รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
“วันนี้ไปทำงานเองนะ พอดีว่าชั้นไม่ว่างช่วงเช้า”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินลงมาพร้อมลูกชาย ฟางทำหน้า
งุนงงเมื่อเห็นป๊อปปี้จัดหมวกแล้วพูดคุยกับลูกชายอย่างสนุกสนาน
 
 
“วันนี้วันทำงานพาน้องยอร์ชไปเที่ยวหรอคะ ฟางว่า”ฟางแย้ง
 
 
“ใครว่าไปเที่ยวล่ะพี่เป็ดน้อย พวกเราจะไป”ยอร์ชจะพูดแต่ป๊อปปี้ห้ามก่อน
 
 
“ป่ะ ยอร์ชไปกันเถอะสายละๆ”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินพายอร์ชและย่าใหญ่ออกไป ฟางมองตามด้วย
ความสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร เมื่อทานข้าวและจัดการทุกอย่างในบ้านเสร็จฟางก็ลาคุณละเอียดไป
ทำงานแล้วเดินออกมานอกบ้านแล้วเรียกแท็กซี่
 
 
 
 
ปี้น
 
 
 
“โบกแท็กซี่ทำไมล่ะจ้ะคนสวย เดี๋ยวพี่ไปส่ง”โทโมะเลื่อนกระจกลงมาถามหลังจขับรถไปหาฟางที่
ยืนข้างฟุตบาท
 
“โห ขอบคุณนะคะพี่โทโมะ”ฟางยิ้มดีใจไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นว่าถ้าขืนยืนรอแท็กซี่ต้องไม่ทัน
แน่ๆ เลยขึ้นรถไปกับโทโมะโดยไม่รู้ว่ามีรถคันหนึ่งจอดรอดูฟางและดูจนฟางขึ้นรถไปจนลับสายตา
 
 
 
 
“หึ สุดท้ายก็มีผู้ชายมารับ”ป๊อปปี้เบ้ปากว่าฟางเมื่อมองผ่านจากในรถยนต์
 
 
 
“แน่ะ ละพ่อก็แกล้งพี่เป็ดน้อยไปทำงานเองแล้วยังจะว่าพี่เป็ดน้อยอีก”ยอร์ชที่นั่งข้างหลังก็พูดขึ้น
 
 
“ก็ชอบหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่วดีนักนิ อยากจะรู้ว่าจะทำยังไง ป่ะๆเราไปรับน้าแก้วกันดีกว่า
ยอร์ช”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะสตาร์ทรถไป ย่าใหญ่กับยอร์ชมองกันยิ้มๆเพราะไฟลท์ที่แก้วลงเครื่องมันรอบ
เที่ยง แต่นี่พึ่ง9โมงเองแท้ๆ
 
 
 
 
 
 
“อ้าว คุณป๊อปอ่ะฟาง”กั้งถามฟางอย่างแปลกใจที่ฟางมาทำงานคนเดียว เพราะรู้ว่าฟางต้องมา
ทำงานกับป๊อปปี้เป็นประจำอยู่แล้ว
 
“เค้าไปทำธุระน่ะ สงสัยคงจะเข้าบ่ายๆ เอ่อ ขอเอกสารที่คุณป๊อปต้องดูหน่อยสิ”ฟางพูดเรื่อง
เอกสารกับกั้ง
 
“มา เอกสารตั้งเยอะแยะเราช่วยฟางดีกว่านะ”กั้งบอกก่อนจะช่วยฟางอุ้มแฟ้มเอกสารกันคนละครึ่ง
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
โบว์หมั่นไส้จึงเดินชนให้กั้งเซล้มชนฟางทำให้เอกสารตกกระจุยกระจาย
 
“นี่มันจะมาไปแล้วนะโบว์ อย่ามาหาเรื่องกันแบบนี้สิ คนเค้าทำงานกันอยู่นะ”กั้งว่าโบว์ โบว์หรี่ตาม
องฟางและกั้งกลับมา
 
 
“นั่นน่ะสิ คนเค้าทำงานกัน ไม่ใช่มาที่นี่เพื่ออ่อยผู้ชาย”โบว์ว่ากระทบฟาง
 
“นี่ ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปทำงานสิ”กั้งยังคงปกป้องฟางต่อ
 
“โอเคๆ ไปก็ไป เพราะชั้นน่ะไม่อยากจะยืนแถวนี้นักหรอก กลิ่นสตอเบอรี่มันแรง”โบว์ว่าใส่ฟางก่อน
จะเดินชนไหล่ฟางไป ฟางนิ่งกำมือแน่น
 
 
 
“ไม่เป็นไรน่ะ สงสัยยัยนี่ประจำเดือนมาไม่ปกติแหงๆเลยไล่พาลหาเรื่งคนไปทั่ว”กั้งปลอบฟางก่อน
จะช่วยฟางเก็บแฟ้มไปให้ฟางไว้บนโต๊ะป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“เที่ยงแล้วๆ ขยันไปถึงไหนจ้ะ”โทโมะเดินเอาช่อดอกไม้มาให้ฟางที่ทำงานอยู่
 
“พี่โทโมะอ่ะ ไม่น่าลำบากเลยเอามาให้ทำไมก็ไม่รู้”ฟางมองช่อกุหลาบขาวบริสุทธ์ในมือ
 
“ก็พี่ผ่านร้านดอกไม้เมื่อกี้เห็นช่อกุหลาบขาวละนึกถึงเราน่ะเลยซื้อมาให้ รู้มั้ยเราน่ะขาวบริสุทธิ์
เหมือนกุหลาบขาวเลยนะฟาง”โทโมะพูดยิ้มๆ ฟางนิ่งแล้วนึกถึงอดีตของเธอ
 
 
“บางทีฟางอาจจะไม่ได้ขาวบริสุทธิ์แล้วก็ได้นะคะพี่โทโมะ”ฟางพูดเป็นนัยๆ
 
 
“พูดอะไรไร้สาระ ป่ะๆเที่ยงละไปทานข้าวกันเถอะ”โทโมะพูดก่อนจะคว้ากระเป๋าฟางแล้วเดินจูงมือ
ฟางออกไปทันที กั้งมองตามด้วยความเศร้า โบว์เห็นแบบนั้นก็เดินมาเยาะเย้ยกั้ง
 
 
 
“โถๆ มองตามละห้อยเลยนะ แหม ก็งี้ล่ะ ขี่แค่มอไซค์ ฐานะก็พนักงานธรรมดาสาวที่ไหนจะหลงผิด
มามอง”โบว์เยาะ
 
 
“อย่างน้อยก็เคยมีคนนึงหลงผิดมามองนี่”กั้งหันไปมองหน้าโบว์นิ่งเล่นเอาโบว์ชะงัก
 
 
“อย่าเอาเรื่องอดีตมาพูดได้ม้ะ”โบว์ว่า
 
 
“หรอ งั้นไม่พูดเรื่งอดีตก็เท่ากับว่าเราจะไม่มีวันกลับไปคบกันอีกแน่นอน งั้นจำไว้นะโบว์เลิกยุ่งกับ
ชั้นกับฟางได้แล้วนี่คือปัจจุบัน ชั้นชอบฟางจำไว้”กั้งพูดแล้วเดินหนีไป ทำให้โบว์นิ่งจู่ๆน้ำตาก็ไหล
ออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ยก่อนที่โบว์จะรู้สึกแล้วรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วกดโทรศัพท์โทรออกทันที
 
 
“ค่ะ คุณป๊อป มีหนุ่มมารับฟางไปทานข้าวเที่ยงแล้วค่ะ”โบว์โทรรายงานป๊อปปี้ก่อนจะวาง หึ ชั้นก็ไม่
ได้อยากย้อนอดีตเรื่องของเราหรอกนะกั้ง แต่ทำไงได้ชั้นรับปากกับแม่นายแล้ว ชั้นจะต้องหาคนที่ดี
คู่กับนายไม่ใช่ยัยนี่ ที่ชอบปั่นหัวผู้ชาย ชอบหว่านเสน่ห์แบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“ร้านนี้น่ะ อร่อยมากเลยนะฟาง ทานเยอะๆนะ”โทโมะตักอาหารให้ฟางอย่างเอาใจ
 
“ช้าๆก็ได้ค่า ฟางว่ามันเต็มจานฟางแล้วเนี่ย”ฟางยิ้ม
 
“เออ เนาะ พี่ก็มัวตื่นเต้น ก็ทุกครั้งอ่ะชวนฟาง ฟางก็ไม่ว่างตลอดนินา”โทโมะพูดตามตรงเพราะจำ
ได้ว่าตอนเรียนเขาชอบชวนฟางไปทานข้าวแต่ฟางก็ติดงานบ้าง นัดกับเพื่อนบ้าง
 
“อ่ะๆ ฟางตักให้พี่โทโมะบ้างดีกว่าเนาะ ตักให้ฟางเยอะแล้ว”ฟางพูดก่อนจะตักอาหารให้โทโมะ
ชายหนุ่มยิ้มไปตามรอยยิ้มของฟางทันที
 
 
 
 
“แหมๆ หวานกันจังเลยนะคะ”สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาทักโทโมะและฟางที่ทานข้าวด้วยกัน
 
 
“พี่บอกแล้วไงแก้ว ว่าเลขาพี่เค้าเสน่ห์แรง ทำให้หนุ่มๆคนไหนอยู่ใกล้แล้วต้องหลงไปทั่ว มั่ว โอ๊ะ
ไม่ใช่สิ ไปทั่วแม้กระทั่งเพื่อนรักเก่าอย่างโทโมะ”ป๊อปปี้เดินตามเข้ามาพูดเยาะเย้ย ก่อนจะเน้นคำ
ว่ามั่วใส่ฟาง ฟางนิ่งมองป๊อปปี้อึ้งก่อนจะเอามือกำช้อนส้อมแน่นข่มอารมณ์โกรธไว้
 
 
“ฟาง ย้ายร้านก็ได้นะ”โทโมะหันไปหาฟางแล้วจับมือที่กำลังกำช้อนแน่นของฟาง
 
 
“แหม ทำเป็นนิ่งทำไม ชั้นพูดจี้ใจดำล่ะสิ หึ คนอย่างเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ใสซื่อบริสุทธ์อย่างที่หลอก
พวกผู้ชายพวกนั้นให้หลงเชื่อหรอกนะ ชั้นนี่ล่ะที่ดูเธอออก ว่าเธอน่ะเป็นคนยังไง”ป๊อปปี้พูดว่าฟาง
อีกครั้ง
 
 
“นี่ ไอ้ป๊อปมันจะมากไปแล้วนะ แกก็แค่เจ้านายบ้านฟาง จะมาทำเป็นรู้ดีอะไร ทำเป็นรู้จักตัวฟางดี หึ
แกเองก็เคยพูดกับตอนของหวายไม่ใช่หรอว่ารู้จักดีๆ เป็นไง สุดท้ายหวายเองก็หนีแกไปอยู่ดี”โท
โมะเยาะเย้ยถึงอดีตของป๊อปปี้บ้าง ป๊อปปี้โมโหเมื่อถูกสะกิดแผลเป็นเก่านี้ก็ง้างหมัดจะต่อยโทโมะ
แก้วรีบห้าม
 
 
 
“พี่ป๊อปไม่เอา คนเค้ามองกันหมดแล้ว อย่าลืมสิ เราไม่ได้มาเพื่อมีเรื่องชกต่อยกับใครนะคะ”แก้ว
พูด
 
 
“หึ ทำเป็นพูดดี ถ้าไม่อยากให้พี่ชายเธอมีเรื่องกับพี่แล้วจะพามาทำไม”โทโมะว่าแก้ว
 
 
“ก็มาดูให้เห็นกับตาไงคะ ว่าเด็กที่คุณย่าเก็บมาเลี้ยงเนี่ย ที่แท้ก็ชอบอ่อยผู้ชายอย่างที่เค้าว่าจริงๆ
แก้วไม่คิดเลยนะคะว่าผู้ชายที่รู้จักผู้หญิงดีอย่างพี่โทโมะจะหลงมารยาใส่ซื่อของยัยนี่ได้”แก้วว่า
 
 
ซ่า
 
 
“นี่ นังขอทานมันจะมากไปแล้วนะ”แก้วโกรธเมื่อถูกฟางสาดน้ำใส่หน้าก็เดินเข้ามาตบฟางทันที
 
เพี้ยะ
 
เพี้ยะ
 
 
“คุณว่าฟางทำไมล่ะคะ”ฟางโมโหตบกลับแก้วบ้าง
 
 
 
“ก็มันจริงไงล่ะ ชั้นอุตส่าห์ฟังเรื่องของแกผ่านหลานชั้นมา ชั้นก็เชื่อว่าแกน่ะเป็นเด็กดีถูกแล้วที่
คุณย่าเก็บแกมาเลี้ยง แต่ที่หนได้ แกมันก็ชอบยั่ว หว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่วเหมือนกับ ใคร คนอื่น
ที่ผ่านมา”แก้วพูดย้ำว่าใคร คนนั้นที่หมายถึงหวายทำเอาป๊อปปี้และโทโมะนิ่งเงียบมองหน้ากันกิน
เลือดกินเนื้อ
 
 
 
“เธอตบน้องชั้นทำไม ยัยขอทาน พูดแทงใจดำทำเป็นรับไม่ได้ ลืมไปแล้วรึไงว่าเธอน่ะเป็นยังไง
อย่ามาทำตัวใสซื่ไปหน่อยเลย”ป๊อปปี้ว่าฟางอีกครั้ง ภาพที่ป๊อปปี้ข่มขืนเธอก็ฉายเข้ามาในหัวจน
ฟางนิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
 
 
 
“คนเลว”ฟางเงยหน้ามาสบตาป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองอึ้งเมื่เห็นน้ำตาใสๆของฟางไหลออกมา
 
“เธอ”ป๊อปปี้จะเอื้อมมือไปแตะฟาง
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
“นี่เธอตบพี่ชั้นงั้นหรอยัยขอทาน”แก้วโมโหจะเข้าไปหาเรื่อง
 
 
“พอได้แล้ว ไหนบอกว่าคนอื่นเค้ามองไงล่ะ ดูซะบ้างตอนนี้เค้ามองหันทั้งร้านแล้ว”โทโมะหิ้วปีก
ห้ามไม่ให้แก้วทำร้ายฟางแล้วพูดให้แก้วหันไปมองรอบๆที่คนในร้านเริ่มหันมามองซุบซิบนินทากัน
ฟางมองรอบๆร้านแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อฟางวิ่งออกไปก็วิ่งตาม
 
 
 
“เดี๋ยว จะไปไหนน่ะ”โทโมะรั้งแขนแก้วที่จะวิ่งตามป๊อปปี้และฟางไป
 
“เผื่อยัยขอทานทำร้านพี่แก้วอีกล่ะว่าไง”แก้วโวยวาย
 
“ฟางไม่ทำหรอก เชื่อพี่ดิ เพราะฟางไม่ใช่คนแบบนั้น”โทโมะพูด
 
“ทำเป็นรู้จักยัยนี่ดี พี่เองออกมาทานข้าวกับยัยนี่แล้วพิมล่ะไปไหน”แก้วถามถึงภรรยาสาวของโท
โมะที่เธอได้ยินจากป๊อปปี้
 
 
“หย่ากันนานแล้ว หัดอัพเดตข้าวหน่อยสิป้า”โทโมะว่า
 
 
“แก้วเปล่าเป็นป้านะ แก้วอ่อนกว่าพี่ตั้งหลายปีจะป้าได้ไง”แก้วโวยวายก่อนจะเอามือกุมท้องหน้า
แดงเมื่อท้องร้องจ๊อกๆต่อหน้าโทโมะเพราะตั้งแต่ลงเครื่องมาแก้วก้ไม่ได้ทานอะไรเลย
 
 
“หิวหรอ กินมั้ยอ่ะ พี่เองก็สั่งมาเยอะเลย กินเองก็ไม่หมดหรอก”โทโมะพูดชวนแก้ว แก้วเมื่อเห็น
อาหารบนโต๊ะน่าทานก็รีบนั่ง โทโมะจึงสั่งจานใหม่ให้แก้วแล้วนั่งทานข้าวกับแก้วต่อ เพราะเห็นแก้ว
ท่าทางคงจะหิวมากเหมือนกัน
 
 
 
 
 
“อ้าว ฟาง”พิชชี่ตกใจเมื่อสาวน้อยที่สิ่งร้องไห้มาชนเขาคือฟางนั่นเอง
 
“พิช ฮืออ”ฟางร้องไห้ออกมา พิชชี่ตกใจรีบเอาน้ำตาซับให้ฟางทันที
 
“ป่ะๆ ไปจากที่นี่ก่อนนะฟางคนเค้ามองกันหมดแล้ว”พิชชี่พูดก่อนจะประคองฟางไปที่รถแล้วขับรถ
ออกไป
 
 
 
 
“เหอะ สุดท้ายก็ร้องไห้ไปหาผู้ชายอีกคนในสต๊อกอยู่ดี ยัยขอทานเอ้ย”ป๊อปปี้ที่สิ่งตามฟางออกมา
เห็นฟางที่ถูกพิชชี่ประคองพาขึ้นรถไปก็ว่า เชอะ เขาไม่น่าเป็นห่วงเลย เพราะรู้ๆกันว่าสุดท้ายฟางก็
มีแต่หนุ่มๆมารุมปลอบใจอยู่ดี
 
 
กลับมาแล้วน้าาาาา อย่าพึ่งหายไปนะ เรามาอัพแล้ววววว