[Fic naruto] Faitan สะดุดรักยัยลูก

"นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม" อิโนะนั่งอยู่บนโซฟาด้านซ้าย

"นายต้องเป็นพี่เลี้ยงสอนความเป็นมนุษย์ให้ฉัน ไม่ใช่สิพวกฉันเข้าใจไหม" ซากุระนั่งอยู่ที่พื้นด้านหน้า

"ไม่นานหรอน้องชาย 6 เดือนเอง" ยูกิโตะนั่งอยู่โซฟาด้านขวา

"น๊าไหนๆ พวกเราก็รู้จักกันแล้ว ถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว ช่วยเราหน่อยแล้วกันนะ" นารูโตะนั่งอยู่โซฟายาวด้านหลัง

"เราเองก็ไม่ได้ให้ช่วยฟรีๆ นายปรารถนาาอะไรเราจะดนให้" ยูกิโตะยื่นข้อเสนอ

"นี่นายเป็นใบ้หรือไงทำไมไม่พูดละ" ซากุระถาม

"...(O_O     )...(     O_O)...(     O_O     )...(O_O     )...(     O_O)..." ซาสึเกะนั่งหันหน้ามองตามผู้พูด

"จะพูดไม่พูด ไม่พูดเดี๋ยวสาปให้เป็นเป็ด!! เลย" ซากุระขู่เพราะคนตรงหน้าหลังจากที่ตื่นมากก็เอาแต่เงียบนั่งทำตาโตมองเหลือบไปมาเหมือนคนกำลังสติแตก

"เดี๋ยวพี่พูดกับซาสึเกะเอง" ฮิดันปรากฏอยู่ด้านหลังซากุระ

"พะ..พะ.พี่ฮิดัน" ซาสึเกะเรียกคนที่มาใหม่ด้วยท่าทางตกใจสุดๆ

"จำพี่ได้แล้วหรอ ไม่ต้องตกใจกลัวนะ เราพวกเดียวกัน" ฮิดันแวบมานั่งข้างๆ นารูโตะ

"พะ..พะ.พี่ตายไปละ..แล้วหรอ ถึงวะ.แวบไปไหนมาไหนได้" ซาสึเกะถามความกลัวเริ่มกลับมาอีกครั้ง

"พี่ยังไม่ตายโว๊ยเจ้าบ้า เห็นอย่างนี้พี่นะเป็นนางฟ้านะโว๊ย" ฮิดันนั่งกอดอกบอกอย่างสบายใจ

"พี่เป็นผู้หญิงหรอ โอ๊ยย!!" ฮิดันเขกหัวไปที

"แค่มีเชื้อโว๊ยไอ้บ้า"

"โอ๊ย!!...(T_T)...เชื้อ? ยังไงก็ไม่ใช่คน" ซาสึเกะเอามือลูบหัวเพราะโดนฮิดันเขก

"พวกเราก็มีเลือดเนื้อเหมือนกันเป็นมนุษย์ประเภทหนึ่ง เรียกว่าพวกเหนือมนุษย์" ฮิดันอธิบายให้ฟัง ซาสึเกะคิดตาม 'จะว่าไปมันก็จริง เราก็สัมผัสจับต้องได้เนื้อตัวก็อุ่นเหมือนกัน ยังไงก็ดีกว่าผีละวะ' 

"แต่ว่าหน้าพี่เหมือนพวกซาตานมากกว่านะ"

"ฮิฮิ ก็เพราะเป็นซาตานไง หน้าถึงออกมาแบบนี้ โอ๊ย!!" ซากุระแซวผู้เป็นพี่จึงโดนฮิดันเขกหัวไปที

"มาว่าฉันแกก็น้องฉัน เป็นซาตานเหมือนกัน แต่ว่าฉันดีกว่าซาตานออกที่หน้า แต่แกซาตานออกที่นิสัย"

"พูดอย่างนี้อยากมีเรื่องใช่ไหม" ซากุระลุกขึ้นยืน

"ได้เลยยัยแสบ" ฮิดันยังคงนั่งที่เดิมมองซากุระ ซากุระก้าวเข้ามาพร้อมถกแขนเสื้อคลุมสีดำขึ้นมา

"หยุดเลยทั้งคู่" ยูกิโตะห้ามทัพศึกพี่น้อง ถ้าให้มีเรื่องกันมีหวังได้สร้างบ้านใหม่แน่น

"หยุดก็ได้ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้พี่บ้า ชอบว่าน้องสาวน่ารักคนนี้อยู่เรื่อย" ซากุระนั่งลงที่เดิม

"จ๊าๆ น่ารัก น่ากระถืบ เอาไงซาสึเกะถือว่าช่วยพี่หน่อยนะ" ฮิดันหันไปพูดกับซาสึเกะอีกครั้ง

"เอ่อ....คือ..." ซาสึเกะยังคงลังเลอยู่

"พี่ให้เราช่วยสอนความเป็นมนุษย์ของเมืองนี้ให้กับเจ้า 3 ตัวนี่นะ นารูโตะ อิโนะและก็ซากุระ นารูโตะกับอิโนะนะ ไม่มีอะไรมากที่จะแสบๆ ก็มีแต่ยัยน้องสาวน่ากระถืบของฉันคนนี้แหละ" ฮิดันชี้ไปทางซากุระตอนนี้กำลังจะกระโดดงับคอคนพูดแต่ดีที่นารูโตะกับอิโนะจับไว้อยู่

"ฉันเป็นคนธรรมดานะพี่ ให้ไปสอนพวกนี้ที่มีเวทย์ทำอะไรก็ได้เนี่ยนะ" ซาสึเกะถามเพราะถ้าเกิดทำอะไรไม่ถูกใจพวกนี้ขึ้นมามีหวังถูกเสกให้เป็นเป็ดแน่

"กลัวโดนแกล้งหรอ พี่มีของไว้สำหรับควบคุมพวกนี้โดยเฉพาะยัยหัวชมพูคนนั้น" ฮิดันแบมือออกมาก่อนจะปรากฏแหวนสีเงินในมือ

"อะไรหรอพี่"

"แหวนนี้ทำให้สิ่งที่นายต้องการบังเกิดผลไม่ว่าอะไรก็ได้ เช่นของให้ซากุระทำท่าอ้อนเป็นแมวเหมี่ยว" พูดจบก็มีแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาก

"เหมี่ยว...พะ..พี่ทะ..ทำอะไรน้อง" ซากุระค่อยๆ คลานเข้ามาเอาคางถูๆ ที่แขนของซาสึเกะทำท่าทางอ้อนๆ อย่างน่ารัก ซาสึเกะถึงกับหน้าขึ้นสีเลยที่เดียว

"พอแล้ว" ฮิดันพูดแล้วซากุระก็หยุดการกระทำกลับมานั่งที่เดิม

"อ้าวยัยแสบปกติต้องกระโดดงับหัวพี่แล้วนิทำไมคราวนี้นิ่งละ" ฮิดันถามผู้เป็นน้อง

"เอ่อ..นะ..น้อง...(.///////.   )..." ซากุระเอาแต่ก้มหน้าเขินหน้าแดง

"ฮึฮึ ฮ่า ฮ่า เขินเป็นด้วยหรอเรา" ฮิดันแซว

"บะ..บ้าเค้าเป็นผู้หญิงนะ ให้ถูกเนื้อถูกตัวผู้ชายได้ไงละ" ซากุระพูดออกมาอย่างอายไม่กล้ามองหน้าใคร

"นะซาสึเกะนายมีไอ้นี้รับรองเอาน้องฉันอยู่แน่นอน" ฮิดันพูด ซาสึเกะคิดตาม

"เอางั้นก็ได้ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่พี่เคยช่วยเรื่องบริษัทของอิทาจิแล้วกัน" ซาสึเกะตอบตกลง

"ดีงั้นเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยแล้วกัน พาเจ้าพวกนี้ไปสมัครเรียนด้วยนะ"

"เรียน แต่ถ้าเรียน 4 ปีนะพี่ พวกพี่อยู่ที่นี่ 6 เดือนไม่ใช่หรอ"

"ก็นะ เผื่อใครติดใจเมืองนี้จะได้อยู่นานๆ ไง" ฮิดันพูดมองหน้าซากุระที่นั่งก้มหน้าหน้าแดงเอามากๆ

"เอางั้นก็ได้ แต่พวกเธอต้องคอยทำตามที่ฉันบอกนะ" ซาสึเกะพูดพร้อมมองหน้าทั้ง 3

"ได้เลย" อิโนะกับนารูโตะตอบพร้อมกัน

"แล้วเธอละ เอ่อ...ซากุระสิน่ะ ตกลงไหม" ซาสึเกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ซากุระที่นั่งคุกเข่าก้มหน้านิ่ง

"เอ่อ...ค่ะ ตกลง" 'น่ารัก' คำเดียวที่ซาสึเกะมีให้กับซากุระ

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะซาสึเกะมีเรื่องจะคุยกับอิทาจิเหมือนกัน" ฮิดันลุกมาจับไหล่ซาสึเกะแล้วหายไป

ณ บ้านของซาสึเกะ

แวบ

"โอโฮ!! สะดวกดีแฮะ" ซาสึเกะตื่นเต้นกับการหายตัวครั้งแรก

"ฮึ ชอบละสิแหวนนั้นก็ทำได้นะ แต่พี่อยากให้เราใช้ตอนจำเป็นนะซาสึเกะ"

"ฮะพี่ฮิดัน"

"อ้าวมาแล้วหรอ ห๊ะ ฮิดัน นายมากับซาสึเกะหรอ หรือว่า..." อิทาจิออกมาจากห้องทำงานตกใจเมื่อเห็นเพื่อนรักกับน้องชายมาพร้อมกัน

"อ๋อ อืม ซาสึเกะรู้เรื่องฉันแล้ว" ฮิดันตอบเอามือขยี่ผมซาสึเกะไปมา

"โธ่พี่ฮะ ผมเสียทรงหมด" ซาสึเกะเอามือของฮิดันออกแล้วจับผมทรงเป็ดที่โดนขยี่ให้เป็นทรงเหมือนเดิม

"หรอ ก็ดีจะได้ไม่ต้องหาข้ออ้าวเวลาแกทำอะไรแปลกๆ" อิทาจิทำท่าโล่งใจเพราะแถบทุกครั้งที่ฮิดันมาเขาก็แวบไปนู่นมานี่ตลอด

"อิทาจิ ฉันมีเรื่องจะคุย" ฮิดันพูดสีหน้าจริงจังเอามากๆ

"อื่มฉันพอรู้เรื่องแล้วว่าจะไปหาแกอยู่ ดีเหมือนกันที่แกมานี่จะได้ไม่ต้องไปหาถึงที่นั้น" อิทาจิตอบสีหน้าจริงจังไม่แพ้กัน

"ที่นั้น? ที่ไหนหรอพี่" ซาสึเกะที่ยืนฟังอยู่นานถาม

"ไม่มีอะไรหรอ เราเองไปนอนได้แล้วไปพรุ่งนี้ต้องพาพวกซากุระไปสมัครเรียนด้วยนิเดี๋ยวตื่นสายไปนอนได้แล้ว" อิทาจิไล่ให้น้องชายไปนอน

"ครับ" ซาสึเกะหันหลังเดินขึ้นบันไดไป 'เอ๊ะเดี๋ยวนะ พวกซากุระหรอ' พอนึกขึ้นได้ก็หันไปหาอิทาจิ

"พี่รู้จะ.... อ้าวไปไหนแล้วละ สงสัยพี่ฮิดันพาไปมั้งช่างเหอะ ไปนอนดีกว่า" ทันที่ทีหันหลังกลับไปก็ไม่เจอทั้ง 2 แล้วแต่ก็ไม่มีอะไรเพราะตนก็เคยแวบมาแล้วเพราะพี่ฮิดัน

แวบ แวบ

"แกรู้เรื่องพวกยมทูตของพวกสึนะแล้วสินะถึงส่งร่างจิตไปคอยคุมซาสึเกะมัน" ฮิดันแวบมานั่งที่เก้าอี้รับแขกในห้องมืดมีเพียงแสงไฟจากเทียนที่จุดอยู่ตามมุมห้องและบนโต๊ะ

"ก็ใช่สิ พวกมันคลุกคลามมาถึงที่นี่ด้วยคงคิดที่จะเป็นใหญ่ใน 3 โลกเลยนะสิ" อิทาจิแวบมายืนหน้าโต๊ะที่มีแสงเทียน สีหน้าออกแนวกังวล

"พ่อฉัน เอ่อ... ท่านซาโตะให้แสงอุษาออกล่าพวกยมทูต"

"ฉันว่านายคนเดี๋ยวก็ล่าได้หมดแล้วมั้งยังต้องให้พวกเราช่วยด้วยหรอวะ ฮิดัน" อิทาจิพูดพร้อมขึ้นมานั่งบนโตะ

"ไม่ใช่แค่สึนะแต่พวกแวมไพร ก็เข้ารวมด้วย พ่อเลยให่แสงอุษาออกหน้าอีกครั้ง"

"ท่านซาโตะส่งจิตมาคุยกับพวกเราแล้วน่าจะเป็นตอนที่พวกนายมาที่นี่" อิทาจิบอกพร้อมรายมือในอากาศก่อนที่จะปรากฏเหมือนม่านควันขนาดใหญ่

"พวกนายเป็นไงบ้างวะ" ฮิดันยืนพูดกับม่านควันนั้นที่ปรากฏเหล่าสมาชิกของแสงอุษา

"สบายดี แต่จะเริ่มไม่สบายแล้วละ ถ้าไอ้บ้านี่ยังไม่ลงจากคอฉัน" ซาโซริพูดเหลือบตามองชายที่ขี่คอพร้อมเอามือบิดหูเหมือนขี่มอเตอร์ไซร์อยู่

"โธ่ คุณซาโซริละก็ คุณแพ้นพนันผมนะต้องให้ผมขี่สิ" โทบิ หรือ โอบิโตะยังคงขี่ต่อไป

"ผมก็สบายดีครับ" คิซะเมะตอบมองดูพวกเพื่อนๆ เล่นเป็นเด็กโข่ง

"ข้าก็สบายดีโว๊ย อยากระเบิดพวกยมทูตนั่นเต็มที่แล้ว" เอดิดาระพูดพร้อมปาระเบิดให้ซาโซริกับโทบิ ก่อนที่เอดิดาระจะพูดว่า

"ศิลปะคือระเบิด บึ้ม!!!!!!!" กลุ่มควันสีดำลอยตลบอบอวบไปหมด

"แค๊กๆ แค๊กๆ ฉันเกี่ยวอะไรด้วยวะ เอดิดาระ" ยากิโกะพูดพร้อมไอออกมาผมสีส้มตอนนี้เป็นสีดำเพราะเขม่าดินปืน

"นั่นดิ เดี๋ยวแม่เอากระดาษปาดคอเลย" โคนันพูดอยู่ในอ้อมกอดของยากิโกะ

"อ้าว! โคนัน ยากิโกะ เป็นอะไรทำไมตัวดำอย่างนั้นละ" นางาโตะพูดหลังจากเข้าครัวไปเอาคุกกี้ที่ตนทำออกมา

"ก็ไอ้เอดิดาระนะสิ" ยากิโกะชี้ไปทางเอดิดาระ

"แหม... นิดๆ หน่อยๆ ยังไงพวกแกก็ไม่ตายง่ายๆ ขำๆ" เอดิดาระกอดอกพูดนั่งกระดิกขาที่โซฟาอย่างสบายใจ

"มันไม่ขำเลยนะ ถ้าฐานลับที่นี่พังขึ้นมาฉันจะตัดเงินแกไอ้เอดิดาระ" คาคุสึพูดพร้อมร่ายเวทย์เพื่อให้ผนังที่มีรอยร้าวกลับสู่สภาพเดิน

"แม้แกก็ใช้เวทย์ซ้อมสิใช้เงินทำไม" เอดิดาระพูดต่อ

"ถ้าใช้เวทย์มากพวกยมทูตจับได้ยกพวกมาทล่มทำไง ไอ้บ้านิหุบปากไปเลย ถ้าไม่หุบฉันจะเอาเข็มกับด้ายที่ตัวเย็บปากแกซะ" คาคุสึเห็นว่าเอดิดาระกำลังอ้าปากพูดก็รีบพูดตัดบท

"ชิ ว่าแต่พวกนายเป็นไงบ้างวะ จะเริ่มล่าเมื่อไหร่บอกด้วยแล้วกัน"

"อืมเดี๋ยวฉัน 2 คนจะไปหาพวกแกเอง อย่าพึ่งพังฐานละไอ้พวกบ้า" ฮิดันพูดกับพวกเพื่อน

"คุณอิทาจิครับพอเท่านี้ก่อนนะครับพลังเวทย์ผมจะหมดแล้ว" เซ็นสึพูด

"อืม ขอบใจนะเซ็นซึ นางาโตะ ฝากนายดูพวกบ้าพวกนี้ด้วยนะ" อิทาจิหันไปบอกนางาโตะ

"ได้เลยอิทาจิ ฮิดัน ไว้ใจได้ โอ๊ยย!!" นางาโตะโดนเอาเค้กปาใส่เต็มๆ หน้า

"ไอ้พวกบ้าเค้กวันเกิดฉัน ม๊ายยยยน๊าาาา" คิซาเมะพูดเอามือจับหัวส่ายไปมาแบบรับไม่ได้ช็อคสุดๆ

"แค่นี้ก่อนนะ อิทาจิ ฮิดัน ฉันขอไปจัดการพวกนี้ก่อน" นางาโตะพูดช้าๆ เน้นทีละคำ เข้าโหมดอาฆาตร

"เออ.. บ๊าย" แล้วภาพก็หายไปภาพสุดท้ายที่เห็นคือนางาโตะหันหลังเดินเข้าไปหาพวกนั้นพร้อมกางปีกสีดำออกมา มีกลุ่มควันสีดำลอยรอบตัว

"พวกนั้นเอากันอีกแล้ววะ หวังว่านางาโตะคงไม่ฆ่าพวกนั้นหรอนะ" อิทาจิหันมาพูดหน้านิ่งๆ กลั้นหัวเราะ

"สบายใจได้เลยมันมีพลังแห่งการชุบชีวิตไม่ต้องกังวล" ฮิดันพูดถึงลูกพี่ลูกน้อง นางาโตะเป็นลูกของน้องสาวแม่

"ช่างเรื่องพวกนั้นไปก่อน นายกลับไปดูพวกน้องนายได้แล้ว น้องสาวนายผมเหลืองน่ารักเหมือนกันนะ เจอกันตอนแรกคิดไม่ถึงเหมือนกันนะว่าเป็นน้องนาย ลบพลังเวทย์ได้ดีเลยที่เดียวท่าทางเกงพอตัวเลยนะ" อิทาจิพูดนึกถึงตอนเจอยูกิโตะครั้งแรก

"เห้ยๆ น้องกูนะเว้ย ไม่ใช่พวกผู้หญิงที่นายฟันแล้วทิ้ง" ฮิดันออกตัวปกป้องน้องสาว

"ทำเป็นหวง" อิทาจิเอามือลูบปลายคางทำตาเจ้าเล่ห์ใส่

"น้องกูทั้งคน ถึงเป็นมึงกูก็ไม่เว้น" ฮิดันทำหน้าจริงจัง แล้วหายไปพร้อมกลุ่มควันสีดำ

"ไอ้เพื่อนคนนี้โมโหทีไรเอาเวทย์ซาตานมาขู่ทุกที ฮึฮึ" แล้วอิทาจิก็หายไปจากห้องมืดห้องนั้น