูไม่ได้ตั้งใ เดี๋ยวหนูเช็ดคราบไอติมให้นะคะ”ฟางตกใจรีบ
เอาผ้าเช็ดหน้าจองตัวเองเช็ดคราบช๊อคโกแลตบนเสื้อเชิ้ตให้ชายคนนั้นคนดี
 
 
“ว้า ไอติม”ยอร์ชมองไอติมที่ตกไป ชายคนนั้นมองยอร์ชก็ยิ้มเอ็นดู
 
 
 
“ไอติมตกเพราะพี่หรอเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ”ผู้ชายคนนั้นก็ก่อนจะเดินไปซื้อไอติมอันใหม่ให้ยอร์ช
ทันที
 
 
“พี่ชายนอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีกฮะ”ยอร์ชขอบคุณชายคนนั้นแล้วยืนกินไอติมต่อ
 
 
“เอ่อ นี่ค่าไอติมที่พี่ซื้อให้ยอร์ชค่ะ”ฟางยื่นเงินค่าไอติมให้ชายคนนั้น
 
 
“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่เอา อ้อ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับไปล้างคราบไอติมก่อน”ชายคนนั้นพูดก่อนจะ
พลางเช็ดคราบไอติมออก โดยใช้ผ้าเช็ดหน้าของฟางเช็ดไป ฟางจึงเดินจูงมือยอร์ชกลับมา
 
 
“หายไปไหนมาห้ะ รู้มั้ยให้ผู้ใหญ่รอเนี่ยมันไม่ดี”ป๊อปปี้ที่อยู่ในชุดครุยกอดอกบ่นฟางทันทีที่ฟาง
กลับมาที่ม้านั่ง
 
 
“ขอโทษค่ะ พอดีมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย”ฟางบอกป๊อปปี้
 
 
“พ่อป๊อปเมื่อยอร์ชเจอพี่ใจดีคนนึง ยอร์ชชนเค้าแล้วทำไอติมเลอะเสื้อเค้า เค้าไม่โกรธแถมซื้อไอ
ติมให้ยอร์ชคืนด้วย”ยอร์ชรีบชูไอติมให้ป๊อปปี้ดู
 
 
“ตายล่ะ ละพี่เค้าเป็นยังไงบ้างล่ะ”ย่าใหญ่รีบถาม
 
 
“เค้าขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วน่ะค่ะฟางกับยอร์ชเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ”ฟางพูด
 
 
“งั้นเราไปถ่ายรูปกันเถอะที่ก็บ่ายละ จะได้กลับกัน”ย่าใหญ่พูด
 
“แล้วนี่หวายไปไหนแล้วครับย่า”ป๊อปปี้ชะเง้อมองหาภรรยาตัวเอง
 
“บอกจะไปหาอะไรกิน นั่นน่ะสิ ทำไมยังไม่มานะ”ย่าใหญ่มองหาหวาย
 
 
“ไม่รับโทรศัพท์ด้วยสิ งั้นเราถ่ายกันก่อนละกัน เดี๋ยวผมค่อยถ่ายกับหวายทีหลัง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ
ถ่ายรูปกับย่าใหญ่และลูกชายโดยที่ฟางถ่ายให้
 
 
“ฟางเข้ามานี่สิ ให้พี่เค้าถ่ายรูปกัน มาๆ”ย่าใหญ่บอกฟาง
 
“เอ่อ จะดีหรอคะ”ฟางสบตากับป๊อปปี้แล้วถามย่าใหญ่
 
“ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น เธอเป็นหลานชั้นนะ มาถ่ายรูปสิ”ย่าใหญ่บอกก่อนที่ฟางจะเดินมาอยู่ข้างๆ
ป๊อปปี้แล้วถ่ายรูป
 
 
“ครอบครัวชั้นก็ไม่ใช่ กล้ามากนะ”ป๊อปปี้แขวะฟางจนฟางหน้าเจื่อนลงไป
 
 
“อ๊า ลืมซื้อน้ำอ่ะ”ยอร์ชพูด
 
“เอ่อ งั้นยอร์ชอยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำให้”ฟางพูดก่อนจะเดินเลี่ยงหนีป๊อปปี้ออกมาทันที
 
 
 
 
“เอาน้ำเปล่าขวดนึงครับ/ค่ะ”ฟางเดินเข้ามาสั่งน้ำที่ร้านน้ำพร้อมกับชายคนหนึ่ง
 
“อ้าว พี่คนนั้น”ฟางชี้ที่ชายคนเดิมที่ยอร์ชทำไอติมเลอะใส่เสื้อเมื่อกี้นี้
 
“อ่ะ ให้น้องก่อนเลยครับ”ชายคนนั้นยื่นน้ำให้ฟาง ฟางยิ้มหวาน
 
 
“ขอบคุณมากนะคะใจดีกับพวกฟางตั้ง2ครั้งแน่ะ”ฟางพูด
 
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่อยากได้ชื่อว่าเอาเปรียบเด็ก”ชายคนนั้นพูดแล้วยิ้ม
 
 
“ฟางไม่เด็กนะ 15ย่าง16แล้วนะ”ฟางหน้ามู่ใส่ทำเอาชายคนนั้นขำกับความสดใสของฟาง
 
 
“คร้าบ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก งั้นพี่ไปก่อนนะ”ชายคนนั้นพูดก่อนจะเดินไป โดยทำกระเป๋าตก ฟางรีบเดิน
ไปเก็บกระเป๋าตังค์ขึ้นมาทันที
 
 
 
 
“วิศว ไทยานนท์ อ้าวพี่คนนั้น”ฟางรีบเดินตามหาโทโมะทันที จนไปสะดุดโทโมะนั่งทานข้าวกับใคร
คนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนม
 
 
 
“พี่คะๆ พี่ทำกระเป๋าตังค์ตกเมื่อกี้ อ๊ะ คุณหวาย”ฟางเดินเอากระเป๋ามาให้โทโมะเมื่อโทโมะหันมา
ต้องตกเพราะผู้หญิงที่นั่ทานข้าวกับโทโมะคือหวาย
 
 
“แก นังขอทานมาทำอะไรที่นี่”หวายรีบว่าฟาง
 
“ฟางแค่อากระเป๋าตังค์มาคืนพี่เค้าเท่านั้นนะคะ”ฟางรีบบอกพลางมองมือที่หวายคล้องแขนโทโมะ
ไว้ พอหวายรู้ตัวก็รีบปล่อยมือทันที
 
 
“มองอะไร คืนแล้วก็รียไปสิ”หวายไล่ ฟางจึงเดินกลับไป
 
 
“อ้อ แล้วอย่าบอกใครเรื่องที่แกเจอชั้นตรงนี้กับโทโมะล่ะ ไม่งั้นแกเจอดีแน่”หวายนึกได้รีบเดินมาบ
อกฟางก่อนจะเดินกลับไป ฟางมองนิดนึงก่อนจะเดินออกไป
 
“ใครหรอครับหวาย”โทโมะมองฟางด้วยความสนใจ
 
“เด็กที่บ้านที่ย่าป๊อปปี้เก็บมาเลี้ยงน่ะค่ะ ทำไมคะ โทโมะชอบมันรึไง”หวายถามอย่างหงุดหงิด
 
“เปล่านี่ดูซื่อๆดีไม่มีอะไรหรอก เราทานข้าวกันต่อเถอะ เดี๋ยวหวายไปหาสามีหวายไม่ทันนะ”โทโมะ
บอกหวายก่อนี่ทั้งคู่จะนั่งทานข้าวกัน โทโมะนึกคิดในใจ ฟางหรอ น่ารักดีแฮะ
 
 
 
 
“นี่หายไปนานไปช่วยเค้าขายน้ำมารึไง”ป๊อปปี้เห็นฟางเดินมาก็บ่นทันที
 
“ขอโทษค่ะที่ทำให้รอ”ฟางก้มหน้ารู้สึกผิด ป๊อปปี้มองฟางนิดนึงก่อนจะดึงฟางลงมานั่ง
 
 
“กินซะสิ อากาศมันร้อนน่ะ”ป๊อปปี้แกะน้ำแล้วยื่นให้ฟาง
 
 
“แต่คุณป๊อปปี้ไม่ดื่มหรอคะ”ฟางถามเพราะสังเกตว่าป๊อปปี้ก็คงจะร้อนเหมือนกัน
 
 
“อ้อ ชั้นกินแล้วเธอกินซะสิ”ป๊อปปี้พูดพลางชูน้ำเปล่าเย็นๆอีกขวดที่แอบซื้อมา ฟางเหวอทันที แล้ว
จะให้เธอออกไปซื้อทำไม ฟางแอบทำหน้างอใส่ป๊อปปี้ แล้วดื่มน้ำทันทีด้วยความกระหาย ย่าใหญ่ดู
ท่าทางงอนของฟางใส่ป๊อปปี้ก็แอบยิ้มขำกับคนทั้งคู่
 
 
 
 
“นั่งห่างๆผัวชั้นหน่อยก็ได้นะนังขอทาน”หวายเดินมาเห็นป๊อปปี้นั่งข้างฟางก็แทบปรี้ดแตก
 
“ขอโทษค่ะ”ฟางรีบถอยห่างทันที
 
“หวายพูดจาอะไรแบบนี้ คนอื่นเค้ามองหมดแล้วนะ”ย่าใหญ่ดุ
 
 
“ทำไมคะก็มันเป็นความจริง เธอนี่ชอบซะจริงๆเลยนะกับการให้ท่าผู้ชาย”หวายว่าฟาง
 
“หวาย เลิกว่าหนูฟางเค้านะ”ย่าใหญ่เริ่มดุหวาย
 
 
 
“ทำไมล่ะคะ นี่คุณกับทุกคนคงจะไม่รู้สินะคะ ว่าจริงๆแล้วที่ยัยนี่มาช้าน่ะเพราะยัยนี่ไปให้ท่าผู้ชาย
อยู่”หวายว่าฟางทันที
 
 
“คุณหวายมันไม่จริงนะคะ”ฟางพูด
 
 
“ไม่จริงอะไร เห็นวิ่งตามเค้าเข้าไปที่โรงอาหารนี่คงจะอยากมากสิท่าเลยต้องวิ่งไปแบบนั้น”หวาย
พูดหวุดหวิดเพราะแอบหวงโทโมะที่โทโมะเองก็ให้ความสนใจฟางเหมือนกัน
 
“เริ่มพูดอะไรไม่เข้าท่าแล้วนะ กลับไปพูดกันที่บ้านเถอะ”ย่าใหญ่พูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
“แม่หวายว่าพี่เป็ดน้อยทำไมครับ”ยอร์ชพูด
 
 
“ชั้นแม่แกนะยอร์ชแกเข้าข้างคนอื่น งั้นเย็นนี้ชั้นไม่ซื้อช๊อคโกแลตให้แกกินแล้ว”หวายงอนยอร์ช
เดินตามย่าใหญ่ไป
 
 
“เหอะ นึกว่าเป็นอะไรไป ที่แท้ก็วิ่งตามผู้ชายไป เสียแรงคนอุตส่าห์เป็นห่วง”ป๊อปปี้มองฟางด้วย
สายตาผิดหวังก่อนจะเดินไป ฟางอึ้ง ป๊อปปี้เป็นห่วงเธอ
 
 
“คุณป๊อปคะ คือฟางขอโทษฟางก็แค่วิ่งเอากระเป๋าตังค์ไปคืนเค้ามันไม่มีอะไรจริงๆนะคะ”ด้วยตาม
ประสาเด็กของฟางเมื่อถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่เป็นความจริงฟางก็ต้องรีบบอกความจริงทันที
 
 
“หรอ แล้วมาบอกชั้นทำไม”ป๊อปปี้มองฟางแบบหรี่ตามองจนทั่ว
 
“ก็ ก็คุณเข้าใจฟางผิด ฟางต้องบอกความจริงนี่คะ”ฟางพูดเสียงอ่อยๆ
 
“แล้วทำไมต้องบอกความจริงให้ชั้นรู้ กลัวชั้นเข้าใขเธอผิด ชอบชั้นรึไง”ป๊อปปี้พูดเหยียดๆ
 
“เปล่านะ ฟางเปล่า”ฟางรีบพูด
 
 
 
 
“เหอะ หรอ งั้นก็จำไว้ อย่าสำคัญตัวผิดเห็นว่าชั้นพูดไปเมื่อกี้ใช่ว่าชั้นจะสนใจเธอ ชั้นมีหวายแค่คน
เดียวชั้นรักหวายมาก ส่วนเธอชั้นไม่ต้องการให้เธอทำเรื่องน่าอายโดยที่ได้ชื่อว่าเป็นเด็กในบ้านชั้น
เพราะรู้ถึงไหนอายถึงนั่น จำไว้”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเดินหนีไป ฟางมองแล้วถอนหายใจ นี่เขาจะไม่เคย
มองเธอในแง่ดีเลยรึไง
 
 
 
 ชอบเรื่องนี้เม้นกับโหวตเยอะๆหน่อยน้าาาา