รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องร้องไห้นะฟาง ถึงบ้านแล้ว”พิชชี่พาฟางไปทานข้าวและลางานช่วงบ่ายมาอยู่กับเขาและ

ครอบครัวจนเย็น เมื่อฟางสบายใจก็พามาส่งที่บ้าน

 

 

 

“ขอบคุณมากนะพิชชี่ที่ทำให้ฟางหาเครียดไปได้”ฟางพูดพลางอุ้มตุ๊กตากระต่ายที่พิชชี่พาไปเล่นที่

ห้างแล้วคีบตุ๊กตากระต่ายสีชมพูมาให้ฟาง

 

 

“เอาน่า เวลาฟางเครียดเราก็พาฟางไปเที่ยวแบบนี้อยู่แล้วนิ”พิชชี่พูดแล้วนึกถึงตอนเรียนมหาลัย

เวลาฟางเครียดกับงานพิชชี่ก็จะอาสาพาฟางมาย้อนวัยที่มุมของเล่นในห้างเสมอๆ

 

 

“แต่ยังไงก็ขอบคุณพิชชี่มากจริงๆอีกครั้งนะ”ฟางบอก

 

 

“จ้า ถ้าฟางมีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกเราได้นะ เราน่ะอยู่ข้างฟางเสมอ เราน่ะไม่เชื่ออย่างที่คนว่า

ฟางหรอก”พิชชี่บอกก่อนจะลูบผมฟางอย่างอ่อนโยนเพราะรู้ดีว่าฟางเป็นคนยังไง

 

 

“งั้นเราไปก่อนนะ”ฟางบอกก่อนจะลงรถแล้วเดินเข้ามาในบ้านแล้วสบตากับป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จแล้ว

กำลังเดินมาเอาแฟ้มเอกสารมากมายขึ้นไปทำงานต่อป๊อปปี้มองฟางก่อนจะเชิดไม่สนใจ

 

 

 

“พี่เป็ดน้อยหายไปไหนมาฮะ ทานข้าวรึยัง”ยอร์ชเดินมาหาป๊อปปี้กับแก้วทักขึ้น

 

 

“ไม่ต้องไปถามหรอกยอร์ชได้ข่าวว่าไปกับผู้ชายคนอื่นอีกนิ คงจะกินอิ่มเลยสิท่าเลยกลับมาป่าน

นี้”แก้วว่าตำหนิฟางที่กลับมามืดค่ำแล้ว

 

 

 

“แม่พิชชี่เค้าชวนทานข้าวเย็น เราไม่ได้ไปไหนมาไหนกัน2ต่อ2นะคะ”ฟางร้อง

 

 

 

“หรอ พูดแก้ตัวนี่เธอรู้รึเปล่าพี่ป๊อปต้องทำงานคนเดียวหนักตลอดช่วงบ่าย แล้วต้องเอางานมาทำที่

บ้านต่อเนี่ย ส่วนเธอหนีไปลัลลากับพวกผู้ชายของเธอแบบนี้น่ะ”แก้วว่าฟาง ฟางสะอึกเพราะมันจริง

ที่เธอร้องไห้เสียใจหนักจนไม่มีอารมณะไปทำงานต่อเลยลามา

 

 

 

“ช่างเถอะแก้ว แค่นี้ก็รู้แล้วว่ายัยนี่ทำงานเป็นเลขาให้พี่ไม่ได้หรอก อย่างเก่งก็ถนัดสนองคนอื่นบน

เตียง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

“คุณป๊อป อย่าดูถูกฟางแบบนี้นะคะ แค่ฟางไปวันนี้แค่วันเดียวเอง”ฟางว่าหลังจากตบป๊อปปี้

 

 

 

“พ่อ พี่เป็ด”ยอร์ชตกใจ

 

 

 

“แก้ว เอาหลานขึ้นไปนอนมันดึกแล้ว ส่วนเธอพรุ่งนี้เตรียมตัวลาออกไปได้เลย ชั้นจะเอาแก้วไป

ทำงานแทนเธอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหิ้วเอกสารขึ้นไปที่ห้องนอนตัวเอง ฟางอึ้งก่อนจะได้สติรีบวิ่ง

เข้าไปในห้องชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

“ออกไปจากห้องชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ไม่ค่ะ ฟางไม่ยอมให้คุณไล่ฟางออกนะคะ”ฟางแย้ง

 

 

“แล้วไง เธอหนีงานไปกับผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ จะให้ชั้นรับเธออยู่หรอ เหอะ ไม่มีวัน”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“แต่คุณท่านคงไม่ยอมแน่”ฟางพูด

 

“หรอ ถ้าชั้นบอกเหตุผลยังไงคุณย่าก็ห้ามชั้นไม่ได้”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ถ้าฟางไม่ยอมช่วยงานคุณตอนบ่ายนี่ไงคะฟางมาช่วยแล้ว ไหนคะ เอกสารนี่ใช่มั้ยคะ”ฟางพูดจบก็

เดินมาเบียดนั่งข้างป๊อปปี้บนเตียงแล้วนั่งเช็ดเอกสารต่อจากป๊อปปี้

 

 

“ดี งั้นทำไปเลยนะ พิมเอกสารนี่ด้วยชั้นปวดตาเดี๋ยวมา”ป๊อปปี้พูดจบก็หนีไปจิบกาแฟแล้วไปห้อง

นอนลูกชายทันที

 

 

 

 

“พ่อแกล้งพี่เป็ดน้อยอีกแล้ว”ยอร์ชมองป๊อปปี้ที่มานั่งเล่นเกมส์กับลูกชายที่ห้อง

 

“ใครบอก นี่คืการลงโทษคนไม่รู้จักเวลาต่างหาก”ป๊อปปี้บอก

 

“แล้วพ่อล่ะฮะ มาเล่นเกมส์ห้องผมเนี่ยไม่ไปเฝ้าพี่เป็ดทำงานหรอ”ยอร์ชถาม

 

 

“ไม่อ่ะ พ่อให้ยัยนั่นพิมงานอยู่เดี๋ยวค่อยเข้าไปเช็ค พ่อเครียดมาตั้งแต่บ่ายละอยากหนีพ่อไปดีนัก

ตอนนี้ขอพักสมองก่อนละกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนจะเล่นเกมส์กับลูกชายต่อ

 

 

“พ่อยิ้มแบบนี้ดีใจล่ะสิ ที่พี่เป็ดไปช่วยงานพ่อ”ยอร์ชแซวพ่อตัวเองจึงถูกป๊อปปี้บีบจมูกไปที

 

 

“เราน่ะพูดมากน่าเดี๋ยวเล่นอีกตาเราก็นอนแล้วนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องก่อนเล่นเกมส์

กับลูกชายอีกตาแล้วก็ให้ลูกชายนอนก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องพบว่าฟางยังคงนั่งพิมงานไม่หยุด

 

 

 

 

“ขยันดีนี่”ป๊อปปี้กอดอกมองฟาง

 

“ค่ะ ก็ฟางบอกแล้วไงคะว่าฟางไม่ใช่คนอย่างที่คุณป๊อปว่าซักหน่อย นี่ใกล้จะเสร็จแล้วมีอะไรอีกมั้ย

คะ”ฟางพูดแล้วถามป๊อปปี้ต่อ

 

 

“อ่อ หรอ งั้นเซฟเสร็จแล้วตามชั้นมานะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฟางมองตามอย่าง

แปลกใจแต่ก็ตามมา

 

 

 

 

“ว้าย คุณป๊อป คุณมันไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต ลามก”ฟางร้องเมื่อพบว่าป๊อปปี้ถอดเสื้อนอนตัวเอง

 

 

“ยัยบ้า ชั้นไม่ปล้ำเธอหรอก ชั้นแค่จะให้เธอโกนหนวดให้หน่อย มันเริ่มขึ้นแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ

ถอดเสื้อแล้วนั่งลงที่ริมอ่างอาบน้ำ ฟางมองนิดนึงก่อนจะเดินเอาพวกอุปกรณ์โกนหนวดไปโกนให้

ป๊อปปี้ ฟางป้ายครีมโกนหนวดให้ทั่วก่อนจะค่อยๆโกนหนวดอย่างเบามือแล้วมองที่คอขาวและลูก

กระเดือกป๊อปปี้

 

 

“อย่าคิดทะลึ่งกับชั้นนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นฟางตกใจก่อนจะเผลอทำมีดโกนบาดแก้มป๊อปปี้

 

 

 

“ว้ายคุณ ป๊อปฟางขอโทษค่ะ ล้างน้ำก่อนะคะ”ฟางร้องก่อนจะพาป๊อปปี้ไปล้างครีมโกนหนวด โชคดี

ที่โกนเสร็จพอดี

 

 

“เธอทำบ้าอะไรของเธอนี่จะฆ่าชั้นใช่มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

“คุณนั่นล่ะค่ะที่พูดอะไรไม่รู้โดนบาดเลย”ฟางว่า

 

 

 

“เออ ใช่สิเธอมันถูกเสมอ ทำชั้นเลือดออกเธอก็ถูก”ป๊อปปี้งอนเดินพาดเสื้อนอนตัวเองไปที่เตียง

แล้วจะทำแผล ฟางเหวอซักพักก่อนจะเดินตามออกไปนั่งข้างป๊อปปี้เพื่อจะทำแผลให้

 

 

 

“ฟางทำให้นะคะ ฟางขอโทษนะคะคุณป๊อป”ฟางพูดอย่างสำนึกผิดก่อนจะทำแผลให้ป๊อปปี้จนเสร็จ

แล้วเอาพลาสเตอร์สีชมพูแปะไว้ให้ที่แก้มป๊อปปี้

 

 

“ลายตุ๊ดชะมัด”ป๊อปปี้บ่น

 

 

“คุณป๊อป ก็ทั้งกระเป๋าของฟางมันมีแค่ลายนนี้นินา จะแกะก็ได้นะคะ”ฟางพูด

 

 

“ไม่ต้องเลย น่ะทำร้ายชั้นอีกล่ะสิ ไปเลยนะๆ ไปนอนเลย”ป๊อปปี้เบี่ยงหน้าหลบไม่ยอมให้ฟางแกะ

พลาสเตอร์ตัวเองออก ก่อนจะไล่ฟางแต่ตัวเองก็เก็บของและแฟ้มเอกสารในห้องพลางนวดที่ต้นคอ

และไหล่คลายความเมื่อย

 

 

“จะทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ร้องเมื่อฟางเอื้อมมือมานวดไหล่ให้

 

 

“ฟางเป็นเลขาฟางต้องดูแลเจ้านายนี่คะ และอีกอย่างคุณน่ะทำงานเองคนเดียวตลอดบ่าย ฟาง

ขอโทษนะคะ”ฟางพูดแล้วบีบนวดให้ป๊อปปี้เล่นเอาชายหนุ่มแก้มแดงแอบยิ้มที่ถูกคนตัวเล็กง้อ

 

 

“อะไรๆ อย่ามาทำดีไถ่โทษน่า คิดหรอว่าทำแบบนี้ชั้นจะหลงเสน่ห์เธอเหมือนกับพวกนั้น เหอะ

ไม่มีวันซะหรอก”ป๊อปปี้ปรับโหมดตัวเองเป็นดุฟาง

 

 

 

“ฟางก็ไม่หวังจะหว่านเสน่ห์ใส่คุณหรอกค่ะ แค่คิดก็ขนลุก”ป๊อปปี้ได้ยินจึงคิดอยากแกล้งฟางผลัก

ฟางลงเตียงแล้วขึ้นคร่อมฟาง ก่อนจะเอามือลูบไล้ไปที่ขาขาวๆของฟาง

 

 

“ไม่นะ คุณป๊อป สมองคุณมีแต่คิดเรื่องแบบนี้รึไง”ฟางว่าแล้วผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเอง

 

 

“ก็ไม่ต่างจากเธอหรอกน่าที่ชอบใช้มารยาหลอกล่อให้ผู้ชายติดกับ เอ้า จะไปไหนล่ะ ชั้นรู้ทันเกมส์

เธอนะ นี่หว่านเสน่ห์ให้ชั้นไม่ได้แล้วคิดหนีล่ะสิ”ป๊อปปี้ว่าฟางที่วิ่งหนีออกจากห้องตัวเองไป ทันทีที่

ฟางออกห้องไปป๊อปปี้ก็หลุดขำออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เดี๋ยววันนี้เราไปทานข้าวร้านเดิมนะ”กั้งเดินมาชวนฟางที่มาเอางานไปให้ป๊อปปี้ด้านนอก

 

“อื้อ เอาสิ คราวนี้ฟางเลี้ยงนะเพราะครั้งที่แล้วกั้งเลี้ยงฟาง”ฟางยิ้มให้กับกั้ง

 

 

“นายมีนัดไปคุยงานกับลูกค้าไม่ใช่หรอกั้งวันนี้”โบว์เดินมาหาฟางและกั้งทันที

 

“ก็ไปตอนบ่ายไม่ใช่หรอเดี๋ยวค่อยไปก็ได้นิ”กั้งบอก

 

“แต่ทางมันไกลเข้าใจมั้ย ว่าไหนจจะรถติดอีกอ่ะ นายหัดเผื่อเวลาหน่อยสิ”โบว์ว่า

 

 

“และอีกอย่างเธอต้องไปดูสถานที่กับชั้นอย่าลืมสิว่าเธอเป็นเลขาชั้น ไม่ใช่นึกอยากจะไปไหนมา

ไหนไก้ตามอำเภอใจแบบนี้”ป๊อปปี้เดินเข้ามายืนข้างฟางว่าให้

 

“แต่เราแค่ไปทานข้าวกันนะคะ จะเสียตรงไหน”ฟางแย้ง

 

 

“ก็เพราะคิดแบบนี้ไง เลยง่าย โอ๊ะ ซอรี่ เลยทำงานสัพเพร่าไง มีงานต้องแก้อีกนะเธอน่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“คุณป๊อปมันจะมากไปแล้วนะคะ”ฟางโวย

 

 

“มากอะไรล่ะ นี่ชั้นเป็นเจ้านายเธอนะ เอาล่ะเสียเวลามามากแล้วล่ะ คุณโบว์ครับ ผมฝากกั้งกับคุณ

โบว์ด้วยนะคุณมีรถยนต์เอากั้งไปด้วยน่าจะได้ไปไหนมาไหนสะดวกกว่า”ป๊อปปี้บอกโบว์

 

 

“ได้ค่ะเจ้านาย มานี่เลย”โบว์รับคำก่อนจะลากกั้งออกไปกับตัวเองทันที กั้งเหวอแต่ขัดคำสั่งเจ้านาย

ไม่ได้ก็ต้องยอมไปกับโบว์ ป๊อปปี้มองแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

“เผด็จการไม่ยอมให้ลูกน้องทานข้าวกลางวัน”ฟางว่า

 

 

“อะไร เสียใจมากล่ะสิที่ไม่ได้ไปกับผู้ชายในสต๊อก โทษทีนะเพราะที่นี่มันที่ทำงานไม่ใช่

โรงแรม”ป๊อปปี้ว่าฟางจะเดินหนีป๊อปปี้ไป

 

 

“จะไปไหนล่ะห้ะ นี่มันเลยเวลาแล้ว ไปกับั้นเดี๋ยวนะคุณเลขาเพราะเราต้องเดินทางกันอีก

ไกล”ป๊อปปี้สั่ง ฟางฮึดฮัดแต่ก็ยอมเดินตามป๊อปปี้ขึ้นรถไป

 

 

 

“คนอย่างเธอน่ะ ต้องเจอแบบชั้น”ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจที่ทำให้ฟางไปทานข้าวกับกั้งไม่ได้สำเร็จพูด

ก่อนจะเดินขึ้นรถไปตามฟางทันที

 

 

 

นอกจะพระเอกะขี้งอนแล้วยังชอบเเกล้งฟางตลอดนะ หุหุ

 

กลับมาแล้วเราขอเม้นกับโหวตเยอะๆหน่อยน้าาา