So What !! มีปัญหามั้ยค่ะ สุดหล่อ.

เพล้ง ! เสียงที่ฟางนำไม้เบสบอลไปทุบทีวีหรูราคาแพง และยังทำข้าวของในห้องป๊อปปี้เสียหายยับอีกด้วย
 
"เสียดายจัง บ้านฉันมันไม่มีอย่างนี้อ่ะ TT' แต่ชั่งเถอะ เพราะนายคนเดียว ป๊อปปี้"ฟางบ่นไปโยนข้าวของกระจายไปอีกด้วย
 
โครมม !! เสียงฟางทำข้าวของพังอีกแล้ว...
 
"ฮึๆ สะใจจริงๆเลย ถ้าอีตาหมีบ้านั่นมาเห็นจะเป็นไงน่ะ คงจะหัวเสียแล้วไล่เราออกเลยล่ะมั้ง 5555"ฟางพูดอย่างสะใจแล้วมองไปรอบๆห้องก็มีแต่ข้าวของที่หล่นแตกนับไม่ถ้วนที่เธอเป็นคนทำ
 
ซ่าา !! เสียงท่อน้ำที่ฟางทุบจนแตก
"เฮ้ยยย ! ไม่น้าา น้ำ น้ำเต็มไปหมดเลย ทำไงดีเนี่ยย !!"ฟางพูดพลางขยี้หัวตัวเองไป เพราะน้ำเจิ่งนองเต็มห้องไปหมด
 
"จริงสิ พิชชี่ ใช่ๆ พิชชี่ต้องช่วยได้แน่ๆ"ว่าแล้วเธอก็โทรหาพิชชี่ทันที
 
"ฮัลโหล สวัสดีครับ"เสียงพิชชี่ที่พูดในโทรศัพท์
 
"ฮัลโหล พิชชี่ใช่ไหม ช่วยฉันด้วย ฉันฟางเองน้ะ มาช่วยฉันหน่อย"ฟางขอร้องพิชชี่
 
"อ้าว ! ฟางเองหรอ จะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ?"พิชชี่แปลกใจที่ฟางโทรมา
 
"คือว่า มาช่วยฉันให้ออกไปจากห้องนี้หน่อยสิ น่ะน่ะน่ะ"ฟางร้อนรน
 
"ห้องนี้ของเธอน่ะ มันห้องไหนล่ะ?"พิชชี่ถามไปอย่างกวนๆ
 
"ห้องของป๊อปปี้ชั้นบนสุดของโรงเรียนน่ะ"ฟางบอกพิชชี่ไป
 
"อ่าวเฮ้ยย ! แล้วไปทำอะไรในห้องหมอนั่นล่ะ?"พิชชี่ได้ยินก็ตกใจ
 
"ก็หมอนั่นจับตัวฉันมาน่ะสิ ยังไงๆก็มาช่วยฉันด้วย"ฟางเอ่ยแล้วแบตในโทรศัพท์เธอก็หมด
 
"อ่าวเฮ้ย วางอีก โอ้ยยเซ็ง !"พิชชี่เอ่ยก่อนจะไปช่วยฟาง
 
"แบตมาหมดอะไรตอนนี้เนี่ย โอ้ย แล้วจะทำยังไงดีเนี่ยย !!"ฟางเริ่มหัวเสีย พยายามมองไปรอบๆห้องเพื่อหาอะไรที่จะพอช่วยเธอได้ แต่กลับไม่มีเลย
 
"ฮือออ ~ แล้วจะทำยังไงดีเนี่ยยย"ฟางคุกเข่าลงแล้วร้องไห้ แล้วจู่ๆเธอก็เริ่มเพลียจึงเผลอหลับไป
 
ปึ้งๆ ! 
"ฟางๆ เธออยู่ในนี้ไหมเนี่ย ฟาง !!!"พิชชี่ทุบประตู แล้วตะโกนเข้าไปแต่ไม่มีวี่แววว่าฟางจะตอบกลับมาเลย
 
"แล้วจะทำไงดีว่ะเนี่ยยย !"พิชชี่เริ่มทำตัวไม่ถูก
 
"มาที่นี่ทำไม พิชชี่?"ป๊อปปี้ที่เดินมาเพื่อที่จะมารับฟางเห็นพิชชี่จึงถาม
 
"มาช่วยฟางฮ่ะ"พิชชี่ตอบพลางทุบประตู
 
"มาช่วยทำไม จะไปไหนก็ไป"ป๊อปปี้บอกพิชชี่
 
"ยัยนั่นโทรมาบอกให้ผมมาช่วย แต่ผมทุบประตูหลายรอบแล้วไม่มีวี่แววที่จะตอบกลับมาเลย"พิชชี่พูดอย่างหัวเสีย
 
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายจะไปไหนก็ไป"ป๊อปปี้ไล่พิชชี่ พิชชี่ไม่เถียงแล้วจึงเดินออกไป
 
"ยัยลูกเป็ด ทำอะไรอีกเนี่ย !"ป๊อปปี้พูดแล้วเปิดประตูเข้าไปก็พบกับข้าวของในห้องของเขาที่เสียหาย เขาตกใจแล้วก็พบฟางที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย
 
"โอ้ยย ทำอะไรของเธอเนี่ยยย !!"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาด้วยความโมโห จนคนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา
 
"นาย พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้น่ะ"เสียงฟางที่พูดกับป๊อปปี้งัวเงีย
 
"เธอ เธอทำอะไรของเธอ รู้ไหมของในห้องนี้มันแพงมากเลยรู้ไหม แล้วเธอทำเธอคิดบ้างไหม"ป๊อปปี้ตะคอกใสฟาง
 
"กะ..กะ..ก็นายไม่ยอมพาฉันกลับบ้าน จะมาขังฉันไว้ทำไม"ฟางพูดตะกุกตะกัก ป๊อปปี้ทำหน้าโมโหแล้วรีบโทรหา รปภ.ที่อยู่ด้านล่างขึ้นมาช่วยเก็บข้าวของแล้วซ่อมท่อปะปาให้ แล้วลากฟางออกมาจากห้อง
 
"เธอนี่มันป่วนจริงๆเลย ทำอะไรไม่รู้จักคิด พ่อแม่เคยสั่งสอนบ้างรึป่าว"ป๊อปปี้ว่าฟาง จนฟางจุกจนพูดไม่ออก
 
"นี่นายจะมาว่าฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ก็นายนั่นแหละที่ขังฉันไว้ในห้อง ไม่รู้จะขังไว้ทำไม"ฟางเถียงกลับไปบ้าง
 
"ก็เธอทำผิดกฎของโรงเรียนนี่ ฉันก็ต้องทำโทษเธอ แล้วการทำโทษที่เธอโดนน่ะก็สบายสุดๆไปเลยน่ะ"ป๊อปปี้ว่าฟางอีก
 
"สบายตรงไหน ฉันไม่เห็นว่ามันจะสบายเลย"ฟางเถียงอีก แล้วเธอก็เผลอไปจับปลั๊กไฟทั้งๆที่มือเธอก็เปียกอยู่ไฟจึงช๊อตเธอ
 
โอ้ย ! ฟางร้องก่อนที่จะสลบไป
"เฮ้ย ฟาง ฟาง อย่าเป็นอะไรน่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มฟางไปส่งโรงพยาบาลในเครือ PP ของเขา
 
ณ โรงพยาบาล PP Hospital
"หมอครับ เธอเป็นยังไงบ้าง"ป๊อปปี้ถามหมอด้วยความเป็นห่วงฟาง
 
"อ๋อ ไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ พักวันเดียวเดี๋ยวก็หาย คนไข้โดนกระแสไฟฟ้าที่รุนแรงมากจึงทำให้สลบไปน่ะครับ ก็คงไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะตอนนี้"หมอตอบป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้จึงเข้าไปดูอาการฟาง
 
"ฮึ ! หลับปุ๋ยเชียว เวลาหลับน่ารักกว่าตอนตื่นอีก"ป๊อปปี้พูดเบาๆก่อนจะลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน
 
"ฟาง ฟาง เป็นไงบ้างลูก"แม่ของฟางรีบเข้ามาหาฟางที่นอนพักอยู่ก็เห็นป๊อปปี้ ก็เอ่ยขอบคุณยกใหญ่
 
"ฉันต้องขอบคุณ คุณมากๆเลยน่ะค่ะ ที่ช่วยลูกสาวฉันไว้"แม่ฟางพูด
 
"ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณน้า คุณน้าเป็นเพื่อนของพ่อผม พ่อผมคงทนไม่ได้แน่ถ้าเห็นลูกของเพื่อนเป็นอะไรไป"ป๊อปปี้บอกแม่ฟางแล้วยิ้ม
 
"แล้วฟางอยู่ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างค่ะ แกดื้อไหม?"แม่ฟางถามป๊อปปี้
 
"เอ่อ.."ป๊อปปี้ไม่รู้จะบอกแม่ฟางยังไงเพื่อให้แม่ฟางสบายใจ
 
"หรือว่าลูกฉันก่อเรื่องไว้ค่ะ?"แม่ฟางพูดอีก
 
"ก็ ปะ..ป่าวน่ะครับก็เป็นเด็กดีอยู่พอสมควร"ป๊อปปี้พูด
 
"ฉันอยากเห็นแกเป็นเด็กดีอีกสักครั้งนึงน่ะค่ะ เพราะที่ผ่านมาแกเป็นเด็กมีปัญหามากๆเลยค่ะ"แม่ของฟางเอ่ยอย่างหนักใจ
 
"เอ่อ..มีอะไรหรอครับ?"ป๊อปปี้ถามด้วยความสงสัย
 
"ตั้งแต่แกรู้ว่าฉันกับพ่อของแกเลิกกัน แกก็กลายเป็นเด็กมีปัญหา ต้องย้ายโรงเรียนมา 10 กว่าโรงเรียนแล้วค่ะ"แม่ของฟางเอ่ยแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย
 
"คุณน้าไม่ต้องห่วงน่ะครับเดี๋ยวผมจะดูแลฟางให้ครับ :)"ป๊อปปี้เอ่ยแล้วยิ้มปลอบใจคนข้างๆ
 
"น้าต้องขอบคุณอีกครั้งน่ะลุก คุณเป็นคนดีมากๆ ^^"แม่ฟางเอ่ยอย่างดีใจก่อนที่จะไปนั่งเฝ้าลูกสาวของเธอ ป๊อปปี้มองตามอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
 
วันต่อมา...
"เฮ้อออ ! เช้าแล้วหรอเนี่ยย !!"ฟางบ่นอย่างเหนื่อยล้า แล้วมองไปรอบๆห้องพบว่าเป็นโรงพยาบาล แต่ว่า เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงน่ะ.. ฟางคิดก่อนที่แม่ของเธอจะเข้ามา
 
"ตื่นแล้วหรอลูก นี่แม่ซื้อข้าวต้มมาน่ะ มากินสิ ร้อนๆเลย"แม่ของฟางเข้าห้องมาแล้วเจอฟางที่ตื่นขึ้นมาแล้ว
 
"ขอบคุณค่ะแม่^^"ฟางเอ่ยขอบคุณก่อนจะทานข้าวต้มที่แม่เธอซื้อมา
 
"เดี๋ยวกินเสร็จก็กลับบ้่านน่ะ"แม่ฟางพูดก่อนที่จะเก็บของใส่กระเป๋า
 
"แม่ค่ะ ใครพาฟางมาส่งที่นี่?"ฟางถาม
 
"ก็คุณป๊อปปี้ไงลูก"แม่ของฟางตอบ
 
"ห้ะ ! ไอ่หมีบ้าโรคจิตน่ะหรอค่ะ"ฟางตะโกนออกมา
 
"นี่ลูก ทำไมไปเรียกเค้าอย่างนั้นล่ะลูก"แม่ของฟางเอ่ย
 
"ก็มันจริงๆนี่ค่ะ"ฟางเบ้ปาก
 
"นี่ๆ ไปว่าเค้าไม่ได้เด็ดขาดเลยน่ะ"แม่ฟางพูดแกมดุ
 
"ชั่งเถอะค้า"ฟางตอบแม่ไปอย่างไม่สนใจ แล้วกินข้าวต้มต่อ
 
"เดี๋ยวแม่ไปรับยาให้ลูกน่ะ เดี๋ยวแม่มา"แม่ฟางเอ่ยก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
 
แอ้ดด ! เสียงประตูเปิด
"ตื่นเช้ามาก็กินเลยน่ะ"เสียงป๊อปปี้พูด แล้วเดินเข้ามา
 
"นี่นาย ออกไปเลยน่ะ!"ฟางสะบัดหน้าหนี
 
"คนเค้าก็อุตส่าห์ช่วยยังจะมาไล่อีก"ป๊อปปี้เอ่ยกวนๆ
 
"งั้นฉันก็ขอบใจนายล่ะกัน"ฟางเอ่ยอย่างไม่สนใจแล้วหันหน้าไปอีกทาง
 
"ดีมาก อย่างนี้สิถึงจะน่ารัก"ป๊อปปี้เอ่ยยิ้มๆ จนฟางหน้าแดง
 
"ไม่ต้องมาชมเลย จะไปไหนก็ไป"ฟางไล่ป๊อปปี้ำไปเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
 
"เอะอะก็ไล่ไปก็ได้ว่ะ แต่พรุ่งนี้ฉันต้องเคลียร์เรื่องที่เธอทำห้องฉันพังให้ได้"ป๊อปปี้เอ่ย ฟางที่นั่งอยู่ก็รู้สึกขนลุกเพราะเธอทำห้องของเขาพังจริงๆ
 
ปึ้ง ! เสียงปิดประตู
"แล้วเธอจะรู้ว่าไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่ทำกับฉันได้ ฉันก็ทำเธอได้เหมือนกัน"ป๊อปปี้เอ่ยเบาๆหน้าห้องของฟาง ก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
ติดตามต่อตอนหน้าน่ะค่ะ ช่วยเม้นต์กันหน่อยน้าา เม้นต์น้อยมากเบยย TT