[Fic naruto] Faitan สะดุดรักยัยลูก

"นี่ซาสึเกะวันนี้นายมีดวงจะได้เจอเนื้อคู่วะ"
"อะไรของนายเนจิ พูดอะไรบ้าๆ"
"จริงนะโว๊ย นี่ก็ดวงมันบอกอย่างนั้น ที่สำคัญ เธอคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาด้วยนะโว๊ย"
"อะไรวะที่บอกว่าไม่ใช่คนธรรมดานะ พิการ ผู้หญิงมีเกียร หรือว่า....."
"อะไรของนายไอ้คิบะ"
"ก็... ผีไงวะ แฮ่!!" คิบะแฮ่ใส่ซาสึเกะ
"ไอ้บ้าพูดอะไรไม่รู้เรื่อง นี่มันมืดแล้วนะโว๊ย" ซาสึเกะทำท่าทางเลิ่กลั่กมองออกไปนอกบ้าน
"อะไรวะ ยังไม่เลิกกลัวผีอีกหรอวะ ระวังนะโว๊ย กลัวอะไรจะได้อย่างงั้น"
"ไอ้ชิกามารุเขามีแต่เกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้นโว๊ย"
"พวกแกเลิกแกล้งซาสึเกะมันได้แล้ว ไม่ใช่ผีโว๊ย แต่เป็น..."
"อะไรวะ" ซาสึเกะเร่งคำตอบ
"ไหนบอกว่าไม่สนไง" ชิกามารุแซว
"อย่าพึ่งขัดสิวะ เป็นลูกครึ่ง"
"ลูกครึ่ง? มันไม่ใช่คนธรรมดายังไงวะ ทำไมครึ่งบกครึ่งน้ำหรือไงวะ" คิบะถาม
"ไอ้บ้าไม่ใช่ ในนี่มันบอกว่าเป็นนางฟ้าวะ แต่ปีกดำ" เนจิบอกทุกคนหันมองหน้ากันไปมา
"ฮื่อ ฮือ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า นางฟ้า ที่ไหนวะ สวยปะ ซอยไหนข้าจะได้ไปบ้าง ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ทุกคนยกเว้นเนจิคนดูดวงต่างพากันหัวเราะพูดแซวกันต่างๆ นาๆ
"เออ หัวเราะกันเข้าไป" เนจิเริ่มงอน
"เฮ้ย อย่าพึ่งงอนดิวะ" คิบะหันไปง้อ
"ข้าพูดจริงๆ นะโว๊ย พวกเหมือนธรรมชาติ เหนือมนุษย์ ใครจะไปรู้วะ อาจจะมีจริงๆ ก็ได้" เนจิทำสีหน้าจริงจัง
"แต่ยังไงก็นางฟ้าละวะ ไม่ใช่ ไอ้นี่ แหว่" ชิกามารุใสหน้ากากผีหันมาหาซาสึเกะ
"เฮ้ย!!!!" ซาสึเกะตกใจถีบเข้าไปที่หน้าชิกามารุอย่างจัง
"ไอ้บ้าถีบมาได้ เจ็บนะโว๊ย" ชิกามารุถอดหน้ากากออก เอามือเช็ดเลือดที่จมูก
"ดีอยากเล่นอะไรไม่เข้าท่า" ซาสึเกะไม่มีทีท่าสำนึกผิดใดๆ
"วันนี้พอแค่นี้แล้วกันนี่จะ 4 ทุ่มแล้วกลับๆ กันไปได้แล้ว" เนจิไล่เพื่อนทั้ง 3
"ห๊ะ!! ดึกป่านนี้แล้วหรอวะ เออๆ กลับก็ได้ ไปซาสึเกะ คิบะ กลับกัน" ชิกามารุเดินออกไปนอกบ้าน
"งั้นฉันกลับแล้วน่ะไว้เจอกัน" ซาสึเกะหันไปลาเนจิ
"อืมไว้เจอกัน บ๊าย"
"อะ...(O[    ]O)..." ซาสึเกะเบิกตากว้างมองไปด้านหลังเนจิ
"มีไรวะซาสึเกะ" เนจิมองซาสึเกะอย่างแปลกใจที่เขามองข้างหลังของตน
"มะ...มะ..มะ.ไม่มีอะ...อะไร เอ่อ... หวัดดีฮะพ่อ ฮึ ม๊ายยยยยยยยยย" แล้วซาสึเกะก็วิ่งเตลิดไปขึ้นรถชิกามารุทันที
"อะไรของมัน" เนจิมองอย่างไม่เข้าใจ
 
"เป็นอะไรวะซาสึเกะ" คิบะถามซาสึเกะที่นั่งอยู่ด้านหลัง
"ปะ..ปะ.เปล่ามะ..ไม่มีไร" ซาสึเกะตอบเสียงสั่นนั่งหันมองรอบตัวอย่างละแวง
"อย่าบอกนะว่าเจอพ่อเนจิมันอีกแล้วน่ะ" ชิกามารุถาม
"ก็เออดิ คะ..คราวนี้มะ.มาทั้งตัวเลย" ซาสึเกะผวากับคำพูดเมื่อนึกถึงก็ยิ่งกลัว
"ฮึ แกนี่แปลกนะกลัวผีขึ้นสมอง แต่ดันมองเห็น หรือที่เนจิมันพูดจะจริงวะ" ชิกามารุมองซาสึเกะจากกระจกมองหลัง
"ไม่เอาโว๊ยจะนางฟ้า ซาตานก็ไม่เอา"
"มันไม่ใช่ผีนะโว๊ย นางฟ้านะโว๊ย นางฟ้า"
"มันก็พวกๆ เดียวกันแหล ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว"
"เออๆ อะลงไปได้แล้วถึงซอยบ้านนายแล้ว" ชิกามารุจอดรถหน้าซอยหมูบ้าน
"ไปแล้วขอบใจที่มาส่งนะ บ๊าย"
"ขอให้เจอเนื้อคู่แกเร็วๆ นะโว๊ย"
"พูดอีกแหละ ไปดีกว่า" ซาสึเกะเดินเขาหมูบ้านไปไม่สนใจคำพูดของชิกามารุ
 
ตัดมาทางซากุระ
 
"พี่ยูกิโตะ เราบินบนฟ้าแบบนี้พวกมนุษย์ไม่เห็นหรอ" ซากุระถามอย่างสงสัย
"ไม่หรอก ตอนนี้มืดแล้วที่สำคัญเราใช้เวทย์พรางตัวกันมาถ้าจะเห็นละก็..."
"อะไรหรอค่ะพี่" ซากุระหันไปถาม
"คนที่จะเป็นเนื้อคู่เราไง"
"ทำไมละค่ะ"
"เพราะถ้าเขาเป็นมนุษย์พลังของเราจะถูกแบ่งเป็นครึ่งนึ่ง"
"ทำไมเป็นแบบนั้นละค่ะ"
"ก็เขาไม่มีพลังวิเศษแบบเรา ธรรมชาติเลยแบ่งพลังของเราไปให้เขาไงละจ๊ะน้องสาว"
"ถ้าแบ่งไปแล้วเขาจะใช่พลังแบบเราได้งั้นหรอ" เธอยังคงถามต่อไป
"พี่ก็ไม่แน่ใจนะ ที่ผ่านมา ถ้าคนนั้นมีพวกจิตสัมผัสจะทำให้เขามีจิตสัมผัสที่แรงมากขึ้น หรือถ้าเขาใช้พลังจิตได้พลังจิตของเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้นนะ"
"อ๋อ... น้องเข้าใจแล้ว แล้วนี่ใกล้ถึงหรืองยังพลังเวทย์ไกล้หมดแล้วนะ" ซากุระก้มมองที่ข้อมือตนมีเครื่องประดับคล้ายๆ นาฬิกามีขีดเหลือ 3 ขีดจาก 10 ขีด มันเป็นตัวคุมพลังเวทย์เพื่อไม่ให้เอาเปรียบวิถีชีวิตของเมืองนี้
"นั่นไงหลังคาสีน้ำเงินตรงนั้น" ยูกิโตะชี้ไปข้างล่างอีกประมาณ 1 กิโลเมตร
"ใครถึงที่หลังต้องเป็นคนดูแลความเรียบร้อยของบ้านนะ แล้วที่สำคัญห้ามใช้เวทย์มนต์ใดๆด้วย" ซากุระหันไปบอกเหล่าเพื่อนและพี่ทั้งหมด
"เอางั้นก็ได้" ฮิดันรับคำท้า ดูเหมือน อิโนะ กับนารูโตะจะเห็นดีด้วย มีแต่ ยูกิโตะที่ทำท่ากลุ้มใจกับเด็กน้อยทั้ง 4
"งั้นหนูไปก่อนน่ะ" ซากุระพูดจบก็พุ่งไปข้างหน้าทันที
"เฮ้ย!? ขี้โกงนี่หว่า" ฮิดันพูดแล้วเร่งสปีกตามไปทันที
 
"ทำไมลมมันแรงๆ แปลกๆ วะ" ซาสึเกะมองท้องฟ้าเมฆด้านบนมันลอยวนไปมาอย่างแรง
"อะไรวะน่ะ มีแส่งด้วย" เขามองแสงสีชมพูกับแสงสีม่วงที่มาคู่กัน
 
"ตามไม่ทันเขาหรอ พี่ฮิดัน" ซากุระหันไปเยอะพี่ชายตนโดยหันหลังบินอย่างสบาย
"อย่างมาดูถูกพี่นะยัยแสบ" ฮิดันเร่งสปีกแซงไปแล้ว
"หน่อยแน่ไม่ยอมหรอก ว๊ายยยยยยยย ชะ..ช่วยน้องด้วย" อยู่ปีกของซากุระก็หายไปและตอนนี้เธอกำลังจะตก
"ซากุระ!!?" ฮิดันเห็นผู้เป็นน้องกำลังจะตกก็รีบบินกลับไปหาร่างบางทันที
 
"อ๊ายยยยยย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช้วยด้วยยยยย"
"เสียงใครวะ ฮึ ยะ..อย่าบอกนะว่าเป็นนนน เห้ย!!! เธอระวัง" ซาสึเกะที่เห็นซากุระกำลังจะล่วงสู่พื้นก็รีบเข้ามารับทันที
 
ตุบ
 
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า" ซาสึเกะรับซากุระไว้ที่อ้อมแขนของตนอย่างพอดี
"ขะ..ขอบใจ เกือบไปแล้ว"
"แล้วเธอขึ้นไปทำอะไรบนต้นไม้ละ ถ้าฉันไม่เห็นแล้วรับไม่ทันจะทำยังไง" ซาสึเกะค่อยๆ วางร่างบางของซากุระให้ยืนกับพื้น
"เอ่อ... คือ ฉันอยากกินมะม่วงน่ะเลยปีนขึ้นไปเก็บนี่ไง" ซากุระเอามือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังยื่นมือออกมาให้ดูพร้อมพวงมะม่วง
"มะม่วง? แต่ว่านี่มันต้นซากุระนะ มันไม่ใช่มะม่วงซะหน่อย" ซาสึเกะมองอย่างงง
"นายมองผิดหรือเปล่านี่มันต้นมะม่วง ดูสิดอกชมพูสะ... ซากุระจริงๆ ด้วย" ซากุระมองต้นไม้ตรงหน้าอย่างแปลกใจ 'ทำไมไม่เปลี่ยนละใช้เวทย์แล้วนิ อย่าบอกน่ะว่าคนนี้คือ....' ซากุระคิดในใจ
"แล้วเธอเอามะม่วงมาจากไหน?" ซาสึเกะถามต่อ
"เอ่อ... คือ...." ซากุระกำลังคิดหาข้ออ้าง
"ซากุระเป็นไรไหมพี่เป็นห่วงแถบตาย" ฮิดันที่บินกลับมาปรากฏกายต่อหน้าซาสึเกะ
"...(O_O)..." หน้าซาสึเกะเมื่อเห็นฮิดันปรากฏกายต่อหน้า
"ซากุระเป็นไรไหม" อิโนะ และนารูโตะ ปรากฏตัวพร้อมกัน
"...(O[   ]O)..." หน้าซาสึเกะเมื่อเห็นอิโนะกับนารูโตะปรากฏกายต่อหน้า
"พี่บอกแล้วว่าอย่าซนเป็นไงบ้างละ ซากุระ" ยูกิโตะค่อยๆ บินลงมาจากฟ้าด้วยปีกสีขาวบริสุทธิ์
"...(O[         ]O)... ผะ...ผะ..ผี" แล้วสติของซาสึเกะก็หายไป
"อ้าวนายเป็นอะไรไปละ ฉันไม่ใช่ผีน่ะ นาย... นาย" ซากุระรับร่างที่ไร้สติของซาสึเกะไว้
"พี่ว่าพาเขาไปบ้านเราก่อนดีกว่า คงมีเรื่องคุยกันอีกยาวแน่" ฮิดันบอกกับทุกคน
"ทำไมไม่ใช้เวทย์ลบความทรงจำละ" อิโนะถาม
"ไม่ได้ใช้เวทย์ระดับนั้นไม่ได้เด็ดขาด พวกยมทูตอาจจับเวทย์เราได้"
"ก็ได้ ไปบ้านก่อนก็ได้" ซากุระพูดพร้อมหลับตากอดซาสึเกะไว้เพื่อให้ตัวเองหายตัวเข้าไปในบ้าน
"อ้าวทำไมไม่หายละ" ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาเธอก็ยังอยู่ที่เดิม แต่พวกของเธอหายกันไปหมดแล้ว
"พี่ ช่วยน้องด้วย น้องใช้เวทย์ไม่ได้" ซากุระส่งพลังจิตให้ฮิดัน
"พี่มาแล้ว เส้นแดงเชื่อมเนื้อคู่ของเธอกับเขานี่มันแรงจริงๆ พึ่งมาก็เจอกันเลย"
"บ้าน่าพี่ พะ..พูดอะไรไม่รู้ บ้า...(-///////////////-)..." ซากุระเขินหน้าแดง
"เขินเป็นด้วยหรอเรา ปะ...เข้าบ้านกัน" ฮิดันจับไหล่ซากุระหลับตาแล้วทั้งคู่พร้อมซาสึเกะก็หายเข้าไปในบ้าน