รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

“คุณย่าฮะ เร็วสิฮะ เดี๋ยวเราไปหาพ่อป๊อปไม่ทัน”ยอร์ชวิ่งถือช่อดอกไม้ไปแล้วหันกลับมาบอกย่า

ใหญ่ที่เดินมากับฟาง

 

 

“ใจร้อนไปได้ยอร์ช ตาป๊อปยังไม่ออกจากหอประชุมเลย”ย่าใหญ่ขำกับความกระตือรือร้นของยอร์ช

 

 

“นั่นน่ะสิคะ จะรีบมาทำไม นี่ยังเที่ยงอยู่เลยนะ จะตื่นเต้นอะไรนักหนา”หวายเดินบ่นมาพลางใส่แว่น

กันแดดและหมวกเพราะกลัวผิวเสีย

 

 

“เอาน่าหวาย ลูกเค้าอยากยินดีกับพ่อก็ตามใจหน่อยสิ”ย่าใหญ่พูด

 

 

“นี่จะนั่งรอป๊อปปี้ตรงนี้กันใช่มั้ยคะ เมื่อกี้หวายออกมาไม่ได้ทานอะไร หวายออกไปหาอะไรกินรอง

ท้องก่อนนะคะ”หวายพูดจบก็เดิมดุ่มๆมาออกทันที

 

 

 

“แม่หวายทิ้งยอร์ชอีกแล้ว”ยอร์ชจะตามไปแต่ก็ไม่ทันพูดเศร้าๆ

 

 

“เมื่อกี้เราทานข้าวไปแล้วจะไปทำไมอีกอ่ะยอร์ช แม่หวายเค้าหิวข้าวไปแปปเดียวเดี๋ยวก็มา”ฟางพูด

 

 

“ยอร์ชอยากกินไอติมอ่ะ พี่เป็ดน้อยพายอร์ชไปหน่อยสิ”ยอร์ชพูด ฟางหันไปสบตากับย่าใหญ่ที่เชิง

อนุญาตแล้วก็เดินพายอร์ชไปซื้อไอติม และเมื่อซื้อเสร็จยอร์ชรีบวิ่งไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า

 

 

 

 

“ว้าย ขอโทษด้วยนะคะ พอดีน้องชายหนูไม่ได้ตั้งใ เดี๋ยวหนูเช็ดคราบไอติมให้นะคะ”ฟางตกใจรีบ

เอาผ้าเช็ดหน้าจองตัวเองเช็ดคราบช๊อคโกแลตบนเสื้อเชิ้ตให้ชายคนนั้นคนดี

 

 

“ว้า ไอติม”ยอร์ชมองไอติมที่ตกไป ชายคนนั้นมองยอร์ชก็ยิ้มเอ็นดู

 

 

 

“ไอติมตกเพราะพี่หรอเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ”ผู้ชายคนนั้นก็ก่อนจะเดินไปซื้อไอติมอันใหม่ให้ยอร์ช

ทันที

 

 

“พี่ชายนอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีกฮะ”ยอร์ชขอบคุณชายคนนั้นแล้วยืนกินไอติมต่อ

 

 

“เอ่อ นี่ค่าไอติมที่พี่ซื้อให้ยอร์ชค่ะ”ฟางยื่นเงินค่าไอติมให้ชายคนนั้น

 

 

“ไม่เป็นไรๆ พี่ไม่เอา อ้อ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับไปล้างคราบไอติมก่อน”ชายคนนั้นพูดก่อนจะ

พลางเช็ดคราบไอติมออก โดยใช้ผ้าเช็ดหน้าของฟางเช็ดไป ฟางจึงเดินจูงมือยอร์ชกลับมา

 

 

“หายไปไหนมาห้ะ รู้มั้ยให้ผู้ใหญ่รอเนี่ยมันไม่ดี”ป๊อปปี้ที่อยู่ในชุดครุยกอดอกบ่นฟางทันทีที่ฟาง

กลับมาที่ม้านั่ง

 

 

“ขอโทษค่ะ พอดีมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย”ฟางบอกป๊อปปี้

 

 

“พ่อป๊อปเมื่อยอร์ชเจอพี่ใจดีคนนึง ยอร์ชชนเค้าแล้วทำไอติมเลอะเสื้อเค้า เค้าไม่โกรธแถมซื้อไอ

ติมให้ยอร์ชคืนด้วย”ยอร์ชรีบชูไอติมให้ป๊อปปี้ดู

 

 

“ตายล่ะ ละพี่เค้าเป็นยังไงบ้างล่ะ”ย่าใหญ่รีบถาม

 

 

“เค้าขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วน่ะค่ะฟางกับยอร์ชเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ”ฟางพูด

 

 

“งั้นเราไปถ่ายรูปกันเถอะที่ก็บ่ายละ จะได้กลับกัน”ย่าใหญ่พูด

 

“แล้วนี่หวายไปไหนแล้วครับย่า”ป๊อปปี้ชะเง้อมองหาภรรยาตัวเอง

 

“บอกจะไปหาอะไรกิน นั่นน่ะสิ ทำไมยังไม่มานะ”ย่าใหญ่มองหาหวาย

 

 

“ไม่รับโทรศัพท์ด้วยสิ งั้นเราถ่ายกันก่อนละกัน เดี๋ยวผมค่อยถ่ายกับหวายทีหลัง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ

ถ่ายรูปกับย่าใหญ่และลูกชายโดยที่ฟางถ่ายให้

 

 

“ฟางเข้ามานี่สิ ให้พี่เค้าถ่ายรูปกัน มาๆ”ย่าใหญ่บอกฟาง

 

“เอ่อ จะดีหรอคะ”ฟางสบตากับป๊อปปี้แล้วถามย่าใหญ่

 

“ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น เธอเป็นหลานชั้นนะ มาถ่ายรูปสิ”ย่าใหญ่บอกก่อนที่ฟางจะเดินมาอยู่ข้างๆ

ป๊อปปี้แล้วถ่ายรูป

 

 

“ครอบครัวชั้นก็ไม่ใช่ กล้ามากนะ”ป๊อปปี้แขวะฟางจนฟางหน้าเจื่อนลงไป

 

 

“อ๊า ลืมซื้อน้ำอ่ะ”ยอร์ชพูด

 

“เอ่อ งั้นยอร์ชอยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำให้”ฟางพูดก่อนจะเดินเลี่ยงหนีป๊อปปี้ออกมาทันที

 

 

 

 

“เอาน้ำเปล่าขวดนึงครับ/ค่ะ”ฟางเดินเข้ามาสั่งน้ำที่ร้านน้ำพร้อมกับชายคนหนึ่ง

 

“อ้าว พี่คนนั้น”ฟางชี้ที่ชายคนเดิมที่ยอร์ชทำไอติมเลอะใส่เสื้อเมื่อกี้นี้

 

“อ่ะ ให้น้องก่อนเลยครับ”ชายคนนั้นยื่นน้ำให้ฟาง ฟางยิ้มหวาน

 

 

“ขอบคุณมากนะคะใจดีกับพวกฟางตั้ง2ครั้งแน่ะ”ฟางพูด

 

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่อยากได้ชื่อว่าเอาเปรียบเด็ก”ชายคนนั้นพูดแล้วยิ้ม

 

 

“ฟางไม่เด็กนะ 15ย่าง16แล้วนะ”ฟางหน้ามู่ใส่ทำเอาชายคนนั้นขำกับความสดใสของฟาง

 

 

“คร้าบ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก งั้นพี่ไปก่อนนะ”ชายคนนั้นพูดก่อนจะเดินไป โดยทำกระเป๋าตก ฟางรีบเดิน

ไปเก็บกระเป๋าตังค์ขึ้นมาทันที

 

 

 

 

“วิศว ไทยานนท์ อ้าวพี่คนนั้น”ฟางรีบเดินตามหาโทโมะทันที จนไปสะดุดโทโมะนั่งทานข้าวกับใคร

คนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนม

 

 

 

“พี่คะๆ พี่ทำกระเป๋าตังค์ตกเมื่อกี้ อ๊ะ คุณหวาย”ฟางเดินเอากระเป๋ามาให้โทโมะเมื่อโทโมะหันมา

ต้องตกเพราะผู้หญิงที่นั่ทานข้าวกับโทโมะคือหวาย

 

 

“แก นังขอทานมาทำอะไรที่นี่”หวายรีบว่าฟาง

 

“ฟางแค่อากระเป๋าตังค์มาคืนพี่เค้าเท่านั้นนะคะ”ฟางรีบบอกพลางมองมือที่หวายคล้องแขนโทโมะ

ไว้ พอหวายรู้ตัวก็รีบปล่อยมือทันที

 

 

“มองอะไร คืนแล้วก็รียไปสิ”หวายไล่ ฟางจึงเดินกลับไป

 

 

“อ้อ แล้วอย่าบอกใครเรื่องที่แกเจอชั้นตรงนี้กับโทโมะล่ะ ไม่งั้นแกเจอดีแน่”หวายนึกได้รีบเดินมาบ

อกฟางก่อนจะเดินกลับไป ฟางมองนิดนึงก่อนจะเดินออกไป

 

“ใครหรอครับหวาย”โทโมะมองฟางด้วยความสนใจ

 

“เด็กที่บ้านที่ย่าป๊อปปี้เก็บมาเลี้ยงน่ะค่ะ ทำไมคะ โทโมะชอบมันรึไง”หวายถามอย่างหงุดหงิด

 

“เปล่านี่ดูซื่อๆดีไม่มีอะไรหรอก เราทานข้าวกันต่อเถอะ เดี๋ยวหวายไปหาสามีหวายไม่ทันนะ”โทโมะ

บอกหวายก่อนี่ทั้งคู่จะนั่งทานข้าวกัน โทโมะนึกคิดในใจ ฟางหรอ น่ารักดีแฮะ

 

 

 

 

“นี่หายไปนานไปช่วยเค้าขายน้ำมารึไง”ป๊อปปี้เห็นฟางเดินมาก็บ่นทันที

 

“ขอโทษค่ะที่ทำให้รอ”ฟางก้มหน้ารู้สึกผิด ป๊อปปี้มองฟางนิดนึงก่อนจะดึงฟางลงมานั่ง

 

 

“กินซะสิ อากาศมันร้อนน่ะ”ป๊อปปี้แกะน้ำแล้วยื่นให้ฟาง

 

 

“แต่คุณป๊อปปี้ไม่ดื่มหรอคะ”ฟางถามเพราะสังเกตว่าป๊อปปี้ก็คงจะร้อนเหมือนกัน

 

 

“อ้อ ชั้นกินแล้วเธอกินซะสิ”ป๊อปปี้พูดพลางชูน้ำเปล่าเย็นๆอีกขวดที่แอบซื้อมา ฟางเหวอทันที แล้ว

จะให้เธอออกไปซื้อทำไม ฟางแอบทำหน้างอใส่ป๊อปปี้ แล้วดื่มน้ำทันทีด้วยความกระหาย ย่าใหญ่ดู

ท่าทางงอนของฟางใส่ป๊อปปี้ก็แอบยิ้มขำกับคนทั้งคู่

 

 

 

 

“นั่งห่างๆผัวชั้นหน่อยก็ได้นะนังขอทาน”หวายเดินมาเห็นป๊อปปี้นั่งข้างฟางก็แทบปรี้ดแตก

 

“ขอโทษค่ะ”ฟางรีบถอยห่างทันที

 

“หวายพูดจาอะไรแบบนี้ คนอื่นเค้ามองหมดแล้วนะ”ย่าใหญ่ดุ

 

 

“ทำไมคะก็มันเป็นความจริง เธอนี่ชอบซะจริงๆเลยนะกับการให้ท่าผู้ชาย”หวายว่าฟาง

 

“หวาย เลิกว่าหนูฟางเค้านะ”ย่าใหญ่เริ่มดุหวาย

 

 

 

“ทำไมล่ะคะ นี่คุณกับทุกคนคงจะไม่รู้สินะคะ ว่าจริงๆแล้วที่ยัยนี่มาช้าน่ะเพราะยัยนี่ไปให้ท่าผู้ชาย

อยู่”หวายว่าฟางทันที

 

 

“คุณหวายมันไม่จริงนะคะ”ฟางพูด

 

 

“ไม่จริงอะไร เห็นวิ่งตามเค้าเข้าไปที่โรงอาหารนี่คงจะอยากมากสิท่าเลยต้องวิ่งไปแบบนั้น”หวาย

พูดหวุดหวิดเพราะแอบหวงโทโมะที่โทโมะเองก็ให้ความสนใจฟางเหมือนกัน

 

“เริ่มพูดอะไรไม่เข้าท่าแล้วนะ กลับไปพูดกันที่บ้านเถอะ”ย่าใหญ่พูดก่อนจะเดินออกไป

 

 

“แม่หวายว่าพี่เป็ดน้อยทำไมครับ”ยอร์ชพูด

 

 

“ชั้นแม่แกนะยอร์ชแกเข้าข้างคนอื่น งั้นเย็นนี้ชั้นไม่ซื้อช๊อคโกแลตให้แกกินแล้ว”หวายงอนยอร์ช

เดินตามย่าใหญ่ไป

 

 

“เหอะ นึกว่าเป็นอะไรไป ที่แท้ก็วิ่งตามผู้ชายไป เสียแรงคนอุตส่าห์เป็นห่วง”ป๊อปปี้มองฟางด้วย

สายตาผิดหวังก่อนจะเดินไป ฟางอึ้ง ป๊อปปี้เป็นห่วงเธอ

 

 

“คุณป๊อปคะ คือฟางขอโทษฟางก็แค่วิ่งเอากระเป๋าตังค์ไปคืนเค้ามันไม่มีอะไรจริงๆนะคะ”ด้วยตาม

ประสาเด็กของฟางเมื่อถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่เป็นความจริงฟางก็ต้องรีบบอกความจริงทันที

 

 

“หรอ แล้วมาบอกชั้นทำไม”ป๊อปปี้มองฟางแบบหรี่ตามองจนทั่ว

 

“ก็ ก็คุณเข้าใจฟางผิด ฟางต้องบอกความจริงนี่คะ”ฟางพูดเสียงอ่อยๆ

 

“แล้วทำไมต้องบอกความจริงให้ชั้นรู้ กลัวชั้นเข้าใขเธอผิด ชอบชั้นรึไง”ป๊อปปี้พูดเหยียดๆ

 

“เปล่านะ ฟางเปล่า”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

“เหอะ หรอ งั้นก็จำไว้ อย่าสำคัญตัวผิดเห็นว่าชั้นพูดไปเมื่อกี้ใช่ว่าชั้นจะสนใจเธอ ชั้นมีหวายแค่คน

เดียวชั้นรักหวายมาก ส่วนเธอชั้นไม่ต้องการให้เธอทำเรื่องน่าอายโดยที่ได้ชื่อว่าเป็นเด็กในบ้านชั้น

เพราะรู้ถึงไหนอายถึงนั่น จำไว้”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเดินหนีไป ฟางมองแล้วถอนหายใจ นี่เขาจะไม่เคย

มองเธอในแง่ดีเลยรึไง

 

 

 

 ชอบเรื่องนี้เม้นกับโหวตเยอะๆหน่อยน้าาาา